KIROPTEROEN AKTIBITATEA OIELEKU PAGADIAN (AIAKO … · 2008-12-19 · Ultrasoinu-detektoreez gain,...

Saguzar-aktibitatea Oielekuko basoan

KIROPTEROEN AKTIBITATEA OIELEKU PAGADIAN

(AIAKO HARRIA PARKE NATURALA)

Joxerra Aihartza, Inazio Garin, Urtzi Goiti, Egoitz Salsamendi eta Maria Napal

2008ko Azaroa

Euskal HerrikoUnibertsitatea

Universidaddel País Vasco

eman ta zabal zazu


KIROPTEROEN AKTIBITATEA OIELEKU PAGADIAN

(AIAKO HARRIA PARKE NATURALA)

Joxerra AihartzaInazio GarinUrtzi Goiti

Egoitz SalsamendiMaria Napal

Zoologia eta Animalia Zelulen Biologia Saila

Zientzia eta Teknologia Fakultatea

UPV-EHU

2008ko Azaroa

Euskal HerrikoUnibertsitatea

Universidaddel País Vasco

eman ta zabal zazu


SARRERA

Saguzarrek (Chiroptera ordena) ugaztunen arteko bigarren talde ugari

eta dibertsoena osotzen dute, karraskarien (Rodentia) atzetik. Honek

taldearen espeziazio-ahalmena islatzen du, espezieen artean historia natural

arras desberdinak iragarriz. Baieztapen hori habitat-beharrizanei luza

dakioke noski, eta gure kasuari doituz, esan genezake basoek berebiziko

garrantzia dutela ugaztun hegalari hauen artean. EAEn agertzen diren 22

saguzar-espezieen (Aihartza 2001) artean 17k zuhaitzak erabiltzen dituzte

beraien bizi-zikloen uneren batean, bai babesleku zein ehiza-leku gisa edo

bietarako. Haien artean noski zuhaitz eta basoekiko menpekotasun-maila

desberdinak agertzen dira, eta beraz espezieak baso-beharrizanen arabera

sailka daitezke (1. Taula) jarraian agertzen diren taldeetan (espezie

bakoitzaren ondoan mehatxu-maila ageri da: GZ—Galzorian, KB— Kaltebera,

AR— Arraroa, IB— Interes Berezikoa)

1. Basotar hertsiak: babes- eta bazka-beharrizanak basoan dituzten

espezieak.

Myotis bechsteinii — GZ

Myotis mystacinus — AR

Barbastellas barbastellus — KB

2 . Basotarrak: Batez ere basoan ehizatzen dutenak, batzuk

babesleku gisa zuhaitzak edo bestelako elementuak erabili

ditzakete (kobak, eraikuntzak, haitz-labarrak) ala inoiz ez

zuhaitzetan.


Zuhaitzetan — Plecotus auritus — KB

Myotis nattereri/sp.1— AR

Inoiz ez zuhaitzetan — Myotis myotis — KB

Myotis emarginatus — KB

3. Semi-basotarrak: Batez ere baso zein zuhaitzek eraturiko ertzetan

ehizatzen duten espezieak, inoiz ez beraietatik urrun edo leku

irekietan eta sarri baso-barruan. Zuhaitzez osoturiko mosaiko-

paisaia behar dute. Ez dituzte zuhaitzak babesleku gisa erabiltzen.

Rhinolophus ferrumequinum — KB

Rhinolophus hipposideros — KB

Rhinolophus euryale — GZ

Plecotus austriacus — KB

4 . Zuhaiztarrak: Batez ere zuhaitzetan babesten dira baina leku

irekietan ehizatzen dute, habitat-menpekotasunik gabeko

espezieak direla esan genezake.

