Daniel García Alonso-Villaverde 1º ESO

A NAI PERDIDA

Ela desapareceu hai dous anos. Pero el quería vinganza.

Todo ocorreu unha fría mañá de maio, concretamente o

día 23, o noso protagonista ía ter a súa primeira

graduación, cando de repente na sala apareceron tres

homes cunha máscara e todos de negro. Os homes

fixáronse na súa nai e raptárona. Ninguén soubo a onde a

levaron. Pero unha cousa estaba clara, tiña que recuperala

ou senón non se perdoaría a si mesmo. Aquí é cando

comeza a nosa historia.

“Ola” saudaba el “ando na procura da miña nai,

¿podédesme axudar?” preguntáballe aos habitantes da

vila ao que eles respondían que non, sen compaixón

ningunha.

Ata que un día, os que el nunca pensou que lle axudarían,

pasara o que pasara viñeron a el. Eran Tomás, o neno

pobre, e Manolo, o fracasado da vila. Os tres xuntos

chamáronse ``os tres mosqueteiros´´.

Os mozos foron reunindo moita xente máis polo que

cambiaron o nome polo de “na busca da nai perdida”.

Xa todos reunidos no club fixeron un refuxio nunha

“Galicova” na Coruña, empezaron a buscar sospeitosos de

por aló e deron cunha pista, unha máscara igual aos dos

terroristas. Nela poñía: Avda os Anxos, nº 13, A Coruña.

Propiedade de Toni “o gordo”.

Así que dispuxéronse a buscar por toda A Coruña a

avenida dos Anxos número 13. Por fin despois de moito

buscar deron co lugar nas aforas da Coruña.

Cando estiveron na casa miraron nas caixas do correo

pero non poñía nada en ningunha. Puxéronse en

contacto coa xente do rueiro preguntando se coñecían

alguén que se chamase Toni por aló, pero os veciños non

coñecían ninguén con ese nome.

Cando pensaban que xa o tiñan todo perdido atoparon

outra pista aínda máis importante, os lentes que levaba

a nai de Martiño (así se chamaba a nai do protagonista

desta historia), eran inconfundibles. Aínda tiñan a marca

de cando a Martiño lle caeran por un descoido. Iso dicía

que a súa nai tiña que estar cerca de aló. Seguiron

buscando e tamén encontraron a tarxeta de teléfono

deste tal Toni.

Chamaron pero ninguén contestou ata que á vixésima

vez que o chamaron contestaron.

O máis espelido do grupo e coa voz máis grave dixo:

-Ola, son o teu tío- inventou o noso amigo Rudolf- non

me acordo de onde vivías, pódesmo dicir, por favor?

Quero visitarte polo teu aniversario!!!

-Ola, tío!!! Que rara tes a voz, seguro que es o meu tío?

Ademais non é o meu aniversario…- sospeitou el.

-Pois claro que son o teu tío, o que pasa é que estou sen

voz e só quería darche unha sorpresa con calquera cousa

- respondía Rudolf

-Ahhh. Non me atopas porque mudeime ata Ares en

busca dunha familia que é famosa polos seus cartos, xa

sabes que levo unha vida un pouco terrorista -sorría para

si mesmo- Ao que imos, vivo na Rúa María nº 16.

- Moitas grazas sobriño para alá vou, espérame alí.

- Por suposto, tío - contestou Toni.

Agora si que sabían onde vivían os malvados raptores de

nais. Colleron un bus e foron ata Ares.

Alí viron a casa onde debía vivir o sospeitoso, primeiro

vixiaron desde fóra para ver se vían algún movemento

raro. Despois chamaron ao timbre e desta vez outro

señor chamou á porta:

-O carteiro! - dixo o noso aliado - Pódeme abrir a porta

tamén polo outro lado porque esta porta é moi estreita e

non pasa o carriño enteiro.

-Vale, pero por que queres entrar na casa? Con tal de

deixares as cartas no seu sitio…- sospeitou Toni

- Dixéronme que era un pedido moi importante e que

tiña que darcho en man.- contestaba o noso amigo

-Vale, xa está aberta, pasa.

Cando estaban na outra porta todos os “detectives”

entraron pola porta principal. Dentro da casa había

moito luxo, xoias, colares, etc.

Na sala principal había unha porta cunha pechadura moi

rara e antiga… buscaron por toda a casa sen que ninguén

os vira, mentres o “carteiro” o distraía. Por fin na

biblioteca da casa abriron un libro e caeron as chaves.

Foron ata a porta das chaves rápido porque o noso amigo

xa non ía resistir moito máis… Abriron a porta e alí

encontraron algo que parecía un cofre do tesouro, e

dentro había aínda máis riquezas que na casa en si.

Tamén había unha trapela que levaba ata unha especie de

cárcere. Dentro dunha cela estaba a “nai perdida” case

desnutrida e deshidratada con outras 5 mulleres, parece

ser que as utilizaban para facer todas as tarefas do lugar

sen recibir nada a cambio. A nai de Martiño nin sequera

recoñecía ao seu fillo, pero cando lle falou de recordos

entre el e máis ela recobrou o coñecemento rapidamente.

Salvaron a todas as mulleres e saíron de alí, pero… na

outra parte da casa Toni xa empezaba a sospeitar e xa

estaba ameazando de morte ao carteiro, por iso cando

Martiño lle fixo o sinal de que podía irse, marchou

deseguido porque xa non podía aturar máis.

Fóra da casa xa todos os do club salvados berraron o seu

grito de guerra:

“1, 2, 3 LOITAR, LOITAR e LOITAR”

pero…onde estaban os demais sospeitosos?

Pois resulta que estaban espallados por toda a comarca

de Ferrolterra, pero non pasaba nada, o primeiro era

chamar a policía para que leve a Toni ao cárcere.

Todo saíu ben, era un vello coñecido pola policía e

metérono nunha vella escola en Ares que agora

funcionaba de calabozo para os prisioneiros. Os outros

dous sospeitosos xa foran detidos anteriormente pola

policía.

Estas persoas foron coñecidas en todo o mundo pola súa

solidariedade e agora eran coñecidos mundialmente, e

ata empezaron a traballar xunto á policía nun grupo

chamado A. N. P. (A Nai Perdida) en casos de

desaparicións.

Respecto a Martiño repetiron outra vez a graduación e

esta vez todo saíu ben, pero o máis importante era que

coñecera novos amigos.

FIN