microrrelatos5

34
libro das historias minguantes Esto érase una vez un Cuentecito muy pequeño, muy pequeño, que no levantaba más que dos líneas del suelo: “Erase una vez…” y “Fin”. José A. Millán Biblioteca Asorey. 5ª edición

description

relatos cortos

Transcript of microrrelatos5

Page 1: microrrelatos5

libro das

historias minguantes

Esto érase una vez un Cuentecito muy pequeño, muy pequeño, que no levantaba más que dos líneas del suelo: “Erase una vez…” y “Fin”.

José A. Millán

Biblioteca Asorey. 5ª edición

Page 2: microrrelatos5

Escribe, escribe, escribe,… pero non moito porque as dimensións das historias minguantes teñen que ser escasas, escurridizas, curtas, moi curtas, como un piollo, unha formiga, unha xoaniña, un microbio literario que contaxie moito a enfermidade da literatura, unha pildoriña de creatividade que chegue rápido ao estómago, case sen percibir o seu sabor porque ataca as vísceras da emoción. Así son estas historias e así volas mostramos neste libro. Todo o gozo para vós, lectores.

Equipo de biblioteca: Ana Blanco, Atala Paredes, Domingo Tabuyo, Fernando Tomé, Gloria Escudero y Sara Vidal. Dinamización lingüística: Rocío Fondevila, Santiago Rey, Aurora Souto y Alberto Nogueira. A selección de relatos correu a cargo de Irene Álvarez, Domingo Tabuyo, Lidia Soutullo, Rocío Fondevila y Fernando Tomé

IES FRANCISCO ASOREY de Cambados. Curso 2011/2012 [N.B.: Na quinta edición do certame de microrrelatos que a Biblioteca Asorey convoca todos os anos para celebrar o Día do Libro, foron os títulos de libros os que serviron de inspiración aos nosos alumnos.]

Page 3: microrrelatos5
Page 4: microrrelatos5

O día 1 de abril comezaba para eles unha andanza da cal non sabían como iban a saír parados, a situación no seu país era moi mala co cal decidiron emprender rumbo para o que para eles sería un mundo mellor. O camiño foi moi longo nin máis nin menos que trinta días de escuridade, verdadeira escuridade na que viron como nenos e non tan nenos falecían e outros se atopaban en estado grave. O día 30 foi o último día de escuridade nas súas vidas xa que dende entón saben o que é vivir en condicións dignas para calquer ser humano.

Mari Carmen Maquieira Cancela 1º Bacharelato A

Tachaba los días en el calendario, los que ahora iba a pasar sola.

Fabiola Albornoz Camperos 4º ESO A

Bueno, creo que ya es suficiente: esto empieza a ser claustrofóbico. Hace un mes que tendría que haber salido y, sin embargo, sigo aquí comiendo y durmiendo. Nada más. Este tipo de vida está afectando a mi figura… Lo peor es que no tengo nada con lo que entretenerme. Estuve unos meses pegando patadas en la pared blanda que hay en frente de mí para que me sacasen de aquí, pero solo oía como se reían. Por lo menos tengo compañía: hay un niño justo a mi lado que lleva ahí desde que tengo memoria. Seguro que tamb… ¡Un momento! La pared se está abriendo y veo luz. ¿Qué es eso? ¿Una mano? ¡Ay, por fin voy a salir de aquí…! ¿Por qué me agarra ese señor por la pierna? ¡Un poco de consideración! ¿Y ahora me pega en el culo? Será… Da igual, no llores, no llores… ¡Mierda, duele demasiado! Tendría que haberme quedado dentro…

Fuensanta Buceta Bugallo 1º Bacharelato B

Page 5: microrrelatos5

30 días de oscuridad fueron los que pasé… por no pagar el recibo de la luz.

Ana Prado Rodríguez y Berta Ferreiro Amil 4º ESO A

Acababa de despertar en un cuarto oscuro en el que nadie más escuchaba, no sabía qué hacía allí. Pasaban los días y nadie aparecía en ese cuarto. Estaba asustado, pues no sabía qué hacer, no veía nada. Al cabo de treinta días apareció un hombre muy extraño, se acercó a mí con algo en la mano, me lo puso en la boca y sentí como iba perdiendo el conocimiento y mis ojos se cerraban en la profunda oscuridad.

