OS FERNÁNDEZ

Ola! Somos Xan e Inés Fernández. Somos irmáns. O que máis nos gusta é resolver misterios. Non sabedes o que nos ocorreu hai uns días, así que, ímolo contar: Eu estaba no colexio coa miña irmá Inés, cando nos dixeron que tiñamos que escribir unha historia de medo. Entón falamos diso pero… Soou o timbre. Pasamos toda a tarde pensando e pensando. Á hora de merendar, mamá chamounos e serviunos un bocadillo de mantenga de cacahuete, unha mazá e zume de laranxa. Dixo que así fortalecíamos o cerebro pero non se nos ocorría nada. Mamá intentou calmarnos dicindo: -Xa se vos ocurrirá algo, tranquilos. Pero era tarde. Inés xa perdera os estribos. De súpeto entrou papá pola porta e dixo: -Mirade o que comprei na feira do barrio.-E mostrounos un CD que poñía MÚSICA DO SAMAÍN. Papá colocouo disco e todos puxémonos a bailar. Entón Inés tocoume no ombro e díxome: - Mira Xan os altavoces!! Dos altavoces empezaron a sair esqueletos, pantasmas, sapos, bruxas e curuxas rindo de maneira perversa. Inés dixo:

- Papá mira. - O que meu ceo? Eu non vexo nada.

Entón Xan deume un cobadazo e eu disimulei. - Ejem, nada, nada. O meu vestido novo. Papá e mamá foron cara a cociña e mentres Xan dixo: - Pero ti es tola! Que lle vamos dicir aos nosos pais que teñen a casa chea de monstros? Aquela noite papá e mamá acenderon o deshumidificador e Inés e mais eu vimos como os monstros se metían para dentro do aparello.

E ahí atopamos a nosa historia para o cole.

SILVIA VILLAMOR SOTO 3ºB

EL ANILLO DORADO

Había una vez una familia que vivía en un pueblo pequeño. Es Halloween y los vecinos solo piensan en disfrazarse. Carlos, Ana y su prima María sueñan toda la noche con monstruos, arañas gigantes y calaveras que los devoran. Cuando despiertan están tan contentos de estar vivos y poder estrenar sus maravillosos disfraces que piensan reunir a sus amigos y disfrutar de la fiesta que se organizó en su pueblo. Por la noche Carlos va disfrazado de vampiro, Ana de fantasma y María de zombie. Salen a pedir caramelos por toda su calle, pero…en la última casa sienten un escalofrío. Escapan a toda velocidad pero Ana ya había desaparecido. ¡¡¡¡¡LA HABÍAN SECUESTRADO!!!! El secuestrador hace un trato con los niños: tienen que conseguir el anillo dorado que está en la última casa, antes de que anochezca. Cuando están a punto de llegar todo le parece extraño. La ciudad había desaparecido y se encuentran en un bosque maldito lleno de fantasmas. Un encapuchado los persigue pensando que tienen el anillo pero el secuestrador lo ataca y así los niños logran escapar de los dos y volver a sus casas con sus padres. Nunca más en su pueblo dejaron que los niños salieran solos por la noche y menos con un disfraz. Nadie volvió a hablar nunca más de…

¡EL ANILLO DORADO!

JIMENA BALLESTEROS

XABI CACHEDA GALA W. ANDRADE

3ºA

OS ÓSOS DESAPARECIDOS Había unha vez, hai miles de anos, un neno aventureiro que se chamaba Adrián e tiña 17 anos. Quería ir á selva pero antes témosvos que contar que a súa avoa era unha…Maga! Sí amigos !Escoitastes ben! Unha maga! Pero Adrián non o sabía. Pasou unha semana e Adrián marchou á selva. Pero antes de que se fora a súa avoa deulle un conto e, despois de que lle dera o conto Adrián marchou. Pola tarde, Adrián estaba buscando as persoaxes do conto, e de súpeto viu a un cazador dicindo - Quero matar a eses persoaxes! e Adrián díxolle - Non os mates, son especiais! - Dame igual! - Quero matalos!, dixo o cazador outra vez.

- Luna! Bela durminte! Onde estades?

Tres días despois de que Adrián marchara, picoulle a curiosidade e abriu o conto. De súpeto, empezaron a saír todos os persoaxes do conto - Ai non! gritou Adrián, a miña avoa vaise enfadar un montón!. Pola noite, Adrián estaba durmindo, subitamente escoitou un disparo, - Oh non, seguro que o cazador matou algún dos persoaxes!- dixo Adrián, vestiuse e foi investigar. Exactamente, matara a un persoaxe do conto, pero o cazador díxolle que non tiña probas de que fora él o asesino, pero Adrián non lle cría, entón deuse conta de que agochara os ósos para que él non o denunciara, pero Adrián era un neno que quería xustiza. Entón demandouno. Uns días despois Adrián volveu á casa e díxolle á súa avoa dúas cousas: a primeira era que agora sabía que era maga e o seu segredo estaba a salvo con él, e a segunda era pedirlle perdón. A avoa díxolle que non pasaba nada, que o vira todo na súa bola de cristal. Na cea Adrián contoulle aos seus parentes o que vivira, menos as partes máxicas!

