Xornal Nº5 Información Obreira

32
CENTRAL UNITARIA DE TRABALLADORES/AS CENTRAL UNITARIA DE TRABALLADORES/AS CUT información obreira información obreira O XORNAL O XORNAL Nº5 2ª XEIRA Xabier Cordal, Dionisio Pereira, Alberto Lema www.cutgalicia.org Entrevistas ás delegacións internacionais convidadas o IV Congreso da CUT Entrevistas ás delegacións internacionais convidadas o IV Congreso da CUT Maruchi Álvarez Ana Olveira Manolo Besteiro Manolo Camaño Executiva Nacional Ricardo Castro novo Secretario Xeral Executiva Nacional Ricardo Castro novo Secretario Xeral

description

Número 5 do Xornal, voceiro da Central Unitaria de Traballadores/as.

Transcript of Xornal Nº5 Información Obreira

Page 1: Xornal Nº5 Información Obreira

CENTRAL UNITARIA DE TRABALLADORES/ASCENTRAL UNITARIA DE TRABALLADORES/AS

CUT

información obreirainformación obreiraO XORNALO XORNALN

º5

XE

IR

A

Xabier Cordal, Dionisio Pereira, Alberto Lema

www.cutgalicia.org

Entrevistas ás delegaciónsinternacionais convidadas o

IV Congreso da CUT

Entrevistas ás delegaciónsinternacionais convidadas o

IV Congreso da CUT

Maruchi Álvarez Ana Olveira Manolo Besteiro Manolo Camaño

Executiva Nacional

Ricardo Castronovo Secretario Xeral

Executiva Nacional

Ricardo Castronovo Secretario Xeral

Page 2: Xornal Nº5 Información Obreira

sumario

O Xornal # Información Obreira # nº 52

Pax 3-8- Info. comarcal

Pax 6- Internacional

Pax 11-13- Formación

Pax 14-20- IV Congreso CUT

Pax 21-22- Colaboración

Pax 23- Dixo

Pax 24- A nosa historia

Pax 28- Dionisio Pereira

Pax 29- Alberto Lema

Pax 30- Xabier Cordal

Pax 31- Os nosos poétas

editorial

O Xornal # Información Obreira #

Finalizando o ano 2009 non podemos facer máis que unha análisenegativa da situación da clase obreira galega. Levamos xa dousanos ben cumpridos da tan superficialmente analizada crise.

Déronlle mil e un nomes, falaron de capitalismo financeiro paraexculpar ao resto do capital –coma se non fora o mesmo demo-;seguiron, cinicamente, dándolle cantidades inxentes de cartospúblicos aos bancos; seguiu a clase política, a deste sistema podreque inventou o posfranquismo, roubando os nosos cartos; seguironas centrais sindicais maioritarias facéndolle o xogo ao supostosocialista ZP; seguiron inventando mil e unha escusas para xustificarante os patróns a miseria dos 420 euros para os parados e paradas;seguiron en fin co seu cinismo habitual e seguimos nós nunhaparálise inaudita ante a situación que vivimos. Seguimos sen racharas cadeas e a CUT segue pedindo unha FOLGA XERAL.

En Galicia tivemos un ano cheo de epidemias capitalistas: téxtil,sector agrogandeiro, automoción, alimentación, metal, sanidade,ensino... mil e unha faíscas que podían ter dado no lume axeitadopara “queimar as rozas dunha idade antiga e ver nascer o sol...”

Non foi así, xa outros tiveron boa conta de botar auga para darlleosíxeno ao sistema que os mantén na opulencia mentres xustificanideas que traizoaron hai moito.

Por moita auga que botaran, por moito que queiran esconder arealidade, a nosa voz seguirá a berrar con forza que ESTE SISTEMANON SERVE, seguiremos camiñando na acumulación de forzas decara a unha FOLGA XERAL necesaria para poñer aos culpábeis noseu sitio.

Durante a folga do metal de Vigo tivemos nas mans a ocasión deexpandir o lume, pero houbo quen baixo unha irresponsabilidadehistórica para con Galicia, da que aínda que non queiran terán que darconta, fixo todo o necesario para agochar o mistos. Hoxe, esesmesmos, a CIG, xa teñen a coartada para non falar dos seus errosestratéxicos e tácticos: a traizón de UGT e CCOO.

Neste número de O Xornal facemos análise deste pasado conflitodo metal e facemos tamén análise do noso IV Congreso onde saíuelixida unha nova Executiva Nacional que será a encargada de levar abo porto os acordos congresuais nos vindeiros catro anos. Do quenon hai dúbida é da insistencia da CUT na necesidade de fortalecer omodelo sindical combativo, nacional e de clase se queremos ter luzneste camiño de loita iniciado hai xa dez anos e que hoxe, máis quenunca, obriga a un esforzo internacional e solidario da clase obreiragalega. Nas nosas mans está.

Edita

Central Unitaria deTraballadores

Consello de Redacción

Ricardo Castro BuergerXermán Garcia RomaiXabier Castro OteroZé ParedesMonica CamañoIago Castro Buerger

Colaboran

Xabier CordalFrancisco Fernández ReiAnxo AngueiraX. M. Pacho BlancoAlberto LemaFrancisco Sampedro

Deseño Gráfico

Irisar

Deseño de Portada

Xabier Castro Otero

Imprime

Gráficas Planeta

Page 3: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 3

info. comarcal[ ]

Muller e sindicalismo

no século XXI

Asembleas Comarcais

Dentro do programa de formación comarcal, o pasado 9de outubro, celebrouse no local sindical de Vigo o segundodestes cursos. Desta vez foi o tema central a incidencia damuller no sindicalismo, facendo a relatora –a SecretariaNacional de Formación, Ana Olveira- un percorrido polascondicións laborais e sociais que afectan ás mulleres. Este curso de formación farase extensivo ao resto dascomarcas, pois entende o Secretariado Nacional quesegue a CUT a ter unha das súas eivas na incorporaciónda muller as súas estruturas e vida cotiá.

INFO. COMARCAL VIGO

O proceso precongresualmarcado no calendarioelaborado polo SecretariadoNacional de cara ao IV CongresoNacional celebrado enCompostela, o 28 de novembro,implicaba a celebración deasembleas comarcais nas quesería debatido o relatorio oficiale nas que serían presentadas asemendas e relatoriosalternativos, sendo necesario oreferendo do 5% da asemblea. As asembleas da comarca deVigo desenvolvéronse o 30 deoutubro e o 17 de novembro. Naprimeira delas foi explicado oproceso congresual ao tempoque se fixo unha exposición dasliñas fundamentais do relatorio,así mesmo repartiuse o relatorioentre os e as asistentes paraque na asemblea do 17 denovembro trouxeran o debatepreparado e as emendas

alternativas. Na segundaasemblea foron debatidas asemendas presentadas polocorpo afiliativo da comarca eaprobadas, segundo osrequisitos do regulamentocongresual, aquelas que foronpresentadas no mesmocongreso.Logo da celebración doCongreso ábrese un período noque a Executiva Comarcal estáen funcións ata a celebración doproceso asembleario querenovará a devandita executiva.O calendario para este novoproceso asembleario serácomunicado a toda a afiliación dacomarca na páxina web dosindicato e por correo ordinario,esperando a máximaparticipación de toda a afiliación.

INFO. COMARCAL VIGO

CCOO, UGT e USO asinaron o conveniocolectivo sen consultar en asemblea etraizoando o acordo unánime do Comité deTraballadores/as de facer unhamanifestación o pasado día 21 denovembro. Levabamos meses negociando o conveniosen que a empresa quixera dar máis quemiseria, ao tempo que na prensa botabanfoguetes falando dos beneficios obtidos no2009, sendo superiores aos do 2008. Aempresa pretende abaratar a man de obrapara seguir acumulando cartos eexpandindo o negocio coa apertura denovas factorías. QUE ARGUMENTOSPODEN DAR PARA DAR UNHA SUBASALARIAL REAL DO 1,7%, CANDO OSSEUS BENEFICIOS CONTIBILÍZANSE ENMILLÓNS DE EUROS E CANDO OUTRASEMPRESAS DO SECTOR, MOITO MÁIS

PEQUENAS, CHEGAN A SUBAS DO2,5%?CCOO, UGT e USO non só traizoaron aostraballadores e traballadoras dePESCANOVA, tamén fixeron o propio coscompañeiros e compañeiras doutrasempresas que agora terán que loitar contrao teito imposto polo xigante PESCANOVA.TERÁN A CARA DE DICIR QUEDEFENDEN AOS TRABALLADORES ETRABALLADORAS?Cando a empresa foi consciente de que oconxunto da factoría estaba disposta amobilizarse para desbloquear a negociacióntremeu de arriba cara abaixo, o Comitécollera a tixola polo mango e tiña o control.Foi entón cando a parte empresarial chamaao orde aos seus para que recúen e asinen;CCOO, UGT e USO, coma bos escravos doPatrón, obedecen a orde sen lles tremer o

pulso por traizoar aos compañeiros ecompañeiras.CIG e CUT mantiveron a dignidade e nonforon cómplices desta farsa traidora porqueNON ASINARON ESTA PANTOMIMA NINO FARÁN, PORQUE DEFENDEMOS AOSTRABALLADORES E TRABALLADORAS ENON Á EMPRESA. Os demais saberán quefavores deben.A segunda parte do conto é que a empresaestá crecida e agora quere impor un EREen FRINOVA, cando antes desta desfeitados sindicatos vendidos nin se lle pasaríapola cabeza. Deámoslles as grazas a esesque din representar aos traballadores etraballadoras baixo as siglas de CCOO,UGT e USO. QUE POUCA DIGNIDADE EVERGOÑA!!

INFO. COMARCAL VIGO

A Cut e denuncia Que CCOO, UGT e uso

traizoan aos traballadores e

traballadoras de Pescanova.

Page 4: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 54

Hai dous anos vímonos na obriga de convocar unha folga no servizode recollida de lixo na vila de Redondela. Os motivo fundamental foia posición intransixente da empresa de cara a negociación dunconvenio digno. URBASER, pertencente ao laureado millonarioexplotador Florentino Pérez, coñeceu entón a forza dun pobolevantado na defensa dos intereses dos traballadores, e foicoñecedor de como unha vila pequena podía vencer a estemagnate do capitalismo prepotente.Hoxe estamos a vivir unha nova negociación que camiña polomesmo esquema do non, chegando a paciencia dos traballadoresao seu límite, e máis aínda cando nestes dous anos a empresaencargouse de sancionar aos folguistas con mil escusas peregrinas

e a facerlles as condicións laborais insoportábeis ao tempo quepremiaba, como non, aos lambecús esquirois. Os compañeiros de Compostela están a sufrir tamén está tácticade dilatar no tempo a negociación, pero ao igual que os deRedondela tomarán medidas, e estas poden ir conectadas notempo. Que URBASER tome nota, o pobo ordena.onvenioaprobado con pucherazo e antidemocraticamente... A loita no metalcontinúa.

INFO. COMARCAL VIGO

Esta empresa, con sede no peirao de Vigo,ten unha imaxe de modernidade avaladapolas inversións públicas e as visitas dealcaldes e conselleiras de turno que non secorresponde coa realidade.A súa práctica habitual na contratación dopersoal pode ser clasificada comaescravista e discriminatoria. Utilizan dousnomes para a contratación: Produtos doMar e Elaborados S.A. No primeiro deles

teñen aos contratados indefinidamente,mentres que no segundo utilizan a man deobra eventual con salarios inferiores e“casualmente” mulleres. Ante aposibilidade de que lles reclamen persoalindefinido en Elaborados trasladaron a unscantos traballadores dende Produtos doMar para cubrir as porcentaxes legais.A complicidade dos sindicatos queostentan a “representación dostraballadores e traballadoras” grazas a

acordos particulares coa empresa,nomeadamente UGT, fai que esta realidadenon saia á luz e favoreza a explotación dasmulleres que non teñen acceso a mesmossalarios e contratos indefinidos.Dende a CUT estaremos asexantes eelaboraremos un plan de acción paradesenmascarar aos explotadores e aosseus cómplices.

INFO. COMARCAL VIGO

A empresa Pereira produtos do mar vive

no Século XIX

Un non rotundo á farsa do

Convenio do Metal

Convenio de Urbaser

info. comarcal[ ]

Os sindicatos CCOO e UGT, asinaron o pasado día 20 de outubro o Convenio Colectivo do Metal. Triste final para un procesode loita e negociación que unha vez máis ven a traizoar os dereitos dos traballadores. Outros coma a CIG xa teñen a coartadaperfecta e a quen botarlle a culpa do fracaso, pero o certo é que, uns como asinantes e outros por levar o conflicto áderrota son culpables deste final. Como non podería ser doutro xeito, os sindicatos asinantes acabaron tragando o que faicatro meses rexeitaron os traballadores en loita.Onde quedou a unidade sindical tan cacarexada? Cando liquidaron a Folga foi un dos argumentos utilizados para desconvocara mesma. Onde quedou a loita polo Convenio que sería retomada en Setembro e Outubro? Toda unha posta en escena queen realidade foi unha estafa e que agora remata no chamado “referendo” fraudulento para votar, si ou si. Unha farsa senprecedentes.Aínda así, o máis grave do Convenio asinado que chaman “preacordo”, non é a suba salarial, desde o punto de vista da CUTo máis grave e amarrarlle os pes e as mans ós traballadores nos vindeiros dous anos, nun contexto de represión sindical exudicial tamén sen precedentes. ( A ver que pasa cos 13 compañeiros xulgados) E finalmente, o importantísimo tema dacontratación tamén quedou polo camiño, a espera da Comisión de Seguimento da ABE, outra burla ós traballadores.

Compañeiros: O Convenio Colectivo está asinado, aínda así é obriga dos traballadores con dignidade a resposta inmediataa este aldraxe. Pero aínda máis importante é sacar conclusións de todo proceso de negociación e de Folga, para entenderque soamente as posicións sindicais; combativas, asemblearias e transparentes poden levar á organización e loita dostraballadores ás conquistas a que temos dereito.

INFO. COMARCAL O MORRAZO

Page 5: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 5

Sobre a represión da Folga do 2006:

Algúns pensaban que a Folga do 2006 xa pasara a historia,enganáronse. Como non podía ser doutro xeito, e aproveitando aconxuntura, o Réxime está a cebarse na represión dos traballadoresdo metal: á represión sindical indiscriminada nas empresas donaval, ós centos de multas gobernativas, agora vénselle a sumar oXuízo a trece compañeiros polos incidentes na Estación de

RENFE, cando aquela Folga do 2006.Desde a CUT xa o temos dito moitas veces: cando aqueles que dinque representan aos traballadores, ou o que é máis grave aínda,cando os mesmos traballadores deixamos de enfrontarnos aoinimigo capitalista, este inimigo crécese e responde cunha violenciamoi superior á habitual. Os procesos de claro matiz fascista queestamos a sufrir nas nosas carnes non teñen precedentes nomovemento obreiro galego. Os pretores do Réxime séntensefortes, e a razón está na claudicación da pasada folga; neste casona claudicación irresponsábel dos que levaban o procesonegociador, non dos traballadores, todo hai que dicilo.A partir do día 19 de outubro, vaise celebrar en Vigo o xuízo ós trececompañeiros que acusan polos incidentes que aconteceron naEstación de RENFE, no contexto da Folga polo Convenio do ano2006. O modus operandi dos aparatos represivos outra vez é doescarmento. Desta vez esperaron tres anos para facelo porque elessi analizan os pasos que dan, e despois da derrota sindical dapasada folga intúen que os traballadores non imos ter capacidadede resposta, dando (erroneamente) por suposto que somoscordeiros dos sindicalistas de salón. As penas solicitadas taméndelirantes, unha vez máis falan de cadea.Os traballadores/as non podemos tolerar que, unha vez máis, tratende acusarnos de delincuentes por loitar pola nosa dignidade; nonpodemos consentir que convertan en delicto a reivindicación dosnosos dereitos. En calquera caso é intolerable a carencia das máismínimas garantías de dereito, castigando a trece compañeiros poloque en calquera caso é responsabilidade de miles mobilizados narúa.

