Harper Lee e a secuela de "Matar a un rousenol"
1
D esta volta, e por pri- meira vez, non lles- vou falar dun libro que lin. Trátase en realidadedunha novela que aínda non está no mercado. Editaráse no mes de xullo, aomesmo tempo, en Estados Unidos e Gran Bretaña. A propia historia desta publicación re- úne todos os requisitos que un escri- tor de éxito necesitaría para cons- truir un bestseller: unha anciá novelista, avogados sureños, axentes literarios dispostos á todo, editoriais desexosas de dar co gran pelotazo do 2015, denuncias anónimas, in- vestigacións estatais, teorías da conspiración, e por último, o obxec- tivo final: o crecemento do interese público por unha novela na práctica aínda inexistente. O certo é que a prensa española fíxose moi pouco eco desta nova que en Estados Unidos é a sensación cultural do ano: a escritora Harper Lee, famosa por ter obtido o Pulit- zer de Literatura en 1960 por Matar un rousinol, rompe o seu silencio de corenta e cinco anos e publica, aos seus oitenta e oito, unha nova nove- la. Situada vinte anos máis tarde, repiten os mesmos personaxes e su- pón unha secuela da anterior. Que- dan xa no aire as preguntas que ata o de agora se facían polas razón de Lee para non continuar a escribir: ¿Síndrome da obra mestra que de- vora ao seu autor? ¿Medo a non re- petir o éxito, a ser xulgada en reali- dade coma mediocre? O certo é que se retirou e, pese a certos faladoiros que a relacionaban dun xeito ou do- utro con Capote, xamáis regresou á primeira liña literaria. Ata agora. O caso de Harper Lee semella di- ferenteaos de Salinger ou Pynchon. Sendo esquiva, tampouco foi abso- lutamente fuxidía dos focos. En 2010 o presidente Obama entre- goulle o National Book Award 2010, e durante anos foi aceptando varios premios máis, pero agora parece ocultarse máis ca nunca de todo o público. Daquela, hai cinco anos, as fotos amosaban unha anciá case igual de conservada que a súa irmá Alice, quince anos maior, e que mo- rreu hai uns meses á venerable ida- de de 103 anos. Esta, foi ata o final da súa vida, a albacea e avogada da súa irmá, aínda que antes xa come- zara a intervir en escea unha ruti- lante avogada, Tonja Carter, quen litigou sobre dereitos de autor co antigo axente de Lee e escribiu car- tas de rexeitamento en nome de Harper Lee contra unha biografía autorizada por Alice Lee e, ao parecer,tamén pola propia escrito- ra. O asunto deixou de estar enlea- do coa piadosa morte de Alice en novembro de 2014. Tonja Carter ocupou de cheo o seu lugar, e hai poucas semanas anunciou de xeito confuso a través de emails dirixidos a Harper Collins e ao New York Ti- mes, a formidable nova da apari- ción dun manuscrito de Harper Lee esquecido nunha cámara de seguri- dade, mesmo para a autora, por es- tar encuadernado coas tapas de Matar un rousinol. Fora escrito, se- gundo dixo Carter, antes de Matar un Rousinol, pero o editor de entón suxeriulle elaborar unha obra situa- da vinte anos antes. Así naceu a obra que lle deu o Pulitzer. Agora temos, de súpeto, a aparición desta secuela escrita, según Carter, con novela, que levará o título de Go set a Watchman. Carter foi secretaria do bufete de Alice Lee antes de esta- blecerse por conta propia tras mon- tar un restaurante que foi un fraca- so. Harper Collins non ten falado directamente coa autora, senón só con Tonja Carter e co seu novo axen- te, Paul Bloomberg, que actúan como intermediarios únicos. De fei- to, Bloomberg xa puxo á venta os dereitos de tradución da novela. Para elo obriga aos editores intere- sados a acudir ao seu despacho de Londres e literalmente, puxar pola obra sen permitirlles sequera botar unha ollada“por medo á piratería”, afirma. Pídelles, literalmente, fe, algo que é compatible coa vida ínti- ma dun empresario, pero non coa súa actividade laboral. Ata onde eu sei, polo dagora só a editorial fran- cesa Grasset ten aceptado ás condi- cións de Bloomberg e Le Figaro mesmo faise eco dun posible tercei- ro manuscrito sobre un crimen quíntuple cometido por un sacerdo- te nos anos setenta, que a propia Lee investigou coa axuda de Tom Radney, avogado do reverendo. Con esta palabra, O reverendo, titula- ríase o manuscrito do que non se sabe nada máis. Mentras, un guardia de seguri- dade, supónse que pagado por Ton- ja Carter, impide o acceso aos pra- dos da residencia de anciáns onde vive