LARADA NOVEMBRO

8
NOVEMBRO 2012 nº 46 - Ano IV Nunca será tarde para buscar un mundo mellor e máis novo, se poñemos coraxe e esperanza. (Alfred Tennyson) UN NUEVO LEMA «Vivamos la fe, cambiemos el mundo». Este es el lema pastoral, junto al Plan Pastoral Diocesano «Celebremos con gozo la Palabra de Dios», y el Año de la Fe, que el Papa Benedicto XVI nos ha invitado a reflexionar, que nos acompañarán a lo largo de este nuevo curso que hemos comenzado en nuestra Parroquia de San Cristóbal. Hace tiempo un compañero redentorista me dio una definición de fe que a mi personalmente me ha ayudado. La fe es un don, una llamada y una aceptación. Es un don que Dios ha dado a toda la humanidad. Un don que no nos va a hacer mejores ni peores, pero un don, un regalo que hace que toda nuestra vida tenga sentido. Este don, no deja de ser una llamada personal a cada uno de nosotros, a ti y a mí, con nuestra historia personal. Una llamada a no quedar indiferente ante el mundo, ante nuestra sociedad, ante los graves acontecimientos económicos que estamos viviendo. Y en último lugar, la fe es una aceptación, es decir, una respuesta personal a esa invitación que nos hace Dios a cada uno de nosotros, desde los más pequeños de la comunidad, hasta nuestros ancianos que siguen rezando por todos nosotros, pasando a tantas y tantas personas que viven su fe en nuestra Parroquia o en otras realidades. Vivir la fe, hace que cada uno de nosotros seamos capaces de cambiar el mundo, de seguir soñando por un mundo donde el mensaje de las Bienaventuranzas no sea una utopía, sino una realidad en el día a día. Vivir la fe, hace que pongamos los ojos en el Resucitado, y descubramos que sí podemos cambiar el mundo, porque Él cambió el mundo, y todos estamos invitados a seguir construyendo el Reino de Dios, a seguir cambiando el mundo, donde todos nos sentimos protagonistas de este mundo. Hemos iniciado un nuevo curso pastoral, ahora toca seguir caminando, y seguir construyendo comunidad. No tengamos miedo a ser protagonistas del Reino de Dios. Nos espera un curso cargado de esperanza y de futuro, vivamos todos nuestra fe en comunidad, para poder seguir cambiando nuestro mundo, nuestro barrio. Un abrazo en Cristo Redentor. Vuestro Párroco, Manolo Sánchez. SUMARIO Actividades Igrexa (Páxina 2) As virtudes (Páxina 3) Á calor da Palabra (Páxina 4) Aconteceu na nosa parroquia (Páxina 5) Avanzando na Ensinanza Social da Igrexa (Páxina 6) Reflexións nunha misa (Páxina 7) Axenda (Páxina 8)

description

Revista parroquial mensual

Transcript of LARADA NOVEMBRO

re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I

NOVEMBRO 2012 nº 46 - Ano IV

Nunca será tarde para buscar un mundo mellor e máis novo, se poñemos coraxe e esperanza. (Alfred Tennyson)

UN NUEVO LEMA

«Vivamos la fe, cambiemos el mundo». Este es el lema

pastoral, junto al Plan Pastoral Diocesano «Celebremos con

gozo la Palabra de Dios», y el Año de la Fe, que el Papa

Benedicto XVI nos ha invitado a reflexionar, que nos

acompañarán a lo largo de este nuevo curso que hemos

comenzado en nuestra Parroquia de San Cristóbal.

Hace tiempo un compañero

redentorista me dio una definición

de fe que a mi personalmente me

ha ayudado. La fe es un don, una

llamada y una aceptación. Es un

don que Dios ha dado a toda la

humanidad. Un don que no nos va a hacer mejores ni peores, pero un don, un

regalo que hace que toda nuestra vida tenga sentido. Este don, no deja de ser

una llamada personal a cada uno de nosotros, a ti y a mí, con nuestra historia

personal. Una llamada a no quedar indiferente ante el mundo, ante nuestra

sociedad, ante los graves acontecimientos económicos que estamos viviendo. Y

en último lugar, la fe es una aceptación, es decir, una respuesta personal a esa

invitación que nos hace Dios a cada uno de nosotros, desde los más pequeños de

la comunidad, hasta nuestros ancianos que siguen rezando por todos nosotros,

pasando a tantas y tantas personas que viven su fe en nuestra Parroquia o en

otras realidades.