Nyctalus leisleri — IB

Nyctalus noctula — IB

Nyctalus lasiopterus — AR

Pipistrellus nathusii — IB

Myotis daubentonii — IB


1. Taula. Saguzar-espezie desberdinen sasoikako babesleku-erabilera eta ehiza-habitata, etabasoarekiko menpekotasun-maila. Zuh— Zuhaitzak; Kob— Kobazuloak; Eraik— Eraikuntzak; Arr—Arrakalak; Lab— Haitz labarrak; ? — erabilera ziurra.Espeziea Babeslekua Ehizalekua “Basotasuna”

UdaberriaEmeakkumatzen

Arrakudan Udazkena Negua

Myotis bechsteinii Zuh Zuh Zuh Zuh?/Ko? Zuh?/Kob? Basoa Basotar hertsiaMyotis mystacinus/ alcathoe Zuh Zuh Zuh Zuh?/Ko? Zuh?/Kob? Basoa Basotar hertsiaBarbastellabarbastellus Zuh Zuh Zuh Zuh?/Ko? Zuh?/Kob

Basoa,basoertza Zuhaiztarra

Pipistrellus nathusii Zuh Zuh Zuh Zuh?/Ko? Zuh?/Ko? Dibertsoa Zuhaiztarra

Nyctalus noctula Zuh Zuh Zuh Zuh Zuh /Arr? Altueran Zuhaiztarra

Nyctalus lasiopterus Zuh Zuh Zuh ZuhZuh /Arr?Zuh /Arr? Altueran Zuhaiztarra

Nyctalus leisleri Zuh Zuh /Haitz Zuh Zuh Zuh /Arr? Altueran Zuhaiztarra

Myotis daubentonii Zuh /Eraik Zuh /Eraik Zuh/Arr Kob/Zuh Zuh?/Ko?Erreka,basoa Zuhaiztarra

Myotis nattereri/sp.1 Zuh /Eraik Zuh /Eraik Zuh /Eraik Zuh /Eraik Kob?/Erai?Basoa,

dibertsoa Basotarra

Plecotus auritus Zuh /Eraik Zuh /Eraik Zuh /Eraik Zuh /Eraik Kob/Zuh? Basoa Basotarra

Plecotus austriacus Zuh /Eraik Zuh /Eraik Zuh /Eraik Zuh /Eraik Cu?Zuhaitz

mosaikoa Semi-basotarraPipistrelluspipistrellus Eraik Eraik Eraik Eraik/Zuh Eraik/Zuh Dibertsoa Semi- basotarraRhinolophusferrumequinum Kob/Eraik Eraik/Kob Kob Kob Kob

Zuhaitzmosaikoa Semi- basotarra

Rhinolophushipposideros Kob /Eraik Eraik/Kob Kob Kob Kob


Rhinolophuseuryale Kob Kob/Eraik Kob Kob Kob


Myotis myotis Kob Kob/Eraik Kob Kob Kob Basoa Basotarra

Myotis emarginatus Kob Eraik/Kob ? Kob Kob Basoa BasotarraMiniopterusschreibersii Kob Kob Kob Kob Kob Altueran

Tadarida teniotis Lab/Eraik Lab/Eraik Lab/Eraik Lab/Eraik Lab/Eraik Altueran

Pipistrellus kuhlii Eraik Eraik Eraik Eraik Eraik Dibertsoa

Eptesicus serotinus Eraik/Arr Eraik/Arr Eraik/Arr Eraik/Arr Eraik/Arr Dibertsoa

Ikuspegi orokor honetan basoaren garrantzia beha badaiteke ere,

beharrizan espezifikoak haratago doazela aipa beharra dago. Aldagai ugarik

parte hartzen dute espezie jakinaren agerpenean, batik bat baso-mota,

hedadura, babesleku-mota eta honen eskuragarritasunak. Esaterako M.


bechsteinii harizti (Quercus robur) eta erkameztiei (Q. pyrenaica) loturiko

espeziea da, kumatze-kolonien ezarpenerako okil-zuloak hautatuz. B.