Alessandra Apariz Chaves 1º ESO C

Dende que teño memoria sempre te recordo ao meu lado, tanto nos bos coma nos malos momentos, sempre comigo. Se me puxese a enumerar todos os momentos que recordo xuntos, non me chegaría todo o papel do mundo e aínda menos para describir as sensacións que sentía. Agora mesmo, estou recordando aquela tarde na Praia, onde nos despedimos. A túa última frase ronda na miña cabeza: “Princesa, non che podo dicir onde vou nin cando volverei, pero estou seguro de que nunca me esquecerei de ti e de que pase o que pase mentres estemos lonxe, seguirás sendo a miña princesa.” Sigo sen saber onde estás e aínda menos se regresarás algún día, só sei que fai un mes que non sei nada de ti, un mes sen que a luz do teu sorriso me ilumine. Sí, trinta días na escuridade.

Tamara Parracho Martínez 2º ESO A

Page 6: microrrelatos5
Page 7: microrrelatos5

Allí estábamos él y yo escuchando el sonido suave del viento, parecía que las flores nos sonreían mientras compartíamos recuerdos, secretos, besos,… No sabía cómo habíamos encontrado ese bosque, en especial, ese pequeño rincón que ya era nuestro, donde nada ni nadie podía estropearnos los momentos que teníamos juntos. Poco a poco el sol fue cayendo y se escondía entre las hojas de los árboles que seguían cantando, no hacía ni frío ni calor, el instante era perfecto, simplemente nosotros. A la vuelta los caminos se nos abrían, seguíamos jugando, corriendo, escondiéndonos de la noche azul que caía sobre el mundo, me abrazó, me miró y me susurró un “te quiero” y el bosque pareció cobrar vida.

Claudia Álvarez Bugallo 4º ESO D

Empezaba a escurecer, xa era tarde e o tempo empezaba a arrefriar. Só se escoitaba o movemento das follas das árbores e os pasos daquela parella de namorados, ao son do canto dos paxaros. Era un cadro feliz. De súpeto, un ruído moi forte. Espertou, chovía.

Anaïs Martínez Vázquez 3º ESO A

Page 8: microrrelatos5
Page 9: microrrelatos5

Xa noto os raios do sol, comeza o día. Teño fame, aparecen dous estraños, sentíame moi incómodo pola súa mirada permanente cara a min, comecei a nadar, quería un bo almorzo. Apareceron máis coma eles, neste caso dous máis pequenos que non paraban de moverse, así non podía buscar a comida. Decidín voar, malditos intrusos, quedei sen almorzó.

Aleksei Nogueira Cacabelos 1º Bacharelato B

O cálido e húmido vento do mar de Frades destapáballe os cabelos da súa fronte. Era unha tarde de mediados de marzo. Os camiños de terra aínda mollados. O tímido sol comezaba a sobresaír de entre as nubes. O único ruído que alí había era o dos coches cruzando a ponte, ao outro lado do río, e dos nosos pasos. A cada paso que dabamos, o noso lugar estaba máis preto. Cando chegamos, as aves que alí había déronnos a benvida antes do comezo do noso ritual.

Sandra Romero Álvarez 1º Bacharelato B

Page 10: microrrelatos5
Page 11: microrrelatos5

1997. Aquello era un deserto: agosto, ti e eu. Recordo aquel verán. Sei que tamén o fas ti. Pola ventá entraba o cheiro da area da Praia de Corrubedo. A única alarma que tiñamos era escoitar o “pi pi pi pi pi” do reloxo un ao lado do outro. Cada mañá.

Quince anos despois o mesmo cheiro ven asolagado de morriña. Da nostalxia daquel tempo. Quince anos despois, seguimos aquí; os dous de sempre.

Lucía Santos Vieitez 1º Bacharelato A

Tú y yo, siempre juntos. No recuerdo nuestros primeros años debido a mi juventud, pero sí recuerdo el resto, ¡qué maravilla! Recuerdo todo el tiempo que pasábamos juntas, siempre divirtiéndonos y jugando, o simplemente disfrutando de nuestra compañía. Los segundos, los minutos, las horas, los días y los años pasaron y, finalmente, me privaron de tu compañía. Qué pena tan desgarradora sufrí mientras los años te dirigían a tu inevitable decadencia. ¡Qué pena desgarradora sentí cuando tu corazón comenzó a fallar, para que finalmente tu vida se escapara entre los dedos de mis manos, como el agua de lluvia o la arena fina de la playa, sobre esa fría mesa de metal! Finalmente, tras 14 años de alegrías, aunque también algún disgusto, me dejas sola mi fiel amiga, mi fiel perra, para no ver nunca más tu pelo brillante y negro y tus ojitos oscuros, para no ver nunca más como de contenta te ponías al verme, moviendo tu cola. Para no volver a ser nunca más LAS DOS DE SIEMPRE. Para no volver a sentir jamás tu fiel compañía.