Vivir la fe, hace que cada uno de nosotros seamos capaces de cambiar el

mundo, de seguir soñando por un mundo donde el mensaje de las

Bienaventuranzas no sea una utopía, sino una realidad en el día a día. Vivir la

fe, hace que pongamos los ojos en el Resucitado, y descubramos que sí

podemos cambiar el mundo, porque Él cambió el mundo, y todos estamos

invitados a seguir construyendo el Reino de Dios, a seguir cambiando el mundo, donde todos nos sentimos

protagonistas de este mundo.

Hemos iniciado un nuevo curso pastoral, ahora toca seguir

caminando, y seguir construyendo comunidad. No tengamos miedo a

ser protagonistas del Reino de Dios.

Nos espera un curso cargado de esperanza y de futuro,

vivamos todos nuestra fe en comunidad, para poder seguir cambiando

nuestro mundo, nuestro barrio.

Un abrazo en Cristo Redentor.

Vuestro Párroco, Manolo Sánchez.

SUMARIO

Actividades Igrexa

(Páxina 2)

As virtudes

(Páxina 3)

Á calor da Palabra

(Páxina 4)

Aconteceu na nosa

parroquia

(Páxina 5)

Avanzando na Ensinanza

Social da Igrexa

(Páxina 6)

Reflexións nunha misa

(Páxina 7)

Axenda

(Páxina 8)

A FUME DE CAROZO

ACTIVIDADES DIOCESANAS

El Instituto Compostelano y la Delegación de Pastoral de la Salud

organizan las VII Jornadas sobre Bioética: "Bioética y espiritualidad".

Tendrán lugar en el Aula Magna del ITC, San Martín Pinario, el sábado 17

de noviembre.

La entrada es libre, y aquellas personas interesadas pueden dirigirse

a: [email protected] o llamar al teléfono 619 676 400 (Deleg. de

Pastoral de la Salud. Santiago de C.)

PROGRAMA: 10:00h. Apertura de la Jornada. Excmo y Rvdmo. Sr. D. Julián Barrio.

Arzobispo de Santiago de Compostela.

10:15h. Presentación de la Jornada. D. José Ramón AMor Pan. Miembro

del Equipo Diocesano de Pastoral de la Salud.

10:30h. "La Espiritualidad en clínica: su fundamentación y su espacio

entre la psicología, la religión y la bioética". Dr. Enric Benito. Oncólogo.

Coordinador de la Estrategia de cuidados paliativos de las Islas Baleares. Miembro del grupo de

espiritualidad de la Sociedad Española de Cuidados paliativos.

12:00h. Descanso - Café

12:30h. Herramientas de exploración y acompañamiento de necesidades y recursos espirituales en

clínica.

14:00h. Almuerzo

16:30h. Practicando la toma de decisiones difíciles: análisis de un caso clínico. Dr. Francisco Barón

Duarte. Médico oncólogo. Complejo Hospitalario de Santiago de Compostela.

TALLERES DE ORACIÓN Y VIDA

Como en años anteriores, se propone la realización de un Taller

de Oración y Vida, según el método del Padre Ignacio Larrañaga.

Este “taller” está dirigido a adultos que quieren dar un paso más

en su relación con Dios y con los demás a través de la oración. No se

trata de “enseñar” nada, sino de ayudar a descubrir maneras de orar y de

vivir en consonancia.

Su lema es “Aprender a orar para aprender a vivir” y va a

desarrollarse en nuestros locales parroquiales, en sesiones de dos horas

semanales.

Aquellas personas interesadas pueden llamar a los teléfonos 981

24 86 40 / 696 622 778 o apuntarse en el Despacho Parroquial, los martes

o viernes, de 18 h a 20 h.

Os esperamos.

A LAREIRA

AS VIRTUDES

Xa sabemos que este ano é o Ano da Fe, e sabemos que a fe é unha virtude, a todos nos soa

iso de Fe, Esperanza e Caridade... pero hoxe imos ver que é o que nos di o Catecismo sobre as

virtudes. A virtude é unha disposición habitual e firme para facer o ben. Permite á persoa non só

realizar actos bos, senón dar o mellor de sr mesma.

As virtudes clasifícanse en Virtudes Humanas e Virtudes Teologais.

Virtudes Humanas, adquírense mediante as forzas humanas. Son os froitos e os xermolos dos actos

moralmente bos. Dentro das virtudes humanas están as Virtudes Cardinais (chámanse así porque son as

máis importantes e todas as demais agrúpanse arredor a

elas).

