29/VI/2008 – 29/VI/200929/VI/2008 – 29/VI/2009

GUIÓN: Antonio Rodríguez CarmonaGUIÓN: Antonio Rodríguez Carmona

MONTAXE: Antonio García PoloMONTAXE: Antonio García Polo

SERIE ISERIE I““VIDA DE SAN Paulo”VIDA DE SAN Paulo”

4 – Conversión - Vocación4 – Conversión - Vocación

Saulo, o fariseo helenista “celoso”, achégase a Damasco para deter os xudeus que abrazaron a “seita” dos nazarenos, caendo na idolatría de colocar a Xesús de Nazaré á altura de Deus, desbancando a primacía da Lei.

Según o historiador xudeu Flavio Josefo, Damasco tenía en a época de Paulo unha numerosa colonia judía, entre 10.500 e 18.000 personas, con unha gran número de prosélitos, que se reunían en varias senagogas (en Feit 9,2 se fala de senagogas en plural).

Según o mismo historiador Julio César había concedido al sumo sacerdote Hircano, hijo de Alejandro, e sus hijos autoridad para hacer de árbitro entre los xudeus en litigios de tipo religioso.

De hecho a autoridad do sumo sacerdote en a diáspora era sólo moral e dependía da buena voluntad das comunidades judías da diáspora o aceptarla o no.

Sucedió que, yendo Saulo de camino, cuando estaba cerca de Damasco, de repente le rodeó unha luz venida do cielo, cayó en tierra e oyó unha voz que le decía:

«Saúl, Saúl, ¿por qué me persigues?» o respondió: «¿Quién eres, Señor?» e él: « o soy Xesús, a quien tú persigues. Pero levántate, entra en a ciudad e se te dirá lo que debes hacer.» Los homes que iban con él se habían detenido mudos de espanto; oían a voz, pero no veían a nadie. Saulo se levantó do suelo, y, aunque tenía los ojos abiertos, no veía nada. Le llevaron da mano e le hicieron entrar en Damasco.

Conta Lucas en Feit 9, 3-8:

Xesús resucitado se le aparece envuelto de luz radiante. Saulo no sabe identificar a persona gloriosa que le fala e ésta se identifica con Xesús de Nazaret a quien él está persiguiendo.

Realmente perseguir a cristianos é perseguir a Xesús, que é su cabeza. Aquí vislumbró Saulo a doctrina do cuerpo de Cristo que expondrá máis adelante. Queda ciego e le llevan a a ciudad donde pasó tres días en ayuno e oración.

Extraña que Cristo resucitado no completara su obra, haciendo ver en seguida a Saulo a vocación para lo que lo llamaba e destinaba.

Después de tres días de silencio se lo dirá a través de un responsable da comunidad cristiana de Damasco, Ananías.

Lucas quiere hacernos comprender que no hay oposición entre a acción carismática libre de Xesús e a que realiza por medio de su Iglesia.

Por que esta lentitude?

Feit 9, 9-15:

Pasou tres días sen ver, sen comer e sen beber. Había en Damasco un discípulo chamado Ananías. O Señor díxolle nunha visión: «Ananías.» El respondió: «Aquí estoy, Señor.» e o Señor: «Érguete e vai á rúa Recta e pregunta na casa de Xudas por un home chamado Saulo de Tarso, que está orando. (En visión, viu Saulo a un home chamado Ananías entrar e impoñerlle as mans para que recobrase a vista).»

Respondeu Ananías: «Señor, oín a moitos falar dese home e dos moitos males que causou aos teus santos en Xerusalén e que está aquí con poderes dos sumos sacerdotes para apresar a todos os que invocan o teu nome.» O Señor contestoulle «Vai, pois este é un instrumento de elección que levará o meu nome ante os xentís, os reis e os fillos de Israel. Eu amosareille todo o que terá que padecer polo meu nome.»

Foi Ananías, entrou na casa, impúxolle as mans e díxolle: «Saúl, irmán, envioume a ti o Señor Xesús, o que se che apareceu no camiño por onde viñas, para que recobres a vista e sexas cheo do Espírito Santo.» No intre caéronlle dos seus ollos unhas como escamas, e recobrou a vista; ergueuse e foi bautizado. Tomou alimento e recobrou as forzas. Estivo algúns días cos discípulos de Damasco.

Con algunhas variantes vólvese narrar este episodio nos Feitos dos Apóstolos: 22, 4-21; 26, 9-18.

