microrrelatos 4º ed.

31
4ª edición Biblioteca Asorey

description

historias minguantes

Transcript of microrrelatos 4º ed.

Page 1: microrrelatos 4º ed.

4ª e

dici

ón

Biblioteca Asorey

Page 2: microrrelatos 4º ed.

Unha historia chega precedida dun lóstrego que impresiona tanto que fai xurdir o conto, a historia, o relato. Con calma pódese mellorar, cambiar algo que afíe o estilo, unha verba aquí e outra alí,… mais o xerme do que se vai contar está trazado e iso é literatura e vida, sen máis adornos. Os relatos hiperbreves que enchen este libro saíron desa tormenta de inspiración que os alumnos de ESO e 1º de Bacharelato do IES FRANCISCO ASOREY do curso 2010/2011 crearon en fermosas sesións na Biblioteca Asorey para celebrar o Día do Libro. Para escribir partiron dunha serie de fotos feitas por alumnos e profesores do centro que retrataron espazos de Cambados. Con esta arribamos á cuarta edición deste certame que está adicado a todos vós, os lectores.

Equipo de biblioteca: Sara Vidal, Alberto Nogueira, Ana Blanco, Atala Paredes, Fernando Tomé e Gloria Álvarez. IES FRANCISCO ASOREY de Cambados. Curso 2010/2011.

Page 3: microrrelatos 4º ed.
Page 4: microrrelatos 4º ed.

DÖLPHELGANGER

Ya hace años que el espíritu encantado de una hermosa joven, vivía en las casas abandonadas de Blooth Street.Las casas, ya cubiertas de plantas y moho, daban a la parte oeste de la ciudad un toque tétrico y descuidado. Todavía se puede ver el rostro de Evelin McLaren asomarse a la ventana. Se ve que está sola, abandonada…, pues pasaron ya muchos siglos, y los segundos repercutían sobre el tiempo.Hace mucho, demasiado tiempo, Evelin era una hermosa joven que rebosaba salud. A la edad de veintiún años Evelin se casó. Nunca llegó a tener hijos, pero una extraña enfermedad se apoderó de ella, cada día que pasaba sentía cómo se iba debilitando hasta, al final, morirse.Su marido no podía soportar la idea pues ella solo tenía veintitrés años. Él se marchó, se alistó en el ejército para nunca más volver. Pero ella continuó en aquella casa, fría e inerte…esperando a que él volviese, mirando por la ventana, cada día, cada amanecer…Yo una vez la vi, y vi la tristeza en sus ojos, su rostro ya apagado duerme, igual que ahora duerme mi corazón porque me fui y estoy lejos de ella.

Rebeca Chaves Pérez, 2º B ESO

A CIDADE

Baixo os tellados. Tras cada muro, tras cada ventá, tras cada porta. Familias comendo, irmáns discutindo ou bicándose. Contra o outro lado da parede do meu piso, unha parella réndese á paixón. Sobre o meu teito, baixo o meu parqué. Xente que sorrí, chora, namórase, deprímese, cae e érguese.Ao fin e ao cabo… non estou soa.

María Mariño Costa, 1º Bacharelato B

Page 5: microrrelatos 4º ed.

A FUXIDA DA PROTECTORA

O aire fresco da mañá enchíalle o peito cunha agradable sensación, mentres os seus músculos se contraían e se desprazaba fluidamente polos tellados. Escoitaba aínda as sirenas do coche patrulla ó lonxe, e escoitaba, aínda con máis forza, os latexos do seu corazón.Matárao, e fixérao sen pensalo nin un só intre, e iso asustábaa.Cando se sentiu segura, sentou a descansar, mentres observaba como o sol saía por entre os tellados dos edificios.Pensou entón no transcurso da súa vida nos últimos meses; en como aquel home lle arruinara a vida, a ela e á súa familia. Pedíranlle ese diñeiro nunha situación de moita necesidade, os seus irmáns pequenos, que non superaban os dez anos, estaban mortos de fame e o seu pai enfermo e sen traballo. Vivían no barrio pobre da cidade. Aquel home, aquel maldito home, intentara aproveitarse cobrándolles moito máis do que lles deixara, cantidade que non podían pagar. Entón el presentouse un día cun mozo enorme e ameazou con secuestrar os nenos se non lle pagaban xa. Algo espertou nela, e nun impulso desesperado bateulle con forza ó mangallón mentres o seu pai o agarraba. O mozo sacou unha pistola e disparoulle no bazo ó doente. Ela fixo o propio coa pistola do tipo grande e tiroulle á cabeza a aquel cabrón. Os nenos estaban na escola aínda. Eles marchan deixando os tres mortos atrás.

