VÓS SODES A luz do mundo - Scouts MSC · Luz da Paz de Belén 2019 “Vos sodes a luz do mundo”...

MateriaisLuz da Paz de Belén 2019

Luz da Paz de Belén 2019

“Vos sodes a luz do mundo”

Imos vivir o Advento traballando o lema: “Vós sodes a luz do mundo” dun xeito integral, empezando por analizarnos cada un de nós e a nosa actitude ante a vida, entendendo que ese mundo que temos que iluminar está formado por moitas culturas diferentes que debemos coñecer e respectar, sendo conscientes que ese respecto sairanos do corazón si somos quen de ver a Xesús en cada unha das persoas do noso arredor e axudándoas a camiñar e, finalmente, acollendo o nacemento do Neno e a Luz que vén do seu propio berce, elevando a nosa mirada e o noso corazón cara o mesmo Deus.

As 4 semanas do Advento pódense enmarcar no xeito de relacionarnos:

Cun mesmo • Co mundo • Cos demais • Con Deus

A Relación de cada semana terá unha pregunta e uns materiais que vos axudarán a respondela, tras a reflexión correspondente. Como sempre haberá unha lectura do Evanxeo, unha oración, un conto, unha actividade e unha canción para cada semana que serven para traballar a pregunta-reflexión correspondente.

Como novidade, este ano, incluíronse 4 viñetas, unha para cada semana que poden ir coloreando ao longo do Advento.

PRIMEIRA SEMANA: CUN MESMOEvanxeo: Mateo 24, 37-44

«Coma nos tempos de Noé, así pasará cando veña o Fillo do Home. Antes do diluvio comían, bebían e casa-ban ata o día que Noé entrou na arca; e de nada se decataron ata que veu o diluvio, e os enguliu a todos. O mesmo pasará cando veña o Fillo do Home. Entón estarán dous homes no agro; levarán a un e deixarán ó outro. Estarán dúas mulleres moendo no muíño, levarán unha e deixarán a outra.

Vixiade, porque non sabedes nada do día no que virá o voso Señor. Entendédeo ben: se soubese o dono da casa a que hora vai chegar o ladrón, estaría á espreita e non permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén: estade vós preparados, porque na hora menos pensada preséntase o Fillo do Home.»

Estou alerta aos sinais que rodean a miña vida?

SEGUNDA SEMANA: CO MUNDOEvanxeo: Mateo 3, 1-12

Naqueles días apareceu Xoán Bautista no deserto, proclamando:—«Convertédevos, que xa chega o Reino dos Ceos.» El era de quen dixera o profeta Isaías:«Unha voz clama no deserto: “Preparade o camiño do Señor, endereitade os seus vieiros.” Xoán ía vestido con pelos de camelo e cun cinguideiro de coiro no van, e mantíñase de saltóns e mel bravo. Ia onda el xente de Xerusalén, de toda Xudea e mais da banda do Xordán. Confesaban os seus pecados e el bautizábaos no Xordán.Como se decatara de que moitos fariseos e saduceos viñan a que os bautizase, díxolles:- «¡Raza de víboras! ¿Quen vos ensinou a fuxir do castigo que está a chegar? Dade froitos dignos dunha verdadeira conversión, e non vos fagades ilusións dicindo entre vós: “Somos fillos de Abraham”, porque vos aseguro que Deus pode sacar fillos de Abraham mesmo destas pedras. Xa está a machada posta contra a raíz das árbores, e toda árbore que non dea froito cortarase e botarase ó lume.Eu bautízovos con auga para que vos convertades. Pero o que vén detrás miña é máis forte ca min, e nin tan sequera son digno de lle levar as sandalias. El havos bautizar co Espírito San-to e con lume. Porque trae a forcada na man, para limpar a súa eira e na hucha recoller o trigo; e ha queimar a palla nun lume que nunca se apaga.»

Coñezo e respecto as culturas que me rodean?

Luz da Paz de Belén 2019

TERCEIRA SEMANA: COS DEMAIS

Evanxeo: Mateo 11, 2-11

Xoán, oíndo falar na cadea das obras de Cristo, mandou os seus discípulos a lle preguntar:—«¿Es ti o que ten que vir ou esperamos a outro?» Respondeulles Xesús:

—«Ide e contádelle a Xoán o que estades oíndo e vendo: os cegos ven e os coxos andan, os leprosos fican limpos e os xordos oen, os mortos resucitan e ós pobres estáselles anunciando a Boa Nova. ¡E ditoso quen non se escandalice de min!»

Non ben se foron eles, comezou Xesús a falar de Xoán á xente:

—«¿Que fostes ver ó deserto?: ¿unha cana abaneada polo vento? Pois logo, ¿que fostes ver?: ¿un home vestido con roupas finas? Pero os que visten roupas finas están nos pazos dos reis. Pois logo, ¿a que saístes?: ¿a ver un profeta? Si, e abofé que moito máis ca un profeta. Este é de quen está escrito: “Olla, mando o meu mensaxeiro diante de ti, para que prepare o teu camiño.” Tede por seguro que non naceu de muller ninguén meirande ca Xoán Batista, aínda que o máis pequeno no Reino dos Ceos é meirande ca el.»

Vexo a Xesús no próximo e preparo o seu camiño?

CUARTA SEMANA: CON DEUS

Evanxeo: Mateo 1, 18-24

O nacemento de Xesús Cristo foi así: María, a súa nai, estaba prometida a Xosé; e antes de viviren xuntos apareceu ela embarazada por obra do Espírito Santo. Xosé, o seu prometido, home xusto, non a querendo aldraxar, decidiu repudiala secretamente. Tal era a súa resolución, cando o anxo do Señor se lle apareceu en soños, dicíndolle:

—«Xosé, fillo de David, non repares en levar contigo a María, a túa prometida; que o que nela se concibiu é obra do Espírito Santo. Dará a luz un fillo, e ti poñeraslle de nome Xesús, porque salvará o seu pobo de todos os seus pecados.» Todo isto aconteceu para que se cumprise o que dixera o Señor por boca do profeta: Mirade: a Virxe concibirá e dará a luz un fillo, e poñeranlle de nome Emmanuel (que quere dicir “Deus connosco”).» Acordou Xosé do seu soño, e fixo tal como lle mandara o anxo do Señor, levando consigo a súa prometida; e sen que a tocase, ela deu a luz un fillo. E el púxolle de nome Xesús.

Como preparo o meu corazón para que naza Xesús?

VIÑETAS

O corazón do neno é unha xanela aberta e no seu interior vese o mundo.

• O corazón do neno no seu interior ten un cirio aceso.

• Ao redor do neno hai siluetas doutros rostros de nenos.

• Estes nenos teñen o corazón en forma de xanela, pero pechada.

1. Estar en alerta aos sinais que rodean a miña vida Relación cun mesmo

2. Coñezo e respecto as culturas que me rodean Relación co mundo

• Esta semana desaparecen as siluetas e cada silueta transfórmase nun neno que representa a unha cultura ou raza.

• Os corazóns atópanse todos abertos e no seu interior un cirio aceso.

• Ao fondo, nunha silueta, vese ao neno Xesús.

• Desaparece a silueta e vese claramente ao neno Xesús... mirando ao Pai.

• Os rostros dos nenos desaparecen e volven converterse en siluetas... non importan as razas nin as culturas... todos somos persoas.

• A luz de todos, os corazóns acesos iluminan a Xesús. Verdadeiramente Xesús é Nadal.

3. Ver a Xesús nos outros, axudo a andar Relación cos demais

4. Preparo o meu corazón para que naza Xesús, elevamos a mirada a Deus Relación con Deus

Material de

Ramas

Lem

a y

refle

xión

EVAN

XEO

ORA

CIÓ

N

C

ON

TO A

CTI

VIDA

DE C

ANC

IÓN

Fran

xa d

e 6

a 8

anos

Cun

mes

mo

Mt 2

4, 3

7-44

Esta

r ale

rtaO

pax

ariñ

o pr

egui

ceiro

Floco

s de

nev

e“D

ime

dónd

e va

s” A

nasta

sia

Co

mun

doM

t 3, 1

-12

Que

roAs

coe

lliñas

que

non

sab

ían

resp

ecta

rAm

a ao

pró

xim

o co

mo

a ti

mes

mo

“Sisi

nisa

wa”

La G

uard

ia d

el Le

ón

Cos

dem

ais

Mt 1

1, 2

-11

Vou

face

rche

feliz

A pe

lexa

ent

re o

can

e o

ga

toC

adei

ras

coop

erat

ivas

“S

e lla

ma

amist

ad”

Cam

pani

lla y

el

secr

eto

de la

s ha

das

Con

Deu

sM

t 1, 1

8-24

Prep

arad

os! L

istos

!O

tem

poC

onvi

do a

Xes

ús“B

ienv

enid

o” H

erm

ano

Oso

Fran

xa d

e 9

a 11

ano

s

Cun

mes

mo

Mt 2

4, 3

7-44

Ond

e ch

e bu

scar

ei?

O S

ol e

a Lú

aC

ampo

de

min

as“H

ay q

ue s

aber

lleg

ar a

l fon

do”

Tian

a y

el s

apo

Co

mun

doM

t 3, 1

-12

O a

mor

do

meu

am

igo

A te

a Re

coñe

ce a

o co

mpa

ñeiro

“Gen

te”

El S

ueño

de

Mor

feo

Cos

dem

ais

Mt 1

1, 2

-11

Amar

ao

próx

imo

A fe

staBa

ndei

ras

para

con

struí

r o

berc

e de

Xes

ús“M

i Jes

ús”

Juan

Luis

Gue

rra

Con

Deu

sM

t 1, 1

8-24

Á lu

z da

túa

pres

enza

O c

oraz

ónPr

epar

o o

meu

cor

azón

“La

luz

que

nace

en

ti” LO

DVG

Fran

xa d

e 12

a 1

4 an

osC

un m

esm

oM

t 24,

37-

44As

lám

pada

sO

lago

Vela

ndo

“Por

fin”

- Pa

blo

Albo

rán

Co

mun

doM

t 3, 1

-12

Mira

Señ

orO

rein

oSo

pa d

e le

tras

“Dio

s in

com

para

ble”

- G

ener

ació

n 12

feat

. Mar

cos

Barri

ento

sC

os d

emai

sM

t 11,

2-1

1N

on p

erm

itas

A ár

bore

Eu e

nvío

che

“Som

os u

no”

- Axe

l y A

bel P

into

sC

on D

eus

Mt 1

, 18-

24Pr

epár

anos

O a

nive

rsario

A ca

rta“H

oy d

espi

erto

”- Si

erva

sFr

anxa

de

15 a

17

anos

Cun

mes

mo

Mt 2

4, 3

7-44

Son

un tr

aste

O le

ñado

r e o

mac

hado

Gra

zas

por d

icirm

o“C

uand

o no

s vo

lvam

os a

enc

ontra

r”

- Car

los

Vive

sC

o m

undo

Mt 3

, 1-1

2Eu

só

quer

o pe

dirc

heO

mes

tre e

a s

erpe

A la

ranx

a“V

iva

la v

ida”

- Ro

sana

Cos

dem

ais

Mt 1

1, 2

-11

Vivi

r no

meu

cor

azón

O c

eo e

o in

fern

o Ti

es

“La

estra

tegi

a” –

Cal

i y E

l Dan

dee

Con

Deu

sM

t 1, 1

8-24

Sínt

oche

pre

to d

e m

inC

ruza

ndo

o río

Os

meu

s se

ntim

ento

s“S

in p

rinci

pio

ni fi

nal”

- Abe

l Pin

tos

Fran

xa d

e 18

año

s en

adi

ante

Cun

mes

mo

Mt 2

4, 3

7-44

Que

ro o

írO

s sig

nos

de D

eus

As m

iñas

sor

pres

as“Y

o no

me

doy

por v

enci

do”

- Lui

s Fo

nsi

Co

mun

doM

t 3, 1

-12

A ci

viliz

ació

n do

teu

amor

O m

eu a

vó v

iviu

no

Saha

raO

que

nos

dife

renc

ia e

úne

nos

“Hijo

s de

un

mism

o Di

os”

- Mac

aco

Cos

dem

ais

Mt 1

1, 2

-11

Tom

a as

miñ

as m

ans

Non

que

rem

os e

stran

xeiro

sC

ara

inim

iga,

rostr

o de

Xes

ús?

“Voy

a v

ivir”

- El

Sue

ño d

e M

orfe

oC

on D

eus

Mt 1

, 18-

24Xe

sús

Nen

oO

coi

telo

que

se

sent

ía in

útil

O m

eu c

oraz

ón“R

evol

ució

n” -

Amai

a M

onte

ro

6 a 8 anos

SEMANA 1 Cun mesmo


“Estar alerta”

Xesús, axúdame a non ser preguiceiro e estar atento.Quero fixarme ben en todo o que acontece ao meu redor.Quero estar sempre alerta.Confío na túa axuda Xesús.

“O paxariño preguiceiro”

Había unha vez un paxariño simpático, pero moi, moi preguiceiro. Todos os días, á hora de levantarse, había que estar a lle chamar mil veces ata que por fin levantábase; e cando había que facer algunha tarefa, atrasábao todo ata que xa case non quedaba tempo para facelo. Constantemente advertíanlle todos: - Es un preguiceiro! Non se pode estar sempre deixando todo para última hora... - Bah, pero si non pasa nada. -respondía o paxariño- Só tardo un pouquiño máis que os demais en facer as cousas.