Prudencia: é a virtude que dispón a razón

práctica a discernir en toda circunstancia o noso

verdadeiro ben e a elixir os medios rectos para realizalo.

É unha virtude intelectual práctica, isto quere dicir que

aplica a lei moral a cada un dos nosos actos concretos. Os

homes e mulleres prudentes deciden e ordenan a súa

conduta segundo os principios morais.

Xustiza: é a virtude que fai que o home dea a

Deus e a cada persoa, o que lle pertence e lle é debido. A

xustiza dispón a respectar os dereitos de cada un e a

establecer nas relacións humanas a harmonía que

promove a equidade respecto ás persoas e ao ben común.

Fortaleza: é virtude moral que asegura nas dificultades a firmeza e a constancia na busca do ben.

Reafirma a resolución de resistir ás tentacións e de superar os obstáculos na vida moral. A virtude da

fortaleza fai capaz de vencer o temor, incluso a morte, e de facer fronte ás probas e ás persecucións. Capacita

para ir ata a renuncia e o sacrificio da propia vida por defender unha causa xusta.

Templanza: modera a atracción dos praceres e procura o equilibrio no uso dos bens creados. Asegura

o dominio da vontade sobre os instintos e mantén os desexos nos límites da honestidade.

Virtudes Teologais, refírense directamente a Deus, téñeno como orixe, motivo e obxecto. Fundan,

animan e caracterizan o obrar moral do cristiá. Informan e vivifican todas as virtudes morais. Son infundidas

por Deus na alma dos fieis para facelos capaces de obrar como fillos seus.

Pola Fe cremos en Deus e en todo o que El nos dixo e revelou. O crente esfórzase por coñecer e

facer a vontade de Deus. A fe sen obras está morta. O cristián non debe só gardar a fe e vivir dela, senón

tamén profesala, testemuñala e difundila.

A esperanza é a virtude teologal pola que aspiramos ao Reino dos ceos e á vida eterna como

felicidade nosa, poñendo a nosa confianza nas promesas de Cristo. Esta virtude corresponde ao anhelo de

felicidade posto por Deus no corazón de todo home e muller.

A caridade é a virtude teologal pola cal amamos a Deus sobre todas as cousas, e ao próximo como a

nós mesmos. Xesús fai da caridade o mandamento novo. Amándose uns a outros, os discípulos imitan o

amor de Xesús que reciben tamén neles. O Señor pídenos que amemos coma El, ata aos nosos inimigos, e

que teñamos especialmente presentes aos nenos e a os pobres.

Pois se o que buscamos é facer o ben e dar o mellor de nós é indispensable ter presentes as virtudes;

para ilo debemos saber o que son e reflexionar entorno a elas; isto axudarannos a dar pasos cara ser mellores

persoas e achegarnos un pouco máis a Deus.

Juan e Yolanda

Á CALOR DA PALABRA

Domingo 11 (Mc 12, 38-44)

En aquel tiempo, entre lo que enseñaba

Jesús a la gente, dijo: «¡Cuidado con los escribas!

Les encanta pasearse con amplio ropaje y que les

hagan reverencias en la plaza, buscan los asientos

de honor en las sinagogas y los primeros puestos

en los banquetes; y devoran los bienes de las

viudas, con pretexto de largos rezos. Éstos

recibirán una sentencia más rigurosa.»Estando

Jesús sentado enfrente del arca de las ofrendas,

observaba a la gente que iba echando dinero:

muchos ricos echaban en cantidad; se acercó una

viuda pobre y echó dos reales. Llamando a sus

discípulos, les dijo: «Os aseguro que esa pobre

viuda ha echado en el arca de las ofrendas más

que nadie. Porque los demás han echado de lo que

les sobra, pero ésta, que pasa necesidad, ha

echado todo lo que tenía para vivir.»

Domingo 18 (Mc 13, 24-32)

En aquel tiempo, dijo Jesús a sus

discípulos: «En aquellos días, después de esa gran

angustia, el sol se hará tinieblas, la luna no dará su

resplandor, las estrellas caerán del cielo, los astros

se tambalearán. Entonces verán venir al Hijo del

hombre sobre las nubes con gran poder y

majestad; enviará a los ángeles para reunir a sus

elegidos de los cuatro vientos, de horizonte a

horizonte. Aprended de esta parábola de la

higuera: Cuando las ramas se ponen tiernas y

brotan las yemas, deducís que el verano está

cerca; pues cuando veáis vosotros suceder esto,

sabed que él está cerca, a la puerta. Os aseguro

que no pasará esta generación antes que todo se

cumpla. El cielo y la tierra pasarán, mis palabras

no pasarán, aunque el día y la hora nadie lo sabe,

ni los ángeles del cielo ni el Hijo, sólo el Padre.»