Harper Lee, para apartar a in- trusos non desexados. Xa se ten confirmado que ela non acudirá á presentar a novela, e que a editorial Harper Collins tirará na súa primei- ra edición dous millóns de exempla- res. En calquera caso, os beneficia- rios xa teñen o que buscaban: un éxito literario de primeiro nivel, po- súa a calidade que posúa. Para xul- galo, haberá que esperar a xullo. Polo dagora, debemos supór que tal vez sexa certo que foi unha obra de xuventude de Lee, e que polo tanto haberá constancia nas súas páxinas do seu persoal talento literario. En todo caso, o tempo encargarase de desvela, coma sempre, todo.Ou case todo. anterioridade á propia obra gaña- dora do premio. Unha precuela-se- cuela, entón. Obviamente, estas declaracións provocaron unha ava- lancha de rumores e confusións que chocaron co muro de silencio da au- tora. O Estado de Alabama viuse obrigado a intervir polas denuncias anónimas que falaban do estado se- nil de Harper Lee, que estaría sendo utilizada, ao parecer, por Tonja Car- ter para o seu beneficio persoal. O funcionario enviado polas autorida- des constatou que malia estar case xorda e cega, Lee gozaba dunha es- pléndida saúde mental e unha total lucidez. Hai cousas tan curiosas que pare- cen sacadas dunha novela sureña. Como é sabido, Monroeville non só é a localidade natal de Harper Lee, senón tamén de Truman Capote. Ambos eran bos amigos, e estudia- ron xuntos. O sogro de Tonja Carter era primo de Capote. Os amigos máis cercanos á autora negan ter sabido desa suposta antiga amizade de Tonja Carter con Harper e Alice Lee, igual que, aseguran, nunca ti- veran oído a Lee falar desta antiga X. A. LÓPEZ SILVA Herper Lee e a secuela de Matar un Ruiseñol viaxe Inconstante 33 Diario de Ferrol DOMINGO, 5 ABRILDE2015 Nordesía “Pídelles, literalmente, fe, algo que é compatible coa vida íntima dun empresario, pero non coa súa actividade laboral”
description
Suplemento Cultural. Diario de Ferrol, El Ideal Gallego,
Transcript of Harper Lee e a secuela de "Matar a un rousenol"
Desta volta, e por pri-meira vez, non lles-vou falar dun libro que lin. Trátase en
realidadedunha novela que aínda non está no mercado. Editaráse no mes de xullo, aomesmo tempo, en Estados Unidos e Gran Bretaña. A propia historia desta publicación re-úne todos os requisitos que un escri-tor de éxito necesitaría para cons-truir un bestseller: unha anciá novelista, avogados sureños, axentes literarios dispostos á todo, editoriais desexosas de dar co gran pelotazo do 2015, denuncias anónimas, in-vestigacións estatais, teorías da conspiración, e por último, o obxec-tivo final: o crecemento do interese público por unha novela na práctica aínda inexistente.
O certo é que a prensa española fíxose moi pouco eco desta nova que en Estados Unidos é a sensación cultural do ano: a escritora Harper Lee, famosa por ter obtido o Pulit-zer de Literatura en 1960 por Matar un rousinol, rompe o seu silencio de corenta e cinco anos e publica, aos seus oitenta e oito, unha nova nove-la. Situada vinte anos máis tarde, repiten os mesmos personaxes e su-pón unha secuela da anterior. Que-dan xa no aire as preguntas que ata o de agora se facían polas razón de Lee para non continuar a escribir: ¿Síndrome da obra mestra que de-vora ao seu autor? ¿Medo a non re-petir o éxito, a ser xulgada en reali-dade coma mediocre? O certo é que se retirou e, pese a certos faladoiros que a relacionaban dun xeito ou do-utro con Capote, xamáis regresou á primeira liña literaria. Ata agora.
O caso de Harper Lee semella di-ferenteaos de Salinger ou Pynchon. Sendo esquiva, tampouco foi abso-lutamente fuxidía dos focos. En 2010 o presidente Obama entre-goulle o National Book Award 2010, e durante anos foi aceptando varios premios máis, pero agora parece ocultarse máis ca nunca de todo o público. Daquela, hai cinco anos, as fotos amosaban unha anciá case igual de conservada que a súa irmá Alice, quince anos maior, e que mo-rreu hai uns meses á venerable ida-de de 103 anos. Esta, foi ata o final da súa vida, a albacea e avogada da
súa irmá, aínda que antes xa come-zara a intervir en escea unha ruti-lante avogada, Tonja Carter, quen litigou sobre dereitos de autor co antigo axente de Lee e escribiu car-tas de rexeitamento en nome de Harper Lee contra unha biografía autorizada por Alice Lee e, ao parecer,tamén pola propia escrito-ra.