3º A: DANIELA ROMÁN, PAULA GONZÁLEZ, ALDARA BARROS E SABRINA MOREDO: 3º A

O SEGREDO DAS PANTASMAS

Chámome Antón, era un neno como todos os demais ata que algo sucedeu. Un día perdinme no bosque e vin un camiño de pedra e non tiven mais remedio que seguilo. Cada vez que ía avanzando as árbores non tiñan follas e os corvos voavan en círculos, ademais estábame adentrando nunha tormenta. Refuxeime nunha cova, e ao fondo había unha porta de metal, eu entrei e… Alí se encontraba un laboratorio xigantesco! No laboratorio estaba un Doctor tolo.

- Ola, son un cazafantasmas! Queres axudarme a cazar aos pantasmas? - Pas, pas, pa…Para que? Dixen eu aterrorizado.

Eu dixen unhas palabriñas moi educadamente: non, nunca, xamais!. Pero como él mo suplicou de xeonllos, penseino e ao final dixen… Siiiii!. E así foi o motivo polo que me convertín nun cazafantasmas. Xa pasaron catro días desde que pasara iso,, así que teño unha mansión Pantasma diante das miñas narices. Intentei abrir a porta pero estaba pechada. Encontrei unha chave no chan e abrin e detrás había… ¡Tres pantasmas! Pero encendín o aparato cazafantasmas e fiuuu! aspirei aos tres. Estaba tan contento…pero vin outra porta onde poñía: O Inferno, abrin esa porta e… Alí estaba o Rei das pantasmas!!!!!!!!!! Encendín rápidamente o aparato cazafantasmas pero non funcionou, pero de súpeto, ocurriu algo…da ventá que había preto do rei Pantasma comezou a sair o sol, e entón a Pantasma destruiuse e… Conseguino!!!!!!!!!!!!

BRAIS COLLAZO CAULONGA 3º B

NOITE DE TRONOS

Fai moito tempo un señor chamado Stein creou a un monstruo e o quería coma o seu fillo, pero en iso tivo que traballar día e noite, noite e día. Chamouno Frank Stein e tivo que pasar unha noite e un día aprendendo a andar, a falar e escribir. Pero Frank ainda que fose un monstruo tiña un gran corazón. Pero un día Frank Stein de súpeto roubou aos veciños e eles coas armas na man e gritando: - A por él!!!!. E chegaron á casa do monstruo pero só estaba o seu pai e cabreado. Encontrouno un pescador, estiveron falando uns cos outros e despois ó pescador deulle pena a súa historia e levouno á casa.

SARA LUCÍA CABANILLA E SARA NÚÑEZ: 3º A

O HOME LOBO

Érase unha vez un señor chamado Gonzalo. Un día despois do traballo foise ao bosque a coller setas para facer unha sopa con elas. De camiño estaba anoitecendo e cruzouse cun gato negro. Nese momento empezou a ter medo porque pensaba que lle ía pasar algo malo. Cando chegou ao bosque oiu un aullido dun lobo. Mirou cara a todos os lados pero non veu a ninguén e continuou collendo setas. Cando encheu a cesta oeu de novo o aullido pero mais cerca. Gonzalo apresurouse a volver á casa. Coas prisas enganchouse nunhas silvas. Nesto veu que se lle acercaba un home lobo. Gonzalo estaba asustadísimo. O home lobo tiña uns dentes afiados, unhas unllas moi longas e os ollos negros. O home lobo aullou moi forte e correu cara Gonzalo. Nese momento Gonzalo despertouse. Só fora un soño do día de Halloween.

ANA BRENLLA BARREIROS: 2º A

A SOMBRA Había unha vez nun pobo moi lonxano dous irmáns, Laura de oito anos e Lucas de seis anos. Encantáballes xogar coa pelota xunto a súa casa, pero un día escapoulles. Saíron a buscala e chegaron a un cementerio preto da súa casa. Buscaron entre as tumbas, ata que de súpeto oiron un ruido entre as árbores e viron unha sombra ir cara a eles. Asustáronse e saíron correndo, pero a porta do cementerio estaba pechada. Estaban mortos de medo. Cando se deron a volta decatáronse de que a sombra os seguía. Acercábase cada vez mais e déronse conta de que era o gardián do cementerio que atopara a súa pelota.

CLAUDIA CARREIRA GAREA: 2ºA

O LOBO E O VAMPIRO

Fai moito, moito tempo, nunha mansión de 145 metros de altura vivía un lobo e un vampiro. Cada noite ían a unha aldea que estaba ao outro lado do bosque, e ao día seguinte alguén morría porque lle quitaban o corazón. Un día reuníronse os habitantes e o xefe da aldea ás 8 da tarde e decidiron poñer nas portas das casas do pobo un dispositivo eléctrico. Cando volveron, o lobo e o vampiro ían entrar nunha casa e… cataplán!!! Caeron ao chan e entonces os veciños lanzáronlles unha rede e leváronos ao cárcere e alí quedaron 148 anos. E na aldea fixeron unha gran festa que durou 12 días e cada vez que un monstruo entra nunha casa, plan!!!!! cae e para o cárcere. E colorín colorado este conto acabouse.

