AMETZAGAINAKO - DBUS · tazeoak (karramarroak, izkirak...), alga mota des-berdinak, arrain txikiak,...

2
Hurrengo geltokia: hiriko natura Pro ' xima parada: entorno natural urbano 1 5 3 7 2 6 4 8 9 1 Cristina Enea Parkea Parque Cristina Enea 2 Ibaetako haritza Roble de Ibaeta 3 Ametzagainako parkea Parque de Ametzagaina 4 Urgulleko sugandila La lagartija de Urgull 5 Ulia Mendia El Monte Ulia 6 Uliako ur-biltegiak Depósitos de agua de Ulia 7 Ondarretako marearteko zabalgunea La rasa mareal de Ondarreta 8 Muga kretazeoa/paleozenoa El límite cretácico/paleoceno 9 Altzako bioaniztasuna La biodiversidad de Altza eurosíntesis CRISTINA ENEA PARKEA Parque Cristina Enea C ristina Enea Parke historikoak Cristina Bru- netti Mandasko Dukesari zor dio izena; lora- tegi gune erromantikoa da, eta Urumea ibaiaren azkeneko meandroak sortutako muino txiki batean dago. 94.960 m 2 -ko azalerarekin hiriko lorategirik handiena da eta Egia, Loio- lako Erriberak eta Amara auzoak lotzen ditu. Gune berde honetan, gure inguruko zuhaitz autoktono ugariren artean, bost kontinenteetatik etorritako zuhaitzak ere ikus daitezke, itxura eta edertasun apartekoak. Pauma da (Pavo cristatus), ziur asko, gune honetako bizilagunik bitxiena eta parkean dauden zuhaitz berezietako batzuetan bizi da eta egiten du lo. Zuhaitz horietako bat dugu Libanoko Zedroa (Cedrus libani); parkeko zuhaitz ikusgarrienetakoa eta bereizgarrienetakoa da, eta ziur asko zaharrenetakoa ere bai; 150 urtetik gora izan ditzakeela kalkulatzen da. Gingkoa ( Gingko biloba) da parkeko beste zuhaitz berezietako bat. Zuhaitz horren hos- toek abaniko forma dute eta orain dela milioika urte lur pla- netako leku askotan bizi izan zen familiatik bizirik gelditzen den ordezkari bakarra dugu. E l histórico Parque Cristina Enea, llamado así en honor a Cristina Brunetti, Duquesa de Mandas, es una zona ajar- dinada de carácter romántico, que se localiza en una pequeña colina creada por el último meandro del río Urumea. Cuenta con una superficie de 94.960 m 2 , siendo el parque urbano más extenso de la ciudad, y conectando los barrios de Egia, Riberas de Loiola y Amara. En esta zona verde, junto a una amplia representación de árboles autóctonos de nuestro entorno, se pueden encontar árboles procedentes de los cinco continentes, de extraordinario porte y belleza. El Pavo Real (Pavo cristatus) es probablemente el habitante más singular de este espacio, que convive y pernocta en algunos de los árboles singulares del parque. Es el caso del Cedro del Líbano (Cedrus libani), uno de los árboles más imponentes y carac- terísticos del lugar, y probablemente de los más antiguos, con una edad estimada superior a los 150 años. O del curioso Gingko (Gingko biloba), que con sus hojas con caracterís- tica forma de abanico, es el único representante que queda vivo de una familia que hace millones de años pobló grandes regiones del planeta. IBAETAKO HARITZA ROBLE DE IBAETA H aritz ikusgarri hau (Quercus robur) 20 metro garai da, eta ia 25 metroko adaburu-diametroa dauka. Portue- txeko etxe noblearen lursailetan dago, Donostiako Portuko buruzagitza-etxe zaharrean, eta 400 urte inguru izango dituela kalkulatzen da. Ziur asko, Ibaetako paduraren ondoko harizti txiki bateko aleen garaikidea izan zen arbola hau; “Los Juncales” izenarekin ere ezagutzen den paraje eder horretako aleak itsasontziak, etxebizitzak edo ermitak eraiki- tzeko moztu zituzten. Berioko Artearekin batera (Quercus ilex) bide berri bat eraikitzeko moztetik libratu zen, zuhaitz berezi izendapena jaso zuelako 1997ko otsaila- ren 11n. E ste imponente roble (Quercus robur), que posee una altura de más de 20 metros, y un diá- metro de copa de casi 25 metros, se encuentra en los terrenos de la casa solariega de Portue- txe, antigua casa-jefa- tura del Puerto