O asunto deixou de estar enlea-do coa piadosa morte de Alice en novembro de 2014. Tonja Carter ocupou de cheo o seu lugar, e hai poucas semanas anunciou de xeito confuso a través de emails dirixidos a Harper Collins e ao New York Ti-mes, a formidable nova da apari-ción dun manuscrito de Harper Lee esquecido nunha cámara de seguri-dade, mesmo para a autora, por es-tar encuadernado coas tapas de Matar un rousinol. Fora escrito, se-gundo dixo Carter, antes de Matar un Rousinol, pero o editor de entón suxeriulle elaborar unha obra situa-da vinte anos antes. Así naceu a obra que lle deu o Pulitzer. Agora temos, de súpeto, a aparición desta secuela escrita, según Carter, con
novela, que levará o título de Go set a Watchman. Carter foi secretaria do bufete de Alice Lee antes de esta-blecerse por conta propia tras mon-tar un restaurante que foi un fraca-so. Harper Collins non ten falado directamente coa autora, senón só con Tonja Carter e co seu novo axen-te, Paul Bloomberg, que actúan como intermediarios únicos. De fei-to, Bloomberg xa puxo á venta os dereitos de tradución da novela. Para elo obriga aos editores intere-sados a acudir ao seu despacho de Londres e literalmente, puxar pola obra sen permitirlles sequera botar unha ollada“por medo á piratería”, afirma. Pídelles, literalmente, fe, algo que é compatible coa vida ínti-ma dun empresario, pero non coa súa actividade laboral. Ata onde eu sei, polo dagora só a editorial fran-cesa Grasset ten aceptado ás condi-cións de Bloomberg e Le Figaro mesmo faise eco dun posible tercei-ro manuscrito sobre un crimen quíntuple cometido por un sacerdo-te nos anos setenta, que a propia Lee investigou coa axuda de Tom Radney, avogado do reverendo. Con esta palabra, O reverendo, titula-ríase o manuscrito do que non se sabe nada máis.
Mentras, un guardia de seguri-dade, supónse que pagado por Ton-ja Carter, impide o acceso aos pra-dos da residencia de anciáns onde vive Harper Lee, para apartar a in-trusos non desexados. Xa se ten confirmado que ela non acudirá á presentar a novela, e que a editorial Harper Collins tirará na súa primei-ra edición dous millóns de exempla-res. En calquera caso, os beneficia-rios xa teñen o que buscaban: un éxito literario de primeiro nivel, po-súa a calidade que posúa. Para xul-galo, haberá que esperar a xullo. Polo dagora, debemos supór que tal vez sexa certo que foi unha obra de xuventude de Lee, e que polo tanto haberá constancia nas súas páxinas do seu persoal talento literario. En todo caso, o tempo encargarase de desvela, coma sempre, todo.Ou case todo.
anterioridade á propia obra gaña-dora do premio. Unha precuela-se-cuela, entón. Obviamente, estas declaracións provocaron unha ava-lancha de rumores e confusións que chocaron co muro de silencio da au-tora. O Estado de Alabama viuse obrigado a intervir polas denuncias anónimas que falaban do estado se-nil de Harper Lee, que estaría sendo utilizada, ao parecer, por Tonja Car-ter para o seu beneficio persoal. O funcionario enviado polas autorida-des constatou que malia estar case xorda e cega, Lee gozaba dunha es-pléndida saúde mental e unha total lucidez.
Hai cousas tan curiosas que pare-cen sacadas dunha novela sureña. Como é sabido, Monroeville non só é a localidade natal de Harper Lee, senón tamén de Truman Capote. Ambos eran bos amigos, e estudia-ron xuntos. O sogro de Tonja Carter era primo de Capote. Os amigos máis cercanos á autora negan ter sabido desa suposta antiga amizade de Tonja Carter con Harper e Alice Lee, igual que, aseguran, nunca ti-veran oído a Lee falar desta antiga
X. A. LÓPEZ SILVA
Herper Lee e a secuela de Matar un Ruiseñol
via
xeIn
consta
nte
33
Diario de FerrolDOMINGO,
5 ABRIL DE 2015 Nordesía
“Pídelles,
literalmente, fe, algo
que é compatible
coa vida íntima dun
empresario, pero
non coa súa
actividade laboral”