BLAS ALVAREZ PAZ: 2º A

O VAMPIRO DE PICOPOLIS

Érase unha vez un vampiro que vivía nunha cova cercana a Picopolis. Os habitantes de Picopolis tíñanlle moito medo, porque polas noites, especialmente as de chuvia e brétema, saía a buscar as súas víctimas e chupáballes o sangue. Os habitantes do pobo, estaban desesperados e asustados. Non sabían que facer. Ata que se lles ocurriu unha gran idea, clavarlle unha estaca na cabeza! Organizáronse e comenzaron a gran tarefa. Un día, cando o vampiro volvía á súa cova, oíu unha voz, abriu a porta e toda a súa habitación estaba cjea de linternas encendidas. O vampiro desmaiouse e os habitantes claváronlle unha estaca na cabeza. Despois os habitantes enterrárono. E colorín colorado este conto acabouse.

MARIO ALBARRÁN ARAÚJO: 2º A

O HOME DO SACO Nun lugar moi lonxe había un neno que estaba xogando no parque . Cando estaba no columpio, cada vez máis alto, veu algo xigante. Era o home do saco e colleu ao neno e meteuno no saco, levouno e encerrouno na súa cova. O neno choraba, choraba, choraba e gritaba: -Déixame saír! Dareiche os mellares bistés, asegúrocho! Os pais do neno, que o andaban buscando, oíron o seu berro e foron ao pobo. Volveron con toda a xente, entraron na cova e mataron ao home do saco e salvaron ao neno.

RYAN WALTER: 2’ A

O VAMPIRO DERRETIDO

Había unha vez unha familia: o papá Manuel, a mamá Lucía, o fillo Mario e a filla María, que vivían preto dun bosque. Un día, escoitaron un ruido raro. Miraron…e viron…unha capa! Uns dentes longos e afiados! -Un vampiro!!- exclamou a nena. -Lanzádelle todos os allos!!- dixo a mamá. O vampiro caeu ao chan e derretiuse do todo. E os nenos e os seus pais enterraron os restos na eira e non volveron máis vampiros a aquela casa.

ÁNXELA BARREIRO REY: 2º A

O ÚLTIMO HOME LOBO

Había unha vez, unha avoa, unha nena e un neno. Vivían nunha casa amarela, con tellas rosas… Os nenos ían ao colexio de Pazos de Pato. O colexio chamábase C.E.I.P Fontespolo. Un día de camiño ao colexio, viron a un home lobo. - ¡Que medo! Exclamaron. A nena tivo unha idea: - corramos á casa, pechemos as portas e encendamos a chimenea. E fixérono. O home lobo seguiunos polo rastro, e… chegou pero…A casa estaba cerrada! O home lobo decidiu entrar pola chimenea. - Auuuuuu auuuuuuuuu! Berrou o home lobo - Auuuuuu auuuuuuuuu! Doeme o cu, quero estar na miña cova! Adeus! Os veciños queimaronlle o cu e desde entón non apareceu. Agora a aquel homo lobo chamanlle “o último home lobo”.

,

MARA DOMÍNGUEZ CASTRO: 2º A

EL BOSQUE ENCANTADO Había una vez un pueblo en el que todos los habitantes tenían miedo de pasar por el bosque porque decían que oían ruidos muy raros. Una vez dos amigos iban corriendo y se metieron en el bosque y se hizo de noche y se perdieron dentro del bosque. De repente, se empezaron a oír unos ruidos muy extraños y los niños se asustaron mucho porque no sabían de qué se trataba. Ellos pensaban si sería el hombre del saco que los iba a coger para llevárselos a su cueva y comérselos para la cena. Cuando estaban temblando de miedo, algo muy pesado les cayó en la espalda y pegaron un grito de muerte: ¡aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhh! Cuando vieron que era la rama de un árbol se quedaron más tranquilos y se dieron cuenta de que el ruido que a ellos les daba miedo era el viento que chocaba con los árboles, pero esto no es todo. Cuando estaban tan tranquilos se cayeron por un agujero y fueron a parar al interior de la gruta del hombre lobo y se los zampó de un bocado y nunca más aparecieron. Desde entonces a ese bosque le llaman el bosque encantado.

