O POEMA

Un poema é un ser vivo que anda,

respira, soña, chora, salouca,

ama, berra, cintila e escurece,

cala, aborrece a mentira,

sente odio e ternura, desángase,

fala de intimidade a intimidade

coas cousas e coa xente, suxere

mundos posibeis e imposibeis,

suda, cansa, sente sede e fame,

adoece, agoniza.

E nunca morre.

Manuel María

De A Luz Resucitada, 1984

DE PASEO

Aí vén a Caracola,

paso a pasiño;

non a apuren que trae

consigo o fillo.

Ela vai churrusqueira,

vai moi garrida;

leva unha flor moi branca:

a margarida.

O fillo pequerrecho

témelle ó sol

e leva de sombriña

un xirasol

Anisia Miranda

O MEU ARCO DA VELLA

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco de cores.

Ten no teito unha tella.

Ten no leito unhas flores.

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco de amores.

Feito de bicos semella

e pintura dos solpores.

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco de arrolos.

El entra pola xanela

ás veces con algúns choros

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco de xogos.

Para taparme as orellas

se estoupan bombas e fogos.

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco de risas.

Xoga connosco ás carreiras

empurrado polas brisas.

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco de caricias.

Dounas, danmas e repito.

Compartimos as ledicias

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco de libros.

Imos con eles ó campo

para que lean os grilos.

Teño un Arco da Vella.

Teño un arco con xiros.

Á dereita, á esquerda,

el guía os nosos navíos.

Lourdes Maceiras

O ARCO DA VELLA

O arco da vella

veu cunha cantiga

roubada da chuvia

e deulla a Mariña.

O arco da vella

trae sete colores

que aprende Mariña

xogando coas flores.

O arco da vella

ve chegar o sol

e vaise amodiño

como un caracol.

Helena Villar Janeiro

ARCO DE VELLA

Arco de vella, arco de vella,

ponnos o ceo limpo e azul.

Arco de vella, riso das nubes,

as sete cores fillas da luz.

A vermella está no viño,

nos beizos e nas cereixas,

nas fazulas dos rapaces

e nas feridas das guerras.

Vive a laranxa no lume,

parte o nome coas laranxas,

tingue o cabelo do sol

cando o sol toca as montañas.

A amarela anda no mel,

no millo e mais no centeo,

no sol e nas bolboretas,

nas follas que tira o vento.

Corre a verde polos prados,

repousa nas matogueiras,

está na pel das mazás,

vive no limo das pedras.

Azul e anil van no mar,

as dúas son mariñeiras.

Azul gusta de voar

e case toca as estrelas.

Violeta anda nas flores

e recende coma elas.

É unha cor moi delgadiña,

case se perde na néboa.

Marica Campo

A brétema

A brétema, ¿tu sabes?, é ceguiña:

os piñeirales pouco a pouco explora,

i anda sempre descalza, e si se espiña,

sangrar, non sangra; pero chorar, chora...

¡Chora copiosamente a pobresiña!,

como chorou Jesús, cal chora a aurora;

i en maus do sol é cada lagrimiña

derramada, unha estrela briladora...

¡Lagrimiñas preciosas!, recollelas

mil veces se me ocurre, pra con elas

facer... (si xa non soño, ¿que eu faría?)

¿Unha sarta me pides? Lograreina,

¡como un rei a quixera pra unha reina!,

como nunca se veu na xoiería.

Antonio Noriega Varela (para a súa filla Cándida)

DE CIDADES

Cando choro,

fágoo sempre sobre os mapas,

para que chova sobre as cidades preferidas.

As cidades dos mapas,

aquelas que se poden percorrer

co perfil perdido da mirada,

e viaxar dunha a outra nun segundo,

abarcalas todas,

ou vivir en todas e en ningunha.

Son as cidades dos mapas,

as urbes sobre as que sempre choro

cando estou desconsolado.

Fran Alonso

DE CIDADES

Os camións entran na cidade

pola estrada principal

abaneando

o seu corpo torpe

de elefantes feridos buscando malembe.

Gústame velos no porto,

ó atardecer,

enchendo de sardiña

os seus estómagos baleiros.

Fran Alonso

DE CIDADES

Cando chega a chuvia

parece de fideos.

