Primeiros_auxilios

7/17/2019 Primeiros_auxilios

http://slidepdf.com/reader/full/primeirosauxilios-568e9a994bec0 1/65

VIXIANCIA DA SAÚDE E PRIMEIROS AUXILIOS

O artigo 40.2 da Constitución española de 1978 encomenda aos poderespúblicos, como un dos principios reitores da política social e económica,velar pola seguridade e hixiene no traballo, mandato constitucional queleva consigo a necesidade de desenvolver unha política de protección dasaúde dos traballadores mediante a prevención dos riscos derivados doseu traballo e que encontra na Lei 31/1995, do 8 novembro, deprevención de riscos laborais (en diante Lei 31/1995), o seu piarfundamental.

Nesta configúrase o marco xeral en que se deberán desenvolver asdistintas accións preventivas, en coherencia coas decisións da UniónEuropea, quen expresou a súa ambición de mellorar progresivamente ascondicións de traballo e de conseguir este obxectivo de progreso cunhaharmonización paulatina desas condicións nos diferentes países europeos.




A vixilancia da saúde dos traballadores é a función de prevención deriscos laborais, consistente en analizar as condicións de traballo e doestado de saúde dos traballadores o obxectivo de detectar os problemasde saúde relacionados co traballo e controlar os riscos derivados daexecución deste que poden levar consigo un dano para a súa saúde paraque, posteriormente, mediante as distintas funcións integrantes daprevención de riscos, se realice unha axeitada planificación e sedesenvolva unha actuación eficaz fronte a eses problemas e riscos.

Nesa definición de vixilancia cabe distinguir dúas actividades, por unhaparte, «un ámbito de acción individual, centrado fundamentalmente notraballador e atendendo á medición dos efectos sobre a saúde, e, poroutra, «un ámbito de vixilancia colectiva, cunha perspectiva poboacional eque atendería, principalmente á avaliación dos riscos. Ambas as dúas nonse poden entender de forma separada, senón que se deben concibir comoun todo, como dúas partes inseparables dunha vixilancia global que forma

parte dun plan de prevención.




Na Comunidade Autónoma de Galicia, pola Orde do 25 marzo 2009publícanse os procedementos de vixilancia da saúde, avaliación deriscos e xestión de emerxencias do Plan de prevención de riscoslaborais da Administración xeral da Xunta de Galicia, que no ANEXO Ise di que a vixilancia da saúde consiste na observación do estado desaúde do persoal traballador en función dos riscos inherentes ao seutraballo.

Os primeiros auxilios son a actuación ou técnica sanitaria en atencióninmediata ante un problema de saúde ou accidente dos traballadores,ata que sexa atendido pola asistencia médica profesional, co fin de quenon se produza un empeoramento.




Todo lugar de traballo deberá dispoñer, como mínimo, dunha caixa deprimeiros auxilios portátil que conteña desinfectantes e antisépticosautorizados, gasas estériles, algodón hidrófilo, vendas, esparadrapo,apósitos adhesivos, tesoiras, pinzas e luvas dun só uso.

O material de primeiros auxilios revisarase periodicamente e iraserepoñendo tan pronto como caduque ou sexa utilizado. O material e locaisde primeiros auxilios deberán estar claramente sinalizados.




O Real decreto 486/1997, do 14 abril, establece as disposicións mínimasde seguridade e saúde nos lugares de traballo, e recolle no seu ANEXO VIas disposicións aplicables en canto ao material e locais de primeirosauxilios nos lugares de traballo. Así, os lugares de traballo dispoñerán dematerial para primeiros auxilios que deberá ser adecuado, en canto á súacantidade e características, ao número de traballadores, aos riscos a queestean expostos e ás facilidades de acceso ao centro de asistencia médicamáis próximo.

Todo lugar de traballo deberá dispoñer, como mínimo, dunha caixa deprimeiros auxilios portátil que conteña desinfectantes e antisépticosautorizados, gasas estériles, algodón hidrófilo, vendas, esparadrapo,apósitos adhesivos, tesoiras, pinzas e luvas dun só uso.

O material de primeiros auxilios revisarase periodicamente e iraserepoñendo tan pronto como caduque ou sexa utilizado. O material e locaisde primeiros auxilios deberán estar claramente sinalizados.



PRIMEIROS AUXILIOSPROTOCOLO P.A.S.




Existe unha máxima que debemos lembrar no caso de atopármonos frontea un accidente: a execución dun protocolo denominado PAS. O PAS faireferencia a un conxunto de accións que debemos seguir durante a etapainicial do accidente, no caso de prestar primeiros auxilios, conforme indicanas súas siglas:

Protexer: o primeiro paso é protexer tanto o accidentado coma nósmesmos para evitar que poidan existir accidentes, tendo en conta que épreferible alexarse do perigo que movilizar ó accidentado.

