LARADA NOVEMBRO
-
Upload
ma-dolores-mantinan-loureiro -
Category
Documents
-
view
224 -
download
6
description
Transcript of LARADA NOVEMBRO
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
NOVEMBRO 2012 nº 46 - Ano IV
Nunca será tarde para buscar un mundo mellor e máis novo, se poñemos coraxe e esperanza. (Alfred Tennyson)
UN NUEVO LEMA
«Vivamos la fe, cambiemos el mundo». Este es el lema
pastoral, junto al Plan Pastoral Diocesano «Celebremos con
gozo la Palabra de Dios», y el Año de la Fe, que el Papa
Benedicto XVI nos ha invitado a reflexionar, que nos
acompañarán a lo largo de este nuevo curso que hemos
comenzado en nuestra Parroquia de San Cristóbal.
Hace tiempo un compañero
redentorista me dio una definición
de fe que a mi personalmente me
ha ayudado. La fe es un don, una
llamada y una aceptación. Es un
don que Dios ha dado a toda la
humanidad. Un don que no nos va a hacer mejores ni peores, pero un don, un
regalo que hace que toda nuestra vida tenga sentido. Este don, no deja de ser
una llamada personal a cada uno de nosotros, a ti y a mí, con nuestra historia
personal. Una llamada a no quedar indiferente ante el mundo, ante nuestra
sociedad, ante los graves acontecimientos económicos que estamos viviendo. Y
en último lugar, la fe es una aceptación, es decir, una respuesta personal a esa
invitación que nos hace Dios a cada uno de nosotros, desde los más pequeños de
la comunidad, hasta nuestros ancianos que siguen rezando por todos nosotros,
pasando a tantas y tantas personas que viven su fe en nuestra Parroquia o en
otras realidades.
Vivir la fe, hace que cada uno de nosotros seamos capaces de cambiar el
mundo, de seguir soñando por un mundo donde el mensaje de las
Bienaventuranzas no sea una utopía, sino una realidad en el día a día. Vivir la
fe, hace que pongamos los ojos en el Resucitado, y descubramos que sí
podemos cambiar el mundo, porque Él cambió el mundo, y todos estamos
invitados a seguir construyendo el Reino de Dios, a seguir cambiando el mundo, donde todos nos sentimos
protagonistas de este mundo.
Hemos iniciado un nuevo curso pastoral, ahora toca seguir
caminando, y seguir construyendo comunidad. No tengamos miedo a
ser protagonistas del Reino de Dios.
Nos espera un curso cargado de esperanza y de futuro,
vivamos todos nuestra fe en comunidad, para poder seguir cambiando
nuestro mundo, nuestro barrio.
Un abrazo en Cristo Redentor.
Vuestro Párroco, Manolo Sánchez.
SUMARIO
Actividades Igrexa
(Páxina 2)
As virtudes
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Aconteceu na nosa
parroquia
(Páxina 5)
Avanzando na Ensinanza
Social da Igrexa
(Páxina 6)
Reflexións nunha misa
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
ACTIVIDADES DIOCESANAS
El Instituto Compostelano y la Delegación de Pastoral de la Salud
organizan las VII Jornadas sobre Bioética: "Bioética y espiritualidad".
Tendrán lugar en el Aula Magna del ITC, San Martín Pinario, el sábado 17
de noviembre.
La entrada es libre, y aquellas personas interesadas pueden dirigirse
a: [email protected] o llamar al teléfono 619 676 400 (Deleg. de
Pastoral de la Salud. Santiago de C.)
PROGRAMA: 10:00h. Apertura de la Jornada. Excmo y Rvdmo. Sr. D. Julián Barrio.
Arzobispo de Santiago de Compostela.
10:15h. Presentación de la Jornada. D. José Ramón AMor Pan. Miembro
del Equipo Diocesano de Pastoral de la Salud.
