VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

54
1

Transcript of VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Page 1: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

1

Page 2: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

VUESTRO COMPA OS SALUDA

QUERIDOS COMPAS:

Como ave precursora de veranito y vacaciones, aquí está vuestra revista otra

vez, a prueba de pandemias y de virus. ¡Y qué guapetona está con mascarilla...!

Podemos presumir y presumimos de que COMPA es la mejor vacuna contra

el aburrimiento o la melancolía. Ahí estáis vosotras y vosotros demostrando

que la INFANCIA es la patria del Buen Humor, de la Amistad, del Espíritu

de Equipo; el Amor a la Cultura y el Deporte, las Artes y las Letras... Como

pasaba con los tres mosqueteros (que eran cuatro), TODOS PARA COMPA y

COMPA PARA TODOS...

También, como ocurre cada curso, hemos de decir adiós a los de 6º, que

emprenden su aventura más allá de ese segundo hogar que ha sido Cole Ludy.

Pañuelo en mano, les decimos “¡hasta siempre!”, en la seguridad de haber

dejado huella en su corazón y su progreso como futuros hombres y mujeres

felices, responsables y capaces de mejorar el mundo que les espera ahí fuera...

...Y un emocionado abrazo también para los profes a los que la Vida ha hecho

pasar por nuestro Colegio. A los que están, a los que estuvieron y a los que

llegarán para trabajar en este proyecto surgido hace más de cincuenta años.

¿A qué estáis aguardando...? Venga, a darle a la tecla... Empezad a leer y

disfrutadlo a tope...

Junio de 2021

2

Page 3: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

SAÚDA DO MENSAXEIRO LUDICOL

Eiiiiiiiiiii rapazada!!!

Xa me botabades de menos, va que si, pois aquí ando un

pouco acelerado pero imos ao noso traballo.

Contádesme que non foi un curso doado pero que vos pasou

nun chimpo. Curso no que tanto vós coma min, aprendimos moitas cousas,

entre as que podemos destacar como sobresaínte o maior respecto por todo

o que nos rodea. Tentamos, aínda que non fora doado, facer as cousas como

nos guiaban os profes para manternos sans.

Eu ben estaba atento a todo o que acontecía no noso cole

e, de verdade que teño que darvos os parabéns polas vosas gañas de facer

as cousas ben, aínda que con esforzo, como o que tiveron que facer os vosos

mestres.

Aínda sendo tempos difíciles, mandádesme unha boa morea

de traballos que terei que ir poñendo na maneira axeitada para que poidades

desfrutar de todos eles. Teño traballo pero síntome orgulloso de que vos

vaiades esforzando e tentando superarvos. Ese é o obxectivo, mellorar e

medrar.

Bueno meus Amigos aquí vos deixo un bo agasallo para que

poidades presumir del diante dos vosos e lembrade …

Coidádevos. Temos que seguir camiño todos xuntos.

APERTAS A MOREAS!!!!!

3

Page 4: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

ÍNDICE

- Vuestro compa os saluda ......................................................... 2

- Saúda do Mensaxeiro ............................................................. 3

- Escola Infantil ........................................................................... 5

- Aula de 3 anos. ......................................................................... 6

- Aula de 4 anos. ........................................................................ 8

- Aula de 5 anos. ...................................................................... 11

- 1º de Primaria. ........................................................................ 13

- 2º de Primaria. ....................................................................... 15

- 3º de Primaria ......................................................................... 17

- 4º de Primaria. ........................................................................ 19

- 5º e 6º de Primaria. ............................................................... 26

o Sexto y el cine. ............................................................................. 27

o Frases feitas. ............................................................................... 28

o Avoa, como celebrabas o Entroido?. ........................................... 31

o Personaxes do Entroido Galego ................................................. 33

o Que é a vida?. .............................................................................. 37

o Josu Martínez, futbolista profesional ........................................... 38

o Xela Arias .................................................................................... 39

o Textos de 5º e 6º ......................................................................... 41

o O xogo en tempo de pandemia ................................................... 45

o The magic key ............................................................................. 46

o In the big park ............................................................................. 47

o Proyectos y geometría ................................................................ 48

o 6º se despide .............................................................................. 50

o Entrevista a José Torregrosa sobre la revista Compa ................ 53

4

Page 5: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Escola Infantil

Queridas familias, despois dun ano complexo, con medos e incertidumes podemos dicir con satisfacción que o conseguimos!!! O curso remata con alegría, cuns nenos e nenas que recorreron o seu primeiro camiño educativo na nosa escola infantil Ludy. Neste curso fixemos moitas actividades: pompas de xabón de cores, circuítos de psicomotricidade, obradoiros de contos, bombóns de pascua.... E agora, para rematar o curso, ....O Camiño de Santiago!!, as nosas/os pequenos peregrinos comezaron o camiño achegándose a todos os elementos característicos deste tema. Como colofón final, celebraremos (adaptándonos á nova realidade) as moi famosas Ludyolimpiadas!!Feliz verán familias!

5

Page 6: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

AULA DE 3 ANOS

Lucía: Mi bicicleta es morada y rosa.Lukas: Mis muñecos de Mario Bros.Alejandro: El balón de fútbol.Sophie: la bicicleta con pegatinas de Frozen y es toda azul.Alba: los bebés. Se llaman Miriam, Nala y Carli.Alex R.: Jugar a la pelota con Iago.Yuliana: jugar a los bebés. Mi bebé se llama Hello Kitty.Noa: Mi bicicleta rosa.Manuela: El flotador de unicornio.Rudy: las muñecas Barbie.Alex S.: El muñeco de Hulk y Spiderman.Elián: Ir a la playa con mis juguetes, una pala, un camión, una carretilla y una excavadora.Alberto: mi bicicleta amarilla, azul, tiene todos los colores, negro también. Tengo dos bicis.

Mi juguete favorito

6

Page 7: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

AULA DE 3 ANOS Este curso tan peculiar no que as relacións á distancia estiveron tan presentes, na aula de tres anos coñecemos de preto ao carteiro/a e as cartas. Non puidemos experimentar todo o que nos gustaría, xa que as saídas estaban limitadas e aínda que nós queriamos coñecer o noso barrio máis de preto e á nosa carteira; non puido ser, e tivemos que usar máis as pantallas e os libros para descubrir novos coñecementos.

Aínda así disfrutamos moito elaborando o noso propio buzón, xogando ao mítico xogo de hai carta...para quen?...preparando unha carta para mandar á casa, e coa sorpresa de que a carteira pasara uns segundos pola nosa porta e deixar unha carta!!”molou” moito descubrir que as nosas cartas poden chegar moi, moi lonxe!!

Proxecto “O Carteiro”7

Page 8: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

¿QUÉ ES UN AMIGO PARA TI? Aula de 4 anos.

A amizade é unha relación afectiva entre dúas persoas. Dáse en distintas etapas da vida e en diferentes graos de importancia e transcendencia. Os amigos son vitais na idade escolar para o desenvolvemento social e emocional san dos nenos e nenas. Na interacción con amigos, os nenos e nenas aprenden moitas habilidades sociais, como comunicarse, cooperar, e solucionar problemas. Os nenos e nenas de catro anos contan o que é a amizade, que é un amigo para eles e o que lles gusta de ter amigos.

Ali: JugarMartín B: Compartir con todos los juguetes.Héctor: Jugar y compartir con todos los juguetesNoa: Regalar cosas y pasarlo pipa.Sofía F: Compartir para que los demás se alegren.Álvaro G: Jugar y divertirnosNoé: Jugar con ellos.Óscar: Porque comparten conmigo.Joel: JugarAlicia: Estar jugando con él.Adrián: Jugar

Lucas: Jugar y compartir.Josué: Hacer cosas.Marina: Compartir mucho.Alan: JugarAlexia: Ir al parque a jugar.Álvaro R: Juegan y vienen a mi casa.Martín R: Compartir los juguetes y jugar.Emiliano: Jugar y compartir.Sofía V: Comparten conmigo y yo comparto mis cosas.Esther: Tener amigos para jugar.

8

Page 9: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

9

Page 10: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Chegamos ao remate deste curso tan diferente coas mesmas gañas e ilusións que tiñamos ao comezo do curso.Parte deste derradeiro trimestre dedicámolo a coñecer o mundo das abellas. Como cada vez que comezamos un novo proxecto partimos das ideas previas que temos das abellas e preguntándonos que cousas queremos saber. A través de vídeos, materiais elaborados por nós mesmos, contos… comezamos a nosa recollida de información que máis tarde plasmaremos no noso mural da clase. Coñecimos os diferentes tipos de abellas que viven nunha colmea, o papel que ten cada unha delas e o seu ciclo vital. Os diferentes produtos que saen da colmea como o mel, a xalea real ou a cera. Tamén aprendimos que aínda que sexan uns bichiños que nos dan un pouco de medo e que hai que ter coidado con elas e non molestalas, son unha parte moi importante do ecosistema e sen elas non poderiamos vivir. Desfrutamos un montón deste proxecto.

AS ABELLAS10

Page 11: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Aula e 5 anos.

Os nenos e nenas de 5 anos, fixeron un abecedario, o cal encheron de cor e decoración, empregando diferentes materiais. Ademais escribiron palabras relacionadas con cada letra, tanto en Galego como en Castelán.Xa saben escribir unha chea de palabras!

11

Page 12: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Chegamos ao final do curso, con gañas, ilusión e unha mochila cargada de novas aprendizaxes. No caso deste trimestre final coñecimos a Valentina Tereskova, a primeira muller que foi ao espazo. Acompañados dela ademais de coñecer moito sobre a súa vida. Aproveitamos para coñecer os planetas, como é o espazo, que hai nel… Enpregamos para iso cancións, contos, vídeos entre outros. Mesmo contruímos o noso propio foguete e o noso sistema solar. Decoramos tamén a nosa clase e desfrutamos un montón deste proxecto!

Valentina Tereskova12

Page 13: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

1º de Primaria

¿Qué es el cole para ti?

- Sara Abdelouahabi. - En el colegio tengo a mis amigos, a mi profe y a mi prima. También tengo otros amigos en otras clases: Alba, Xabi y Mati.- Mohammed Anas Ben Malak. - Un lugar genial con gente.- Dana Bustabad. - Es un lugar donde todos me cuidan y respetan.- Alba Cal.- Es muy especial, me gusta mucho porque tengo compañeros y porque es muy guay.- Gala Castro. - Es muy guay, muy bonito y enseñan muy bien.- Nahir Durán. - Me parece muy divertido. Me encanta religión porque a mí me gusta mu-cho aprender. También me gustan Matemáticas, Lengua, Sociales. Me parece que a ve-ces es aburrido y otras veces divertido. - Marwa El Amraoui. - Una cárcel aburrida y a veces un poquito divertida.- José Manuel Embade. - Un sitio dónde se aprenden cosas.- Borja González. - Aburrido y un poco divertido y me gusta mucho estar en la mesa del profe.- Alicia Martínez. - Es divertido y estoy aprendiendo muchas cosas divertidas.- Thiago Melaski. - Es un lugar dónde aprendes muchas cosas con un profe muy diverti-do. Y hay muchos profes que me caen bien como Manu, Gabriela, Sonia y Xil. En el cole están mis mejores amigos Adrián, Rubén y Asier.- Lalo Mon. - Un sitio dónde se estudia.- Rubén Muñoz. - Un sitio dónde puedo estar jugando con mis amigos sin tener que me inviten a un sitio para estar con ellos. Dónde puedo aprender cosas con unos profesores muy buenos. Cada vez voy aprendiendo más.- Icía Prieto. - Es un sitio divertido.- Samir Quijano. - Un sitio genial.- Eric Joel Quijano. - Es un sitio para aprender y también saber muchas cositas para tener un futuro brillante.- Adrián Rejo. - Un lugar para estudiar y pasarlo bien con los amigos.- Laura Rivas. - Es un sitio que me gusta mucho porque hago muchos amigos.- Noel Santiago. - Para mí el colegio es Ludy, con profes y profesoras. En él los niños es-tán trabajando. En él están Manoli, Xil y Manu. Tiene muchas cosas como rotus, ceras, y cosas de profesor. También tiene para hacer dibujos con las pinturas .- Asier Sedes. - Algo que me gusta mucho porque hago amigos.- Rayan Toumi. - A mí me gustan los profesores y los estudios. Me gusta la clase, la gim-nasia, el recreo y también las pelis que vemos algunas veces.- Daniel Vigier. - Es algo divertido y guay. Me gusta hacer gimnasia.