Miguel Trigo Baúlo, 1º Bacharelato A

GREEN

Acordei e todo era verde, a miña casa era verde, o ceo era verde e mesmo o meu can parecía feito de herba. Entón, decateime! Levaba postas as gafas!

Mª Malena Sineiro Ponti, 1º Bacharelato B

Page 6: microrrelatos 4º ed.
Page 7: microrrelatos 4º ed.

O MUÍÑO DO DEMO

Nunha vila chamada Cambados, nun antigo muíño de mareas, apareceu flotando un corpo inerte, devorado polas gaivotas.O xefe da investigación policial presentouse no lugar onde deduciu que o morto pasara pola roda do muíño, debido ás súas feridas. O corpo apareceu sen identificación, polo que niguén puido buscar sospeitosos, e na vila creceu a desconfianza.Dentro do muíño o ambiente era terrorífico, a escuridade e as sombras non permitían ver con claridade, e o sangue impregnaba as paredes e as ruelas. Se ese home fora asasinado, o sicario era un sádico. O xefe achegouse a unha zona onde tres axentes miraban ao chan.Cando o xefe se achegou puido ver con claridade unha palabra escrita con sangue: “traidor”.

Iago Paz Trigo, 4º ESO A

Vivía, ao carón do Muíño da Seca, unha serea tan fermosa, que un mariñeiro que pasaba por alí, namorouse dela.O mariñeiro díxolle:-Beleza do meu corazón, que vou facer eu para ter o teu amor?E a serea contestoulle:-Póusate aquí durante dez anos, ao meu carón, e terás o meu corazón.O mariñeiro, cheo de ledicia, pousouse xunto a serea, pero ao subir a marea, o mariñeiro morreu. A serea con tristura levouno ao fondo do mar e alí o enterrou.

Mariña Busto Iglesias, 1º ESO A

Érase unha vez unha aldea na que só había tres casas e nelas habitaba xente maior xa que a xuventude marchaba para as grandes cidades porque alí non lle vían futuro as súas vidas; ata que un día, as cousas comezaron a cambiar. Os traballos nas cidades esgotábanse. Había moita contaminación e cando os que tiñan parentes na vila os visitaban sentíanse máis cheos de vida, polo tanto a maioría dos xoves voltaron as orixes coa súa familia, restauraron a aldea e construíron un lugar turístico do que hoxe todos viven e disfrutan.

Mari Maquieira Cancela, 1º Bacharelato A

Page 8: microrrelatos 4º ed.

Paseou polo muíño, igual que o sangue polo seu corazón, sentindo dentro del un maído amor.Fora un día triste, nun fermoso lugar, e estando a marea ben alta, non deixou de chorar.Tirando pedras ao mar, moendo o gran no muíño, estaba a rapaza farta por todo o ocurrido.As ventás do muíño, marróns como o seu amor, que deixou de sentir a causa da súa dor.A marea comenzou a baixar, o muíño parou de moer, a rapaza comezou a camiñar, sen saber o que o destino decidiría.Non sabe si volver sorrir, non sabe si volver falar, só escoitou ás follas das árbores e decidiu a casa regresar.

Miriam Trigo Castro, 1º ESO C

Estoy caminado con cuidado, ya que el puente es muy viejo y hay muchos agujeros.Quedé con él en su casa. No me lo podía creer. Llevaba tanto tiempo esperando que me lo pidiera. Me daba igual que sea solo para hacer un trabajo, iba a estar con él, a solas. Ahora mismo el corazón me va tan rápido que se me va a salir del pecho.Ya estoy delante de la puerta principal. Estoy esperando a que me abran, cuando aparece su madre por ella. Me invita a entrar y me indica dónde se encuentra su dormitorio. Llamamos a su puerta y oigo un “pasa, estoy dentro”. Cuando entro lo primero que veo es a él sentado mirándome. Llevaba puesta una camiseta de AC/DC.Entré y me senté sobre la cama como él me indicaba. Me dijo que estaba muy guapa mientras sonreía. Yo ya notaba como mis mejillas se encendían y lo único que salió de mí fue:¿Hacemos el trabajo?

Lucía Molares Alvarez, 2º ESO A

Page 9: microrrelatos 4º ed.