10:30h. "La Espiritualidad en clínica: su fundamentación y su espacio
entre la psicología, la religión y la bioética". Dr. Enric Benito. Oncólogo.
Coordinador de la Estrategia de cuidados paliativos de las Islas Baleares. Miembro del grupo de
espiritualidad de la Sociedad Española de Cuidados paliativos.
12:00h. Descanso - Café
12:30h. Herramientas de exploración y acompañamiento de necesidades y recursos espirituales en
clínica.
14:00h. Almuerzo
16:30h. Practicando la toma de decisiones difíciles: análisis de un caso clínico. Dr. Francisco Barón
Duarte. Médico oncólogo. Complejo Hospitalario de Santiago de Compostela.
TALLERES DE ORACIÓN Y VIDA
Como en años anteriores, se propone la realización de un Taller
de Oración y Vida, según el método del Padre Ignacio Larrañaga.
Este “taller” está dirigido a adultos que quieren dar un paso más
en su relación con Dios y con los demás a través de la oración. No se
trata de “enseñar” nada, sino de ayudar a descubrir maneras de orar y de
vivir en consonancia.
Su lema es “Aprender a orar para aprender a vivir” y va a
desarrollarse en nuestros locales parroquiales, en sesiones de dos horas
semanales.
Aquellas personas interesadas pueden llamar a los teléfonos 981
24 86 40 / 696 622 778 o apuntarse en el Despacho Parroquial, los martes
o viernes, de 18 h a 20 h.
Os esperamos.
A LAREIRA
AS VIRTUDES
Xa sabemos que este ano é o Ano da Fe, e sabemos que a fe é unha virtude, a todos nos soa
iso de Fe, Esperanza e Caridade... pero hoxe imos ver que é o que nos di o Catecismo sobre as
virtudes. A virtude é unha disposición habitual e firme para facer o ben. Permite á persoa non só
realizar actos bos, senón dar o mellor de sr mesma.
As virtudes clasifícanse en Virtudes Humanas e Virtudes Teologais.
Virtudes Humanas, adquírense mediante as forzas humanas. Son os froitos e os xermolos dos actos
moralmente bos. Dentro das virtudes humanas están as Virtudes Cardinais (chámanse así porque son as
máis importantes e todas as demais agrúpanse arredor a
elas).
Prudencia: é a virtude que dispón a razón
práctica a discernir en toda circunstancia o noso
verdadeiro ben e a elixir os medios rectos para realizalo.
É unha virtude intelectual práctica, isto quere dicir que
aplica a lei moral a cada un dos nosos actos concretos. Os
homes e mulleres prudentes deciden e ordenan a súa
conduta segundo os principios morais.
Xustiza: é a virtude que fai que o home dea a
Deus e a cada persoa, o que lle pertence e lle é debido. A
xustiza dispón a respectar os dereitos de cada un e a
establecer nas relacións humanas a harmonía que
promove a equidade respecto ás persoas e ao ben común.
Fortaleza: é virtude moral que asegura nas dificultades a firmeza e a constancia na busca do ben.
Reafirma a resolución de resistir ás tentacións e de superar os obstáculos na vida moral. A virtude da
fortaleza fai capaz de vencer o temor, incluso a morte, e de facer fronte ás probas e ás persecucións. Capacita
para ir ata a renuncia e o sacrificio da propia vida por defender unha causa xusta.
Templanza: modera a atracción dos praceres e procura o equilibrio no uso dos bens creados. Asegura
o dominio da vontade sobre os instintos e mantén os desexos nos límites da honestidade.
Virtudes Teologais, refírense directamente a Deus, téñeno como orixe, motivo e obxecto. Fundan,
animan e caracterizan o obrar moral do cristiá. Informan e vivifican todas as virtudes morais. Son infundidas
por Deus na alma dos fieis para facelos capaces de obrar como fillos seus.
Pola Fe cremos en Deus e en todo o que El nos dixo e revelou. O crente esfórzase por coñecer e
facer a vontade de Deus. A fe sen obras está morta. O cristián non debe só gardar a fe e vivir dela, senón
tamén profesala, testemuñala e difundila.