13

Page 14: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

TEXTOS DE 1º

EL NIÑO AFORTUNADO

Érase una vez un niño con tanta suerte que cuando iba a la tienda a comprar lo que le pedía mamá siempre lo encontraba de oferta. Pero un día esa suerte se acabó y sorprendido corrió a casa a junto de su madre a decírselo.

- ¡Mamá, mi suerte se ha acabado!La madre se rio y le contestó:- ¡Ay mi niño, nunca ha sido suerte, veía por la tele lo que estaba de oferta y te pedía que lo fueras a comprar!- ¡Ay, era eso! – dijo el niño sorprendido pero satisfecho.

Rubén Muñoz Mariño

VIAXE AO ZOO

Había unha vez uns nenos e nenas que un día foron ao zoo de excursión. Alí viron un león, unha serpe, un gorila, un oso panda, un cervo e un oso polar. O profesor viu un crocodilo e despois todos observaron unha manda de lobos e moitos corvos.

Samir viu unha cerva e eu vin unha manda de tigres con moitos bebés tigre. Manu foise ao bus e Eric viu un raposo que ao ver aos de primeiro achegouse para que lle deramos de comer. Pero Alba deuse conta e dixo:- Non temos comida que darlle!

Gala Castro Fernández

14

Page 15: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

2º de Primaria

INÉS: La familia se ayu-da y se quiere.ERIKA: En mi familia son muy, muy amorosos.AROA: Mi familia es muy buena y los amo mucho.ETHAM: A mi familia la quiero mucho.RICHY: Os amo familia como si fuerais una flor para mí.RAÚL: Quiero que sepan que los quiero mucho.LUCAS: Me gusta mucho jugar con papá.SUSI: Familia, quérovos moitíiiisimo!!!!!!MARCO: Me gusta cuan-

do lo pasamos bien to-dos.CAROL: Me encanta ju-gar con mi hermano.MARIO: Mi familia es muy, muy bonita.ABRAHAM: Gracias por llevarme al cine, papá.UNAI: Mi padre siempre me hace reír.ICIA: Mi familia es muy divertida.YASMINE: En mi familia son muy bonitos.SABRINE: Mi familia es muy linda.

PIROPO A LAS FAMILIAS

15

Page 16: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

RELATOS DE 2º

LOS DOS VIAJEROS

Un día dos viajeros fueron a un templo que ahí había un animal que era mágico y querían verlo. Ese animal era una leyenda… Fueron buscando y rebuscando hasta que se dieron cuenta de que había una cueva que tenía oro, collares súper caros, monedas de cien euros… ¡Fliparon en colores…! De repente, vieron una sombra extraña. Se asomaron y no vieron nada. Pensaron que era el animal mágico y entonces decidieron buscarlo otra vez y uno de los viajeros vio el animal mágico que estaba detrás de una roca. Por fin vieron cómo era el animal y resulta que era asombroso… Entonces, el animal mágico vio a los dos viajeros y se acercó lentamente. Los viajeros se asustaron; pero se dieron cuenta que los estaba lamiendo y los dos viajeros y el animal fueron amigos para siempre.

FIN

María Inés Rodríguez Mato

Un vello sabio

Hai moitísimos anos existiu un vello sabio que facía debuxos máxicos, eran máxicos porque se debuxaba un animal, o animal cobraba vida. Un día debuxou un can e quedou con el durante dez meses. Un día saíu dar un paseo e o can quedou na súa casa. Pasaron dúas horas e o can aburríase só. Cando chegou o dono, o can desaparecera. El estaba moi triste. Pero ao día seguinte volveu o can e agora son moi felices.

Icía Sánchez Díaz

TEXTOS DE 2º16

Page 17: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

PIROPOS AL COLE LUDY

ANTÓN- Mi cole es genial porque los profesores son amables, explican bien y algunas veces nos dejan dibujar. DIJA- Me encanta mi cole porque me encanta mi profe y mis compañeros, y con ellos soy feliz.MARÍA- El cole es maravilloso porque las excursiones son muy divertidas.ALICIA- El cole Ludy es guay, Raquel mola y Xil es divertido, pero todos son geniales. Aprendo mucho y los controles no son muy difíciles. Ludy mola mogollón.HÉCTOR- Ludy es genial por los profes, por las excursiones, por poder ir en canoa… Y lo que más me gusta es Sociales.ÁNGEL- Ludy es el mejor por las excursiones, por la mascota Peteiriña que es medio pollito y medio vaca. Me gustan mucho mis profesores. Raquel pone pocos deberes y me gusta cuando vuelve Xil en Música.XABI- El cole es muy guay, los compañeros y los profes también. Me quedaría aquí infi-nitos días.BRAIS- Me gusta el cole porque puedo estar con mis amigos todos los días.ANTÍA- El cole tienen muchas cosas buenas: las clases son muy divertidas, me gusta cómo están ordenadas las asignaturas y los profes son muy divertidos.DEIVIS- Del cole me encantan las actividades, las excursiones y la directora es buena. Todos los profesores son buenos, son los mejores del mundo. JUAN- El cole es el mejor porque aprendo mucho y mis asignaturas favoritas son Len-gua, E. Física y Sociales y mis profes favoritos son mis tutores Raquel y antes, Xil.ANAILA- Me encanta Ludy porque estoy con mis amigos y porque los profes son muy divertidos. RYCHARD- Lo mejor de Ludy son las ganas de aprender que siento y lo que me ayudan los profes a seguir adelante.DANIEL- Ludy es guay como Raquel y Xil. Lo mejor son mis amigos: Rychard, Hugo, Ju-lia, Juan, María, Héctor...y todos mis compañeros en general.JULIA- El cole Ludy es el mejor. Los profes son guays y Peteiriña es una vaca medio pollito, alienígena y muy, muy mutante.HUGO- Me encanta mi cole porque todos se llevan bien, se quieren, hay muchos amigos molones y los profes son muy muy divertidos.NORA- El colegio Ludy es muy divertido. Mis asignaturas favoritas son: Lengua, Socia-les, Naturales y Matemáticas. Los profesores son muy simpáticos; pero, a veces, depen-de del humor que estén. Lo que más me gusta es poder disfrutar de mis compañeros y amigos. Me encantan las excursiones. Me parece el mejooooooooor del mundo.SOFÍA- El cole Ludy es el mejor, como mis profes y mis amigos.AARÓN- Mi cole es el mejor de todos: es muy muy bonito y muy alegre. Me lo paso muy bien. ALEXIS- El colegio es el mejor. Los profes molan y mis asignaturas favoritas son Len-gua y Matemáticas.

3º de Primaria 17

Page 18: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

LA HISTORIA DE PETEIRIÑA

Había una vez una familia de bichos y uno de ellos se llamaba Peteiriña. Peteiriña era un bicho especial porque quería ver mundo, pero todos se reían de ella. El padre le decía que eso era una tontería. Entonces, como nadie le hacía caso se escapó. En su viaje, encontró a un espantapájaros que se llamaba Meco. A Meco le pasaba lo mismo: quería conocer el mundo. Viajaron juntos en globo, en barco, en submarino… por todo el mundo. Un día encontraron un colegio que se llamaba Ludy y, nada más verlo, se enamoraron de él. Los niños del colegio los invitaron a quedarse y decidieron quedarse para siempre, Fueron muy felices aprendiendo muchas cosas.

Hugo Teijeiro.

POEMA

Catro ratiñosviven como reis,comendo sen parargordiños están.Comen de noitena alfombra do ceo,con sorrisos de cor,de cor amarelo.Amarelo como o queixoque tanto lles gusta.Os meus ratiñoscaladiños estáncomendo e comendosen parar!

Nora Gil Vigo.

TEXTOS DE 3º18

Page 19: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

4º de Primaria

Claudia, Adriana e os dous cans.

Un día unha nena chamada Claudia e a súa amiga chamada Adriana, foron a unha casa que estaba no campo e cando foron á zona das árbores atoparon dous cans pequenos que estaban feridos.Leváronnos á veterinaria, que resultou ser a nai dunha das nenas, chamábase Sofía, e díxolles:- Que pasou?- Encontrámolos onde as árbores e estaban moi feridos!As dúas preguntáronlle se ían estar ben, e a nai díxolles:- Están moi mal, pero podémolos coidar moi ben.Así que os coidaron, curáronse e puideron atoparse coa súa nai.

ADIVIÑAS

As persoas vestidas de negro, subidas no bus, o bus por dentro é vermelloe por fóra é verde.Que é?

aídnas A

Chegarei en perfume, chegarei en cor;cantando alegríasrenacerei en flor.Que é?

arevamirp ADanna e Nayara

TEXTOS E ADIVIÑAS

19

Page 20: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

O Cabaleiro Negro.

Nunha noite moi escura, había un cabaleiro negro que era superheroe intrépido que se chamaba Batman, que tiña un compañeiro chamado Robin, outro chamado Espiderman e outro chamado Miles Morales. Todos fixeron unha entrada para ir á Batcova e a Espidercova. Cun obxecto que fai aparecer calquera cousa fixo que aparecera un coche e foron polo doutor Octavius e logo polo Toker.

ADIVIÑA:

Ollos de sangue vive de noitee pola noite é outra persoasalta en silencio. Solución: orgeN orielabaC O

Martín e Ángel

A michiña e a paxara.

Un día había unha michiña nunha casa, estaban as fiestras abertas, de súpeto entrou unha paxara que se chamaba Sara. A esta paxara mercáronlle: unha gaiola, comida para papar e nada máis. Logo na casa puxéronlle todo. A gaiola gustoulle moito, e á michiña caeulle moi ben a paxara e fixéronse as mellores amigas. Pasaron unha boa infancia e cando medraron tiveron crías de moitas cores. As crías da paxara foron: lilas, azuis e rosas, e as crías da michiña: grises, de manchas negras e raias.

ADIVIÑAS:

Teñen lampariñas de luz azul e verde,

e pola noiteé cando as prende.

úcecuL

Vivo nos grandes ríos,o meu referido é o Nilo.

O meu nome e Croco e o meu apelido Dilo.

olidocorC

Sara e Ariadna

20

Page 21: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Os 3 osos polares.