MAR QIUYU CARRIL MERA: 2º A

O CASTELO ENCANTADO Había unha vez un castelo encantado no medio do bosque. Alí vivía unha pantasma con cadeas moi temida. A pantasma estaba aburrida porque ninguén quería visitala. Entón fixo unha festa. Á festa acudiron unha bruxa, un vampiro, o home lobo e unha momia. A bruxa fixo unha sopa con pata de ra e pelo de lobo. Estaba riquísima!!!!. Despois o home lobo colleu unha guitarra eléctrica e tocou tan forte que o mesmo Frankenstein e Drácula se uniron á festa. Ao final pasárono tan ben que acordaron repetila todos os meses do ano. Desde entón, a pantasma non volveu a aburrirse pero o castelo da mais medo ca nunca.

ANXO OUTUMURO: 2º A

A MORTE

Érase unha vez uns rapaces que roubaban laranxas na horta dunha casa abandonada. Ían todos os días pola tarde, despois de rematar os deberes, ó escurecer o día, cando a xente ía durmir. Un día, estaban comendo as laranxas cando de súpeto, apareceu un esqueleto cunha lus e unha gadaña nas mans. Os rapaces viron como a lus e o esqueleto ían correndo cara eles, e sin pensalo deixaron as laranxas e liscaron coma raios para as súas casas. Os nenos nunca mais volveron roubar laranxas.

PABLO GARCÍA CASAIS: 2º A

CONTO DA SANTA COMPAÑA

Aquela noite de outuno, estaba con miña bisavoa a carón do lume da lareira, e mentres comiamos castañas asadas e cocidas, ela contábame contos doutros tempos. Lémbrome moi ben da lenda da Santa Compaña. Naqueles tempos, non había tantos coches como agora e a xente ía andando a todas partes. Pero a partir das doce da noite, todos tiñan medo pasar preto do camposanto porque se atopaban coa Santa Compaña… Quen a viu decía que era unha procesión de almas en pena, atrapadas entre o mundo dos vivos e dos mortos. Vestían túnicas con capucha e cada un levaba unha vela acesa deixando ao seu paso un cheiro a cera. Para protexerse quen se atopara con eles, tiña que subirse aos chanzos dun cruceiro ou meterse dentro dun círculo no chan cunha cruz… Entón miña bisavoa miroume e díxome:

- Pero tranquila nena que agora co alumeado xa fai moito tempo que non se ve a luz das velas da Santa Compaña.

IRIS COUTO FERNÁNDEZ: 2º A

O PEREGRINO E A MORTE

Había unha vez un peregrino que ía camiño de Santiago. A medio camiño apareceu unha brétema espesa. No medio da brétema víase unha sombra… Qué sería?... De súpeto, asomouse unha capa negra e de alí apareceu…A morte!!!!!!!!!

- Non me mates !!!! díxolle o peregrino, que vou a unha festa. - Fágoche un trato dixo a morte: deixote ir á festa, pero cando volvas

ven polo mesmo camiño. - De acordo.

O peregrino seguiu andando cara Santiago e chegou á festa. Cando levaba alí unha hora acordouse do trato coa morte.

- Ai Apóstolo!!, encontreime coa morte e queríame levar ao outro mundo, podesme axudar?.

- O Apóstolo díxolle: vaite, vaite lonxe, moi lonxe… non volvas e se a morte te encontra, dille que o Apóstolo está contigo.

Entón o peregrino fixo o que lle mandara o Apóstolo: foise ó Pico Sacro e fixo unha casa no pico mais alto. Mais unha noite escura, cando todos xa estaban dormidos, petaron á porta…

- Quen é?,, preguntou o peregrino. - Son a morte, Rompeches a túa promesa. Véñoche levar ó outro mundo. - Respostoulle o peregrino: O Apóstolo está conmigo!

E a morte, co medo que lle tiña ó Apóstolo, saiu fuxindo cara ó mundo dos mortos. Nunca mais volveu.

BRAIS FRAGA CANTELAR: 2º A

A LUA PÍCARA

Había unha vez un grupo de nenas e nenos que estaban no parque xogando ó escondite. O que apandaba estaba contando 1,2,3,4… cos ollos pechados. De súpeto fíxose noite sen explicación e os nenos asustáronse. Chamáronse uns a outros para estar xuntos, pero oían ruídos raros e pensaban en monstruos, en fantasmas e en seres malvados que os podían atacar e botaban de menos aos seus pais. Escondéronse debaixo dun tobogán, e despois volveuse facer de día, e o que en realidade pasou foi un eclipse de sol.

ABEBA LAURA FERNÁNDEZ: 2º A

MONSTRUOS OU CARAMELOS

Había unha vez dous nenos q se estaban disfrazando para Halloween. Saíron á rúa e dirixironse a unha casa e dixeron: “truco ou trato”… O señor agarrounos e levounos ao cemiterio. Entraron nunha casa que non sabían que estaba encantada e encontráronse un zombi, pero pasaron por debaixo das pernas e escaparon. Menos mal q encontraron un ataude…pero esperáballe unha sorpresa, había un vampiro!!!!! Correron pero encontraron a un fantasma e a un home lobo. Correron aínda mais pero por atrás agarrounos a Santa Compaña e unha momia. Santa Compaña sacou dous coitelos, cravoullos con furia e morreron.