A esperanza é a virtude teologal pola que aspiramos ao Reino dos ceos e á vida eterna como
felicidade nosa, poñendo a nosa confianza nas promesas de Cristo. Esta virtude corresponde ao anhelo de
felicidade posto por Deus no corazón de todo home e muller.
A caridade é a virtude teologal pola cal amamos a Deus sobre todas as cousas, e ao próximo como a
nós mesmos. Xesús fai da caridade o mandamento novo. Amándose uns a outros, os discípulos imitan o
amor de Xesús que reciben tamén neles. O Señor pídenos que amemos coma El, ata aos nosos inimigos, e
que teñamos especialmente presentes aos nenos e a os pobres.
Pois se o que buscamos é facer o ben e dar o mellor de nós é indispensable ter presentes as virtudes;
para ilo debemos saber o que son e reflexionar entorno a elas; isto axudarannos a dar pasos cara ser mellores
persoas e achegarnos un pouco máis a Deus.
Juan e Yolanda
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 11 (Mc 12, 38-44)
En aquel tiempo, entre lo que enseñaba
Jesús a la gente, dijo: «¡Cuidado con los escribas!
Les encanta pasearse con amplio ropaje y que les
hagan reverencias en la plaza, buscan los asientos
de honor en las sinagogas y los primeros puestos
en los banquetes; y devoran los bienes de las
viudas, con pretexto de largos rezos. Éstos
recibirán una sentencia más rigurosa.»Estando
Jesús sentado enfrente del arca de las ofrendas,
observaba a la gente que iba echando dinero:
muchos ricos echaban en cantidad; se acercó una
viuda pobre y echó dos reales. Llamando a sus
discípulos, les dijo: «Os aseguro que esa pobre
viuda ha echado en el arca de las ofrendas más
que nadie. Porque los demás han echado de lo que
les sobra, pero ésta, que pasa necesidad, ha
echado todo lo que tenía para vivir.»
Domingo 18 (Mc 13, 24-32)
En aquel tiempo, dijo Jesús a sus
discípulos: «En aquellos días, después de esa gran
angustia, el sol se hará tinieblas, la luna no dará su
resplandor, las estrellas caerán del cielo, los astros
se tambalearán. Entonces verán venir al Hijo del
hombre sobre las nubes con gran poder y
majestad; enviará a los ángeles para reunir a sus
elegidos de los cuatro vientos, de horizonte a
horizonte. Aprended de esta parábola de la
higuera: Cuando las ramas se ponen tiernas y
brotan las yemas, deducís que el verano está
cerca; pues cuando veáis vosotros suceder esto,
sabed que él está cerca, a la puerta. Os aseguro
que no pasará esta generación antes que todo se
cumpla. El cielo y la tierra pasarán, mis palabras
no pasarán, aunque el día y la hora nadie lo sabe,
ni los ángeles del cielo ni el Hijo, sólo el Padre.»
Domingo 25 (Jn 18, 33b-37)
En aquel tiempo, dijo Pilato a Jesús:
«¿Eres tú el rey de los judíos?»
Jesús le contestó:«¿Dices eso por tu cuenta o te lo
han dicho otros de mí? »Pilato replicó:
«¿Acaso soy yo judío? Tu gente y los sumos
sacerdotes te han entregado a mí; ¿qué has
hecho?»Jesús le contestó: «Mi reino no es de este
mundo. Si mi reino fuera de este mundo, mi
guardia habría luchado para que no cayera en
manos de los judíos. Pero mi reino no es de aquí.»
Pilato le dijo:«Conque, ¿tú eres rey?» Jesús le
contestó: «Tú lo dices: soy rey. Yo para esto he
nacido y para esto he venido al mundo; para ser
testigo de la verdad. Todo el que es de la verdad
escucha mi voz.»