Alertar: na maior brevidade posible débese avisar aos servizos de

emerxencia chamando ao 112 ou ao 061. Estes servizos achegarán asinstrucións pertinentes. Ë necesario identificarse, informar acerca dolugar exacto; especificar o tipo de accidente e circunstancias quepodem agravar a situación.; informar do número de feridos e estadoaparente (consciente, sangran, respiran, etc.).

Socorrer: unha vez realizado todo o anterior, prestaremos osprimeiros auxilios ó accidentado mentres non chegue a ambulancia.




Socorrer: unha vez realizado todo o anterior, prestaremos os primeirosauxilios ó accidentado mentres non chegue a ambulancia. Para socorrer épreciso aplicar os coñecementos de primeiros auxilios, polo que éimprescindible a valoración do accidentado antes de calquera actuacíon e,en caso de accidentes múltiples, non atender o primeiro ferido ou o quemáis grite:

1. Salvar a vida.

2. Evitar que se agraven as lesións.

Prioridade inmediata.

Prioridade secundaria.

Prioridade terciaria.

Prioridade última.




Prioridade inmediata: Problemas respiratorios; paroscardíacos; hemorraxias graves; insconsciencia; shock; tóraxaberto, abdominais ou feridas abdominais; queimaduras doaparato respiratorio; ou feridos con máis dunha fractura

importante. Prioriade secundaria: Queimaduras graves, lesións de

columna vertebral, hemorraxias moderadas, accidentadosconscientes son lesións na cabeza.

Prioridade terciaria: Fracturas leves, contusións, abrasións equeimaduras leves.

Última prioridade: defuncións.




SOCORRISTA

A PERSOA QUE PRESTE OS PRIMEIROS AUXILIOS DEBE:

Ter uns coñecementos básicos. De non ser así, é mellor nonactuar. Intervencións inadecuadas poden incluso agravar asituación.

Facerse unha boa composición do lugar antes de actuar, éimprescindible para garantizar a seguridade.

Protexerse contra riscos biolóxicos (usar guantes, protectoresboca a boca, etc.).

Actuar con tranquilidade e rapidez. Hai que intervir conpremura, pero mantendo a calma en todo momento etransmitindo serenidade ós demáis e a víctima. Desta formacontribúese a evitar o pánico e a minimizar o risco de que o

accidente acabe afectando a outras persoas.




SOCORRISTA

Manter ó ferido quente (abrigalo) e afloxarlle as roupas que oo opriman.

Evitar dar de comer ou beber ó accidentado.

Apartar ós curiosos.



PRIMEIROS AUXILIOSHEMORRAXIAS

Fálase de hemorraxia cando se produce unha saída desangue fóra dos vasos sanguíneos, debido a unha lesióntraumática. Dependendo do tipo de vaso sanguíneo afectadopode ser: “venosa” cando non é copiosa, o sangue é escuro eflúe a pouca presión; “capilar” o sangue limítase a zumegar e“arterial” cando o sangue é de cor vermella viva e xermolaseguindo o ritmo das pulsacións. As hemorraxias poden ser

externas e internas, (se vemos saír o sangue ou non).



PRIMEIROS AUXILIOSHEMORRAXIAS

PAUTAS:

Lavarse as mans.

Colocarse guantes.

Evitar que o ferido esté de pé por se se marea e cae. Tranquilizalo.

Deter a hemorraxia



PRIMEIROS AUXILIOSHEMORRAXIAS EXTERNAS

QUÉ E CÓMO FACER (Torniquete):

Se a hemorraxia se debe a amputación ou trituración da extremidade sedeberá colocar un torniquete que cada 20 minutos ? (Algúns manualesindican 10 minutos) se deberá afrouxar. Vixiar o torniquete constantemente

ata que chegue a asistencia médica profesional. O material para o torniquete pode ser unha venda elástica, un cinturón,

corbata…

Colócase a venda catro dedos por riba da ferida.

Facer un nudo simple

Colocar unha vara corta e fuerte e facer dous nudos máis.

Xirar a vara lentamente ata controlar hemorraxia.

Trasladar ó ferido a un centro sanitario.



RESUMEN ACTUACIÓNS HEMORRAXIAS EXTERNAS



PRIMEIROS AUXILIOSHEMORRAXIAS INTERNAS

Signos: sangrado dos oídos, nariz, recto, vaxina, vómitos ouesputos con sangue, dor abdominal intensa, pel fría, pálida esuorenta, respiración rápida e superficial, pulso rápido e débil esensación de intranquilidade. Feridas que penetraron no cranio,

contusión do pescozo, tórax ou abdome. Pódese chegar ata aperda de consciencia.

Que facer ante unha hemorraxia interna: deitar a persoaafectada. Elevar as pernas. Comprobar a respiración e o pulso e

cubrila cunha manta. Non dar ao accidentado ningunha clase delíquidos. Pedir axuda urxente para trasladar a persoa a uncentro médico.



PRIMEIROS AUXILIOSHEMORRAXIA NASAL (EPISTAXE).

As causas máis frecuentes de sangrado nasal son o traumatismo nasal eas rinites (inflamación da mucosa nasal). Noutras ocasións son debidasa alteracións da coagulación ou a problemas coa tensión arterial.