Había unha vez tres nenos que caeran á auga e convertéronse en tres osos polares.Despois diso, asustáronse.- Que pasou?- dixo un neno.- Non o sei- dixo outro.- Eu si- respondeu outro- Que?- dixeron os dous nenos á vez.- Convertémonos en osos polares!- Que? Como?- dixeron- Temos que ir ao hospital.- Non! Non podemos!- Por que?- Non podemos ir con este aspecto.- É verdade…Pasan tres horas e atoparon unha solución.- Coñezo un sitio onde hai un mago.- Onde?- Nunha montaña que está aquí ao lado.- Vale, imos!Van a casa do mago.- Ola- dixo o mago.- Ola – dixeron os nenos.- Que vos trae… POR QUE SODES OSOS???- Caimos nun lago…- Como?- Non o sabemos, e viñemos para ver se tiñas unha poción par isto.- Vou mirar. Si que teño.- BEEENNNN!!! - dixeron os nenosVolveron ás súas casas e viven felices. ADIVIÑA:

Son un animal moi patoso,teño moitas patas, pero aínda que non o creas, só un pico e dúas ás.Martín e Ángel

Alba, Anxo e Guimo

21

Page 22: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Lu e Lúa.

Lu e Lúa son dúas gatiñas criadas por unha gatiña chamada Nala.(Dous meses despois…)

As gatiñas xa creceran un pouquiño, entón saíron ao xardín e viron uns paxariños, quedáronse asombradas, chamaron a súa nai e non respondía. De súpeto metéronos nunha gaiola. Comezaron a dicir: Axuda! Axuda! Secuestráranos. Foran a unha casa, saíran da gaiola e atoparan dous nenos mirando e dixeron:- Ola, son Marta, e vós? Como vos chamades? - dicíalle a nena ás gatiñas.Tiveron unha nova familia e foron as dúas gatiñas moi felices.

ADIVIÑAS:

Viaxeiras somos de negros vestidos,

baixo as tellasfacemos niños.

Orellas longas,rabo curtiño,corro e saltomoi lixeiriño.

Jimena e Efrén

22

Page 23: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

As cadeliñas desaparecidas. Había unha vez unha cadela chamada Lulú que tivera sete cadeliños. Dúas delas, moi traviesas chamadas Frida e Bilma. Un día, pola mañá, Vitoria a súa dona, non encontraba a Frida nin a Bilma, desapareceran!Estaban na estrada, soas e desnutridas. Ata que un neno chamado Carlos viunos dende o coche e avisou aos seus pais:- Papá, mamá! Hai dúas cadeliñas na estrada!Os seus pais pararon o coche e colléronos. Leváronos ao veterinario e decidiron adoptalos. As dúas cadeliñas, Carlos e a súa familia, foron felices para sempre.

ADIVIÑAS:

É fillo do teu pai, pero irmán teu non é.Tamén fillo da túa nai,sabes entón quen é?

Carol e Carmen

A tartaruga mentireira. Había unha vez un caranguexo e unha tartaruga que eran moi bos amigos. Un día descubriron que a tartaruga contaba moitas mentiras e ao remate chamárona a tartaruga mentireira.

ADIVIÑA:

Son unha señorita moi aseñoradacon sombreiro verde e blusa colorada.

Solución: odoroma O Inass e Carla

23

Page 24: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Xoán e o can Luís. Xoán estaba na rúa e atopou unha caixa con cerrollo que tiña un can dentro. Quixo abrir a caixa, xa coñecía como se abrían ese tipo de caixas e nun intre descubriu que o can tiña un colar co seu nome e descifrouno:

LUIS do revés 7- Xa temos o primeiro número!A caixa tiña forma de 1.(Segundo número) e na panca para abrir un 3.

- Xa o temos!!!

ADIVIÑA:

Este banco está ocupado por un pai e por un filloo pai chámase Fran e o fillo xa cho dixen.

Taher, Eli e Kevin

Brook Haven e os seus misterios. Érase unha vez unha cidade chamada Brook Haven, creada en 1990, pero… que non se soubo e o pasado desa cidade. O 22/09/2020 un grupo de detectives que descubriron unha teoría. Segundo a teoría dos detectives o goberno fixera un trato cunha axencia de científicos. Os científicos estiveron semanas estudando para uns experimentos. Meses máis tarde uns síntomas como: tose, febre, etc. atacaron aos habitantes; pero non se puido arranxar e convertéronse en zombies. Algúns cidadáns quedaron vivos e escondéronse nas casas abandonadas. Pero o que os supervivintes non sabían era que ao facer o experimento abríronse dimensións paralelas. Aínda se segue investigando.

ADIVIÑAS:Cómpranme para comerpero a xente nunca me come. Que son? Solución: otarp nU

Ti adiviñarás o nome. É quen vixía a casa, quen avisa se alguén pasa, é fiel amigo do home. Solución: nac O Sharon e Daniela

24

Page 25: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

A flor e a súa boneca. A flor chora moito, e nunca está feliz, pero un día púxose moi contenta porque atopou unha boneca. A flor estaba moi contenta, porque agora está con ela, e nunca se vai separar dela. Un día foi andar e atopou á xemelga da boneca, e ela pensaba que era outra boneca igual que a dela. Chegou a súa casa, ceou e foise á cama. Saíu por auga e a boneca mollouse, non lle deu importancia e ela tamén se mollou.Xogou moito con esas bonecas, divertíase e durmía con ella. Un día foi ao parque que lle gustaba moito e veu a súa amiga e díxolle que unha das bonecas que tiña era súa, ela díxolle que a atopou na ponte tirada e a amiga convenceuna de que a perdera. Foron moi felices coas súas bonecas.

ADIVIÑA:

Encóntrase nas árbores,é moi suave e pódense facer moitas manualidades.

Son moi bonitos e peludiñosson moi monos e encántanos a todos.

Laura e RoaO misterio do tren. Na estación do tren van subir dous detectives chamados Iago e Daniel. Eses detectives subiron ao tren pero xusto ao iniciar o traxecto, apagáronse as luces e o tren detívose. Cando todo volveu á normalidade viron que lles roubaran ás súas pertenzas. Os detectives dixéronlle ao maquinista que parara o tren para investigar mellor o caso e poder preguntarlle aos pasaxeiros. Entón foron a buscar pistas polo vagón, encontraron pegadas do ladrón, só catro pasaxeiros e dous traballadores. Foron buscar aos sospeitosos, interrogalos e mirar as súas habitacións e non atoparon nada, pero de súpeto atoparon unha pista, viron no peto do camareiro as pertenzas roubadas. Decidiron reunir a toda a xente e viron que o maquinista tamén tiña pertenzas roubadas. Dixeron que os ladróns eran o maquinista e o camareiro. Mandáronnos para o cárcere despois de devolver as pertenzas roubadas.

ADIVIÑA:Que é peludo, longo e amámolos? Solución: Can salchicha

É grande con manchas marróns e con pelo? Solución: Xirafa

O Sol é o pai, a choiva é a naiestá cheo de vida coas súas cores chamativas. Solución: Arco da Vella

Daniel e Iago

25

Page 26: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

5º e 6º de Primaria

CHISTES de 5º Había una vez un loro que no paraba de ha-blar. Su dueño le dijo que como no se callara, lo metería en la nevera, cosa que cumplió. Lo metió en la nevera y el loro empezó a cantar: Navidad, Navidad, dulce Navidad…Pero ni con esas el loro para ba de hablar y la nueva amenaza era que lo metería en el horno. El loro con más recochineo cantó: Sol, solito, caliéntame un poquito…El loro ya empezaba a hartar a su dueño y lo amenazó con meterlo en la piscina si no callaba pero el loro seguía en sus trece y, de repente, empezó a cantar: Debajo del agua hay una ranita.Harto ya el dueño, le dijo que lo iba a matar pero el loro dale que dale cantó: Devuélve-me la vida que me has quitao.

Un niño le dice a su padre que le picara una serpiente a lo que el padre pregunta: ¿Una serpiente cobra? A lo que el niño responde : No, papá, ¡Es gratis!

La maestra le pregunta a Jaimito: ¿Cómo se dice en inglés, el gato se cayó al agua y se ahogó? Jaimito le responde que era muy fá-cil: “The cat cataplun in de wáter glugluglu and not más miau, miau.

Va un leñador y se sienta sobre su hacha. ¿Os ha hecho gracia? Nooooooo Pues el leñador se partió el culo.

Un niño llega del colegio y va junto a su ma-dre y le dice que traía una mala y una bue-na noticia. La madre le pide que primero le cuente la buena. Saqué un diez en Matemáticas-dice el niño. ¿Y la mala? Que es mentira

¿Cuál es el pez que huele mal? El Pestazo

¿Para qué va una caja al gimnasio? Para con-vertirse en caja fuerte

Se abre el telón y aparece un calvo peinán-dose. Se cierra el telón. ¿Cómo se titula la pe-lícula? Misión imposible

Un padre le pregunta a su hijo: ¿Qué tal los exámenes? El hijo responde: Como en el Polo Norte, todo bajo cero.

Están un calvo y su amigo en un sitio. Enton-ces el calvo le dice: ¿Sabes? Me ha comprado un champú anticaídas. El amigo le pregunta: ¿Y te funciona? A lo que el calvo responde: No, me sigo resbalando en la ducha.

¿Por qué Luke Skywalker reserva siempre un viaje para dos? Porque la fuerza le acompa-ña.

Toc toc ¿quién es? Lola Lola, ¿qué Loladrone? Espera que voy a buscar a Lame Lame que Lametralladora.

¿Qué le dice un gusano a otro? Adiós, voy a dar la vuelta a la manzana.

En un barco se encuentran un español y un inglés que se asoma mucho por la borda y se cae al mar. El inglés grita: ¡ Help, Help! A lo que el español contesta: Gel no tengo pero ¿te vale champú?

¿Qué son dos vascos en una Nube? Chubas-cos.

¿Cómo se llama el campeón de buceo japo-nés? Tokofondo

Ayer mi madre me castigó con tres días por ver la película de “Los tres cerditos”. Mi padre me castigó ocho días cuando vi “Rápidos y furiosos ocho”. ¡Uy! No me digas eso porque mi papá vio anoche ciento un dálmatas”.,

26

Page 27: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Se abre el telón y aparecen… ¿Cómo se llama la película…? (NO VALE PICARSE…)Sara, Lola y Daniela……… LAS TRES MOSQUETERAS. Aitana y Alba………………ZACK Y CODY Marco………………………..ESPARTACOElena e Iris…………..TÚ, A LONDRES Y YO, A CALIFORNIAClase de 6º…….. 100 COSAS QUE HACER ANTES DE IR AL INSTI Manuel Jiménez Camacho…………………….SCHRECKProfe Xil ……………………. ¡CANTA…!Sara y Miguel Ángel………..TOM Y JERRYMateo López ………………………….. EL MAGO DE OZClase de 6º ……………………………. GREMLINSMateo Cotovad………….. TOTOROIrene………………………BOB ESPONJA Miguel Ángel …………………….. CALAMARDOEnzo vs Álex ..............................GODZILLA VS KING KONG Elena (Chihiro), Bruja (Iris) y Profe Miguel (Bebé)………El viaje de ChihiroProfe Miguel…………….ASTERIXMateo López……………………OBELIXByron(Halcón), Profe Manuel (Jhony) Profe Miguel (Larusso),……..KOBRA KAY Lola y Daniela………. BUSCANDO A DORYFátima…………………… NEMOEmma………….DORA LA EXPLORADORAClase de 6º…………………….LOS PINGÜINOS EN MADAGASCARIrene……………..RATTATUILLE Elena………………….MULANGIsmael, Mamudo y Yeray……… ALVIN Y LAS ARDILLASFátima e Irene (Sirenas), Tritones: Miguel Ángel y Enzo (Tritones)…. BUBLI ICAPIClase de 6º………………….EJÉRCITO DE ESCLAVOS DE ESPARTACOJosué (Lois) y Mateo Cotovad (Guido)………… LA VIDA ES BELLAProfe Manuel (Don Gregorio)….. LA LENGUA DE LAS MARIPOSASMateo López (Antonino)………………………………. ESPARTACOIsmael (Moncho)……………………….. LA LENGUA DE LAS MARIPOSASManuel Jiménez Camacho……………..EL PEQUEÑO SALVAJEIrene, Fátima, Sara y Aitana……LOS TELETUBBIESAlex Sagradov………………………BUSCANDO A BOBBY FISHER Íker………………………………BITELCHUSProfe Teresa……………………………………… LA MONJAProfe Juan……………………………..ITProfe Gabriela………. LA LA LANDDoha (Jasmine)……………………….ALADDINMamudo y Mateo Cotovad…… LOS INTOCABLESProfe José Torregrosa……… PAPA NOEL

Sexto y el cine27

Page 28: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

RECOLLIDA DE FRASES FEITAS DA NOSA LINGUA

5º e 6º ED. PRIMARIA

• Tarde piaches – quere dicir que te deches conta de algo moi tarde.

