Bazen behin neska bat Ohiane deitzen zena. Ohianek oso

bizitza azpergarria zeraman, etxetik eskolara eta eskolatik

etxera joaten zen egunero. Ohianek ez zeukan lagunik, oso

triste bizi zen.

Bere ama eta aita banatuta zeuden, bera aitona amonaren

etxean bizi zen, baina bere amona eta aitona hiltzen zirenean

barnetegi batera joan beharko zen.

Ohiane irudimen handia zuen, batzuetan bera atzamar

lodiarekin hitz egiten zuen. Ohianerentzat bere atzamar

lodia bere lagunik hoberena zen. Eskolan, gelako ikasleek

izeka egiten zioten. Ohianek beste lagun bat ere zeukan eta

lagun hori bere txakurra zen.

Baina egun batean bere txakurra hil egin zen. Ohiane gero

eta tristeago zegoen, ez zuen lagunik, ama eta aita gero eta

gutxiago ikusten zituen, gau guztietan negarrez egoten zen.

Egun batean etxetik eskolara zetorrela ahots arraro bat

entzun zuen. Ohianek ez zekien nor zen, Ohianek behera

begiratu zuen eta bere atzamar lodia zela konturatu zen.

Ohianek ametsetan zegoela uste zuen. Lagun bat zeukan!!!

Ohiane pozi zegoen.

Baina egun batean atzamarra aspertuta zegoen eta ez zion

gehiago hitz egiten. Astebete pasa ondoren, eskolatik etxera

zetorrela, ahots asko entzun zituen batera hizketan, Ohianek

behera begiratu zuen, eta beste atzamar guztiak hizketan

zeudela konturatu zen.

Ohiane lagun asko zituela konturatu zen eta oso pozik bizi

zen.