Neoclasicismo2

Post on 05-Aug-2015

295 views 2 download

Transcript of Neoclasicismo2

NEOCLASICISMO

O gusto “à la grecque”

Definicións

• Arte da Ilustración.• Imitación e adaptación dos modelos clásicos ao

gusto de momento, canso dos excesos do Barroco e do Rococó.

• Arte ao servizo dunha filosofía da estética baseada nos modelos gregos máis que nos romanos.

• Academicismo: axuste á normas = espírito racional e ilustrado.

FRAGONARD, O bambán

Jecques-Louis DAVID, Madame Recamier

Contexto• Manifestouse en toda Europa nun período comprendido entre mediados do

século XVIII e a primeira metade do século XIX.

• Ruptura co estilo rococó, que dominara o segundo cuarto do Setecentos cos seus excesos decorativos, as súas asimetrias e sinuosidades, as descobertas arqueolóxicas das cidades de Herculano (1738) e Pompeia (1748), completamente destruídas pola erupción do Vesubio en 79 d. C., o papel decisivo de historiadores, coleccionadores e amateurs da arte, preconizaron o retorno aos cánones da beleza grega e, así, o retorno à nobre simplicidade da arte da Antigüidade Clásica.

• Todas os ramos da arte, primeiro a arquitectura e a escultura, depois as artes decorativas e, por último a pintura, revelaron o predominio do gusto «à grega» que acabou por se manifestar tamén no vestiario, nos penteados, na decoracións das estancias ou nas temáticas das festas de sociedade. Neste tempo, en Francia, todo se facía à la grecque.

Os precursores franceses• Personalidades que pertencían ao círculo mais

restrito da corte, como Madame de Pompadour, favorita de Luis XV, e figuras de Estado, que desempeñaban importantes cargos ao servizo da corte como diplomatas e ministros.

• Historiadores e anticuarios, e investigadores incansabeis como Diderot, responsábel, con d’Alembert, da famosa Enciclopédia e tamén considerado o pioneiro da crítica de arte moderna.

• Intelectuais que organizaban e dinamizaban reunións que permitiam o debate de ideas e a reflexión sobre as artes através do diálogo.

F. BOUCHER, Madame de Pompadour

Capitolio de Washignton (1792-1827)

Arco de Triunfo (París, iniciado en 1806)

Panteón (París, 1757-1790)

Gliptoteca de Munique (1815-1830)

Museo do Prado. Madrid (1785-1819)

Teatro nacional D. María II. Lisboa (inaug. 1846)

Academia de Atenas (acabada en 1887)

Walhalla do Pobo Alemán. Ratisbona (1830-1842)

A. Canova, Paulina Borghese (1805)

B. Thordvalsen, Xasón co vélaro de ouro (1803)

J. Álvarez Cubero, Ganímedes (1804)

Jacques-Louis David, A morte de Sócrates (1787)

Jean- Auguste Ingres, A gran Odalisca (1841)

Antón Rafael Mengs, O Parnaso (1760)

José de Madrazo, Morte de Viriato (1808-1818)

Francisco de Goya, A maja desnuda (1800)

Vaso e reloxio de mesa franceses, ca. 1770

SOBRE LA MODASiempre la moda fue la moda. Quiero decir que siempre el mundo fue inclinado a los nuevos usos. Esto lo lleva de suyo la misma naturaleza. Todo lo viejo fastidia. El tiempo todo lo destruye. A lo que no quita la vida, quita la gracia... Piensan algunos que la variación de las modas depende de que sucesivamente se va refinando más el gusto, o la inventiva de los hombres cada día es más delicada. ¡Notable engaño! No agrada la moda nueva por mejor, sino porque se juzga que lo es, y por lo común se juzga mal. Los modos de vestir de hoy que llamamos nuevos, por la mayor parte son antiquísimos. Aquel linaje de anticuarios que llaman medallistas (estudio que en las naciones también es de la moda) han hallado en las medallas que las antiguas emperatrices tenían los mismos modos de vestidos y tocados que, como novísimos, usan las damas en estos tiempos... Hoy renace el uso mismo que veinte siglos ha expiró. Nuestros mayores le vieron decrépito y nosotros le logramos niño. Enterróle entonces el fastidio y hoy le resucita el antojo.

PADRE FEIJOO, Teatro Crítico Universal

L. BEETHOVEN (1770-1827), Marcha Turca das ruínas de Atenas

L. BOCCHERINI (1743-1805), Quinteto para corda en Do maior nº 6, op. 30. Música nocturna das rúas de Madrid. Os españois divírtense nas rúas. (Passa calle “Os Manolos”.)