TRANQUILIDAD

Aquel islote rodeado de casas, parecía tranquilo.Lo observaba sentada desde un muro, recordando las tardes que pasé allí con él, y las que me quedan por vivir aún.Eran las ocho, el sol se estaba escondiendo, una brisa nos acariciaba las mejillas, y él me cogió la mano con fuerza y me la apretó contra su pecho, sintiendo así los latidos fuertes y acelerados de su corazón.Me sentó en sus rodillas y me susurró, “Qué tranquilo parece este islote”, y yo contesté, “tu presencia hace que parezca tranquilo”.

Adriana Ribeiro Sabarís, 4º ESO A

Page 10: microrrelatos 4º ed.
Page 11: microrrelatos 4º ed.

LIVE IN…

Eran las 21.55, quedaban cinco minutos para salir al escenario. Tenía sobre mi mano el mango de mi “Gibson” y sobre la otra portaba una púa roja que brillaba por el sudor que padecía. En el escenario se veía una melena color castaño, lisa y brillante, pero la cola del piano no me dejaba ver con claridad quién se escondía tras ese bello cabello. Pero… ¡Oh Dios!... ¡Terminó! La chica del pelo castaño acababa de concluir su canción y con ella el concierto. Nadie se esperaba la sorpresa de que un chico de pelo negro, camisa blanca, americana, pantalones “pitillo” y botines iba a saltar al escenario en medio de una humareda tocando los acordes del tema “My generation” de los Who. Cuando pensé todo esto ya estaba tocando y, al mismo tiempo, me fijé en ella, estaba en la última fila, un haz de luz le recorría el cuerpo y pensé: “¡concéntrate tío, olvídala, te vas a equivocar, mantén la marcha!”. Pero no pude, en aquel instante Cupido me había disparado una de sus flechas, me había herido, sí herido, pero de amor.

Miguel Pérez Ramudo, 3º ESO A

Esa era eu. Dende os tres anos levaba moitas horas acumuladas diante daquel monstruoso ser negro. Con el, sentía todo. Cando era pequena dicíanme que era a mellor domadora daquel ser e que con el podía facer emocionar o mundo enteiro.Pero aquilo disque era de persoas seguras, valentes, confiadas, e eu tíñao todo. Era unha meniña envexada por adultos sen don ningún, e eu era feliz.Cambiei. Todo cambiou. A xente chámao madurar. Sentín inseguridade, moitas, moitísimas dúbidas, presión. Unha explosión de sentimentos. E onde quedou aquela meniña? Eu agora só vía unha muller con responsabilidades. Desaparecera o tempo da nenez.Que queres ser de maior? Compositora.E agora que son maior, quen son?

Elisa Durán Rubí, 1º A Bacharelato

Page 12: microrrelatos 4º ed.
Page 13: microrrelatos 4º ed.

Los seres humanos actuamos por impulsos, no pensamos en lo que podemos perder o podemos ganar, solo actuamos y listo. Por eso, ahora mismo estoy aquí, pensando en todo lo que perdí, pensando en esa persona que me regaló sonrisas e hizo sacármelas a mí, pensando que la vida es como el mar, cambia todo: posición, lugar, cantidad… Todo tiene un fin, todo, las sonrisas tienen un fin, los besos se acaban, las relaciones se desgastan… Por mucho que crezcamos, seguimos comportándonos como niños… Habrá una sonrisa, pero al final siempre una lágrima…

Andrea Rey Gil, 2º ESO C

RECORDOS NO HORIZONTE

Cando chegou á metade da ponte, o velliño baixou da súa bicicleta e percorreu o resto camiñando.Sentou nunha rocha preto da area da praia e contemplou as nubes do solpor que se estendían polo infinito ceo mentres fumaba moi de vagar da súa cachimba.Facía aquilo tódolos días, sempre á mesma hora, rememorando as súas vivencias sen preocuparse de que probablemente lle quedaban poucas.Observou ao tímido rei Sol ocultarse máis alá do mar, e coma tódolos días, ao ver desaparecer o último raio da súa cálida luz, esbozou un leve sorriso e voltou para a casa.

Fernando García Prado, 4º ESO A

CINCOEse era o vehículo co que tantas aventuras viviu, pero que agora, á súa idade, é incapaz de recordar.

Rebeca Piñeiro Bugallo, 1º Bacharelato A

Page 14: microrrelatos 4º ed.