PAULA CAMBEIRO: 4ºA

O CASTELO DAS TEBRAS

Había unha vez, na época victoriana, no século XIX en Inglaterra, catro mozas chamadas Jessie, Josefina, Ana e Elizabet. Vivían nun castelo que tiña sona de estar habitado por fantasmas, aínda que elas non o sabían. A Josefina gustáballe inventar historias. Un día púxose a escribir pero non encontraba a súa pluma. Buscouna por toda a casa pero non a encontrou. Ía tan distraída que chocou con Ana, que lle dixo que ela e as súas irmáns non atopaban os vestidos que querían levar a unha exposición que irían ver dentro duns días. As catro mozas sospeitaban que alí pasaba algo moi raro e empezaron a investigar. Cando chegaron á bibliteca, Elizabet viu un libro que destacaba entre os demais e tirou del. De repente, abriuse un pasadizo e…Viron un largo corredor polo que asomaron unhas sombras, ¡Fantasmas!!! As catro aterradas intentaron irse correndo pero Ana esvarou con algo e caeu. As demais foron axudarlle e cando a estaban a levantar, viron un mapa. Collérono e foron ao cuarto de Jessie a miralo. Ana dixo que o mapa indicaba como chegar a un templo en ruinas a 10 km da súa vila. Jessie engadiu que irían visitalo xa. Foron seguindo o mapa e buscaron o cuarto sinalado cun X, porque pensaron que alí había algo importante. Efectivamente, na sala había un enorme tesouro. Eso era o que querían os fantasmas: Axudalas e atopar o tesouro!

SABELA PÉREZ CAO. PAULA RAMA FERREIRA. EVA PÉREZ VIDAL: 4ºA

SAMAÍN OU HALLOWEEN?

Ola colegas, son Antía e vouvos contar unha historia… Veu á nosa clase unha rapaza inglesa. Neste caso, a profesora dixo que o xoves íamos celebrar o Samaín. Todos berramos a coro: Viva o Samaín!!! Stephanie, a rapaza inglesa, quedou con esta cara (de incertidume)…Non sabía o que era o Samaín:

- Que? Preguntou. Todos quedaramos calados do abraiados que estabamos.

- Marta dixo: Non sabes que é o Samaín? - Non, pero non vos burledes de min! dxo Stephanie.

E Brais empezou: - Jjajjajajjajajja - Calaaaa, burrooooo!!!!! dixen eu. A clase volveu ao seu alboroto. Diana dixo:

- Ei chicas, á de tres berramos. Un, dous, tres. - Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhh!!!!! Todo o mundo calou.

Baixamos ao hall para ir á biblioteca. A profesora pasou lista de quen trouxera o libro ou non.

- Blas? Si - Xabier? Si - Antía?... ninguén respondeu e Paula comentou: onde está Antía? - Eu vina pasar para a clase de música, dixo Denis. - Pero eso é imposible!!!!! Respondeu Brem. - Ademais tiña que estar connosco, dixo Blas. Pero ninguén sabía que… estaba secuestrada por un home lobo e conseguín escapar. Ao día seguinte faltou Marta, logo Martín, despois Laura… Ata que o pillamos entre todos, quitamoslle a máscara e… era o director!!!!! - Viva Halloween! -Dixo Stephanie. - Non é Samaín, dixo Álvaro. - Samaín ou Halloween??? Preguntou Stephanie. Samaween, ala!!!! - Denis dixo: Siiiiiiiiiiiii, berrou á clase e dixemos todos a coro:

- Viva o Samaween!!!!!!!!

ANTÍA DOMINGUEZ CASTRO: 4º B

O DESASTRE

Érase unha vez un rei Iogur que vivía en Yogurland, poboación de 12801 iogures. Un día notaron que a súa poboación ía a menos. Todos os iogures preguntábanse por que??. Todos pensaban que un iogur, o antigo presidente, era o culpable, xa que algúns habitantes viran como él mesmo os papaba. Así que chamaron ás forzas iogures, pero ninguén colleu o teléfono. Un bebé petisui tivo unha idea, pero collérono coas mans na masa. Cando os fose comer el mesmo se delataría ante unha cámara oculta. Así poderían atrapalo cunha rede de electricidade. O iogur asesino veu e caeu na trampa. O iogur cebo, explotou de medo cando o veu vir, ao monstruo. Acercouse para comelo eeeeeee chof!, pillárono coas mans na masa. Comprobaron así que era o antigo presidente. E todos se preguntaban por qué o facía. - Él dixo: por cartos e fama!!!! Xa que se mataba ao rei, volvería ao seu posto. Así que por fin o reino quedou a salvo. Pero xa perderan a moitos iogures. Así que o rei mandou facer iogures para que todo seguira igual.