Sobre a represión da folga do 2009:

O peche en falso da pasada folga do metal, peche motivado polaausencia de obxectivos estratéxicos e tácticas, coma xa temosanalizado; levou a que a patronal estea a exercer, sen pudor algún,a explotación e represión da clase traballadora. A Administración“pública”, sexa a que sexa (Xunta, Subdelegación de goberno,Inspección de Traballo, policía, xuíces...), están a xogar un papel

definitivo na defensa dos intereses desa patronal, deixando de seras pretendidas ferramentas que defenden o interese do público, édicir, os intereses dos traballadores e traballadoras, para sermercenarios ao servizo dos intereses privados dos explotadores.Non nos enganemos, estes “corpos públicos” foron inventadospolo poder para defender os seus intereses e, a diferenza doutrasocasións, agora contan coa debilidade dos (ir)responsábeis sindicaisque negociaron o convenio, que coa súa actitude déronlle as armaspara que exerzan a represión sen disimulo algún. Inclusopermítense, coa actitude prepotente dos mafiosos que tan bencoñecen, publicar na prensa cómplice os cartos e anos que lle vanimpor aos compañeiros que deixaron, coa súa actitude dedignidade obreira, a pel na loita.Cal é a resposta sindical ante este atropelo ao noso dereito á folga?CCOO e UGT miran cara outro lado, e a CIG, como o sindicato dexestión no que se está a converter, centra todos os seus esforzosen actuacións xudiciais e diálogos cos verdugos; coma sepuideramos confiar na xustiza e nos monecos que traballan para ocapital. As vías xurídica e administrativa son respostas burocráticasque, se ben temos a obriga de utilizar, non son as respostassindicais axeitadas. A resposta ten que vir da man da mobilización,socializando o conflito na busca da solidariedade da clasetraballadora e non marxinándoo para non facer ruído; a resposta tenque vir da rúa e a resposta, de ser necesario, ten que vir do lume. Non teñamos medo de dicir a verdade: por moito que a disfracende democracia, a violencia do estado segue a ser violencia, e candoesa violencia descarga contra os traballadores e traballadoras nonqueda outra que lles responder coas súas armas. Aquelas forzassindicais que non o entenden non son máis que colaboracionistas.Dende a CUT facemos un chamamento a todos os compañeiros ecompañeiras, sen distinción de afiliación, estean ou nonsancionados/as, para xuntarnos e poñer en pe as medidasnecesarias para este combate. É necesario reactivar un sistema derecadación xusto, solidario e claro para afrontar as multas de todose todas (conta bancaria xestionada por delegados dos catrosindicatos, concerto de solidariedade, camisolas...) e organizaloentre todos, sen exclusións e buscando unidade sindical de accióne non de micrófono. Así mesmo faise necesario programarmobilizacións conxuntas para gañar a batalla. A represión é contratodos nós, os traballadores, non podemos dividila en siglas sindicaise esquecer que está destinada a debilitarnos coma clase que loita.A resposta ten que ser conxunta e contundente.

INFO. COMARCAL VIGO

Comunicados da Coordinadora do Metal

info. comarcal[ ]

Coordinadora do MetalNo local sindical seguen a celebrarse asxuntanzas da Coordinadora do Metaltodos os xoves ás 19:30 horas. NestaCoordinadora elabóranse os obxectivosestratéxicos no sector e as respectivastácticas de traballo. A día de hoxeestamos a reconstruír o espírito de loitada clase obreira, tocado pola inefable eindigna xestión feita polos sindicatosnegociadores do último convenio, sendeixar a ningún deles fóra desta crítica.

A día de hoxe non houbo aínda a máismínima autocrítica por parte dos queabortaron a loita pola dignidade a cambioda súa “paz social”, a día de hoxe seguensen ter un plan de traballo elaborado decara aos vindeiros meses.Na coordinadora do metal temos unhaestratexia bosquexada poloscompañeiros en asemblea, será a nosafolla de ruta no ano que entra, e para asúa posta en práctica necesitamos da túa

participación. Son moitas as frontesabertas: represión, xuízos,despedimentos, contrataciónfraudulenta, explotación, debate políticosindical, riscos e saúde laboral, horasextra, convenio aprobado con pucherazoe antidemocraticamente... A loita nometal continúa.

INFO. COMARCAL VIGO

Page 6: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 56

Os traballadores de URBASER –

Compostela marchan pola negociación

do ConvenioArredor de 80 traballadores do servizo de limpeza urbana de Compostela, pertencentes á empresa URBASER, marcharon o pasado 6 denovembro dende Xoan XXIII ate o Concello, para reclamar a negociación do Convenio Colectivo.A marcha, convocada polos propios traballadores en asembleas celebradas o pasado venres, tiña por obxecto chamar a atención doConcello, adxudicador da concesión da limpeza, ante os desplantes da empresa URBASER na negociación, xa que durante todo o pasadoano negouse a valorar ningún dos puntos da plataforma negociadora unitaria, defendida polos tres sindicatos presentes no Comité deEmpresa, CUT, CIG e CCOO, e avalada polos propios traballadores en asemblea.

INFO. COMARCAL COMPOSTELA

Asinado o Convenio Colectivo do

Hostal dos Reis Católicos

info. comarcal[ ]

Antes da celebración do IV Congreso celebráronsedúas asembleas monográficas, ambas as dúas naSala Son de Cangas, na comarca de O Morrazo parapresentar o relatorio oficial ante a afiliación e incidirna necesidade de debater para enriquecer. A primeira das asembleas tivo lugar o 30 de outubro,ás 19 horas, e nela fíxose fincapé na importancia doCongreso para revitalizar a central e rematar deextirpar as malas herbas que impiden odesenvolvemento político e sindical necesario. Nasegunda das asembleas, o 20 de novembro, deusedebate sobre o relatorio oficial e presentáronse a estedebate as emendas da comarca que logo foronlevadas ao congreso de Compostela. Ao igual que o resto das comarcas, nas vindeirasasembleas renovarase a Executiva Comarcal coma asío impón a celebración do IV Congreso.

CONFLITO COLECTIVO DE ISOLUX

Asembleas Comarcais

O pasado 8 de outobro, , foi asinado finalmente o novo ConvenioColectivo do Hostal dos Reis Católicos, empresa na que a CUTconta coa representación maioritaria no Comité de Empresa, con 6delegados dos 9 cos que conta o comité.

A sinatura do Convenio, vixente durante os anos 2008, 2009 e2010, foi acadada tras case que 18 meses de negociacións, que enocasións foron tensas, chegando a darse concentracións detraballadores/as ou mediacións no AGA, sobre todo durante os

últimos meses. A pesares de ter acadado un preacordo económicoque incrementa positivamente a masa salarial dos traballadores nosvindeiros anos, a sinatura final do convenio adiávase sen remedioate hoxe, onde representantes da empresa Paradores, do Hostal,do Comité de Empresa e das centrais sindicais CUT, CIG, CCOO eUGT asinaron este novo convenio.

INFO. COMARCAL COMPOSTELA

Page 7: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 7

A Inspección de Traballo sanciona

a Clece por non cumpli-los

acordos

info. comarcal[ ]

Cando escribimos este artigo, a compañeira saharauíAminetu Haidar, acaba de ser hospitalizada despois desuperar o mes en folga de fame, reivindicando os seusdereitos como cidadán, fronte a intransixencia marroquí e ocolaboracionismo do goberno de Madrid.. Facía décadasque a cuestión nacional do Sahara Occidental, non estabano candeeiro público e mediático internacional, consemellante magnitude.A actitude de Aminetu Haidar, a súa valentía edeterminación heroica, non é froito da casualidade. Adefensora dos dereitos humanos saharauí ten as súascostas un dilatado historial do ensañamento fascista damonarquía marroquí; anos de represión en distintas cadeas,e a tortura salvaxe, foron a forxa dunha personalidade queexplica a traxectoria desta muller exemplar e o seucompromiso cos dereitos do pobo saharauí.Agora ben, desde a nosa solidariedade plena con Aminetu,sería desexable deixar claro que o seu caso non é aanécdota dunha muller excepcional, senón que é a puntado iceberg da resistencia do pobo saharauí fronte a decisióndo imperialismo de eliminalos como pobo. Os trinta e cinco anos de ocupación marroquí do territorio do Sahara Occidental, co beneplácitodo capitalismo occidental así o avalan. A actitude valente sen precedentes de Aminatu Haidar, destapou todas as miserias e mentiras que envolve ós ollos do mundo a cuestiónnacional saharauí, sobre todo a hipocrisía da clase política española, que xogando o humanitarismo ou incluso o cínico apoio á militantesaharauí, non dan, nin darán o paso para restablecer a xustiza histórica e forzar a monarquía feudal de Marrocos a desbloquear o Procesode Paz, que faga posible a autodeterminación desa nación.Algúns chegan incluso a xogar co presunto papel do rei Borbón, de cara a resolver o problema Haidar; pola súa amizade co monarcamarroquí, cando tamén hai que dicilo este personaxe ten unha responsabilidade histórica na traizón española ó pobo saharauí e a súavenda a Marrocos no ano 1975.Desde a CUT, o noso apoio inquebrantable á compañeira Aminetu Haidar e o pobo saharauí.

INFO. COMARCAL O MORRAZO

Solidariedade co Pobo Saharaui

e Aminetu Haidar

O comité de empresa, no que ten maioría absoluta a CUT,presentou unha denuncia contra a empresa Clece,concesionaria da limpeza do Hospital Clínico Universitario deSantiago, ante a inspección de traballo da Coruña. O pasado 18de setembro, a Inspección de Traballo ven de darlle a razón ádenuncia feita dende o comité de empresa, obrigando a

CLECE a cumprir unha serie de dereitos que lle correspon-

den ós/as traballadores/as e iniciando un procedemento

de sanción por non cumprir os acordos:1) No referente ás contratacións pendentes por acordo do2007, a empresa estaba obrigada a facelas do seguinte xeito:- 12 contratacións en menos de 15 días (antes do 25-07-2009).- 11 antes do 31 de decembro.No día de hoxe a empresa CLECE NON PRESENTOU NEN-

GUNHA CONTRATACIÓN POLO QUE A INSPECCIÓN DE

TRABALLO DECIDIU SANCIONALA.2) Ante o incumprimento do pagamento de liquidacións ópersoal contratado, A INSPECCIÓN DECIDIU AMPLIA-LO

PRAZO DADO A CLECE NUN MES MÁIS para presenta-lasliquidacións correspondentes.3) Ante o incumprimento reiterado por parte da empresa dosdías de libranza semanal do persoal, SE LLE INDICA DENDE

A INSPECCIÓN QUE A EMPRESA CLECE ESTÁ OBRIGADA,

A PARTIR DE HOXE A RESPETAR O DESCANSO SEMANAL

OBRIGATORIO, de non ser así, a Inspección de Traballo ini-

ciará un novo procedemento de sanción por esta causa.

INFO. COMARCAL COMPOSTELA

Page 8: Xornal Nº5 Información Obreira

ERE encuberto

en Panrico -

CompostelaO pasado 15 de setembro o Comité de Empresa de Panricotivo coñecemento dos plans da empresa para despedir a 23

traballadores/as, nunha clara vulneración da lexislación

laboral vixente. A empresa xa se puxo en contacto con partedestes traballadores para tratar de que marcharan por vontadepropia, alegando con mentiras, manipulación e clara pre-

meditación, que “deste xeito cobrarían unha indemnizaciónde 45 días por ano traballado, e que, de non aceptar, a em-presa Panrico tramitaría un E.R.E. e os despediría igualmente,neste caso correspondéndolles tan só 20 días por ano trabal-lado de indemnización (sempre cun máximo de 12 mensuali-dades)”.

Así tamén, a empresa Panrico xa se puxo en contacto cocomité de empresa para que se lle dese o visto e prace a estaoperación ilegal. Amparándose supostamente no artigo 42 doconvenio colectivo.Ante todo este cúmulo de falsidades a CUT manifesta que:- PRIMEIRO: O despedimento afecta a máis do 10% do cadroda empresa, polo cal, trataríase dun despedimento de carác-

ter colectivo, debendo tramitarse seguindo as canles legais,quer dicir que: o primeiro paso sería a comunicación á au-

toridade laboral, contando coa presentación dunha memoriaexplicativa e xustificativa para a presentación do E.R.E. Asítamén, se incluirá o número de traballadores da empresa emailos afectados polo E.R.E., así como o período de duraciónna extinción dos contratos. Neste caso concreto, ó ter aempresa máis de 50 traballadores, terase que acompañar amemoria dun plan de acompañamento social, para aminoraros efectos do E.R.E.- SEGUNDO: O artigo 42 do convenio só é válido para a

amortización de postos, non para o caso de despedimen-

tos. Non é o mesmo amortizar unha praza (que conleva amodificación da plantilla estrutural) que o despedimentocolectivo (E.R.E.) no que se deben seguir os pasos dispostosna lexislación laboral. Non seguilos conlevaría a nulidade dos

despedimentos por fraude de lei.O que todos sabemos é que ningunha empresa dá duros

a catro pesetas, e menos unha empresa coas dimensións

de Panrico. A estratexia da empresa é clara, ó non seguir

as canles legais na tramitación do E.R.E., pretende des-

pedir ós traballadores que se lle antollen, con nomes e

apelidos, elaborando para o efecto “listas negras” de tra-

balladores a despedir. No caso de tramitar un E.R.E. tería

que xustificar a súa necesidade con datos reais, e cun es-

tudo serio e rigoroso, xa que ás autoridades laborais non

lles vale coa intención da empresa senón verdadeiras

necesidades, e minimizando os efectos do E.R.E. nos tra-

balladores da empresa. Se Panrico, a estas alturas, non

presentou un E.R.E. é porque non pode defender a necesi-

dade do mesmo, non vai pagar 45 días cando pode pagar

só 20.

INFO. COMARCAL COMPOSTELA

S e g u r i d a d e

privada en loita

por un convenio

xustoOs traballadores de seguridade privada de Galicia vémonosna obriga outra vez mais de ser a vangarda movilizadora anivel Estatal; a cousa ben de longo xa que a Patronal de Seguridade sempre obvioú aos sindicatos quenos representan: a unidade sindical amosada na acta 3 danegociación colectiva onde se plasmaban 12 puntos irrenun-ciabeis dende tempo histórico, foi outra vez mais traicioadapor os mal chamados representantes dos traballadores deUXT e USO, que apresentaron unha plataforma a baixa, des-vinculándose do acordado.Mais para a súa sorpresa a cicatera patronal que temos nestesector non lles aceptoú nin as suas pretensións de subidassalarias do IPC + 0,30 para este ano, etc, etc.., co cal eviden-temente os probriños agora non saben que facer, nin teñenarreos para mobilizar o sector.

Dende Galicia e sabendo que calquer tipo de avance tenseque dar coa loita, vaise a seguir na vía movilizadora, de caraa que dunha vez por todas se active a mesa negociadora econquerir un Convenio digno.Nembargantes temos claro que son a CIG e CC-OO quenteñen a maioría, son eles quenes teñen que optar pola la viadefinitiva dun Convenio Galego de Seguridade Privada, que éa alternativa que dende a CUT defendemos , e mentras nonse produzca sempre imos a depender de persoas alleas anosa realidade para que mal nos representen .

POR UN CONVENIO GALEGO DE SEGURIDADE PRIVADAXA A LOITA CONTINUA

INFO. COMARCAL A CORUÑA

info. comarcal[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 58

Page 9: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 9

internacional[ ]

Opasado 17 de novembro de 2009tivo lugar en Lisboa a ConferenciaEuropea da Unión Internacional dos

Sindicatos (UIS) de Transportes da Fed-eración Sindical Mundial (FSM).

Esta iniciativa, moi importante para arexión europea neste sector estratéxico,contou coa participación de 7 e 5organizacións internacionais e nacionaisrespectivamente, procedentes daInglaterra, Chipre, Grecia, Rusia eBielorusia, amais dos camaradas dePotugal e do Secretario Xeral da UIS doBrasil e do Presidente da UIS-TransporteJosé Manuel Oliveira do Sindicato Nacionaldos Trabalhadores do Sector Ferroviario dePortugal.

En representación da Oficina RexionalEuropea da FSM asistiu Xan Carballo,sendo aínda Secretario de RelaciónsInternacionais da CUT, que trasladou unsaúdo ás delegacións participantes, asícomo tamén presentou un informe sobrea situación do transporte en Galicia.

Finalmente, o 19 de Novembrocelebrouse unha concentración dedelegados e dirixentes dos diversossectores de transporte de Portugal diantedo Ministerio de Transportes, na quefalaron diversos camaradas denunciando apolítica do Goberno.

En representación da FSM, o camaradaXan Carballo salientou as conclusións daConferencia e chamou a estar preparadospara unha mobilización europea a concretarpolas diversas organizacións do sector detransportes e fixada para o primeirotrimestre de 2010.

De seguido aportamos o relatorio deXan Carballo ante a UIS do Transporte:

Compañeiros/as:

A situación do transporte publicogalego non deixa de ter o mesmo percor-rido que o resto do tecido industrial decarácter público. Nos últimos 15 anosvense acelerando o proceso de privati-zación sendo o único criterio que se ten enconta o beneficio económico, claro está,en prexuizo dos intereses públicos.

A práctica habitual ven sendo o pechedas pequenas empresas coa escusa dunrendemento económico deficitario ou asúa compra por parte dunha máis forte,levando este camiño ao monopolio.

En Galiza existían tres grandes focosde transporte: marítimo, por estrada e víaferrocarril. Deixando a un lado as eivashistóricas que fixeron do noso país un dospeores comunicados do estado español,onde máis tarde chegaba a modernizacióndas comunicacións, co conseguinteprexuizo para o desenvolvementoeconómico, debemos dicir nos tres casosque imos a peor.