Os paxariños pasaron todo o verán voando e xogando, e cando comezou o outono e empezou a sentirse o frío, todos comezaron os preparativos para a gran viaxe a un pais mais cálido. Pero o noso paxariño, sempre preguicei-ro, ía deixando todo para mais adiante, seguro de que lle daría tempo a preparar a viaxe. Ata que un día, cando se levantou, xa non quedaba ninguén.

Como todos os días, varios amigos trataran de espertarlle, pero el respondera medio durmido que xa se levantaría máis tarde, e seguira descansando durante moito tempo. Ese día tocaba comezar a gran viaxe, e as normas eran claras e coñecidas por todos: todo tiña que estar preparado, porque eran miles de paxaros e non se podía esperar a ninguén. Entón o paxariño, que non sabería facer só aquela longuísima viaxe, comprendeu que por ser tan pre-guiceiro tocaríalle pasar só aquel longo e frío inverno.

Ao principio estivo chorando moitísimo tempo, pero logo pensou que igual que fixera as cousas moi mal, tamén po-dería facelas moi ben, e sen deixar tempo á preguiza, púxose a preparar todo a conciencia para poder aguantar soliño o frío do inverno.

Primeiro buscou durante días o lugar mais protexido do frío, e alí, entre unhas rocas, construíu o seu novo niño, que reforzou con ramas, pedras e follas; logo traballou sen descanso para enchelo de froitas e bagas, de forma que non lle faltase comida para aguantar todo o inverno, e finalmente ata creou unha pequena piscina dentro do niño para poder almacenar auga. E cando viu que o niño estaba perfectamente preparado, el mesmo adestrouse para aguantar sen apenas comer nin beber auga, para poder permanecer no seu niño sen saír durante todo o tempo que durasen as neves mais severas.

E aínda que pareza incrible, todos aqueles preparativos permitiron ao paxariño sobrevivir ao inverno. Iso si, tivo que sufrir moitísimo e non deixou nin un día de arrepentirse por ser tan preguiceiro.

Así que, cando ao chegar a primavera os seus antigos amigos regresaron da súa gran viaxe, todos alegráronse sorprendidísimos de atopar ao paxariño vivo, e parecíalles mentira que aquel paxariño folgazán e preguiceiro pui-dese preparar aquel magnífico niño e resistir el soliño. E cando comprobaron que xa non quedaba nin un poquitín de preguiza no seu pequeno corpo, e que se converteu no máis previsor e traballador da colonia, todos estiveron de acordo en encargarlle a organización da gran viaxe para o seguinte ano.

E todo estivo tan ben feito e tan ben preparado, que ata tiveron tempo para inventar un espertador especial, e xa nunca máis ningún paxariño, por moi preguiceiro que fóra, tivo que volver pasar só o inverno.

SEMANA 1 Cun mesmo

“Dime dónde vas” - BSO “Anastasia” https://www.youtube.com/watch?v=9Pi1RJNwI0w&feature=youtu.be

No me falles no,corazón despierta,no me ves estoy aquí,pido a dios tener todas mis opciones,todo siempre tiene un fin.

Y hoy al latir te siento más,ahora dime donde vas.

En algún lugar se que al fin me esperan,ya me llega su canción,quiero un nuevo hogar,donde estar a salvo y vivir con ilusión.

Ven, llévame, no quiero mássolo dime donde vas.

En mis padres,una vez quizás también halle el amor,son mis padres,una puerta siempre abierta a mis recuerdos,Debo caminar sin tener un norte,sabe Dios a donde voy,cuanto dejo atrás,es también mi suerte,tengo que saber quien soy.

Sí,debo echar a andar,no podré parar,ven y sígueme al compás,y mi canción sabrás.

“Flocos de neve”

•Dobraopapelcadradopolametadeeformauntriángulo.•Volvedobraropapeleformaoutrotriángulomáispequeno.•Dobraundoslateraisataametadeefaiomesmocooutrolado.Tenqueterformadecornetedexeadoperocon dous picos na parte superior.•Recortaospicosdeformaquequedeunhaespeciedecornetedepapel.•Agoraxatesunhadasformasbásicasdeencartadodopapel.Apartirdeaquíempezaacortarparadarlleforma desde a base recta.

Unha vez teñamos os flocos de neve feitos, escribiremos neles cousas nas que nos temas que fixar, eses sinais que nos chegan como ao paxariño pero que, ás veces, non facemos caso.

SEMANA 2 Co mundo


“Quero”

Quero respectar a todos, aos que me gustan e aos que non, pero máis aos que non, e entender o que lles fai diferentes. Quero aprender do que non son e do que non teño. Axúdasme Xesús?

“As coelliñas que non sabían respectar”

Había unha vez un coello que se chamaba Serapio. El vivía no máis alto dunha montaña coas súas netas Serafina e Séfora. Serapio era un coello bo e moi respectuoso con todos os animais da montaña e por iso apreciábano moito. Pero as súas netas eran diferentes: non sabían o que era o respecto aos demais. Serapio sempre pedía desculpas polo que elas facían. Cada vez que elas saían a pasear, Serafina burlábase: “Pero mira que fea está esa ovella. E mira o nariz do touro”. “Si, mira que feos son”, respondía Séfora diante dos outros animaliños. E así o pasaban, molestando aos demais, todos os días.

Un día, cansado o avó da mala conduta das súas netas (que por máis que lles ensinaba, non se corrixían), ocorréu-selle algo para facelas entender e díxolles: ‘Imos practicar un xogo onde cada unha terá un caderno. Nel escribirá a palabra ‘desculpas’, cada vez que lle falte ao respecto a alguén. Gañará a que escriba menos esa palabra”.

“Está ben avó, xoguemos”, responderon ao mesmo tempo. Cando Séfora faltáballe o respecto a alguén, Serafina lembráballe o xogo e facía que escribise no seu caderno a palabra “desculpas” (porque así Séfora tería máis pa-labras e perdería o xogo). De igual forma Séfora lembráballo a Serafina cando lle faltaba ao respecto a alguén. Pasaron os días e fartas de escribir, as dúas puxéronse a conversar: “non sería mellor que xa non lle faltemos ao respecto á xente?. Así xa non sería necesario pedir desculpas”.

Chegou o momento en que Serapio tivo que felicitar a ambas porque xa non tiñan queixas dos veciños. Pediulles ás coelliñas que borrasen aos poucos todo o escrito ata que os seus cadernos quedasen como novos. As coelliñas sentíronse moi tristes porque viron que era imposible que as follas do caderno quedasen como antes. Contáronllo ao avó e el díxolles: “Do mesmo xeito queda o corazón dunha persoa á que lle faltamos ao respecto. Queda mar-cado e por máis que pidamos desculpas, as pegadas non se borran por completo. Por iso lembrade que debemos respectar aos demais así como gustaríanos que nos respecten a nós”.

“Ama ao próximo como a ti mesmo”

1- O responsable repartirá un papel e lapis a cada neno. 2- Cada neno escolle en silencio (no seu pensamento) a outro neno do grupo. 3- E pensará nunha actividade divertida e ridícula que terá que facer o seu compañeiro en público.4- Escribe nun papel o que a outra persoa debe facer e ademais debe asinalo (exemplo: “Eu Matías desexo que Xoan se pare no medio da sala e faga como un cachorro). 5- Logo que cada persoa escribise o seu desexo deberá dobrar o papel e entregalo ao responsable. 6- O responsable tomará todos os papeliños e explicará que o xogo se chama “Ama ao teu próximo como a ti mesmo” 7- O responsable irá lendo papel por papel, e cada neno deberá facer o que escribiu e que supostamente debía facer outro.

SEMANA 2 Co mundo

“Sisinisawa” - BSO “La Guardia del León” https://www.youtube.com/watch?v=X9YxTbAlkDo

Creéis que el mundo un juego esReís y no os comprometéisYa ves que más distintos no podemos ser.

Estás hablando sin pensarY no tendrías que juzgarLo creas o no, somos casi igualTe lo creas o no, somos casi igualSisinisawa como tu soy yo.

No entiendo qué dicesAnda explícamelo

El agua y la lluvia lo mismo sonSisinisawa como tu soy yo.

La risa y el rugido son hermanos con distinta voz,Porque al final, cuenta el corazón.Hay algo grande de verdadQue a todos une por igual,El ciclo de la vida nos guiará,El ciclo de la vida nos guiará.Sisinisawa como tu soy yo,

Da igual si tú tienes manchas y yo noEl agua y la lluvia lo mismo sonSisinisawa como tu soy yoSisinisawa como tu soy yo

Nunca imaginé llevarnos bienNo entiendo el porquéEs fácil, sólo hay que querer

Esa forma de pensarEs mejor que prejuzgarSin másSisinisawaSisinisawa como tu soy yoMejor dejar atrásaquello que nos separó

El agua y la lluvia lo mismo sonSisinisawa como tu soy yoSisinisawa como tu soy yo

Mejor dejar atrásAquello que nos separóEl agua y la lluvia lo mismo sonSisinisawa como tu soy yoSisinisawa como tu soy yoSisinisawa como tu soy yo

SEMANA 3 Cos demais


“Vou facerche feliz”

Señor, sei como facerche feliz, es feliz se eu son bo, es feliz se quero aos demais, es feliz se penso nos demais, es feliz se axudo aos demais. Por iso vouno a facer: vou facerche feliz!

“A pelexa entre o can e o gato”

Manuel ten un don extraordinario: pode falar cos animais. Recibiu ese agasallo do ceo, á vez que perdía a visión por unha rara enfermidade.

El vive con dúas mascotas, ás que coida con gran amor. Ten un can moi sociable e tranquilo, leal e amante da diversión. O outro habitante da casa é un gato; intelixente e falador, tenro e xoguetón, e como todo gato bastante durmiñón.Un día, Manuel escoitou ás súas mascotas discutir, cuns ladridos e maullidos moi altos. Era unha discusión bastante ruidosa, así que decidiu poñer atención. —El quéreme máis a min —dicía o can—, sen a miña axuda non podería cruzar as rúas e evitar os obstáculos, comigo vai a todas partes. —Estás equivocado —contestou o gato—, a min ámame máis, comigo pasa longas horas no sofá.

Manuel ao oílos e saber que o seu amor era a razón da pelexa díxolles: —Por favor, paren de pelexar, non discutan sen necesidade… eu os amo aos dous. —Pero comigo ris máis mentres xogamos coa pelota no xardín —dixo o can. —Eu fágoche estar máis riseiro cando acariñas o meu pelo —respondeu o gato. —Somos unha familia e no meu corazón hai lugar para os dous —falou Manuel—. Xogo á pelota contigo, porque sei que che fai moi feliz —díxolle ao can—; e paso moito tempo acariñando o teu pelo porque cando ronroneas sei que che gusta moito —aclaroulle ao gato.

O can e o gato sentíronse tranquilos ao escoitalo: el amábaos aos dous, aínda que fixese cousas diferentes con cada un. - Non o esquezan nunca —lles dixo Manuel—, amar é facer as cousas que ao outro o fan feliz.

“Cadeiras cooperativas”

O xogo consiste en colocar as cadeiras e cada participante poñerase diante da súa cadeira. O que dirixe o xogo ten que conectar a música. Nese momento todos os participantes empezan a dar voltas ao redor das cadeiras. Cando se apaga a música todo o mundo ten que subir encima dalgunha cadeira. Despois quítase unha cadeira e continúase o xogo.

Agora os participantes, cando escoiten a música, teñen que dar volta ata que pare a música, entón teñen que subir todos encima das cadeiras, non pode quedar ningún cos pés no chan. O xogo segue sempre a mesma dinámica: é importante que todo o mundo suba encima das cadeiras. O xogo acábase cando é imposible que suban todos nas cadeiras que quedan.

SEMANA 3 Cos demais

“Se llama amistad” - BSO “Campanilla y el secreto de las hadas”

https://www.youtube.com/watch?v=3CoO8DVDETU

Puede que pienses que todo va a ir bienQue tus sueños, tu sola harás realidadEs fácil pensar que sola podrásPero es duro sentir soledad

Tu cambiarás y descubrirásQue sola, no estás, si sabes buscarUn espíritu afín, un faro en el marQue al brillar te ayude a cumplir tu destinoSe llama amistad, se llama amistad

Es quien sabrá si estás bien o estas malSi ríes, o sientes dolorTu alma gemela en quien confiarQue vele por tu corazón

Tu cambiarás y descubrirásQue sola no estás, si sabes buscarUn espíritu afín, un faro en el marQue al brillar, te ayude a salirTe tiende su mano, te ayude a cumplir tu destinoSe llama amistad

Y cuando te sientas mal y ya no puedas másTu querrás naufragar pero no te puedes rendirTu sabes que debes seguir no pierdas la fe

Que sola no estás, si sabes buscarUn espíritu afín, un faro en el marQue al brillar, te ayude a salirTe tiende su mano, te ayude a cumplir tu destinoY te ilumine en tu caminoSe llama amistad

SEMANA 4 Con Deus


“Preparados! Listos!”