de San Sebastián. Se le estima una edad cercana a los 400 años, y probable- mente fue contemporáneo de otros ejemplares que fueron talados para la construcción naval, de viviendas o ermitas, que constituían un pequeño robledal que lindaba con las marismas de Ibaeta, también denominada “Los Juncales”, de enorme belleza natural. Al igual que la Encina (Quercus ilex) de Berio, se salvó de ser talado durante la construcción de un nuevo vial, gracias a su declaración como árbol singular, el 11 de febrero de 1997. AMETZAGAINAKO PARKEA PARQUE DE AMETZAGAINA P arke hau Ametzagaina mendian dago eta Donostiako hiri inguruko parkerik handiena da. Oinezkoentzako bide-sareek lotutako zelai zabalez eta hostozabalen basoz osatuta dago, eta bide horietatik Karlistaldietako gotorleku batera, begiratoki panoramiko batera eta hainbat jolas-gune- tara joan daiteke. Ametza zen (Quercus pyrenaica) inguru horretako jatorrizko zuhaitza, baina gaur egun ale txikiak besterik ez ditugu aurkituko, eta hark eman dio izena par- keari (ametz gaina). Ametzagainako parkean, gainera, balio arkeo- logiko handiko aurki- kuntza egin dute orain dela gutxi: Goi Paleoli- toko aztarnategia aur- kitu dute, 27.000 urte inguru izango ditu, eta Gipuzkoan ezagutzen den historiaurreko aire zabaleko estazio baka- netakoa dugu. E ste parque, situado en el monte Ametzagaina, es el parque peri- urbano más grande de San Sebastián. Está constituido por grandes praderas y extensos bosques de frondosas, interco- nectados por una red de caminos peatonales que conducen también al antiguo fuerte de las Guerras Carlistas, a un mira- dor panorámico y a diversas áreas recreativas. El Marojo (Quercus pyrenaica) era el árbol primitivo en esta zona de monte, aunque hoy única- mente aparecen retazos de su presencia con individuos de escasa talla, y el cual le ha dado nombre (etimológicamente, amet- zagaina significa alto de marojos). El par- que de Ametzagaina, además, ha revelado recientemente un hallazgo de gran valor arqueológico, un yacimiento del Paleolítico superior de aproximadamente 27.000 años de antigüedad, que supone una de las esca- sas estaciones prehistóricas al aire libre que se conocen en Gipuzkoa. Urgulleko sugandila La lagartija de Urgull U rgull Mendia Santa Klara uhartearen ondoan dago eta, sugandila iberiakorekin (Podarcis hispanica) aldera- tuta ezaugarri bereizgarriak dituen sugandila-populazio bat bizi da bertan. Urgulleko sugandilak pigmentazio iluna- goa dauka gorputzean eta ezkatak azalean. Narrasti berezi hauen agerreraren azalpena tokiko kolonia batek populazio nagusiarekiko milaka urtetan bizi izan zuen isolamenduan egon daiteke; isolamendu hark karaktere ezberdineko eboluzioa erraztu zuen. Hala ere, azkeneko urteetan, Pitiu- setako sugandilaren sarrerak (Podarcis pityusensis) komu- nitate hau arriskuan jarri du; espezie sendoa da, koloniza- tzeko gaitasun handia dauka, eta Urgulleko sugandilare- kin lehian dihardu bertako baliabideengatik. E l Monte Urgull, junto con la isla de Santa Clara, es el hogar de una población de lagartijas que muestra deter- minadas características diferenciadoras con respecto a la lagartija ibérica (Podarcis hispanica), como una pigmenta- ción más oscura en el cuerpo y la presencia de ciertas esca- mas en la piel. La explicación a la aparición de estos singulares rep- tiles podría estar en el aislamiento de una colonia local respecto a la población predominante de la población, durante miles de años, lo que favoreció una evolución con diferentes caracteres. Sin embargo, desde hace unos años, esta comuni- dad está en riesgo por la introduc- ción de la lagartija de las Pitiusas (Podarcis pityusensis), una especie robusta y con gran capacidad de colonización, que compite con la lagartija autóctona de Urgull por los recursos.