En canto ao transporte por estradaelimináronse as compañías de carácterlocal que cubrían as rutas de proximidade,quedando só servizo entre os puntos ondemaior tránsito de viaxeiros e viaxeirashabía, e deixando incomunicados e senservizo aos habitantes das vilas pequenas.A dispersión da poboación galega, propiada súa estrutura económica e da súa histo-ria, fai necesario un transporte público quedea conexión á multiplicidade de núcleosde poboación, pero este criterio foi elimi-nado en interese do beneficio económicoe do colonialismo español que obriga aunha distribución da poboación tendo enconta só os intereses e hábitos de pobosque nada teñen que ver co galego. Querenobrigarnos a abandonar o rural e concen-trar a poboación nas urbes, contribuíndode paso á destrución do sector agrogan-deiro que xa foi vendido polo estado es-pañol coa entrada na Unión Europea docapital.

Outra consecuencia directa destapolítica é a construción de centos dequilómetros de estradas polas que nonpasa un coche; a intención non é outra querepartir os cartos públicos entre as empre-sas amigas do poder ao tempo que inten-tan obrigar ao pobo a inverter notransporte privado (turismos) para esquivara obriga dos transportes públicos e, nova-mente, facer negocio coas empresas deautomoción.

A día de hoxe o transporte por estradaestá nas mans, fundamentalmente, dedúas compañías: MONBUS E ALSA. Entreambas as dúas repártense o pastel e asrutas de transporte que a política, e nonos intereses públicos, decidiron comoadecuadas.

Se falamos do ferrocarril non podemosmáis que dicir que a tendencia é a súaeliminación. Os chamados trens de prox-imidade están desaparecendo e, nova-mente, potencian só a unión entre os

núcleos urbanos principais. Nos últimosmeses desapareceron decenas deestacións de ferrocarril coa escusa do seuescaso rendemento económico, deixandoa estes pobos na obriga de andarquilómetros para achegarse á estaciónmáis próxima, no mellor dos casos, outendo que utilizar outro transporte.

Na política do ferrocarril destacatamén a última tendencia inútil e especu-lativa: o AVE. Co papanatismo da mod-ernidade alimentan a cobiza de empresasde construción, e anexas, construíndo unmonstro caro do que non se vai aproveitaro pobo e que só atende aos criterios ur-banos e dos grandes negocios do capital.

Debemos facer tamén mención aotransporte marítimo, que ten sobre todoincidencia nas Rías Baixas. Este foi unmedio de comunicación moi utilizadoentre as vilas mariñeiras que agora estáen mans de monopolios, por concesiónpública, encarecendo ese transporte coaconseguinte perda de pasaxeiros que seráutilizada como escusa para a súa elimi-nación.

Por último habería que destacar asnegativas consecuencias medioambien-tais que teñen estas políticas de claracarácter capitalista.

Dende a CUT demandamos potenciaro transporte público por terra, mar e fer-rocarril. Con tres de proximidade e trans-portes urbanos frecuentes e encondicións que permitan a súa utilizaciónpor parte dos traballadores e traballadoras.É necesario educar nesa dirección paracoidar o medioambiente e participar naprotección dos intereses dos nososherdeiros e herdeiras.

Lisboa, 17 de Novembro de 2010

CRISE CAPITALISTA E RESPOSTASINDICAL DE CLASE

Propostas da CUT, feitas por ManuelCamaño, á 8ª Conferencia RexionalEuropea da FSM-WFTU

Queridos compañeiros/as dasorganizacións asistentes á 8ª ConferenciaRexional Europea da F.S.M.-WFTU.

Queridos compañeiros/as do PAME:Un saúdo fraternal, obreiro einternacionalista da Central Unitaria deTraballadores/as de Galicia.

A CUT foi a voz da FSM na UISdo Transporte en Lisboa

Page 10: Xornal Nº5 Información Obreira

internacional[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 510

1.- Os diagnósticos da actual CriseCapitalista.

A finais do ano 2008 os magnates daeconomía capitalista, e os xestores do seusistema, non tiveron máis remedio querecoñecer a consolidación da crise dosistema capitalista. Xa non era posiblemaquillar por máis tempo a demoledorarealidade, a mesma que os gurús quedeseñan e dirixen a economía global foronincapaces de predicir, a mesma que sóderon explicado co silencio.

En contraposición á Academia doseconomistas burgueses, desde distintosámbitos do movemento obreiro, desdedistintas latitudes e realidadeseconómicas, desde a esquerda política ousindical, hai un afán de estudio e profundarnas causas e consecuencias da actual criseen coherencia coas predicións feitas pordirixentes marxistas ou revolucionarios haixa algúns anos.

Nunca este afán de estudio e debateten chegado tan lonxe. Como se ten dito,multitude de organizacións sindicais,políticas, movementos sociais... fanimportantes aportacións a este debate,debuxando con gran precisión as causas eas consecuencias da Crise Xeral doCapitalismo.

Nos distintos diagnósticos que se fandesde o eido anticapitalista, sendoesquemáticos á posta, destacaríamosdous: un primeiro que vaticinaba case o findo capitalismo polo carácter irreversible dacrise e un segundo menos optimista, queaseveraba e asevera que o capitalismonon morre, hai que matalo. Sen pretenderningún oportunismo, desde a CUT semprenos inclinamos pola segunda hipóteses.

2.- A resposta necesaria domovemento obreiro.

Transcorreron os meses, e se ven écerto que o Capitalismo non da topado asolución máxica á crise do seu sistema,non é menos certo que os mecanismos dereprodución e de dominación da burguesíaa nivel global fan posible quepaulatinamente vaian repoñéndose sengrandes custes; e como sempre a costasdo sufrimento aínda maior da clasetraballadora e dos pobos do TerceiroMundo.

Como é posible entón? As condiciónsobxectivas para dar unha resposta obreirae antiimperialista á crise están creadas,faltan as subxectivas para que isto sexaposible e que, en definitiva, a clase obreirae os sectores populares golpeados polocapitalismo fagámoslle pagar ó inimigo acrise que eles crearon. En definitivaconverter a presente realidade nun saltoadiante na historia dos traballadores e dospobos.

Que é o que falta entón? Omovemento obreiro, as súasorganizacións sindicais e de vangarda, asorganizacións populares anticapitalistas,os movementos sociais... debemos xeraro proceso de acumulación de forzasnecesario que fagan posibles loitas queenfronten ó capital e ós seus xestores.Loitas que deben comezar no ámbito locale nacional pero que, polo seu carácter declase, rematarán confluíndo nunha loitacoordinada nas distintas rexións do globo.Esa é a única globalización quedefendemos e aí e onde identificamos opapel referencial da FSM.

3.- A alternativa do sindicalismo declase.

Queda claro pois, e seguro queestamos todos de acordo, que, ou ben omovemento obreiro, e nomeadamente omovemento sindical de clase, é quen detrasladar e aglutinar respostas á actualsituación que posibiliten fortalecer a clasetraballadora e os sectores popularesobxectivamente interesados; ou docontraio, se isto non fora así ante acarencia de dita resposta sindical á CriseXeral do Sistema Capitalista, o Capitalismoterminará resolvendo a devandita criseespremendo aínda máis a clasetraballadora (despedimentos masivos,recorte salarial e de dereitos laborais,precarización dos contratos...). E notocante ós pobos do Mundo, os resortesimperialistas de dominación serán aíndamáis crueis, para saquear as riquezas doTerceiro Mundo, para explotar aínda máisá man de obra barata ou simplementeutilizando a guerra para aniquilar a aquelesque se lle opoñan.

Agora ben, a claridade na análise danecesidade da resposta ou alternativa dosindicalismo de clase, non debe de serallea a correlación ou correlacións dosdistintos escenarios onde traballamos asdistintas organizacións. É un feitoirrefutable que as direccións burocráticasdas maiorías sindicais, sometidas ássubvencións e neutralizadas polo capital,non van trabarlle ó seu amo.

Temos como deciá o compañeiroValentín Pacho, pasar da teoría a acción, étarefa ineludible do sindicalismo de clase,incidir nas bases sindicais do sindicalismoacomodado, e partir de aí , modificar acorrelación de forzas para enfrentarnos óinimigo.

En Galicia, cunhas condiciónsobxectivas máis que favorables no terreoobreiro, cos sectores populares e daagricultura aldraxados e ó pe da ruína; nunescenario ademais onde os mecanismosrepresivos están a degolar as liberdadesdemocráticas, co Sector do Metal en Folgamáis de vinte días na provincia de

Pontevedra, a resposta dos sindicatoshoxe maioritarios, á demanda de FolgaXeral feita pola CUT, foi a de afortalar aíndamáis os seus vínculos co Goberno deZapatero, e iso, que o camiño xa estabainiciado coa Folga Xeral Nacional deEuskadi.

4.- O futuro que nos espera e avertebración do sindicalismo de clase.

Os grandes conciliábulos dosmandatarios subordinados ó capital,asesorados polos mesmos economistasque aceptaron a especulación comomedio de vida e non foron quen de mirar acreba do seu mundo, repiten coninsistencia que o peor xa pasou. Estamensaxe é repetida unha e mil vecespolos seus altofalantes (dígase medios decomunicación “libres e democráticos”) ataconverter a mentira e dogma de fe.

Estamos de acordo con estavaloración, o peor xa pasou, pero o peorpara eles. A súas indecentes ganancias,baseadas na especulación financeira e naexplotación do proletariado, volven aorego, volven a seren multimillonariasgrazas ás medidas das democraciasoccidentais: cartos públicos para osculpábeis da crise, privatizar as gananciase socializar as perdas, velaí a receita.

E pobo traballador? O pobo traballadorsegue, progresivamente, empeorando assúas condicións de vida civil e laboral.Segue a pagar, engadindo a súa débeda -motivada polo exceso consumista e polaperda de poder adquisitivo- a débeda dopatrón.

Mentres os meses pasan sen dar unharesposta sindical contundente, candonunca antes existiron tantas condiciónsobxectivas, o capital maquíllase e pon notapete todas as armas necesarias para ocontrol de calquera salto revolucionario. Aresponsabilidade dos que defendemos osindicalismo combativo e de clase non éoutra que artellar a táctica e mediosnecesarios para acumular forzas de cara aconsecución do noso principal obxectivo:asfixiar ao opresor. A FSM debe xogar opapel de océano onde iran a parar os milríos que a conforman; é nesta federaciónonde se deben dar os pasos, por todos etodas ideados, que poñan as rúas en pe.

Compañeiros/as: desde a CUT deGalicia, reiteramos o noso saúdo fraternal atodas organizacións sindicais presentesnesta 8ª Conferencia Rexional Europea daFSM, estando seguros que as conclusiónsque se acaden na mesma, servirán paraafortalar as posicións do sindicalismo declase e a F.S.M., fronte as agresións doSistema Capitalista.

Atenas, setembro 2009.

Page 11: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 11

formación[ ]

Os pasados días 5 e 6 de novembro tivo lugar en Praga(República Checa) o I Congreso Europeo da MullerTraballadora baixo o lema “Igualdade na práctica, para todos

e todas, en todas partes”. Nel debatéronse polas distintasdelegacións asistentes os relatorios expostos polas compañeiras

pertencentes á comisión preparatoria. O guión seguido, así comoos textos a debate, marcáronse os pasados 14 e 15 de maio enCangas do Morrazo onde a CUT organizou a comisión preparatoriadeste Congreso.

Na primeira xornada, despois da benvida a cargo do Presidentedo Sindicato de Bohemia, Moravia e Silesia, anfitrión do evento,tivo lugar o debate sobre “A muller e o emprego” a cargo dacompañeira do Sindicato de Traballadores Chipriotas (PEO) MarinaStaurinou. Logo do descanso, e a cargo de Zaloa Ibeas, responsábelnacional da muller do sindicato LAB de Euskalerria, tratamos a“Conciliación da vida laboral e familiar”, onde se discutironcuestións como a corresponsabilidade nas actividades desupervivencia (labores do fogar e coidado de maiores e crianzas).

Na segunda xornada a apertura do Congreso correu a cargo dacompañeira da CUT Ana Olveira que realizou a exposición dorelatorio “As mulleres e a súa organización nos sindicatos”, dandolugar a un amplo debate sobre cal vai ser o futuro das nosasCentrais e como debemos afrontalo para incorporar plenamente ásmulleres na súa organización. Despois do xantar, tratamos “As

Cuestións Xerais” que presentou a compañeira do Sindicatoanfitrión Milada Halikova. Nesta xornada realizaron a súaintervención o Secretario Xeral da Oficina Rexional Europea da FSM– EUROF, Cleanthes Cleanthous, e a Responsábel do Secretariadoda FSM diante da OIT, Osiris Oviedo.

Pola tarde, e por unanimidade, aprobouse a resolución na quese recolle, entre outros puntos, a creación dunha rede de mulleresen Europa dos organismos da Oficina Rexional Europea da FSM –EUROF, co obxectivo de intercambiar información e realizar unhasupervisión constante de todos os temas aos que se enfronta amuller traballadora.

Para rematar realizouse a elección das organizacións queformarán parte do Comité de Mulleres da Oficina RexionalEuropea. A Central Unitaria de Traballadores/as comparte un doscinco postos elixidos no Congreso co sindicato LAB de EuskalHerria, polo que por primeira vez un sindicato galego, membrode pleno dereito na FSM, estará presente nun dos seusorganismos.

Queda un grande traballo por diante para consolidar esteorganismo que pretende axudar na loita pola erradicación dopatriarcado a todas as organizacións pertencentes á FSM – EUROF.A CUT ten un claro compromiso coa loita das mulleres polo quetraballará dun xeito decidido para que esta nova ferramenta consigaos seus obxectivos.

A CUT forma parte daOficina Europea daMuller na FSM – EUROF

Page 12: Xornal Nº5 Información Obreira

formación[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 512

A nómina poderá dividirse en catropartes:

1.- CABECEIRA:

É a parte onde se recollen os datos deidentificación da empresa e do/atraballador/a.

2.- REMUNERACIÓNS OU

PERCEPCIÓNS:

Considéranse como tales aquelascantidades que percibe o/a traballador/apolos distintos conceptos. Hai quedistinguir entre as percepcións de caráctersalarial, que son as suxeitas a cotizaciónsao Réxime Xeral da Seguridade Social, daspercepcións extrasalariais, que non cotizan.

As percepcións suxeitas a cotizaciónson as seguintes:

Salario base: é a parte fixa do salario. Asúa contía vén fixada nos convenioscolectivos segundo unidade de tempo ouobra. Varía segundo a rama ou categoríaprofesional. Si non hai convenio que reguleo salario, considerarase como salario baseo salario mínimo interprofesional.

Os complementos salariais: inclúentodas aquelas percepcións que, nonformando parte do salario base, sonpercibidas polo/a traballador/a a causa dedeterminadas circunstancias que concorrenna súa persoa, posto de traballo, situaciónou resultados da empresa.

Complementos salariais de carácter

persoal: son percibidos a causa dedeterminadas circunstancias que concorrenna persoa, tales coma:

Antigüidade: retribúe a duración davinculación do traballador coa empresa senque exista extinción do vínculo. Consistenunha porcentaxe sobre o salario base queaumenta segundo o período que secontabiliza, contado a partir do momentoen que o traballador ingresou na empresa.Os convenios colectivos ou os contratosindividuais establecerán a contía dogratificación de antigüidade.

Coñecementos específicos do

traballador: pode tratarse de idiomas outítulos, o seu importe vén fixado porconvenio ou pacto individual.

Gratificación de plena dedicación e

gratificación de convenio: o traballador eo empresario poden pactar que aquel nonpoderá traballar ao mesmo tempo para

outros empresarios, a cambio dunhacompensación económica ou gratificaciónde plena dedicación. O gratificación deconvenio é un complemento do salariobase que consiste nunha cantidade fixa porhora ou día realmente traballado.

Complementos salariais polo posto

de traballo: son percibidos a causa dedeterminadas circunstancias que concorrenno posto de traballo que se ocupe, como:

Toxicidade, penosidade,

perigosidade: establécese paracompensar unhas condicións deperigosidade ou incomodidade endeterminados traballos que pola súa propianatureza non poidan evitarse. Para que o/atraballador/a teña dereito a estagratificación ten que estar previsto noconvenio ou ordenanzas sectoriais e axurisdición social ten que ter declarado queo posto concreto que ocupa o/atraballador/a é mérito para esa gratificación.

Nocturnidade: esta gratificaciónabónase para compensar a incomodidadeque supón realizar o traballo en horarionocturno. A lei entende por traballonocturno o realizado entre as 22 horas e as6 horas, e o Estatuto dos Traballadoresestablece as seguintes regras xerais:

1.- O/a traballador/a nocturno terá unharetribución específica que se determinarána negociación colectiva, a non ser que osalario se establecera atendendo a que o/atraballador/a sexa nocturno pola súa propianatureza ou se acordara compensacióndeste traballo por descansos.

2.- Cando na empresa se traballe cunsistema de quendas as 24 horas do día, asquendas deberán ser rotatorias e ningún/hatraballador/a pode estar máis de dúassemanas seguidas na quenda de noite,salvo adscrición voluntaria.