• Que ten cu ten medo – quere dicir que en determinadas circunstancias é normal ter medo.

• Home pequeno fol de veleno –refírese á xente que non é boa que non quere caldo sete tazas –úsase para aquela xente que protesta por todo.

• Do allo á cebola veña o demo e escolla.- tan mala é unha elección como a outra.

• Non ten can que lle ladre –que é tan pouca cousa que ninguén lle fai caso.

• Nunca choveu que non escampara- Nunca hai algo tan malo que non remate.

• Nunca quenta o sol ao gusto de todos- Non todas as persoas teñen os mesmos gustos.

• Non me toques o fuciño- Non me molestes

• De pascuas a ramos- Facer unha cousa en espazos de tempo moi lonxanos.

• Caer da burra- Decatarse de algo que non entendíamos.

• Non vaia ser o demo- Desexar que algo non aconteza

• Estar ao loro- Estar atento a acontecementos recentes

• A can fraco todo son pulgas- A xente con problemas é máis propensa a ter máis

dificultades

• A cada porco lle chega o seu San Martiño- Cada persoa terá o que merece.

• Vai a todo filispín.- Que vai moi rápido. Meu avó cóntame que hai moitos anos na empresa ferrolá “Bazán” traballaban moitos ingleses, e unha das frases que máis dicían era “full speed” (a toda máquina, en castelán). Como os traballadores ferroláns non sabían pronuncialo ben foron cambiando a frase en inglés ata chegar a “todo filispín”.

28

Page 29: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

• É un pedaciño de pan.- Que se porta moi ben. Esta frase dinma moitas veces as miñas avoas.

• É máis malo co demo do Socorro.- Que se porta moi mal. O meu avó cóntame que cando el era pequeno, na Igrexa do Socorro, que era a da súa parroquia, había uns pés, e dicía a xente que eran os pés do demo. Cando algo malo pasaba no barrio dicíase que era cousa do demo do Socorro, así que cando algún neno facía algunha travesura ou era malo, dicíase que era máis malo co demo do Socorro.

• É un miñaxoia.- Que é bo, que non ten picardía, que non ten malicia e que é moi inxenuo.

• Quedou coma un chinero.- É un traballo que quedou perfecto, moi ben feito. Un chinero é un moble antigo onde se gardaba a vaixela e que soía ser moi bonito e moi lucido, así cando un traballo a alguén lle saía moi ben dicía que lle quedara coma un chinero.

• É duro coma un croio.- Dise de alguén que é moi forte, que parece que case nada lle fai dano.

• A este neno hai que levalo polo rego.- O meu avó de pequeno era un pouco trasno e ás veces non sacaba boas notas, así que a miña bisavoa dicíalle ao meu bisavó que había que lévalo polo rego, é dicir, levalo polo bo camiño.

• Detente Abrahan, non mates ao neno.- Cando alguén estaba facendo un traballo moi rápido, sen pensar e sen prestar atención, podería saírlle mal, así que cando alguén o facía, ás veces, paraba e dicía “detente Abrahan, non mates ao neno”, que significa “detente, pensa o que fas, que pode saírche mal”.

• Agora xa foi, Marica non chores.- Agora xa está feito, ver o que pasa.

• Moito fu, fu, fu e pouco lame, lame.- Dis moito pero nos fas nada

• Hai que ter máis paciencia que santo Job.- Ter moita pacencia

29

Page 30: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

• Canta un carro e vai pras xestas: Úsase para indicar que se dá propaganda esaxerada a un feito ou traballo de pouca importancia.

• Chove a cántaros. Chove a mares. Chove a caldeiros: Chove moito

• Saír a fume do carozo: Saír o máis rápido que se poida

• Tomar o pelo: Vacilar a alguén

• Dar a lata: Molestar

• Vas de punta en branco: Ir ben vestido

• Verlle as orellas ao lobo: Desconfiar de alguén.

• Nunca choveu que non escampara: Quere dicir que poden pasar moitas cousas malas pero que algún día deixaran de pasar.

• Non hai dous sen tres: Quere dicir que cando che pasa algo malo hai unha terceira

vez.

• Non por moito madrugar amence máis pronto: Que aínda que te levantes as cinco da madrugada tedes que facer todo á mesma hora. Exemplo. Ao cole aínda te levantes as tres tes que ir para as nove.

30

Page 31: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Avoa, como celebrabas ti o Entroido? A miña avoa disfrazábase e ía polas casas onde lle daban freixós, torrixas e orellas. Era moi divertido porque ademais xogaban e bailaban todos os amigos xuntos. ían de casa en casa, e a xente xa estaba eperándoos na porta para darlles os doces de entroido. Ían un grupo moi grande de amigos xuntos disfrazados de diferentes maneiras, co que encontraban pola casa.

Eles contáronmo con moita ledicia, pois teñen un gran recordo dos seus anos de xuventude disfrutando destas festas.

Se disfrzaban entre todos os amigos e intercambiábanse a roupa entre eles. Saían ás rúas petar nas casas e os veciños regalábanlles filloas e algún dáballes cartos. Pasaban o dia xogando nos xogos tradicionais do entroido.

ENTROIDO

Os meus avós ían festexar o entroido cos seus amigos e comían os dulces de carnavais nas súas

casas. Facían os disfraces caseiros e ían ás festas cos seus amigos e participaban en todos os

concursos de disfraces.

31

Page 32: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Comían postres especiais das festas, como: filloas, freixós ou orellas. Os adultos adoitaban

tocar instrumentos e cantar cos seus fillos na casa e na rúa.

Entroido doutros tempos

Os meus avós pasaban o entroido con a súa nai(a miña bisavóa)facendo un montón de freixos,orellas e tamén torrixas . Metíanas en cestos de mimbre e tapábanos cunha saba branca.

Tamén disfrazábanse coa roupa que tiñan pola casa e saían cos seusvirmáns polo barrio, e visitaban aos veciños que lles soían dar varias monedas, naqueles tempos pesetas.

Para a miña avóa eran uns tempos moi felices xa que ían pola rúa cos seus curmáns,irmáns e seus amigos.

E moi distinto ao entroido de hoxe.

O meu avó disfrazábase todos os días do Entroido pola estrada. Tiña medo dos maiores,pois pola noite golpeaban as portas con paus e escondíase baixo a cama. Os veciños entraban se estaban as filloas na mesa e comíanas todas. Todos se disfrazaban. Comían filloas polas casas por onde pasaban e tamén orellas e torrixas.

Ao remate do Entroido queimaban o meco, que facían os nenos e os adultos do pobo.

6º Ed. Primaria

32

Page 33: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

5º Ed. Primaria PERSONAXES DO ENTROIDO GALEGO O OSO DE SALCEDO Unha das celebracións máis esperadas do calendario festivo galego é o Entroido por tratarse dunha festa con longa tradición popular onde os roles invértense e está permitido rirse de todo. En Galicia hai varias formas de celebrar o Entroido, e unha delas é o “Oso de Salcedo”. Esta festa faise na parroquia de Salcedo que é unha pequena parroquia do interior, en Terras de Lemos, no concello da Pobra de Brollón, en Lugo. Os personaxes que interveñen nesta festa son o oso, os seus criados e a xente que fuxe do oso. O oso é unha máscara característica de Salcedo, esa máscara é un veciño disfrazado con peles de animais, a semellanza a un oso. O luns de entroido pola tarde un personaxe ataviado con peles de cordeiro, campanas e máscara de oso recorre as animadas rúas da aldea, mais o protagonista non traballa en solitario, senón que ano tras ano conta cun número maior de criados que colaboran na obtención das súas presas e portan os cubos cargados dun líquido denso e negro. O oso e os seus criados aparecen na praza de súpeto, puntualmente, ás cinco da tarde. Aparece por onde os menos o agardan abalanzándose á captura de calquera descoidado que se encontre polo camiño, manchando as súas caras e os seus corpos cunha mestura negruzca cuxa composición é un segredo, pero crese que é unha mestura de auga e cinsa. Cinsa que durante varias semanas os lugareños encárganse de recoller da lareira para despois conseguir esa fórmula segreda. Así, o que se escoita no pobo nese luns de Entroido é “Correde, correde que aí ven!” A rapazada fuxe en tropel dos lindes de Salcedo. O perseguidor non é outro que o temible Oso de Salcedo, que abandonou a súa cova. O veciño que se disfraza de oso debe ter unha boa forma física ou unhas importantes dotes interpretativas, pois o teatro ten un papel moi importante nesta festa. As orixes desta tradición non se coñecen con exactitude. O que si sábese é o motivo desta tradición pois podería tratarse dun rito benefactor que coincidía co final da hibernación e a saída do oso da súa cova, a chegada da primavera e así o xuízo dun novo ciclo anual propiciatorio da abundancia nas colleitas e a fecundidade das mulleres. Hai quen o identifica con antigos rituais pagáns datados na prehistoria.

33

Page 34: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

O LORO RAVACHOL

A súa historia

Este simpático loro é moito máis que un personaxe. E o loro máis famoso do mundo, e se lle rende homenaxe no Entroido de Pontevedra dende fai máis de 102 anos. O seu enterro finaliza a festa.

Ravachol, viviu en Pontevedra do ano 1891 e 1913. Era o animal de compañía do farmacéutico Perfecto Feijóo. Era simpático e divertido, e a cidade amábao. O enterro celébrase todos os anos no Entroido da capital das Rías Baixas. O loro non tiña un nome determinado durante os seus primeiros meses en Pontevedra, pero antes de que cumprira un ano na cidade, todos o coñecían polo nome dun famoso revolucionario francés. François Ravachol un anarquista alborotador que ademais gañou a fama de temido terrorista. Foi o propio D. Perfecto que lle puxo este nome debido as súas mostras de rebeldía e carácter alborotador. Nalgunhas ocasións, o loro aproveitaba para empregar as súas frases, case sempre en galego, que fixéronse populares e foron empregadas na linguaxe diaria dos pontevedreses. Don Prudencio tratou de corrixir o seu mal comportamento verbal e a súa frase: -Se collo a vara. Esta frase o loro empregábaa para os que se mentían con el. Cando algún paisano se acercaba e facía que lle daba unha larpeirada, dicíalle… -Vaite de alí lambón. Se ninguén atendía a botica e entraba algún cliente berraba: -Don Perfeuto, parroquia. Ou tamén: -Xente na tenda. Se o cliente tiña mal aspecto berraba: -Aquí non se fía. Para cando entraba un sacerdote imitaba a un corvo. Tamén tiña fama a súa forma de facer pregarias e cantos durante a misa do Santuario da Peregrina, causando malestar nos relixiosos aos que chamaba “bárbaros”.