Preparados! Listos!Todo preparado para o cumpre de Xesús.Corazón e alma ben limpa,amor por todos os poros,perdoar e pedir perdón.Meu Deus acompáñame á festa do teu Fillo.

“O tempo”

Ai, ai, ai! Que non me dá tempo! Acábome de dar conta de que en breve chégame visita a casa e téñoa sen limpar. Teño que sacar fora todo o vello, todo o que non me serve. Teño que mirar o que me fai falta, porque sempre falta algo. Non podo esquecerme de preguntar aos meus amigos se queren vir cando chegue a visita, porque non vén verme só a min, senón a todos.

Sacar o vello, mirar o que falta, convidar aos amigos... creo que o teño todo. Ah!, fáltame o máis importante, acender unha luz para que a miña visita saiba que lle estou esperando.

“Convido a Xesús”

Necesitaremos cartolinas de cor, rotuladores, purpurinas, pegamentos, tesoiras e demais material para colorear, pintar e decorar.

Repartiremos cartolinas para que fagan unha invitación como para unha festa, pero será para que Xesús vaia a visitalos, nas súas familias, na súa vida día a día. Poderán recortala dándolle algunha forma, pintala, e decorala como queiran.

“Bienvenido” - BSO “Hermano Oso” https://www.youtube.com/watch?v=PSgkEzWGYfY&feature=youtu.be

Tú estás invitado, no podrás faltarPues hay en nuestras vidas, mucho que darTodo es compartir y todo es convivir(¡PUES VAMOS!)

Te damos la bienvenida, ya somos la gran Familia Amigos vamos haciendo, dando y recibiendo Y todo es de todos.

Te damos la bienvenida, feliz de estar en FamiliaQue es nuestro festival y lo más especiales nuestra unión total

Somos una pila difícil de explicarY con la mejor amistad lo vas a celebrarY hoy es por ti, lo que mañana es por mí(¡PUES VAMOS!)

Te damos la bienvenida, feliz de estar en FamiliaQue es nuestro festival y lo más especial

Es nuestra unión total.Recuerdas a los que se fueron, dentro del corazónCon amor se hace el futuroCon historias y con ilusiónQue se guarda en una canciónNo estuve yo en ningún lugar tan hermosoY tan apacible no hay nada que se pueda compararSi lo pienso creo que es un imposible, increíble.Lo siento tan familiarMe enseña a como ser y amar

Te damos la bienvenida, ya somos la gran Familia Amigos vamos haciendo, dando y recibiendo Y todo es de todos

Te damos la bienvenida, feliz de estar en FamiliaQue es nuestro festival y lo más especialEs ser amigosEs nuestra unión total

9 a 11 anos

SEMANA 1 Cun mesmo


“Onde che buscarei?”

Señor, se non estás aquí,onde che buscarei estando ausente?.Se estás por todos lados,como non descubro a túa presenza?.Certo é que habitasnunha claridade inaccesible.Pero onde se achaesa inaccesible claridade?.Quen me conducirá ata alípara verche nela?E logo, con que sinais,baixo que trazos che buscarei?.Nunca xamais che vin, Señor, Meu Deus;non coñezo o teu rostro...Ensíname a buscarchee móstrache a quen che busca,para así poder atoparche.

“O Sol e a Lúa”

Conta a lenda e as máis antigas historias do lugar que neste sitio fai miles de anos ocorreu algo que cambiou o curso da historia.

O Sol e a Lúa eran moi amigos, pero nunca coincidían para verse, e para non esquecerse deixábanse mensaxes no ceo. O primeiro que deixou unha mensaxe foi o Sol. Deixoulle unha serie de puntos no ceo, que unidos formaban a figura dun oso. Un osiño que buscaba á súa mamá. Ao osiño chamouno “Osa Menor”.

Ao pouco tempo, a Lúa puxo outra mensaxe no ceo. O Sol foi rápido en unir os puntos: era a mamá do osiño. Chamouna “Osa Maior”.

O Sol estivo uns días escondido polas nubes, pero cando apareceu deixou unha mensaxe que a Lúa non soubo interpretar, aínda que o Sol explicoullo ao cabo dos días: era un carro de facer a compra porque non quería es-quecerse de comprar leite.

Pero contan, que a mensaxe máis bonita deixouna Deus para eles. Díxolles que por ser tan bos amigos deixaríalles escritas no ceo todas as mensaxes que se mandaron, e díxolles que engadiría unha máis. Deilloulles no ceo debu-xado a Xesús na cruz para que sempre rezasen mirando ao ceo.

SEMANA 1 Cun mesmo

“Campo de minas”

Divídense en dous grupos de maneira que cada un terá un campo. O campo consiste nun cadrado con cuadrículas que estarán delimitadas no chan con xiz ou con corda.

O obxectivo é que como mínimo un membro de cada equipo consiga chegar ao outro extremo do seu campo coa guía dos seus compañeiros, cos que se comunicará a través de acenos xa que non poden falar.

O responsable terá debuxado nun papel unha cuadrícula de cada campo coas casas nas que hai bombas e as casas que están libres de perigo, e a medida que o rapaz avanza polo seu campo, diralle se a casa está libre e pode continuar, ou pola contra hai unha bomba e ten que retroceder e deixar a quenda ao seguinte compañeiro do equipo.

Os rapaces de cada equipo colocaranse en orde; un irá avanzando polo campo mentres os demais compañeiros están alerta fixándose no camiño que fai, para así lembrar entre todos que casas están libres e cales teñen bomba, e así, por medio de signos, axudar ao compañeiro que estea a xogar. No momento no que un rapaz lle toque unha casa bomba, deberá retroceder e será a quenda do outro grupo, e posteriormente empezará o camiño desde o principio outro membro do seu equipo.

Achégase un exemplo sobre como podería ser a cuadrícula dun dos dous equipos. As cruces representan as bom-bas, e por tanto as casas que non se poden pisar, e as V representan un posible camiño que poden seguir para conseguir o seu obxectivo e atravesar o campo. Os movementos só poden ser rectos, cara adiante ou cara os lados, nunca en diagonal.

Desta maneira reflexionaremos sobre que hai que estar alerta aos sinais que nos rodean para poder avanzar.

FINx x V x

x x V V xx x V x

x V xx x V x x

x V V VV V V x x

x V xINICIO

SEMANA 1 Cun mesmo

“Hay que saber llegar al fondo” BSO “Tiana y el sapo”- https://www.youtube.com/watch?v=cuAlQ6bGfBg

No importa qué parezcas,no importa tu disfraz,ni los anillos en tus dedillos.¡No nos va, no!¡No nos va!

No importa tu abolengo,aquí no importa el pedigríUn guau, un boing, un mu, un be,todo cabe aquítodo cabe aquí.

Todos saben lo que quieren,lo que quieren que les dé.Pregunto ¿que qué quieren?y lo que quieren yo les doy.

Hay que saber llegar al fondoy te encontrarás.Hay que saber llegar al fondode veras lo verás.

Cuando sepas que hay en tisabrás lo que hay que hacer.No te detengas, sigue así.

Hay que saber ¡sí!Hay que saber ¡sí!

El sapo es un príncipe azulque quiere ser rico aun(que quiere ser rico aun).Si el oro no te hizo feliz¿porque crees que ahora sí? ¡no!Solo es un vil metal, frío y sin corazón.necesitas mucho más amor.Date otra oportunidad.

Hay que saber llegar al fondo,no te irá tan mal.Hay que saber llegar al fondo,hazme caso que te irá mejor.

No se qué encontrarásel amor quizás te calmará.Si llegas al fondo lo sabrás.

(Ranita, ¿podemos hablar?tu problema es aún mayor.)

Tu papi cariñoso fue y muy familiartu su hija mimada,a la que entregó su corazón.

Hay que saber llegar al fondotendrás que echarle valor.Hay que saber llegar al fondobusca oro en tu interior.

Profundiza sin temorsabrás lo que hay en ti.No te detengas, sigue así.

(¡Abrid las ventanas!¡Dejad la luz entrar!)

¡No te detengas! ¡No te detengas!¡No te detengas!¡Sigue así!

SEMANA 2 Co mundo


“O amor do meu amigo”

Señor, o amor do meu amigofaime sentir máis humano,máis sincero, máis comprometido.

A miña amizade por el é un intercambio de ideas,de problemas, de silencios cheos de vida.

É deixar que a túa luz penetre nas nosas vidas e baixo esa luz comprobar con inmensa alegría que xuntos buscamos a verdade,que xuntos iluminamos as nosas existenciase as dos nosos irmáns.

Señor, que cada vez sexamos máis amigos.Que a nosa amizadesexa cada vez máis forte e fermosae que o un, ao reflectirse na alma do outro,atope o camiño do eterno.

“A tea”

Había unha vez unha fábrica de teas. Facían teas de todas as cores: vermellas, laranxas, amarelas, verdes... Pero as máis bonitas eran as negras.

Pola noite, cando a fábrica pechaba, as teas poñíanse a comentar e imaxinar que pasaría con elas. As vermellas soñaban con converterse en alfombras luxosas por onde pisase xente importante. As azuis querían ser bandeiras para sinalar que a xente podía bañarse no mar. Pero as negras non tiñan claro o que querían ser, no único no que estaban de acordo era en que querían estar con boa xente.

Un día, un obreiro da fábrica colleu a peza de tea negra e comenzou a partila en grandes anacos.

Uns anacos foron enviados ata un convento moi antigo, onde foron convertidos nun par de veos para unha nova monxa, e nunha estola para un sacerdote recentemente ordenado.

Outro gran anaco foi enviado para unha familia que ía celebrar un bar mitzvahs (cerimonia de chegada á idade adulta no xudaísmo) co que fixeron dous bekishes (abrigo para a cerimonia).

O último anaco da peza de tea negra foi convertido nunha shayla (peza islámica para a cabeza) e nun kaftán (túnica longa) para unha parella recentemente casada.

Ao final toda a tea serviu para o que querían: estar preto da xente. Aínda que fose xente tan diferente... ou non o eran?.

SEMANA 2 Co mundo

“Gente” de El Sueño de Morfeo - https://www.youtube.com/watch?v=rA-oxj2g3C0

Hay un mundo extrañoRaro, singularGira continuamenteDa mil vueltas no puede pararUn mundo complejoQue esconde sus secretosDe dónde venimosY luego a dónde iremosQuien pone las normas quien decideQuien maneja la verdadSolo somos gente, genteMucha gente

(Estribillo)Que sonríe y que llora por dentroQue se fue y que hoy echas de menosGente que te quiereGente que te hiereGente que está sola aunque haya mucha genteQue defiende la desigualdadQue está enferma de imbecilidadQue desmiente con lo que prometeGente dominanteGente indiferente

Hay un mundo heridoQue empieza a sangrarSigue girandoPide menos de lo que nos daTan descompensadoTan mal gestionado

Mundo de injusticiasMundo lastimadoQuien mueve los hilos quien decideQuien maneja la verdadSolo somos gente, gente

(Estribillo)

Somos mucha genteGente, diferenteSomos muchos, somos genteTanta gente, gente diferenteMucha gente

(Estribillo)

Mucha gente

“Recoñece ao compañeiro”

Varios rapaces terán os ollos tapados e, en silencio, cada un deles deberá recoñecer a un dos seus compañeiros utilizando o sentido do tacto e coas mans tocarlle a cara, o pelo, as mans... ou ben a través do oído tentando recoñecer ao seu compañeiro só coa voz. Deste xeito os rapaces aprenderán como todos podemos ser moi diferentes fisicamente pero o que nos dá a nosa propia esencia é que, a pesar das diversidades, podemos ser todos amigos.

SEMANA 3 Cos demais


“Amar ao próximo”

Grazas, Señor, por este momento de encontro contigo. Axúdame a interiorizar o mandamento do amor,e a poñer todo da miña parte para poder vivilo cada día.Quero amarche, meu Deus, porque es o máis importante na miña vida.E quero amar ao meu próximo como Ti me ensinas a facelo. Amén.

“A festa”

Outro ano máis, outros aniversarios. Sinto no ambiente que algo se está preparando. Creo que me están montando unha festa sorpresa. Vexo que están con preparativos, con agasallos, comprando abundante comida, poñendo adornos e ensaiando cancións. Faime moita ilusión. Levo varios anos nos que cada vez hai máis amigos que se esquecen dos meus aniversarios, e iso que fan festas... Esquécense do que me gusta celebralo todos xuntos, de compartir momentos especiais.

Oxalá este ano ninguén se esqueza de celebrar o meu nacemento porque chego para traer unha boa noticia.

Oxalá nos deixemos de tanto egoísmo e compartamos xuntos todo o bo que está por vir comigo, co voso amigo Xesús.

“Bandeiras para construír o berce de Xesús”

Formando dous equipos, os rapaces xogarán a un “bandeiras” de maneira que en cada equipo a bandeira que hai que coller sexa un obxecto que nos sexa útil para construír un berce ao neno Xesús (unha manta, unha almofada, unha caixa...).

Haberá dous campos, de maneira que en canto un entra no campo contrario pode ser pillado e debe regresar ao seu campo. Todos os rapaces teñen que levar o pano metido no pantalón e serán pillados no momento no que lla quite un compañeiro no campo contrario. Poderase xogar varias roldas nas que vaia cambiando o obxecto que hai que conseguir e así vaian conseguindo todos os materiais para o berce.