Transcript of AMETZAGAINAKO - DBUS · tazeoak (karramarroak, izkirak...), alga mota des-berdinak, arrain txikiak,...

Page 1: AMETZAGAINAKO - DBUS · tazeoak (karramarroak, izkirak...), alga mota des-berdinak, arrain txikiak, moluskuak (lapak, karrake - lak...), eta ekinodermatuak (itsas trikuak...). N o

Hurrengo geltokia: hiriko natura Pro'xima parada: entorno natural urbano

1

5

3

7

2

6

4

8

IGELDO

MENDIA

URGULL

MENDIA

ULIA

MENDIA

ZURRIOLA

KONTXA

9

1 Cristina Enea Parkea Parque Cristina Enea

2 Ibaetako haritza Roble de Ibaeta

3 Ametzagainako parkea Parque de Ametzagaina

4 Urgulleko sugandila La lagartija de Urgull

5 Ulia Mendia El Monte Ulia

6 Uliako ur-biltegiak Depósitos de agua de Ulia

7 Ondarretako marearteko zabalgunea La rasa mareal de Ondarreta

8 Muga kretazeoa/paleozenoa El límite cretácico/paleoceno

9 Altzako bioaniztasuna La biodiversidad de Altza

eurosíntesis

CRISTINA ENEA PARKEA Parque Cristina Enea

C ristina Enea Parke historikoak Cristina Bru-

netti Mandasko Dukesari zor dio izena; lora-tegi gune erromantikoa da, eta Urumea ibaiaren azkeneko meandroak sortutako muino txiki batean dago. 94.960 m2-ko azalerarekin hiriko lorategirik handiena da eta Egia, Loio-lako Erriberak eta Amara auzoak lotzen ditu. Gune berde honetan, gure inguruko zuhaitz autoktono ugariren artean, bost kontinenteetatik etorritako zuhaitzak ere ikus daitezke, itxura eta edertasun apartekoak. Pauma da (Pavo cristatus), ziur asko, gune honetako bizilagunik bitxiena eta parkean dauden zuhaitz berezietako batzuetan bizi da eta egiten du lo. Zuhaitz horietako bat dugu Libanoko Zedroa (Cedrus libani); parkeko zuhaitz ikusgarrienetakoa eta bereizgarrienetakoa da, eta ziur asko zaharrenetakoa ere bai; 150 urtetik gora izan ditzakeela kalkulatzen da. Gingkoa ( Gingko biloba) da parkeko beste zuhaitz berezietako bat. Zuhaitz horren hos-toek abaniko forma dute eta orain dela milioika urte lur pla-netako leku askotan bizi izan zen familiatik bizirik gelditzen den ordezkari bakarra dugu.

E l histórico Parque Cristina Enea, llamado así en honor a Cristina Brunetti, Duquesa de Mandas, es una zona ajar-

dinada de carácter romántico, que se localiza en una pequeña colina creada por el último meandro del río Urumea. Cuenta con una superficie de 94.960 m2, siendo el parque urbano más extenso de la ciudad, y conectando los barrios de Egia, Riberas de Loiola y Amara. En esta zona verde, junto a una amplia representación de árboles autóctonos de nuestro entorno, se pueden encontar árboles procedentes de los cinco continentes, de extraordinario porte y belleza. El Pavo Real (Pavo cristatus) es probablemente el habitante más singular de este espacio, que convive y pernocta en algunos de los árboles singulares del parque. Es el caso del Cedro del Líbano (Cedrus libani), uno de los árboles más imponentes y carac-terísticos del lugar, y probablemente de los más antiguos, con una edad estimada superior a los 150 años. O del curioso Gingko (Gingko biloba), que con sus hojas con caracterís-tica forma de abanico, es el único representante que queda vivo de una familia que hace millones de años pobló grandes regiones del planeta.