3.- A xornada de traballo dostraballadores/as nocturnos non poderáexceder do oito horas diarias de promedio,nun período de quince días.

4.- Os/as menores de dezaoito anosnon poden realizar traballos nocturnos.

Turnicidade: a gratificación compensaas incomodidades e os tempos de excesopor cambios de quenda e a realización detraballo a quenda rotativa.

Responsabilidade: abónase en funciónda maior responsabilidade dun posto de

traballo. Para ter dereito ao mesmo éprecisa a asunción de responsabilidadesadicionais.

Complementos salariais por calidade

ou cantidade de traballo: son ospercibidos polo/a traballador/a por efectuarmellor ou maior cantidade de produciónque a determinada como normal, como:

Incentivos (primas): cantidade que selle adxudica ao traballador/a en virtude dorendemento obtido por riba do nivelmínimo ou norma.

Actividade: complemento referido ácalidade do traballo.

Asistencia: pago ao traballador/a dunhadeterminada cantidade cando o índicepersoal de absentismo non suba por riba donivel marcado.

Horas extras: retribúe as horasrealizadas polo/a traballador/a por riba daxornada ordinaria de traballo. Medianteconvenio colectivo ou, no seu defecto,contrato individual, optarase entre abonaras horas extras na contía que se fixe, queen ningún caso pode ser inferior ao valor dahora ordinaria, ou compensalas pordescanso retribuído. O número de horasextras que a lei autoriza como máximo son80 ao ano.

Horas extras estruturais: son aquelasque se fan en períodos punta de produción,por ausencias imprevistas, por cambios dequenda ou para mantemento e asmotivadas por forza maior. A súa regulacióné distinta, se ben poden retribuírse de igualmaneira.

Complementos de vencemento

superior ao mes:

Gratificacións extraordinarias: concarácter xeral a lei establece a obriga dasempresas de pagar aos seustraballadores/as dúas pagas extraordinariasanuais na contía que se estableza noconvenio. Nos convenios colectivos podeacordarse que as pagas extras se rateennos doce meses do ano.

Participación en beneficios: pagaanual formada por unha porcentaxe dosbeneficios obtidos pola empresa.

En especie: remuneración recibidapolo/pola traballador/a en bens distintos dediñeiro. Debe aparecer o seu valor endiñeiro. O percibido en especie non pode

Conceptos básicos paraentender unha nómina

Page 13: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 13

formación[ ]ser superior ao 30% das percepciónssalariais do/da traballador/a.

Complemento de residencia:remunera a prestación de traballo nun lugardeterminado sempre que o/a traballador/afixe ou teña fixada nel a súa residencia, xasexa en territorio do estado español ou fóradel.

Percepcións extrasalariais excluídas

de cotización no Réxime Xeral da

Seguridade Social:

Indemnizacións e suplidos:percepcións extrasalariais que obtén o/atraballador/a en compensación de certosgastos ocasionados pola utilización de benspropios.

Prestacións da Seguridade Social:estas cantidades son abonadas polaSeguridade Social en prestación dedeterminadas continxencias e a través daempresa que actúa como delegada deaquela. Na actualidade, cóbransedirectamente da S.S.

Baixa: é a cantidade a percibir cando seestá de baixa e debe indicar o período deduración. Coñécese como IncapacidadeTemporal (I.T.).

Melloras voluntarias da acción

protectora da S.S. e produtos en

especie concedidos voluntariamente

pola empresa: cantidades que a empresapode agregar voluntariamente aos dereitosrecoñecidos ao/á traballador/a por parte daS.S. en cada un dos conceptos anteriores.

Aquí poden aparecer os seguintesconceptos:

Traslados: por razóns económicas,técnicas ou organizativas, a empresa podetrasladar ao/á traballador/a a outro centro detraballo.

Suspensión do contrato: nos casos nosque o/a traballador/a ten dereito acompensación económica.

Despedimentos: indemnizaciónspercibidas como consecuencia da extincióndo contrato.

3.- DETERMINACIÓN DAS BASES DE

COTIZACIÓN AO REXIME XERAL DA

SEGURIDADE SOCIAL:

Son as cantidades e porcentaxes polosque se calculan as cotizacións polosdiferentes conceptos á S.S.

Os conceptos máis importantes queaparecen neste apartado son:

Remuneración total: é a suma detodas as cantidades percibidas por salarioe complementos suxeitos a cotización,excepto horas extras.

Pro rata de pagas extraordinarias: é adoceava parte das pagas que ten que

recibir o/a traballador/a ao longo do ano.

Grupo de cotización: grupo que llecorresponde ao/á traballador/a segundo asúa categoría profesional. Existen oncegrupos de cotización nos que se englobantodas as categorías profesionais. A cadagrupo de cotización se lle asigna unha basemínima e máxima entre as que debe estarincluída a base de cotización do/datraballador/a.

Importe da base de cotización: a basede cotización do/da traballador/a é a sumada remuneración total e de a pro rata daspagas extraordinarias. O importe da basede cotización debe encontrarse entre omínimo e o máximo marcado.

Achegas do/da traballador/a: aoimporte da base de cotización se lle aplicaun tipo ou porcentaxe.

Achegas por desemprego e

formación profesional: é a cantidade quese aporta á S.S. por desemprego, Fondo deGarantía Salarial e Formación Profesional,calcúlase aplicando unha porcentaxe á basede cotización para continxenciasprofesionais.

Bases de cotización polas

continxencias de accidentes de traballo

(AT) e enfermidades profesionais (EP):

faise constar o importe da base decotización que obtivemos paracontinxencias profesionais, xa que acotización por AT e EP recae sobre aempresa exclusivamente.

4.- DEDUCIÓNS:

Inclúe a achega do/da traballador/a áscotas do Réxime Xeral de SeguridadeSocial, cota sindical, retención por IRPF,anticipos e outros.

Page 14: Xornal Nº5 Información Obreira

IV congreso CUT[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 514

Opasado 28 de novembro,celebrouse na Vila de Cangas o IVCongreso nacional da CUT baixo o

lema “Fortalecendo a CUT, no camiño daloita sindical”. Ao devandito Congresoacudiamos cun relatorio oficial e asemendas respectivas aprobadas nasasembleas comarcais e que foronsometidas a debate.

Como novidade máis salientable haique mencionar a presenza de delegaciónsinternacionais, en concreto IgorUrrutikoetxea representado a LAB; Jean-Luc Mourucci en representación do STCCorso; Mª Jesús Súarez da CorrienteSindical de Izquierdas de Asturies eDemetris Christodoulou en representaciónda Federación Sindical Mundial (FSM).Tamén contamos coa presenza doSindicato de Traballadores da Limpeza de ACoruña, na voz de Alberto Tarrío.

O congreso iniciouse coa constituciónda Mesa, da que formaron parte XulioAxeitos, Xosé M. Penido, EncarnaciónMartínez, Francisco Niño e GemmaNovelle. Unha vez constituída aprobouse oregulamento e o Secretario Xeral, ManoloCamaño, expón o informe de xestión no

que fixo un repaso do camiño percorridonos últimos catro anos, e da situaciónactual da clase obreira galega con respectoá explotación capitalista e a súa crise demodelo. O informe foi aprobado polocongreso.

Finalizado e aprobado o informe dexestión comezou a exposición do relatorio

oficial, dividido en seis bloque expostos poroutros tantos relatores membros doSecretariado Nacional saínte. AndrésFernández, da Comarca de Ribeira, relatouo punto titulado “O camiño andado, errose acertos”; Xan Carballo fixo o propio doepígrafe “Da proxección da CUT nointernacionalismo proletario” XermánGarcía, da Comarca de Compostela, faloude “Comunicación e propaganda”. Axornada da mañá rematou coa intervencióndo Compañeiro do STC Corso Jean-LucMorucci, que destacou a constanterepresión á que viven sometidos aquelesque defenden posturas sindicais de loita,narrando exemplos dos seus compañeirosencadeados.

Na xornada de tarde, despois do xantarconxunto, continuouse coa intervención de

Mª Jesús Suárez, da CSI de Asturies, encuxa intervención agradeceu o convite daCUT e fixo unha interesante análise dasituación laboral á que nos someteu oestado español, coa destrución progresivado tecido produtivo. Procedeuse logo áexposición, por parte de Ana Olveira dopunto titulado “Mulleres e sindicalismo noséculo XXI”. Seguiu a este a exposición de

Manolo Camaño sobre “Un mapa daconxuntura político-sindical” e a de RicardoCastro sobre “Unha ollada ao futuro”.Houbo debate e emendas en case quetodos os puntos expostos producíndose unintercambio rico de ideas e puntos de vistaque complementaron o relatorio oficial efixeron del unha ferramenta máis útil para aExecutiva Nacional entrante.

A continuación interveu Alberto Tarrío,no nome do STL de A Coruña, agradecendoo convite e incidindo na necesidade decontinuar a estreita colaboración entre osdous sindicatos. Recordou a folga levada acabo polo colectivo de limpeza na Coruñaque foi sostida só por eles despois datraizón das grandes centrais. A pesaresdisto gañouse a batalla pola vía da loita,demostrando unha vez máis cal é o camiñoa seguir.

Crónica do IVCongreso da CUT

Page 15: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5

IV congreso CUT[ ]

15

Unha vez finalizada a intervención docompañeiro do STL deuse paso á elecciónda nova Executiva Nacional, á quesoamente presentouse unha candidaturacomposta polos seguintes compañeiros ecompañeiras: Ana Olveira, Manuel López,Manuel Camaño, Maruchi Álvarez eRicardo Castro. A candidatura foireferendada polo congreso.

Houbo tamén unha única candidaturapara cubrir os postos da Comisión deGarantías, candidatura tamén referendadapolo congreso e composta polos seguintescompañeiros e compañeira: ArximiroBlanco, Xulio Axeitos, Severino Táboas,Mónica Camaño e Ramón Fernández.

A nova Executiva Nacional tomou amesa e propuxo coma novo SecretarioXeral a Ricardo Castro, proposta que foisecundada polo congreso. Cedéuselle logoa palabra ao representante de LAB, IgorUrrutikoetxea , e ao representante da FSM,Demetris Christodoulou, que agradecerona súa presenza en Galicia, falaron dasituación laboral e da represión e saudaroná nova Executiva e Secretario Xeral.

No discurso de clausura, Ricardo Castrosalientou que o Congreso estivera centradono debate político e sindical e asumiu ennome da Executiva o mandato acordadopolo devandito congreso. Fixo fincapé nosretos que por diante temos: mocidade,muller, expansión do noso modelo sindical,formación, afiliación, militancia... edestacou tamén como un elemento máisda loita de clase a loita pola defensa danosa lingua, ao entender que esta é alingua proletaria do noso pobo e por iso asclases dominantes quérena exterminar. Nomesmo discurso fixo extensivo oagradecemento ao traballo feito poloscompañeiros e compañeiras que ao longodestes dez últimos anos aportaron algo doseu tempo para construír e afortalar a CUT.Ese agradecemento tivo nomes e apelidosao referirse ao Compañeiro Xan Carballo,que deixa os órganos de dirección nacionaldespois de teren conseguido o grandeéxito de que a CUT foxe incluída dentro daFederación Sindical Mundial.

Para rematar non queda máis querecoñecer tamén o traballo feito polo Ex-Secretario Xeral, Manolo Camaño, duranteos dez anos que estivo á cabeza da CUT. Elseguirá a traballar nos órganos de direccióne a servir de exemplo e consello para osque agora toman o relevo. Recoñezamostamén o tremendo esforzo dos militantesque montaron todo para que as cousasfuncionasen á perfección (cartelería,carpintería, son, música, deseño, vídeo,fotos...) sen eles este congreso non teríasido un éxito.

Page 16: Xornal Nº5 Información Obreira

IV congreso CUT[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 516

Foto

s: X

abie

r Cas

tro

Page 17: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 17

Foto

s: X

abie

r Cas

tro

IV congreso CUT[ ]

Page 18: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 518

O Xornal: Marcos Pérez Pena

Secretario Xeral: Ricardo Castro

Buerger

O Xornal: Falaches no teu discurso deque nos vindeiros catro anos a CUT debecrecer cuantitativamente mais taméncualitativamente. Falaches así mesmo deque a prioridade debe ser agora ter máismilitantes, non só máis afiliados. Osindicato debe fortalecer o seu músculo,os cadros?

S.X. No mesmo relatorio oficialfigura esta reflexión, é unha dasgrandes preocupacións que temosdende os distintos órganos dedirección. Nos seus inicios, a CUT,constituíse nun contexto de moitadificultade e con todos os ventosen contra; esta circunstanciaobrigou a sustentar todo o peso dosindicato nos poucos cadros quehabía. Co tempo, o que era unhasolución de urxencia e obrigadaconverteuse nunha constante nofuncionamento de cada comarca.O que pretendemos agora e darlleun xiro copernicano a esasituación, é dicir, incidir naafiliación pero formar paraconseguir militantes dos que saiancadros. O momento actual docapitalismo, no que a burguesíaadurmiñou a conciencia de clasedo proletariado, obriga a un esforzoextra para espertar esa concienciae dar cos cadros necesarios naloita que temos diante. Eses cadros serános que trasladen os principios da CUT aoscentros de traballo. A nosa historia, a dopobo traballador, ten moitas etapas durase abofé que desta sairemos fortalecidos nocuantitativo e no cualitativo. A nosa obrigae non deixar o protagonismo da etapa quenos tocou vivir aos explotadores, e para isonecesitamos músculo e intelixencia, e disoestá sobradamente sementado oproletariado galego, nós temos que dar coaferramenta para sacar o froito da terra.

O Xornal: En que se errou no conflito

no metal? Por que o que se gañou na

rúa e na batalla da opinión pública se

perdeu na mesa de negociación?

S.X.: a CUT, e non hai máis que ir áshemerotecas, fixo unha análise precisa depor onde camiñaba o conflito dende osinicios, e camiñaba cara a derrota. Paragañar unha batalla, sempre, tes queanalizar as túas forzas e as do inimigo, tes

que trazar os obxectivos estratéxicos epoñer na mesa as tácticas paraconseguilos; e nada disto puxeron na mesaos sindicatos que negociaban o convenio(CIG, CCOO, UGT), nun exercicio deirresponsabilidade tremendo. A patronalsabía que o convenio do metal é avangarda dos convenios, e sabía que seconseguían unha vitoria o resto dosconvenios (sexa o sector que sexa)estarían na súa man. Para conseguir esta

vitoria puxeron ás institucións e aos corposde represión do Estado español ao seuservizo, Vigo estivo tomada policialmentedende o principio. Os sindicatosnegociadores non entenderon nada, peroos traballadores, que si sabían o que sexogaban deron todo na rúa, na loita,mentres que os “líderes” sindicais facíande bombeiros coa linguaxe do sistema ecriminalizando aos traballadores. Dende aCUT, por activa e por pasiva, ofrecemos anosa disposición a sentarnos nunha mesae bosquexar un plan de acción conxunto,loxicamente baixo os principios deasemblearismo e combatividade, co restodos sindicatos, oferta que nin foi escoitada.Dende a CUT propuxemos como saída aoconflito unha folga xeral, e nas asembleasescoitouse a voz da maioría dostraballadores berrando FOLGA XERAL; ossindicatos negociadores fixeron casoomiso, a CIG, sabendo que había mil

faíscas prendidas en Galicia non quixosocializar o conflito, ao contrario,agochouno e levouno á ruína. Dixemos nasasembleas que na mesa negociadora sótemos forza se na rúa hai forza, pero elessó confiaron na burocracia dos despachos,e o resultado témolo aí. Dende o fin dafolga non houbo unha soa asemblea parafalar do acontecido, non houbo a máismínima autocrítica nin análise algunha, aprepotencia do poder; e ao final asinan un

convenio tan lexítimo como unhaseleccións, a día de hoxe, en Irak ouAfganistán. A CIG escúdase natraizón de UGT e CCOO cando estessó cumpriron o seu papel de gardiánsdo capital, a verdadeira traizón estána CIG, que foi quen deseñou estaespiral de desastres. A conclusiónpositiva é que, unha vez máis, ostraballadores demostraron que estánmoi por diante das “elites” sindicais,demostraron ter a dignidade da loitapor bandeira, e esta foi a escola detoda a mocidade que deu o corazónnesta loita. Velaí o futuro en pe.

O Xornal: En que se diferenza o

traballo sindical que realiza a CUT

do que fan CC.OO., UGT ou CIG?

S.X.: CCOO e UGT renunciaron áconfrontación co goberno e o capitalcando aceptaron o xogo da farsapolítica na transición, garantiron achamada paz social a cambio deprebendas que os converteu enempresas subvencionadas cos cartosdos traballadores. A CIG entrou nese

camiño hai dez anos, sendo un dosmotivos que deu pe ao nacemento da CUT.A día de hoxe o sindicalismo clásico deasemblearismo, loita de clases ecombatividade está erradicado dentro dastres centrais, a folga do metaldemostrouno de novo; e son eses valorese ese espazo, xunto a loita contra acolonización de Galicia por España, os quequere ocupar a CUT. Para nós non tensentido un sindicalismo pactista querenuncia de antemán á confrontación,aínda que patronal e goberno utilicen aviolencia e represión; non podemosdefender unha realidade sindical baseadaen subvencións arbitrarias, débedaspolíticas e dependencias de siglaspartidarias. O sindicato ten que defenderaos traballadores e traballadoras sencondicións políticas impostas ou pagadas.

