Quen nos defende a nós dos idiotas?
Igor Lugris
Formas de citación recomendadas
1 | Por referencia a esta publicación electrónica*Lugris, igor (2011 [1997]). Quen nos defende a nós dos idiotas? santiago
de Compostela: A.C. Amaía, colección Letras de Cal. reedición en po-
esiagalega.org. Arquivo de poéticas contemporáneas na cultura.<http://www.poesiagalega.org/arquivo/ficha/f/287>.
2 | Por referencia á publicación orixinal
Lugris, igor (1997). Quen nos defende a nós dos idiotas? santiago deCompostela: A.C. Amaía, colección Letras de Cal.
© O copyright dos documentos publicados en poesiagalega.org pertence aos seus autores e/ou
editores orixinais.
* Edición dispoñíbel desde o 25 de xaneiro de 2011 a partir dalgunha das tres vías seguintes:
1) arquivo facilitado polo autor/a ou editor/a, 2) documento existente en repositorios institucio-
nais de acceso público, 3) copia dixitalizada polo equipo de poesiagalega.org coas autorizacións
pertinentes cando así o demanda a lexislación sobre dereitos de autor. En relación coa primeira
alternativa, podería haber diferenzas, xurdidas xa durante o proceso de edición orixinal, entre
este texto en pdf e o realmente publicado no seu día. O GAAP e o equipo do proxecto agradecen
a colaboración de autores e editores.
Igor Lugris
Quen nos defende a nós dos idiotas?
Quen nos defende a nós dos idiotas?
Igor Lugris
Quen nos defende a nós dos idiotas? Igor LugrisLetras de Cal
Ilustración: Cristo Aleister
Edita:A. C. Amaía
Apdo. 142, CompostelaGaliza, outubro 1997
Imprime:Litosprint, S.L. - Pontevedra
ISBN: 84-922620-2-8D. L.: PO 346-97
©
idiota: adj. e s. 2 gén. (...); incapaz de coordenar ideias; que ou pessoa que não tem inteligência; par vo; malu-co; imbecil; lorpa; ignorante; obtuso (do gr. idiótes, «homem do povo», pelo lat. idiota «id.»).
Dicionário da Língua Portuguesa da Porto Editora
Irmáns: Fuxide sempre dos parvos. Non vos arrimedes a eles, porque poden roubarvos algo da vosa razón e trans mitirvos a súa parvada. Deixádeos paseiar, falar, dan zar, e medrar no seu mundo. E se algún parvo che ga a ser autoridade non mostredes asombro, por que son as cousas do sistema que combatimos e dos tem pos en que nos cadrou vivir.
(Daniel Rodríguez Castelao. Sempre en Galiza)
6
7
se cristo morreu na cruzpor nósalguén deveria dizer-lledunha vez para sempreque nósnósnunca seremos capazes dunha cousa asiainda que caian cinquenta dilúviosou cento cinquentae a terra se abra para tragar-nosporque nósnósnunca pedimos este mundoServia-nos qualquer outroQualquer outro
8
oas palavras que nunca dixemosconseguiríamos ser nóse non desaparecerasisilenciosamentementres o mundoe o ceu nos vencenDerrotan-nosConquistan-nos
9
eixaria-me venceragorae asumiria a derrotae renunciaria a quanto fixese faltaagorase cos teus ollos dixeras un versoe coas tuas maos percorreras o mundoou o desexo
Renderia-me sen condizónsse tiagorasexas quen sexasprometeras coa tua vozo siléncio da paixón
10
uzno fundo da covaTalvez sitalvezainda choramosquando nos descobrimos cegos
Agora que sabemos que nos mataronque faremos?Deixaremos pasar as horas?E os dias?