Aos rapaces explicámoslle que do mesmo xeito que podemos preparar o berce do neno Xesús, nós temos que preparar o noso corazón para El con boas accións.

SEMANA 3 Cos demais

“Mi Jesús” de Juan Luis Guerra - https://www.youtube.com/watch?v=lbnVGtWj9kk&list=RDlbnVGtWj9kk&start_radio=1

Mi Jesús, hoy recibo tu perdón,te declaro como mi Señor, mi Salvador.

Mi Jesús, en tu nombre hay poder,yo he pasado de tiniebla a luz,y todo es nuevo, aleluya, con amén,y siento un fuego.

(Estribillo)Espíritu santo y fuego,un gozo me cae del cieloy enciendo mi candelerocon tu fuego, yo siento un fuego.Espíritu santo y fuego,un gozo me cae del cielo,enciendo mi candelerocon tu fuego, con tu fuego.Espíritu santo y fuego.

Mi Jesús, dulce y tierno Redentor,has cambiado mi tristeza en baile, mi Señor.Mi Jesús, en tu nombre hay poder,yo he pasado de tiniebla a luz,y todo es nuevo, aleluya, con amén,y siento un fuego.

(Estribillo)

Espíritu santo y fuego.Espíritu santo y fuego.Mi refugio y mi anhelo,espíritu santo y fuego.Tú, mi paz, mi candelero,espíritu santo.Aleluya, aleluya,espíritu santo y fuego.Aleluya, aleluya,espíritu santo y fuego.Aleluya, aleluya,espíritu santo y fuego.

SEMANA 4 Con Deus


“Á luz da túa presenza”

Quero pensar como Ti pensabas,falar como Ti falabas,ter os teus sentimentos e compartir o teu amor.Que poida eu, coma Ti, servir e non ser servido;esquecerme de min e ser alento e esperanzapara os meus compañeiros de camiño...Que sexa eu, á luz da túa presenza,sensible e misericordioso;paciente, manso e humilde; sincero e veraz.

“O corazón”

Unha linda mañá, Deus andaba ocupado coas súas cousas. Acababa de crear o Mundo e aínda quedaba moito traballo por diante por facer. Aínda estaba a crear animais e dándolles diferentes pelames e funcións. Todo tiña que levar unha orde e non podía despistarse.

Terminou ese día esgotado e pensou que xa era hora de crear ao home. Colleu un papel e púxose a facer probas sobre o que poñería por dentro. Debía ser unha criatura que tivese os brazos longos para poder dar abrazos quen-tiños, e uns ollos ben grandes para que puidese contemplar toda a creación.

Un anxo que estaba preto asomouse a ver o bosquexo que Deus estaba a facer e xurdiulle unha dúbida:- Por que fixeches o corazón tan pechado?- preguntoulle –Dixeches que querías unha criatura que recibise ao teu fillo, que fose boa e que acollese aos demais. Se ten o corazón tan pechado non poderá facer ningunha destas cousas.

Deus, mirándoo con infinita bondade contestoulle:

-Por iso mesmo fixen o corazón pechado, para que poida ter todo iso dentro, pero pechado para que non entre o mal. Pero ten truco, ten unha fechadura, pero está por dentro, e só a persoa poderá abrilo e deixar entrar a quen queira. E ti, como tes o corazón?

“Preparo o meu corazón”

Materiais: cartolinas de cor vermella, xornais vellos, rotuladores, purpurinas, pegamentos, tesoiras, e demais mate-rial para colorear, pintar e decorar.

Repartiremos cartolinas vermellas aos rapaces para que recorten un corazón grande cada un. Nel deberán pegar recortes de xornais de noticias negativas.

Unha vez acaben explicarémoslles que agora é tempo de deixar o malo atrás, de sacalo do noso corazón e de enchelo de cousas positivas e bonitas para a chegada de Xesús.

Poñerémoslles ao seu alcance todo o material e permitiremos que deixen voar a súa creatividade mentres escoita-mos a canción da semana.

Posteriormente poñerémolo en común.

SEMANA 4 Con Deus

“La luz que nace en ti ” de La Oreja de Van Gogh - https://www.youtube.com/watch?v=JkrxRCTGY2g

Vuela un cometa entre miles de estrellas,anuncia otra noche de paz.Llega la nieve y se encienden las lucesque adornan la ciudad.

Cantan los niños que ya están de fiesta:¡Que viva la amistad,que viva el amor,que así es la navidad!

Brilla en mi pechola luz que conecta tus ojos con mi corazón.Brilla la chispa del Claner que olviday perdona sin rencor.

Dale la mano a quien no pide a cambioy cantemos por la paz.

¡Que viva la amistad,Que así es la navidad!

Así es la luz que nace en ti,así es la luz que nos ayuda a vivir.

Por ti, por mí, por compartir,tu luz me hace tan feliz.

Cada mañana un Clanerse acerca una niña que escucha llorar.

Tiembla de frío y el Clanerle pone un abrigo al pasar.Ella sonríe y se abrazan felices,¡Que viva la amistad,que viva los Claners,que así es la navidad!

Así es la luz que nace en ti,así es la luz que nos ayuda a vivir.Por ti, por mí, por compartir,Tu luz me hace tan feliz.

Y volverá por Navidad,la buena estrella que nos guía al andar.

Por ti, por mí, por compartir,tu luz me hace tan feliz.Tu luz me hace tan feliz,tu luz me hace tan feliz,tu luz me hace tan feliz,tu luz me hace tan feliz.

12 a 14 anos

SEMANA 1 Cun mesmo


“As lámpadas”

Señor, que o teu pobo permaneza en vela agardando a venida do teu Fillo,para que, seguindo os ensinos do noso Salvador,salgamos ao seu encontro, cando El chegue,coas lámpadas acesas.Polo noso Señor Xesucristo.Amén

“O lago”

“Non me busquedes esta fin de semana, non estarei dispoñible”. Cando mandou a mensaxe desde o seu teléfono móbil, apagouno e gardouno nun peto da súa mochila verde. Encantáballe esa mochila, era a súa máis fiel com-pañeira de viaxe. Púxose a súa camiseta azul, uns pantalóns cómodos e calzouse as súas botas. Ía pasar esa fin de semana facendo o que máis lle gustaba: camiñar en soidade e durmir baixo as estrelas.

Sempre que podía, collía a súa mochila e botábase ao monte. Ese día comezou o seu roteiro, un carreiro cun pouco de pendente. Nono ía sumido nos seus pensamentos, debía tomar unha gran decisión e non sabía que facer. Parou un pouco para tomar auga. A pendente pronunciouse moito e custáballe seguir. En canto se repuxo, continuou a marcha.

Cando pensaba que tería que volver a parar, o camiño tornouse moito máis desafogado e ao volver un recodo atopouse cun lago que estaba rodeado de árbores.

Elixiu un bo lugar para sentar e concentrouse en observar o lago. De súpeto, deuse conta de que anoitecera e que a lúa se reflectía na auga. Levantou a cabeza e púxose a observar o ceo. Enseguida, deuse conta do que tiña que escoller. Estivera tan absorto na súa preocupación que non gozara do que lle rodeaba.

Comprendeu que non podía encerrarse en si mesmo, senón que o que estaba ao seu redor estaba aí para el. Esa noite durmiuse mirando as estrelas cun sorriso nos beizos.

“Velando”

Todos os participantes, excepto un, escóndense, mentres o que queda en vela conta desde quince ata cero. Os par-ticipantes escondidos deben chegar ata o que está en vela de dúas en dúas sen que este os vexa. Cando o faga, debe dicir o nome dos dous. Se acerta, un dos dous que atopou cambia o posto con el e todos volven esconderse.

SEMANA 1 Cun mesmo

“Por fin ” de Pablo Alborán - www.youtube.com/watch?v=TEmHuISQnNw

Qué intenso es esto del amorQué garra tiene el corazón, síJamás pensé que sucediera así

Bendita toda conexiónEntre tu alma y mi voz, síJamás creí que me iba a suceder a mí

(Estribillo)Por fin lo puedo sentirTe conozco y te reconozco que por finSé lo que es vivirCon un suspiro en el pechoCon cosquillas por dentroY por fin sé por qué estoy así

Tú me has hecho mejor, mejor de lo que eraY entregaría mi voz a cambio de una vida entera

Tú me has hecho entender que aquí nada es eternoPero tu piel y mi piel pueden detener el tiempo, oh

No he parado de pensarHasta dónde soy capaz de llegarYa que mi vida está en tus manos y en tu bocaMe he convertido en lo que nunca imaginéHas dividido en dos mi alma y mi serPorque una parte va contigo aunque a veces no lo sepas ver

(Estribillo)

Mejor de lo que eraQue aquí nada es eterno

SEMANA 2 Co mundo


“Mira señor”

Estás a ver, Señor,como o teu pobo espera con fe a festa do nacemento do teu Fillo;concédenos chegar ao Nadal, festa de gozo e salvación,para poder celebrala con alegría desbordante.Polo noso Señor Xesucristo. Amén.

“O reino”

Había unha vez un reino que non tiña rei. Cada pouco tempo presentábanse varios candidatos, pero a xente do reino non se poñía de acordo e nunca elixían a ninguén.

Un día, alguén tivo unha idea: todo o reino sería candidato a rei. Ao ano seguinte volveríanse a reunir para escoller ao máis adecuado.

Todas as familias esforzáronse en dar a mellor educación posible aos seus fillos. Todos se axudaban entre si. O que sabía usar a espada, ensinaba esgrima aos demais. O que montaba a cabalo facía demostracións para que os outros aprendesen. O que sabía de nós, ensinaba os mellores nós. Os maiores ensinaban aos pequenos. Os anciáns compartían os seus ensinos con todo aquel que quixese escoitalos.

Cando pasou o ano, todos reuníronse de novo. Os nervios podíanse case tocar da tensión que había.

Ao final decidiron que ninguén fose nomeado rei, xa que o clima de ensino que se creou era demasiado bo e non querían que se perdese.

Desde entón, o reino deixou de chamarse reino porque ninguén reinaba. Simplemente era o seu fogar.

SEMANA 2 Co mundo

G C O O N V E R O T Í O S P AR O R S E Q U E L E S T Á R CA E R A C S A E L L R E O A IN N O L N D I E E L O B J S CE I E T L É O R M S Í A D U CR D M A K M L R A V P W I Q QO Z H M A Y A A C F O K M M KN P G O Z L D Y S G V M M H BY W V N O N J Y P U P U C H GY M R T O S L I G X R G X Q SF E R E F U F M I G W E V S HL C E S O E C U D A S G J Q LI F V G I M J N Y P M B X C B

M O W Y N N R J W Z Z P X W WA W J G G I A P N R N N O F F

“Sopa de letras”

Atopa as palabras, e coas letras sobrantes forma a frase de abaixo.

CAMELLO JERUSALÉN

SALTAMONTES

FARISEOPAJA

VÍBORA

GRANEROSADUCEO

__ __ __ __ __ __ __ __ __ __ , __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ __ .

CONVERTÍOS PORQUE ESTÁ CERCA EL REINO DE LOS CIELOS

SEMANA 2 Co mundo

“Dios incomparable” de Generación 12 feat. Marcos Barrientos - https://www.youtube.com/watch?v=WmcSy89s9Ww

Aleluya, Aleluya, Aleluya, Aleluya.Aleluya, Por siempre, por siempre, Aleluya,Cantaremos a ti, Aleluya,precioso Dios, Aleluya,Solo Tú eres digno, Aleluya,Digno de suprema alabanza, Aleluya,Digno es el cordero, Aleluya,Por siempre, Aleluya,por siempre y siempre, Aleluya,yeiye ie ie, Aleluya,Yeie, Aleluya,Aaaah, Aleluya,Si cantamos al Dios eterno,

Aleluya, Cantamos, Aleluya,Por siempre al Rey, Aleluya,Al que vive por los siglos, Aleluya,Jesús el Rey, Aleluya,Toda gloria y toda honra, Aleluya,Al que vive por siempre, Aleluya,Cantamos a Jesus, Aleluya,Yeiyeyeiyeye, Aleluya,Aleluya, Aleluya, Aleluya,Aaaah, Aleluya,Rey de reyes, Aleluya,Señor de señores, Aleluya,Por los siglos reina, Aleluya,Aaah, Aleluya,Aleluya, Aleluya, Aleluya, Aleluya,eeeeh.

Dios de mi corazón,en ti encontré mi salvación,tu gloria y majestad,quiero siempre contemplar,

Tu eres mi adoración,y mi eterna canción,todo mi interior,es cautivado por tu amor,

Eres Dios eterno,solo Tú eres bueno,Dios incomparable,eres Tú.Nunca me separaré,de tu gran amor,eres mi Señor,mi Salvador.

Dios de mi corazón,en ti encontré mi salvación,tu gloria y majestad,quiero siempre contemplar,

Tu eres mi adoración,y mi eterna canción,todo mi interior,es cautivado por tu amor,

Te exaltamos

Tu eres digno,Tu eres digno,de recibir toda la gloria.