Con cornos de vaca no seu casco achegábase cara a min o xefe vikingo, que, espada en man, se dispoñía a asasinarme. Empuñei a miña espada e loitei contra el coma nunca, para así facer tempo (esperabamos axuda dos nosos aliados do sur). O ruído das nosas espadas resoaba en todo Cambados, mais el asasinoume cando a axuda chegaba. Só puiden contemplar unha última imaxe: a cabeza do meu asasino separada do seu corpo.

Antón Chaves Otero, 1º ESO A

O SINDICALISTA

Foi o último tesouro do sindicalista Rogelio Arca, que montado nela representou a loita de clases e o sentimento de liberación galego.Formou parte das últimas vítimas da ditadura, sendo axustizado nas frías pedras que compoñen a torre, mentres berraba… “sempre haberá alguén que pedalee”.

Xesús Castro González, 1º Bacharelato B

Solíamos tirarnos de lo alto de la torre, jugar al rugby hasta quedar cubiertos de arena, hacer guerras de algas o simplemente pasear.Pero aquel día estaba sola, dejé mi bicicleta a un lado del puente y me tiré, no sé si volví a salir o si me quedé dormida en el mar, lo único que recuerdo es cómo el amanecer dejaba paso a la noche impidiéndome ver.

Mariela Cores Pérez, 3º ESO A

Page 15: microrrelatos 4º ed.
Page 16: microrrelatos 4º ed.

LÉMBROME

Lémbrome do arrecendo a salitre que me invadía os pulmóns e do lento vaivén das ondas, que barrían unha e outra vez os meus soños.Lémbrome de Rosalía e dos seus versos, amargos pero certos, tristes mais fermosos.Lémbrome de ti, dos teus ollos preguiceiros e da túa boca prohibida.Lémbrome, mais por iso non podo volver.

Estela Chaves Falcón, 1º Bacharelato A

O CAMBADÉS

Eu son de Cambados, un mariñeiro de cabeza ós pés. Un home de mar, un supervivente, que viviu en fortes treboadas, que loitou contra ondas xigantes e o azoute dun sol sufocador nun día nubrado.Recordo os meus comezos, a barca, a captura e, sobre todo, a ansia de navegar polo inmenso mar.O primeiro día foi fantástico e o seguinte tamén; pero no seguinte, a alegría desapareceu, a ledicia espallouse polas ondas do mar que derribaron a miña barca, as nubes apagaron a alegría, e por primeira vez vinme en apuros ó impactar contra o vento mariñeiro que ennegreceu a ledicia de ver. Levouse consigo o salgado aroma do mar. Dos meus oídos foise silenciando o meu amado aroma a mar.Despois diso xa non recordo nada, salvo unha caixa de madeira enterrada.

Eloy Rodríquez Daporta, 1º Bacharelato A

Page 17: microrrelatos 4º ed.

CAMBADOS, A MIÑA VIDA

Eu, sentada mirando o mar, choro lembrando momentos marabillosos. Momentos irremprazables, cheos de dor e ledicia, momentos que recordarei toda a vida. Marcho, seguro que para non volver. Marcho a un mundo que nunca vin. Non sei o que me espera. Só anhelo que sexa tan bonito, luminoso e tenro como Cambados.Nestas pedras, mirando o mar, recordo os momentos inesquecibles que pasei com elas, coas miñas inseparables amigas.Non quixera marchar, isto é a miña vida, onde pasei os meus anos, onde rin a estoupar e chorei ata quedar sen bágoas. Deixo lugares estupendos: a torre, os muíños, o peirao... lugares que sempre levarei no meu corazón.O cantar dos paxaros cando esperto, o aire verde que se respira, os animais dos montes, o mar... todo o deixo, por un lugar onde só hai edificios, coches e xente que anda apurada.Non sei como me irá aló. Espero volver algunha vez, para volver vivir.

Estela Padín Sanisidro, 3º ESO C

TODO SE QUEDA EN EL MAR

Hoy mi corazón se queda triste y vacío porque mi amado se va.Se marcha en su barca y a casa no volveráMe voy al mar a ver si está, pero ya no se ve, mi amado solo se está quedando en el mar.

Julia Baúlo Martínez, 1º ESO B

Page 18: microrrelatos 4º ed.
Page 19: microrrelatos 4º ed.