No fundo da covao sol sempre é un milagre
11
aixo palavras alleiasque descoñecemose entre bandeiras estranxeirasque non sentimos...asi a vida dos derrotadosE a nosaPerdida a vitória finalnon renunciaremos à batalla
12
o siléncio fixo-se versoe apareceu-se-nose deixamos esvarar as maosque posuíamose esquecemos os nosos pecadose pudemos cair por finna tentazóntranquilamente e descansarde todos os tempos pasadose os futurose o instante foi eternomentres tomávamos o pan nosode cada corpoe o desexo que era a nosa vontadeasi na terra como entre as sabase un anxo anunciou-nos a paixóne por obra e graza da palavrafixemo-nos carnee habitamos entre nósAmén
13
erá suficiente o desexo?Haverá qualquer outra cousa?Há xente que non escoita aos ministrosOnde está o mundo que nos prometian?
Sube ao vento e berra berra berraSomos a xente de sempreNecesitamos ainda o siléncioOnde está o paraíso perdido?Existiu a terra prometida?
E lembra que temos direito a ser felizesigual que as estrelas os deuses e as pedrasLembra e fai-lles lembraro princípio de todoVive co teu tempo!Sen deixar cair a bandeira!
Ainda há tanto por fazermasonde están as promesas?
14
esaparecerán as palavras necesáriase cairá o mundoou unhas quantas vidasduramentecontra o chan inexistentee a realidadeE entón sairá o sole parecerá-nos que podemos seguir vivose todo iso...
15
ilitarei no teu amorpara percorrer co teu corpo o mundoe conseguir a vitória final sobre o diaunha fria mañá de domingo
Combaterei sen trégua contra a tua roupae tenderei unha emboscada ao teu cabelopara desarmar-te e ser asio teu prisioneiro no paraíso
Prometo aceitar a disciplina dos teus peitose resisitir até ficarmos dormidosdisposto sempre para a luita revolucionáriaque impoñen os teus ollos e o desexo
16
hegará a políciaunha mañá fria à tua casapara que confesespara que atraizoes“Que tes no corazón? É amor?Colabora con banda armada de versos?”
Será un dia frio e grisquando declares ante o xuizque che pedirá nomes e nomese nomes de quen sexa“Quen prepara os poemas bomba?Quen atenta contra o academicismo?”
E serán eternas as noites frias da cadeiaEntre muros e reixas os funcionáriose golpe a golpe confesarás todoo que teñas que confesaraté ter escrito o quixote e plaxiado as sagradas escriturasXulgado condenado encarceradoserás culpável das ideiase como prova haverá uns versosunhas letras e quatro palavras
17
u mesmo fixen-me a min mesmoEu próprio fixen-me a min próprioe por iso te disparo e me suicidoe por iso me reanimo e te destruoquando me apetece quando me peta quando queroquando me obrigas quando me aburres quando te
[odeio
18
Ejecutan los buitres su ballet de muerte en el lí mi te del he-dor putrefacto.
(Juan Mari Lekuona)
lguén dixo silénciomas era outro siléncioO siléncio dos mortosque honran aos seus mortoscon memórias mortasen paraísos mortose palavras sen amorSiléncio mortoen tempo mortoreunindoen siléncio mortosao redor doutros mortosAlguén dixo silénciomas quixo dizer outra cousa
19
on consigo dispararainda que o intentoa bala que te matee te deixe mortoben mortodeitado no fundo da miña memóriapara esquecer-temas saber que un diate tiven de matarcunha balaa derradeira balaunha palavraque non atopoque sei que existee se me escapaque se agacha entre as horas dos diasou entre as follas dos livrosou entre as follas das horas e os dias dos livrosmentres pasa o tempo sobre nóse sobre mine fico asisentadointentando disparar-che unha palavraa derradeira palavraa que te matee te deixe mortoben mortoigual que as pedrasou as portas tapiadasigual que os esqueletos fosilizadosque son agora os soñosos soños
20
que construíamos a golpe de palavraquando éramos capazes de dizer qualquer cousaquando berrábamosben forteque non nos apetecia estar caladospara non ter que buscarcomo fago agoraa bala que te matee a derradeira palavraque te deixe mortoben mortodeitado no fundo da miña memória
21
e alguén che perguntadi-lle que a língua se defende ben dos idiotasMas que a nósa nósquen nos defende a nós dos idiotas?