Aleluya, Aleluya, Aleluya, Aleluya.Aleluya, Si cantamos,Aleluya, Aleluya, Aleluya.Toda gloria,Aleluya, al cordero de Dios,Aleluya, Por siempre,Aleluya, Yei ye,Aleluya, Aleluya, Aleluya, Aleluya,Aleluya al rey, Aleluya,Por siempre, Aleluya, yeiye iye iye.

SEMANA 3 Cos demais


“Non permitas”

Señor, Deus todopoderoso, que nos mandas abrir camiño a Cristo, o Señor,Non permitas que desfalezamos na nosa debilidadeos que esperamos a chegada saudabledo que ven a curarnos de todos os nosos males.Polo noso Señor Xesucristo. Amén.

“A árbore”

Ola amigos, vou contar algo moi curioso:

Nunca contemplara unha árbore, pero un día, detívenme diante dunha igual ás moitas que nos rodean por aquí e observeina detidamente. Mirade unha!.

É de madeira, coroada por moitas ramas, sen apoios, en equilibrio sobre o seu tronco delgado. Adáptase ao campo, onde pasa desapercibida e ofrécese a calquera que pasa por alí.

Hoxe está soa, sen nada de ninguén, semi esquecida, pero ten o seu encanto.

Señor, hoxe a árbore lémbrame o importante que é ter os brazos dispostos, abertos a calquera, aínda que non sempre fagan falta, aínda que as veces esquézanse dun.

Estar aí, disposto ao que chega; sen un gran apoio, só nun tronco. Estar sempre aí, no teu sitio, firme, tal como es. Estar, ser...

Hoxe, Señor, desexo pedirche que, de cando en vez, lémbresme o modelo da miña amiga a árbore: que aprenda a dar o que son, pouco ou moito, que aprenda a estar sempre aí, disposto para quen o necesite, que ame o meu ser.

E, Señor, que saiba aceptar con paz a miña propia soidade, o feito de que, ás veces, a xente que quero, no canto de vir sentar debaixo das miñas ramas, prefiran a compañía doutra árbore.

Todos somos ramas, todos somos follas, todos somos árbore.

“Eu envíoche”

Os participantes divídense en catro grupos: leprosos, cegos, xordos e mensaxeiros. Todos se reparten polo espazo asignado. A persoa que dirixe o xogo conta ata tres e todos (excepto os mensaxeiros) deben chegar a un punto determinado. Se lles tocan antes de chegar, deben quedar quetos (os cegos tapándose os ollos, os leprosos tocán-dose os brazos e os xordos tapándose as orellas). Para liberalos os mensaxeiros deben chegar ata eles, tocarlles os ombreiros e dicirlles: “Eu envíoche, prepara o teu camiño”.

SEMANA 3 Cos demais

“Somos uno” de Axel y Abel Pintos - https://www.youtube.com/watch?v=1MibkygUPLU

Yo soy lo que soy no soy lo que vesYo soy mi futuro y soy mi ayerY hoy tan sólo soy este amanecerY los ojos que te vieron nacerSoy tan simple que casi ni me ves

Yo soy lo que soy no soy lo que vesNo soy cuna de oro ni simple moisésSoy el desamparo del corazónDe aquel que pelea y no tiene voz

Soy la mano que te quiere ayudarNo hablo solo de mí cuando digo que soyTe hablo de ese lugar donde nace el amor que sueñas

Oh oh oh oh ohSomos tan distintos e igualesOh oh oh oh ohSomos el que siente y el que no estáOh oh oh oh ohSomos tan distintos e igualesOh oh oh oh ohTodos somos uno con los demásLa piedra y el río, el cielo, la florTodos somos uno con los demásEl lobo, el cordero, y el mismo DiosTodos somos uno

Yo soy lo que soy no soy lo que vesSoy mi pasado y soy mi despuésSoy libre y dichoso por elecciónSoy un loco inquieto pidiendo paz

(Estribillo)

Oh oh oh oh ohSomos tan distintos e igualesOh oh oh oh ohSomos el que siente y el que no estáOh oh oh oh ohSomos tan distintos e igualesOh oh oh oh ohTodos somos uno con los demás (x5)

Somos tan distintos e igualesTodos somos uno con los demásSomos tan distintos e igualesTodos somos uno

SEMANA 4 Con Deus


“Prepáranos”

Señor e noso Deus,prepara os nosos corazóns coa forza do teu espírito,para que cando chegue Xesucristo, o teu Fillo,atópenos dignos de sentarnos á súa mesae El mesmo sírvanos no festín eterno.Polo noso Señor Xesucristo. Amén.

“O aniversario”

Convidáronme a un aniversario.

Faime moita ilusión que se acordase de min. Fai moito que non falamos, perdemos practicamente todo o contacto. Coñecémonos desde sempre, non lembro a miña vida sen el preto. Sempre estivo, pero funo afastando. Deixei de escribirlle e de falarlle para contarlle as miñas penas e pasei unha época centrado nas miñas cousas, sen pensar nel. Cando recibín a invitación, púxenme a lembrar momentos xuntos. O ben que estabamos.

Convidáronme a un aniversario.

Xesús volve a nacer, a nacer para morrer por nós, por min. Xa non te vou abandonar, quédome contigo.

“A carta”

Individualmente deben escribir unha carta para unha persoa da súa idade que vive moi lonxe e que non sabe o que é o Advento. Ten que incluír as palabras: esperanza, alegría, Xesús, domingo, María. Cando acaben lense todas en voz alta e elíxese a que máis lles guste. Todos a copian para difundila todo o que poidan.

“Hoy despierto” de Siervas - www.youtube.com/watch?v=iivzWPLDFVw

Hace falta que despierteQue los ojos de mi espíritu con tu luzMe descubran que estas dentro de míHoy despierto a tu presencia ven SeñorTe abro la puerta, sé que vives, eres tan real

Hoy despierto a tu presencia, ven Señor te abro la puertaGracias por querer ser mi amigo, quédateHoy despierto a tu presencia, ven Señor te abro la puertaGracias por querer ser mi amigo, estás allíCada día, cada instante

Como un mendigo llamas a mi puertaMe suplicas que reconozca las señales de tu amorHoy despierto a tu presencia

(Estribillo)

Me detengo y me despiertoY te encuentro en lo bello de lo pequeñoEn lo que pueda parecer repetidoY me despierto a mí mismaQue respiro que vivo y me fascinoPorque todo me habla de ti

Hoy despierto a tu presencia ven SeñorTe abro la puerta de esta mi pobre casa

(Estribillo)Hoy despierto a tu presencia, ven Señor te abro la puertaGracias por querer ser mi amigo, quédateHoy despierto a tu presencia, ven Señor te abro la puertaGracias por querer ser mi amigo, estás aquí

15 a 17 anos

SEMANA 1 Cun mesmo


“Son un traste”

Señor:Son un traste, pero quéroche;quéroche terriblemente, tolamente,que é a única maneira que teño eu de amar,porque só son un pallaso!.

Xa hai anos que saín das túas manscheo de talentos e dons, equipado con todo o necesario para vivir e ser feliz-o teu amor, a túa caixa de caudais,os teus proxectos,as túas sorpresas e agasallos de Pai-. Pronto, quizá, chegue o día en que volva a ti...

Aquí estou, Señor.A miña alforxa está baleira,os meus pés sucios e feridos,as miñas entrañas ermas,os meus ollos tristes,as miñas flores mustias e descoloridas.

Só o meu corazón está intacto...Espántame a miña pobrezapero consólame a túa tenrura.Estou diante túa como un cantarillo roto;pero, co meu mesmo barro,podes facer outro ao teu gusto...

“O leñador e o machado ” - Xavier Conesa

Había unha vez un leñador que se presentou a traballar nun serradoiro. O soldo era bo e as condicións de traballo mellores aínda; por tanto, o leñador decidiuse a poñer en práctica toda a súa experiencia.

O primeiro día, ao presentarse ao capataz, este deulle un machado e designoulle unha zona de traballo. O home, entusiasmado, saíu ao bosque e nun só día cortou dezaoito árbores.-Felicítoche.- díxolle o capataz- segue así.

Animado polas palabras do capataz, decidiu mellorar a súa propia marca, de tal modo que esa noite foi descansar ben cedo.

Pola mañá levantouse antes que ninguén e foise ao bosque. A pesar de todo o empeño non conseguiu cortar máis que quince árbores.

Triste polo pouco rendemento, pensou que tal vez debería descansar máis tempo así que esa noite decidiu deitarse coa posta do sol. Ao amencer levantouse decidido a superar a súa marca de 18 árbores. Con todo, ese día só cortou dez.

SEMANA 1 Cun mesmo

“Grazas por dicirmo”

Este xogo pódenos axudar a analizar o comportamento comunicativo dos participantes e tomar medidas respecto diso.

Pensade que compañeiros do grupo quereriades que interviñesen máis falando ao grupo e quen menos do que habitualmente o fan, e que significaría isto para vós.

Un de vós comenzará a dicir a outro, por exemplo: «Luisa, querería que ti falases un pouco menos. Comezas a falar e non paras. Ao fin eu dúrmome». A persoa interpelada responderá sempre coa mesma frase. Dirá: «Grazas por dicirmo».

Seguindo co noso exemplo, Luisa buscará a outro a quen dirixir a palabra e diralle quizá: «Carlos, gustaríame que ti falases máis. Paréceme que ti tes ideas moi boas, pero que non as dis no grupo».

Procurade que o xogo se desenvolva así por un tempo. Máis tarde poderemos tomar posición en relación a cada declaración...

(Interrompede o xogo aos primeiros signos de fatiga e ofrecede aos que non tiveron ocasión de intervir a posibili-dade de facelo.)

Que me dixeron a min? Como reaccionei? Atopei durante este experimento suficiente atención? Dirixiuse tamén ao responsable algún feed-back? Como se pode mellorar o nivel de participación de todos? Como me sinto eu?

Ao día seguinte foron sete, logo cinco, ata que ao fin desa primeira semana de traballo só cortou dúas árbores. Non podía entender que lle sucedía xa que fisicamente atopábase perfectamente, como o primeiro día.

Canso e por respecto a quen lle ofrecía o traballo, decidiu presentar a súa renuncia, polo que se dirixiu ao capataz ao que lle dixo:-Señor, non sei que me pasa, nin tampouco entendo por que deixei de render no meu traballo.

O capataz, un home moi sabio, preguntoulle: -Cando afiaches o teu machado por última vez?.-Afiar?. Xamais o fixen, non tiña tempo de afiar o meu machado, non podía perder tempo niso, estaba moi ocupado cortando árbores.

Seguindo os consellos do capataz, o leñador, entre árbore e árbore, empezou a tomarse o seu tempo para afiar o machado; dese xeito puido duplicar a tala de árbores.

Non fai falta que sexamos leñadores para darnos conta do bo ensino que nos deixa esta historia. A nós ocórrenos o mesmo, estamos tan ocupados, correndo dun lado para outro, que non temos tempo para as cousas verdadeiramente importantes da vida. E o peor é que se nos preguntasen onde imos, non saberíamos que respon-der; aínda que de todos os xeitos seguiríamos estando apurados.

Chegamos ao fin do día moi cansos e, se fixésemos un balance das nosas actividades, dariámonos conta de que apenas fixemos nada do que tiñamos que facer.

Vivimos por impulsos, sen parar, sen pensar, sen programar. A nosa mente bloquéase, comezamos a padecer ten-sión, fatiga crónica, enfermidades de todo tipo, pero seguimos adiante sen pensar que quizais deberiamos facer un alto no camiño para reconsiderar por que facemos o que facemos.

SEMANA 1 Cun mesmo

“Cuando nos volvamos a encontrar ” de Carlos Vives - https://www.youtube.com/watch?v=Geqmpq0tjNU

Hoy pagué las cuentasArreglé un poco el jardínDecoré con floresComo te gustaba a tiDe comer chatarra ya dejéY de ver la tele hasta dormir

Dejé el cigarrillo ya no me sabe el caféComo a mí me gusta solo a ti te queda bienYa la bicicleta la arregléY por ti empecé a estudiar francés

Y traerá tu amor la primaveraY una vida nueva que aprenderNada volverá a ser como ayer

Cuando nos volvamos a encontrarNo dejaré de contemplar la madrugadaNo habrá más llanto regado sobre tu almohadaNo habrá mañana que no te quiera abrazarCuando nos volvamos a encontrarYa no habrá tiempo para tristes despedidasNo habrá un instante que no adore de tu vidaNo habrá una tarde que no te pase a buscarCuando nos volvamos a encontrar

Solo fui un malcriado que rompió tu corazónTus buenos consejos ahora son mi religiónLas malas palabras me olvideComo voy a yoga ya no tengo estrésY traerá tu amor la primaveraY una vida nueva que aprenderNada volverá a ser como ayer

Cuando nos volvamos a encontrarNo dejaré de contemplar la madrugadaNo habrá más llanto regado sobre tu almohadaNo habrá mañana que no te quiera abrazarCuando nos volvamos a encontrarYa no habrá tiempo para tristes despedidasNo habrá un instante que no adore de tu vidaNo habrá una tarde que no te pase a buscarCuando nos volvamos a encontrar(x2)

SEMANA 2 Co mundo


“Eu só quero pedirche” de Benjamín G. Buelta

Eu só quero pedirche o que ti sempre me ofreces, o teu amor e a túa graza que procrean vida,pero poden levar á morte por defender aos asaltados, que crean saúde, pero poden levar a perdela no servizo dos débiles, que nos fan amables,pero poden provocar descualificación social por non adaptarnos ás leis,que frutifican a terra con todos os bens necesarios,pero poden deixarnos sen nada por facernos irmáns dos botados do teu mundo.