IBAETAKO HARITZA

ROBLE DE IBAETA

H aritz ikusgarri hau (Quercus robur) 20 metro garai da, eta ia 25 metroko adaburu-diametroa dauka. Portue-

txeko etxe noblearen lursailetan dago, Donostiako Portuko buruzagitza-etxe zaharrean, eta 400 urte inguru izango dituela kalkulatzen da. Ziur asko, Ibaetako paduraren ondoko harizti txiki bateko aleen garaikidea izan zen arbola hau; “Los Juncales” izenarekin ere ezagutzen den paraje eder horretako aleak itsasontziak, etxebizi tzak edo ermitak eraiki-tzeko moztu zituzten. Berioko Artearekin batera (Quercus ilex) bide berri bat eraiki tzeko moztetik libratu zen, zuhaitz berezi izendapena jaso zuelako 1997ko otsaila-ren 11n.

E ste imponente roble (Quercus robur), que

posee una altura de más de 20 metros, y un diá-metro de copa de casi 25 metros, se encuentra en los terrenos de la casa solariega de Portue-txe, antigua casa-jefa-tura del Puerto de San Sebastián. Se le estima una edad cercana a los 400 años, y probable-mente fue contemporáneo de otros ejemplares que fueron talados para la construcción naval, de viviendas o ermitas, que constituían un pequeño robledal que lindaba con las marismas de Ibaeta, también denominada “Los Juncales”, de enorme belleza natural. Al igual que la Encina (Quercus ilex) de Berio, se salvó de ser talado durante la construcción de un nuevo vial, gracias a su declaración como árbol singular, el 11 de febrero de 1997.

AMETZAGAINAKO PARKEA

PARQUE DE AMETZAGAINA

P arke hau Ametzagaina mendian dago eta Donostiako hiri inguruko parkerik handiena da. Oinezkoentzako

bide-sareek lotutako zelai zabalez eta hostozabalen basoz osatuta dago, eta bide horietatik Karlistaldietako gotorleku batera, begiratoki panoramiko batera eta hainbat jolas-gune-tara joan daiteke. Ametza zen (Quercus pyrenaica) inguru horretako jatorrizko zuhaitza, baina gaur egun ale txikiak besterik ez ditugu aurkituko, eta hark eman dio izena par-keari (ametz gaina). Ame tzagainako parkean, gainera, balio arkeo-logiko handiko aurki-kuntza egin dute orain dela gutxi: Goi Paleoli-toko aztarnategia aur-kitu dute, 27.000 urte inguru izango ditu, eta Gipuzkoan ezagu tzen den historiaurreko aire zabaleko estazio baka-netakoa dugu.

E ste parque, situado en el monte Ametzagaina, es el parque peri-

urbano más grande de San Sebastián. Está constituido por grandes praderas y extensos bosques de frondosas, interco-nectados por una red de caminos peatonales que conducen también al antiguo fuerte de las Guerras Carlistas, a un mira-dor panorámico y a diversas áreas recreativas. El Marojo

(Quercus pyrenaica) era el árbol primitivo en esta zona de monte, aunque hoy única-mente aparecen retazos de su presencia con individuos de escasa talla, y el cual le ha dado nombre (etimológicamente, amet-zagaina significa alto de marojos). El par-que de Ametzagaina, además, ha revelado recientemente un hallazgo de gran valor arqueológico, un yacimiento del Paleolítico superior de aproximadamente 27.000 años de antigüedad, que supone una de las esca-sas estaciones prehistóricas al aire libre que se conocen en Gipuzkoa.