barbastellus espezieak ordea pagadiak (Fagus sylvatica) nahiago ditu eta

zuhaitz-azal askeak eraturiko barrunbeetan kumatzen da batik bat. Bi

adibide hauek muturreko kasuak lirateke baina kontura gaitezke espezie

hauen agerpenak zernolako baso-mota eskatzen duen. Batez ere Oielekuri

begira, bigarren espezieak jartzen du arreta, ustiapen-eredu jakinari

erantzuten baitio, hala nola hildako edo hiltzear dauden zuhaitz tenteak

(ingelesezko snag hitzarekin ezagutzen direnak), soildutako azala agertzeko

aukera gehienak dituztenak alegia. Gainera zuhaitzetan babesten diren

saguzarrek kumatze-garaian babeslekuz aldatzen dira sarri (2-3 egunerik

behin), harrapari eta bizkarroietatik ihesi. Hortaz, babesleku aproposen

dentsitate altuak beharko dituzte baso jakin bat espeziearentzako egokia

izan dadin. Ondorioa, ustiatu gabeko basoen beharra dute saguzar basotar

gehienek. Orain arteko baso-ustiaketek zuhaitz zahar eta kaltetuak erausi

egiten dituzte, babeslekuak eskaintzeko egokienak hain zuzen. Azken

honekin loturik bestalde, basoko biodibertsitatea zuhaitz zaharrekin lotu

izan bada ere, gero eta nabarmenagoa da baso gazteek ere funtzio bera

joka dezaketela aniztasunaren kontserbazioan edo eremu aproposagoen

arteko zubi gisa, beti ere baldintza egokiak eskaini ezkero. Honela adinak

ez-ezik osasunak ere eragiten du basoaren eraniztasunean, eta hau sarri

ustiaketa-motak baldintzatuko du.

Oielekuko pago mugarratuen kasuan, adar nagusien mozketak

zuhaitzei dutena baino itxura zaharragoa eman die, ondorioz sorturiko zulo,

arrakala eta barrunbe ugariek babes aukera ezin hobeak eskainiz saguzarrei.


Hala ere aipatzekoa da hildako egur eta zuhaitz gutxi daudela (Arbelaitz et

al. 2007) eta esan bezala honek zenbait espezierengan eragin lezake.

Aihartzak (2001) EAEko saguzarrei buruzko ikerketaren baitan, Aiako

Harria Parke Naturalean lurrazpiko hainbat babesleku (Arritxulegiko tunela,

Minaerreka eta Arditurriko meatzuloak) eta zubi bisitatu zituen, soil-soilik

ale bakanak aurkituz eta ez inolako kolonia edo talderik. Babeslekuen bisitak

ultrasoinu-detektoreen erabilerarekin uztartuz, guztira 7 espezie aipatu

zituen: Myotis nattereri, M. daubentoni, Eptesicus serotinus, Nyctalus leisleri

eta Pipistrellus pipistrellus. Basoa, beraz, ez zen aztergai izan lan horretan.

Oieleku bezalako basoak izan dezakeen garrantzia aztertzearren

bertako saguzar komunitatea osotzen duten espezieak identifikatzea izan

zen gure helburua.

MATERIALA ETA METODOAK

Ikerketa honetan batez ere ultrasoinu detektoreak erabili ditugu

saguzar-komunitatea ezagutzeko. Metodo hau saguzarrek orientatzeko

erabiltzen dituzten ultrasoinuak detektatzean datza; soinuok

espezifikotasuna erakusten dutenez espezie edo genero nagusiak

identifikatzeko aukera eskaintzen du modu erraz eta azkarrean, datu-

kopuru nabarmena lortuz. Hortaz, faunistikako lan zabaletan ohikoa den

metodoa da. Agerpenaz gain, saguzarrek leku jakinean (ehizean) inbertitzen

duten denbora ere jakin dezakegu; sasoi edo tokien arteko konparaketa

erlatiboak egiteko aukera emanez.