Domingo 2 (Lc 21, 25-28. 34-36)
En aquel tiempo, dijo Jesús a sus
discípulos: «Habrá signos en el sol y la luna y las
estrellas, y en la tierra angustia de las gentes,
enloquecidas por el estruendo del mar y el oleaje.
Los hombres quedarán sin aliento por el miedo y
la ansiedad ante lo que se le viene encima al
mundo, pues los astros se tambalearán. Entonces
verán al Hijo del hombre venir en una nube, con
gran poder y majestad. Cuando empiece a suceder
esto, levantaos, alzad la cabeza: se acerca vuestra
liberación. Tened cuidado: no se os embote la
mente con el vicio, la bebida y los agobios de la
vida, y se os eche encima de repente aquel día;
porque caerá como un lazo sobre todos los
habitantes de la tierra. Estad siempre despiertos,
pidiendo fuerza para escapar de todo lo que está
por venir y manteneros en pie ante el Hijo del
hombre.»
MUXICAS
ACONTECEU NA NOSA PARROQUIA
O mércores, 24 de outubro, clausurouse o
cursiño dirixido a mulleres de etnia xitana da nosa
Parroquia sobre Habilidades sociais e economía
doméstica, que se veu desenvolvendo durante os catro
primeiros mércores deste mes de outubro, nos locais
parroquiais de San Cristovo das Viñas.
As dezaseis asistentes ao cursiño víronse
acompañadas nesta clausura por Vicente Martelo e
Andrea Lago de Cáritas Interparroquial Coruña, o
voluntariado de Cáritas Parroquial de San Cristovo, o
noso párroco Manuel e a profesora do mesmo Fátima
Pérez, especialista en temas de exclusión social, que
cunha experiencia de 11 anos como docente e socióloga
no concello de A Coruña, foi a persoa proposta polo
Secretariado Xitano para impartir as 10 horas de
cursiño, recibindo merecidamente os eloxios de todas as
asistentes
A programación do curso nace da inquedanza
do voluntariado de Cáritas Parroquial por ofrecer unha
axuda de maior calidade, dirixida cara a unha formación
persoal e individual. Aínda que agora, e polas circunstancias sociais e económicas que vivimos, as peticións
de axuda asistencial son inescusables, tamén por isto mesmo, precísase máis ca nunca acceder a vías de
formación que procuren esperanza, que sirvan para gañar en confianza e autoestima e así superaren pouco a
pouco as diferentes e duras dificultades de tipo persoal, familiar e social de moitas persoas usuarias de
Cáritas Parroquial.
A este plantexamento responderon positivamente tanto Cáritas Diocesana de Santiago como a nosa
Interparroquial e xuntamente coa colaboración do Secretariado Xitano púidose poñer o ramo a unha
experiencia que todos queren repetir. As fotos que acompañan recollen o inicio e a finalización do curso.
BRASAS
AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA
O 11 de outubro pasado o Consello de Ministros aprobou o Anteproxecto de Código Penal, que vén a
modificar de novo este texto legal, para aumentar as penas e atallar novas modalidades delictivas. Neste
artigo só comentaremos dúas medidas, pero queremos reflexionar que nuns intres de crise sistémica, cun
porcentaxe de parados como en 1.976... parece que a pretensión da caste política e económica é desviar a
atención dos problemas da sociedade e á vez reprimir calquera clase de protesta, mesmo pacífica.
España é un dos países que ten menor ratio de
delincuencia no entorno occidental pero, en troques, é
dos de maior poboación penitenciaria. Neste senso,
cómpre lembrar que as penas teñen varias finalidades,
entre as cales a principal é a reinserción social e a
reeducación da persoa condeada. A maiores, como se di
no artigo 25.2 da Constitución, a persoa que cumpre
unha pena ten todos os dereitos fundamentais, agás os
referidos á liberdade e aos que aparezan na sentenza. Por
riba, temos unha das taxas máis altas de ocupación de
Europa (en 2.011, os cárceres atopábanse ao 141% de
ocupación), co cal estase a crear un caldo de cultivo
idóneo para maiores problemas de convivencia e
violencia entre os presos.