MARTÍN DÍAZ MOSQUERA: 4º A

UNHA TERRORÍFICA HISTORIA

Érase unha vez un neno chamado Moly. Un día a nai de Moly mandouna a comprar carne, pero polo camiño perdeu o diñeiro e entón pediulle un coitelo ao carniceiro, foi ao cemiterio e quitoulle carne a un morto. Pola noite, Moly estaba na cama e escoitou: Moly estoy abrindo a porta. Moly, tapouse coas sabas e voltouse a escoitar: Moly estou na cociña… Moly gritou: Mamáaaaaaaaaaaaa… Moly estou collendo un coitelo, mamáaaaaaaaaa… Moly estou subindo as escaleiras, mamáaaaaaaaaaa… Moly estou abrindo a porta, mamáaaaaaaaaaaaaaa… E cando a nai de Moly se desperta o zombi adopta o corpo de Moly. E cada vez que a nai de Moly lle manda ao zombi a por carne, vai á tumba de Moly a por carne.

DENIS RODRIGUEZ M.: 4º B

UN SUEÑO MUY RARITO

En un pueblo llamado Betanzos, vivía Marta, una niña valiente que quería ser escritora. Marta tenía 9 años, su color favorito era el violeta y el deporte que más le gustaba era el tenis. Un día, Marta fue a la pista de tenis, pero por el camino se encontró un gato abandonado y lo llevó a su casa. Una vez allí, le dio de comer y lo acogió. Por la noche, una vez en la cama la niña soñó que estaba en la selva, había luna llena y se oían los lobos a lo lejos. De repente, vio un oso y Marta echó a correr. Cuando se dio cuenta se había perdido. Era de noche y había murciélagos, y a Marta no le gustaban nada de nada porque había leído cuentos de vampiros que se convertían en murciélagos y los vampiros eran unos chupa sangre. No le hacía gracia que le mordiera un vampiro porque a Marta se le había olvidado decir a quién le dejaba sus cosas. Echó a correr y cuando Marta llevaba un buen rato corriendo y caminando encontró un perro que tenía un collar de oro y un dibujo de una araña. Además llevaba encima un papel que ponía:

- Hola soy Nerea, es decir tu hermana. Irene y Jaime han encontrado una cueva debajo de la piedra que pone IJ. Marcaron la piedra así, entraron en ella y no volvieron. Hay rumores de que los atacó un vampiro. ¿Me ayudas a encontrarlos? Te espero en la piedra.

La niña fue y buscó la piedra. En un rato la encontró y vio a Nerea esperando.

- Hola hermana, vamos a hacerlo ahora, dijo Nerea contenta. - Si, vamos dijo Marta.

Entraron, pero de repente suena el despertador haciendo ringggggggg… a despertar, vamos arriba.

LAURA GONZÁLEZ DE LA FUENTE 4ºB

A CASA ENCANTADA

Unha familia quería ir de vacacións. O pai encontrou unha casa rural que lle gustaba. Só había un problema: a xente dicía que estaba encantada. El pensou que era unha broma e decidiu reservar un cuarto. Cando entraron, todo parecía normal, pero ao pouco tempo empezaron a aparecer: fantasmas, esqueletos… Asustaáronse tanto que intentaron marchar pero non conseguían sair de alí. Foron ao seu cuarto, o número 182, entraron e… aquelo era aínda peor xa que estaba repleto de: arañas, osos… Ao final conseguiron durmir algo, todos xuntiños, mentres esperaban que chegara a luz do día. Ao día seguinte, esperáballes o almorzo: leite de morcego, zume de pelo de bruxa, cacao de po de momia… Todo era noxento. Á hora de comer, abríronse as portas e sairon pitando. Desde entón ninguén volveu a saber nada desa familia.

NEKANE COTÓN TABOADA: 4º A

O DESTRIPADOR DE HOMES E MULLERES

Era unha familia sen hipoteca qUE vivía nunha cidade perdida chamada Tron. Pensaban que a cidade estaba abandonada pero non, non estaban sos. Na parte en ruinas vivía un destripador chamado Mac, que era moi malo nos estudios e mudouse a Tron. Unha noite, na casa da familia apareceu Mac cunha serra, e mentres dormían sacou a sua motoserra nova e abriulles a barriga e quitoulles os órganos e as tripas, e non se volveu a ver nin á familia nin a Mac.

EMILIO BARREIRO REY: 4ºA

O ASESINO

Un día, unha nena chamada Nieves ía camiñando polo parque. De súpeto encontrou un home con mala cara e asustouse. Botou a correr e buscou aos seus pais pero non os atopou. Botouse a chorar e empezou a correr cara a súa casa. Cando chegou, chamou á porta e abríronlle os seus pais.

- Preguntoulles: Por que me deixastes no parque soa? - Non te encontramos e fomos para a casa para ver se estabas alí.