Que facer ante unha hemorraxia:

Sentar a persoa coa cabeza inclinada cara a diante sobre unrecipiente. É necesario que o paciente respire pola boca e evitetragar o sangue.

Comprimir o nariz durante polo menos 10 minutos. Se a hemorraxianon cesa, volver comprimir durante outros 10 minutos. Se non cesa ahemorraxia, colocar unha gasa em papada en auga oxixenada ououtra substancia vasoconstritora na fosa nasal que sangra,introducíndoa pouco a pouco. Aplicar frío local sobre o lado quesangra, no pescozo ou na caluga. Se a hemorraxia dura máis de 30

minutos, é necesaria asistencia médica.



PRIMEIROS AUXILIOSQUEIMADURAS

As queimaduras son lesións que afectan a integridade da pel consistentesen perdas de substancia da superficie corporal producidas por distintosaxentes (calor seca como o lume, calor húmida coma o vapor ou líquidosquentes, frío, produtos químicos, electricidade, fricción ou radiacións coma asolar, luz ultravioleta ou infravermella, etc.), que ocasionan un desequilibrio

bioquímico por desnaturalización proteica, edema e perda do volume dolíquido intravascular debido a un aumento da permeabilidade vascular. Ograo da lesión (profundidade da queimadura) é o resultado daintensidade do efecto do axente e a duración da exposición e pode variardende unha lesión relativamente menor e superficial ata perda extensa e

profunda de pel.




A regra primordial no tratamento de emerxencia do queimado é esquecera queimadura e valorar o estado xeral do paciente.

Antes de administrar os primeiros auxilios, débese avaliar a extensión dasqueimaduras da vítima e tratar de determinar a profundidade da áreade maior gravidade. En caso dalgunha dúbida, esta debe ser tratadacoma se fose unha queimadura grave. A administración dos primeirosauxilios antes de recibir axuda médica profesional pode diminuír agravidade da queimadura.

Ao avaliar pacien tes queimados, debe recordarse que, en circuns tanc ias

ordinarias, as queimaduras menos extensas e mesmo menores (15 a 20%)poden ser serias ou mesmo fatais nunha boa porcentaxe de casos.

A evolución do paciente queimado de pende da fonte de calor, do tempode actuación e da súa intensidade , do tipo de paciente (idade epatoloxías previas) e da calidade de tratamen to que se pres te na etapa

aguda.




Existen tres niveis de queimaduras, segundo a profundidade da feridacutánea:

Queimaduras de primeiro grao: afectan só a capa exterior da pel ecausan dor, arroibamento e inflamación. Unicamente afecta a epiderme.Consiste nun eritema doloroso probablemente subsecuente ao edema dazona. Non se forman bochas.




Queimaduras de segundo grao (espesor parcial): Afectan sempre eparcialmente á derme. Poden ser superficiais ou profundas de acordo coaprofundidade do compromiso dérmico. Afectan tanto a capa externa comaa capa subxacente da pel, producindo dor, arroibamento, inflamación ebochas.




Queimaduras de terceiro grao (espesor completo): esténdense atatecidos máis profundos, producindo unha pel de coloración esbrancuxada,escura ou carbonizada que pode estar entumecida, afectando asensibilidade.



PRIMEIROS AUXILIOSQUEIMADURAS DE PRIMEIRO GRADO

QUÉ FACER:

Unha toalla limpa, húmida e fría ou compresas frías axudan a reducir ador. Non se debe poñer xeo. Débese calmar e dar confianza á vítima.

Para evitar calquera tipo de infección, non se debe aplicar ningunha

pomada, ungüento nin graxa. Procuraremos non respirar ou tusir sobre aqueimadura, e tampouco soprar nin tocar a pel morta.

Proceder á vendaxe non compresiva de protección. Cubrir a queimaduracunha venda estéril, húmida e fría (se hai), ou unha tea limpa, sen premer azona. Débese protexer a queimadura de presións ou friccións. Se a

queimadura afectou os dedos das mans ou dos pés, hai que separalos concompresas secas, estériles e non adhesivas. Hai que asegurarse de que apersoa estea ao día coa vacina contra o tétano.

Para diminuír a dor, pódese administrar acetaminofeno ou ibuprofeno, que,á vez, poden axudar a reducir o inchazo. Unha vez que a pel arrefriou,

tamén se pode aplicar unha loción humectante.



PRIMEIROS AUXILIOSQUEIMADURAS DE SEGUNDO E TERCEIRO GRADO

QUÉ FACER:

Débese estar seguro de que a vítima estea a respirar. De non ser así ouse as vías respiratorias están bloqueadas, hai que abrilas e, de sernecesario, comezar a administrar respiración artificial e reanimacióncardiopulmonar. Débese continuar observando os signos vitais da vítima,isto é; o pulso, a frecuencia respiratoria e a presión sanguínea, ata quechegue a asistencia médica.