O PROTESTAR DAS POZAS

O día que marchaches, o sol tiña medo e andaba agochado entre as nubes, coma un meniño cando ten medo da escuridade e se tapa coas mantas do seu berce.O día que marchaches, o mar enfadouse co mundo e quixo devoralo, e tentou chimpar á terra para vingarse dos homes.O día que marchaches, o ceo estaba triste e choraba e, a cada paso que eu daba, protestaban as pozas e rifábanme por deixarte marchar.Pero entón eu contesteilles, e díxenlles que eu non tiña a culpa, que eu loitaba por ti, Bruno, ata a fin das miñas posibilidades, ata a fin do meu alento afogado por esta treboada eterna.Querido Bruno, ti é mais eu estabamos condenados a non estar xuntos, pero non foi nin Deus nin os deuses os que o impediron; foron os homes, que cegos de odio e de egoísmo, non toleraron que dúas persoas do mesmo sexo tiveran o dereito máis fundamental e forte de todos: o dereito ao amor.

Miguel Palacios González, 1º BAC B

O MEU PEIRAO

Era un día especialmente treboento. As ondas do mar movíanse enfurecidas chocando contra as rochas do meu peirao.O sol esvaeceu.Era o día perfecto para evadirme da vida.

Lourdes Fariña Santos, 1º BAC B

Page 20: microrrelatos 4º ed.

Onte a miña mellor amiga díxome que estudase, que quedaban moitos días para disfrutar. Hoxe detectáronlle cancro e quédanlle oito meses de vida. Mañá deixaremos Cambados e iremos cumprir todos os seus soños. Fará mal tempo, pero dará igual. Colleremos un coche e percorreremos os desexos.

Marta Charlín Martínez, 3º ESO A

Había una vez un pueblo que quería convertirse en ciudad, sus habitantes eran muy ambiciosos y lo único que querían es que su pueblo fuese mundialmente conocido.Los habitantes de aquella pequeña villa comenzaron a ganarle terreno al mar, comenzaron a hacer puentes, grandes paseos donde antes el mar rompía con fuerza, un puerto tan mar a dentro que se podía cruzar a nado hasta la ciudad vecina. Sus vecinos no estaban todavía satisfechos ya que no conseguían que su pueblo fuese famoso.En un día de gran temporal, era invierno, las olas comenzaron a elevar su tamaño, cada vez tenían más fuerza y destrozaron todo lo que meses antes los ciudadanos habían construido.Así, al final de todo este proceso, el pueblo consiguió ser reconocido, pero no por sus grandes obras, sino por las muertes y los daños que ese temporal se llevó por delante.

Cristina Otero Fernández, 1º Bacharelato A

Las nubes grises habían ido cubriendo el cielo mientras esperaba. El mar había empezado a agitarse hasta tal punto que cuando chocaba contra el muelle levantaba olas de espuma que le llegaban hasta los pies y le salpicaban los zapatos.Y a pesar de ello, no se movía. Incluso cuando empezó a llover, él seguía clavado en el sitio.Era curioso que ella aún se acordaba, después de tantos años, del lugar en el que quedaba con los amigos durante las interminables tardes de verano.También era curioso cómo aparecía por la esquina, protegiéndose de la lluvia con un paraguas y lanzándole una cálida sonrisa al viejo amigo calado hasta los huesos y con el pelo pegado a la frente a causa del agua.Su amigo la miró sorprendido durante un momento, pues veía exactamente a la misma mujer que hacía doce años.Metió las manos en los bolsillos de la gabardina y salió a su encuentro.

Guillermo Álvarez Otero, 4º ESO A

Page 21: microrrelatos 4º ed.
Page 22: microrrelatos 4º ed.

COMBINACIÓN PERFECTA PARA UN MISTERIO SEN RESOLVER

“O mar estaba de fondo e aquel precioso monumento tamén, pero na area ninguén sabe o que pasou”.Daquela bonita historia só queda esa lembranza. A verdade do sucedido nunca se soubo. O único que se coñeceu foi que nese pequeno lugar con area, había un rapaz e unha rapaza unha calorosa tarde de primavera.Ninguén sabe nada máis, xa que o único que quedou desa tarde foron as palabras do comezo do relato, escritas na area con letra defectuosa. E, dos mozos, tampouco se sabe nada.Unha historia de amor, de amizade, de inimigos… ou simplemente, un misterio sen resolver.

Tamara Parracho Martínez, 1º C ESO

Aquel muro era o meu recuncho secreto.Pasei moito tempo nel, pensando en cousas que facía mal, foron moitas horas recapacitando…Axudoume moito ese tempo sentado enriba daquela pedra de forma circular, fíxome o home feito e dereito que son…

Álvaro López Moldes, 4º ESO B

LA PIEDRA

Había una vez una piedra, que se aburría e intentó moverse, pero no podía, porque solo era una piedra.Un niño la cogió y la tiró rompiendo el cristal de un coche.La piedra fue juzgada y condenada a prisión.En realidad, solo forma parte de la prisión a golpe de cemento.