34

Page 35: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

OS PELIQUEIROS

O traxe característico do entroido de Laza chámase peliqueiro ou piliqueiro; é semellante ao cigarrón do entroido de Verín. En Laza o entroido é o máis antigo, é o que realmente segue a tradición. O peliqueiro é o personaxe central. Hai outros personaxes secundarios, como a morena e o maragato. Cómpre dicir que o Peliqueiro é a máscara do entroido de Laza, non é un traxe, é unha máscara. O peliqueiro de Laza vai máis aló para converterse nun sentimento. É o rei e dono absoluto da festa.

O nome de peliqueiro vén da pel que cobre a parte traseira da máscara, que está

composta por unha máscara de madeira, pintada con cores rechamantes, que se estende nunha especie de mitra metálica con motivo animal sobre fondo liso. Os motivos animais poden ser lobos, leóns, touros ou tigres, entre outros. Cada un pesa un quilo e medio e está feito de ferro e bronce. Están suxeitos grazas a un cinto de coiro que soporta ese peso.

O traxe está composto por varias pezas: máscara, chaqueta, pantalón e zamarra. Tamén leva adornos e outros accesorios. No pantalón hai un cinto do que penduran os característicos chocos, que co seu son, advirten aos veciños da chegada do peliqueiro. As patas do peliqueiro están cubertas de medias brancas, adornadas a media altura por ligas en contraste. Os accesorios finais son zapatos negros, e un látego na man, que leva o nome de "zamarra", e que serve para impoñer a autoridade do personaxe a aqueles que intentan desafialo durante o Entroido, é dicir, poñerse no seu camiño ou ignorar a as súas indicacións.

Adeus martes de entroido, adeus, meu amiguiño, ata domingo de pascua

non comerei máis touciño.

Adeus, martes de antroido, adeus meu queiridíño

ata o domingo de pascua non volvo untar o fuciño.

—Cantiga popular.

35

Page 36: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

AS PANTALLAS DE XINZO DE LIMA É un dos personaxes máis destacados do Entroido galego que se encarga de vixiar que todo o mundo saia á rúa co seu disfraz. É recoñecido como Festa de Interese Turística, non se concibe o Entroido de Xinzo de Limia sen as súas pantallas. Visten cunha camisa e calzóns largos brancos , capa vermella ou negra , polainas negras ,zapatos negros e unha faixa vermella da que colgan os cencerros , cuxo repicar soa en toda a vila para anunciar a súa chegada ,aínda que o que máis lles caracteriza son dúas vexigas de vaca que levan nas mans e que utilizan para asustar ao público. Outra das partes máis importantes do disfraz é a máscara ou pantalla, que contén a imaxe da cara do demo con cornos e decorada con motivos ancestrais . A tradición di que se se atopa unha muller sen disfrazar deben bailar ao seu redor e se polo contrario é un home será perseguido e levado en brazos ata o bar máis próximo onde terá que invitalos a unha ronda de viños . Aínda que o limiao é o Entroido máis longo da provincia , cun mes de duración, os asistentes teñen que esperar ata o terceiro domingo , o Corredoiro ,para poder desfrutar da presenza das Pantallas.

36

Page 37: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Que é a vida? 6º Ed.Primaria A vida é o tempo que pasa desde o nacemento ata a morte. A interacción co medio, a adaptación ao teu entorno. A vida xera vida.

No día a día da nosa vida, traballamos, ensinamos, aprendemos, rimos, choramos, porque esas cousas son as que nos fan sentir vivos.

Se falamos de obxectos, quen non ten un amigo especial desde a súa infancia que o acompañe nos bos ou malos momentos, e que nos fai chorar cando o perdemos, onde está o teu peluche, mantiña, boneco preferido?

A vida é unha experiencia diaria, cada día é un día novo, os primeiros anos probablemente sexan os máis felices. A adolescencia é un mundo novo por coñecer. Hai alegrías e moitas emocións, hai momentos nos que non entendes moi ben o que pasa. Vas aprendendo día a día, cando coñeces xente, vas seleccionando amigos. Algúns cambiarán e outros non. Algúns serán fieis, e outros fallaranche.

A vida mesma, é unha aprendizaxe de continuo.

Para a miña nai a vida é unha aventura chea de tropezos, alegrías, aventuras e caídas pero é marabillosa.

Di que hai que desfrutar os momentos pequenos e sinxelos xa que logo vai vir un tropezo como o do dous mil vinte e poderemos ver o importante que é desfrutalos.

A vida é algo moi importante do que hai que desfrutar. Ás veces ponse difícil pero hai que seguir cara adiante. A vida pódese tomar como un agasallo no que tes que aproveitar o tempo para aprender, para ser feliz e, ao final, a vida é unha gran viaxe que empezas sen ter nada e tes que amañarte para seguir adiante. Nunca se pode ter medo a algo, porque, ao final, arrepentiraste de non facelo antes.

É o conxunto de sucesos polos que transitas no percorrer do teu camiño, algúns doados e outros non tanto xa que na vida as cousas non se conseguen de xeito doado, as cousas conséguense traballando duro e cun esforzo continuo.

A vida é un percorrido para as persoas cheo de obstáculos que terás que superar.

A vida é unha oportunidade para as persoas de cumprir os seus soños.

A vida está chea de obstáculos, caeremos moitas veces pero hai que erguerse.

Todos nos equivocamos pero dos erros aprendemos. Nunca nos podemos centrar nos erros do pasado, hai que estar no presente

A vida é un agasallo que non gañamos, recibímolo. Hai que coidalo.

Todo o mundo recíbea de maneira diferente e vívea como quere.

A vida é como un tren en movemento onde podemos atopar diferentes direccións, con xente boa e mala, que suben e baixan en cada parada. A vida ensínanos a afrontar calquera dificultade e non rendernos desde o primeiro golpe.

A vida é fermosa, debemos amala.

37

Page 38: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

DE MAIOR FUN FUTBOLISTA PROFESIONAL

JOSU MARTÍNEZ (Bilbao, 1958)

Son avó do voso compañeiro de 5º de Ed. Primaria, Gaizka)

Como todos, cando eramos nenos, comezabamos a xogar ao fútbol na rúa e no equipo do barrio, no meu caso o Clube Estudiantes.

Este primeiro equipo formámolo para xogar torneos locais de maneira un tanto formal.

Despois desta etapa de amigos e barrio, comecei a xogar de maneira máis “seria” a nivel federado, Comezando nos infantís ata xuvenís en equipos que dependían do Athletic Club de Bilbao para pasar, tempo máis tarde a enrolarme no Indautxu.

Rematada a etapa de formación, comecei a etapa no fútbol profesional no equipo do Baskonia de onde pasei cedido ao Laudio e de volta ao Baskonia para rematar o contrato asinado.

A miña chegada a Ferrol coincide coa etapa para realizar o servizo militar obrigatorio, sería unha etapa transitoria, nun principio, pero que resultou máis longa do agardado ata formar unha familia con reigame ferrolá.

Comezo a xogar, xa en Ferrol, nun Clube moi modesto, o Ánimas ao que chego ao través dun compañeiro. Neste Clube atopei unha xente de grande cualidade humana e da que gardo unha lembranza imborrable.

O Änimas foi o punto de arranque para fichar polo Rácing de Ferrol onde me asentei tanto profesionalmente como familiarmente.

Tempo máis tarde pasei a xogar no ENDESA de As Pontes e de volta ao Rácing comezaba a miña etapa de adestrador e desenrolando papeis tan importantes como o de segundo adestrador con Fernando Vázquez e, tempo despois, como primeiro adestrador no C.D. Somozas.

O meu obxectivo sempre foi chegar á máxima categoría. Tiven ofertas de equipos da primeira división pero os intereses do Rácing de Ferrol truncou todos elas.

38

Page 39: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

LETRAS GALEGAS 2021

XELA ARIAS. (1962-2003) Xela Arias Castaño naceu en Sarria (Lugo) un 4 de marzo de 1962, o seu nome real é María de los Ángeles aínda que no ano 1948 cambiou o nome polo de María dos Anxos e dende os seis anos empezárona a chamar Xela.

Ata os sete anos estudou na “granxa de Barreiros” nun proxecto pedagóxico con orientación agraria e integración da cultura galega. Despois trasládase coa súa familia a Vigo. Cursando “COU” deixou os estudios para comezar a traballar nas Edicións Xerais de Galicia.

Os primeiros traballos foi de oficinista, despois de creación e investigación e nos anos 1990-1996 como editora.

Desde 1980 Xela empezou a publicar en periódicos e revistas como “A nosa Terra” colaborando tamén en publicacións como no boletín galego da literatura.

Introduciuse no mundo literario no ano 1986 con “Denuncia do equilibrio”. Un poemario innovador. Con esta obra deuse a coñecer e logrou ser finalista do premio “Losada Diéguez”. Nese mesmo ano ingresou na asociación de escritores da lingua galega.

Ademais da súa faceta poética, tamén se dedicou á tradución ao galego de diversos autores como Miguel de Cervantes, Ángela Cárter e Castelao entre outros.

No ano 1991 retomou os estudos, cursando Filología Hispánica na Universidade de Vigo licenciándose no 1996 pola Universidade de Santiago e iniciando a especialidade en galego-portugués.

No curso 1999/2000 comezou a exercer como profesora na Secundaria de Lengua e literatura.

No ano 1992 casou con Xulio Gil Rodríguez fotógrafo e matemático, co que tivo un único fillo, Darío, no 1994.

Tres anos despois do nacemento do seu fillo, en 1996 publicou “Darío a diario” onde a poeta contaba a súa experiencia como nai.

O seu último poemario,”Intempériome”,foi editado o mesmo ano da súa morte, no 2003, por Miguel Anxo Fernán.

En novembro do 2003 Xela Arias falece aos 41 anos debido a un ataque cardíaco e foi soterrada no cemiterio vigués de Pereiro.

Na vida de Xela Arias houbo moitos premios e recoñecementos:

No ano 1986 foi finalista en dous certames do premio “Antón Loasada Diéguez” coa súa primeira obra “Esquío de poesía”. Recibiu tamén varios premios de tradución.

No 2014 fíxose unha homenaxe en Vigo organizado pola Asociación Galega de editores, tradutores e pola Asociación de escritores na lingua galega.

39

Page 40: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Neste mesmo ano a editorial Xerais publicou o libro “Xela Arias, quedas en nós”.

Nos anos 2014 e 2015 Xela Arias foi proposta para ser a figura homenaxeada do “Dia das Letras Galegas” pero non foi elixida ata este ano, o 2021 cando a Real Academia Galega decidiu nomeala.

Outro recoñecemento a Xela Arias foi no 2018 pola Asociación Galega de profesionais da tradución que creou o premio “Xela Arias” onde se recoñece o seu traballo como tradutora.

Neste mesmo ano o concello de Chapela acordou nomear a biblioteca municipal “Xela Arias”. Aquí, fora mestra.

Xela Arias proclamaba a súa independencia e sinceridade artísticas por riba das perspectivas formais e morais, a independencia dos corpos e das ideas.

Os tres grandes temas presentes nas súas creacións: o amor, a alienación do individuo, a morte e a existencia humana.

OBRAS IMPORTANTES:

“DENUNCIA DO EQUILIBRIO” (1986)

“LILI SEN PISTOLAS” (1986)

“TIGRES COMA CABALOS” (1990) En colaboración co seu home e fotógrafo Xulio Gil. Nela mestúranse poemas e espidos da autora. Transmite unha mensaxe a prol da sinceridade e da procura dos sentimentos máis básicos.