Foi Ananías o que bautizou a Saulo, e impúxolle as mans para que recibise o Espírito Santo e lle dese a coñecer a súa vocación. Feit 9, 16-19:

Máis adiante Paulo recordará este acontecemento varias veces. En Gál 1, 15-16 considérao unha “revelación”:

“Mais, cando Aquel que me separou desde o seo da miña nai e me chamou pola súa graza, tivo a ben revelar en min o seu Fillo, para que o anunciase entre os xentís, ao punto, sen pedir consello nin á carne nin ao sangue,...”

+ Esta experiencia é a fuente de toda a teología paulina e le convierte en profeta: todo lo verá desde o poder de Deus que se manifiesta gratuitamente en a resurrección de Xesús.

+ Deus le dio esta gracia para que a compartiese con los gentiles: conversión e vocación al apostolado coinciden.

+ Como consecuencia Saulo abandona su postura religiosa anterior: a cruz de Xesús deja de ser enigma e a percibe como fuente de salvación; recoñece a Xesús como Mesías e único salvador. Esto implica que a Lei mosaica ha terminado su misión.

+ revelar é dar a coñecer los acontecimientos da salvación final. Deus le hizo ver que Xesús muerto e resucitado é su Hijo e a salvación definitiva e final. Con él se cumplen las promesas e comienza o futuro.

Para Paulo todo se debe á graza de Deus que lle revelou o seu Fillo:

Porque vos transmitín, en primeiro lugar, o que á miña vez recibín: que Cristo morreu polos nosos pecados, segundo as Escrituras; que foi sepultado e que resucitou ao terceiro día, segundo as Escrituras; que se apareceu a Cefas e logo aos Doce; despois apareceuse a máis de cincocentos irmáns á vez, dos cales aínda a maior parte viven e outros morreron. Logo apareceuse a Santiago; máis tarde, a todos os apóstolos. E en último termo aparecéuseme tamén a min, como a un abortivo.

Outro testemuño importante ofréceo Paulo en 1 Cor 15, 3-10:

+ Paulo foi obxecto dunha aparición de Xesús resucitado, que o converte en apóstolo, igual que os outros Doce.+ Foi unha graza inmerecida, pero Paulo esfórzase por responder a ela.+ a fe na resurrección de Xesús é central na tradición cristiá.

Na carta aos cristiáns de Filipos lembra a súa boa situación no xudaísmo:

Aínda que eu teño motivos para confiar tamén na carne. Se algún outro cre poder confiar na carne, máis eu. Circuncidado no oitavo día; da linaxe de Israel; da tribo de Benxamín; hebreo e fillo de hebreos; en canto á Lei, fariseo; en canto ao celo, perseguidor da Igrexa; en canto á xustiza da Lei, intachable (Flp 3, 4-6)

Pero o que era para min ganancia, xulgueino unha perda a causa de Cristo, e máis aínda: xulgo que todo é perda ante a sublimidade do coñecemento de Cristo Xesús, o meu Señor, por quen perdín todas as cousas, e téñoas por lixo para gañar a Cristo... e coñecelo a El, o poder da súa resurrección e a comuñón nos seus padecementos ata facerme semellante a El na súa morte, tratando de chegar á resurrección de entre os mortos (Flp 3, 7-11)

Con todo, despois da aparición de Xesús resucitado, deixouno todo e agora só lle preocupa chegar a compartir plenamente a vida con El:

En 1 Cor 9, 1 xustifica a súa calidade de apóstolo porque viu a Xesús resucitado: Non son eu libre? Non son eu apóstolo? Acaso non vin eu a Xesús, o noso Señor?

Hai quen interpreta este acontecemento como final dun proceso psicolóxico de Paulo, insatisfeito ou desenganado do xudaísmo... Isto é contrario ás fontes, que presentan a Saulo como un fariseo moi convencido e seguro. Por isto Paulo en 1 Cor 15, 8 chama o seu “nacemento" á fe cristiá abortivo, é dicir, antinatural, pois non era iso o que podía esperar un perseguidor. Todo foi gratuito e humanamente inesperado.

… pois eu son o último dos apóstolos: indigno do nome de apóstolo, por ter perseguido á Igrexa de

Deus. Mais, pola graza de Deus, son o que son; e a graza de Deus non foi estéril en min. Antes ben,

traballei máis que todos eles. Pero non eu, senón a graza de Deus que está comigo. (1 Cor 15, 9-10)