Domingo 25 (Jn 18, 33b-37)

En aquel tiempo, dijo Pilato a Jesús:

«¿Eres tú el rey de los judíos?»

Jesús le contestó:«¿Dices eso por tu cuenta o te lo

han dicho otros de mí? »Pilato replicó:

«¿Acaso soy yo judío? Tu gente y los sumos

sacerdotes te han entregado a mí; ¿qué has

hecho?»Jesús le contestó: «Mi reino no es de este

mundo. Si mi reino fuera de este mundo, mi

guardia habría luchado para que no cayera en

manos de los judíos. Pero mi reino no es de aquí.»

Pilato le dijo:«Conque, ¿tú eres rey?» Jesús le

contestó: «Tú lo dices: soy rey. Yo para esto he

nacido y para esto he venido al mundo; para ser

testigo de la verdad. Todo el que es de la verdad

escucha mi voz.»

Domingo 2 (Lc 21, 25-28. 34-36)

En aquel tiempo, dijo Jesús a sus

discípulos: «Habrá signos en el sol y la luna y las

estrellas, y en la tierra angustia de las gentes,

enloquecidas por el estruendo del mar y el oleaje.

Los hombres quedarán sin aliento por el miedo y

la ansiedad ante lo que se le viene encima al

mundo, pues los astros se tambalearán. Entonces

verán al Hijo del hombre venir en una nube, con

gran poder y majestad. Cuando empiece a suceder

esto, levantaos, alzad la cabeza: se acerca vuestra

liberación. Tened cuidado: no se os embote la

mente con el vicio, la bebida y los agobios de la

vida, y se os eche encima de repente aquel día;

porque caerá como un lazo sobre todos los

habitantes de la tierra. Estad siempre despiertos,

pidiendo fuerza para escapar de todo lo que está

por venir y manteneros en pie ante el Hijo del

hombre.»

MUXICAS

ACONTECEU NA NOSA PARROQUIA

O mércores, 24 de outubro, clausurouse o

cursiño dirixido a mulleres de etnia xitana da nosa

Parroquia sobre Habilidades sociais e economía

doméstica, que se veu desenvolvendo durante os catro

primeiros mércores deste mes de outubro, nos locais

parroquiais de San Cristovo das Viñas.

As dezaseis asistentes ao cursiño víronse

acompañadas nesta clausura por Vicente Martelo e

Andrea Lago de Cáritas Interparroquial Coruña, o

voluntariado de Cáritas Parroquial de San Cristovo, o

noso párroco Manuel e a profesora do mesmo Fátima

Pérez, especialista en temas de exclusión social, que

cunha experiencia de 11 anos como docente e socióloga

no concello de A Coruña, foi a persoa proposta polo

Secretariado Xitano para impartir as 10 horas de

cursiño, recibindo merecidamente os eloxios de todas as

asistentes

A programación do curso nace da inquedanza

do voluntariado de Cáritas Parroquial por ofrecer unha

axuda de maior calidade, dirixida cara a unha formación

persoal e individual. Aínda que agora, e polas circunstancias sociais e económicas que vivimos, as peticións

de axuda asistencial son inescusables, tamén por isto mesmo, precísase máis ca nunca acceder a vías de

formación que procuren esperanza, que sirvan para gañar en confianza e autoestima e así superaren pouco a

pouco as diferentes e duras dificultades de tipo persoal, familiar e social de moitas persoas usuarias de

Cáritas Parroquial.

A este plantexamento responderon positivamente tanto Cáritas Diocesana de Santiago como a nosa

Interparroquial e xuntamente coa colaboración do Secretariado Xitano púidose poñer o ramo a unha

experiencia que todos queren repetir. As fotos que acompañan recollen o inicio e a finalización do curso.

BRASAS

AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA

O 11 de outubro pasado o Consello de Ministros aprobou o Anteproxecto de Código Penal, que vén a

modificar de novo este texto legal, para aumentar as penas e atallar novas modalidades delictivas. Neste

artigo só comentaremos dúas medidas, pero queremos reflexionar que nuns intres de crise sistémica, cun

porcentaxe de parados como en 1.976... parece que a pretensión da caste política e económica é desviar a

atención dos problemas da sociedade e á vez reprimir calquera clase de protesta, mesmo pacífica.