Margarita Barreiro Oubiña 1º Bacharelato A

Page 12: microrrelatos5
Page 13: microrrelatos5

Cuando el niño reunió el valor suficiente, se atrevió y miró debajo de su cama, y allí estaba como de repente, el mismo dinosaurio de siempre.

Saúl Mondragón Martínez 4º ESO C

Cuando eres pequeño la imaginación te puede jugar malas pasadas, ves como un perchero se convierte en un monstruo de seis brazos o una simple silla en cualquiera de tus temores, por eso, es mejor no mirar debajo de la cama, no sabes lo que te puedes encontrar.

Raquel Martínez Pillado 4º ESO C

Page 14: microrrelatos5

Todas las noches igual. Alzo la mirada por un segundo y lo veo, está ahí, me mira, nos miramos. Cierro los ojos en un vano intento de que desaparezca, nada. Sus etéreos ojos se mantienen sobre los míos, vacilantes, esperando a que yo dé el primer paso.

Nunca llegué a ser capaz. Ciertamente vuelvo a bajar el edredón y lo plancho con mis manos. Me pongo en pie y, a paso lento, rodeo la cama hasta el otro extremo. Me meto en ella y me hundo entre las sábanas, al par que oprimo los párpados con fuerza hasta el punto de hacerme daño. Todas las noches igual.

Carmen Rodríguez Eirea 1º Bacharelato B

Cada vez é máis grande. Vai crecendo día a día. O seu pelo escurece pouco a pouco, pero segue sendo mesto, moi mesto. É unha auténtica obra de arte, pura beleza. Nadie te vai atopar, heite esconder ben, aquí, debaixo da cama… Pelusiña…

Jessica Calo Rodríguez 4º ESO A

-¿Recogiste todo? -Sí, pero no mires debajo de la cama.

Berta Ferreiro Amil 4º ESO A

Page 15: microrrelatos5
Page 16: microrrelatos5

Esta noche tampoco he vuelto a dormir, los he vuelto a ver, en el sitio de siempre, justo en frente de mi cama, no paraban de mirarme. Me han vuelto a decir que te matara, que sabías nuestro secreto. Los sigo ignorando, convenciéndome de que no es real, pero siento que ya no me quedan fuerzas, tengo que acabar con todo esto, supongo que lo mejor es desaparecer, ellos se irán conmigo y ya no podrán hacerte daño, ni a ti ni a nadie. Ya he dejado las clases, no tengo muy claro qué haré, pero es el final, ellos acabarán matándome.

Antía Chantada Serantes 1º Bacharelato B

Nunca podremos averiguar cómo es la mente: un infinito sin respuestas. Amar o no amar es una cuestión de la mente. Pensar, amar, descubrir, inventar es lo que enriquece nuestra vida; eso es la mente. La energía se manifiesta a nuestro alrededor, es decir, lo que sentimos y lo que vivimos es nuestra mente maravillosa: lo que unos desean y lo que otros ya tienen.

Christofer Martínez Suárez 1º ESO B

A árbore era moi sabia, pois xa tiña moitísimos anos de experiencia. Houbo grandes problemas e todos os animais lles ían a pedir consello, ela sabía escoitar aos que o precisaban e cando alguén se sentía só sempre intentaba animalo. Un día houbo un incendio e a vella árbore foi das primeiras en arder e morrer. Todos sentiron a súa pérdida, pero descubriron que había unha ramiña viva, e prantárona en terra fértil; logo de algúns anos volveu a ser a mesma árbore de sempre. FIN O pai pechou o libro e o neno xa se quedara a durmir, deulle un bico, tapouno e desexoulle as boas noites, e logo foise para a súa habitación.

Araceli Casal Millán 1º ESO A

Page 17: microrrelatos5
Page 18: microrrelatos5

-¡Hola! Cuanto tiempo ¿no? ¡Choca esas cinco! -Ja, ja, ja… ya me gustaría pero perdí el movimiento en la mano. -Creo que acabo de meter la pata… -Justo la derecha, la perdí en la guerra, una mina… esta es de mentira. -¡Lo siento! -Mi vida no es fácil así, aparte de lo que te he dicho tengo un virus y me quedan pocos días. -Es irónico, nos crearon para ser perfectos y tenemos más fallos que los humanos.

