Música: Mozart. Sinfonía, nº 29Present:B.Areskurrinaga HCEuskaraz:D.Amundarain

José Antonio Pagola

Red evangelizadora BUENAS NOTICIASDifunde a acollida sinxela de Xesús como Salvador. Pásao.

2 de febreiro de 2014Presentación do Señor (A)

Lucas 2, 22-40

O relato do nacemento de nacemento de

Xesús é Xesús é desconcertante.desconcertante.

Segundo Lucas, Segundo Lucas,

Xesús nace nunha Xesús nace nunha vila na que non vila na que non hai sitio para hai sitio para

acollelo. acollelo.

Os pastores tiveron que buscalo por toda Belén ata que o encontraron nun lugar

apartado, recostado nunha manxadoira, sen máis testemuñas que os seus pais.

Ao parecer, Lucas sente necesidade de construír un segundo relato Ao parecer, Lucas sente necesidade de construír un segundo relato no que o neno sexa rescatado do anonimato para ser presentado no que o neno sexa rescatado do anonimato para ser presentado

publicamente. publicamente.

Que lugar máis apropiado que o Templo de Xerusalén para que Que lugar máis apropiado que o Templo de Xerusalén para que Xesús sexa acollido solemnemente como o Mesías enviado por Xesús sexa acollido solemnemente como o Mesías enviado por

Deus ao seu pobo?Deus ao seu pobo?

Pero, de novo, o relato de Lucas vai ser Pero, de novo, o relato de Lucas vai ser desconcertante.desconcertante.

Cando os pais se achegan al Templo co neno, non Cando os pais se achegan al Templo co neno, non saen ao seu encontro os sumos sacerdotes nin os saen ao seu encontro os sumos sacerdotes nin os

demais dirixentes relixiosos. demais dirixentes relixiosos.

Dentro duns anos, eles Dentro duns anos, eles serán os que o entregarán serán os que o entregarán

para ser crucificado. para ser crucificado. Xesús non encontra acollida Xesús non encontra acollida

nesa relixión segura de si nesa relixión segura de si mesma e esquecida do mesma e esquecida do sufrimento dos pobres.sufrimento dos pobres.

Tampouco veñen recibilo os Tampouco veñen recibilo os mestres da Lei que predican mestres da Lei que predican

as súas “tradicións humanas” as súas “tradicións humanas” nos adros daquel Templo.nos adros daquel Templo.

Anos máis tarde, rexeitarán a Anos máis tarde, rexeitarán a Xesús por curar enfermos Xesús por curar enfermos

rompendo a lei do sábado. rompendo a lei do sábado.

Xesús non encontra acollida Xesús non encontra acollida en doutrinas e tradicións en doutrinas e tradicións

relixiosas que non axudan a relixiosas que non axudan a vivir unha vida máis digna e vivir unha vida máis digna e

máis samáis sa..

Quen acollen a Quen acollen a Xesús e o recoñecenXesús e o recoñecen

como Enviado de como Enviado de Deus son dous Deus son dous anciáns de fe anciáns de fe

sinxela e corazón sinxela e corazón aberto que viviron a aberto que viviron a

súa longa vida súa longa vida esperando a esperando a

salvación de Deus.salvación de Deus. Os seus nomes Os seus nomes

parecen suxerir que parecen suxerir que son personaxes son personaxes

simbólicos.simbólicos.

O ancián chámase SimeónO ancián chámase Simeón (“O Señor escoitou”), (“O Señor escoitou”),

a anciá chámase Anaa anciá chámase Ana (“Agasallo”).(“Agasallo”).

Eles representan a tanta xente de fe sinxela que, Eles representan a tanta xente de fe sinxela que, en todos os pobos de todos os tempos, en todos os pobos de todos os tempos, viven coa súa confianza posta en Deus.viven coa súa confianza posta en Deus.

Os dous pertencen aos ambientes Os dous pertencen aos ambientes máis sans de Israel. máis sans de Israel.

Son coñecidos como o Son coñecidos como o

““Grupo dos Pobres de Iavé”.Grupo dos Pobres de Iavé”. Son xentes que no teñen nada, Son xentes que no teñen nada,

só a súa fe en Deus.só a súa fe en Deus.

Non pensan na súa fortuna nin no seu benestar. Só esperan de Deus

a “consolación” que necesita o seu pobo,

a “liberación” que levan buscando

xeración tras xeración, a “luz”

que ilumine as tebras en que viven os

pobos da terra. Agora senten que as súas esperanzas se cumpren en

Xesús.

Esta fe sinxela que espera de Deus a salvación definitiva é a fe da maioría.

Unha fe pouco cultivada, que se concreta case sempre en oraciones torpes e distraídas,

que se formula en expresións pouco ortodoxas, que se esperta sobre todo en momentos difíciles de apuro.

Unha fe que Deus non ten ningún problema en entender e acoller.

FE SINXELA

O relato do nacemento de Xesús é desconcertante. Segundo Lucas, Xesús nace nunha vila na que non hai sitio para acollelo. Os pastores tiveron que buscar por toda Belén ata que o encontraron nun lugar apartado, recostado nunha maxadoira, sen máis testemuñas que os seus pais.

Ao parecer, Lucas sente necesidade de construír un segundo relato no que o neno sexa rescatado do anonimato para ser presentado publicamente. Que lugar máis apropiado que o Templo de Xerusalén para que Xesús sexa acollido solemnemente como o Mesías enviado por Deus ao seu pobo?

Pero, de novo, o relato de Lucas vai ser desconcertante. Cando os pais se achegan ao Templo co neno, non saen ao seu encontro os sumos sacerdotes nin os demais dirixentes relixiosos. Dentro duns anos, eles serán os que o entregarán para ser crucificado. Xesús non encontra acollida nesa relixión segura de si mesma e esquecida do sufrimento dos pobres.

Tampouco venen recibilo os mestres da Lei que predican as súas “tradicións humanas” nos adros daquel Templo. Anos máis tarde, rexeitarán a Xesús por curar enfermos rompendo a lei do sábado. Xesús non encontra acollida en doutrinas e tradiciónes relixiosas que non axudan a vivir unha vida máis digna e máis sa.

Quen acollen a Xesús e o recoñecen como Enviado de Deus son dous anciáns de fe sinxela e corazón aberto que viviron a súa longa vida esperando a salvación de Deus. Os seus nomes parecen suxerir que son personaxes simbólicos. O ancián chámase Simeón (“O Señor escoitou”), a anciá chámase Ana (“Agasallo”). Eles representan a tanta xente de fe sinxela que, en todos os pobos de todos os tempos, viven coa súa confianza posta en Deus.

Os dous perteecen aos ambientes máis sans de Israel. Son coñecidos como o “Grupo dos Pobres de Iavé”. Son xentes que non teñen nada, só a súa fe en Deus. Non pensan na súa fortuna nin no seu benestar. Só esperan de Deus a “consolación” que necesita o seu pobo, a “liberación” que levan buscando xeración tras xeración, a “luz” que ilumine as tebras en que viven os pobos da terra. Agora senten que as súas esperanzas se cumpren en Xesús.

Esta fe sinxela que espera de Deus a salvación definitiva é a fe da maioría. Unha fe pouco cultivada, que se concreta case sempre en oracións torpes e distraídas, que se formula en expresións pouco ortodoxas, que se esperta sobre todo en momentos difíciles de apuro. Unha fe que Deus non ten ningún problema en entender e acoller.

José Antonio Pagola