Eu só quero pedirche o teu amor e a túa graza.Que os acolla en min como a última verdadee que o meu corazón diga:“Bástame”.

“O mestre e a serpe”

Unha serpe mordera a tantos habitantes da aldea que eran moi poucos os que se atrevían a aventurarse nos cam-pos. Pero era tal a santidade do Mestre que se correu a noticia de que tiña domesticada á serpe e a convencera de que practicase a disciplina da non violencia.

Ao pouco tempo, os habitantes da aldea descubriran que a serpe tíñase feito inofensiva. De modo que se dedica-ban a tirarlle pedras e a arrastrala dun lado a outro agarrándoa pola cola.

A pobre e mallada serpe arrastrouse unha noite ata a casa do Mestre para queixarse. O Mestre díxolle:-Amiga miña, deixaches de atemorizar á xente e iso non é bo.-Pero se fuches ti quen me ensinou a practicar a disciplina da non violencia!.-Eu díxenche que deixases de facer dano, non de asubiar.

“A laranxa”

Esta dinámica consiste en sacar do grupo a unha parella, ou varias, tantas veces como reaccións queiran lograrse, e deixalos fóra para que non escoiten as explicacións que se dan ao grupo. Este será o gran observador para logo poder reflexionar sobre o que ocorre, como se afronta o conflito, e como se tenta solucionar.

Cando entra a primeira parella (se se elixiron máis, as demais quedan fóra, pois a idea é que non se decaten de que vai a historia) repárteselles a cada un un folio para que o lean, colocados un fronte a outro e no centro, nunha cadeira ou mesa, unha laranxa.

Nun dos folios lerase: “debes facerche coa monda da laranxa” e noutro: “debes facerche coa pulpa da laranxa”. Unha vez que leron os papeis espéranse as reaccións de cada un.

Ao grupo explicóuselles anteriormente de que vai a historia e coñecen o que hai escrito en cada papel, que o texto é moi similar pero non é igual, pero que a parella non o sabe. Trátase de que a un membro da parella se lle require urxentemente facerse coa pel da laranxa e a outro coa pulpa, pero non son conscientes posto que non saben que o papel do outro é diferente, e o que intúen é que ambos queren

SEMANA 2 Co mundo

o mesmo. Aí está o conflito e o que hai que observar é precisamente como o resolven, se hai pelexa, tiróns, se se paran a pensar ou non, se dialogan ou tratan de buscar algún tipo de acordo...

Pode repetirse con varias parellas para ver como reaccionan persoas distintas ante a mesma situación (e o tema tamén pode ser acomodado ao que interese traballar, por exemplo o descubrimento de que é o remedio milagroso para aprobar, ser rico...).

Ao final trátase de que todos en grupo reflexionen. Os observadores do que viron e como viron ás parellas, e estas como se sentiron e que viviron coñecendo só unha parte da historia. Tamén sobre as formas que usaron, se foron as mellores, cales poderían selo, dificultades que hai para iso, etc.Tamén sobre o tema que se tocaba, relevancia ou transcendencia dese tema para chegar a tales medios, que estaba en xogo, vale máis unha persoa que outra?

“Viva la vida” de Rosana https://www.youtube.com/watch?v=0SshwtryE34

Viva la vida que amo sin medida que baila al son del aire que respiras que es todo si me miras

Viva la vida me besa y me desarma me lleva por la orilla de tu cuerpo al centro de tu alma

Viva la vida, desnuda de mentiras sin miedo de llevarnos a donde quiera el corazón que siempre viva la vida, mientras el mundo gira entérate, vivir nos hace fuerte, soñar es de valientes

Viva la vidaque viaja en un suspiro que escribe amor con tinta de latido que es todo si te miro


¡Que siempre viva la vida!

Vive la vida mientras el mundo gira entérate, vivir nos hace fuerte soñar hace valientes


Viva la vida, viva la vida sin miedo de llevarnos donde quiera el corazón viva la vida, viva la vida viva la vida, viva la vida entérate soñar es de valientes viva la vida

SEMANA 3 Cos demais


“Vivir no meu corazón”

Xesús, amigo, irmán, e Deus meu.Quero deixarche vivir no meu corazón,para que poidas facer de mina mellor das persoas que eu poida ser.Unha vez dixeches que os teus amigos son a luz do mundo.

Gústame iso de ser luz,de iluminar a todos os que me rodeancoa luz da miña solidariedade,para facer que os que están tristes vivan nunha festa,para facer que os que viven a escuridade do rexeitamento,gocen a luz e calor da compañía,para facer que os que o ven todo negrovéxano todo de cor esperanza.

Quero dicirche SI, Xesús.Quero que vivas en min, porque non me gusta a escuridade,a escuridade onde me encerra o meu egoísmo,a escuridade onde me atrapan os meus enfados,a escuridade onde me afunden os meus caprichos,a escuridade de tantas cousas malas deste mundo.

Quero dicirche SI, Xesús,para que me enchas das túas luces de cores,cores de alegría, de esperanza, de vida.

Quero que me axudes a sentira calor da túa luz de amizade dentro de min,porque así poderei ser para os demaisa túa luz e calor de amizadecoa miña forma de obrar e actuar.

Así poderei ser luz de esperanzapara os que me rodean cada día.

(Cáritas Madrid, 2013)

“O ceo e o inferno” (Conto Zen)

Certo día, un gran sabio relixioso pediulle a Deus que lle permitise ver como era o Ceo e o Inferno para compartir a súa experiencia cos demais homes.

O sabio, de inmediato, mergullouse en soños, e mediante o poder de Deus a súa alma viaxou aos diferentes des-tinos. Deus decidiu mostrarlle primeiro o inferno.

Era unha gran mansión, cuxa única habitación era un longo e infinito comedor. O comedor era tan amplo como unha autoestrada e á fronte de cada comensal estaban servidos os mellores e máis variados pratos e manxares existentes. O sabio observou detidamente as súas caras e notou que estaban enfermos, e que tiñan fame, xa que

SEMANA 3 Cos demais

os seus cubertos eran tan longos como remos, e por máis que tentasen estirar os seus brazos non alcanzaban a ali-mentarse. O sabio simplemente observou detidamente e en silencio. Imaxinaba que o ceo sería totalmente diferente.

Despois de observar uns segundos máis, Deus decidiu mostrarlle ao sabio o Ceo. O sabio comezou a mover as súas mans mentres ascendía nese lento transo. Cal sería o seu asombro de ver a mesma mansión, e entrar nela. A única habitación era un gran comedor coas mesmas dimensións e características do inferno. Estaba servida cos mesmos pratos ostentosos. Sabía que algo diferente tiña que ocorrer.

Os comensais, a pesar de ter culleres tan longas como remos víanse saudables, cheos de vigor e felices. O sabio preguntouse a si mesmo: “Pero como están tan felices se eles por si mesmos non poden aliment... Ahhhh, é iso!”. E observou que cada comensal alimentaba ao que estaba en fronte.

Lembremos que, na nosa vida, Deus dános a oportunidade de escoller entre Ceo e Inferno. O que non sabemos é que a nosa vida volvémola ceo ou inferno dependendo da nosa boa convivencia orientada cara ao benestar de todos.

“Ti es”

Imaxinade que unha nova relixión difúndese polo país. A relixión creou un rito no que nós poderemos tomar parte.

O ritual orixinalmente desenvólvese no seo dunha familia deste xeito: cada familia reúnese unha tarde á semana en forma de círculo, como agora estamos nós. O pai mira ao seu redor, elixe un membro da familia e di, por exemplo: «Esteban, ti es Esteban e non o pai». Esteban mira ao seu pai e di «Si, pai, eu son Esteban e non o pai». Agora toca a Esteban proseguir co rito.

O rito relixioso prosegue así ata a mañá, pero nós só o faremos durar un cuarto de hora. Podedes elixir a calquera e, se queredes, podedes elixir varias veces ao mesmo participante, pero podedes só e exclusivamente usar esa frase ritual.

Podedes introducir variantes cambiando o ton e a modulación da voz, usando xestos, cambiando a velocidade...

(O mesmo responsable inicia o rito. Oportunamente interrómpeo e dá oportunidade aos que interviñeron pouco ou non o fixeron nunca, para que digan eles a frase ritual).

Como me sentín durante o rito?

Sentín que recibía bastante atención polo feito de ser interpelado? Que di o xogo con relación ás tensións

entre os membros do grupo?

Quen era para min a persoa máis importante para ser interpelada?

Como me sinto agora?

En que situacións deste grupo podo dicir que eu síntome «eu mesmo»?

Ata que punto déixome eu condicionar desde o exterior?

SEMANA 3 Cos demais

“La estrategia ” de Cali y El Dandee https://www.youtube.com/watch?v=lWh1TKGmGJk

Yo sé que nunca es bueno aparecer, que no debo llamarla Que debe parecer que así estoy bien, que ya pude olvidarla Igual yo sé que fue su decisión y debo respetarlaY debo reprimir esta esperanza de volver a amarla

Si lo hago todo bien quizá algún día lograre que llore Y no es que yo quiera que sufra es que quiero que no me ignoreQue aunque lo hice sin culpa tal vez me ganaron mis temores ehSi lo hago todo bien quizá algún día vuelva y se enamore

Hacerlo todo sin errores Para ver si te cautivo Y buscar la excusa perfecta Para que sepas que aun vivo Y para hacer esa llamada Que demuestre que aún existo La estrategia es lo de menos Yo solo quiero oír tu voz

(Estribillo)No quiero seguir jugando (oh)A que sean mis amigos Quienes decidan que hago La verdad me estoy ahogando (oh)Al tragarme las palabras Y no decir que te extraño Y no decir que te amo

Duele tanto tu partida que ruego por anestesia Se desangra un corazón mientras el tuyo tiene amnesia No se acuerda de esa noche que juramos ser eternos Que íbamos a darlo todo por querernos Ese universo paralelo en el que todavía me quieres Si es la cura por momentos eso que tanto me duele Duele tanto el abandono te di todo lo que tienes Y entre mas amor te doy tu lo afilas y me hieres

(Estribillo)

Me han dicho por ahí que me olvidaste y que ya no estás triste Que hay otro y que ya no te importa lo que por mí un día sentiste Y yo no pierdo la esperanza y sueño con que les mentiste ehY que usas la misma estrategia que yo usé cuando te fuiste

(Estribillo)

SEMANA 4 Con Deus


“Síntoche preto de min”

Quizais non poida verche, non poida tocarchepero síntote tan preto de min.Con só nomearchesinto estremecer todo o meu ser, coa túa presenza.Como negar que ti vives no meu corazón?.Contigo, non sinto soidadepois ti vives en mine nunca me deixarás.Contigo, non hai temor nin soidadee a túa presenza en minpor sempre vivirá.Antes da túa partida, prometíchesme que estaríasxunto a min cada día ata o final.Levo a túa promesa gardada aquí na miña alma e é o alento que me dá vida.Como negar que ti vives no meu corazón?.Contigo non sinto soidade...Es o meu doce alimento, o meu sangue, a miña fe,a miña esperanza, a miña mellor canción.Contigo todo é mellor, Señor.Contigo, non sinto soidade...

“Cruzando o río” - (Conto Zen)

Un ancián mestre zen e dous discípulos andaban en paz e silencio por un longo camiño. Cara ao mediodía chegaron a un río e viron a unha moza moi guapa sentada tranquilamente cos pés postos na auga. A moza contemplaba receptiva e sedutora aos tres camiñantes.

Os dous discípulos empezaron a mostrarse nerviosos ante tanta beleza. Os dous quedaron embelesados polo atractivo radiante do corpo da moza e pola brillantez da súa mirada. Aos poucos fóronse achegando, deixando ao mestre nun segundo plano.

Ela, con actitude sedutora, miroulles e díxolles:- Quen dos dous podería axudarme a cruzar o río?.

Os dous raparigos miráronse e dirixiron un xesto interrogando ao mestre que observaba o que estaba a pasar. O mestre lanzou unha mirada profunda a cada un deles sen dicir nada. Despois dun longo e tenso minuto de dúbidas, un dos discípulos avanzou, e collendo á muller en brazos, axudouna a cruzar o río entre sorrisos, caricias e moita complicidade.

Unha vez chegaron alén do río déronse un bico tenro e despedíronse sen deixar de mirarse. O mozo deuse media volta e continuou o camiño co outro discípulo e o mestre.

O discípulo que se quedou xunto ao mestre non deixaba de lanzar interrogadoras miradas ao silencioso e impasible ancián que só observaba. Pasaban as horas mentres avanzaban silenciosos polas montañas e vales. O discípulo que non cruzara o río xunto á rapariga, realmente estábao pasando moi mal. Pero non dicía nada.