O Xornal: De que maneira pode a

sociedade deter o ataque que o novo

Novo secretarioIV congreso CUT[ ]

Page 19: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 19

goberno da Xunta iniciou contra a

lingua galega?

S. X: Dende a nosa perspectivaenfrontamos o problema coma unhacuestión de clase, sen dúbida. O galego éa lingua proletaria do noso pobo, dicíaoCelso Emilio Ferreiro, e por iso quere adereita borrar o galego da nosa memoria,soterralo e afogalo. Nós, como pobotraballador, temos a obriga de salvar a nosahistoria para ter futuro, temos a obriga deutilizar a nosa mellor arma para combaterestá barbarie, temos a obriga de falar. ACUT, como sindicato de clase galego, e asífigura nunha das emendas aprobadas noCongreso, comprométese, dentro do seutraballo sindical e social, a concienciar áclase traballadora de que o galego é a súalingua, forma parte da súa xenética declase e en cada relación social que teñadebe exercer de traballador ou traballadoragalega. Neste ataque a nosa lingua figuratamén a outra parte da cuestión, ocolonialismo; están a utilizar a lingua paradeixar claro que Galicia é España e non vanpermitir que deixe de selo, a loita contra ocolonialismo está aquí tamén presente.

O Xornal: Como valoras as primeiras

medidas económicas e sociais

adoptadas polo goberno de Feijoo?

S.X: A política económica de Feijooresponde aos intereses da clase que eldefende, non hai sorpresas. Premia aaqueles dos que vive, a costa de seguir

destruíndo o medio ambiente e os nososrecursos produtivos, e castiga aostraballadores e traballadoras galegas. NinPP, nin PSOE nin BNG tiveron ou teñen omáis mínimo interese en crear unhapolítica económica galega para os galegose galegas porque iso significaríaenfrontarse co poder do estado español.Cal deles defendeu dende o poder dasinstitucións unha banca pública galega? Unsalario social? Unha nacionalización dossectores produtivos? Unha redución daxornada laboral? Un reparto equitativo dariqueza? Unha renegociación dascondicións impostas pola Unión Europea?Un marco galego de relacións laborais?...Son moitas as preguntas que poderiamosfacer e as respostas só nos levan á mesmaconclusión: ningún deles defende aostraballadores e traballadoras galegos.

A decepción para os galegos e galegasestivo no goberno bipartito, Feijoo nonsorprende a ninguén co seu reparto desubvencións ao ámbito do privado e osseus recortes nos gastos sociais.

O Xornal: A crise estámola pagando

os traballadores e non a clase

empresarial capitalista, culpábel da

situación? Que parte de

responsabilidade tennisto o goberno

socialdemócrata de Zapatero?

S. X.: Zapatero non sabía que habíacrise ata que o citaron para unha reunióninternacional na que ían falar dela de darlle

as instrucións da patronal sobre que facer,esa é a realidade. Os gobernos europeoscederon hai moitos anos as competenciaseconómicas aos bancos e empresarios. Oneoliberalismo imposto nos anos setentadende os Estados Unidos marcou a políticadestes trinta anos longos, unha políticaeconómica baseada na especulaciónfinanceira e detrimento da produción debens. España é o exemplo máis clarocando o goberno de Felipe González vendeos sectores produtivos para entrar naEuropa do Capital no ano 1986. Nós, comonación colonizada, pagamos coa pesca, aagricultura, a gandería, o naval... fomos conmoito a nación máis vilipendiada, unha vezmáis, por España. Cando estoupa estacrise sistémica o desastre para o estadoespañol é demoledor porque non tentecido produtivo, vive só de burbullas deespeculación coma a construción. Calesson as medidas tomadas? Cartos públicospara salvar os bancos privados, causantesdo desastre, e impostos para a claseobreira. Os famosos 400 euros son unhaesmola ridícula e insultante cando nun sódía danlle aos bancos miles de millóns deeuros. Zapatero, e Rajoy tampouco, nuncatomará medidas económicas quemolesten ao imperio do capitalismo; asocialdemocracia non é máis que unhamaquillaxe para disimular a realidadeeconómica do capitalismo. Só derrubandoeste sistema temos algunha posibilidadede lograr o socialismo real que defenda aoproletariado.

O Xornal: É o tempo dunha folga

xeral?

Non queda outra, e aqueles que digano contrario ou son capitalistas ou aspiran aselos. CCOO e UGT teñen que ser fieis ásdirectrices do seu partido, o do gobernocentral. CIG non quixo convocar nunprincipio para non prexudicar ao bipartitono goberniño da Xunta, e agora non estáen condicións de xustificar o retardo.Condicións obxectivas comas as de agoranon houbo nos últimos trinta anos, eaqueles que din que non é o momentofano porque queren salvar un sistema queos mantén quentiños e ben mantidos. Oproletariado galego leva máis de vinte anosperdendo poder adquisitivo pensando quemedraba o seu nivel de vida porque osistema facilitoulle o consumo a creto. Arealidade é que o paro medra, as xornadaslaborais aumentan, a precariedadeinstálase como xeito de vida e traballo, amocidade mira o horizonte en branco enegro, a reforma laboral en negativo estáao axexo... Que máis necesitamos paratomar as rúas? A CUT xa se manifestou enVigo o 18 de decembro de 2008 pedindo aFolga Xeral, e en cada foro segue a faceloe a unir forzas nese camiño. Non imosdescansar.

IV congreso CUT[ ]

Page 20: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 520

Igor Urrutikoetxea (LAB):

“Reivindicamos un

sindicalismo de confrontación,

é a nosa forma de facer fronte á

crise: é necesario saír á rúa e

pelexar”

Como analizades dende

LAB a situación actual do

conflito político en

EuskalHerría?

Tentan facer desaparecer das rúas á esquerda independentista,pero a propia estratexia de ilegalización demostrou ser un fracaso,posto que elección tras elección entre o quince e o vinte por centodo electorado apoian as opcións políticas independentistas deesquerdas (...) Hai quince días a esquerda abertzale deixou clara asúa vontade de dar pasos nese sentido, e outros partidos, comoEA, tamén fixeron propostas. Pode darse unha nova situaciónpolítica na que o espectro independentista de esquerdas se articulenunha nova expresión política.

Como está vivindo a crise económica a clase traballadora

en Euskalherría?

Hai unha total ausencia de políticas para facer fronte a esa crise,tanto no goberno de Iruña coma no de Vitoria-Gasteiz. E a maioríasindical vasca, que representa preto do setenta por cento da clase

traballadora de Euskadi,respondemos o pasado 21 demaio cunha folga xeral á quedemos continuación cun decálogode medidas urxentes para facerfronte á crise (...) Nósreivindicamos un sindicalismo deconfrontación e por isorecorremos a estas mobilizaciónse a este decálogo: é a nosa formade facer fronte á crise, dicindoque é necesario saír á rúa epelexar.

??? (Corriente Sindical d'Izquierda): “Algo bo estaremos

facendo cando temos tanta xente que quere cortarnos a

cabeza”

A nivel organizativo cales son os principais retos do voso

sindicato?

O principal reto é conseguir organizar aos parados e aosprecarios. Se avanzamos nese tema conseguiríamos dar un xiromoi importante na relación de poder, na nosa situación de sindicatominoritario con respecto á administración ou con respecto aosoutros sindicatos. Entre os precarios e os parados somos punta delanza polo desleixo dos demais.

Os dous últimos secretarios xerais do voso sindicato foron

detidos. Parece que hai un límite que o sistema acepta, pero se

a reivindicación supera ese límite, actúa con dureza...

O sistema deixa facer, para que se diga: “somos democráticos,aquí pódese expresar todo o mundo”, pero cando o que se di tenun respaldo social forte, o sistema comeza a coartar esa liberdadee intenta reconducirte, e se non o aceptas, ségante. Algo boestaremos facendo cando temos tanta xente que quere cortarnosa cabeza.

??? (Federación Sindical Mundial): “Algúns sindicatos non

fan outra cousa que apoiar o sistema, adáptanse e son

asimilados por el”

Cal é a alternativa que propón a FSM fronte á crise do

sistema capitalista?

A clase obreira debe reaccionar; non é o momento para grandesdiscursos, este é tempo de actuar (...) Os sindicatos de todo omundo, coa presión da clase obreira, deben unirse na FSM, queagora agrupa a 75 millóns de traballadores en todo o planeta; seesta cifra se dobrase, a forza que tería nas súas mans poderíaobrigar a calquera goberno e ao propio sistema capitalista areaccionar.

Que se debe facer dende as centrais sindicais ou dende a

federación para conseguir chegar aos traballadores?

Algúns sindicatos non fan outra cousa que apoiar o sistema,adáptanse e son asimilados por el. É por isto que somos diferentese é por isto que nos chamamos 'sindicatos de clase'; nósopoñémonos ao sistema e loitamos contra del. Se estes sindicatosnon se enfrontan ao sistema, daquela non queren resolver osproblemas que causa.

Jean-Luc Morucci (Sindicatu di i travagliadori corsi): “O

imperialismo é unha realidade social: é unha política aplicada

polo goberno que ten consecuencias concretas para os

traballadores”

Como se liga a reivindicación nacional e a loita de clases?

Vexo con alegría como en Guadalupe e Martinica os sindicatos

comprenderon o problema: as dúas loitas están ligadas, a loitanacional e a loita social. En Guadalupe o goberno intentou dividir omovemento de protesta entre os grupos que defenden aindependencia e os que non. E a CGT contestoulle: 'O nosoproblema é baixar o prezo dos carburantes, ou manter os salarios.Se o goberno de París non fai nada con iso, imos reclamar ungoberno propio que o faga'. O imperialismo é unha realidade social:é unha política aplicada polos gobernos e que ten consecuenciasconcretas para os traballadores. E hoxendía en Córcega ossindicatos están mellor preparados que os partidos políticos paraloitar contra iso, seguramente porque emprestamos menosatención aos problemas ideolóxicos e ocupámonos máis dosconflitos e das reivindicacións concretas.

IV congreso CUT[ ]

Page 21: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 21

colaboración[ ]

Ao longo do século XX , até os anosoitenta, os homes e mulleres doMorrazo acordaban coa chamada

senlleira da sirena da Conserveira deMassó Hermanos. Aquel son que viña domar co aroma da salitre, marcaba asquendas de traballo, os xornais, as marés,as comidas: era o reloxo da vila feito desalmoira e escabeche a carón do mar.Desde os anos oitenta, nos que seexecutou o peche da baleeira polamoratoria internacional que prohibe acaptura de cetáceos, até os noventa, aconserveira que fora industria punteira anivel europeo, comeza a esfarelar polapresión das novas forzas produtivas e deixana rúa a centos de traballadores etraballadoras.

Daquela pegada da RevoluciónIndustrial, impulsada polos cataláns,queda un entorno de edificios e terreos quecompoñen un conxunto de vitalimportancia tanto a nivel arquitectónicocomo paisaxístico, que os levan a serconsiderados Ben de patrimonio industrial.Aínda así, o escurantismo especulativo egobernativo desenvolvido desde o cese deactividade da conserveira, fixo desteenclave peza cobizada e fundamental paraos planos de desenvolvemento da

comarca. Como se pode ver, Massó desdeo Salgueirón segue a marcar hoxe en día ospasos políticos e económicos da Ría deVigo.

Tralo peche da factoría, no 1997 oXulgado do Social nº1 de Vigo embargouirregularmente a finca de dominio públicomarítimo terrestre rexistrada co número3402, para pagar as débedas aostraballadores de Massó. Frigoríficos delMorrazo mercoulla aos ex traballadores. Noano seguinte, o Xulgado de PrimeiraInstancia nº1 de Cangas adxudicou aFrigoríficos del Morrazo a finca 3220, ondeestá a conserveira, parte da cal tamén édominio público portuario obtido en termosde concesión. Sendo así, a AutoridadePortuaria de Vigo permitiu transmitirirregularmente as concesións existentesdesde os traballadores a Frigoríficos, candoa lei non permitía nin o cambio de titular ninde uso das concesións. Lembremos que asconcesións eran, e seguen a ser, no marpara a Confraría de Cangas autorizada parao marisqueo, e en terra a concesión defábrica de conservas. Máis aínda, no 2003,a Autoridade Portuaria de Vigo convoca unconcurso para outorgar unha concesiónpara porto deportivo sen ter aprobados ninun plan de usos nin un plan especial, e sen

ter como arriba vimos, ao seu dispor osterreos afectados. Gaña o concursoFrigoríficos del Morrazo, único candidato, eenvía o proxecto a afectados eadministracións. A Consellería de Pescaemite un informe claramente desfavorábel:alén de sinalar imprecisións na descriciónda magnitude do proxecto, o informe incidena posible modificación do réxime decorrentes, a creación de zonas desedimentación e erosión, e especifica queé preceptivo e vinculante. Pero o proxectosegue adiante, Portos alegou que o informechegara “fóra de prazo”.

No ano 2004, sendo alcalde de Cangasdo Morrazo o popular Enrique Sotelo,apróbanse nun tumultuoso pleno osconvenios urbanísticos de Massó e Aldán,condicionados á existencia dun PXOM quecontemplaba para Massó, alén dodevandito porto deportivo con 420amarres, a implantación dun hotel nabaleeira, a construción de 750 vivendas e atransformación da antiga nave daconserveira en centro comercial. Rematoupor quedar en suspenso no 2005 grazas apresión social exemplificada en dúasmanifestacións. Pero, malia estar o PXOManulado, comezan as obras do portodeportivo, e a loita por paralizalas do Foro

Massó: quen te vende?por Mónica Camaño

Page 22: Xornal Nº5 Información Obreira

colaboración[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 522

Social e a Confraría. A promotora tiñaadiantado ao Concello un millón e medio deeuros como primeiro pago dos tres millónspactados a cambio da recalificación deterreos.

Chegamos así a maio do 2007, o P.P.perde a maioría absoluta e créase ungoberno tripartito BNG-PSdeG-ACE(Alternativa Canguesa de Esquerda): orexeitamento dos convenios de Massó eAldán, así como do porto deportivo, foi unpunto programático chave, consensual nopacto de goberno. Clara Millán do BNGserá a alcaldesa, e Mariano Abaloconcelleiro de urbanismo. O novo equipode goberno aborda a creación dun novoPlan Xeral, que será presentado en maio do2008.

Pero non está de todo clara a posiciónda alcaldesa e do BNG con respecto aoporto deportivo de Massó: o concelleiro deurbanismo Mariano Abalo reclama daalcaldesa competencias plenas para poderactuar. Xa en marzo do 2008, a secretariado Concello de Cangas presenta uninforme que conclúe que o devanditoconcello non pode paralizar obras endominio público portuario. O Foro Social enresposta, presenta contra ela e a alcaldesadenuncia por prevaricación.

Mentres, seguen as manobrasempresariais de Marina Atlántica á que seincorpora Puentes y Calzadas, créaseComplejo Residencial Marina Atlántica S.L.,onde entra Caixanova co 50% do capital.Tratan de reiniciar as obras, que acaban porcomezar en maio do 2009, baixo protecciónpolicial, ante a persistencia da cidadaníaorganizada en defensa dos usos públicosdos terreos de Massó e contra a tramaespeculativa que había anos se estaba aentrever. As mostras de solidariedade deorganizacións cívicas e ecoloxistas van amáis, e mesmo fan acto de presenza nolugar da resistencia, onde un feixe decidadáns manteñen a vixilancia día tras día,ao pairo da fermosura branca de Massó . O28 de maio deste ano, o Rainbow Warrior,o buque insignia do Greenpeace, fondeoufronte o litoral en conflito, para manifestar oseu apoio e a súa preocupación polasfunestas repercusións no medio mariño, edenunciar a posíbel desaparición dosfondos de maerls, fondos algas calcáreasde vital importancia na rexeneración eriquezas da ría, que se formaron durantemilleiros de anos.

E nesta dinámica prodúcense asprimeiras detencións: o 13 de xullo oportavoz do Foro Social, Tiago Pérez, édetido cando intentaba impedir omovemento das máquinas no litoral. No díaseguinte, o Premio Nobel da Paz PérezEsquivel, visitou persoalmente o Salgueiróne, impresionado pola magnitude da

desfeita que implica o proxecto, falou de"especuladores de manual” fronte á“rebeldía cidadá”, e da necesidade dun“desenvolvemento a favor da vida e daspersoas”.