Ikerketa honetan lau saio egin ziren sasoi desberdinetan: 2008ko

maiatzaren 5a, ekainaren 13a, uztailaren 21a eta irailaren 8an. Gau

bakoitzean 5 lagintzailek parte hartu zuten, esperimentazio-sail bakoitzeko

lau laginketa-puntu eginez (1. irudia). Puntu bakoitzean 20 minutuko

ultrasoinu-grabaketa automatikoak egin ziren Petterson Elektronik D 240x

detektoreak erabiliz, Time Expansion (3,4 seg) deritzon grabazio-ereduan

eta soinuak zuzenean iRiver iFP-890 grabagailuan gordez. Guztira

ultrasoinu-detektoreak 400 minutuz egon ziren aktibo lan-eguneko. Honela,

saguzar bat laginketa-puntutik aldiro igarotzean (hemendik aurrera pase

deritzoguna) bere ekokokapenak detektorea aktibatuko luke eta

erregistratuta geratuko litzateke. Beraz, pase-kopurua erabili dugu

espezieen aktibitate-maila edo intentsitatea adierazteko. Grabaketen

analisirako soinuak MP3-tik WAV sistemara pasatu ziren eta SONOBAT

programaren bitartez aztertu ziren; espezieen identifikazio-irizpide gisa

pultsuen frekuentzia (kHz), itxura (FM edo CF) eta kadentzia (pultsuen

arteko denbora-tartea) neurtu genituen. Arazo teknikoak medio

–hezetasunak eraginda- ekaineko 1. saileko grabaketak ezin izan ziren

analizatu.

Ultrasoinu-detektoreez gain, saguzarrak erakartzeko soinuak ekoizten

dituen aparatua erabili genuen (Sussex AutoBat; Hill eta Greenaway 2005).

Aparatu honen soinuak sintetikoak dira eta dei-mota espezifikoak ditu, hala

nola Myotis, Pipistrellus, Barbastella generoei zuzenduta; hala ere, dei

bakoitzak helburu duen espezieaz gain beste hainbat erakar ditzake (gure

datuak). Dei erakargarriak diharduten bitartean sare bat zabaltzen da bere

ondoan, hurbilduko den saguzarra harrapa dezan. Metodo hau batez ere

erabilgarria da basoko espezieak harrapatzeko, ultrasoinu bidez


detektatzeko zailak diren espezieak, ultrasoinu ahulak igortzen baitituzte.

Metodo lagungarria bada ere, lortzen den datu kopurua baxua izan ohi da.

Lau gauetan erabili genuen metodo hau (maiatzak 6, ekainak 14, uztailak

22 eta irailak 15), sail bakoitzean 10 minutuko 4 laginketa-puntu eginez;

saio bakoitzean dei desberdinak erabili ziren ahalik eta saguzar-espezie

gehiena erakartzearren.


1. Irudia. Ikerketa-eremua, esperimentazio-sailak (partzelak) etalaginketa-puntuak adieraziz.


EMAITZAK

Guztira 7 generotako 8 saguzar-espezie identifikatu dira Oieleku

basoan: Nyctalus leisleri, Pipistrellus pipistrellus, P. kuhlii, Barbastella

barbastellus, Myotis nattereri, Plecotus auritus, Miniopterus schreibersii eta

Tadarida teniotis. Horietatik 6 ultrasoinu detektoreen bidez eta 2 Sussex

AutoBat-a erabilita identifikatu dira. Ultrasoinuei dagokienez guztira 185

pase erregistratu ziren, espezie ugariena N. leisleri izan zelarik, pase guztien

%64rekin; atzetik batez ere P. pipistrellus (%37) eta P. kuhlii (%19)

espezieak aipa daitezke, gainontzekoek agerpen puntuala erakutsi zutelarik

(2. Taula).

2.Taula. Saguzar-pase kopurua Oielekuko laginketa-puntuetan. Laburdurak: Nle- Nyctalusleisleri, Pipi- Pipistrellus pipistrellus, Piku- P. kuhlii, Tt- Tadarida teniotis, Mins- Miniopterusschreibersii, Bb- Barbastella barbastellus.Saila Puntua Pase tot Nle Pipi Piku Tt Mins Bb Myotis sp. Plecotus sp.

1 SAILA 11 2 2

n= 56 12 12 10 1 1

13 7 6 1

14 35 21 3 7 2 2

2 SAILA 21 9 6 1 2

n= 50 22 9 8 1

23 18 13 2 2 1

24 14 11 1 2

3 SAILA 31 4 4

n= 16 32 10 10

33 1 1

34 1 1

4 SAILA 41 1 1

n= 23 42 0

43 21 2 14 3 2

44 1 1

5 SAILA 51 17 12 3 2

n= 40 52 7 4 3

53 8 2 6

54 8 4 4

185 118 37 19 5 1 2 2 1


Nahiz eta sailen arteko pase kopuru totala desberdina izan (1 sailak

56 pase bildu zituen, eta 3ak gutxiengoa, 16 paserekin) aipagarria da ez

zela desberdintasun esangarririk behatu (Kruskal-Wallis, P<0,05); ziurrenik

sail bakoitzeko aldakortasun handiagatik (hiru kasutan —1, 3 eta 4

sailetan— desbiderazio estandarra batazbestekoaren berdina edo handiagoa

izan zen). Espezieen arteko pase-aldakortasuna medio ezin izan dugu hauen

arteko konparaketarik egin, nahiz eta argi dagoen N. leisleri zan zela espezie

arruntena ia guztietan.