España é un dos países que ten menor ratio de

delincuencia no entorno occidental pero, en troques, é

dos de maior poboación penitenciaria. Neste senso,

cómpre lembrar que as penas teñen varias finalidades,

entre as cales a principal é a reinserción social e a

reeducación da persoa condeada. A maiores, como se di

no artigo 25.2 da Constitución, a persoa que cumpre

unha pena ten todos os dereitos fundamentais, agás os

referidos á liberdade e aos que aparezan na sentenza. Por

riba, temos unha das taxas máis altas de ocupación de

Europa (en 2.011, os cárceres atopábanse ao 141% de

ocupación), co cal estase a crear un caldo de cultivo

idóneo para maiores problemas de convivencia e

violencia entre os presos.

A primeira medida relevante na reforma do Código Penal é a prisión permanente revisable (ou pena

de morte encuberta). Só esas dúas verbas, “prisión permanente”, defìnen a sustantividade da sanción: é unha

sorte de condena en vida a unha persoa por cometer un delito. Isto vai contra o artigo 15 da Constitución, e

polo tanto é inconstitucional de plano, posto que neste precepto dise que queda abolida a pena de morte.

Engádese o calificativo de “revisable”, o cal non se sabe se é mellor ou peor: porque unha persoa

condeada que non ten a certeza de que poderá ver a luz, certamente sofre tanto ou máis se non existe unha

mínima seguridade xurídica que lle indique a duración da súa condena. E por riba, cada dous anos pode

revisarse de novo, o cal lembra máis á película “Cadena perpetua” cá un xeito digno de cumprir unha pena,

pois deixa ao preso nun estado de permanente exame e incertidume.

Como di Xustiza e Paz, “obter a liberdade quedará

pendente dunha decisión sobre a personalidade do penado que

se convertirá facilmente (e inevitablemente) nun xuízo

arbitrario.”

A segunda, outra medida tremendamente inhumana ao

noso xuízo, é a chamada custodia de seguridade: outra medida

privativa de liberdade, a aplicar cumprida a pena de prisión e

despois de que o tribunal valore se se mantén a peligrosidade do

penado, cunha duración máxima de dez anos.

Cremos que reina de novo a inseguridade xurídica e a

discrecionalidade (e viólase o artigo 11.2 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos): unha persoa

pode ser condenada, p. ex. a tres anos de prisión, e podería darse o caso de que despois siga preso o mesmo

tempo ou incluso máis, sen unha motivación clara, e iso aínda que na sentenza condenatoria non diga nada.

Esta custodia de seguridade vén a ser basicamente unha “detención preventiva”, medida que se comezou a

empregar no dereito penal alemán en 1.933, baixo un réxime que todos lembramos por indigno, para evitar

que saia á rúa alguén que se estima é, ou será, perigoso para a sociedade... antes de cometer ningún delito.

Dicía Eugenio R. Zaffaroni que “a mellor garantía de eficacia do dereito penal é o respecto

aos dereitos fundamentais”, e abofé que como crentes deberiamos pensar se é un ben unha xustiza

dura ou unha xustiza dende a caridade. Benvidos os encontros entre persoas condenadas e víctimas

para sandar as feridas e aprender a perdoar e ser perdoados. E se alguén se escandaliza, lembrar a

Alí Agca e Xoán Paulo II...

Alfredo Losada

LUME ABERTO

REFLEXIONES EN MEDIO DE LA MISA

El pasado mes de octubre asistí a una ceremonia religiosa en una iglesia de nuestra ciudad. Fue uno

de esos actos en los que en el presbiterio se reúnen varios sacerdotes, es decir, una misa con varios

celebrantes. Debo reconocer que durante unos minutos no seguí la misa porque empecé a reflexionar sobre la

estampa del presbiterio y lo que sucedía a su alrededor.

Se preguntarán ustedes qué fue lo que

me llamó la atención. En primer lugar, la edad

avanzada de todos los sacerdotes que

participaban en la eucaristía; en segundo lugar,

el papel que tenían las mujeres que estaban

también como parte integrante del ceremonial.

El sacerdote más joven de los que

celebraban tenía 72 años, y de ahí para arriba.

Comprenderán ustedes que una vez constatada

esta realidad, mi cabeza se pusiese a darle

vueltas a las razones por qué, a medida que

pasan los años, la edad de los curas/monjas y

hasta de los fieles que acuden a las iglesias es

cada vez mayor.

