O CREPÚSCULO E AS FORMIGAS

X.L. MÉNDEZ FERRÍN

Aldara Muíños Rodríguez 1º Bach B Nº14

-O que eu che decía. Non é o teu rapaz

Voltou o outro a testa. Respondeulle:

-E que?

É imprescindible que seipas todo o que se refire a min da miña boca e non da boca do odio.

O vento rizaba a iauga porca da Barbaña. E batíame o fedor na cara como unha suxa mao.Metín un pé no ría o mordeume un frío agudo.

E atopei ao rapaz afogado, na beira, a flor de iauga.Foise o medo inesplicabelmente

Sabes ti quen é Lovecraft, quen é Blasco Ibáñez? Sabes ti que o derradeiro home que falaba vegliota chamábase Udino? Poderías dicirme ti rapidamente algo dos hábitos reprodutores dos tardígrados? É estúpido dicirche isto. Pero quero que te deas conta. Ise home fixo que eu fora eu. Fixo posíbel que eu fora a muller que te bicou abaixo, recórdaste?

O tempo rapidísimo... E eu deitado na cama cos ollos abertos ouvindo o meu corazón.

Éme imposíbel arredar de min a idea de que eu sobro nesta vila.

-Portugués, e se nos desfixéramo-lo costume, se o romperamos, se construísemos un costume novo?-Ti toleas. Imposible.

Ramil estaba, coma unha estatua de sal, sobre unha morea de mineral de ferro, no malecón N.

-Mari, tes frío. Póñoche a miña chaqueta?Il alongou o seu corpo no chao, paralelamente ao dela. E logo xuntouno ao dela. E logo colocou o seu corpo, torpemente, sobre o corpo xeado dela. Bicouna superficialmente nos labres e queixo estreitarlle a cabeciña entre as maos coma tantas veces tiña feito.

Agora nacemos á normalidade. Agora nacemos á lóxica.