JON ETA MIREN MENDIAN

NEREA ALMORTZA

Baziren behin Jon eta Miren izeneko bi lagun

mendira joateko ohitura handia zutenak.

Jon 9 urteko mutila zen, altua eta oso argala, horaila zen eta begi urdinak, zerua bezain politak

zituen. Sudurra txikia zuen. Ondo janzten zen baina batzutan pixkat “txulito” janzten zen, hau

da, bakerokin eta zapatila modernokin.

Miren, aldiz, 8 urteko neskatxoa zen. Baxua eta argala zen. Ile beltza eta luzea zuen eta begi marroiak, lurra bezain politak zituen. Miren

jatorra eta oso alaia zen.

Lehengo astean Jon eta Miren Santa Barbara joan nahi zuten. Goizeko zortzietan jaiki ziren eta plazan elkartu ziren. Goizeko

bederatzietako autobusean zeuden.

Mendira altxatzen hasi ziren. Bidean ardiak zeuden, oso politak. Goian etxe bat zegoen eta bertakoak esan zieten zerbait hartzera joateko

eta ur pixka bat edatera joan ziren. Bidea jarraitu zuten eta gorago taberna bat zegoen eta bertan

pakete bat erosi zuten eta han zegoen zubi batera abiatu ziren.

Halako batean, gaizki eserita zeuden eta biak lurrera erori ziren.

Orduan, Jonek 112ra deitu zuen eta anbulantzia eskatu zuen. Anbulantzia ezin

izan zuen aldapa igo. Hori ikusita, eskuohetxoan jaitsi zituzten. Odoletan

zeuden biak eta min handiaz. Donostiara eramatea erabaki zuten.

Ospitalean zeudela beraien gurasoei deitu zieten. Jonen eta Mirenen gurasoak ziztu bizian joan ziren Donostiara. Bidean bonboiak eta loreak erosi zituzten.  

Gelara sartu zirenean han zeuden Jon eta Miren deskantsatzen. Batek besoa

apurtuta eta besteak hanka. Muxu asko eman zieten eta etxera eraman

zituzten.

Azkenean, ondo joan zen dena eta

gehiago ez ziren joan gurasorik gabe.

ETAEGIA BADA,

SAKELEAN SAR

NEREA ALMORTZA