Desde mi punto de vista, los cristianos tenemos un serio problema de comunicación; vaya, que no

sabemos “vender” nuestro producto, hacerlo atractivo para gentes de todas las edades, especialmente los

jóvenes. La jerarquía lo sabe y por eso publicita campañas para captar vocaciones sacerdotales garantizando

un puesto de trabajo fijo.

Pero así no vamos a revertir la situación. Ni siquiera las personas más alejadas de la Iglesia rechazan

el mensaje de Jesús de Nazaret. El problema es que creen que su iglesia no lo aplica o que lo vulnera de

forma permanente. Es ahí donde hay que trabajar para que la percepción mejore.

Digo percepción porque la Iglesia, con todas sus imperfecciones, presenta un balance positivo si se

mira con desapasionamiento, si somos conscientes de que la forman hombres que, como tal, cometen errores,

algunos dramáticos como nos muestra la historia.

En cada parroquia, en cada comunidad, en las misiones pero también en la Europa desarrollada hay

miles de curas, monjas y seglares que viven su fe con coherencia, que son testimonio de Jesús a pesar de sus

imperfecciones humanas. La misma Iglesia que anatemiza y condena a través de algunos de sus dirigentes

acude en ayuda de los más desfavorecidos, de los afectados por la crisis económica, de los que no tienen

hogar, de los inmigrantes sin papeles…

Decía que me llamó la atención lo que hacía la única mujer que participó en la ceremonia. Una

monja que leyó una de las lecturas. Hizo lo mismo que un laico allí presente. Y volví a pensar. Esta vez en el

papel de la mujer dentro de nuestra iglesia, relegada a puestos subalternos, auxiliares, sin presencia en los

centros de decisión.

Un obispo interpelaba a sus hermanos en el episcopado durante el último Sínodo celebrado en Roma

con motivo del 50 aniversario del inicio del Concilio Vaticano II. Se preguntaba sobre el futuro de la mujer

en la iglesia porque ya son las dos terceras partes de los católicos del mundo.

Tenemos que ser capaces de utilizar los instrumentos de la sociedad actual para difundir el mensaje y

el trabajo de la iglesia, reflexionar sobre la función de la mujer en nuestra iglesia, sobre el papel de los laicos,

etc… para no convertirnos en las sociedades del futuro próximo en un pequeño grupo secundario de

seguidores de Jesús.

José Videla

AGENDA NOVIEMBRE 2012

INTENCIONES MISAS

Semana del 5 al 11:

Martes 6:

19,30 h.: Por Javier Loureiro y familia.

Sábado 10:

17,30 h.: Aniversario de Ángel Eiriz.

18,30 h.: Intención particular.

Domingo 11 :

13 h.: Por Pedro y Jesús Landeira

Pena.

Semana del 12 al 18: Sábado 17:

18,30 h.: Por José Fraga y Antonia

Juncal.

Domingo 18:

13 h.: Por Antonia Juncal Becerra y

difuntos de la familia..

Semana del 19 al 25:

Sábado 24:

18,30 h.: Intención particular.

Domingo 25:

13 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña

Soliño y demás difuntos de la familia..

Semana del 26 de noviembre al 2 de diciembre:

Sábado 1:

17,30 h.: Aniversario de Enrique Bello.

18,30 h.: Intenciones de Josefa Juncal.

Domingo 2:

13 h.: Intención particular.

Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo ¡Bienvenidos!:

Hugo Ponte Vázquez

Ainara Alcázar Varela

Descansan en la Paz del Padre:

Abel Martínez Martínez

Feliciano Barcón Galdo

HORARIO ATENCIÓN: Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h.

Cáritas Parroquial: miércoles, a las 19 h.

REUNIÓN PRIMERAS COMUNIONES:

SÁBADO, 10 DE NOVIEMBRE, A LAS 17 h.

MAGOSTO PARROQUIAL:

SÁBADO, 17 DE NOVIEMBRE, A LAS 17,30 h.

MESA DE REDACCIÓN E

COORDINACIÓN

Yolanda Sánchez Sánchez

Juan López Sánchez

Alfredo Losada Suárez

José Juan Videla Rodríguez

Mª Dolores Mantiñán Loureiro

DIRECCIÓN

“Centro Parroquial”

R/ Birloque, 52 B

15. 008 A Coruña

Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945

CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA

Mª Dolores Mantiñán Loureiro

E-MAIL

[email protected]

BLOG:

sancristovodasvinas.blogspot.com

TIRADA

500 Exemplares.

DISTRIBUCIÓN

Primeiro domingo de mes na

parroquia e no barrio.

IMPRIME

Velfer