Outra característica deste poemario é a ausencia de paxinación.

“Darío a diario”

Publicada en 1996.

Temática: A maternidade abordada desde unha perspectiva de xénero, tratando a maternidade desde un xénero literario, unha forma de explicarlle ao seu fillo as súas intencións maternais e as contradicións da maternidade.

40

Page 41: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Ya se acerca el verano.Este año no ha sido en vano.Las clases se van acabandoy seguimos estudiando.

Los días pasan rápido.Yo me voy agotando.Me da tristeza despedirmepero prometo no rendirme.

Daniela García Nidáguila 5º Ed. Primaria

UN DÍA CUALQUIERA…

Un día cualquiera, un niño llamado Enzo le pidió a su madre un perrito muy bonito. La madre se negó. El niño insistió, insistió e insitió. La madre la adoptó por sorpresa se lo enseñó a Enzo y se puso muy contento. Lo trató muy bien: jugoó con él. Él hacia las tereas del perro todo iba genial. Hasta que un día yo lo hacía caso el perrito se puso muy triste y decidió que desde ese momento iba a hacer lo que hiciera falta Para volver a tener el cariño que tenía antes de su dueño. Entonces la madre preguntado por qué ya no jugada con el perro. El niño respondió: Ya estoy cansado siempre juegos con él. Ya pero es que yo lo adopté para que lo cuidase si lo tratas es bien. Respon-dió la madre llamada Jessica. Su padre Óscar también le preguntó lo mismo y el niño responde lo mismo y su padre le dijo absolutamente lo mismo que su madre. Después de todo esto el niño vio a su perro súper triste A lo que decidió jugar un poquito con él se dio cuenta que tampoco era tan aburrido jugar con su mascota. Y el niño a partir de ese momento siempre jugó con el balón del perrito.

Enzo Sedes Martínez 6º Ed. Primaria

LAS APARIENCIAS ENGAÑAN

Hola me presento soy Luna, yo desde siempre fui la popular, la primera.La gente solo quería estar conmigo, no le importaba cómo era ni cómo estaba solo quería ser popular como yo.En el instituto llegó una chica nueva, siempre estaba sola, y como yo no quería perder mi popularidad, no me molesté en hablar con ella, se llama Sol.Todos se reían de ella, resulta que era mi vecina.Ella pensaba que yo era mucho para ella y que nunca seríamos amigas. Sus padres y los míos empezaron a conocerse y eran amigos. Yo era muy diferente por dentro y por fuera, Sol ya llevaba mucho tiempo seguía igual, sin amigos.Llegó otra chica llamada Estela, no tardó en quitarme la popularidad, y pasé a ser el hazme reír del insti.Sol y yo empezamos a hablar y comenzamos a ser amigas, hacíamos absolutamente todo las dos juntas nos convertimos en mejores amigas. Estela siempre nos humillaba y la gente se reía. Poco a poco Estela humillaba a toda la gente y se pasaban a nuestro bando y Estela se quedó sola y nosotros le invitamos a ser igual que nosotros. Ella aceptó y nos pidió perdón y todos éramos iguales.

Fátima Zahra Allalí 6º Ed. Primaria

TEXTOS DE 5º e 6º 41

Page 42: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

A GRAN CENORIA

Érase unha vez un coello, chamado Carlos, ao que lle encantaban as cenorias. Era a súa comida favorita e tamén o que máis comía. Sen embargo, non coñecía moitos animais aos que lles gustasen as cenorias, ata que un día, coñeceu a un armadillo, chamado Iván, e a unha paxariña, chamada Pisquiña, gustábanlles moito as cenorias, así que se fixeron amigos. Un día, cando comían cenorias…-Rapaces, encántanme as cenorias! – dixo Iván -, pero sinto que lles falta algo, como que son demasiado… pequenas?-Agora que o dis, tes razón – responde Pisquiña-.-Si, pero existe unha cenoria que é simplemente inmensa e que ninguén puido comer nunca – conta Carlos-. A xente chámaa “A gran cenoria”.-E onde está esa gran cenoria? – pregunta Iván -.-No templo da cenoria – responde Carlos-. Despois de comer, Carlos, Iván e Pisquiña foron ao templo da cenoria, onde os recibe un koala.-Benvidos - di o Koala -. Imaxino que vides pola gran cenoria. Ben, se queredes a gran cenoria, tedes que supe-rar tres probas. A primeira é unha batalla de baile. Nese momento, o koala comeza a bailar superben. Carlos e Pisquiña pensan que xa non hai nada que facer, pero Iván da un paso adiante e comeza a bailar incluso mellor que o koala.-Impresionante! – di o koala -, nunca vin nada igual, podedes pasar á seguinte sala.-Non sabía que bailabas tan ben – dille Carlos a Iván -.-Sinceramente, eu tampouco – responde Iván -. Na seguinte sala aparece un esquío voador.-Ola – di o esquío-. A segunda proba consiste nunha carreira. O primeiro que toque o teito, gaña. Ten que par-ticipar a paxariña, xa que é a única que sabe voar.-Estou lista! – di Pisquiña -. A carreira comeza e van moi igualados. Cando chegan á meta parece que chegan á vez.-Quen gañou? – pregunta Carlos -.-Vexamos a fotofinish – responde o esquío -. Eee… gañaches ti! Parabéns! So vos queda unha sala.Na última sala, hai un coello cunha capa.-Case ninguén logrou chegar ata aquí, e os que si o fixeron fóronse coas mans baleiras – conta o coello -. En fin… O coello levanta unhas mantas que tapaban dous cestos cunha morea de cenorias.-Se queredes comer a gran cenoria, tédesme que demostrar que vos gustan as cenorias – di o coello -. A última proba consiste en comer máis cenorias ca min nun minuto.-Acepto o desafío! – responde Carlos -. A proba comeza e os dous coellos comen moitas cenorias.-Acabouse o tempo! – di o coello -. Eu comín oitocentas noventa e dúas cenorias.-Eu todas as que había – responde Carlos -. -En cada cesto había mil cenorias – di o coello -, nunca vin nada igual, gañaches a proba, podedes comer a gran cenoria! O coello abre unha porta onde está a gran cenoria.-Antes de comer a gran cenoria, quería dicirvos que… - di o coello -.Pero o coello cando estaba falando, dáse conta de que Carlos, Iván e Pisquiña xa comeran a metade da cenoria.-Pero… eh … bah, da igual, seguide comendo – di o coello -.Carlos, Iván e Pisquiña acaban comendo a gran cenoria.

Diego Barreiro Montero 5º Ed. Primaria

42

Page 43: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

O COLEXIO MISTERIOSO.

Nun colexio chamado Ludy creado en 1968, un colexio pequeniño.Como todos os días ás nove da mañá, os nenos entraban nas clases, dúas nenas de nome descoñecido, deulles por estudar un pouquiño como era o colexio ludy nos comezos. Non encontraban nada. Un día, unhas das nenas xogando ao pilla pilla chocou cunha parede que tiña un sobresaínte e letra pequeniña poñía ``no entrar, gracias´´ a outra nena díxolle: ímonos ,non debemos entrar pero outra dixo que igual aí está a información que buscamos. Empurrou o sobresaíente e abriu unha porta algo pequena, parecía que as levaba a uns pasadizos. A nena chamada África (á que non lle gustaba moito estar aí )díxolle a Miriam, a outra nena: MYRIAM RÁPIDO QUE EMPEZAN AS CLASES. Saíron correndo e chegaron tarde. Castigáronas fóra toda a hora. Mirian, a máis revoltosa, escapou sen que África se enterara. Encontrou uns papeis que poñían: Titular do colexio, Dna. Ludy. Marchou buscar á súa amiga e decidiron falar co seu titor que lles contou que o colexio, antes de ser o que é hoxe, fora un refuxio de nenos. Myriam e África puxéronse moi felices ao saber o que era. Miriam para asegurarse mirou os papeis e si. era todo como lles contara o titor. Elas cando medraron aínda se acordaban da historia como si fora onte África que de maior se fixera escritora, decidiu publicar a historia do colexio Ludy.

Irene Rodríguez Campelo 6º Ed. Primaria

LEDICIALANDIA

Hai miles de anos, nun pequeno bosque, Ledicialandia, vivían unhas pequenas fadas cheas de ledicia e amabilidade. Estos habitantes chamábanse ledicianos. Levábanse xenial e o que máis lles gustaba facer, sen dúbida, era cantar. Cantaban moitísimo, e os nenos formaban coros e ían polas rúas cantando. Tamén xogaban, por enriba de todo tirábanse con follas (os seus trineos) polas zoas empinadas das praderías.- A todo filispín! - Dicían uns.- Voume mataaaaar! - Dicían outros. Pero sempre o pasaban ben. A súa festividade preferida era o festival de primaveira, e estaba moi preto de chegar. Apenas quedaba unha semana! Nesa festividade a xente ría, bailaba e, por suposto, cantaba. Pero o máis incrible era que tiñan a oportunidade de ver á flor lediciana, unha flor fermosa que só florecía nesa época. Un día, cando o alcalde foi a ver a flor como todos os días, deuse conta de que xa non estaba. Estaba moi triste e non sabía o que facer. Entón chamou a Belinda, unha lediciana moi querida por todos, e ademais moi intrépida. Como a ela tamén encantáballe o festival, decidiuse a ir na busca daquela flor. Cruzou mar, terra e aire. Non ha-bía recuncho onde non buscara, ou eso cría ela. Estaba desesperada, sentouse nunha rocha e comezou a chorar. Pero, nese intre, escoitou un ruído preto dunha parede de rochas e as rochas caeron ao chan. Belinda non daba crédito ao que vía... Era unha pradería chea de flores ledicanas! Sen pensalo dúas veces, foi ao bosque para contarllo ao alcalde. Levouno ata aquela pradería de flores ledicianas preto de florecer. O alcalde quedou tan asombrado que decidiu que a partir daquela o festival realizaríase naquela pradería. O festival foi divertidísimo, pero sempre permaneceu a dúbida... Onde estaba a primeira flor? Quen a collera? Non se sabe...

Daniela Montero García5º de Primaria

43

Page 44: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

O son do campoPor un campo cheo de floreshabía un sendeiro cheo de árbores e de miles paxaros, piaban e piaban ao veren parará xente nos tractores.

Daniela Calvo Prados 6º Ed. Primaria

O movemento do mar

A auga cristalinado mar ou da ríaque baila co ventoen harmonía

A auga da praiade noite e de díacantando coas ondaspara alegrarche o día

María López Villar 5º Ed. Primaria

LA PUERTA MAGICA

Era un viernes aburrido, con clases interminables de Matemáticas hasta que sono la campana. Yo no quería bajar al recreo así que le pedí el recreo a Lucas y me quedé en clase. Mientres pintaba noté como una luz fuerte salía de una pequeña puerta, me llamó la atención así que me decidí a abrirla, vi que había un camino que llevaba a otra puerta al llegar abrí la puerta y me dí cuenta de que no estaba en clase sino en...¡LA GUERRA DE INDEPENDENCIA! corrí lo más rápido que pude y llegué a una taberna con el nombre de "Napoleón" y me decidí a entrar ahí y me encontré a cuatro políticos: Bartolomeo Sánchez, Lidia López, Lucius Fernández y Samanta Jiménez, les pregunté que hacían allí, ellos respondieron con una mirada extraña y después de eso me dijeron que me fuese ya que Napo-león estaba en camino, antes de echarme me dieron un mapa y me dijeron que fuese a Cádiz y que allí lo abriera. Cogí mi caballo paticorto y emprendí el viaje Al llegar me percaté de abrir el mapa y me dí cuenta de que con un rotulador rojo estaba señalado un lugar que ponía cortes de Cádiz, al llegar todos me abrazaron y me dieron las gracias, me entregaron un montón de papel donde me dijeron que escribiese unas normas que recalcasen la fraternidad y la igualdad, tardé seis meses en hacerlo así que acabé a mediados de Diciembre se la entregué y volví a Madrid donde me presenté en la taberna y pregunté por los cuatro políticos, pero una mujer se me acercó y me preguntó si los conocía, yo le dije que sí a lo que su respuesta no me agradó, murieron dijo con lágrimas en la cara, le respondí que me tenía que ir, pero antes de irme puse un ramo de flores en el lugar donde los habían matado. Des-pués corrí hacia la puerta para volver a casa. Pasé por el túnel y cuando salí sonó la campana a lo que yo reaccioné con rapidez y me senté en mi silla.