22
n siléncioque para ser nada todo sobraen silénciocomo as olladas perdidas dos cadáveresen silénciocontra a cerimónia eterna da confusón
En siléncioasisen palavras
23
ixeche adeus vários dias seguidossen dizé-lomentres se me ia partindo o corazóne a militáncia-o corazóne a militáncia-e todo era un frioentre a esperanza e a derrota
24
on teño nada para dizerÉ simplesmente o medo a ficar caladoa morrer sen ter dito a palavraou unha palavraMas en verdade non digo nada
Digo cousas asien voz alta: asteleirosvacas árvores relóxios diñeirosfollas fábricas berros
E tambén en voz baixa: medoverso siléncio nada absolutocansazo língua amor
Mas son cousas que digo por dizerporque o certo é que non digo nadaE os demais tambén non din nada
Porénagachamos o pánicotras algunhas palavras
25
esaparecesentre tres versos e un adeuscollendo polo camiño longoantes de que saia o sol
Desaparecesdeixando só un lene recordoou uns quantos vasos suxose a cama cheia de frioe soidade
Desapareces como desapareces sempreen siléncio e sen desexobuscando a roupa entre as horas pasadas e o álcoolentre as noites e o soñoou entre o temor e o amorE marchas ainda dormindoen busca do mundo ou a vida
26
omo rachar coa voza Distánciae berrarberrar sen pararque ainda estamos vivosque ainda resistimosque ainda coñecemos os nosos nomes?
Como rachar coa palavraa Distánciae achegar-seperigosamentesiperigosamenteao abismoao acantilado da comunicazón?
Como poder versen existirse no espellosó aparecea auséncia?
Comodeus inexistentecomo pensarsen ter que aceitaro mundoa vidaa insuportável realidade?
27
Comopor favorcomo?
28
ompe-me a existéncia coas tuas maosBate fortemente na miña vidaDestroza-me a realidade e o mundo
Brutal Bestial Animalachega-te e ocupa até o último segundo do meu
[tempo
E depoisdepois de todoama-me
29
umarás a miña vida aos poucosentre a clandestinidade e o escándalo públicomercando às agachadas o meu corpopara mesclá-lo co tabaco rúbio que nunca fumasQuentarás o amor coas tuas maose vestido envolto liado co teu cabeloprenderás cos teus ollos a paixóne arderá o sexo mentres reclamamostranquilamentea legalizazón do amor livre e as tuas cadeiras
30
andeira co teu sexo estreladoo meu universo eterno libertadorberrando as consignas dos teus peitoscoa forza dos teus ollosPercorrerei o teu corpo en rebeldiapara reclamar o amor que nos pertencee na última barricada da tua pelresistirei até que me venzas
31
amiñase dis algunha cousaou non dis nadamentres o dia chegatan tarde que estamos espertos ainda
camiñase prometes en nome da tua vidanon retrocedernen perder-tee chove ou non chovemas ti camiñasentre a realidade e a despedida
e camiñascoa forza cansa dos derrotadosdeixando que todo pase e todo veñamas sen permitir que o sol cámbieou que a luafriaocupe toda a noitee camiñas
32
enso que me enganaron ao princípioquando cheguei aquie alguén dixorápidoque a festa xá comezou!