Daniel Somoza Montenegro, 3º ESO C

LA TORRE

Puede parecer una tontería tener un lugar del mundo en donde poder relajarse, donde encontrarte contigo mismo y poder sentirte tranquilo, pero yo lo tengo. Es un lugar donde suelo ir cuando estoy mal. Allí me siento tan bien. Todo lo que quiero está cerca, las estrellas, el mar. De noche, es tan bonito poder ver las estrellas y sentir como si estuvieras casi a cinco centímetros de ellas… La luna… tan cerca que su luz te ilumine sólo a ti. El mar… escuchar su ir y venir, sus olas allí en el horizonte y ese suave viento chocando con tu cara, que no hace daño, como si alguien te estuviera acariciando y no pudiera dejar de hacerlo una y otra vez, una y otra vez, una y otra vez…

Tania Cores González, 3º ESO B

Page 23: microrrelatos 4º ed.

UN SUEÑO AÚN POR CUMPLIR

Cien euros. Quizás eso me llegue para comprar las ruedas. Pero la moto nunca será mía, nunca. No voy a poder conseguir todo el dinero a tiempo, y en casa no aguanto más, necesito irme ya.Las cosas con mis padres nunca fueron bien, siempre hemos estado distanciados. Pero en los últimos meses nuestra relación está más tensa. No entienden que quiera dejar los estudios para irme a viajar por el mundo, solo con el dinero suficiente para sobrevivir y mi hipotética moto. Sería genial sentirme tan libre.Lo difícil de todo esto va a ser dejar a los amigos y pasarme la vida solo, pero estoy dispuesto a hacerlo. No me gusta estar atado a un lugar fijo, me estresa. No sé hacia donde iré, pero de una cosa estoy seguro: la moto será mía.

Paula Alba Piñeiro, 4º ESO B ESCRIBO…

Escribo, e enrugo papel. Escribo, e rompo papel. Escribo, e tiro o papel… Supoño que esta é a vida dun escritor, nunca queda conforme co que escribe.Só deixaba voar a miña creatividade cando me tumbaba naquela herba fresca e húmida polo orballo da noite. E escribo.

Aldara Muñiz González, 3º ESO A

-A moto está andando soa! Dicía Domínguez, o seu dono.E así era, a moto apoderouse da vida e enerxía de Domínguez, que estaba triste e melacólico.-A moto abandonoume! Concluía o señor Domínguez, que non daba rematado de chorar.Pese á tristeza e ausencia de Domínguez, a moto dispuxo dunha vida feliz e repleta de sucesos espectaculares: tivo dous fillos: Suzukín e Ducatín; coñeceu á moto máis impresionante e atractiva: a moto de Batman (quen tamén abandonou ao dono para manter unha relación tranquila e agradable coa moto de Domínguez); e morreu con 68.000.000 de quilómetros no seu peto.

Martín Blanco Landa, 1º Bacharelato A

LA MOTO

Lo veo todos los días, siempre la misma rutina.Aparca, apaga el motor, se baja de la moto, entra en el portal, sube las escaleras y se reúne con ella.Yo los veo desde la mirilla de la puerta. ¡Qué asco me dan!Salgo al balcón y veo la moto. Me encanta, ¡cómo me gustaría irme de aquí y dejar esta soledad!Al día siguiente, la vuelvo a ver aparcada en la acera y decido hacerlo.Abro la puerta, bajo las escaleras, consigo encenderla y me voy, me voy para siempre, libre por fin, libre…

Estefanía Muras Serantes, 3º ESO C

Page 24: microrrelatos 4º ed.

INFANCIA

Recordos de tardes cotiás, paseando sen rumbo con dirección a ningures… rúas interminables que florecían a necesidade de xogar dos pensamentos. Tardes que agora evocan unha sensación de nostalxia.

Lorena Buceta Pérez, 1º Bacharelato B

O SEU AIRE FUXIU

E da súa fuxida o que máis curto se facía era a súa respiración. O camiño longo poñíao a mercede do seu pasado e os seus pulmóns poñíanlle a cambadela. O agobio agobiábao e o aire afogábao. O camiño longo non o mataría, tan só acollería o seu corpo no fondo...[da memoria.