Mentres a asistencia médica chega, debe manter a vítima deitada coaqueimadura elevada, hai que evitar romper calquera bocha causada polaqueimadura.

Débese elevar a área queimada por enriba do nivel do corazón eprotexela de presións e friccións. Débense tomar as medidas necesariaspara previr o shock, para iso, elevarémoslle os pés a uns 30 cm ecubrirémola, non obstante, non SE DEBE colocar a vítima nesta posición deshock se se sospeita que hai lesións na cabeza, pescozo, costas ou pernasou se a vítima se sente incómoda.




QUÉ FACER:

Non se deben aplicar ungüentos, manteiga, xeo, medicamentos, cremas,aceites en aerosol nin calquera outro remedio caseiro nas queimadurasgraves. Non se debe administrar nada á vítima por vía oral. Non se debesomerxer unha queimadura grave en auga fría, pois isto pode causarshock.




En caso de que unha persoa se prendese lume, Se debe envolver ápersoa cun material groso para apagar as chamas e asperxer con auga;despois hai que asegurarse de retirar a vítima do contacto con materiaisardentes. Non obstante, non SE LLE DEBEN quitar as roupas queimadas queestean pegadas á pel ou as que custe traballo. En caso de queimaduras

térmicas (son as máis comúns e acontecen cando metais quen tes , líquidosferventes , vapor ou chamas entran en contacto coa pel), as queimaduras,sobre todo se son graves, a miúdo pódense acompañar de afeccióndoutros aparatos, ben por alteración directa ou ben a consecuencia dadeshidratación.

En caso de queimadura por substancias químicas na boca ou nos ollos,necesítase un lavado completamente con auga e deseguido unha valiacióninmediata do médico.




En caso de queimaduras das vías respiratorias (débense á inhalación depoten tes irritantes químicos da mucosa res piratoria; e mesmo, se ainhalación é de gases quentes , altérase o nivel de consciencia) que podenser causadas por inhalación de fume, vapor, aire sobrequecido ou vaporestóxicos, non se deben colocar almofadas debaixo da cabeza da vítima,

porque isto pode pechar as devanditas vías. En caso de queimadura por electricidade, separar a persoa do contacto

eléctrico sen facer contacto coa corrente. Lavar a queimadura con moitaauga, que non estea fría, durante 5 minutos aproximadamente. Non debequitarlle a roupa nun primeiro momento, isto farase mentres se lava a

queimadura. Se a queimadura é pequena, lavar durante outros 20minutosa queimadura e colocar unha gasa ou unha venda estéril.



PRIMEIROS AUXILIOSFERIDAS

É a perda de continuidade nas partes brandas do corpo, como consecuenciadun trauma (golpe, ferida, cortadura, rascadura, etc.).

TIPOS DE FERIDAS:

FERIDAS ABERTAS: neste tipo de feridas obsérvase a separación dos

tecidos brandos. Este tipo de ferida tende a infectarse doadamente.Feridas pechadas: aquelas nas cales aparentemente non hai lesión, nonobstante, a hemorraxia acumúlase debaixo da pel, en cavidades ouvísceras. Aínda que aparentemente non sucedeu nada, as lesións internaspodem ser de gravidade e deben ser tratadas por un médicoinmediatamente.

FERIDAS SIMPLES: son feridas que afectan a pel, sen ocasionar dano enórganos importantes (rabuñaduras, feridas pequenas, rabuños).

FERIDAS COMPILCADAS: son feridas extensas e profundas conhemorraxia abundante; xeralmente hai lesións en músculos, tendóns,

nervios, vasos sanguíneos, órganos internos e pode ou non existirerforación visceral.




É importante determinar o obxecto ou a acción que causou a ferida. Destaforma será moito máis doada saber o tipo de atención que require oferido:

Feridas cortantes: producidas por obxectos con extremos filosos (comolatas, vidros, coitelos) que poden seccionar músculos, tendóns e nervios. Osbordos da ferida son limpos e lineais, a cantidade do sangrado dependedo lugar e da cantidade dos vasos sanguíneos lesionados.

Feridas punzantes: son producidas por obxectos aguzados (comotesoiras, puñais, ou un óso fracturado.). A lesión é dolorosa, o sangradopode ser escaso e o orificio de entrada é pouco notorio; é considerada amáis perigosa porque pode ser profunda, ter perforado vísceras eprovocar hemorraxias internas. Son feridas de doada infección xa que alimpeza se dificulta.

Feridas cortopunzantes: producidas por obxectos agudos e afiadoscomo tesoiras, puñais, ou un óso fracturado.




Feridas laceradas: producidas por obxectos con bordos filosos eirregulares como os dun serrón ou o bordo de latas. O tecido esgázase.

Rascaduras, escoriacións ou abrasións: producidas por rozamento dapel sobre superficies duras (son as clásicas rasc aduras, producidas encaídas). Este tipo de ferida é dolorosa, hai sensación de ardor e sangradoescaso.

