ISSN: 1138-9664

2001,4 1517

NARRATIVA

BAIXO OS CRISANTEMOS

MAITE DONO

Gáenmeas mans ó chan, ó chanarneiroda casa.As uvas de terrae de po doscuartos acabanconverténdoseen finoazucrebaixo osmeus pés...

Vexo María e Irene durmindoxuntasna camade ferro. Vexo Pai e Nai afundidos na camamol.Vexo o tío alcohólicoroncarna habitaciónsepara-da como un apestado.Vexo miña avoa coa súaxenerosabarriga de globo terráqueofacercontra-punto ós ronquidos do meu tío. E véxomea mmo seu lado, cos olIos abertos.E enfrontede mmvexo Esteban,cos olIos aberrosramén, contem-plándonosmutuamente.Os únicos espertosnunmundode durmidos.Aspirandoo acedoda noire,a dor dassúaspreguntas,a humidadedoscometasquedesdeestelugar se ven mellor quedesdenin-gún ourro lado.

O meu irmán Estebanera consideradomudo,retrasado,rolo.., porqueninguéno amabacomamm e eí á súavez, nuncase manifestaradianrede ninguéncomo o facíadianrede mi Levába-me da mana travésde cirase searas;monrábamesobre as súas chancasgrandese pesadasparapasara auga e conducíamesempreco mesmoentusiasmoó campoda mina. Desdeah, obrigá-bamea contemplaro mundocon forza: O planoxeométricodas horras,o corido dos seusfroitos,o lirismo fúnebre dos crisantemos,o mar denéboa ocultando os vales, ou os seus beizosarrancándomeas mans...Non fun quen de entodoeste tempoborrar as súasmarcasnin a súa

mirada fincada en mm a través dosbarrotesdacama.

Lémbromeentreosseusforres brazos,coroandoos nososdedosco capuchodos troques.Molladospola humidadedoscometas.Desexandomorrercocántico da auga na mina. Desexandonon serencontradosxamais nanosanudezamística.

O día que nos aroparon,faciamos cábalasconosofuturo mentresa paisaxese esvaía.Toda aaldeanosbuscabamentresnó-los dousesquecera-mosa propósitoa nocióndo rempo.

Pero foi a nosanudezaidéntica máis có nosoparentescoo quenosmatou.

Enviáronmeó reformatorio xunto con outrosdesprezados.Non fun quen de recoñecerneselugar o mundoque o meu irmán me obrigaraaver. E ah foi onde recollin a novada súa morte.Recolhinacon coidado, coas mansque agorame

caen.E creo que o esquecintodo a propósito.Omeudesrerroenrerrouo corpoperfumadodo meuirmán baixo o lirismo fúnebredos crisantemos.

Agoracáenmeas mans ó chan,ó chanarneiroda casa.As uvas de terrae de po dos cuartostrasvinte anos acabanconverténdoseen fino azucrebaixo os meuspés.

E é quevin a estelugar a recordalorodo.Agoraquenestavila casefantasmaxa non quedarastrodosnososbicos. E a xentevella xa non se lembradequeosnososcorposeranidénticose o nososan-gue tamen.

En reahidade,vin a quedardurmido.