Pero a maquinaria especulativo-policialnon para e o 20 de xullo, son detidas 16persoas, entre elas a concelleira de ACEMaruchi Álvarez, do equipo de goberno. A“rebeldía cidadá”, que chama PérezEsquivel, non calou e saíu a manifestarsepolas rúas de Cangas o 1 de agosto da mande GALIZA NON SE VENDE, xuntando amáis de 6000 persoas, e recibindo asolidariedade de toda Galicia. Manifestousenun acto por mar concentrando barcosmarcando o perímetro de lámina de augaafectada. A “rebeldía cidadá” tamén estivonos traballos da “Taberna do Salgueirón”,iniciativa levada a cabo na Lonxa de Cangasdesde a Confraría para recadar fondos efacer fronte ás denuncias e contenciososen curso, así como crear un espazo deinformación, debate e solidariedade, no quetamén estivo o Foro Social. É así mesmode salientar, o paro da flota da Ría de Vigono 11 de setembro e o apoio e mesmopresenza, da maioría das confrarías de

Galicia. Pero o 24 dese mesmo mes sondetidos dous mariñeiros, e no mesmo díasae a sentenza do Tribunal Superior deXustiza de Galicia, que bota unha presadade area sobre as pretensións da Confraría edo Foro Social, pero que apunta a cuestiónda licenza de obras.

Falabamos máis arriba da posición daalcaldesa no conflito, a sesión plenaria dodía 25 de setembro é suspendida ante orequirimento dos mariñeiro presentes, asícomo veciños e veciñas en xeral, dunhapostura clara pola súa banda. E a tensiónno grupo de goberno faise cada vez máispatente, até o extremo de sérenlleretiradas as competencias de urbanismo aoconcelleiro Mariano Abalo.Así as cousas, ementres se van sucedendo os xuízoscontra a cidadanía, o Tribunal doContencioso de Pontevedra requiriulle aoConcello de Cangas o expediente dalicenza de obras.

E no ar fican as voces da cidadanía,como noutro tempo a sirena de Massó, areclamar a preservación dos recursospesqueiros e marisqueiros e a defensa dopatrimonio cultural: S.O.S. MASSÓ! PorqueMassó non se vende.

Page 23: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 23

díxo...[ ]

Ernesto Guevara, máis coñecido poloseu alcume “Che”, naceu en Rosario,na Arxentina en 1928, e finou,

asasinado pola CIA e o exercito boliviano en1967. Foi médico, guerrilleiro, político eescritor.

Entre 1956 e 1959 participou narevolución cubana como comandante, logodo trunfo da mesma, e ate 1965, participouna organización do estado cubano,ocupando os cargos de Presidentedo Banco Nacional ou Ministro deIndustria, sendo tamén encargadode varias misións diplomáticasinternacionais, nas que destaca oseu discurso ante a asemblea daONU en Nova Iorque. Convencidoda necesidade de estende-larevolución por outras partes domundo abandonou Cuba, primeiropara combater no Congo, logopara loitar en Bolivia, onde foiasasinado finalmente.

Dos seus escritos, amais dasúa obra autobiográfica, debemosdestacar a súa obra “A Guerra deGuerrillas” como manual detácticas e estratexias da guerrillacubana, ou un dos seus textosfundamentais, no que nos vamosa deter hoxe, “O socialismo e ohome novo”.

“O socialismo e o homenovo” non é máis que unha cartado Che, dirixida a Carlos Quijano,e publicada no semanario“Marcha” en 1965, onde expónunha idea clara: a do papel doindividuo dentro dun sistema demasas, ou de cómo aindividualidade, ben dirixida nassúas ansias revolucionarias podese-lo motor da masa socialista. OChe outorgaba neste escrito un rolfundamental á ética individual,tanto do guerrilleiro durante a revolución,como do cidadán na sociedade socialista.Este aspecto desenvolveuno baixo oconcepto do “novo home socialista”, ó queollaba coma un individuo fortementemovido por unha ética persoal que oimpulsaba á solidariedade e ó ben comúnsen necesidade de incentivos materiais.Neste senso o Che outorgaba un valorcentral ó traballo voluntario que ollabacomo a actividade fundamental para forma-lo “home novo”. Deste traballo do Chedestaca a seguinte frase, acollida paraincentivar á xuventude revolucionaria: “Aarxila fundamental da nosa obra é a

xuventude, nela depositámo-la nosaesperanza e preparámola para tomar dasnosas mans a bandeira”. Pero agora imosó noso texto, onde o Che explica comodebe se-lo verdadeiro revolucionario:

“O verdadeiro revolucionario é guiadopor grandes sentimentos de amor. Éimposible pensar nun revolucionarioauténtico sen esa calidade. Quizabes sexa

un dos grandes dramas do dirixente; estedebe unir a un espírito apaixonado unhamente fría e tomar decisións dolorosas senque se contraia un músculo. Os nososrevolucionarios de vangarda teñen queidealizar ese amor ós pobos, ás causasmáis sagradas e facelo único, indivisibel.Non poden descender coa súa pequenadose de cariño cotián cara os lugares ondeo home común o exercita.

Os dirixentes da Revolución teñen fillosque nos seus primeiros balbúceos, nonaprenden a nomear ó pai; mulleres quedeben ser parte do sacrificio xeral da súavida para leva-la Revolución o seu destino;

o marco dos amigos respondeestritamente ó marco dos compañeiros deRevolución. Non hai vida fora dela.

Nesas condicións, hai que ter unhagrande dose de humanidade, unha grandedose de senso da xustiza e da verdade paranon caer en extremos dogmáticos, enescolasticismos fríos, en illamento dasmasas. Tódolos días hai que loitar porque

ese amor á humanidade vivintetransfórmese en feitosconcretos, en actos que sirvande exemplo, de mobilización.

O revolucionario, motorideolóxico da revolución dentrodo seu partido, consómesenesa actividade ininterrompidaque non ten máis fin que amorte, a menos que aconstrución lógrese a escadamundial. Si o seu afán derevolucionario embútase candoas tarefas máis urxentes venserealizadas a escada local eesquécese o internacionalismoproletario, a revolución quedirixe deixa de ser unha forzaimpulsora e súmese nunhacómoda modorra, aproveitadapolos nosos inimigosirreconciliables, o imperialismo,que gaña terreo. Ointernacionalismo proletario éun deber pero tamén é unhanecesidade revolucionaria. Asíeducamos ó noso pobo.

Claro que hai perigospresentes nas actuaiscircunstancias. Non só o dodogmatismo, non só o conxela-las relacións coas masas nomedio da grande tarefa; taménexiste o perigo das debilidadesen que se pode caer. Si unhome pensa que, para dedica-

la súa vida enteira á revolución, non podedistrae-la súa mente pola preocupación deque ó seu fillo fáltelle determinadoproduto, que os zapatos dos nenos esteanrachados, que a súa familia careza dedeterminado ben preciso, baixo esterazoamento deixa infiltrarse os xermes dafutura corrupción.

No noso caso, mantivemos que osnosos fillos deben ter e carecer do queteñen e do que carecen os fillos do homecomún; e a nosa familia debe comprendeloe loitar por elo. A revolución faise a travesodo home, pero o home ten que forxar día adía seu espírito revolucionario.”

Díxoo… o Che

Page 24: Xornal Nº5 Información Obreira

a nosa historia[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 524

Os inicios da década dos anos 70 marcaron o devir dosindicalismo galego de clase, pois foi cando se ergueron ospiares sobre os que se apoiaron, de aquí en adiante, todas

as siglas do noso sindicalismo. Estes anos finais da ditadurafascista e franquista estiveron protagonizados, dunha banda, polarepresión sen tregua das forzas coloniais da ditadura española e,doutra banda, polo nacemento dese sindicalismo antesmencionado.

Nesta etapa político-sindical hiperactiva quedan ben reflectidasa “fronte interna”, ou dialéctica entre diferentes perspectivassindicais galegas que impediron a unión baixo as mesmas siglas, ea “fronte externa” ou loita contra o colonialismo e o sindicalismopactista. En canto á fronte externa, e dende un punto de vistasindical, agudízase a dialéctica con aqueles que representaban osindicalismo español na loita antifranquista, nomeadamente asComisións Obreiras (CC.OO) e as Xuventudes Comunistas (XX.CC).Esta confrontación deu pé a que en outubro do ano 1971 xurda aidea de Organización Obreira (O.O.), que se formalizará en abril doano 72 e terá o seu campo de acción principal en Vigo. O.O. seránreferente sindical nun período breve pero intenso, tendo o seupunto de actividade álxido no conflito de Talleres Kober de Vigo(abril do 72) e na folga da cidade olívica en setembro deste ano1972. Tras estas dúas folgas, e a consecuente represión,Organización Obreira autodisolveuse no ano 1974.

En cando á fronte interna séntanse as bases dosenfrontamentos posteriores entre as distintas posicións político-sindicais de xerme nacionalista, enfrontamentos que levarán ádivisión do sindicalismo galego e que aínda hoxe perduran e sonobxecto de diferenzas.

Xunto a Organización Obreira hai que mencionar o nacementode Galicia Socialista da man de Camilo Nogueira e Xan López Casal,

ligados ambos os dous á factoría de Citroën, que tenta crear unsindicato nacionalista pero que ao fracasar remata por integrarsena UPG.

Estes primeiros e convulsos pasos do noso sindicalismo tiveronun antes e un despois nas folgas obreiras de Ferrol e Vigo no ano1972. A cidade ferrolá marcará para sempre a nosa memoria cunhadata, o 10 de marzo, na que o fascismo deixou caer a súa manasasina sobre Amador Rey e Daniel Niebla durante a folga dosobreiros de Bazán. O outro fito histórico foi a folga de Vigo iniciadana factoría de Citroën o 9 de setembro que se estendeu a Vulcano,Santodomingo, Barreras... e levou ás rúas a uns 15.000traballadores dos que 6.000 recibiron a carta de despedimento dapatronal, aínda que ao final só se lle fixo efectivo a 400traballadores.

A UPG, neste contexto, foi quen de entender que o proletariadogalego precisaba dun movemento obreiro común que en adiante llepuidera facer fronte ao fascismo da patronal ao tempo que nutrirade novos cadros ao nacionalismo. A necesidade estaba aí, só habíaque darlle forma.

O primeiro intento nesta dirección, a finais de 1972, foi a FrenteObreira xurdida tras unha xuntanza en Pontevedra, e cuxoresponsábel era Moncho Reboiras. O seu voceiro denominouse “OEixo”. A segunda pedra foi a fundación das Comisións Labregas aprincipios do ano 1973, que tiñan como voceiro “Fouce”. En xuñodeste mesmo ano elabórase un borrador provisional baixo oepígrafe: Borrador provisional para discutir sobre as bases dunhaorganización dos traballadores asalariados a nivel sindical,redactado por Moncho Reboiras e Manolo Lima, este último deGalicia Socialista. Neste borrador aparecía como nome provisionaldesa organización Unión de Traballadores (U.T.).

Patria E LoitaAnos 70, a orixe do sindicalismo galego (I)

Segundo o propio Ministerio de Traballo, o número de traballa-dores e traballadoras afectados por un expediente de regula-ción de emprego (ERE) entre os meses de xaneiro e de

outubro de 2009, en todo o estado español, foi de 462.590 persoas;a estas alturas superaron con creces o medio millón de afectados,superando os 16.000 expedientes.

Chama a atención que Galicia ocupe o cuarto lugar por comuni-dades autónomas, detrás de Cataluña, Valencia e Euskadi por estaorde. Este dato pon de manifesto claramente a fraxilidade do tecidolaboral no noso pais, e a facilidade con que a chamada AutoridadeLaboral ten autorizado expedientes de regulación de emprego, polosimple motivo de ter sido presentados no rexistro.

Seguindo analizando os datos do Ministerio, chama tamén aatención que no mesmo período dun total de 16.084 expedientes,foran pactados 14.552 incluído o despedimento de 53.867 traballa-dores/as. Os datos son elocuentes da actitude sindical que, lonxede enfrontar a arremetida da patronal, mansamente axeónllasediante desta e da bendición do Goberno, á práctica abusiva e inxus-tificada dos expedientes.

Cabería subliñar que ademais do valor aritmético que arroxanos datos analizados. Os ERES foron sutilmente utilizados pola Pa-tronal para meter máis e máis medo a clase traballadora. Desgra-ciadamente resultoulle e a conivencia sindical foi evidente.

Os eres, o termómetroda precariedade laboralpor Manuel Camaño

Page 25: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 25

opinión[ ]

Nun clima de grande inestabilidadesocial, no pasado setembrorealizáronse as eleccións para a

Asemblea da República. De aí quedouelecto o goberno que dirixirá os destinos dePortugal nos próximos catro anos.

O PS ( Partido Socialista) elixiu para apróxima lexislatura 97 deputados, o PSD (Partido Social Democrático) 81, o CDS-PP (Centro Democrático Social – PartidoPopular.) 21, o BE ( Bloco de Esquerdas)16e o PCP-PEV ( Partido ComunistaPortugués- Partido Ecologista Os Verdes)15. En termos globais, a abstención foi de40,32 por cento.

En 2005, o PS obtivo maioría absolutaao alcanzar 45,05 por cen dos votos,elixindo 121 deputados, mentres o PSDconquistou 28,70 por cen e 75 deputados.A terceira forza política foi a CDU (Coligação Democrática Unitaria, coaliciónformada polo Partido Comunista Portuguése polo Partido Ecologista Os Verdes.), con7,56 por cento e 14 deputados. O CDS-PPobtivo hai catro anos 7,26 por cento,elixindo 12 deputados, e o Bloco deEsquerda 6,38 por cen, ficando con oitoescanos.

Paulo Portas ( Ex-ministro da defensa elíder do CDS.) foi o grande vencedor destanoite electoral, tendo accedido ao posto deterceira forza política portuguesa, con10,46% e case 600 mil votos (contra os432 mil e 7,26% en 2005). Pero, aínda máisrelevante – froito da distribución dosmandatos –, consegue elixir 21 deputadoscon a penas 35 mil votos menos que o BE.Este non conseguiu alcanzar a meta deacabar estas lexislativas en terceiro posto eficou a cinco deputados dos centristas. Decalquera forma, como tiña oito no últimohemiciclo, duplicou a súa bancadaparlamentar. A CDU tivo 100 mil votosmenos que o BE, pero, froito daconcentración do seu electorado, chega áfin do escrutinio só con un deputado menosque os seus rivais de esquerda. O que nonevitou a súa baixada para a forza menosrepresentada no Parlamento.

O PS tivo tamén unha vitoria, pero queacabou por corresponder ao mínimo do quese esperaba ao inicio da noite, cando asenquisas lle daban entre 36 e 40% dosvotos, lonxe da meta non asumida – perosoñada nos últimos días de campaña – damaioría absoluta. Quedou nos 36,56%, e 96deputados, tendo perdido 500 mil electores

desde 2005. A vitoria débea, porén, ao máisde un millón de votos que recuperou, ougañou, desde as europeas de Xuño.

En canto á xeometría parlamentaria,segue a haber maioría de esquerda, peronon dun partido só: xuntos, PS, BE e PCP-PEV conseguen 127 deputados, apenasseis máis que os que os socialistasconquistaron hai catro anos. Por outro lado,PSD e CDS soman 99.

Sen a soñada maioría parlamentaria, oprimeiro ministro José Sócrates veseobrigado a formar goberno minoritario esen o apoio dos outros partidos. Nestemomento en Portugal a gobernabilidadedepende directamente das decisións daoposición. Para moitos portugueses isto émotivo de alegría, acabáronse os gobernosarrogantes, do PS e do PSD.

No entanto, é motivo de preocupación asubida do CDS, partido eufemisticamentechamado de centro, pero que en realidadecorresponde á dereita cristián econservadora, que con un discursopopulista e en algúns casos de exaltaciónnacional, conseguiu conquistar o electoradomáis descontento coa clase política e cossucesivos gobernos dos dous partidosmaioritarios. Parece preocupanteconcluírmos que moitos dos novosvotantes deste partido saíron do electoradomáis mozo.

Tamén me parece digno de reflexión aespectacular subida do Bloco de Esquerda,que cun discurso suave de esquerda caviar,intelectual e moderna, consegue conquistara todos aqueles que tendo unha moral deesquerda se asustan con palabras comocomunista, ou expresións tipo loita declases. Conceptos que segundo eles estánxa resesos.

Está xa aberto este novo circo dademocracia representativa, e osportugueses seguen esperando solucións,o peor é que agora parece que non llesimporta de onde veñan.

Eleccións en PortugalA imaxe da desconfianza!

Page 26: Xornal Nº5 Información Obreira

opinión[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 526

Na lembranza dos “nosos ancestros”, hoxe tócalle o turno ásmulleres vencelladas ó mar, que foron –coma no caso doshomes- a maioría das veciñas de Chapela. Polo que eu lembro,

era unha imaxe cotiá ver ás mulleres –o saíren da fábrica deconservas- con patelas na cabeza para vender o peixe que os homespescaban. Tamén era traballo delas carrexar a colchoneta e un feixede roupa cada vez que o seu mariñeiro embarcaba ou desembarcaba.

