VELÁZQUEZ: OBRAS DESTACADAS

Lucía Díaz Vilariño 2ºA

Velázquez (1599-1660)

• Gran dominio da técnica reflexada en personaxes de gran realismo e nas texturas e materiais dos obxectos cotiáns

• Representación de temas mitolóxicos como se fosen escenas costumbristas

• Dominio da perspectiva renacentista e creación da perspectiva aérea ou atmosférica que reproduce o aire que hai entre as figuras

• As manchas de pintura definen as figuras, non a liña

A vella fritindo ovos (1618)

Escena costumbrista Influencia do claroscuro de

Caravaggio: personaxes iluminados no primeiro plano e fondo escuro

Detallismo nos numerosos obxectos

Afán por representar a realidade dun xeito naturalista. Así, o Barroco, a diferenza do Renacemento, non só non evita a representación de xestos e defectos que deformen as figuras, senón que incluso gusta da representación destes aspectos. Velázquez usa aquí dous modelos para realizar esta obra que volverá a usar noutras obras.

Cristo en casa de Marta (1618)

Presentación da escena principal nun segundo plano, a través dunha ventá. Típico do Barroco

Escena relixiosa disfrada de escena cotiá

Augador de Sevilla (1620)

Obra máis tenebrista de Velázquez. Fondo totalmente escuro que incluso “traga” un personaxe

Pode representar as tres idades do home

Destaca a mancha de auga do cántaro e a copa empañada

Triunfo de Baco (1628)

Non se aprecia a influencia de Caravaggio, pois a escea está totalmente iluminada

Tratamento do tema mitolóxico como unha escena case de taberna. Destácase o deus Baco pola cor da súa pel e a súa coroa

Personaxes tomados de modelos vulgares, de grade realismo e nada idealizados. Coñecido tamén como Os borrachos.

A forxa de Vulcano (1630)

Represéntase a Apolo comunicándolle a Hefesto na súa fragua que a súa muller Afrodita estálle sendo infiel con Ares

Destaca a expresión atónita dos traballadores Fragua cotiá, pero a presenza do personaxe do deus convérteo

nun tema mitolóxico. Apolo, difereciado polo resto pola roupa, cor da pel e halo que rodea a súa cabeza

A rendición de Breda (1635)

Momento da derrota das tropas holandesas en Breda polas españolas, que tratan aos vencidos sen humillalos

Os personaxes como o cabalo da dereita dirixen a mirada do espectador ás dúas figuras centrais nunha estudada composición

O personaxe da esquerda míranos implicando ao espectador

Na dereita, autorretrato Tamén chamado As lanzas

pola importancia que adquiren estas na obra. Transmiten a sensación dunha multitude de soldados

Principe Baltasar Carlos. Felipe IV

Retratos ecuestres da familia real para a que traballaba. Pretendía facer ostentación do seu poder

Apréciase unha sorprendente dificultade na representación dos cabalos A posición dos cabalos presenta unhas claras diagonais de gran

dinamismo

Bufón Cabaciñas (1635-1639) Velázquez reliza

un extenso catálogo de todos os personaxes do palacio real, ata estratos máis baixos

Perfecto exemplo do gusto do Barroco polos personaxes con defectos ou marxinais

Venus no espello (1644?)

Primeiro desnudo da historia de España, tradicional e católica

Desnudo de costas. Grande sofisticación que non resta sensualidade

De novo escena cotiá de non ser polo anxo da esquerda

O reflexo no espello mira ao espectador implicandoo na escena. Posible influencia de Van Eyck

Inocencio X (1650)

Gran retrato non só físico senón tamén psicolóxico. Transmite o forte carácter do Papa

As Meninas (1656) Escena onde Velázquez

se pinta no seu taller a si mesmo, a Infanta Margarida con todos os seus acompañantes e os Reis reflectidos no espello

Diferentes lecturas; algúns afirman que está a retratar á Infanta, outros aos Reis e outros simplemente traballando

Interesante xogo no espello, xa que sitúa aos Reis na posición do espectador

Diferentes puntos de luz que crean contrastes e profundidade

Usa a perspectiva aérea que permite dar a sensación de que hai aire entre as figuras

As Meninas (1656)

Infanta Margarida Velázquez Reis Felipe e Mariana Mari Bárbola e Nicolasito Pertusato

Isabel de Velasco Mª Agustina Sarmiento Apousentador Dona Marcela de Ulloa Real e gardadamas

As fiandeiras (1657) Parece un cadro de xénero.

En realidade conta o mito de Aracne na que Atenea condena á moza a fiar toda a súa vida como unha araña

Cóntase o mito en dous tempos: un cando están fiando no primeiro plano en un segundo ensinando o tapiz que consideraría a deusa como unha ofensa

Unha muller no fondo míranos implicándonos na escena

Atenea preséntase disfrazada como unha vella pero descubrimos a súa xuventude pola perna

Gran movemento que fai que non veamos os raios da roca e que a man de Aracne pareza ter seis dedos

Uso da perspectiva aérea