Na cidade chove en amarelo,

e cando chove nada se ve.

A min gústame correr baixo a chuvia de fideos,

e sentir como me enchoupan o pelo,

como me mollan os pés de amarelo,

e como saben a canela e azafrán.

E logo gústame marchar para a cama

a soñar co seu sabor ata que sae o sol.

Fran Alonso

DE CIDADES

Na cafetería hai flores

de plástico que medran e se enredan

e soben ata o teito

e forman unha selva

e atravesan a barra

apousentándose nas mesas e gabeando

sobre a caixa rexistradora.

Medran coma xirafas e nunca devoran

os clientes porque son artificiais.

O local chámase Café Tropical.

Fran Alonso

A MALA IDEA

Parte meteorolóxico.

Fóra hai tormenta,

eu por dentro, vivo atormentado.

Estes dous temporais a un tempo

son difíciles de soportar.

Gardo o bañador.

Non é momento de praia.

Fernando Rodríguez Gómez

A MALA IDEA

No coche de linea

vai sentada unha meniña

cólganlle as pernas.

Mira pola ventá

e ve o mundo.

Tampouco ela entende nada.

Fernando Rodríguez Gómez

A MALA IDEA

Para a vellez

terso que facerme cun bastón que me sosteña

unhas zapatillas de esparto e unha barba mal afeitada.

Para a vellez teño que ter

algúns pelos nas orellas

un pantalón que me quede ben frouxo e unha camisa de raias.

Para a vellez teño que lograr unhas mans que digan algo

e gozar da esperanza que agora falta.

Fernando Rodríguez Gómez

A MALA IDEA

Era tan bo fulano

que pasou toda a guerra

matando o tempo

Fernando Rodríguez Gómez

IRMÁUS

Camiñan ao meu rente moitos homes.

Non os coñezo. Sonme estranos.

Pero ti, que te alcontras alá lonxe,

máis alá das sabanas e das illas,

coma un irmáu che falo.

Si é túa a miña noite,

si choran os meus ollos o teu pranto,

si os nosos berros son igoales,

coma un irmáu che falo.

Anque as nosas palabras sean distintas,

e ti negro i eu branco,

si temos semellantes as feridas,

coma un irmáu che falo.

Por enriba de tódalas fronteiras,

por enriba de muros e valados,

si os nosos soños son igoales,

coma un irmáu che falo.

Común temos a patria,

común a loita, ambos.

A miña mau che dou,

coma un irmáu che falo.

Celso Emilio Ferreiro

MORAIMA

Cando quero vivir

digo Moraima.

Digo Moraima

cando semento a espranza.

Digo Moraima

e ponse azul a alba.

Cando quero soñar

digo Moraima.

Digo Moraima

cando a noite é pechada.

Digo Moraima

e ponse a luz en marcha.

Cando quero chorar

digo Moraima.

Digo Moraima

cando a anguria me abafa.

Digo Moraima

e ponse a mar en calma.

Cando quero surrir

digo Moraima.

Digo Moraima

cando a mañá é crara.

Digo Moraima

e ponse a tarde mansa.

Cando quero morrer

non digo nada.

E mátame o silencio

de non decir Moraima.

Celso Emilio Ferreiro

BICOS NA VOZ

Dous e dous son catro bicos

Seis e seis son moitos máis

pero a ti, nena fermosa,

Un cento quéroche dar.

Tes uns ollos feiticeiros

que semellan de cristal;

tes uns beizos de mapoula

que sempre quixen bicar.

Cinco e cinco son dez bicos.

Dez e dez son moitos máis.

Pero a ti, nena fermosa,

un millón quéroche dar.

Antonio García Teijeiro

PASENIÑO, PASENIÑO

Da nena que xoga

cos raios do sol

uns din que está tola

e algúns din que non.

Sentada na escuma,

cabelo das ondas,

soterra na area

as finas raiolas.

Con elas colora

estrelas de mar,

caracolas, cunchas,

algas e corais.

E con elas tingue

de bronce os solpores,

de néboa os abrentes,

as nubes, de cores.

O ceo, de fume;

os soños, de azul;

os ríos, de seda;

e os cumes, de luz.

Da nena que xoga

cos raios de sol

uns din que está tola,

¡eu digo que non!

Antonio García Teijeiro