Cando a pesca era “ao día”, tiñan que levarlle á Ribeira un tanquede café con leite –ou cascarilla- e, de paso, subastar o quiñón que llepertencía ao mariñeiro. A maioría das veces, todas estas viaxesfacíanse a pé por aforrar o billete do tranvía ou por non pagar o fielato.

Os veciños de Chapela aínda se lembran da venda de peixe quese facía na estrada de Laredo. Canso pasaba por alí o entañable“Chúchete” levando as súas vacas, sempre berraba: “¡Chapela, plazade la maralloca!”... Eu sempre lle chamarei do mesmo xeito. Arredordaquelas mulleres vendendo e mercando peixe recén pescado nuncafaltaba a Sra.. Barbeira e a Sra.. Pastora coas súas rosquillas e confroitas de todas as castes: peras, mazás, laranxas... Os cativos quepor alí xogabamos, buscabamos momentos de despiste para deixaras súas patelas cunha rosquilla ou unha pera de menos. A cesta daporreta asaltabámola na festa do Carme ou do patrón. Estou seguroque máis dunha vez nos sorprenderon e nunca dixeron nada... Nonsei se eran máis doces as súas rosquillas ou os seus corazóns.

Esgotadas as posibilidades de venda no Laredo, as mullereserguían as patelas e ¡veña!, ían de casa en casa anunciando as súasmercadorías. “¡Beretes, xoubas, fanecas...!” Moitas delas aínda tiñantempo para afumar as xoubas e salgar o bacallao.

A tía Esmeralda, Josefa a Santa, a Feixona e a Pajualera eranpeixeiras “ao grande”. Daba ledicia miralas coas inmensa patelascheas de peixe prateado por calquera rúa do Toural, de Guixar ou pola

Calzada. É máis que probable que algunha das veciñas de Chapelativeran máis oficio que algún “lobo de mar”. Poucos destesatreveríanse con Isabel a da Praia e con Marina a Capela cunha liña,cun bou ou collendo un remo na man. Mariscando sempre foronmellores as mulleres que os homes.

Na época da que falamos –anos cincuenta e tantos- os aparelloseran de inferior calidade que os de hoxe en día, polo que tiñan que serlavados e tendidos na area da praia cada día; con frecuencia erapreciso encascalos para facelos máis duradeiros. Normalmente eranas mulleres as que se preocupaban de gardar o sitio na praia parasecar as redes. Nesta situación, unha das funcións máis sobranceirasera, sen dúbida, a das “atadeiras”.

Elas facían o milagre de que os barcos saíran ao mar despois degrandes avarías nas súas artes de pesca. Era doado atoparse con elasen calquera lugar perto do mar, cubertas cos seus sombreiros depalla, enchendo as agullas e mantendo firmes os panos co dedogordo do pé. O seu horario de traballo semellaba ser máis longo queas horas do día, pois non tiñan momento de acougo, fora martes oudomingo.

As atadeiras eran tan necesarias coma o propio barco. O barcopodía fallar; as que non fallaban nunca eran elas: María Cacharela,Aurora Curruca, Adoración Cambados, Conciencia Macoca, RogeliaZapateiro, Emilia Ideas, Juana Can Grande, Maruja Potro, Gelita Cura,Gumersinda Corno, Josefa Sambrú, Filomena Corcona, EmiliaCurruca, Claudina Corno e algunhas máis.

Todas as mulleres que aparecen neste “Ancestros” forman parteda vida mariñeira de Chapela. Vaia para elas miña homenaxe máissinceira por terme dado tanto agarimo ao carón das súas patelas, eseren as fadas que me engaiolaron nas mallas máis profundas dassúas redes.

Mulleres Mariñeiraspor Cándido Villar Rodríguez

Page 27: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 27

opinión[ ]

A actitude dos sindicatos foi criti-

cada por moitos traballadores, que ven

na aceptación da redución salarial un

primeiro paso para futuros recortes

As elites coruñesas buscan liderar

Galicia en beneficio propio, marcando o

ritmo das decisións políticas e a axenda

informativa

La Voz de Galicia está a piques de saírdo reducido 'clube' de cabeceiras que noEstado Español distribúen máis de cen milexemplares cada día. A súa difusión

(102.858 exemplares diarios no 2008) levaanos experimentando continuos descen-sos, dende a marca acadada en 2002 coacrise do Prestige, cando superou os 111mil. Ademais, nos últimos anos, o xornalmantívose por riba da liña simbólica dos'cen mil' unicamente a costa de aumentaros mecanismos de difusión atípica, que pa-saron de significar o 4.93% en 2004 a ser o10.4% en 2007. La Voz distribúe, ademais,máis de sete de cada dez xornais na provin-cia da Coruña, o que fai discutible a afirma-ción de que se trata dun medio de alcance'rexional' ou 'galego', como se defendedende Sabón.

O xornal de Santiago Rey atravesa difi-cultades económicas. Aos seus problemastradicionais, provocados por unha estruturasobredimensionada formada por doce de-legacións e doce edicións distintas, únenseo descenso de vendas e de publicidade,común a todas as cabeceiras, e, a maiores,dúas necesidades económicas específicas.Por unha banda, La Voz debe poñer en mar-cha a súa canle autonómica de TDT, conce-dida polo goberno de Manuel Fraga en2005, un forte investimento económico aoque non pode facer fronte neste momento.Pola outra, o xornal ten que adquirir unhanova rotativa, un gasto de varios millóns deeuros. La Voz quere que a Xunta achegue

unha parte importante destes cartos, comoxa o fixo en etapas anteriores, e de seguroque o xornal utilizará toda a súa capacidadede presión e influencia para conseguilo.

Estes problemas económicos xa estántendo consecuencias para os traballadores.Hai uns meses a empresa propúxolles aosredactores unha revisión do convenio labo-ral que incluía unha 'oferta' de redución duntres por cento nas nóminas e a ameaza deque se o convenio era rexeitado o xornaltería que desfacerse duns cincuenta traba-lladores. Os sindicatos con representaciónnos distintos comités de empresa acepta-ron o 'preacordo de medidas transitoriasanticrise 2009-2012', que foi refrendadopolo 78% dos traballadores, co obxectivo,segundo Comisións Obreiras, de “seguirremando todos juntos en estos difícilesmomentos, sin perder a nadie por el ca-mino”. Porén, a actitude dos sindicatos foicriticada por moitos traballadores, que venna aceptación da redución salarial propostapolo empresa un primeiro paso para futurosrecortes.

Boa parte do actual dominio de La Vozpode explicarse por un feito xeracional, pro-duto do compromiso coa democracia queo xornal demostrou entre 1969 e 1977baixo a dirección de Francisco Pillado. Nese

período La Voz deulles voz ás forzas daoposición, o xornal corría de man en manentre os obreiros de Vigo e Ferrol e entreos estudantes de Compostela, e foron va-rias as multas que o Ministerio de Informa-ción lle impuxo; de feito, o propio ManuelFraga tiña prohibida a entrada no xornal pororde de Pillado. Os lectores que agorateñen entre corenta e sesenta anos gardandese período a imaxe de La Voz como unmedio comprometido co país e progresista,en oposición á prensa local de cada cidade,

máis conservadora. Este grupo xeracionalé o que hoxe ocupa os principais postos deresponsabilidade, e é ademais o que enmaior medida merca prensa en papel.

Despois chegou a loita pola capitali-dade, na que La Voz, como xornal coruñésque é, tomou partido “volcanicamente”pola cidade herculina. E chegou tamén opoder autonómico e con el a decisión daempresa de tomar as rendas da informa-ción política galega e de limitar a autonomíada que até aquel momento gozaran os xor-nalistas. Este proceso, que afectou a todasas cabeceiras do país, completouse candoas empresas de información se converte-ron en empresas multimedia, o que aumen-tou aínda máis o control que os editoresquerían ter sobre as decisións xornalísticas.La Voz quere influír na política galega dendea cidade da Coruña, actuando como instru-mento dos grupos de poder locais, empre-sariais (Inditex, Jove, Castellanos...) efinanceiros (Caixa Galicia e Banco Pastor).Perdida a loita pola capitalidade nos anosoitenta, unha derrota que aínda doe, as eli-tes coruñesas buscan liderar Galicia en be-neficio propio, marcando o ritmo dasdecisións políticas e a axenda informativa,da mesma maneira que as elites madrile-ñas e os medios de comunicación da capi-tal do Estado fan cos políticos e a prensa'de provincias'.

Na última campaña electoral La Vozabandonou a aparente neutralidade políticaque mantiña para lanzarse a un ataque con-tra o goberno bipartito, unha acción da quesaíu triunfante, colocando a Alberto NúñezFeijoo no poder e deixando patente a súainnegable capacidade de influencia políticana provincia da Coruña. Pode que os pro-blemas económicos da empresa de San-tiago Rey sexan a orixe da campaña queencetou contra o Bipartito, pero nesta ba-talla, na que Touriño e Quintana perderon ogoberno, La Voz tamén acabou ferida, es-pida fronte aos seus lectores máis fieis. Secadra a deserción non é inmediata, perodespois do 1 de marzo para moitos, aíndaque o sigan mercando a diario, La Voz xanon é o xornal que os representa

O ocaso do poder de La Voz?por Marcos

La Voz distribúe,ademáis, máis de sete decada dez xornais naprovincia da Coruña, oque fai discutible aafirmación de que setrata dun medio dealcance “ rexional”

La Voz quere influir napolítica galega dende acidade da Coruña

“... a actitude dossindicatos foi criticadapor moitos traballadores,que ven na aceptación daredución salarialproposta pola empresaun primeiro paso parafuturos recortes”

Page 28: Xornal Nº5 Información Obreira

colaboración[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 528

Na memoria do cenetista coruñés Javier Pose Varela, quen,preso na cadea sevillana de Dos Hermanas a fins dos anos40, pasou polo trance estarrecedor de perder aos seus dous

fillos pequenos, contaxiados de hidrofobia por un can arrabeadono transcurso dunha visita ao seu pai.

Ninguén poderá negar que, aínda hoxe, hai múltiples referen-cias (simbólicas unhas; fácticas outras) que nos retrotraen a ungolpe de estado que provocou a inxusta morte de 8.000 persoas ea persecución implacable dun monte delas en Galicia; que trouxo amoitos fogares do Estado español o horror e a miseria. Tamén unhador sen remedio que, mercé á teimosía da cidadanía que reivindicaa “memoria dos vencidos”, hoxe pode se manifestar en público erecoñecerse en sí mesma e na dos demais.

Unha dor que, quenes andamos nestas angueiras ben o sa-bemos, agroma a cada paso no magoado discurso das vítimas oudos seus achegados, crebando a fala, mudando a face, turrandodas bágoas. Lembrar a persecución, o maltrato, a humillación, a mi-seria e a morte, doe de xeito irresistible, mais tamén arrepía a de-rrota moral daqueles que non quixeron ou non puideron manter oseu ideario e a súa dignidade, quer por medo, quer por cálculo.

Pero a dor esparexida polos sublevados de xullo de 1936 es-téndese máis alá das fronteiras da cidadanía masacrada e do tempotinguido de “ira azul escuro”, afectando a destempo ao universodos propios vencedores. Non me estou a referir aos familiares doscombatentes do exército de Franco falecidos na contenda, nin aosparentes dos que foron inxustamente represaliados no territorioleal á República, que tamén os houbo; unha dor, ao cabo, seme-llante no seu inicio ao padecido polos vencidos, mais atemperadoposteriormente polo recoñecemento público dun franquismo querepartiu prebendas a eito a excombatentes, mutilados ou “mártirespola causa” e construíu un espazo simbólico incuestionable paraexaltar aos participantes na “Cruzada” e, de paso, ocultar os pade-cementos da humanidade vencida. Un espazo simbólico que, a di-

ferencia do acontecido en Alemania ou Austria tras a IIª GuerraMundial, segue a ser reivindicado por boa parte da dereita políticaespañola que se reclama da “memoria dos vencedores” (velaí ocomportamento do PP verbo da famosa estatua coruñesa de MillánAstray) e, xa que logo, condiciona a identidade democrática do sis-tema político xurdido tras os pactos tutelados que configuraron achamada “Transición”.

Non, estou a matinar noutra clase de dor, desta volta sobre-venida: a que padecen os achegados aos represores cando a per-sistente brétema do esquecemento imposto pola conformidadedos intereses creados ou polo medo, comeza a se levantar tras otraballo das persoas comprometidas coa recuperación da “me-moria dos vencidos”, e dan en coñecer os brutais episodios nosque puido estar implicado o seu devanceiro. Unha dor de seguroincomparable á padecida polas familias das vítimas do fran-quismo, pero un sentimento ao cabo que debe ser respectado,sempre e cando non impida o coñecemento e a valoración doacontecido.

Ninguén dubida da ausencia de responsabilidade destes seusfamiliares (non poucos deles, nesta altura, simpatizantes ou mili-tantes de organizacións que se reclaman da esquerda) respectodos feitos pasados. Na sociedade actual non existe, ao meu enten-der, ningunha ilóxica teima vingativa neste eido. Mais esta consta-tación ten outra asociada, que non debemos obviar: a grandemaioría destes descendentes dos represores franquistas, mante-ñen unha actitude de agresividade e mesmo de negación da “me-moria dos vencidos”, albiscada como unha ameaza quer ás súaslembranzas familiares, quer á súa consideración social. Mais aocontrapoñer a súa propia memoria persoal fronte á dos represalia-dos e represaliadas de xeito infame, sitúanse nun egoista plano deinxustiza e de escurantismo, rexeitando así o seu concurso á rexe-neración democrática que o Estado español (Galicia, tamén) precisacon urxencia. Velaí a súa responsabilidade.

Reponsabilidadepor Dionísio Pereira

Page 29: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 29

colaboración[ ]

Entón, a crise era isto? Unha onda unpouco máis alta, unha treboada máis,unha vía de auga non moi ancha. Brúan

as alarmas e todos acudimos ao rescate dobarco, empregamos todos os medios, todosos brazos, todos a unha. E cando por fin se-mella salvada a situación, descubrimos que aalgún se lle entupiu a fechadura do camarotee ten que durmir ao raso, outros, os de sem-pre, seguen a pedir un cabo desde a súa pa-teira. A normalidade parece restaurada: aproporción de excluídos e privilexiados variouun chisco, nada grave, iso fará que os remei-ros (os afortunados que conservan un remo)boguemos aínda con máis ansia. Na ponte demando semella un pouco revolta a cousa: opatrón, o armador e o representante dos re-meiros interpretan unha comedia chamada“Mesa de Diálogo Social” na que os tres ac-tores principais semellan saír triunfantes dadisputa ficticia e reciben o aplauso unánime eentusiasta cada un do seu público: galiñeiro,palcos da esquerda e palcos da dereita. Todoscontentos, parte da tripulación conservará oseu traballo, o armador o barco e o patrón omando. Os excluídos? Subsidiados. Os ou-tros? Os outros non existen.

Desculpará o lector esta metáfora esque-mática e abofé que nada orixinal do vivido du-rante os últimos meses no que se deu enchamar “crise do capital financeiro”, comose houbera diferenza algunha entre o Capitale o capital financeiro, como se non funciona-sen os dous con idéntica lóxica de acumula-ción e lucro. Deteñámonos un chisco máis nacomedia da “Mesa de Diálogo Social”. Nuncuarto pechado entran o representante da pa-tronal, dous portavoces sindicais e un media-dor do goberno. De alí a un par de horas saenpara fóra os catro e atenden aos xornalistas.O representante da patronal é recibido comaun heroe, non cedeu un milímetro, aíndamáis, está á ofensiva, pide cambios, flexibili-dade laboral. Os sindicalistas tamén son vito-reados, non cederon un milímetro á presiónda patronal. Folga? Quen dixo que a folga axu-dase a saír dunha crise? O representante dogoberno tamén está satisfeito: nin cedeu ápresión da patronal, nin haberá folga. Osaxentes sociais están aí, loitan polos nosos in-tereses. A democracia funciona. Oraben, quehai de certo en todo isto? Non é un pouco rarode máis que dunha mesa de negociaciónsaian sorrindo a patronal e os sindicatos? Aresposta é evidente.

Todo o sucedido ante os nosos ollos tivoa forma dunha inmensa farsa: os millóns deempregos destruídos, e os miles millóns deeuros entregados á banca especuladora coin-ciden no tempo coa discusión sobre a necesi-

dade de restarlle aínda algún dereito máis aostraballadores. Falouse de abaratar o despedi-mento, de retrasar a idade de xubilación, deaumentar o horario laboral… cada nova me-dida regresiva era acompañada pola noticiadun banco máis que debía ser salvado, dunhaampliación do creto a unha gran empresa. Co-ñezamos algo máis de cerca os actores prin-cipais.

O policía bo do Capital.