A primeira medida relevante na reforma do Código Penal é a prisión permanente revisable (ou pena
de morte encuberta). Só esas dúas verbas, “prisión permanente”, defìnen a sustantividade da sanción: é unha
sorte de condena en vida a unha persoa por cometer un delito. Isto vai contra o artigo 15 da Constitución, e
polo tanto é inconstitucional de plano, posto que neste precepto dise que queda abolida a pena de morte.
Engádese o calificativo de “revisable”, o cal non se sabe se é mellor ou peor: porque unha persoa
condeada que non ten a certeza de que poderá ver a luz, certamente sofre tanto ou máis se non existe unha
mínima seguridade xurídica que lle indique a duración da súa condena. E por riba, cada dous anos pode
revisarse de novo, o cal lembra máis á película “Cadena perpetua” cá un xeito digno de cumprir unha pena,
pois deixa ao preso nun estado de permanente exame e incertidume.
Como di Xustiza e Paz, “obter a liberdade quedará
pendente dunha decisión sobre a personalidade do penado que
se convertirá facilmente (e inevitablemente) nun xuízo
arbitrario.”
A segunda, outra medida tremendamente inhumana ao
noso xuízo, é a chamada custodia de seguridade: outra medida
privativa de liberdade, a aplicar cumprida a pena de prisión e
despois de que o tribunal valore se se mantén a peligrosidade do
penado, cunha duración máxima de dez anos.
Cremos que reina de novo a inseguridade xurídica e a
discrecionalidade (e viólase o artigo 11.2 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos): unha persoa
pode ser condenada, p. ex. a tres anos de prisión, e podería darse o caso de que despois siga preso o mesmo
tempo ou incluso máis, sen unha motivación clara, e iso aínda que na sentenza condenatoria non diga nada.
Esta custodia de seguridade vén a ser basicamente unha “detención preventiva”, medida que se comezou a
empregar no dereito penal alemán en 1.933, baixo un réxime que todos lembramos por indigno, para evitar
que saia á rúa alguén que se estima é, ou será, perigoso para a sociedade... antes de cometer ningún delito.
Dicía Eugenio R. Zaffaroni que “a mellor garantía de eficacia do dereito penal é o respecto
aos dereitos fundamentais”, e abofé que como crentes deberiamos pensar se é un ben unha xustiza
dura ou unha xustiza dende a caridade. Benvidos os encontros entre persoas condenadas e víctimas
para sandar as feridas e aprender a perdoar e ser perdoados. E se alguén se escandaliza, lembrar a
Alí Agca e Xoán Paulo II...
Alfredo Losada
LUME ABERTO
REFLEXIONES EN MEDIO DE LA MISA
El pasado mes de octubre asistí a una ceremonia religiosa en una iglesia de nuestra ciudad. Fue uno
de esos actos en los que en el presbiterio se reúnen varios sacerdotes, es decir, una misa con varios
celebrantes. Debo reconocer que durante unos minutos no seguí la misa porque empecé a reflexionar sobre la
estampa del presbiterio y lo que sucedía a su alrededor.
Se preguntarán ustedes qué fue lo que
me llamó la atención. En primer lugar, la edad
avanzada de todos los sacerdotes que
participaban en la eucaristía; en segundo lugar,
el papel que tenían las mujeres que estaban
también como parte integrante del ceremonial.
El sacerdote más joven de los que
celebraban tenía 72 años, y de ahí para arriba.
Comprenderán ustedes que una vez constatada
esta realidad, mi cabeza se pusiese a darle
vueltas a las razones por qué, a medida que
pasan los años, la edad de los curas/monjas y
hasta de los fieles que acuden a las iglesias es
cada vez mayor.
