Música: Mozart. Sinfonía nº 29Presentación:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.Amundarain.

7 de setembro de 201423º Tempo ordinario

Mateu 18, 15-20

Rede evanxelizadora Rede evanxelizadora BUENAS NOTICIASBUENAS NOTICIASContribúe a rexenerar a fe cristiá desde Xesús. Pásao.Contribúe a rexenerar a fe cristiá desde Xesús. Pásao.

José Antonio Pagola

Está entre nós

Aínda que as palabras de Xesús, recollidas por Aínda que as palabras de Xesús, recollidas por Mateu, son de grande importancia para a vida das Mateu, son de grande importancia para a vida das

comunidades cristiás, poucas veces atraen a comunidades cristiás, poucas veces atraen a atención de comentaristas e predicadores. atención de comentaristas e predicadores.

Esta é a promesa de Xesús: Esta é a promesa de Xesús: ““Onde dous ou tres están reunidos no meu nome, Onde dous ou tres están reunidos no meu nome,

alí estou eu no medio deles”alí estou eu no medio deles”..

Xesús nom está pensando en celebracións masivas como as da Xesús nom está pensando en celebracións masivas como as da Praza de San Pedro en Roma. Praza de San Pedro en Roma.

Aínda que só sexan dous o tres, alí está El no medio deles. Aínda que só sexan dous o tres, alí está El no medio deles. Non é necesario que estea presente a xerarquía; non fai falla Non é necesario que estea presente a xerarquía; non fai falla

que sexan moitos os reunidos.que sexan moitos os reunidos.

O importante é que O importante é que “estean reunidos”“estean reunidos”, , non dispersos, nin enfrontados: que non vivan descalificándose non dispersos, nin enfrontados: que non vivan descalificándose

uns a outros. uns a outros. O decisivo é que se reúnan O decisivo é que se reúnan “no seu nome”: “no seu nome”:

que escoiten a súa chamada,que escoiten a súa chamada, que vivan identificados co seu proxecto do reino de Deus.que vivan identificados co seu proxecto do reino de Deus.

Que Xesús sexa o centro do seu pequeno grupo.Que Xesús sexa o centro do seu pequeno grupo.

Esta presenza viva e real de Xesús é a que ha de animar, guiar e soster as pequenas

comunidades dos seus seguidores.

É Xesús quen ha de alentar É Xesús quen ha de alentar a súa oración, as súas a súa oración, as súas

celebracións, proxectos e celebracións, proxectos e actividades. actividades.

Esta presenza é o “segredo” Esta presenza é o “segredo” de toda comunidade cristiá de toda comunidade cristiá

viva.viva.

Os cristiáns non podemos reunirnos hoxe nos nosos grupos e comunidades de calquera maneira:

por costume, por inercia ou para cumprir unhas obligacións relixiosas.

Seremos moitos ou, tal vez, poucos. Pero o importante é que nos reunamos no seu nome,

atraídos pola súa persoa e polo seu proxecto de facer un mundo máis humano.

Temos quemos de reavivar a conciencia de que somos comunidades de Xesús.

Reunímonos para escoitar o seu Evanxeo, para manter viva a súa lembranza, para contaxiarnos do seu Espírito, para acoller

en nós a súa ledicia e a súa paz, para anunciar a súa Boa Nova.

O futuro da fe cristiá dependerá en boa parte do que fagamos os cristiáns nas nosas

comunidades concretas as próximas décadas.

No abonda o que poida facer o Papa Francisco no Vaticano. Non podemos tampouco poñer a nosa esperanza na manchea de

sacerdotes que poidan ordenarse nos próximos anos. A nosa única esperanza é Xesucristo.

Somos nós os que temos que centrar as nosas comunidades Somos nós os que temos que centrar as nosas comunidades cristiás na persoa de Xesús comocristiás na persoa de Xesús como

a única forza capaz de anovar a nosa a única forza capaz de anovar a nosa fe gastada e rutineira. fe gastada e rutineira.

O único capaz de atraer os homesO único capaz de atraer os homes e mulleres de hoxe. e mulleres de hoxe.

O único capaz de xerar unha fe nova nestes tempos de O único capaz de xerar unha fe nova nestes tempos de incredulidade. incredulidade.

A renovación das instancias centrais da Igrexa é

urxente. Os decretos de reformas,

necesarios. Pero nada tan decisivo

como o volver con radicalidade a Xesucristo.

ESTÁ ENTRE NÓS 

Aínda que as palabras de Xesús, recollidas por Mateu, son de grande importancia para a vida das comunidades cristiás, poucas veces atraen a atención de comentaristas e predicadores. Esta é a promesa de Xesús: “Onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles”.

Xesús non está pensando en celebracións masivas como as da Praza de San Pedro en Roma. Aínda que só sexan dous ou tres, alí está El no medio deles. Non é necesario que estea presente a xerarquía; non fai falla que sexan moitos os reunidos.

O importante é que “estean reunidos”, non dispersos, nin enfrontados: que non vivan descalificándose uns a outros. O decisivo é que se reúnan “no seu nome”: que escoiten a súa chamada, que vivan identificados co seu proxecto do Reino de Deus. Que Xesús sexa o centro do seu pequeno grupo.

Esta presenza viva e real de Xesús é a que ha de animar, guiar e soster as pequenas comunidades dos seus seguidores. É Xesús quen ha de alentar a súa oración, as súas celebracións, proxectos e actividades. Esta presenza é o “segredo” de toda comunidade cristiá viva.

Os cristiáns non podemos reunirnos hoxe nos nosos grupos e comunidades de calquera maneira: por costume, por inercia ou para cumprir unhas obrigacións relixiosas. Seremos moitos ou, tal vez, poucos. Pero o importante é que nos reunamos no seu nome, atraídos pola súa persoa e polo seu proxecto de facer un mundo máis humano.

Temos que reavivar a conciencia de que somos comunidades de Xesús. Reunímonos para escoitar o seu Evanxeo, para mantener viva a súa lembranza, para contaxiarnos do seu Espírito, para acoller en nós a súa ledicia e a súa paz, para anunciar a súa Boa Nova.

O futuro da fe cristiá dependerá en boa parte do que fagamos os cristiáns nas nosas comunidades concretas as próximas décadas. Non abonda o que poida facer o Papa Francisco no Vaticano. Non podemos tampouco poñer a nosa esperanza na manchea de sacerdotes que poidan ordenarse os próximos anos. A nosa única esperanza é Xesucristo.

Somos nós os que temos que centrar as nosas comunidades cristiás na persoa de Xesús como a única fuerza capaz de rexenerar a nosa fe gastada e rutineira. O único capaz de atraer os homes e mulleres de hoxe. O único capaz de xerar unha fe nova nestes tempos de incredulidade. A renovación das instancias centrais da Igrexa é urgente. Os decretos de reformas, necesarios. Pero nada tan decisivo como o volver con radicalidade a Xesucristo.

José Antonio Pagola