Urgulleko sugandila La lagartija de Urgull

U rgull Mendia Santa Klara uhartearen ondoan dago eta, sugandila iberiakorekin (Podarcis hispanica) aldera-

tuta ezaugarri bereizgarriak dituen sugandila-populazio bat bizi da bertan. Urgulleko sugandilak pigmentazio iluna-goa dauka gorputzean eta ezkatak azalean. Narrasti berezi hauen agerreraren azalpena tokiko kolonia batek populazio nagusiarekiko milaka urtetan bizi izan zuen isolamenduan egon daiteke; isolamendu hark karaktere ezberdineko eboluzioa erraztu zuen. Hala ere, azkeneko urteetan, Pitiu-setako sugandilaren sarrerak (Podarcis pityusensis) komu-nitate hau arriskuan jarri du; espezie sendoa da, koloniza-tzeko gaitasun handia dauka, eta Urgulleko sugandilare-kin lehian dihardu bertako baliabideengatik.

E l Monte Urgull, junto con la isla de Santa Clara, es el hogar de una población de lagartijas que muestra deter-

minadas características diferenciadoras con respecto a la lagartija ibérica (Podarcis hispanica), como una pigmenta-ción más oscura en el cuerpo y la presencia de ciertas esca-

mas en la piel. La explicación a la aparición de estos singulares rep-tiles podría estar en el aislamiento de una colonia local respecto a la población predominante de la población, durante miles de años, lo que favoreció una evolución con diferentes caracteres. Sin embargo, desde hace unos años, esta comuni-dad está en riesgo por la introduc-ción de la lagartija de las Pitiusas (Podarcis pityusensis), una especie robusta y con gran capacidad de colonización, que compite con la lagartija autóctona de Urgull por los recursos.

Page 2: AMETZAGAINAKO - DBUS · tazeoak (karramarroak, izkirak...), alga mota des-berdinak, arrain txikiak, moluskuak (lapak, karrake - lak...), eta ekinodermatuak (itsas trikuak...). N o

ULIA MENDIA EL MONTE ULIA

U lia Mendiak, non bertako bide eta bidexka-sareetan natura eta paisaiari lotutako balioak agerian gelditzen

diren, ondare historiko aberatsa gordetzen du. Muino altu bat da eta itsasoa ikus daiteke bertatik, eta horregatik, hain zuzen, lekurik altuenetan talaia modura erabili ziren, por-tuko baleontziei baleen presentziaren berri emateko. XIX. mendean hainbat gerraren lekuko izan zen, eta horren lekukotasuna ematen digute Almirantearen Gotorlekuaren eta Monpaseko Bateriaren hondarrek. XX. mende hasieran aisial dirako parke moduan ospea hartu zuen Donostiako familia abera tsen artean. Hotela, jatetxeak, kafetegiak, tenis-pistak eta uso-tiroketa-rako gunea eraiki ziren eta tren elek trikoz eta transbor-dadorez igotzen zen bertara. Gaur egun, Ulia Interpreta-zio Zentroak erakusten diz-kigu mendiaren balio horiek guztiak.

E l Monte Ulia, además de sus valores naturalísticos y paisajísticos, que que-

dan patentes al utilizar la amplia red de caminos y senderos, atesora un rico patri-monio histórico. Al ser un promontorio elevado desde el cual otear la costa, los puntos más altos se utilizaron como atala-yas para avisar a los balleneros del puerto de la presencia de los preciados cetáceos. A lo largo del siglo XIX fue testigo de distintas guerras, como lo atestiguan los restos militares

del Fuerte del Almirante y de la Bate-ría de Monpás. A principios del siglo XX se convirtió en uno de los luga-res preferidos como parque de ocio y recreo de la buena sociedad donostia-rra, instalándose en él un hotel, res-taurantes, cafeterías, pistas de tenis y tiro al pichón, a las cuales se acce-día mediante un tren eléctrico y un transbordador aéreo. Hoy en día, el Centro de Interpretación de Ulia, per-mite descubrir todos sus valores.

