Defi nicion de redes por Manuel Gausa en “Diciona-rio metápolis de arquitectura avanzada”.

“A idea de intercambio e desprazamento nas me-trópoles deriva hoxe da efi caz combinación entre diversas canles de comunicación e locución conci-bida principalmente, como cortocirucitos orien-tadores de fl uxos. O aspecto formal ou episódico cede nos elementos infraestruturais que o cons-titúen ante a efi caz defi nición das redes progre-sivamente complexas, elaboradas, porén, desde parámetros básicos de conectividade destinada a regular, en capas funcionais, os diversos pro-gramas de e fl uxos, que a través deles fusiónan-se e intercambian, e en que a noción de malla ou mallado resulta a miúda máis decisiva que a idea de trazado regulador.

Infraestruturas de transporte, canles de tran-sición informática, liñas de telecomunicación, sinalan, no devandito sistema, a importancia das redes – e polo tanto dos fl uxos (materiais de in-formación) a elas asociados - non só como meras consecuencias técnicas senón como principio es-tructurador dese novo espazo tendente á multipli-cación dos intercambios, aínda que necesariamente máis homoxéneo e isótropo.

Redes infraestruturais pero tamén, redes de co-nexión (telemáticas, informáticas, fi nanceiras) con novos corredores inmateriais a partir dos que outro posible territorio empeza, xa, a estable-cerse. Un territorio difuso, defi nido polas co-nexións entre os usuarios, lonxe dos tradicionais parámetros materiais ou espaciais.

Un espazo virtual que, porén sería tamén real en termos de efi caz produción/organización yen o que unha axeitada conectividade permitiría “estando lonxe, estar máis próximo”.

Un espazo global, pois, progresivamente deste-rritorializado pola instantaneidad e a inme-diatez da comunicación pero en que a falta de accesibilidade conduciría tamén á marxinación, a unha periferia non necesaria situada xa nos suburbios ou nos límites urbanos senón en cal-quera parte, provocando, así, profundos cambios nos tradicionais trinomios residencia-traballo-lecer e cidade-territorio-paisaxe.

Son redes1 que evolucionan sen cesar e cuxos cambios se traducen en modifi cacións continuas dos propios mecanismos de ligazón e transfe-rencia, e polo tanto, na propia capacidade – e topoloxía - matricial do sistema.

A dun territorio máis comunicado, interrelacio-nado e virtualmente isótropo pero non necesa-riamente máis h9omogéneo; porque o progresi-vo (e benefi cioso) acceso de todos os puntos á comunicación e á información conduce, de feito, a unha virtual desorientación e, polo tanto, a unha condución cara á nada se non se defi -nen referentes, puntos nodales ou focalizado-res susceptibles de sectorizar liñas de for-za: atractores, poladizadores, nodos fortes ou distribuidores, que permitan canalizar os fl uxos e propiciar vínculos (ligazón).

[1]A rede no porto é un te-cido comprimido, que oculta unha precisa orde. A rede mergullada na cóbrega mila-grosamente a forma do banco de peixes que atrapa. A rede izada restablece a súa orde recipiente, uniforme e pesado antes de soltar a pesca.

veredes

editorial

Os devanditos focos nodales locais, ben ex-posto, permiten orientar o sistema reorien-tandoo constantemente (do mesmo xeito que os novos medios transporte rápido de comunicación polarizan e jerarquizan o espazo “acurtando as distancias”).

As novas organizacións tenden a crear diso-tropías estratéxicas dentro da hiperconexión, producidas en ámbitos supranacionais, mas alá dos antigos dominios territoriais de proximi-dade, entre nodos integrantes de organizacións globais, temporais, elásticas e variables que acabarían privilegiando aqueles movementos e desprazamentos de intercambio e relación máis efi caces ( e polo tanto, necesariamente escora-dos) en contratos fl utuantes en que “as frontei-ras aparecen e desaparecen, os ámbitos defí-nense, as regulacións opéranse e os poderes disólvense ou afi anzan” (Manuel Gausa 2005, 507-508)

Estracto[MG] A idea de intercambio e desprazamento nas metrópoles deriva hpy da efi caz combinación en-tre canles diversas de comunicación e locomo-ción concibidos, principalmente, como circuítos orientadores de fl uxos nun territorio “”multi-territorio” máis comunicado, interrelacionado e virtualmente isótropo pero non necesariamente máis homoxéneo.

Porque o progresivo (e benefi cioso) acceso dos puntos á comunicación e á información conduce,

de feito, a unha virtual desorientación e, polo tanto, á condución “cara a ándaa” se non se defi -nen referentes, puntos nodales ou focalizadores susceptibles de sectorizar liñas de forza: atrac-tores, polaridades, nodos fortes ou distribui-dores, que permiten canalizar fl uxos e propiciar vínculos.

GAUSA, M. GUALLART, MÜLLER, W. SORIANO, F. PORRAS, F, MORALES, J. 2005. Dicciona-rio metápolis de arquitectura avanzada. Actar. Barcelona

fi g1. VICENTE GUALLART, HABITAR UNA RED, Barcelona, 1998