A lúa, grande

e redonda

como unha

pelota de

prata, brillab

a no alto do

ceo.

Esa noite facía tanta calor

na selva que o mono Tono non

era capaz de durmir.

Farto de dar voltas na súa

rama, baixou á lagoa a

bañarse.

-¡Vaia!- exclamou ao

asomarse ás tranquilas

augas- ¡Unha tarta de nata!

¡Que rica! Vou a comela

enteira eu só.

Nese intre, pasaba por alí a elefanta Amaranta, disposta a

encher a súa trompa de auga para darse unha refrescante

ducha.

Cando Amaranta viu ao mono Tono preparado para meterlle

o dente a unha enorme tarta de nata que flotaba na metade

da lagoa, púxose a barritar:

-Cómo te atreves, mono mamarracho?- berroulle, levantando

a trompa-. Esta tarta será para min.

- E, por que?- preguntoulle enfadado o mono

Tono- A tarta é miña: ¡eu vina primeiro!.

-¡Ah!, non, non, nin falar. É miña porque son a

máis forte da selva. E si non estás de

acordo, usarei toda a miña forza contra ti e

fareite papilla.

O mono Tono, amedentrado, decidiu volver á súa

rama.

A elefanta Amaranta ía a empezar a darse un atracón

coa tarta de nata, cando acertou a pasar por alí o león

Ramón.

-Uy, que sede teño!- dixo Ramón-. Vou a acercarme á

lagoa para beber auga fresquiña.

Pero ao chegar á beira, viu á elefanta Amaranta a

punto de poñerse morada de tarta.

-¿Cómo te atreves, elefanta sin seso, a comer unha

tarta sin o meu permiso? Esa tarta é miña.

-Pero, por que?- atreveuse a preguntar a elefanta.

-Pois porque son o rei e todo o que hai na selva é meu.

E si te atreves a rechistar, usarei o meu poder para

botarte do meu reino.

Abraiada polo brillo da coroa real, a elefanta non se

atreveu a dicir nin mu e decidiu marchar.

O león estaba xa relaméndose de gusto e abrindo as súas fauces

para engulir dun só bocado a enorme tarta.

Nese preciso instante saíu da auga a hipopótama Pótama, que se

estaba dando un baño nocturno.

-¿Cómo te atreves, león presuntuoso? Esta tarta é da miña

propiedade.

-Pero, ¿por qué? –ruxiu o león-. Eu son o rei da selva.

-Ti serás todo o rei da selva que queiras, pero nesta charca a que

mando son eu. E si me roubas o que está no meu territorio, non

deixarei que te volvas a acercar a beber na lagoa.

O león Ramón sabía que a auga era moi importante para poder vivir,

así que pensou que o máis prudente era marcharse por onde viñera.

A hipopótama Pótama, dando un berrido abraiante, meteuse na auga

de novo para comer a tarta. Pero non pudo facelo, porque escoitou os

berros de protesta da pega Diega que voaba arredor da lagoa:

-¿Cómo te atreves, hipopótama insensata? Esa tarta ten que ser

miña.

-Pero...¡hip!, ¿por qué? –preguntou a hipopótama cun ataque de hipo.

-Pois porque son o animal máis rico destes contornos e podo compralo

todo coas miñas riquezas. ¿A que non poderías resistir darme a tarta

a cambio deste puñado de pedras brillantes?- propúxolle a

pega, mostrándolle un montón de pedras preciosas.

Ao ver tanta riqueza, á hipopótama acendéronselle os olliños de

cobiza. Sin perder nin un segundo, Pótama colleu as pedras preciosas

y saíu correndo.

Mentres tanto, con tanta

discusión e tanto ir e vir de

animais, fixérase de día.

A lúa marchara a durmir e, no

seu lugar, lucía un gran sol

amarelo.

Cando a pega se lanzou sobre a auga para darse un gran

festín, douse conta de que…a tarta desaparecera!

-¡Eh, ti, Pótama! ¡Ven acá agora mesmo!. Seguro que fuches ti

a que comiches a tarta.

-¡Ah, non, nin falar! Eu non fun- contestou a hipopótama.

Seguro que foi o león Ramón.

-Pero, que dis, si eu nin siquiera a

probei- defendeuse o león -.

Seguro que foi a elefanta

Amaranta.

-¿Como? ¡Eu non comín a tarta!.¡Es

un mentireiro!. ¡Non probo a tarta

de nata dende que era unha

cativa!. Seguro que foi o mono

Tono.

-¿Eu? Como ía comela eu si levo un

montón de tempo subido nesta

rama escoitando os vosos berros.

Seguro que foi a pega Diega.

E así, botándose a culpa e discutindo sin parar,

pasaron horas e horas ata que volveu a facerse de

noite.

-¡Mirade!- berrou o mono Tono-. A tarta volve estar no medio da lagoa.

Ao vela, todos os

animais se

abalanzaron sobre

ela, pero cando foron

a mordela, só

conseguiron darse

unha boa cotenada e

encher as súas bocas

de auga.

- ¿Qué é esto?-

berraron indignados-

¿Onde foi parar a

tarta?

Unha alegre risada, que soaba como unha campaíña, chamou

a atención dos animais. Era a pomba Mari Paz que vira todo

dende o ceo.

-Ji, ji, ji, ji, ji –reía divertida Mari Paz-Pero non vos

dades conta de que a tarta de nata non é máis ca lúa chea

que se reflicte na lagoa?.

Menudo chasco se levaron

Tono, Amaranta, Ramón, Pótama e Diega. Tanto tempo

discutindo para eso.

Á pomba Mari Paz deulle moita pena ver as súas caras

de decepción.

-¡Vinde comigo!- díxolles- Vouvos invitar a pastel de

chocolate, fíxeno eu mesma esta mañá.

-Pero... por qué? – preguntoulle o mono Tono- É o teu

cumpleanos?

-¡Oh!, non, non é o meu cumpleanos, nin o meu

santo, nin nada de eso. É que estou convencida de que

compartindo as cousas, disfrútase máis de elas. E eu

vou a disfrutar moito máis do meu pastel si o comemos

todos xuntos.

E arredor da lagoa, mirando a lúa de prata, aquela panda

de animais pasouno de maravilla comendo o pastel de

chocolate e rindo sen parar.

Despois de moito comer, aprenderon deste

encontro que compartir e ofrecer fai cóxegas

por dentro.