FIN

Sara Alonso Soto6º de Primaria

44

Page 45: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

O XOGO EN TEMPOS DE PANDEMIA

O confinamento serviu para pa-liar un pouco o déficit de xogo que su-frían moitos nenos e nenas. Oito de cada dez non alcanzaban o tempo de xogo re-comendado para o seu desenvolvemen-to, e por outro lado agravou o problema do sedentarismo infantil e a escaseza de xogo ao aire libre dos menores. Durante o confinamento os máis pequenos tiveron máis tempo libre e isto traduciuse en que xogaban moito máis tempo ao día. Fundamentalmente ás manualidades, xogos de mesa, constru-cións e bonecas... Este tempo de xogo segue a manterse despois do tempo de confinamento xa que os nenos e nenas non acoden a actividades extraescolares e isto dálles máis tempo de xogo.Por outra banda, aumentou o tempo de xogo con pantallas, excedendo o tempo recomendado polos expertos/as. Neste sentido debemos manter-nos preocupados e preocupadas como profesionais e familia pola baixada de actividade física e a minguante do xogo ao aire libre e é por isto que debemos aproveitar os meses estivais para un maior número de vivencias na natureza ou a algunha práctica deportiva. Nesta época tan dura que pasa-mos hai que valorar con respecto ao tema do xogo, que facelo como se fixo todo este tempo en familia ten un efecto moi positivo, xa que transmitimos valo-res, expresamos emocións...e isto é im-prescindible para fortalecer os vínculos e as relacións sociais entre iguais e entre neno/a -adulto/a.

45

Page 46: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Scanned by TapScanner

46

Page 47: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

In this big park,

When the sky was dark,

May saw two feet

And they were neat,

But he didn’t know

That it was an owl!

The owl asked:

“Hi, are you Ald?”

And the boy said:

“I-I’m May”

The owl smiled:

“Cool, I’m Kyle”

He was confused,

May met with Luke,

“Who is Ald?”

He asked,

“Is my father”

The owl answered

“Are you lost?”

Asked the boy

“Yes, I am lost”

Answered the owl

“And you?”

“I met with Luke”

“You are lucky”

Said a bunny

“Ald? Where were you?”

“I was in a school”

Answered the bunny

“And test’s ceros… Any!”

“What was the school´s name?”

Said May

“It was Ludy”

Said the bunny

“The name is cool”

“And the teachers too!

Mateo López Moreda (6ºE.P)

47

Page 48: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

El alumnado de quinto y sexto de Primaria, de manera voluntaria, ha realizado una serie de proyectos de fin de curso relacionados con las materias de Ciencias Naturais y Ciencias Sociais. Este año, en cuanto a los trabajos de ampliación de conocimientos, los llamados Centros de Interés, estuvieron condicionados por la Pandemia. Generalmente, año tras año, curso tras curso, son actividades que se realizan en grupo. Este hecho anima mucho al alumnado a participar, pues, aparte de ampliar conocimientos, aprenden jugando, fundamental para la motivación y el interés en estas edades y, al fin al cabo, en todas, pues el aprendizaje no debe de ser considerado como un acto simplemente impuesto y obligatorio, sino que el mejor de los aprendizajes es el que se realiza por gusto, por la necesidad de aprender.

Cuando el alumno se instruye disfrutando, es un aprendizaje que resultará muy difícil que desaparezca, que se olvide. Es para siempre. Aun así, sin poder realizarlas actividades como de costumbre (ya volverán), muchos alumnos se animaros a participar e, individualmente, o en pequeños grupos burbuja de dos, realizaron estupendos proyectos de fin de curso. Encontramos desde vídeos sobre la historia actual de España hasta trabajos sobre la Economía en nuestro país. La Prehistoria, la evolución de las especies, volcanes…clásicos en este tipo de proyectos, también tuvieron su espacio este final de curso.Por mi parte, solamente quiero felicitar a los alumnos y alumnas por el esfuerzo realizado. Ha sido un curso muy duro a causa de la Pandemia y los niños y niñas han demostrado, algo que ya sabíamos, que son unos auténticos campeones y campeonas. Profe Miguel.

PROYECTOS DE FIN DE CURSO48

Page 49: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Mientras en 3º de Primaria el alumnado ha trabajado la geometría mediante la realización grupal de una maqueta del colegio y sus alerededores, por su parte en 5º lo hacía a través del diseño de flores.

TRABAJANDO LA GEOMETRÍA 49

Page 50: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

6º se despideDaniela CalvoMe da pena irme, ya que llevo desde la guardería. En este colegio conocí los mejores amigos que tengo. Va-mos a empezar una nueva etapa: gente nueva, profe-sores nuevos… Aparte de mis compañeros, echaré de menos a todos los profesores. Os echaré de menos y nunca os olvidaré. Gracias por todo. Siempre estáis, en las buenas y en las malas. Este año no pudimos hacer mucha cosa; pero, por lo menos, estamos aquí en clase, y menos mal… Sois el mejor colegio. Un beso. Hasta siempre.

Sara AlonsoQuerido colegio Ludy: para mí es un honor estar en este colegio ya que me ha enseñado todo desde pequeña. A veces, pienso, y me doy cuenta, de que ya llevo aquí 11 años y la verdad es que no me quiero ir y tampoco olvi-dar nada ni perder a los profes, las excursiones, educa-ción física, las peleas tontas con las cuáles nos reímos ahora. Todas esas cosas gracias a vosotros, Ludy, por todo lo que me has ayudado. Un abrazo

Emma FernándezQuerido colegio Ludy :Hola, llevo aquí desde cuarto de Primaria. El primer día, estaba muy nerviosa; pero me adapté muy bien.Este colegio es maravilloso, los profesores son muy buenos y mis compañeros son los mejores que podría haber tenido. Me da un poco de pena irme. Os voy a echar de menos.Un saludo: Emma

Yerai LorenzoQuerido colegio Ludy, hago esto para decir que soy lo que soy gracias a este pedazo de colegio. Solamente quiero deciros que fue un placer estar aquí. Os extraña-re mucho a todos. Estos siete años que llevo en este co-legio me lo he pasado genial. Os llevaré en el corazón siempre. ¡Un saludo! Atentamente, Yerai.

IrisQuerido Colegio Ludy, Iris se despide.El colegio me gusta porque hay buenos compañeros y compañeras. También hay buenos profesores como Mi-guel, Manuel, Xil…Llegué aquí en 3º de Primaria y me voy, ahora, en 6º y tengo claro que nunca voy a olvidar todos los momentos felices que he vivido en el Ludy. Le he cogido mucho cariño a este colegio. Adiós, para siempre. Os quiero.

Elena Jiaye LiaoAdiós, Colegio Ludy. Ya llevo cuatro años en este cole-gio y, la verdad, es que cuando llegué, en 3º de Prima-ria, no sabía nada y ahora empiezo a saber un montón

de cosas gracias al Ludy. Muchas gracias a los profeso-res y profesoras por esto.Aquí también he conocido a muchas personas que aho-ra son mis amigas.También estoy un poco triste este año. Por culpa del Coronavirus, no hemos podido hacer todas las cosas que pretendíamos: despedidas, excursiones, fiestas… Aun así, hemos aprovechado el curso.En 3º conocí a Celia. Es una profesora que me encanta. Siempre me ha cuidado y ayudado mucho. Sol también me ayudó ese curso a hablar y a leer.En 4º de Primaria vinieron Pamela e Iris, dos grandes amigas.En 5º, han cambiado los profesores. Tengo un nuevo tutor que me encanta, Miguel. También tuvimos una profesora en prácticas llamada Andrea.En 6º, el curso que ahora acabamos, ha llegado una nueva compañera que también se ha convertido en una de mis mejores amigas: Doha. Pero Pamela…regresó a su país.Ahora me marcho al instituto y, la verdad, es que tengo mucho miedo.Y…solo repetir gracias a Celia, Sol, Miguel, Manuel, An-drea…Gracias a todos.

Manuel Jiménez CamachoMe despido del Colegio Ludy.A pesar de todo, me sien-to bien. De este colegio me gusta todo, sobre todo mis compañeros. Cuando llegué en 5,º pasé un poco de vergüenza; pero eso a todos nos pasa. El curso que llegué, me portaba muy mal; pero, ahora, todo ha cam-biado y, por esto, me encuentro muy orgulloso. Ya no me meto en líos. Con esta carta me despido. Un beso para todos, Colegio Ludy.

Íker BouzaSexto ha sido uno de los mejores cursos, el más duro; pero, socialmente, ha sido genial. Ahora me llevo bien con personas que antes me caían muy mal. Siempre hay personas con las que tienes roces; pero, aun así, ha sido un curso fantástico.Las asignaturas son fáciles y nos las explican genial. El Colegio Ludy es fantástico y prometo no olvidarlo ja-más.

Miguel Ángel AlvariñoHe pasado buenos años en este colegio. Solo quiero decir: ¡Gracias!Un saludo a mis compañeros, profesores, etc.

Mamudo BaldeHola, Colegio Ludy. Fue un placer haber estado en este colegio. Llevo, ya, tres años muy felices en este centro. En ocasiones, me enfado; pero, en realidad, estoy muy contento de estar aquí. Me caen muy bien los profeso-

50

Page 51: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

res, pues se portan muy bien con nosotros. Pero cada principio tiene un final.Fueron tres años que parecen haber sido siglos y du-rante ellos me lo he pasado más que genial. Siempre recordaré todos esos momentos graciosos y divertidos que hemos vivido juntos.¡Siempre te recordaré, Colegio Ludy!

Fátima AllaliAdiós para siempre. Se me hace bastante duro mar-charme ya que llevo, prácticamente, toda la vida aquí.Gracias por esas risas, esos lloros, esos enfados…Me habéis enseñado muchísimas cosas. Nunca, pero nunca…, os olvidaré.¡Os quiero!

Álex SagradovEcharé de menos a los profesores, los recreos, las cla-ses…Aunque este curso no pudimos hacer mucho, no ha estado mal.Echaré de menos este colegio. Ciao.

Marco ValenciaQuerido Colegio Ludy:Llevo en este colegio desde que tengo tres años. Es-tos nueve años, la verdad, es que los he disfrutado un montón.Este año no ha habido excursiones ni nada por culpa del coronavirus…Los profes son los mejores, nos han ayudado siempre. Los compañeros, unos cracks, os voy a recordar a to-dos siempre.Pd: El Ludy es el mejor colegio.

Byron MuiñosMe ha gustado estar en este colegio. He tenido mu-chos amigos desde la guardería hasta ahora. Tantos años en los que he aprendido mucho.Gracias a todos los profesores por apoyarme en todo.Voy a echar mucho de menos al cole Ludy.