Todo estaba ben, pero ao cabo dun chisco petaron á porta. A nai abreu e… Era o home malo que perseguira a Nieves. O home levaba un coitelo na man, e púxollo no pescozo á nai, que empezou a gritar. Nieves foi correndo a ver que pasaba e cando veu á sua nai tan asustada, caeu ao chan desmaiada. O pai, tamén oiu ruidos e foi correndo para a sala. Cando chegou e viu ao home co coitelo, lanzouse sobre el e quitoullo. Entón o home escapou polas escaleiras e saiu á rúa. Alí estaba unha parella de policías facendo garda pola zona e ao ver a un home que estaba correndo e a outro home perseguindoo detrás, detivéronos e pedíronlle explicacións. Cando o pai lle contou a historia, os policías levaron ao outro home para o cárcere e por fin a familia quedou tranquila.

NIEVES PIFARRE CARABALLO: 4º A

O MISTERIO DA PORTA

Cando chegamos á casa da avoa, onte á noite, sentín unha rara sensación, coma se me estiveran viciando. Pareceume ver uns ollos que me observaban dende unha ventá do faiado. Miña irmá di que iso son fantasías de neno. Mais a min paréceme moi extraño todo. Chámome Pablo. Cando fai escasamente unha semana, miña irmá Aldara e mais eu quedamos orfos, tivemos que vir vivir cunha tía avoa que apenas coñecíamos. Non pareceu nada contenta de que chegaramos. A casa da tía avoa é fría, húmida e escura. As únicas persoas que vivimos na casa somos Aldara, a tía avoa e mais eu. A tía avoa vive soa dende xa fai case vinte anos, cando o seu marido morreu por causas descoñecidas. Dende entonces, a tía avoa vive cunha expresión de terror continuo como se soupese un segredo moi oculto e esto fora unha gran carga para ela. Malas noticias. Cada día, a tía avoa está peor. Non fala, non cociña, non limpa a casa… ás veces sinala á porta do faiado, eu miroa e dígolle que non hai nada e que non se asuste. Pero no fondo teño medo. Xa fai un par de días que chegamos, e fai tres horas que non vexo á miña irmá. Chamei á porta do seu cuarto, mais ninguén me respondeu. Pregunteille á tía avoa, e ésta, presa do pánico, sinaloume a porta de sempre. Eu, medorento, achegueime a ela e abrina moi lentamente. Dentro estaba o cadáver da miña irmá. A tía avoa morreu instantes despois, libre do seu segredo. Estiven chorando unha hora enteira, e de súpeto chegaron uns homes que me levaron de alí. Fai tres anos que vivo no orfanato. Non volvín ver a casa.

TANIA IGLESIAS E LUCÍA ALVAREZ: 6 º B

NO CASTELO DO CONDE DRÁCULA

En 1812 unha familia mudouse a un pequeño país chamado Transilvania. A familia era un pai, unha nai, un neno e unha nena. Aos nenos chamábanlle Sara e Carlos. Non lle gustaba a idea de mudarse porque a casa estaba encantada,; todas as noites, á medianoite unha pantasma viña molestar á familia pero só os nenos podían vela. O 31 de outubro, día de Samaín, os nenos descubriron que a casa estaba encima dun ceminterio, porque todos os mortos rexurdiron. Eles, non podían aguantar e fóronse da casa, andiveron varias horas ata que atoparon unha mansión moi escura e tenebrosa. Esa noite, estaba chovendo e entraron. Na entrada había unha enorme alfombra de cor granate; no teito colgaba unha gran lámpada de araña e nas paredes había candelabros e fotografías. A mansión parecía ter 200 anos. Os nenos foron ver a mansión e chegaron a un cuarto moi siniestro e raro; non había cama, no seu lugar un ataude e Sara abriuno. No seu interior durmía un vampiro. Era o Conde Drácula. De súpeto, o vampiro espertou e veu aos nenos, eles levaron un susto de morte, estaban na mítica mansión que había nos contos de medo. Entón botaron a correr e o conde foi a perseguilos. Sara e Carlos agacháronse na cociña e buscaron todo tipo de armas ata que atoparon un pau de madeira, cortárono en forma de estaca e tamén atoparon unha cabeza de allo. Nese mesmo instante, entrou o vampiro, achegouse aos nenos e díxolles:

- Sodes moi valentes ao entrar ao meu castelo. - Deixanos en paz, díxolle Carlos - Vouvos deixar en paz, despois de chuparvos o sangue, contestou.

Sara tiroulle a cabeza de allo e marcharon do castelo. Cando se recuperou, foi polos nenos. Os rapaces agradaron no xardín, esperaron a que viñese o conde e dixéronlle q os deixara en paz. O vampiro dixo que non quería facerlles dano e deixoulles marchar. Os nenos volveron á súa casa para deshacerse da pantasma e conseguírono contándolle á pantasma a súa aventura de medo e tamén ameazárono de que se non se fose, chamarían ao seu amigo o Conde Drácula.