Mas non fago mais que saltar polas xanelasde casa en casae de vida en vidasen diversónnen nada que celebrar
Penso que me enganaron ao princípioporque eu sempre quixen ser siléncioe non este ruídoesta confusónEste non saber que fazer
33
Artefacto Burbur
Si seguimos utilizando el len guaje en su clave co-rrien te, con sus finalida des co rrien tes, nos mori remos sin ha ber sabido el ver-dadero nom bre del día. (Julio Cortázar)
António Udina está mortoe tambén está morto Elvis din os Living ColourElvis era branco dine por iso gravava muitos discosSe fose negro non poderianon poderia nen rañar a guitarraAntónio Udina non era negromas desde logo non falava unha língua de brancosTalvez estexa entre nós o noso António Udina
[particular
El quando era pequeno non imaxinava que ia ser [António Udina
e centos de miles de estudantes saberian dele saberian de memória a data da sua morteEl non o sabiaE Elvis tambén nonMas Elvis era branco
34
E António Udina non falava unha língua de [brancos
Ademais falava vegliotaElvis fazia rock porque vendia
António Udina falava vegliota mas el non o sabiaporque xa en 1898 non quedava ninguén que
[falara ragúseoChamava-se António Udina mas tambén lle
[chamavan BurburA Elvis chamavan-lle El-Rei The King en inglés que parece mais
[importantemas Elvis era brancoe por iso podia ser El-ReiAntónio Udina só podia ser Burbur
Entre nós nunca haverá un Elvisa non ser que se faga branco e fale coa língua
[dos brancosMas todos somos António Udinae chaman-nos Burbur
Elvis era branco e por iso gravou muitos discosAntónio Udina non era negromas a sua língua non era de brancosainda que todos falamos dálmata algunha vez na
[nosa vida
35
o que en verdade existeé a mentira
A mentira que nos contan todos os diasA mentira que nos repiten a todas horasA mentira que nos disparan desde todas as partesA mentira omnipotenteA única verdade
Mentira hipócrita de quen falaconvertida en mentira hipócrita de quen escoita
Mentira poderosa de quen a empregaconvertida en mentira-escusa de quen cala
Mentira útil de quen decideconvertida en mentira inevitável de quen non
[quer ver
Un enfisema pulmonar no hemistíquioArrítmia na medida dos versosApendicite nas metáforas
No quirófano as enfermeiras visten batas de flores mentres van e veñen na busca dun doutor alcoólico que recita versos en horário de oficina
E en caso de ter que correr polo deserto sempre é mais cómodo cargar só coas formas verbais mais simples e inclusive arroxar o suxeito
Taquicárdia nos encabalgamentos bruscos
36
Pneumonia grave na rima consonánticaParada respiratória por colisón de intereses
“La cordura es una anestesia y Conxo es un paraíso” (Vicente Risco)
37
lgunhas vezessento sobre min mesmoe deixo que a língua xirexire e xireaté dizer qualquer cousa
Son poucasas vezesnas que consigo mirarmais alá
38
n versoUn berro eterno sen esperanzaou talvez os teus ollosou nadaMas sempremais alá
39
alamadra sanderelmeté abú sikóCalástado asú derel
Dramálaga lerenástemé ubá okisdotálaska usá leremaró senbá sabúdrokisaileon
Atai dal me non sembad iei!
Este libro rematouse de imprimir nos talleres de Litosprint
cando se facían 30 anos da morte do Chena selva boliviana
Chamo-me Igor Lugris. Nascin en Melide en 1971. Teño publicado alguns textos, poemas e artigos en volumes co lectivos e diversas revistas do país. Este é o meu pri meiro livro individual. Dous poemários, un anterior e ou tro posterior a este, permanecen iné ditos: Pechar os ollos e Con quatro palavras.Agradezo-lle a “Letras de Cal” a sua aposta por este li vro.A algunha outra editorial agradezo-lle a oportuni-da de que me deron para non ter publicado até agora, e la mento que me fixeran perder tempo e ánimos. Alá eles!Muit@s idiotas andan fazendo das suas pola nosa te rra, e alguns até governando: alcaldes de “La”, “des leigados” do governo, ciber-conselleiros da in --cul tura e a realidade virtual, criadores de opinións po li ticamente correctas, asfaltadores do país, empre-sári@s da indústria neo-escravista, literat@s do poder e a co modidade, faranduleir@s de despacho e mo que-ta, pro fetas da miséria, coleccionadores de gra vatas, cha peus e candidaturas, colunistas franco tiradores e sobre-co lledores, catedrátic@s da va cuidade, re-vo lu cionári@s de rrotad@s e recon ver tid@s, sub-se-cretári@s de asun tos poéticos, etc...Contra eles e elas, este livro.E este livro para todas aquelas persoas que luitan e tra ballan pola libertazón social e nacional do noso pa -ís, e especialmente para as que ainda acreditan que a história da humanidade é a história da luita de cla ses, e son conscientes da necesidade que temos de re a xir.
Top Related