ULIAKO UR-BILTEGIAK

DEPo'SITOS DE AGUA DE ULIA

XIX . mendeko bigarren erdira arte, Donostian, Urgull Mendiko iturri apurretatik edo putzuren batetik

soilik eskura zitekeen ur edangarria. Hala ere, populazioaren gorakadaren eta etxeetan txorrotako ur-instalazioen orokor-tzearen ondorioz, azpiegitura berriak sortu behar izan ziren, txorrotako uraren etengabeko emaria ziurtatzeko. Sorobor-dako depositua eraiki zen Ulia Mendian 1872. urtean, eta bertan jasotzen zen Ulia eta Mendiolako iturrietako ura, tutueria, ubide eta tunelen bitartez. Hala ere, instalazio hura berehala gelditu zen txiki hiria-ren premiak asetzeko, eta 1900. urtean, aurrekoaren gaitasuna bikoizten zuen depositu berri bat eraiki zen aurrekoaren ondoan (Buskando).

H asta la segunda mitad del siglo XIX, la ciudad de San Sebas-

tián no disponía de más agua potable que la que proporcionaban las fuentes procedentes de los escasos manantiales del Monte Urgull o de algún pozo. Sin embargo, el progresivo aumento de la

población, junto con la generalización de las instalaciones de agua corriente en los hoga-res, hizo necesario crear nuevas infraestruc-turas para garantizar un aporte constante de agua corriente. La solución fue la construc-ción del depósito de Soroborda (1872) en las faldas del Monte Ulia, que recogía las aguas de los manantiales de Ulia y Mendiola a través de una red de tuberías, acueductos y túneles. Sin embargo, esta instalación se quedó pronto pequeña para las necesidades de la población, y en 1900 hubo que construir un nuevo depó-sito anexo (Buskando), que casi duplicaba la capacidad del anterior.

ONDARRETAKO MAREARTEKO ZABALGUNEA

LA RASA MAREAL DE ONDARRETA

K ontxako badia hondartza baino gehiago da. Itsasbehe-ran, eta marea bizietan bereziki, Ondarretak itsas hondo

berezia erakusten digu, marearteko zabalgunea edo abra-sio-plataforma deiturikoa. Olatuen etengabeko joan-etorriak Igeldo Mendiko itsaslabarrak alakatu ditu, azalera lau eta horizontal bat sortuz; geruza geologiko gogor eta bigunak ageri zaiz kigu, hostopil handi baten an tzera. Itsas-beheran sortzen diren urmael eta putzuetan ekosistema abe-ratsa aurkituko dugu: krus-tazeoak (karramarroak, izkirak...), alga mota des-berdinak, arrain txikiak, moluskuak (lapak, karrake-lak...), eta ekinodermatuak (itsas trikuak...).

N o todo es playa en la bahía de La Con-

cha. Durante la marea baja, y especialmente en las mareas vivas,

la zona de Onda-rreta muestra un singular fondo marino denominado

rasa mareal o plataforma de abrasión. El cons-tante batir de las olas ha ido biselando las rocas de los acantilados del Monte Igeldo generando una superficie plana y horizontal, en el que la alternancia de capas geológicas duras y blan-das aparecen dispuestas como un gran hojal-dre. Al quedar expuesta durante la bajamar, las charcas y pozas que se forman albergan un rico ecosistema, en el que abundan crustáceos como cangrejos y quisquillas, diferentes tipos de algas, pequeños peces, moluscos como lapas y carraquelas, y equinodermos como los eri-zos de mar.