Aldara García Ibáñez 1º Bacharelato B

Estaba todo el día sin decir nada, triste, frío. Su cara no transmitía nada y a pesar de que era un niño, no tenía amigos. Un día sus padres, preocupados, le llevaron a un especialista, pero increíblemente el médico no oía su corazón. Intentaron operarlo pero, aunque parezca mentira, era de… metal, un robot.

Ismael Rodríguez Castro 4º ESO C

Page 19: microrrelatos5
Page 20: microrrelatos5

Me encontraba en una cafetería de la calle Cibeles, una cafetería antigua, con un servicio excelente y buena compañía. Yo era un vaso de buen cristal, uno de los que llevaba más años en ese lugar. Me aburría pasar siempre por los mismos labios, pero me fascinaban las historias y secretos que contaban a sus compañero o compañera, y yo, pareciendo un simple objeto, escuchaba con atención. He pasado por labios de casados, enamorados, divorciados y amantes y he escuchado miles de historias. Pero, al fin y al cabo, no había mejores labios ni mejores historias que las de aquella mujer, era la más interesante que había visto jamás. Ella estaba enamorada de un hombre que solo la utilizaba, pero nunca le había hecho tanto daño como ese día. Ella estaba sentada, conmigo en su mano, él llegó. Le dijo que ese juego había acabado, primero le cayó una lágrima, luego, caí…

Andrea Rey Gil 3º ESO B

Érase una vez un vaso de cristal invisible como su dueño y, cuando el vaso y el dueño murieron, nadie se enteró.

Daniel González Otero 1º ESO C

Érase una vez un vaso de cristal mágico que al mago le cayó, rompió y se perdió toda la magia.

Andrés Cacabelos Romero 1º ESO C

Page 21: microrrelatos5

Soy un pez demasiado grande ¡me ahogo! No me hables de agua. No quiero un vaso de cristal, Solo quiero ser libre (en mi mar) Mariela Cores Pérez 4º ESO B

Afogar as penas nun vaso baleiro, eso si que ten mérito.

Aida Varela Roma 4º ESO C

En la antigüedad los vasos eran de piedra; después fueron de madera; con el tiempo, los cambiaron y eran de plástico; al final, fueron de cristal. Un día, un vaso de cristal cobró vida, intentó saltar de alegría, cayó al suelo desde la mesa de donde estaba y rompió.

Adrián Chaves Rodríguez 1º ESO A

Page 22: microrrelatos5

Dentro de un vaso de cristal te puedes encontrar miles de cosas. Yo tengo un vaso de cristal, en él escucho el océano o incluso lo veo. Yo veo una playa en mi vaso, una playa preciosa en la que hay un barco de vela. Dentro de él hay una familia de marineros con una niña que escribe historias de amor todas las noches. Pero un día ese barco naufragó y murieron todos. Años después encontraron las historias de la niña en una botella de cristal…

Lara Bande Huri 4º ESO A

Me compadezco realmente de esos objetos que viven en la mesilla de noche de los ancianos, y que únicamente cumplen una función… albergar sus pobres y plásticas dentaduras. Hablo de esos vasos de cristal que solo cumplen un trabajo en toda su vida, ya que nadie va a volver a usarlos para beber debido a la repugnancia que produce utilizarlos para su verdadera función.

Manuel Busto iglesias 1º Bacharelato A

Page 23: microrrelatos5

El vaso rodó por toda la habitación mientras el cuerpo de la mujer caía. Todos los invitados se giraron. La muerte de Andrea, imprevista y fugaz, hizo que la mente de todas aquellas personas empezara a preguntarse por qué una chica tan joven abandonaba este mundo tan súbitamente. Cuando dieron las diez de la noche, la policía llegó. El forense levantó el cadáver mientras susurraba: -¿Por qué la han asesinado?

Verónica Cores González 4º ESO D

La convenció gracias a algo tan sencillo y básico como un vaso de cristal. Llegó al local, sedienta y sin nada en la cartera. Distraída, le pidió al camarero que rondaba por allí un vaso de agua. Este, deslumbrado ante su belleza, le dio el vaso, y junto a él, una nota: “Permíteme invitarte a cenar, nunca he visto a nadie como tú.” Ella leyó la nota y la guardó, bebió del vaso y se marchó. EL camarero, al volver, recogió el vaso de cristal marcado con el pintalabios de la mujer y otra nota: “Hoy no, mañana… tal vez” Él la esperó, pero ella nunca volvió.