Pola noite, cando chegaron a casa, os seus movementos delataban o seu estado interno: queimábase co lume que acendía, caíaselle o vaso de auga que sostiña entre as súas mans, tropezaba coa raíz dunha árbore no xardín... A súa mirada sempre atopaba o rostro impasible e ecuánime do ancián, que observaba sen emitir xuízo nin palabra.

SEMANA 4 Con Deus

“Sin principio ni final” de Abel Pintos - https://www.youtube.com/watch?v=-n7G5Dqb3UM

Tres días despois, a tensión chegou a ser tan dura, que o mozo se dirixiu cara ao mestre e díxolle con rabia:-Por que non lle dixeches nada ao meu irmán, que rompendo as regras da sobriedade, acendeu o lume do erotismo con aquela moza do río?. Por que?!. Por que non lle dixeches nada?!... E non me digas que a resposta está no meu interior porque xa non podo escoitar nin ver nada con claridade!. Necesito entender!. Dáme unha resposta, por favor.

O ancián, dedicándolle unha mirada integral de rigor e benevolencia, respondeulle con serenidade e contundencia:- O teu irmán tomou a man daquela muller ao carón do río, e soltouna cando chegou alén. Ti tomaches a man daquela muller ao carón do río e aínda non a soltaches.

“Os meus sentimentos”

Querería descubrir como se atopa agora cada un de vós. Eu mesmo noto que a animación deste grupo cáusame certa tensión. Seguide estas instrucións: sen falar entre vós, tomade unha actitude corporal, dentro da sala, que exprese como sentides neste momento con relación ao grupo.

Se, por exemplo, con relación á nosa actividade vos sentides «como nunha festa» vos colocades no centro da sala; se tedes a sensación de que prefeririades estar fóra, poñédevos xunto a unha xanela ou xunto á porta; se vos sentides adormecidos, tombádevos no chan; se vos sentides molestos con algún, podedes dirixirvos a el e expre-sarlle o voso sentimento, só con xestos e sen tocalo. Representade en silencio, coa linguaxe do corpo, o que agora sentides...

(Dade ao grupo o tempo e o modo de que cada quen atope o seu sitio).

Agora tomade conciencia dos sentimentos que expresastes. Mirade ao redor e vede que sentimentos expresan os outros...

Te vuelves parte de mi ser en mis palabrasEstás aquí tocando el centro de mi almaComo un eclipse sin final de sol y lunaComo lo eterno del amor en una alianzaPodría hacer que el mar se junte con el cieloPara lograr la inmensidad que hay en el vueloQue me regala tu mirada y tu desveloBajo la luna cuando danzas en mis sueños

Te voy a amar, y me amarásTe amo sin principio ni finalY es nuestro gran amorMi ángel de la eternidadTe voy a amar y me amarásTe amo y es mi única verdadY es nuestro gran amorLo que nunca morirá

La noche brilla con tu luz en la distanciaTu imagen reina y es su brillo el que me alcanzaMe elevo en cada movimiento de tu sombraQue baila cada vez que mi canción te nombraQuizá esta vida se termine dando cuentaQue es ella solo un momento de esta historia

Porque este amor no tiene tiempos ni fronterasPorque este amor va más allá de mi existencia

Te voy a amar, y me amarásTe amo sin principio ni finalY es nuestro gran amorMi ángel de la eternidadTe voy a amar, y me amarásTe amo y es mi única verdadY es nuestro gran amorLo que nunca morirá

Te voy a amar y me amarásTe amo y es mi única verdadY es nuestro gran amorLo que nunca morirá

De 18 anos en diante

SEMANA 1 Cun mesmo


“Quero oír”

Señor Xesús, Ti non estás a esperar un momento de debilidade para chamarme,ao contrario, creo que me chamas nos meus mellores momentos.Dáme capacidade para escoitar a túa chamada en cada ocasióne poder atopar o meu camiño cara a ti.Faime entender o que queres que faga,saber que me estás pedindo sen importarme por que ou para que,e saber continuar con entusiasmo e confianza ese camiño cara a ti.

“Os signos de Deus ” (Extraído dunha Homilía do Papa Francisco)

A Igrexa, neste momento de grandes cambios históricos, está chamada a ofrecer con maior intensidade os signos da presenza e da proximidade de Deus.

Este non é un tempo para estar distraídos, senón ao contrario para permanecer alerta e espertar en nós a capaci-dade de ver o esencial. É o tempo para que a Igrexa redescubra o sentido da misión que o Señor lle ten confiado: ser signo e instrumento da misericordia do Pai.

Por iso hai que manter vivo o desexo de saber descubrir os moitos signos da tenrura que Deus ofrece ao mundo enteiro, e sobre todo a cantos sofren, atopándose sós e abandonados, e tamén sen esperanza de ser perdoados e sentirse amados polo Pai.

Nas nosas vidas hai “sorpresas” que en realidade non o son tanto. Non debería sorprendernos que chegue así a conta mensual do teléfono, se estivemos facendo longas chamadas ao exterior. Para quen se dedica aos estudos e non se dedicou responsablemente a eles, é lóxico que ao chegar ao exame “sorpréndalle” o difícil que é. Era de esperar!. Nós mesmos preparamos e fraguamos estas sorpresas, que poden resultar desagradables ou negativas.

Pero sucede o mesmo en sentido positivo. Quen cumpre o seu traballo con profesionalidade, é emprendedor e ten iniciativa, está “a se preparar” unha boa sorpresa, que pode ser un ascenso de posto, máis prestacións, etc. De nós depende, entón, que moitas situacións do futuro sexan boas ou malas.

Por iso, o Señor recoméndanos vixiar e orar; estar activos, construíndo as nosas vidas. Vixiar e orar para descubrir se estamos a aproveitar ao máximo o tempo presente, non vaia a ser que nos esteamos preparando unha sorpresa desagradable para o futuro!

SEMANA 1 Cun mesmo

“As miñas sorpresas”

Cada mozo reflexiona durante uns 20 minutos (ou o que se vexa adecuado segundo as circunstancias) e tenta descubrir sorpresas, negativas e positivas, que atopase nos últimos días. A continuación analiza as súas actividades actuais e a súa actitude cara a elas e tenta descubrir, que sinais poden ir aparecendo, e se conlevan sorpresas negativas ou positivas.

Estando atento aos sinais e signos que a vida me presenta, podo conducir o meu camiño cara ao estilo de vida que me propón Deus?

“Yo no me doy por vencido” de Luis Fonsi - https://www.youtube.com/watch?v=8hRGBcr_gJc

Me quedo calladoSoy como un niño dormidoQue puede despertarse con apenas solo un ruidoCuando menos te lo esperasCuando menos lo imaginoSé que un día no me aguanto y voy y te miroY te lo digo a los gritosY te ríes y me tomas por un loco atrevidoPues no sabes cuánto tiempo en mis sueños has vividoNi sospechas cuando te nombré

Yo, yo no me doy por vencidoYo quiero un mundo contigoJuro que vale la pena esperar, y esperar y esperar un suspiroUna señal del destinoNo me canso, no me rindo, no me doy por vencido

Tengo una flor de bolsilloMarchita de buscar a una mujer que me quieraY reciba su perfume hasta traer la primaveraY me enseñe lo que no aprendí¬ de la vidaQue brilla más cada díaPorque estoy tan sólo a un paso de ganarme la alegríaPorque el corazón levanta una tormenta enfurecidaDesde aquel momento en que te vi


Este silencio esconde demasiadas palabrasNo me detengo, pase lo que pase seguiré


Oh oh ohjuro que vale la pena esperar, y esperar y esperar un suspiroUna señal del destinoNo me canso, no me rindono me doy por vencido, oh oh

SEMANA 2 Co mundo


“A civilización do teu amor”

Señor Deus, agradecémosche a sabedoría que nos transmite o teu exemplo de amor universal.Dános a coraxe de abrir o corazón e o espírito ao noso próximosen mirar a súa raza, a súa cor ou a súa relixión,pois sabemos que toda a humanidade é filla túa.Concédenos a graza de superar as barreiras da indiferenza, dos prexuízos e do odio, para construír a civilización do teu amor.

“O meu avó viviu no Sahara” - (Solidariedade Don Bosco)

Ola, chámome Airam e son un mozo das Illas Canarias. Supoño que sabedes onde estamos, no Océano Atlántico, moi preto de África.

O outro día chegou ao meu colexio un mozo do Sahara, que se chama Abdel e que veu a estudar. Está a quedarse cunha familia canaria que lle acolleu na súa casa. Abdel estivo a contarnos como é a súa vida no Sahara, e é moi diferente á nosa aquí. Quedei moi sorprendido de todo o que nos contou e non puiden deixar de pensar niso todo o día.

Cando cheguei a casa conteillo á miña familia, e o meu avó fíxome moitas preguntas. Sabedes por que?. Pois porque hai moitos anos el foise ao Sahara a vivir.-E por que fuches alí, avó?- Pregunteille.

Entón o meu avó empezoume a contar a súa historia:“Naquela época, fai non demasiados anos, aquí en Canarias pasabamos moitas necesidades. As tendas tiñan moi pouquiñas cousas e encima cada familia tiñamos un libriño no que marcaban o que podiamos comprar, para repartilas entre todos os seus habitantes. En casa non había suficiente comida para todos os irmáns e irmás, e como eu era o maior, en canto cumprín os 16 anos fun ao Sahara a traballar.

Agora xa non é así, pero entón o Sahara pertencía a España. Como o Sahara era moi rico en minerais que había baixo a terra, había empresas españolas que os sacaban para levarllos a España. Eu traballaba nunha desas empresas.

Mentres traballei alí coñecín a moitas persoas saharauís, que traballaban comigo. Teño moitos amigos e amigas daquela época, pero xa non viven no lugar no que eu vivín. Cando España foise do Sahara tiveron que fuxir pola guerra, e agora viven no medio do deserto, moi lonxe do seu país. O teu novo compañeiro Abdel debe ser fillo ou neto dunha desas persoas que tiveron que deixar a súa casa.

Naquel momento eu volvinme a Canarias e empecei a traballar noutra cousa. E é curioso porque agora teño compañeiros de traballo que veñen do Sahara e doutros países para traballar a Canarias. Do mesmo xeito que eu, hai moitos anos, queren mellorar as súas condicións de vida. E que ben que poidan facelo aquí!”.

E así foi como o meu avó contoume a súa historia. Eu non sabía que tamén en Canarias, e en toda España, moitas persoas tiveran que ir vivir a outro país, porque aquí tamén había moita pobreza. Como cambiou todo en tan pouquiño tempo!.

Coñezamos de onde veñen as persoas que están ao noso lado!

SEMANA 2 Co mundo

“O que nos diferencia e únenos”

Localiza persoas doutras culturas/relixións da túa contorna e conversa con eles atopando puntos en común e dife-renzas. A continuación, entre todos os participantes faise un mural cos aspectos que máis lles chamaron a atención e atópaselles un sentido positivo.

“Hijos de un mismo Dios ” de Macaco -https://www.youtube.com/watch?v=4HYVgZT37rg

Cinco de la mañana ahí en TijuanaSe oye un disparo desde una ventanaMaría mira hacia al cielo, ya está acostumbradaEs la banda sonora de cada madrugada

Una pareja viviendo en Nueva YorkTrabaja a jornada completa, otra cuota, otro orde-nadorSu tiempo se resume, con tiempo que no consumeLa banda sonora, es el sonido de su reloj

Doce de la noche en el sur de EuropaPongamos que hablo de MadridLa palabra crisis bautizará la mañanaEs la banda sonora de tanto repetir.

Si somos hijos, hijos de un mismo dios¿Por qué siempre caen los mismos, por qué? oye, dí-meloSi somos hijos, hijos de un mismo dios¿Por qué los ojos se nublan?¿Por qué los ojos se acostumbran a todo este dolor?(Vámonos!) Sí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh

São Paulo, siete de la tardeCacerolas en lugar de tambores inundan la calleJoão sigue con lo suyo, con sus laboresFuera suena la banda sonora de sus dolores.

Luis, con el mundo, lleva una vida muy socialEn la Red un millón de amigos,Dice no te pueden fallarPero en su casa hace un mesQue nadie cruza su portalLa banda sonora, solitaria comunidad.

Un hombre camina por las calles de DakarSe pregunta si una enfermedad se puede orquestar¿Quién traerá la vacuna?Moneda y cambio de una fortunaUna banda sonora que pronto se olvidará.

Si somos hijos, hijos de un mismo dios¿Por qué siempre caen los mismos, por qué? oye, dímelo(Escucha!)Si somos hijos, hijos de un mismo dios¿Por qué los ojos se nublan?¿Por qué los ojos se acostumbran a todo este dolor?(Vámonos!)Sí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh

Y nos piden convivir, sin perder la corduraDar la mano con soltura a los Tipos de interés,Aceptar su economía como animal de compañíaCorrer con ataduras sobre su mundo de papel.

Sí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh oh ohSí, somos, oh oh

SEMANA 3 Cos demais


“Toma as miñas mans”

Señor, dáme a capacidade de ser empático,Señor que non me deixe levar polas aparencias,Señor, que poida ver o teu rostro noutros rostros,Señor, que sexa capaz de non xulgar.Ti axúdasme a camiñar, toma as miñas mans para axudar aos que me necesiten.