Aipatzekoa da ere espezie gehien eman dituen saila 1.a (kontrola)

izan dela, bertan 6 espezie detektatu baitira. Beste muturrean 3. saila

genuke, soilik 2 espezierekin. Hala ere, sailen mugak apurtuz eta pase-

kopuru baxueneko puntuak hartuta (33, 34, 41, 42 eta 44) konturatzen

gara hauek hurbil daudela eta poligono bat irudika daitekeela erraz; berau

mapa topografikoan gainezartzen badugu hain zuzen ere Oielekuko troka

inguratuko luke, basoko tokirik malkartsu, harritsu eta hezeena.

Datuak sasoika aztertuta ere aldaketa ugari beha daitezke (3. Taula),

aipatzekoa delarik maiatzeko datu-kopurua bai espezie- (5) zein pase-

kopuruan (guztiaren %76a). Sasoi horretan espezie ugariena N. leisleri izan

zen (sasoi horretako pase guztien %80a suposatuz). Deigarria da

gainontzeko hilabeteetan saguzar honen agerpen eskasa. Bestalde iraila eta

ekaineko lan-egunetan grabaketa-kopuru baxua lortu zen, 9 eta 4 paserekin

hurrenez hurren; ekaineko datuak gainera espezie bakarrarenak izan ziren

(N. leisleri), sasoi "urriena" bilakatuz.


3.Taula. Saguzarren pase-kopurua sasoi eta espezieka. Laburdurak:(ikus 2. Taula)Espeziea Maiatza Ekaina Uztaila Iraila Guztira %

Nle 112 4 2 118 63,8

Pipi 9 19 9 37 20,0

Piku 13 6 19 10,3

Tt 5 5 2,7

Mins 1 1 0,5

Bb 2 2 1,1

Myotis sp. 2 2 1,1Plecotus

sp. 1 1 0,5

140 4 29 12 185

Bestalde, Sussex Autobat-aren bitartez soilik 3 saguzar harrapatu

ziren. Horietako bi maiatzeko lan-egunean, Plecotus auritus eta Myotis cf

nattereri/sp.1 (2. irudia) bana, biak arrak; eta azkena uztailan harrapaturiko

Pipistrellus pipistrellus, hau ere arra. Alde batetik datu gutxi dira maila

kuantitatiboan, baina bestetik kontutan hartu behar da bi espezieren

identifikazio zehatza lortu dela; izan ere, ultrasoinuekin ez da posible

P lecotus eta Myotis genero bakoitzaren baitako espezieen arteko

desberdintzapenik egitea (Plecotus auritus/austriacus eta 6 Myotis espezie

hurrenez hurren).


2. Irudia. Oielekun harrapaturiko Myotis cf nattereri/sp.1

EZTABAIDA

Lehenik eta behin aipatzekoa da Oieleku bezalako ikerketa-eremu

txikian jasotako saguzar-espezie kopurua, 8 espezie aurkitu baitira, 7

genero eta 3 familia desberdinetako kide. Kontutan izanda EAEn 22 espezie

aipatu direla orain arte (Aihartza 2001), eta bertako eremu dibertsoenetan

(mendikateak direnak) 12-16 espezie aipatu direla, Oielekun lorturiko

balioak benetan aintzat hartzekoak dira; Aiako Harria Parke Naturalari

garrantzi gehigarria ematen dion emaitza, ezbairik gabe.