EVA CARRILLO MATA: 6º A

EL CUADRO DEL PAYASO

Érase una vez una familia que vivía en Washinton. Era una familia de 6 personas: abuelos (Susan y Mario), padres (Brem y Mary) y los hijos (Alda y Toño). En su salón tenían un cuadro de un payaso. Por la mañana cuando se levantaron, vieron que Brem, el padre, estaba rezando cara el cuadro del payaso. Luego la madre se fue a trabajar, los niños al colegio y los abuelos a dar un paseo. Luego cuando llegaron, decidieron, mañana por la mañana, llamar a la policía. Al día siguiente, se dieron cuenta de q Brem ya no estaba delante del cuadro, pero Toño se dio cuenta de que su padre, estaba en el cuadro del payaso. Todos estaban asustados, todos pensaban que se habían vuelto locos. Al día siguiente, se dieron cuenta de que Susan, la abuela, no estaba en su habitación. Susan estaba en la cocina tomando un té y unas galletas, y decidieron no molestarla. Pero sus nietos, Toño y Aldara, se dieron cuenta de que a su abuela se le estaba poniendo el pelo rojo y la ropa como la de un payaso. Los niños se asustaron y fueron corriendo a su habitación, pero sus padres no se asustaron porque ellos no lo podían ver. Después se fueron al colegio y al trabajo. Luego, se levantó su abuelo, pero es que en la casa estaban el abuelo, la abuela y el padre en el cuadro del payaso. Después cuando Mary, la madre, volvió vio que sus padres también estaban en el cuadro, entonces se asustó y fue a buscar a sus hijos al colegio. Cuando vino de recoger a los niños, hicieron las maletas y se irían, pero cuando bajaron las escaleras se encontraron con el payaso, el padre y los abuelos. Ellos corrían y corrían pero el payaso, el padre y los abuelos aun corrían más, así que el payaso mató a la madre, el padre a Alda y los abuelos a Toño. Sus vecinos, al ver que no había nadie entraron en la casa y vieron el cuadro y se lo llevaron a su casa.

ANA ALLEGUE, CARLOTA MARTÍN Y MARÍA ALDARIZ: 6º B

LA AVENTURA DE CHEMA Y SUS AMIGOS EN SAMAÍN

Mi nombre es Chema y hoy os voy a contar la aventura de mis amigos y yo una noche en samaín. Empezaremos por presentaros a mi grupo de amigos. Anxo, Blas, Mauro, Rodrigo y a mi novia Alejandra. Era una fría tarde de invierno y estábamos jugando en el parque cuando dijo Rodrigo: - Me aburro! ¡Estoy harto de hacer siempre lo mismo! ¿Qué podemos hacer? Y Chema tuvo una idea: - Como se acerca “o Samaín” podíamos ir al cementerio a vivir una noche de terror. Los seis fiumos al cementerio. – No os separeis- dijo Blas. Y Alejandra se quedó distraída mirando las flores. Chema y sus amigos continuaron sin darse cuenta de que faltaba Alejandra. De pronto escucharon unos gritos. - Esa es la voz de Alejandra- dijo Chema. A continuación vimos una sombra que nos pareció extraña. Anxo dijo: - Es el Conde Drácula. Mauro riéndose dijo: - Si, si… y el hombre lobo, ja, ja, ja… Chema dijo: - No sabemos quien es pero Alejandra sigue sin aparecer. De repente soplaba el viento. Chema y sus amigos pensaban que eran unos zombies enfadados y Mauro dijo: - ¡A correr chicos!

Los árboles se movían mucho y Rodrigo dijo: - Nos persigue un ejército de esqueletos!

Chema dijo:

- Alejandra tiene que estar en una tumba; los zombies esconden a sus víctimas en la tumbas. Busquemos en todas, puede estar en una de ellas.

Empecemos por el principio- dijo Blas.

Al llegar a la entrada del cementerio vimos otra vez esa sombra misteriosa.-A seguirla- dijo Chema.la sombra nos guió hasta donde estaba Alejandra, que al vernos se puso muy contenta. –Qué miedo he pasado, chicos. -Vámonos a casa- dijo Anxo. De camino a casa todos dijeron: -Es el mejor samaín de nuestra vida. Todos menos Alejandra.

CHEMA MELGARES: 2º A

TERROR EN EL BOSQUE Hace muchos años en un pueblo había una casa encantada en la que vivía una bruja malvada y en la que nadie se atrevía a entrar. Pero un niño entró en la casa encantada ¡y se convirtió en un sapo! Y se fue al bosque encantado, allí se encontró con una cigüeña que intentó comérselo, pero el sapo se metió en un agujero de un árbol. Pero la cigüeña metió el pico dentro del árbol. Un hombre lobo pasó por allí y tenía mucha hambre y se abalanzó encima de la cigüeña y la despedazó antes de comérsela. Se la comió y seguía teniendo hambre. Se intentó abalanzar hacia el sapo, pero el sapo se echó para atrás y el hombre lobo se atascó. Entonces el sapo se escapó del hombre lobo y se fue a otra casa encantada, pero esa casa tenía poderes buenos. Entonces le convirtieron en un niño de nuevo.

UXÍA PEREIRO, ANGÉLICA , MARINA PICÓN: 2º B