A socialdemocracia é o mellor artefactoideolóxico do Capital; paraliza o movementoobreiro ao crear a ilusión de que representaos seus intereses e, ao mesmo tempo, pre-tende facer pasar as súas políticas de inte-gración da diferenza (recoñecemento dosdereitos de todas as minorías de xénero,opción sexual, étnicas ou nacionais) poloque debería ser a verdadeira política de es-querda: a redistribución da riqueza. Comosabemos, en ningún momento pretende asocialdemocracia cuestionar a lexitimidadedo Capital ou da propiedade e, ao mesmotempo, estes gañan unha paz social impen-sable cando está no poder un goberno dedereitas. Isto foi o caso do acontecido noestado español durante o último ano: o go-berno Zapatero preséntase a si mesmoante a opinión pública como paladín daclase traballadora simplemente por non lleter entregado á patronal a súa tan arelada“maior flexibilización do mercado laboral” epor prever, para unha parte dos que perde-ran o seu emprego, un subsidio miserentoen comparación co recibido polos bancos.

A patronal.

Tras da caída do bloque comunista, o ca-pitalismo confúndese co real, está naturali-zado, semella non ter alternativa. Nesteestado de cousas, o liberalismo defendeunha hipertrofia do mercado libre: zafado doinmenso peso do estado e dos impostosprecisos para mantelo, o capital liberado re-vertería, en primeiro lugar, no mercado fa-céndoo máis forte e, en segundo lugar, nasociedade seguindo a lei da competitivi-dade (os mellores gañan máis). A falaciadeste postulado non merece comentario,pero o inmenso aparato de propaganda doliberalismo foi capaz de facer universal oseu relato baseado nun soño (consumista)americano alcanzable para todos medianteo esforzo individual, a ambición, a eficaciae a competencia sen límites. A solución ácrise do mercado libre sería entón, parado-xicamente, máis mercado e máis libre. EnEspaña, os anos dourados no económico doaznarato (coincidentes co momento desuba da economía mundial) sentan un pre-

cedente favorable a esta opción desaprovei-tado pola actual cúpula do PP, ao parecer,por motivos de febleza no liderado e polosabundantes casos de corrupción destapa-dos, probablemente, desde os servizos deinformación do estado.

Os sindicatos pactistas.

Ao aceptaren as regras de xogo impostaspolo sistema, as dúas grandes centrais sindi-cais españolas aceptaban unha especie decastración química: en teoría, seguen po-suíndo os atributos propios dunha organiza-ción obreira, pero xa non desexan usalosmáis. Están inapetentes. Pódese dicir que oaumento dos afiliados, liberados e funciona-rios foi directamente proporcional ao des-censo dos peches, folgas e piquetes. Saíullebarato ao Estado Patrón solucionar o tema daconflitividade social.

U-la a esquerda?

A esquerda anti-capitalista sobrevive nasmarxes do sistema, fragmentada en multi-tude de unidades cada vez máis pequenas einsignificantes que son o caldo de cultivo per-fecto para a aparición dos vellos males dosectarismo, o dogmatismo, os pequechos lí-deres/caudillo e o recurso á acción desespe-rada. A pesares de que a presente crise sexaunha contundente reválida da ecuación mar-xista sobre o ciclo de acumulación, especula-ción e caída do capital, a esquerda é incapazde xerar sequera un mínimo debate socialsobre a cuestión.

Conclusións:

Rebélate, proletario, o único que tes a per-der son as túas cadeas! Dixo Marx unha vez.Hoxe, a cultura do consumo retrucou unchisco a validez da súa arenga; xa moitostemos algo máis que perder. No mesmobarco, é a canción do patrón, estamos todosno mesmo barco, cómpre saír pronto da tre-boada, volver seguros a porto e bussiness asusual. Lembremos a cita de Benjamin: para aclase obreira, todas as situacións son situa-cións de emerxencia. A presente crise noncreará por si mesma as condicións para o co-lapso do Capital, de momento, o único quepodemos asegurar é unha rápida suba do fas-cismo e do racismo. Se non creamos xa osaxentes precisos da esquerda, a vindeira dé-cada será a da total americanización de Eu-ropa, isto é, eliminación progresiva dosdereitos dos traballadores, ampliaciónenorme das bolsas de pobreza e conseguinteaumento da loita pola supervivencia porabaixo. Finalmente, o que aprendemos daHistoria é que non hai revolución sen axenterevolucionario.

No mesmo barcopor Alberto Lema

Page 30: Xornal Nº5 Información Obreira

colaboración[ ]

O Xornal # Información Obreira # nº 530

Capitalismo epropagandapor Xabier Cordal

Tanto para quen cre nas conspiracións dun Gabinete Central(xudicial, executivo e lexislativo) como para quen pensa que oRéxime económico globalizado é irredutible a factor ningún

alén do beneficio -e daquela se limita a xestionar o caosdiariamente- o certo é que unha das maiores vitorias do liberalismofoi a propaganda.

Vinte anos despois de que caese o Muro de Berlín e sematerializasen aqueles muros que realmente sempre estiveran aí,os que separan o Centro das periferias -da cidadanía excluída, enpalabras de Francisco Sampedro-, os que manteñen os ricos a salvodos pobres; vinte anos despois mesmo as películas que describena derrota do socialismo real (Good Bye, Lenin) inciden napropaganda como chave mestra do sistema triunfante.

O mellor rendemento da propaganda capitalista dáse coapublicidade indirecta. Non é preciso, para educar as masas, insistirnos valores do libre mercado. Labores de propaganda ideolóxicade máis alto nivel xa ocupan os informativos, as radios e ascolumnas de xornal. Á xente non se nos di: “defender o Capital étarefa de todos” (ben faría a esquerda que trata hoxe de buscar unespazo na xungla vixiada do marketing asolagando as concienciascon sarcasmos coma ese, que contén, por certo, a PalabraProhibida).

Cada anuncio, con independencia do produto que tente

trasladar ao noso desexo, funciona como imaxe espellada dosvalores desta última fase capitalista. A maior parte das veces nonentraremos en contacto co referente material desa imaxe, sórecibiremos a súa representación.

Os imperios, aínda que seguen gastando moito diñeiro enimpresionarnos co luxo ou coa grandiosidade arquitectónica,empregan moitísimo menos nesa propaganda de efecto limitado -polo número de recepcións potenciais- ca nas campañaspublicitarias baseadas no espot televisivo, ao que acompaña boaparte da mellor creatividade do noso tempo: deseño da imaxe e doconcepto asociado á marca, estratexia comercial.

No capitalismo avanzado xa se dedican máis da metade dosorzamentos empresariais á promoción. O sistema económicobaséase na creación de desexos e na súa satisfacción mediante acompra, pero a súa sinxeleza non debe enganarnos. Os elementosde progreso obxectivo -especialmente os avances tecnolóxicos- asofisticación da arte publicitaria ou o éxito á hora de inocular nasmasas ideas e representacións autorreferenciais –carentes deconexión co que se denominaba “realidade”- deben levarnos apensar nuns termos de eficacia similar aínda que os medios conque contamos sexan exponencialmente inferiores. Foi 1968 aúltima vez que boa parte da creatividade, do intelecto xeral e darebelión traballaron co mesmo obxectivo gañando repercusiónplanetaria.

Opasado 12 de decembro, ossindicatos CCOO e UGTmanifestábanse en Madrid nunha

nova escenificación para enmascarar a súaactitude servil á patronal e o sistemacapitalista. O cerne da convocatoria, e doscínicos discursos de Ignacio F. Toxo eCándido Méndez que coroaban o acto, foi:reforma laboral, pero non a calquera prezo.Lembrándonos o histórico lema de “OTANde entrada no” de Felipe González.

Si, non hai saída. Na actual conxunturanon teñen máis remedio que ir a unha novareforma laboral. O modelo capitalista e asúa caracterización no estado españolprecisa dunha nova redimensión domercado laboral para aforrar máis custes.Lévano dicindo fai meses os Presidentesdos Bancos de España e o Europeo, lévano

dicindo fai dous anos a CEOE. Polo tanto;deámonos por fodidos, porque a ReformaLaboral estase precociñando e a fórmulavai ser o pacto sindicatos coa patronal covisto bo do Goberno de Zapatero.

Cando desde a CUT somos categóricoscoa inminencia da Reforma Laboral, non éque lexitimemos a súa comenencia ninmoito menos, dicímolo porque estamosseguros que con este sistema non éposible mantelo prescindindo destareforma (dígase abaratamento do mercadodo traballo) para que os capitalistasrecuperen os beneficios anteriores a CriseCapitalista, a gran coartada que utilizaron eseguen a utilizar.

Desde as posicións sindicais de clase,incluso desde o simple posicionamento

progresista, claro que é posible saír da crisehistórica dos traballadores e traballadoras,acabando co sistema capitalista,camiñando a un sistema que priorize oreparto do traballo, do salario; onde setraballen trinta e cinco horas semanais, unsistema onde a orientación produtiva esteana racionalidade humana, no respecto aomedio ambiente e non no consumismo.

Unha vez máis, debemos de dar abatalla frontal á nova Reforma Laboral.Unha vez máis debemos de sacarlle acaroza ós capataces sindicais que veñen adevolver o favor ó Goberno, hai quelembrar que CCOO e UGT recibiron porexemplo no 2008 case 15 millóns de euros,isto sen contar o que recibiron dos fondosde réptiles ou formación. A necesidade daresposta na rúa imponse unha ves máis.

A nova reforma laboral e unhanova traizón sindicalpor Manuel Camaño

Page 31: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5 31

os nosos poétas[ ]

Elvira Riveiro Tobío(Cerponzóns, Pontevedra, 1971)

Diplomouse en Maxisterio en Pontevedra e licenciouse enFiloloxía Galego-Portuguesa en Compostela. Actualmentereside no concello de Cuntis. Entre outras actividades,

dedícase ao ensino da lingua e da literatura galega. Publicou oslibros de poesía Andar ao leu (2005) e Arxilosa (2005), onde seinclúen os poemas gañadores do XVII Premio Rosalía de Castrode Cornellà (Barcelona). En 2008 saíu Palabras brancas, unvolume de poemas monovocálicos para nenos/as que foi finalista

do Premio Merlín de literatura infantil e mereceu o Premio XoséNeira Vilas ao libro infantil e xuvenil do ano. Parte da súa obra estárecollida en numerosas revistas, páxinas web, libros colectivos eantoloxías, como Das sonorosas cordas. 15 poetas desde Galicia(2005). A asociación Redes Escarlata e a docencia ligáronaindefectiblemente á tamén escritora e lingüista Silvia Penas; conela escribiu Biografía da multitude, Premio de Poesía VictorianoTaibo 2009.

ATALANTA

Mira se son velozque digo meu pai!

e afasto o repudio ás alancadas.

Será que me aleitou o sanguedunha osa e no bosque

aprendín a ser esquiva das árboresandantes.

Será que teño as coxas argonáuticase entre cincuenta heroes

o meu nome refulxecomo vélaro de ouro ou pube

iluminado pola neve.

Pode ser que me mova a vontadede imitar a corza que a tal hora

se empoleira na penedadas cegoñas.

A miña lixeireza non se explicanunha presada de palabras con enfeites

nin no hermético silencio da doniñaque canda min foxe da ira rigorosa

dos humanos.

Pero recollo a mazáe xa te alcanzo

os inimigos ficaron na espesurae xa te alcanzo

e podo andar a canda a cola dos cometase xa te alcanzo

e por máis douradas que sexan as mazás do teu amormira

mira se son velozque xa te alcanzo.

Page 32: Xornal Nº5 Información Obreira

O Xornal # Información Obreira # nº 5

O Xornal (O.X.): Xabier Castro, Cándido

Villar e Ricardo Castro

Ataque Escampe (A.E.)

O Xornal: Ataque Escampe créase no2001, no ambiente universitario deSantiago. Teñen un estilo entre LosEnemigos e Urbanos Cabrera; non sei sesabedes quen é Urbano Cabrera.

Ataque Escampe: Non sabemos, soa amúsica cubana.

OX: É un cantautor de Gondomar

Risas

OX: Proclamádesvos músicos de Serie B.No 2007 gravastes o primeiro disco e no2009 o terceiro “A grande evasión”. Son devarios puntos de Galicia e son a banda máisatraínte do posbravú.

AE: Ben, iso sobra. O restoestá todo ben.

OX: Explicádenos iso deexperimentalismo contemática bravú.

AE: Cando montamos ogrupo, algunha dascancións, gravadas conpoucos medios, tiñan algode bravú. Tamén é certoque nos anos 90 o rockgalego tiña esa etiqueta ealgo queda no que se faihoxe. Títulos como “Galiciaes una mierda” non sepoden entender igual nunpaís onde non houbobravú. En todo caso nóspodemos distanciarnos dobravú en canto ás letras,que son algo máis urbanasou posmodernas. No feitode falar de Galicia e do espírito coincidimos.Incluso eu (nome), que xa tocaba no 95, xadaquela non faciamos bravú. Osinstrumentos e temas que facemos sonmáis urbanos e non encaixan no bravú. Nóssomos máis eclécticos e recollemos máis amúsica anterior ao bravú, a que está máisesquecida.

OX: Creative commons, é unha actitude?

AE: É o comunismo do futuro. Hai queempezar por algo. Algo que naceu comoalgo comprometido contra os dereitos deautor hoxe xa está normalizado e calqueragrupo que queira ser escoitado hoxe xaestá en copyleft. Isto é o que vai vir nofuturo e vénnos moi ben e tamén estamosen contra da propiedade intelectual. Apropia política que ten a Regueifa, que é aplataforma na que estamos todos, é depublicar todo baixo creativecommons.

OX: Este disco é máis intimista e tenmenos carga política, non é?

AE: Non estamos de acordo. Penso que éo contrario, incluso pode facerse unhasegunda lectura a raíz das elecciónsautonómicas posteriores nas que houbocambio de goberno.

OX: É un pouco o cambio de goberno avolta a Alcatraz.

AE: Claro, claro. Ben, non vou ser eu quendiga que si é así pero... Pode que estedisco á hora de escoitalo poidas estarmenos predisposto a escoitar algo políticodespois do primeiro.

OX: É máis tranquilo o disco.

AE: Musicalmente si, politicamente non.Tamén faise necesario falar de política senser moi explícitos. Sí, na canción políticatamén hai moitos tópicos e nós queremos

darlle volta; pero cando imos aos concertosxa saben ben que é o que nos preocupa epor onde pisamos. No disco anteriorfalabamos da realidade cunha referenciaconcreta de Galicia, neste disco falamos doresto do mundo pero podemos levalo aGalicia onde as cousas podían ser mellor eescapas un pouco para logo ter queregresar a nosa terra vendo as cousas conhumor e optimismo, porque xa sabemosque o pesimismo non é revolucionario.Cando nos chaman para participar encousas xa se sabe como pensamos.

OX: Que vos parece o peche de “Abertopor reformas” da Radio Galega?

AE: É un revés para a música galega peroten a parte positiva en que mobilizou aosmúsicos galegos que andabamosdispersos para demostrar que tamén nestecaso a unión fai a forza. Pode ser unimpulso á organización entre os grupos etomarnos máis en serio que hai que

traballar pola música en galego e fuxir dadependencia das subvencións e poderespúblicos porque non sempre están namesma banda que nós. É un reto. Pero otema non deixa de ser indignante esintomático de como será a política culturaldo PP: mantén o nome do programa,cambia o locutor e cambia o contido amúsica en inglés.

Houbo xa reunións de grupos que fanmúsica en galego para tentar facer unhaasociación. Pola cantidade de grupos queestamos aí metidos, incluso grupos contirón popular, a cousa pode ir tirando.

OX: Tentouse facer un concerto paradenunciar o tema.

AE: Si, houbo algunha reunión na salaNASA de Santiago pero ao final non se fixo.

OX: Volvendo á política, esaíndo da música, calpensades que é o motivodesta volta a Alcatraz. Tenque ver co fracaso dobipartito ou con iso de queGalicia es una mierda?

AE: Ten que ver con queesa grande evasión quenos propuxemos. Nóssomos parte activa decalquera cambio que poidadarse, a casa está sucia etemos que ser nós quen acambiemos para facelamáis agradable. Alcaltraz écomo Galicia es unamierda pero asumindo queé o que hai e hai quetraballar para mudalo.Temos que abrir ascancelas e as alamedas.Eramos moi críticos co

goberno, como moita esquerda deste país,pero non podemos alegrarnos do cambio.Eramos críticos antes e o somos agora.

OX: A nivel sindical, que pensades darecente folga do metal en Pontevedra?

AE: É un exemplo da perversidade dosistema capitalista. As accións foron moipotentes e ao final quedou como un sabora derrota pero creouse unha sementeimportante que a propia dinámica dosistema vai facer, máis cedo ou máis tarde,que rache por algún lado e dea soluciónsmáis humanas. Hai moita clase media quenon é moi consciente da realidade á quenos enfrontamos, estamos un poucodescolocados.

OX: Pero podemos ser optimistas?

AE: Home, a xente miraba a queima decolectores e as barricadas en Vigo egustaba do tema. Por algo se empeza, nonimos derrubar o sistema dun día para outroOX: Moitas grazas e sorte.

ataque escampe[ ]

32