Poemas
MANAN CASTILLO MORENO
II: O LUAR
Hoxe todo ¿ diferente:pechoos olIos e vexo a paisaxe,a areada praiaal lonxemoi lonxe de ruin.
Escoitoo bruido das ondase soñoco luar naaugaquerodea a miña almiña
mentrescamiñamospolabeirado mar.
É a imaxeescondida,oculta trasestespapeisescurosqueeu mesmacrecíe quechefan dano.
Queroborralosda túavidae quete ilumineo luarcandovolvas aDoñana
aíndaque nonsexacomigo.
E vas ser felizporquevasrellectir o luarno teu corazóncheoda estrelascomo as que [embran as miñasnoites.
E eu taménvou ser felizaindaquenon sei ben o que ¿a felicidade;quizais non sexavolver a Doñanasenónsó a saudadequesinrodo luar candoestáspretode mme un muro de silenciofendeo nosoespacio.
—Non. Iso non e—.
Vou rompelo,prom¿roo,vou apartarde ci as miñasbágoasenuncamáishasver estatrísteiraquenaceudasyerbasbaleirasquequeríanVolver a Doñana.
v4k4~nL 16719992: 165-i77
MARJANCASTILLOMORENO POEMAS
III: OS DEVANCEIROS
O veo de amor manrensefendidodesliado.Peronon,aíndanon podoverte.É insoportableestanadaqueenvolvecadaunhadaquelasmensaxesquevoabanabaenadaspoíosondo art
Os devanceiroselessi que viviron momentosde corlaranxae non tiveron queaceptarcomammquemañáen Doñanatodoserá negro.Morreránosflamengos,choraráeselincequeaindanon recibiu un balazo.Adeusdunas.Adeuspraias.Adeuspaisaxes-vellasesperanzasafundidas-.
É o comezoda findo pasado.
Quedarános poetasa caróndos seusparaísossoñadosó xeito de marisma.
(De Doñana,Xaneiro-Abril 1998)
M~.J-~l1999,2: 165-177
168