Edonola ere, saguzarrak animalia hegalariak izanik, Oielekuren

tamainako baso bat saguzar-ale bakarraren gau bateko ehiza-eremuaren

zati txikia izan daiteke, espezie askoren kasuan. Azken urteotan irrati-

telemetriari esker egin diren ikerketek agerian utzi dute puntu hau. Zenbait


espezieren mugimenduak laburrak izan ohi dira, P. auritus, M. nattereri/sp.1,

P. pipistrellus eta ziuraski P. kuhlii, batazbeste 2-3 km urruntzen baitira

beraien babeslekuetatik (Entwistle et al. 1996, Siemers et al. 1999,

Nicholls eta Racey 2006). Ordea N. leisleri, T. teniotis eta Miniopterus

schreibersii hegalari azkarrak dira, arestian esan bezala ez dira habitaten

menpeko ehizatzeko orduan, eta jakin denez kilometro ugari urrun daitezke

gauero, 10 km-tik gora lehen espeziearen kasuan eta 30 km-tik aurrera

beste biak (Shiel et al. 1999, Marques et al. 2005, SFEPM 2008). B.

barbastellus, berriz, nahiz eta espezie basotartzat hartu izan den, eta

ondorioz bere mugimendu-patroiak haien antzekoak izango diren suposatu

den, azken ikerketen arabera ikusi izan da aurresandako hipotesiak baztertu

behar direla; espeziea batazbeste 8 km eta gehienez 20raino urrun

baitaiteke babeslekuetatik (Greenaway 2004). Hortaz, nahiz eta Oieleku

ehiza-leku garrantzitsua dela ikusi dugun, sasoi batzuetan behintzat,

saguzarrak orokorrean baso honetako mugak arras gaindi ditzakete eta are

gehiago, beraz, esperimentazio-sailena. Azpimarra dezagun halaber, ondorio

hauek saguzarren komunitate osoari begira eginikoak direla, eta espeziez

espezieko autoekologiazko lanek bestelako ondorioak eskaini ditzaketela.

Bigarrenik, eta metodologien gainean, ultrasoinu-detektoreen

metodologia daturik gabeko eremuetan oso baliagarria da lehen hurbilketa

bezala, datuok agerian utzi dutenez. Baditu ordea hainbat muga; hala nola

espezie basotarretan ohikoa den ultrasoinu-sistema “ahula” (dezibelio

baxuko soinuak igortzen baitituzte) detektatzeko zailtasuna. Gure datuetan

espezie hauen agerpena puntuala da, eta ziuraski bere garrantzia erreala

datu gordinek adierazitakoa baino handiagoa izango da. Honekin lotuta,

azpimarratzekoa da ez dela komeni ultrasoinuen bitartez egindako


laginketetan espezie ezberdinen aktibitate-mailen arteko konparaziorik

egitea. Izan ere, espezie bakoitzak igortzen dituen ultrasoinuen

espezifikotasunak tarteko, bakoitzaren entzungarritasuna ezberdina da

orotara, eta gainera modu ezberdinean aldatzen da ingurune baldintzak

aldatu ahala (hezetasuna, basoaren itxitasuna, haizea...). Gainera,

grabatutako paseek ez dute ehizean dabilen ale-kopurua ematen, soilik

aktibitatea adierazten dute: ez dakigu hainbat ale pasa diren, bakoitza

behin, edo ale bera ote den behin eta berriro leku berean ehizean ari dena.

Edonola, pase-kopuruak adierazten duen "aktibitate-maila" aldagai

ekologiko garrantzitsua da ingurune eta eremu ezberdinak konparatzeko.

Bestalde, saguzar-espezie askotan portaera ezaguna da sexuen

arteko banaketa altitudinal eta/edo geografikoa kumatze-garaian (guk lan

egin dugun epean hain zuzen). Portaera hori lehia intraespezifikoa

murrizteko estrategia modura ulertu ohi da eta hainbat espezietan behatu

izan da (Aihartza 2001, Russo 2002, Greenaway 2004). Ondorioz,

detektoreen bidez ezin dezakegu jakin ar edo emeak diren (beraz ezta

kumatze-lekurik dagoen ere) edota ale bakar batzuk edo asko diren.

Edonola ere, AutoBat-aren bidez harrapaturiko hiru espezietako aleak arrak

izanda, eta Oielekuko ezaugarriak (batez ere altitudea) kontutan hartuta,

honek pentsaraztera garamatza inguru hurbilean ez dela kumatze-koloniarik

izango, eta litekeenagoa dela bertan ehizean dabiltzan ale gehienak arrak

edo kumatze-adinera iritsi ez diren eme gazteak izatea.