María Rojo Telmo 1º Bacharelato B

Page 24: microrrelatos5
Page 25: microrrelatos5

Díxome que a levara a aquel lugar, aquel lugar onde te esqueces de todo, onde te liberas do axetreado ritmo da vida e onde non hai máis ruído que o da suave brisa que acaricia as ramas, onde a única luz existente é a da fermosura das estrelas.

Noelia Fernández Vázquez 1º Bacharelato B

Esa noche de San Juan era diferente, las estrellas caían sobre nosotras con dulzura, ellas que me ayudan, me aguantan, me respetan… Las estrellas seguían brillando cada vez más brillantes, y en nuestro prado, la amistad se hizo eterna.

Iria Casais Fernández 4º ESO D

En mi mente rondaban vientos de pensamientos, cada uno de ellos brillaba de forma diferente como si de un prado de estrellas se tratase. De repente, pasa una estrella fugaz, turbándome todos aquellos pensamientos. Alzo la vista y la veo, hermosa como de costumbre.

Miguel Pérez Ramudo 4º ESO A

Page 26: microrrelatos5

O entretemento dos deuses.

Conta unha lenda que os deuses van camiñando polas estrelas e xogan a mover e a crear galaxias.

Miguel Carballa Fernández 4º ESO C

O sol agochárase hai unhas horas. A escuridade embargárao todo e o aire morno da tarde fora substituído por unha agradable e fría brisa. As estrelas comezaran a axexar, miúdas, no ceo. Levaba agardando polo seu amigo dende ben cedo. Estaba retrasándose máis do habitual, e iso preocupaba. Deitouse na herba, algo cansa; xa era tarde, e debería voltar a casa. Ollou ó ceo por derradeira vez, antes de pecha-los ollos. Un intre despois, sentiu unha calor que proviña do seu carón. Escoitou unha respiración axitada, e entón abriu os ollos: o seu amigo chegara. -Perdoa - murmurou el. Ela negou coa cabeza e sorriu, quitándolle importancia; agora sabía que estaba ben. -Ese prado é precioso, non cres? -Estou de acordo.

Ariadna Cordal García 3º ESO B

Page 27: microrrelatos5
Page 28: microrrelatos5

Miña nai nunca me fixera iso. Deixoume soa na casa. Era pola noite e podíame pasar calquera cousa. Pero ela nunca se decatara ata aquel día. A pesar de que lle insistín todo o que puiden para que se quedara, non había maneira. Dixo que era moi urxente. Non a crin. Depois de cerrar a porta, aínda me tremían as pernas e tiña formigas na barriga. Senteime nunha cadeira e intentei acender a luz. Non funcionaba. Con medo, dirixinme a miña habitación. Deposteime na cama e acosteime doblando as pernas. De pronto, pasou o peor. Petaron na porta. A miña nai levara chaves. Non podía ser ela. Levanteime da cama e, horrorizada, baixei as escaleiras. A cabeza dábame voltas. Non tiven máis medo na miña vida coma ese día. Paseniñamente, abrín a porta. Case sen darme conta, xa estaba fóra de alí. O home que petara a porta iba tapado. Mentres camiñaba enganchada del, pensei na miña nai. Nunca a volvín a ver.

Elisa Pérez Ramudo 3º ESO B

Era unha noite de inverno de 1937 nunha aldea galega, cando de súpeto petan na porta… -Non pode ser Pepe! -Ti saca os nenos para adiante. Recórdame, eu sempre te quererei. -Isto non pode estar pasando, por qué? Durante estes 75 anos toda a vila soubo onde está Pepe, pero ninguén se atrevía a decilo.

Ismael Agra Soto 1º Bacharelato B

Corría, corría sen mirar atrás. Enchoupado de pés a cabeza e cós pantalóns arrastrándose polo chan, a choiva arremetíalle con crueldade na cara e cada vez, corría máis. Pasando un pequeno carreiro, nunca tan longo se lle fixera atravesalo, chegou a súa casa, a que os anos lle fixeran dano no seu espírito e na súa cor. Estranouse o ver as luces apagadas e facendo, con temor, un esforzo tocou o timbre, o que este pareceu emitir un sonido de dor. Logo de non haber resposta, decidiuse a entrar, divisou unhas sombras, e sen tempo a sentir temor, as luces acendéronse e todos gritaron: Felicidades!