Feridas contusas: producidas por golpes (producidas por pedras, paus,golpes de puño ou con obxectos duros). Hai dor e inflamación.

Hematoma (Contusión): é o dano aos tecidos brandos e vasos

sanguíneos por debaixo da pel. O tecido perde a súa cor e inflámase. Unhematoma grande ou moi doloroso é sinal dun dano severo aos tecidos.

Amputación: (ver torniquete).

Esmagamento: cando as partes do corpo son atrapadas por obxectospesados. Poden incluír fracturas óseas, lesións a órganos externos e ás

veces hemorraxias externa e interna.



PRIMEIROS AUXILIOSFERIDAS LEVES: QUÉ FACER

Inmediatamente quitar obxectos que poidan obstruír a circulaciónsanguínea.

Limpar a ferida con auga limpa e xabón, despois cun desinfectantelimpar os extremos próximos á ferida, evitar que o desinfectante entre naferida. Evitar poñer pomadas ou pos antibióticos.

Se a ferida non sangra pódese deixar descuberta, sempre e cando nonsexa exposta a factores infecciosos. Tamén se pode cubrir a ferida cunhagasa estéril, fixala cunha venda (non apertada), ou con fita médicaadhesiva.



PRIMEIROS AUXILIOSFERIDAS GRAVES: QUÉ FACER

Polo xeral unha ferida grave require de atención médica urxente, localizaraxuda médica de inmediato e proseguir cos primeiros auxilios.

Procurar gardar a calma ante o ferido. O primeiro é avaliar o tipo deferida e tomar signos vitais. Tratar de deter a hemorraxia e previr oestado de shock. Cubrir a ferida com gasa estéril. Non dar de beber nadaa vítima.

Cando a ferida foi causada por un obxecto aínda cravado no corpo, PORNINGÚN MOTIVO SE SACA, tratar que o obxecto se mova o menosposible, improvisar unha especie de dona con tea ou gasas e fixala á pel.



PRIMEIROS AUXILIOSFRACTURAS: CLASES

FRACTURA: ROTURA DUN ÓSO.

FRACTURA CERRADA: A PEL QUE CUBRE O ÓSOPERMANECE INTACTA.

FRACTURA ABERTA: O ÓSO ASOMA Ó EXTERIOR A TRAVÉSDOS TECIDOS E PIEL, OU BEN EXISTE UNHA FERIDA SOBRE OFOCO DE FRACTURA QUE FACILITARÁ A COMUNICACIÓNENTRE O EXTERIOR E Ó ÓSO.

AS FRACTURAS ABERTAS SON MÁIS GRAVES E COMPLICADASSE TEMOS EN CONTA O PERIGO DE INFECCIÓN QUE LEVANASOCIADO.



PRIMEIROS AUXILIOSFRACTURAS: SÍNTOMAS

Imposibilidade de realizar movementos co membro fracturado.

Deformación e amoratamento da zona lesionada.

Intensa dor. Sensación de que rozan os dous fragmentos do óso fracturado.

“Shock”.

Nas fracturas abertas, hemorraxias e fragmentos

Nas fracturas abertas, hemorraxias e fragmentos do óso rotona ferida.



PRIMEIROS AUXILIOSFRACTURAS: TRATAMENTO

O socorrista debe ter en conta que os ósos rotos presentanbordes cortantes e puntiagudos que ó menor movemento,clavanse na carne producindo roturas de vasos sanguíneos ede fibras.

Para elo realizará as seguintes operacións:

Reconocer e examinar á víctima.

Inmovilizar provisionalmente o membro fracturado.

Trasladar ó accidentado a un hospital.




EXAMEN E RECOÑECEMENTO.

Non se permitirá que o lesionado cambie de postura nin se movaata que se lle faga un exame cuidadoso para asegurarse seexiste fractura e comprobar o membro afectado. Se é

aberta, procederase a curar a ferida.

INMOBILIZACIÓN PROVISIONAL.

Procederase a inmobilizar o óso fracturado mediante planchasde metal ou de madeira, chamadas férulas, que abarquen azona ferida, incluso a articulación máis próxima. As férulasdeben suxetarse con vendaxes non excesivamente apretadospara non dificultar a circulación do sangue.



PRIMEIROS AUXILIOSFRACTURAS DE CABEZA

En caso de fractura de cranio deitarase ao ferido coa cabeza algoelevada se presenta rostro conxestionado ou coa cabeza baixa se estápálida. Inmediatamente transportaráselle á clínica máis próxima.Se se comproba fractura de maxilar inferior colocaraseunha venda ou pano por debaixo da mandíbula, anoándoa por

enriba da cabeza, co fin de que as arcadas dentarias queden pegadasunhas a outras.

PRIMEIROS AUXILIOS



PRIMEIROS AUXILIOSFRACTURAS DO TRONCO (clavícula, cuello, columna

vertebral, costelas e pelve (cadeira).