Lola DopicoEste es mi último curso en el Colegio Ludy. Estoy muy triste porque llevo en este cole desde la guarde. He hecho muchísimos amigos, algunos (la mayoría), aun los conservo. Todos los profes me han caído muy bien.Espero recordar todo lo vivido aquí, hasta las peleas absurdas de las que ahora nos reímos.No me esperaba este fin de curso así. Cuando era pe-queña, siempre decía: “Quiero ir ya en sexto”. Ahora lo pienso y no quiero irme de este cole.Les deseo a los que vengan a sexto del año que vie-ne que su fin de curso sea mejor y puedan hacer otra despedida. Adiós.

Aitana OreonaHola, Colegio Ludy. Me lo he pasado muy bien aquí.

Siempre recordaré a todos los profes y a todos mis amigos.Este curso ha sido un poco “rollo” por todo el tema del Covid-19. Las mascarillas, las distancias, el gel…Yo vine aquí en la guardería y, claro, voy a echar mu-cho de menos este colegio.¡Vendré a visitaros! ¡Os quiero mucho!

Doha Ben MalakHago esta carta para despedirme. Llevo menos de un año aquí y ya le he cogido mucho cariño a esta escue-la. Es triste tener que despedirme tan pronto.Ha sido genial poder conoceros a todos. Lo he pasado muy bien.Gracias

Alba CandociaQuerido Colegio Ludy:Todos estos años nos habéis estado tratando muy bien. Pensar que este paso por en Ludy se acaba es triste porque cambian muchas cosas: empezar un nuevo ciclo en un lugar distinto, tener que hacer nue-vos amigos, cambiar a los profesores de siempre…Por un lado, tienes unos recuerdos geniales que na-die te los puede quitar de todas esas excursiones fan-tásticas que hiciste con el Ludy.Por otro lado, es una aventura nueva en la que, aun que te separes de tus amigos y profes de siempre, te lo pasaras genial con tus nuevos amigos.Un gran abrazo para todos…PD: Miguel nos dijo que iba a abrir la Puerta del Pasa-do, ¿será verdad? Ja ja…

Lois RivasHola, soy Lois. Es un poco raro despedirse después de nueve años aquí. Resulta difícil decir adiós. Solo puedo dar las gracias por todo a este colegio y a los profesores del centro por todo lo que me han enseña-do.Nunca olvidaré el primer día aquí. Estábamos con Teté y ella le preguntó a la clase: “¿Cuántos de vosotr@s tienen novi@? “. Media clase levantó la mano.Aquí he reído, llorado y, aunque hayan pasado tam-bién cosas malas, son muchas más las buenas y lo pasas muy bien. Espera, ¿he dicho bien?, te lo pasas genial.

Mateo CotovadEl título de este apartado es “Sexto se Despide”. Cier-to, pero no para siempre. De alguna forma siempre os llevaré conmigo.Nunca olvidaré este colegio donde me eduqué y crecí rodeado de amigos y de amor.Siempre os recordaré. Un abrazo

Irene Rodríguez Hola, este es un año diferente y particular y muy difícil,

51

Page 52: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

no solo para los niños, sino también para los adultos. Este es nuestro último año en el Ludy. Va a ser difícil despedirse no solo de los compañeros, sino también de profesores.Mi historia en el Ludy comienza en el primer año de guardería ¡Y ahora ya en Sexto…! Primero, quería dar gracias a todos los profes que me han dado clase y a los que no, también. Sobre todo a Tete: Gracias por cuidarme como una segunda ma-dre. A Manuel: Gracias por no enseñarme como un profesor sino como un maestro. Miguel: Gracias por enseñarme los valores y cómo ser buena persona. A Sol: Aunque casi no me hayas dado muchas materias gracias por preocuparte tanto por mí. Juan, aunque ya no estés en el colegio, me enseñaste mucho, y no solo de inglés precisamente. Teresa, ¡claro no te iba a ol-vidar! Para mí eras una de las mejores personas que conocí y por último, Xil, tampoco me has dado muchas materias, pero las pocas que me dabas y la dedicación que le pones, las aprecio mucho, gracias. En serio, nunca os voy a olvidar. También os doy las gracias a los que no os puse, porque sois muchos; pero también os aprecio mucho, en serio. ¡Sois los mejores profes! Ahora, a mis compañeros: Desde la guardería, hasta ahora, he tenido muchos compañeros… Algunos se quedaron, otros se fueron. Aunque discutamos, gra-cias por estos momentos a mi lado: risas, peleas, llo-ros, castigos, fiestas, bromas y, sobre todo, un montón de sorpresas. No me voy a poner a decir los nombres, porque sois veinticinco, pero os aprecio mucho. Segui-remos con nuestra aventura en el instituto. De verdad, Ludy, gracias por todo esto.Nunca voy a olvidaros, lo prometo. Nunca voy a olvidar cuando se celebraban los cumples en infantil, los tiro-nes de orejas en los cumples, las peleas y discusiones por salir en la entrevista, cuando saltábamos a la cuer-da, cuando nos dejaron los zancos por primera vez...las fiestas, la tienda Ludy, la revista… ¡Gracias! Y por último, gracias Doña Ludy por crear este colegio.

Mateo LópezEn el futuro, cuando me vuelva profesor, regresaré de nuevo a la clase de sexto del Colegio Ludy. Pero ten-dré que esperar.Doy las gracias a los maestros y tutores. ¡Felicidades! ¡Ya no nos tendréis que soportar más…!Ahora, para despedirme, una pequeña versión de un famoso poema de Rosalía de Castro:

Adeus libros, Adeus Cole.

Adeus abrazosQué mala sorte!Adeus, chicos… Adeus, mestres.Non sei cando nos veredes.

Enzo SedesHola, mi nombre es Enzo y os voy a contar mi expe-riencia en el Colegio Ludy.Mi primer día fue en la clase de tres años. Imaginaos cómo es entrar en un nuevo sitio con tanta gente. Se-gún me han contado mis padres, lo pasé bailando y jugando. De Teté, mi primera maestra, guardo grandes recuerdos. Fueron pasando los días y meses y me fui haciendo cada vez más independiente.En 1º y 2º, tuve como profesora a Manoli. Tuve mucha suerte con ella. Siempre fue muy cariñosa y es una persona que hace que te sientas bien en todo momen-to.Los años van pasando y ya estamos en 3º de Primaria junto a Celia. De ella, solo puedo decir cosas buenas. En este curso ya empezamos a estudiar mucho más y ya tenemos exámenes bastante complicados. Ya nada se ve tan fácil como cuando éramos pequeños. Aun así, tuvimos momentos realmente divertidos.Y ahora, sí, llegamos a los últimos años en el colegio. De 5º no puedo decir muchas cosas pues tuvimos una pandemia y tuvimos que quedarnos en casa, sin ir al cole ni poder hacer una vida normal. Fue un curso ex-traño para todos.Y qué decir de mi último año en el cole…Increíble. Ahora que se acaba, tengo sentimientos encontrados. Por un lado, me hace ilusión pasar a una nueva etapa y por otra, me da mucha pena irme del colegio, des-pués de tantos años. Echaré de menos a todos los profesores, pues les tengo mucho cariño, y siempre los recordaré, en especial, a mi último tutor, Miguel, por haberme enseñado todo lo que sé.Gracias al colegio y a todos los profesores. No es so-lamente un colegio, es una gran familia.Os echaré de menos. Un fuerte abrazo.

Ismael MartínezHola, me llamo Isma. Me quiero despedir de todos es-tos años que estuve en el colegio.Al principio, cuando llegué, no conocía a nadie y no lo pasaba nada bien. No me gustaba nada, la verdad. Pero fue pasando el tiempo y fui conociendo gente y haciendo amigos. Cada vez me gustaba más y este último curso, sexto, se me pasó rapidísimo.Me quiero despedir de todos mis compañeros por si no los vuelvo a ver más. También de los profesores: Miguel, Manuel, Juan, Gabriela, Manoli, Celia…También recordaré a algunos compañeros que se han ido.

52

Page 53: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

Entrevista a José Torregrosa sobre la revista Compa.

Cuarenta y cinco años de nuestra revista Compa. Se acercan sus bodas de oro y, para conmemorar esta efeméride, el Profe Miguel conversa con José Torregrosa, maestro jubilado del Colegio Ludy, que, año tras año, desde su Primer número, ha venido colaborando con la publicación. Solamente este maldito Coronavirus nos ha dejado sin ella el curso pasado. José, ¿cómo nació Compa? ¿Cómo recuerdas aquel momento? -Allá por el año 76 del siglo pasado, recién llegado al Cole, propongo a doña Ludy poner al día una publicación con trabajos de los alumnos que se editaba a fin de curso. Se trataba de unos pocos folios grapados que pasarían a convertirse en revista, con su portada correspondiente, con el nombre de COMPA. La hacíamos a mano en una multicopista manual. En cuanto el Profe Javier se incorporó al profesorado, llevábamos esta pesada función a medias. COMPA constaba de dos bloques: los trabajos literarios y un "noticiario" de las actividades del Centro (deportes, excursiones, la Fiesta del Cole, etc.). Alguna de sus secciones fijas como "8º y el Cine" - me refiero a 8º de EGB- y "8º se despide" se siguen manteniendo actualmente: ahora se llaman "6º y el Cine" y "6º se despide". COMPA es hoy un excelente mirador donde asomarse a la evolución de la Escuela Española desde la Democracia hasta hoy. En el Cole, existe una colección encuadernada de esta maravillosa historia de alumnos que llegaron a ser padres de alumnos e, incluso, abuelos y abuelas... Con el tiempo, COMPA tuvo una hermana siamesa en gallego, O Mensaxeiro Ludycol, de la que se encargan el Profe Manuel y el Profe Xil, tan interesante y completa como su hermana mayor... Se querían tanto que acabaron por fundirse en una sola... ¿Qué importancia tiene una revista escolar? - Fomenta la creatividad, el trabajo en equipo, la posibilidad de conocerse el alumnado de diferentes cursos y, a lo largo del tiempo, un testigo de la evolución una infancia siempre rica en imaginación y en inventiva. Se da el caso alumnos que han colaborado en ella, número a número, a lo largo de Infantil y Primaria, lo que hoy les permite comprobar su progreso personal y su evolución

a lo largo de unos años cruciales... A su manera, estas publicaciones son también libros de Historia...

¿Cuál fue tu papel en todo este proceso?

- Todos y todas fuimos Espartaco en esta esforzada aventura... Podéis preguntar por qué lo digo a los de 5º y 6º…

¿Qué ha supuesto en tu vida este trabajo tan cercano a la creatividad infantil?

-Dejar agotada mi capacidad de asombro ante lo que las y los compas pueden llegar a realizar en un clima de libertad y compañerismo... Criaturas de seis o siete años en adelante realizando asombrosos dibujos, componiendo poemas, escribiendo relatos, recogiendo noticias o entrevistando a sus familias o propios compañeros... Estar a su lado es- cito a una profesora mía- una noble tarea y la justificación de una vida dedicada a la Docencia...

Alguna anécdota que quieras comentar de todos estos años de revista Compa.

- Quizás sea mi participación en ella una de las pocas cosas de las que me siento orgulloso a lo largo de mi vida... Y, a mis 75 años, que me invitéis a colaborar en ella, supone, por vuestra parte, una generosidad que nunca acabaré de agradecero

53

Page 54: VUESTRO COMPA OS SALUDA QUERIDOS COMPAS

54