Esandakoaz bestalde, eta esperimentazio-sailetako ekimenekin

loturik, oraindik azkarregi izango litzateke saguzarrak bezalako animalien

aldetik edozein erantzun ikusteko. Adibidez, basoko espezieen ikuspuntutik


batez ere babesleku aproposen eskuragarritasuna da beraien agerpena

baldintzatzen duen aldagai garrantzitsuenetarikoa. Hildako (snag) edo

hiltzear dauden zuhaitzek aukera ugari ematen dituzte eta hain zuzen

hauen agerpena oraindik ere ez da gertatu baso honetan (Arbelaitz et al.

2007). Etorkizuneko jarraipenek eraginen berri emango digute. Gainera, eta

ehiza-eremu gisa bertan eman daitezkeen hobetzeei begira, saguzarrak

bezalako animaliek nahikoa denbora behar izan dezakete ehiza-eremu

profitagarri berriak aurkitu eta ustiatzen ikasteko. Orain arte hainbat

espezieren radiotracking-ak erakutsi digunez, animalia hauek memoria

espazial bikaina dute eta ondo ezagutzen dituzte haien balizko ehiza-

lekuetan dauden elikagai-eskuragarritasun handiko guneak. Leku berrien

bilatze eta aurkitzeak ere denbora eskatuko du, ziurrenik, horren portaera

espazial konplexua ageri duten animalientzat.


BIBLIOGRAFIA

Aihartza, J.R. (2001) Quirópteros de Araba, Bizkaia, y Gipuzkoa:Distribución, Ecología y Conservación. UPV-EHU, Bilbao.

Arbelaitz, E., Azpiroz, M. & Uriarte, L. (2007). 2005ean Oieleku pagadian(Aiako Harria P.N.) egindako tratamenduen emaitzen azterketa(III.Fasea). Aranzadi Institutua, Donostia.

Entwistle, A.C., Racey, P.A. & Speakman, J.R. (1996) Habitat exploitationby a gleaning bat, Plecotus auritus. Philosophical Transactions of theRoyal Society of London, 351, 921-31.

Greenaway, F. (2004). Advice for the management of flightlines andforaging habitats of the barbastelle bat Barbastella barbastellus.English Nature, Peterborough.

Hill, D. & Greenaway, F. (2005) Effectiveness of an acoustic lure forsurveying bats in British woodlands. Mammal Review, 35.

Marques, J.T., Rainho, A., Carapuço, M., Oliveira, P. & Palmeirim, J. (2004)Foraging behaviour and habitat use by the European free-tailed batTadarida teniotis. Acta Chiropterologica, 6, 99-110.

Nicholls, B. & Racey, P.A. (2006) Contrasting home-range size and spatialpartitioning in cryptic and sympatric pipistrelle bats. BehavioralEcology and Sociobiology, 61, 131-42.

Russo, D. (2002). Sexual segregation in Italian Daubenton's bats Myotisdaubentonii. In: IXth European Bat Research Symposium. University ofLe Havre, Le Havre.

SFEPM (2008). Connaissance et conservation des gîtes et habitats dechasse de trois chiroptères cavernicoles. SFEPM, Paris.

Shiel, C.B., Shiel, R.E. & Fairley, J.S. (1999) Seasonal changes in theforaging behaviour of Leisler's bats (Nyctalus leisleri) in Ireland asrevealed by radio-telemetry. Journal of Zoology, 249 Part 3, 347-58.

Siemers, B.M., Kaipf, I. & Schnitzler, H.-U. (1999) The use of day roosts andforaging grounds by Natterer's bats (Myotis nattereri Kuhl, 1818)from a colony im southern Germany. Zeitschrift für Säugetierkunde,64, 241-45.

KIROPTEROEN AKTIBITATEA OIELEKU PAGADIAN (AIAKO … · 2008-12-19 · Ultrasoinu-detektoreez gain,...

Documents

Transcript of KIROPTEROEN AKTIBITATEA OIELEKU PAGADIAN (AIAKO … · 2008-12-19 · Ultrasoinu-detektoreez gain,...