As fracturas de clavícula prodúcense xeralmente por unha caída coa manestendida ou por um golpe no ombro. Para inmobilizala colocaráse unha chapa e unrolo de algodón debaixo da axila, suxeitándoos ao madeiro e ao ombro contrario pormedio dunha vendaxe. Ademais suxeitarase o brazo, dobrado polo cóbado, á alturado peito por medio dunha venda.

- As fracturas do colo son moi delicadas. Non se moverá a cabeza do

accidentado baixo ningún pretexto. Calquera movemento en falso pode terconsecuencias irreparables. Para a súa inmobilización, o ferido estará deitado bocaarriba. Inmediatamente se colocaralle unha taboíña longa dende o colo ata a cintura,que sesuxeitará ao madeiro con vendaxes, de tal forma que o corpo se manteñasempre na mesma posición.

Se o paciente perdeu o coñecemento, aplicaráselle o tratamento indicado para o«shock» traumático.





- As fracturas de columna vertebral requiren grande habilidade por parte dapersoa que atenda ao accidentado. Cando se produce unha fractura de medula, ouben unha vértebra desprazada preme sobre aquela, orixínase unha parálise docorpo. Se a vítima non

pode mover as pernas ou os brazos, é síntoma claro de fractura de columna.

As fracturas de costela, non se deben «inmovilizar», pois a respiración émáis importante que a dor que poidan producir.

PRIMEIROS AUXILIOS





- Nas fracturas de pelve e cadeira, colocarase unha férula polaparte

externa dende a axila ata o pé, e outrapola parte interna dende a ingua ata

o pé. Ambas as dúas suxeitaranse con vendasanoadas ao tronco e á perna.

Nas fracturas de brazo. Inmobilizarasecolocando dúas férulas,unha dende o ombro ata o cóbadoe outra tamén dende a axila ata oantebrazo, suxeitándoas con vendas. Ademais, cunha estribeira suxeita ao

colomanterase o antebrazo cruzadodiante do peito..

PRIMEIROS AUXILIOS





Fractura de codo. Se o accidentado non pode dobrar ocóbado, colocaráselle unha taboíña dende aaxila ata o antebrazo. Se podedobralo, suxeitarase o brazo sobre opeito cunha estribeira/cabestrillo...

Fractura de antebrazo. É necesario colocar o antebrazo entredúas tabliñas suxeitas.

Fractura de perna, xeonllo e nocello/tobillo: Ao igual que no caso das extremidades superiorescolocaranse dúas tabliñas inmovilizando a zonafracturada



PRIMEIROS AUXILIOSGOLPES DE CALOR

GOLPE DE CALOR/INSOLACIÓN: É un mal repentino causado polaprolongada exposición aos raios do sol ou a temperaturas elevadas.Preséntase de forma súbita e, sendo grave, pérdese o coñecemento. Épeligroso nos nenos e nas personas de idade avanzada.

SÍNTOMAS: Fortes dores de cabeza, náuseas e vómitos. O rostro vólvesepurpúreo e conxestionado. Calambres dolorosos. A pel tórnase seca e sensudor. O pulso é forte e rápido. As pupilas fanse maiores. En casosextremos, o accidentado padece fiebres de 40grados ou máis, e incluso asveces entra en estado de coma.

TRATAMENTO:

1. Colocar á víctima nun lugar máis fresco.

2. Deitala coa cabeza elevada para reducir o fluxo de sanque no cerebro.

3. Afloxarlle a roupa que lle oprima.

4. Aplicar compresas de auga fría na cabeza ou refrescala ccunha esponxa.



PRIMEIROS AUXILIOSGOLPES DE CALOR

TRATAMENTO (cont.):

5. Frotar os membros da víctima en dirección ó corazón para facilitarlle acirculación do sanque.

6. Se non perdeu o coñecemento, darlle de beber auga cunha pequena

solución de sal para rremplazar o auga e as sales perdiadas polo sudor7. Controlar a temperatura do paciente, pode presentarse un “shocK”.

8. É. importante que o atenda un médico o máis pronto posible.



PRIMEIROS AUXILIOSAGOTAMENTO POLO CALOR

AGOTAMENTO: É un colapso físico producido polo efecto do sol o doutrafonte de calor. Este estado pode ser grave ou leve.

SÍNTOMAS: Se o agotamento é grave, suda moito, atópase débil,volvéndose a pel pálida e viscosa. Ten vómitos e escalofr.íos. O seu pulso érápido e débil, e a respiración débil, con expansión do peito.

TRATAMENTO:

Deitar a víctima. coa cabeza baixa.

Limpiarlle a boca.

Administrarlle unha solcuión de auga con sal (unha cuchara pequena por

vaso de auga) Cubrir o seu corpo e aplicarlle compresas quentes.

Frotar as súas extremidades.

Mantelo en reposo absoluto ata a chegada do médico.