Emmanuel Franco Joven, 1º Bacharelato B

MORTE

Longos pasos que semellan feridas sanguentas. Máis pasos. Pasos nun camiño interminable. Xa non me quedan pasos, só angustia. A piques de esvaecerme, ante os meus ollos ábrese un raio de luz. É o momento, chegou a hora…

Óscar Álvarez Galiñanes, 1ºBacharelato B

HIELO EN EL BOSQUE

Un bosque normal y corriente, frondoso. Densa vegetación tapizando el suelo y algunas piedras cubiertas de musgo. Una pequeña cesta alfombrada de hojas muertas. Un anciano de largos cabellos canos y expresión afable paseaba cuesta abajo buscando setas. El anciano se inclinó para mover unos matorrales cuando tropezó y cayó.El suelo salió a su encuentro y cuando el anciano creía que iba a chocar, el suelo se abrió ante él dejando ver un vacío negro, y, de repente… estaba de pie en el bosque delante del arbusto.La escarcha empezó a cubrir el bosque. Pero no una escarcha normal, ésta era verdosa y totalmente transparente. Cubrió las plantas sin dañarlas y sumiendo a los animales y plantas del bosque en una hibernación y matando o destruyendo cualquier objeto humano o persona.El cadáver del anciano permanecía impasible, congelado. Las nieves perpetuas habían comenzado, los bosques del mundo se defendían.

Alexandre Grandal Otero, 3º ESO

Page 25: microrrelatos 4º ed.
Page 26: microrrelatos 4º ed.

LA LOCURA

Un día de verano, tras pasar la tarde en el puerto, por fin se puso el sol. Todo iba perfecto, había sido un día estupendo. Cuando se puso el sol, apareció una figura en la oscuridad, era un chico, intentamos hablar con él, pero no se movía. Al ver esto, no le prestamos mucha atención, pero cuando le volví a mirar tenía una pistola. Tras ver caer a mis amigos, caí yo. Lo último que recuerdo es a la policía poniéndome las esposas, yo quería gritar, decir que yo no había sido. Pero ahora es demasiado tarde, un compañero de celda dice que estoy loco.

Raquel Martínez Pillado, 3º ESO A

ATENTAMENTE BERNARDO

Levaba toda a vida pensando en como sería este intre. Adormecía tódalas noites pensando se sería verdade. Todo o mundo lle teme. Eu non. Tiña curiosidade do que había despois, algo fermoso, seguro. Pois, aquí estou despois de 67 anos pensado o que pasaría, como sería, que sentiría. Aquí estou, ao outro lado dun longo camiño vese unha luz. Non é tan fermosa coma dicían. Non son capaz de dicir con certeza o que estou sentindo, pero decídome a emprender a viaxe cara á luz. Xa estou chegando, agora sinto algo: medo, por que? Non o sentira nunca e agora… Quero retroceder, volver ao mundo, non quero marchar. É demasiado tarde... Unha man agárrame e lévame ata o interior da luz, xa non sinto nada, xa non penso nada, xa non son nada…

Zoé Cacabelos Padín, 4º ESO B

Page 27: microrrelatos 4º ed.

RECUÉRDALO

-¿Por qué me traes a ese sitio? Dijo ella con tono extraño.-Quiero que veas algo importante, algo de lo que te enamorarás. Seguramente habrás visto miles de veces una puesta de sol, pero nunca una tan mágica como ésta…-¿Qué? ¿Pero de qué me hablas? Venga, vámonos de aquí.-Busca en tu interior, el susurro del mar…-¿Por qué te gusta tanto esto? No tiene nada de especial.-Sí lo tiene… ¿Te acuerdas de cuando me decías que te gustaría saber cómo acaban siempre las cosas?-Sí, ¿y qué?-Mira la puesta de sol, siempre sabrás que por muchas veces que pasen, el sol siempre se meterá por el horizonte…

Estela Vilanova Núñez, 3º ESO A

Estaba atardeciendo. Laura estaba mirando el crepúsculo resplandeciente a través de esa horrible ventana. Cerró los ojos. Pidió un deseo. Libertad.Al día siguiente, en las noticias:“Una joven ha sido hallada muerta en la casa de su secuestrador.”Entre las sombras, Laura: “Se ha cumplido, he sido liberada”.

Gabriel Lema Barreiro, 1º Bacharelato A

Page 28: microrrelatos 4º ed.