MUGA KRETAZEOA/PALEOZENOA

EL Li'MITE CRETa'CICO/PALEOCENO

L oretopea Kontxako eta Ondarretako hondartzak banatzen dituen lurmuturra da, baina horrez gain, orain

dela 65,97 milioi urtetako muga geologiko garrantzitsua ere hartzen du barne, aro Kre-tazeoa eta Paleogenoa bereizten dituena. Haitz horietan buztin-maila mehe eta gorrixka edo marroia aurkituko dugu; ez ohiko iridio kopurua dauka espinela izeneko mineralez osatutako esfera kristalino txikiekin batera. Gainera, behealdeko geruzetan zeuden espezie fosilen ia gehiengoa (%92) geruza honetara ailegatzerakoan nola desagertzen den ere ikus daiteke. Aztarna horiek, munduko beste leku batzuetan antzeko adi-neko geruzetan aurkitutako beste batzuekin batera, geruza hau meteoro handi baten inpaktuak sortu zuela adie razten digute; 10 km-tik gorako diametroa zuen meteoro hura Yucatan (Mexiko) inguruan erori zen, eta Lur planetako ia bizitza osoa suntsitu zuen, dinosauroak barne.

E l Pico del Loro es un

resalte pétreo que separa las

playas de La Con-cha y Ondarreta, si bien, también alberga un importante límite geológico de hace 65,97 millones de años, y que separa los periodos Cretácico y Paleógeno. En estas rocas se puede encontrar un nivel arcilloso de pocos centímetros de grosor y de coloración rojiza oscura o marrón, que incluye una inusual cantidad de iridio junto con unas pequeñas esferas cristalinas de un mineral llamado espinela. Además, se observa cómo la práctica totalidad (92%) de las especies fósiles que se encon-traban en los estratos inferiores desaparecen abruptamente al llegar a esta capa. Estos indicios, junto con otros hallados en otros estratos de edad similar de otras partes del mundo, parecen indicar que esta capa fue producida por el impacto de un gran meteoro, con un diámetro superior a los 10 km, en la zona del actual Yucatán (México), que acabó prácticamente con la vida en la Tierra, incluyendo a los dinosaurios.

ALTZAKO BIOANIZ TASUNA

LA BIODIVERSIDAD DE ALTZA

A ltzako ingurua oso urbanizatua egon arren, naturarekin kontaktuan egoteko moduko lekuak aurki ditzakegu, asko

urrundu beharrik gabe. Adibidez, Molinao ibaiaren inguruak, hiri azpiegiturez eta guneez inguratuta egon arren, nolabai-teko landazabal itxurari eusten dio, eta harizti eta haltzadiak aurkituko ditugu laborantza eta ortu artean. Arboladi gune horietan animalia interesgarriak bizi dira, hala nola, kapri-kornio handia (Cerambix cerdo), haritz helduetako zulo etan bizi den antena luzeko kakalardo handia, edo Eskulapio sugea (Elaphe longissima), gora egiteko gaitasun handia duen eta oharkabean pasa tzen zaigun narrastia. Zuhaiztietan hegazti bitxiak ere ikusiko ditugu, adibi-dez okil txikia (Dendrocopos minor), lepitzulia (Jynx torquilla) edo baita zata arrunta ere (Caprimulgus europaeus). Iturria: Altzako Historia Mintegia.

A pesar de que el entorno de Altza se encuentre muy

urbanizado, aún es posible encontrar, sin alejarse mucho, zonas que permiten mante-ner el contacto con la natura-leza. Por ejemplo, el área del río Molinao, que pese a estar rodeado por infraestructuras y núcleos de poblaciones, mantiene un cierto aire de campiña que ofrece la oportunidad de encontrar aún robledales y ali-sedas entre los espacios de cultivos y huertas. Estas manchas arbóreas albergan animales tan interesantes como el gran capricornio (Cerambix cerdo), un escarabajo muy grande de largas antenas que habita en orificios en robles maduros, o la culebra de Esculapio (Elaphe longissima) un reptil con una gran capacidad trepadora, por lo que suele pasar desaperci-bida. Entre las arboledas, también se encuentran especies de aves tan curiosas como el pico menor (Dendrocopos minor), el torcecuellos (Jynx torquilla) o incluso el chotacabras gris (Caprimulgus europaeus). Fuente: Altzako Historia Mintegia.