PRIMEIROS AUXILIOSPÉRDIDA DE COÑECEMENTO

A perda do coñecemento pode ser a expresión dun desmaioou lipotimia en cuxo caso carece de gravidade, ou consecuenciadunha lesión traumática ou doutro tipo, que pon en perigo a vidado paciente. Por iso, o primeiro que ha de coñecer o socorrista éa causa que orixinou esta situación, a través de signos externos

que lle indicarán a maior ou menor gravidade do paciente.NON SON SÍNTOMAS DE GRAVIDADE:

Se non perdeu totalmente o coñecemento.

Carece de feridas.

Respira con seguridade. Non supera as 110 pulsacións.

Non houbo convulsións.

Trátase dunha persoa nova.

Se aparecen síntomas de recuperación.




SINAIS DE GRAVIDADE:

Ten feridas visibles na cabeza.

Rostro conxestionado ou moi pálido.

O pulso supera as 120 pulsacións ou non alcanza as 45.

Leva moito tempo sen recobrar o coñecemento e non se apreciarecuperación.

Para tomar as pulsacións debe facerse cos dedos índice ecorazón sen premer




CAUSAS: As principais causas que adoitan provocar esta situación son:

1.Traumatismos ou feridas de cabeza.2.Intoxicacións por gases, braseiros, alcohol, etc.3.Asfixia e accidentes eléctricos, con detención da respiración.4.Conxestión cerebral.

5.Ataque de corazón.

6. Convulsións e ataques epilépticos.




ACTUACIÓN DO SOCORRISTA:

Se manifesta unha lesión debe tratala como se indica no apartadocorrespondente.

Se non ten lesión:

Colocar o paciente tendido sobre as costas, coa cabezao máis baixa posible se ten a cara pálida; se ten o rostro conxestionado,elevalo a cabeza e ombros sobre o resto do corpo.

Desabrocharlle a roupa para facilitar a respiración.

Darlle golpiños na cara coa palma da man e frotalo no peito.

Manter o accidentado con boa temperatura.

Non lle dar nada de beber.

Practicar a respiración artificial se fose necesario.

Trasladar o antes posible a vítima a unha clínica de urxencia..

PRIMEIROS AUXILIOS



PRIMEIROS AUXILIOSLESIÓNS PRODUCIDAS POLO FRÍO: CONXELACIÓN

CONXELACIÓN: Vén a producirse por unha exposición do corpo a un fríointenso. As persoas que teñen mala circulación sanguínea, así comoos intoxicados ou ebrios, son menos resistentes ao frío e, polo tanto,están máis expostos á conxelación. Esta pode ser local se afectaa unha zona pequena.

SÍNTOMAS: Antes de producirse a conxelación a pel enroxece lixeiramenteA medida que se desenvolve, a cor cambia a brancoou a gris amarelento. Posteriormente aparecen ampolas.Aínda que nun primeiro momento se sente dor, logo estedesaparece.

PRIMEIROS AUXILIOS



PRIMEIROS AUXILIOSLESIÓNS PRODUCIDAS POLO FRÍO: CONXELACIÓN

TRATAMENTO: Non frotar a zona conxelada. Cubrir a parte afectada cunmaterial de la, pero que non roce. Levalo a un lugar cubertoinmediatamente. Manipular a parte conxelada con moita precaución.Non aplicar calor directa (estufa, braseiro, lámpadas,etc.). O máis indicado é introducirlle esa parte en auga a 35 ou 37

graos. Unha vez feito isto, intentar que o paciente a mova. Nontocar as posibles ampolas e se hai que viaxar, aplicarlle unha vendaxe.Darlle de beber algo quente, café, coñac. Debe ser atendidopor un médico.

PRIMEIROS AUXILIOS



LESIÓNS PRODUCIDAS POLO FRÍO:CONXELACIÓN PROFUNDA

CONXELACIÓN PROFUNDA: Conxelación profunda, grave, que podeprovocar a morte.

SÍNTOMAS: Entumecemento xeral do corpo, dificultade de realizar calqueramovemento, a vista anúbrase, ata que lle invade unha grandesomnolencia e perde o coñecemento.

TRATAMENTO: Se non respira, aplicar a respiración artificial. Transportar avítima a un lugar cuberto e caldeado. Quentar mediante compresasde auga morna a parte xeada, tapándoo ben. No momento querecobre o coñecemento -antes non- darlle de beber algo quente.Se tarda en reaccionar, non perder a calma. Ás veces tárdansehoras niso. É necesario que o vexa un médico canto antes.



CASOS ESPECÍFICOS:FERIDAS DE CARA E CRANIO

Este tipo de feridas, polo xeral, sangran moito debido á vascularización dazona. Ás veces hai afundimento do óso e obsérvanse os seus bordos, haisaída de líquidos, hemorraxia por oídos e nariz. A vítima pode manifestarter visión dobre, presentar vomito, formigo, adormecemento ou parálise dacara.