Vila mariñeira que tanto quero, a túa beleza faime medrar. Tardes de domingo onde a alegría das xentes me fan voar de ledicia. Solpores deslumbrantes onde o sol preguiceiro se agocha baixo as ondiñas do mar azul pintando a vila dunha cor lume, brillante.Mañás apagadas onde os mariñeiros e mariscadoras empezan o seu labor. Parten os barcos facendo resoar as sirenas, marcando o inicio dunha longa e dura mañá. Só as pequenas gamelas e as famentas gaivotas esperan o seu regreso, impacientes. Minúsculos detalles que fan da miña pequena vila mariñeira, un gran paraíso.

Jessica Calo Rodríguez, 3 ESO C

OS CAPITÁNS DE CAMISA BRANCA

—Ramón, Ramón... Eh Ramón!—Que queres?—Mira ese barco. Leva aí semanas. Podíamos collelo e sucar os mares nel. Eu sería o seu capitán e ti axudaríasme a tripulalo.—Ti non poderías ser capitán, non sabes nada de navegación e fai falla moito valor para levar un barco por mares perigosos.—Por aquí non hai mares perigosos, eu ben podería levalo... imaxínaste todo o que fariamos cun barco? Seriamos os máis fanfarróns da vila e todas as rapazas quererían subir ó barco con nós...—Ás rapazas só lles gustan os capitáns. Homes bravos coa melena solta e as camisas abertas polo peito. E ben se ve, queridiño Pepe, que ó que mellor lle quedan as camisas é a min.—Iso paréceche a ti, pero as camisas brancas quédanche fatal. Fanche o corpo de barreño e iso si que non lles gusta ás rapazas... Está claro que eu quedo mellor no posto de capitán.—Mira que dous parviños! Pepe e Ramón, os capitáns do barco... sodes imbéciles ou non vos dades conta de que sodes dúas gaivotas que non poden poñer camisas?Pepe e Ramón fitáronse o un ao outro.—Ademais, interesante sería vervos desamarrar o barco sen mans. Pero de soños tamén se vive, non?

Fuensanta Buceta Bugallo, 4º ESO B

Page 29: microrrelatos 4º ed.
Page 30: microrrelatos 4º ed.

SOLPOR EN COMPAÑA

Sentei na húmida pedra, á beira do mar cambadés. Se a miña mellor amiga estivese aí, contaría algo cómico e ambas ririamos. Pero xa non era así. Pensei nas últimas palabras que me dixo: “Que a soidade non dane os teus ollos. Que o fulgor que albergan non marche comigo”Un vento tímido aloumiñou a miña cara e fixo bailar o meu cabelo. Coa brisa chegaron unhas gaivotas que ficaron ó meu carón; agasallándome a súa compaña. Foron as únicas testemuñas de que chorei pola perda da miña amiga...

Ariadna Cordal García, 2º ESO A

Soledad. Recuerdos que por momentos aparecen en mi mente en forma de imágenes. Nuestra historia fue tan efímera que apenas me duran estas imágenes en mi mente dos, puede que tres segundos y vuelvo a un estado de tristeza y soledad absoluta, aunque, desde que desapareciste de mi vida, veo las cosas mucho más claras. Debería estar contenta. Al fin y al cabo, me hiciste mal, pero se dice que de los errores se aprende. Tú fuiste mi error. He aprendido de mi error a disfrutar de la vida como si fuese un día, y también he aprendido a hacer daño. Y, ¿sabes para qué me ha servido? Para no hacerlo. Siento desde lo más profundo de mi corazón, tener que decirte que te extraño. Que no sé cómo, pero a veces siento como que por momentos estoy inconsciente, y cuando me recupero, me despierto en aquel paseo, frente a nuestra pequeña barca mirando la puesta de sol… Siempre sola. Por momentos pienso que estoy esperando a que regreses, aunque sepa que es imposible que lo hagas, te he dicho adiós para siempre.

Azul Blanco Landa, 1ºESO B

O VERÁN DA MIÑA VIDA

O último día de verán quedei cos meus amigos, coma calquera día. Fomos á praia, xogamos, bañámonos e pasámolo ben. Pero este non era un día calquera. Era o último día. Aproveitámolo ata o derradeiro momento xa que moitos, este curso, ían ir para outros institutos ou para outras cidades. Eramos conscientes de que, con sorte, ata o ano seguinte non nos volveriamos ver. Este verán fora o máis especial da miña vida, así que quería lembralo dun xeito especial.De volta para a casa, mercamos uns xeados e ficamos abraiados co solpor. Logo despedímonos e marchamos para as nosas casas.

Cristina Guillán González, 2º ESO A

Page 31: microrrelatos 4º ed.

Biblioteca Asorey