“Non queremos estranxeiros” (E.Tabares)

Era a noite de Nadal e en todas as casas dispoñíanse as familias para celebrar a Noiteboa. De súpeto, no silencio da noite, oíuse un forte ruído na rúa. Algunhas persoas asomáronse con medo ás súas xanelas e viron a un grupo de homes encapuchados que tiraran varias lastras contra o escaparate dun bazar e pintaban cunha brocha na parede: “Fóra estranxeiros!”... “España para os españois”... O bazar era propiedade dun inmigrante marroquí, que se instalou no barrio sete anos atrás e vivía nun piso próximo coa súa muller e tres fillos que estudaban no colexio alí mesmo.

A xente, moi asustada, correu as cortinas ou pechou as súas xanelas. Ao pouco tempo seguiron cos seus prepara-tivos da cea de Nadal. Ninguén se atreveu a chamar á policía. Os asaltantes marcháronse tan tranquilos e con grandes risotadas.

Ao pouco, dentro da tenda oíronse algunhas voces: “Ímonos á nosa terra!”... dicía unha. “Pero, volvícheste tolo?. Como nos imos a ir?...” contestaba outro. “É que non te das conta que aquí non nos queren?...”. Ímonos agora mesmo!”.

E a tenda empezou bulir coma se fose un formigueiro. O café marchouse enseguida para Colombia e Brasil, de onde viñera hai moitísimos anos. O té colleu un voo chárter para a India, Camerún e Ruanda. Os colares de dia-mantes sacaron voo para Sudáfrica, Serra Leona e o Congo. Os aneis e outras pezas de ouro fóronse moi irritados tamén a Sudáfrica. As teas de algodón prepararon o seu pasaporte para Exipto e as de seda para China. Toda a roupa vaqueira largouse a Estados Unidos.

A carne, moi enoxada, fixo as súas maletas e marchou para Arxentina, e as bananas para Guatemala, Colombia e Nicaragua. O millo e as patacas repartíronse por todos os países de Latinoamérica, onde naceran os seus tatara-vós. O cobre foise a Chile e o Níquel a Nixeria... E así, aos poucos, cada cousa marchouse ao seu país de orixe. O bazar íase quedando case baleiro.

A xente do barrio volveu asomarse ás súas xanelas ao sentir tanto movemento na rúa, de estranxeiros que se larga-ban tan enfadados. Rían deles e encollíanse de ombreiros dicindo: “Bo, que se vaian!. Aquí temos dabondo e as nosas fábricas producen de todo”...

Nese mesmo momento, o lume das súas cociñas apagouse: a comida estragouse e os seus fornos deixaron cru o pavo, pois o gas marchouse voando a Alxeria. Así que tiveron que pedir urxentemente en todos os fogares unha tele-pizza, pero contestáronlles que o servizo crebara: todas as pizzas fóronse a Italia sen avisar!.

Dispostas a non quedar sen a cea do Nadal, moitas familias colleron os seus coches para ir a algún restaurante que quedase aberto, pero... non había gasolina nos seus depósitos nin nas estacións de servizo!... O petróleo foise a Venezuela e ao Golfo Pérsico. Ademais, os coches quedaran feitos unha birria: o caucho das rodas tamén se foi ao seu país e as carrocerías parecían de chicle, pois o aluminio, o ferro, o plástico, etc. xa non estaban tampouco.

SEMANA 3 Cos demais

Vaia Nadal!... Case desesperados, con moita fame e aburridos, uns conectaron o ordenador para pasar o tempo cun vídeo-xogo; outros marcaron mensaxes nos seus teléfonos móbiles. Pero tampouco puideron facelo: ninguén sabía que tales mecanismos funcionan cun mineral chamado coltán, que foi o primeiro en irse ao Congo, de onde o traían recentemente. Ademais, estes utensilios tan modernos xa reservaran billete para Xapón, Taiwan e Tailandia.

“Bo, non pasa nada!. Acendamos a cheminea de leña e cantemos Noite de Paz”... dixéronse uns a outros para animarse. Mais nin sequera iso puideron cantar: a panxoliña regresara a Austria a vivir na casa do seu compositor.

Entón, aquela xente daquel barrio mirou con bágoas de arrepentimento a pintada na parede do bazar: “Fóra es-tranxeiros”... e pensaron que non deberon permitir a aqueles brutos facer tal barbaridade.

Cando os prexuízos instálanse no imaxinario social, dificilmente pódense erradicar. Iso é o que está a suceder por desgraza no noso país con respecto aos inmigrantes: moita xente fainos culpables de case todo o malo que pasa aquí. Son persoas que case sempre comezan os seus argumentos dicindo: “Eu non son racista, pero é que...”. E comezan a lanzar un rosario de “peros” que só son estereotipos e frases feitas que repiten sen contrastar coa realidade e sen o sentido común máis elemental. Tamén hai dirixentes políticos e do mesmo Goberno e escritores de recoñecido nome, que repiten os mesmos prexuízos, aínda que dunha maneira máis elaborada e cunha clara intencionalidade contra a inmigración. Culpabilizar e criminalizar aos estranxeiros pobres (chámanlle “os ilegais”) está frecuentemente no seu discurso. Grave risco ese de facer unha política de inmigración xusta, solidaria e acorde cos Dereitos Humanos dos que tanto nos vangloriamos. Ves a Xesús nas persoas inmigrantes?

“Cara enemiga, ¿rostro de Jesús?”

Hai que buscar algún testemuño (real, na internet, en prensa...) de cristiáns que viven en situacións de guerra ou con grandes dificultades dalgún tipo e tentar descubrir ata que punto son capaces de ver a Xesús no rostro inimigo, como o fan, o esforzo que supón e a axuda coa que contan (oración, diálogo, empatía...).

A continuación, tentar extrapolar o escoitado a algunha situación persoal e ver se podemos facer algo para facilitar o camiño a “os nosos inimigos”, para axudarlles a ser felices.

SEMANA 3 Cos demais

“Voy a vivir ” de El Sueño de Morfeo - https://www.youtube.com/watch?v=706QzSXwtio

Soy sólo una pieza de esta sociedad cumplo con normas que el instinto me hace cues-tionar y luego miro a los demás y empiezo a ver la luz brillar quiero cambiar, es hora ya de despertar.

Quiero vivir, quiero sentir saborear cada segundo compartirlo y ser feliz, hay tantas cosas que aprender tanto nuevo por llegar la vida siempre suma y sigue, lo que tienes lo que das, créeme voy a vivir, cada segundo mientras pueda estar aquí, ya comprendí que mi destino es elegir no tengo miedo he decidido ser feliz, oh oh, voy a vivir, mientras me quede un poco de aire no voy a abandonar tengo tanto que ganar, tengo ganas de crecer, voy a vivir, voy a vivir.

Asumí que renunciar no es más que escoger, equivocarme es una buena forma de aprender que si sigo al corazón no tengo nada que perder, que a cada paso surge otra oportunidad, y ahora ya ves, no soy quien fui, aquella triste y temerosa persona de ayer he renacido para todos tengo ganas de vivir, ahora guardo mi energía para aquel que cree en mí, no perderé ni un día más en lamentarme o en sentarme a descansar y cada paso me permitirá avanzar hacia el futuro con confianza y libertad oh ohVoy a vivir

Créeme voy a vivir, saborear cada segundo compartirlo y ser feliz hay tantas cosas que aprender tanto nuevo por llegar lo que recibes es lo que das oh oh

Voy a vivir (x3)


“Xesús Neno”

Xesús Neno, que quixeches encarnarte na nosa propia vida e asumir a nosa mesma condición,axúdanos a vivir o profundo misterio do teu nacemento no noso corazón.

Xesús Neno, que coa túa chegada naza o desexo de ser homes e mulleres de paz para predicar coas nosas vidas, que a túa vinda ao mundo logrou converter os nosos corazóns de pedra en corazóns de carne.

Xesús Neno infunde no noso corazón sabedoría eterna para descubrirque só ti tes palabras de vida eterna e que a vaidade, a avaricia, a luxuria, o rancor...prometen soamente unha felicidade pasaxeira.

Doce Neno Xesús, envía o teu Santo Espíritopara que descubramos a túa fermosura, a túa santidade e a túa compaixóne esperta no noso interior o desexo de ser santos e compasivos.

Doce Neno Xesús, ofrecémosche todos os sacrificios, sufrimentos e fatigasque vivimos, e pedímosche axúdesnos a aprender de tique naciches nun humilde pesebre, ensínanos a non buscar a felicidade no material, senón no humano e espiritual.

Doce Neno Xesús quero tomarche como modelo de conduta,pídoche permanezas xunto a min para que me axudes a afastarme do mal,ilumínesme e déasme forzas para facer sempre o ben.

“O coitelo que se sentía inútil”

O coitelo Coiteliño estaba cansado de quedar sempre no caixón. Era un dos máis antigos da casa e os primeiros anos sentiuse moi útil. Para que tiña que existir un coitelo?. Para axudar aos humanos, para que poidan alimentarse, para que non teñan problemas á hora de comer. Para el era un orgullo que chegara o seguinte día pola mañá e ser seleccionado para cortar as torradas de pan, ou para partir a carne ao mediodía.

Ademais, había moita competitividade entre todos os coitelos e cada vez que viña algún novo ao caixón dos cubertos parecía que xa era o mellor dos coitelos. Coiteliño non se sentía ben, porque perdera un pouco das súas puntas, do seu fío, e notaba que os seus donos xa non o escollían tanto.-Que horrible é que pase o tempo! –lamentábase Coiteliño-. Eu quero ser útil, que me usen e me teñan en conta.

En ocasións, cando quedaba só, moitas culleres e garfos consolábanlle.

-Non te preocupes! Pasounos a moitos, dicían as vellas culleres, agora xa usan só ata as de plástico de usar e tirar. É un desastre!

Pero todas esas queixas non lle axudaban e sentíase máis triste. Un bo día un dos garfos achegouse e díxolle:-Mira Coiteliño, de nada serve lamentarse. Ás veces hai un tempo onde podemos axudar nunha cousa concreta e outro tempo onde podemos servir para outra cousa. Case igual que os humanos, eles non fan sempre o mesmo.

Coiteliño reflexionou e contestoulle:- Poida que teñas razón, non o pensaba. Sempre crin que faría sempre o mesmo. E para que pode servir un coitelo xa maior, sen fío e sen cortar ben?- Imos pensar…

SEMANA 4 Con Deus

SEMANA 4 Con Deus

E pensando, pensando, Coiteliño e o garfo chegaron á conclusión de que podería servir para untar manteiga, ou un fantástico queixo fundido, para partir un delicado peixe, para axudar ao garfo como apoio...

Coiteliño estaba moi contento, pois... sentíase útil!. Entendeu que ás veces non podemos seguir facendo o mesmo e que debemos de reciclarnos.

Cada ano, temos o Nadal, a Luz da Paz de Belén, como oportunidade de cambio, de “prepararnos” para o nacemento de Xesús en cada un de nós, para ser mellores, para reciclarnos. Aínda che queda unha semana, como levas esa preparación?

“O meu corazón”

Co texto da oración como referencia, reflexionar, primeiro individualmente e logo en grupo, de que actitudes, va-lores... quero encher o meu corazón e de cales quero baleiralo. Substitúe os nomes das veas e arterias, segundo sexan de entrada ou saída do sangue, como indican as frechas e segundo queira eu, botalos ou acollelos no meu corazón.

SEMANA 4 Con Deus

“Revolución” de Amaia Montero - https://www.youtube.com/watch?v=kKceltCe-ks

Tú disparaste primeroYo me hice la tonta y te hizo reírYo me saqué de la mangaAquel viejo truco por sobrevivirTú me rozaste la caraSoltaste un “te quiero” y me quise morirLo jugué todo a una cartaBendito destino me dijo que sí

Y entonces tú rompes la calmaMe haces volar, abres mis alasMe has provocado una revolución de amorVuelvo a sentir que tengo ganasSin avisar, como si nadaLlegas a mí y me desarmasNo me imagino ya sin ti la vidaY soy una versión que no esperaba

No nos hicimos preguntasTampoco hizo falta, fuimos la excepciónY nos dejamos de excusasPara no tener que pedirnos perdón

Me lo dijiste al oído“Yo salto contigo, yo muero por ti”Y hoy te lo digo a los gritosQue valió la pena llegar hasta aquí

Y entonces tú rompes la calmaMe haces volar, abres mis alasMe has provocado una revolución de amorVuelvo a sentir que tengo ganasSin avisar, como si nadaLlegas a mí y me desarmasNo me imagino ya sin ti la vidaY soy una versión que no esperaba

Quiero volver a creerSi es junto a ti no hay errorYa lo entendimosSomos destino, un solo caminoY no puedo dejar de pensar en ti

Y entonces tú rompes la calmaMe haces volar, abres mis alasMe has provocado una revolución de amorVuelvo a sentir que tengo ganasSin avisar, como si nadaLlegas a mí y me desarmasNo me imagino ya sin ti la vidaY soy esa versión que no esperaba

VÓS SODES A luz do mundo - Scouts MSC · Luz da Paz de Belén 2019 “Vos sodes a luz do mundo”...

Documents

Transcript of VÓS SODES A luz do mundo - Scouts MSC · Luz da Paz de Belén 2019 “Vos sodes a luz do mundo”...