Primeiros auxilios: deitar a vítima e tranquilizala. Limpar a ferida cunhagasa e auga limpa ou soro fisiolóxico, NON usar des infectantes . Cubrir aferida cunha gasa, ou tea limpa, non exercer presión sobre a ferida, xaque pode haber fractura con afundimento do óso. Mover o menos posible ávítima, para evitar maiores lesións en caso de fractura de cranio ou

pescozo, procurar inmobilizar a vítima cun colariño ortopédico. Cando aferida está nun ollo ou en ambos os dous, simplemente cubrir os ollos cunvaso dun só uso ou algo similar e trata de fixalo cunha venda, e busc araxuda médica profes ional de inmediato



CASOS ESPECÍFICOS:ESMAGAMENTO

Procurar tratar de retirar o peso o máis rápido posible . Neste tipo de emerxenc ias é de suma importancia o tempo que a vítima estivo esmagada,tomar a hora do accidente e a hora en que se retirou o peso. Controlar ashemorraxias graves e cubrilas cun trapo limpo. En caso de haber fracturasprocurar inmobilizar a zona, ou ben completamente a vítima. Tomar os sign

os vitais e procurar que a vítima non caia en shock.



CASOS ESPECÍFICOS:AMPUTACIÓNS

É a perda parcial ou completa dunha extremidade como: un dedo, un brazo, pé, etc.

Que facer ante unha amputación

Elevar a parte lesionada por enriba do corazón. Premer a ferida con forzadurante 5-10 minutos para que cese a hemorraxia. Se non se controla ahemorraxia pódese intentar comprimir os puntos arteriais (Pálpase o pulso

na zona afectada e aí faise pres ión intensa cos dedos ou co puño).Se osangrado non cesa, entón aplicar un torniquete (Colocar unha venda denon men os de 5 cm . de largo, por en riba da arteria que debe sercomprimida. Se hai algunha articulación no traxecto, sitúe o torniquete poren riba dela. Dar dúas voltas á vend a, procurando que quede tensa.Colocar un pau sobre a venda e suxeitalo facend o un nó. Dar voltas ataque cese a hemorraxia. O torniquete de be ser afrouxado cada 15-20minutos) e manter ata a asistencia médica profesional. Vixiarconstantemente, a aparición de signos de shock ou de hemorraxias.

Envolver a parte amputada en apósitos fríos e xeo. Colocala dentro dunhabolsa de plástico e enviala xunto coa vítima ao hospital. En ocasións,grazas á microcirurxía, pódese reimplantar o membro amputado.

Ó



REANIMACIÓN CARDIOPULMONARR.C.P.

Conxunto de manobras que se realizan para asegurar a achega desangue oxixenado ao cerebro, sendo fundamental que se realice dun xeitorápido, exacto e eficaz.

En primeiro lugar, hai que facer un diagnóstico do nivel de conscienciada persoa. Se a persoa non reacciona, débese activar o sistema de

emerxencia médica profesional e seguir atendendo a vítima. Despois compróbase a permeabilidade da vía aérea, observando se

expande o tórax, se escoitamos ruídos respiratorios e se sentimos aires nasmeixelas. Se respira, colócase en posición lateral de seguridade (P.L.S.)

Ó




Se non respira, realizarase a limpeza da vía aérea co que se chama “un varrido dixital”, que consiste en introducir na boca da vítima o dedo índiceen forma de gancho e dende a garganta ata a lingua realizar unhalimpeza da vía aérea.

O paso seguinte é o control da respiración. A ventilación ten como

obxecto facer chegar oxíxeno ata os pulmóns e para iso realizaremos arespiración boca-boca ou bocaboca e nariz (caso de bebés), para o quehai que colocarse á dereita da vítima, tapar o nariz co polgar e o índiceda man esquerda e coa man dereita suxeitar a mandíbula, abríndolle aboca. Inspirar profundamente, selando a boca do accidentado e observarse o tórax da vítima se eleva. Despois retirarse para permitir o baleirado

pasivo dos pulmóns. Se o tórax non se eleva débese revisar se hai algobloqueando a vía aérea e intentar quitalo. Realizaranse dúas ventilaciónse controlarase o pulso.

Ó




Ó




Se a vítima non ten pulso débese empezar coas compresións torácicasboca arriba e nunha superficie dura. Localízase a punta do esterno,colócanse os dedos índice e medio da man dereita e a continuación o talónda man esquerda, entón situamos a man dereita sobre a esquerda,agarrando os dedos. Os brazos deben estar rectos, non hai que dobrar oscóbados, de modo que a compresión do tórax sexa perpendicular aoesterno e a forza se faga co corpo. As mans non se deben separar dotronco e non cambiarse de posición.

As compresións deben ser rápidas, fortes e sen pausa. Débense contarsegundo se van realizando. En adultos 4 ciclos completos de 30compresións torácicas / 2 ventilacións boca a boca. En nenos ata 8 anos, 5compresións torácicas con só unha man / 1 ventilación boca a boca e enlactantes 5 compresións torácicas con dous dedos / 1 ventilación boca aboca e nariz. Despois dun minuto, revisar se hai sinais de circulación; se nonse recupera, seguir coa reanimación e comprobar se ten pulso cada minuto.

R.C.P

Primeiros_auxilios

Documents

Transcript of Primeiros_auxilios