Luis Miguel Doval Casal 1º Bacharelato A

Page 29: microrrelatos5

Un arrepío percórreme o corpo de madrugada, o chan está máis frío que nunca. Xa pasaron tres días dende a última vez que o sentín. Pero seguía alí. Aquel son nocturno non amainaba, tan só se facía máis e máis forte.

De súpeto a luz da lanterna. O garda.

María Martínez Barbeito 1º Bacharelato A

Un martes 13 meus pais fóronse de cea e eu quedei soa na casa, ceei e funme para a cama. Caín durmida, pero espertoume o petar na porta. Abrín e non había ninguén. Volveu soar e cando abrín a porta estaba un home coa cara negra; non lla podía ver. Deume unha boneca e desapareceu. Volvín á cama e gardei a boneca no armario. Tiven un pesadelo. A boneca repetía o meu nome e nas súas pequeñas mans tiña un cóitelo, perseguíame. Baixei as escaleiras e metinme no baño. Ao día seguinte espertei na miña cama, baixei a almorzar e fixeime que na porta do baño gravaran cun cóitelo: “espérote”. Cada martes 13 volven petar na porta.

Julia Varela Torres 1º ESO B

Page 30: microrrelatos5

De repente sonó la puerta de la entrada y dijo el de la casa: -Quién es? Contestó el que timbró: -Soy yo. -Y quién es yo? -Eso lo sabrás tú. -Yo no sé nada, ¿tú? -Tampoco, ¡chao!

Esteban Pintos Noya 3º ESO A

Era un día de inverno de 1894. Facía moito frío, e chovía. Ghon Fernández Flores estaba no seu salón, escribindo a súa novela. Cando petaron na porta. Ghon sobresaltouse, non esperaba a ningunha visita, eran casi as catro da mañán, levantouse do seu sillón, colleu unha vela que tiña no escritorio e dirixiuse cara a porta. Cando a viu alí sorprendeuse. Non a esperaba.

Ana Oubiña Cousido 3º ESO A

Page 31: microrrelatos5
Page 32: microrrelatos5

Un vello, nas súas tardes de soledad, saía da casa, e ía pa o parque a ler novelas de amor. O vello nunca tivera mozo e, levaba desde pequeño lendo as novelas para intentar meterse nelas, xa que sería o máis parecido que tivese coas relación. O vello fíxose beño, cada vez costáballe máis ir ao parque, cando un día, o vello, acabou a novela, xusto despois de acabarla, el sentouse na cama e cerráronselle os ollos, e, alí quedou xacendo.

Carlos Rey Padín 1º ESO A

Siempre le viene ese ruido a las diez menos cuarto, cuando despertaba y suspiraba en esa cama de hospital. Él, sin embargo, nunca se atrevía a entrar en la habitación. ¿Para qué si ella no lo recordaba? Ni todos esos momentos… Simplemente llegaba y en la sala de espera leía mil y una novelas de amor, lamentado que las cosas no fuesen tal y como sucedían en aquellas historias de enamorados.

Estela Vilanova Núñez 4º ESO C

Page 33: microrrelatos5

Martín, solitario e indeciso, vivía en su pequeña casa de Uganda. Su mujer había fallecido hacía varios años, pero él todavía conservaba sus fotos, sus recuerdos y recordaba con mucha nostalgia todos los besos y caricias que ella le había dado. Debido a ese recuerdo Martín apenas se relacionaba con la gente, era solitario, indeciso y su tiempo libre lo dedicaba exclusivamente a leer las novelas de amor que su mujer le había dedicado. Se las sabía de memoria una a una, pero seguía sollozando con cada palabra, con cada signo de puntuación que estaba plasmado en el papel. El día en que se sentía ya moribundo, cogió todas sus novelas y se adentró en el hospital sollozando y diciendo con su cara arrugada y en un último suspiro: -No me las quiten, son su único recuerdo.

Mª Belén Alfonso Gestoso 4º ESO B

El anciano maldice su suerte. Le gusta leer novelas de amor pero al mismo tiempo le ponen triste, triste porque él nunca vivió esos amores sobre los que le gustaba leer. Ahora es demasiado tarde.

Christian Oubiña Sineiro 4º ESO B