Desde mi punto de vista, los cristianos tenemos un serio problema de comunicación; vaya, que no
sabemos “vender” nuestro producto, hacerlo atractivo para gentes de todas las edades, especialmente los
jóvenes. La jerarquía lo sabe y por eso publicita campañas para captar vocaciones sacerdotales garantizando
un puesto de trabajo fijo.
Pero así no vamos a revertir la situación. Ni siquiera las personas más alejadas de la Iglesia rechazan
el mensaje de Jesús de Nazaret. El problema es que creen que su iglesia no lo aplica o que lo vulnera de
forma permanente. Es ahí donde hay que trabajar para que la percepción mejore.
Digo percepción porque la Iglesia, con todas sus imperfecciones, presenta un balance positivo si se
mira con desapasionamiento, si somos conscientes de que la forman hombres que, como tal, cometen errores,
algunos dramáticos como nos muestra la historia.
En cada parroquia, en cada comunidad, en las misiones pero también en la Europa desarrollada hay
miles de curas, monjas y seglares que viven su fe con coherencia, que son testimonio de Jesús a pesar de sus
imperfecciones humanas. La misma Iglesia que anatemiza y condena a través de algunos de sus dirigentes
acude en ayuda de los más desfavorecidos, de los afectados por la crisis económica, de los que no tienen
hogar, de los inmigrantes sin papeles…
Decía que me llamó la atención lo que hacía la única mujer que participó en la ceremonia. Una
monja que leyó una de las lecturas. Hizo lo mismo que un laico allí presente. Y volví a pensar. Esta vez en el
papel de la mujer dentro de nuestra iglesia, relegada a puestos subalternos, auxiliares, sin presencia en los
centros de decisión.
Un obispo interpelaba a sus hermanos en el episcopado durante el último Sínodo celebrado en Roma
con motivo del 50 aniversario del inicio del Concilio Vaticano II. Se preguntaba sobre el futuro de la mujer
en la iglesia porque ya son las dos terceras partes de los católicos del mundo.
Tenemos que ser capaces de utilizar los instrumentos de la sociedad actual para difundir el mensaje y
el trabajo de la iglesia, reflexionar sobre la función de la mujer en nuestra iglesia, sobre el papel de los laicos,
etc… para no convertirnos en las sociedades del futuro próximo en un pequeño grupo secundario de
seguidores de Jesús.
José Videla
AGENDA NOVIEMBRE 2012
INTENCIONES MISAS
Semana del 5 al 11:
Martes 6:
19,30 h.: Por Javier Loureiro y familia.
Sábado 10:
17,30 h.: Aniversario de Ángel Eiriz.
18,30 h.: Intención particular.
Domingo 11 :
13 h.: Por Pedro y Jesús Landeira
Pena.
Semana del 12 al 18: Sábado 17:
18,30 h.: Por José Fraga y Antonia
Juncal.
Domingo 18:
13 h.: Por Antonia Juncal Becerra y
difuntos de la familia..
Semana del 19 al 25:
Sábado 24:
18,30 h.: Intención particular.
Domingo 25:
13 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña
Soliño y demás difuntos de la familia..
Semana del 26 de noviembre al 2 de diciembre:
Sábado 1:
17,30 h.: Aniversario de Enrique Bello.
18,30 h.: Intenciones de Josefa Juncal.
Domingo 2:
13 h.: Intención particular.
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo ¡Bienvenidos!:
Hugo Ponte Vázquez
Ainara Alcázar Varela
Descansan en la Paz del Padre:
Abel Martínez Martínez
Feliciano Barcón Galdo
HORARIO ATENCIÓN: Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h.
Cáritas Parroquial: miércoles, a las 19 h.
REUNIÓN PRIMERAS COMUNIONES:
SÁBADO, 10 DE NOVIEMBRE, A LAS 17 h.
MAGOSTO PARROQUIAL:
SÁBADO, 17 DE NOVIEMBRE, A LAS 17,30 h.
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN
“Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer