Liburutegian lehiaketa honi buruz hitz egin zidaten. Etxera korrika

joan, eta arratsalde oso dibertigarria pasatu nuen, amak txikitako is-

toriotxoak kontu kontari. Bihurrikeria hau ere kontatu zidan.

Egun batean, nire amona egongelan telebista ikusten zegoela

bat-batean logura sartu eta lokartu egin zen. Nire ama oso bihurria

zenez, egongelatik komunera korrika joan eta komuneko armairuak za-

baltzen hasi zen. Pila bat gauza hartu zituen : lehorgailua, orrazia,

makilatzeko pila bat tresna eta margoak …

Nire aitona ez zegoenez etxean, nire ama gora eta behera ibili zen

inork ezer esan gabe. Zazpi urte zituenez eta txikia zenez, hartu zi-

tuen aparatu eta tresna guztiak egongelara eramateko bost buelta

eman behar izan zituen.

Amonarengana iritsi eta ezpainak margotu, betileetan errimela eman,

masailak koloreztatu … Oraindik gure amonak ezin digu ondo zehaztu

zer gertatu zen arratsalde hartan lotan egon baizen eta ez zen gauza

askotaz ohartu, hori bai, esnatutakoan, bere burua ikusi zuenean egin

zuen oihua, hori bai ondo gogoratzen duela! Beheko eta goiko bizilagu-

nak zer gertatzen zen galdezka etorri ziren, ia-ia udaltzaingoari ere

deitu zioten.

Hori bai, nire amari sekulako errieta egin zioten eta ahots gabe

geratu zen egun osoan, eta ez zuen berriro horrelako bihurrikeriarik

egin.

“Egia da, nik ikusi dudalako eta ikusi ez badut ere

amari entzun diot eta berari galdetu ahal diozu.”

Un día de tormenta, mientras jugaba con mi padre, vi como tenía

una pequeña cicatriz en la mano y le pregunté cómo se la había

hecho. Así que mi padre empezó a contarme esta historia...

Una tarde de invierno, cuando ya oscurecía, mi padre y todos

sus amigos pasaron por el parque sobre las ocho de la noche para

dirigirse a casa y de pronto vieron como salía un grupo de ratitas

por una de las alcantarillas y tras ellas un enorme ratón gris.

Mi padre, que era el más atrevido de toda la cuadrilla, cogió al

ratón y cuando todos sus amigos lo vieron se pusieron en círculo y

empezaron a gritar su nombre. El ratón, al verse acorralado, se pu-

so demasiado nervioso y solo se le ocurrió intentar que le soltase

y lo consiguió, ¿pero a qué no sabéis cómo? Pues el ratón, colgado

de la cola, intento alcanzar la mano de mi padre, después de un

gran impulso logró alcanzarla y en ese mismo instante le propinó un

enorme mordisco. Mi padre sintió un fuerte dolor en su mano y em-

pezó a llorar como un niño pequeño. Echó a correr hasta su casa y

le contó a su madre cómo había cogido un ratón con la mano y le

enseñó la marca del mordisco

Mi abuela lo castigó, y con razón. Después

fueron al médico y éste le dio la inyección del

tétano.

Después de aquella horrible experiencia a

mi padre no se le ocurrió volver a coger nin-

gún otro animal por su cola y mucho menos a

un enorme ratón gris de alcantarilla.

Y esta historia es tan cierta como que me

llamo Maialen y si no te lo crees te invito a mi

casa para que puedas ver la cicatriz que aquel

enorme ratón de alcantarilla dejó en la mano

de mi padre.

Egun batean, nire aita eta bere koadrila herrian

zebiltzala, honela esan zuen batek metro batzuk

harago zegoen etxea seinalatuz :

-Etxe horren jabea asteburuetan bakarrik etor-

tzen da herrira.

Eta atea erdi irekita zegoela ikusi zutenez bode-

gara sartu ziren. Han jolasean ibili ziren zarata

handia sortuz. Aitaren lagun bati atzamarra sagu-

entzako tranpa batean harrapatuta geratu zi-

tzaion. Min handia egin zion eta gogor garrasi egin

zuen. Asko kostata baina bizkor atera zuen. On-

doko etxekoak, ordea, entzun egin zituen eta hu-

rrengo egunean eskolako irakasleari kontatu zion

gertatutakoa. Irakasleak gurasoei komentatu zien

eta astebete lagunekin irten gabe egon behar izan

zuten koadrilako guztiek zigor modura. Handik au-

rrera ez ziren berriz inoren etxera sartu baimenik

gabe.

Gure amonak betidanik esan du nire aita txikitan

oso bihurria zela, horregatik berari galdetu nion eta aita-

ren hainbat bihurrikeri kontatu zizkidan.

Udako gau batean, nire aitak 9 urte zituela gutxi gora

behera , Kanpantxoko auzora joan zen lagunekin marrubiak

bilatzera. Ordu bi ibili ziren bidetik gora eta bidetik be-

hera baina azkenean marrubiz betetako baratz batera

heldu ziren eta astiro-astiro, arrastaka, inork ikusi gabe

eta linterna txiki baten laguntzaz, marrubi pila bat hartu

eta etxerantz abiatu ziren. Baina bat-batean baserrita-

rra, linternaren argiaz ohartu zen, eta baserritik atera

eta txakur txiki bat gainera bota zien, baina eurek ez zi-

ren beldurtu. Orduan, baserritarrak haserre bizian, gatza-

rekin kargatutako txinbera bat hartu eta tirokatzen ari

zien. Mutilak korrika hasi ziren ziztu

bizian eta lehen bi ordu behar izan bazituzten bara-

tzera heltzeko, oraingoan ordu bete baino gutxiago eman

zuten etxera iristen. Nekatuta eta arnasestuka heldu zi-

ren, baina hori bai, tripa marrubiz beterik.

Hurrengo gaua,San Joan bezperako gaua zen. Nire aitaren

auzoan bi su egiten zituzten, bata auzoko surik handiena

Eta bestea txikiena. Nire aitak eta bere koadrilakoek

inbidia zuten beti tokatzen zitzaielako egurrak bil-

tzera joatea su txikia osatzeko.

Eta arratsaldeko zazpietan, inork ohartu gabe,

su handiari sua eman zioten eta horrela auzoko

guztiak euren sua ikustera joan ziren.

Udako arratsalde bero batean nire aita eta bere

lagunak Olezko auzora joan ziren Oka ibaian baina-

tzeko asmoz. Bainatzen ari ziren bitartean baserri-

tar batek euren arropa guztiak sasietara bota ziz-

kien. Ez ziren ausartzen etxera joaten baina bat-

batean Miguel izeneko lagun bat agertu zen eta

dena kontatu zioten. Miguel bere amarengana joan

zen eta azkenean makila handi batekin arropak sasi-

etatik ateratzea lortu zuten.

Gero askaltzera joan ziren baina kalean bildu zire-

nean berriro baserritarra zigortzea pentsatu zu-

ten , eta horrelaxe egin zuten, bere baratzera joan

eta hantxe landatutako ehun arbi atera zituzten.

Baina baserritarrak bazekien nortzuk ziren eta hu-

rrengo egunean mutil baten etxera joan zen baina

berak ez zuenez tutik ere esan guardia zibilen koar-

telera eraman zituen denak eta familia bakoitzak

1000 pezeta ordaindu behar zituen, eta horrela aita,

uda osoan paga gabe gelditu zen.

“Egia da, nik ikusi dudalako eta ikusi ez badut ere

amonari entzun diot eta berari galdetu ahal diozu.”

Nire aitak, 17 urte zituenean, lokal bat zuen

bere auzoko lagunekin. Bere lagun batek 18

urte zituen, eta zuek esango duzue ”zetarako

jakin behar dugu hori?” Ba istorioarekin zeri-

kusia duelako.

Nire aitaren koadrila oso koadrila berezia

zen eta ez dakit ondo zergatia baina inguruko

gazte guztiek beldurra zieten. Euren lokala

ondo hornituta zegoen, denetarik zuen komuna

izan ezik eta komuna lortzeko asmoz, alboko

auzora joatea bururatu zitzaien eta beste lokal

bateko komuna hartu zuten. Komuna 18 urteko

mutilaren autoan sartu zuten eta goizaldeko

ordu bietan euren lokalera abiatu ziren baina

bidetik ertzainek lotu egin zieten. Ertzainek

autoa arakatu eta nire aitari galdetu zioten

zer egiten zuten goizeko ordu bietan komun

batekin kotxean. Nire aitak erantzun zien

etxea obretan zuela eta nire amonak komuna

eman ziola lokalera eroateko. Ertzainek zerbait

susmatu zutenez galdetu zioten ia zergatik

joaten ziren ordu haietan. Eta nire aitak

erantzun zien akziozko pelikula bat ikusten

aritu zirela eta berandu egin zitzaiela.

Lokalera joan ziren eta han ikusi zuten beste la-

gunak lokalaren erdi erdian taberna bateko barra

jartzen. Galdetzerakoan nondik atera zuten tra-

mankulu hura, euren erantzuna “zakarretan zego-

ela botata” izan zen. Komuna jarri zutenean ia

goizaldeko hirurak ziren eta bakoitza bere etxera

joan zen.

Hurrengo goizean kristoren iskanbila sortu zen

komuna falta zen lokalean, udaltzaingoari ere deitu

zioten.

Udaltzainek herriko lokal guztiak arakatu zituz-

ten. Nire aitaren lokalaren txanda heldu zen.

Beste lokaleko jabeak komuna ikusterakoan euren

komuna zela konturatu ziren baina beldurraren

beldurrez euren lokaleko komuna ez zela esan zu-

ten. Dena amaitu zenean beste lokaleko jabeak

nire amumarengana joan ziren gertatutakoa konta-

tzera. Nire amonak komuna entregatzeko agindu

zion nire aitari eta bi aste kalera irten gabe

egongo zela esan zion. Nire amonak beste gazteen

amekin hitz egin zuen eta lagun guztiek zigor ber-

bera izan zuten. Eta, noski, komuna bere jabeei

itzuli eta barkamena eskatu zieten.

Susto handia hartu zuten eta egun hartatik au-

rrera ez zuten ezer gehiago hartu “baimenik

gabe”, nire aita behintzat, besteak … alla kuidaus!

Ikasbide bikaina izan zen nire aitarentzat.

Egia da nik ikusi dudalako eta ikusi ez badut

ere nire aitari entzun diot eta berari galdetu ahal

diozu.