Microrrelatos

39
3ª edición das Historias minguantes

description

historias minguantes

Transcript of Microrrelatos

Page 1: Microrrelatos

3ª edición das Historias minguantes

Page 2: Microrrelatos

Limiar

Nesta terceira edición das Historias minguantes publicamos os microrrelatos que os alumnos de Secundaria e de 1º de Bacharelato escribiron co gallo do Día do Libro. A proposta deste ano xirou ao redor de trece imaxes, fotografías cargadas de intensidade que agachaban unha fermosa e breve historia. Para arrancala do recuncho do maxín, os rapaces acudiron á biblioteca, ollaron as fotos, escolleron unha e escribiron con mano firme unha historia hiperbreve, minguante pois iba reducíndose a medida ía perdendo as ropaxes que lle sobraban, os elementos innecesarios. En galego e en castelán, aquí están recollidos os corenta e nove mellores, para disfrute de todos, para alegría dos escollidos.

Equipo de biblioteca: Alberto Nogueira, Ana Blanco, Atala Paredes, Fernando Tomé e Gloria Álvarez.

IES FRANCISCO ASOREY de Cambados, curso 2009/2010

Page 3: Microrrelatos
Page 4: Microrrelatos

Dos hombres, un ring, un mismo objetivo: llegar a ser coronado campeón del mundo del boxeo. De repente, un silencio, un golpe, un desmayo. Se ha proclamado un vencedor.

Cristian Rodiño Cacabelos

1º BACHARELATO B

En dos segundos.

Luz, mareo, dolor, extrañeza, frío…

Un tímido niño negro, con su nueva mochila a hombros, despidiendo a su padre con la mano.

Desconsuelo, nerviosismo, estrés, marginación, sufrimiento …

El ardiente roce de unos besos sobre su piel desnuda.

Felicidad, pasión, éxtasis, amor…

El seco golpe de una maleta al abrirse contra el suelo…

El llanto de su madre a los pies del negro abismo.

Soledad, desconsuelo, embriaguez…

Un hombre de traje depositando unos guantes en sus curtidas manos.

Superación, autoestima, gloria, felicidad…

La sucesión de imágenes se proyectó repetidamente en su mente durante el camino a la oscuridad.

Estela Chaves Falcón

4º ESO A

Último asalto

Gritos, júbilo, sudor, público, emoción, insultos, espectáculo, lucha, dolor, victoria, derrota….

Alí no vio venir el último golpe. Se derrumbó en el acto. La primera vez que caía en un ring.

Fin del tercer asalto.

Anadía Viñas Fraga

1º BACHARELATO B

Page 5: Microrrelatos
Page 6: Microrrelatos

TIEMPO

El tiempo pasa y pasa y no se puede parar. El hombre lo sabe, sabe que su tiempo se está acabando, pero aún se ve un atisbo de luz en sus ojos. El hombre espera, se aburre de esperar, pero sigue esperando. El hombre sonríe, sonríe al tiempo que pasa, al que pasó y al que pasará.

El hombre se aburre de esperar su final, se levanta y se va.

ALEXANDRE GRANDAL OTERO

2º ESO A

ES CURIOSO, ES TRISTE

Es curioso, es triste el modo en que mi vida llega a su fin.

Palpo mi cara. Las arrugas invaden mi rostro, cicatrices que el tiempo fue grabando en mi piel y, sin embargo, no consigo recordar ni mi nombre, ni reconozco a ese chico tan simpático que me cuida y me alimenta. ¿Por qué me llama papá?

Últimamente, el tiempo pasa lento, a cuentagotas. La luna sucede al sol todas las noches, pero no tengo ni fuerzas, ni ganas de levantarme de esta cama.

El señor de la bata blanca dice que tan sólo es cuestión de días.

El chico que me cuida se muestra muy amable y risueño conmigo, pero todas las noches el llanto cubre sus ojos claros y escucho sus lamentos.

¿Por qué me llama papá?, me pregunto. Espero el día con ganas.

Es curioso, es triste.

MIGUEL PALACIOS GONZÁLEZ

4º ESO C

Page 7: Microrrelatos

PENSAMIENTOS ANTES DEL FIN

Veo toda mi vida pasar ante mis ojos. Mi niñez, mi adolescencia, mi juventud, mi madurez…

Recordaba aquellos momentos, en los que a la temible muerte le llevaba bastante ventaja, vivía sin preocupaciones ni problemas, con alegría y fuerza para afrontar el futuro que me esperaba, pero, a medida que cada latido bombeaba sangre a mi cuerpo, esa distancia se acortaba. Las preocupaciones aumentaban y el deseo de saber qué pasará cuando me encuentre durmiendo en mi baúl personal durante la eternidad.

Ahora, en este momento de mi vida, en el que mi aliento se apaga, quiero pensar en que he hecho algo importante en la vida, que mi recuerdo quede marcado en la historia y perdure con las grandes leyendas de la humanidad y ese recuerdo jamás mengüe como la piel de mi cara.

MANUEL SOMOZA COSTA

4º ESO A

ANOS ATRÁS

Eu era un home moi ocupado. Sempre estaba na horta cos meus pais traballando. Era o máis querido da miña familia e era o máis xoven. Tiña as mozas todas da parroquia detrás miña. Casei tamén moi xoven, cunha rapaza, a filla de Manolo e Josefina.

A nosa voda foi moi especial. Con 25 anos xa tiñamos cinco fillos, e a familia foi aumentando ata os oito fillos.

Dediqueime á escritura. Publiquei moitos libros infantís e novelas.

A miña muller morreu con 79 anos e agora estou só con 90.

Os meus fillos independizáronse e deixáranme só, na soidade.

Os meus netos non me veñen ver, e estou moi triste. Xa vedes, cando te volves vello todos pasan de ti e o único que me fai caso é o meu can fiel amigo Pancho.

E esta foi a miña vida difícil e bonita, ata chegar a esta amarga etapa …

ALDARA MUÑIZ GONZÁLEZ

2º ESO B

Page 8: Microrrelatos
Page 9: Microrrelatos

VUELA

Me da igual que tengas un traje del valor de mi piso, un trabajo de jefe, un sombrero que aumente tu ego y zapatos italianos...; que tu boca sea delicada y suave, ojos de mar...; que te levantes oliendo a rosas o que me den arcadas...; que tu nariz sea pequeña o que se pueda confundir con una zanahoria. Le pongo prioridad cero. Si no sabes volar, no intentes nada... Pierdes el tiempo. No aparezcas en mi puerta ni me llames.

Cierra los ojos y salta. Salta del muro en el que llevas atrapado tantos años. Ve más allá, sube metros por encima del cielo, disfruta... Y aprenderás a volar. Luego vuelve, y VOLAREMOS.

Mariña Durán Rubí

2º ESO A

FREDDY

Freddy se asomaba al borde. Me había dicho que lo hacía para buscar una llave que se le había caído.

Víendolo de espaldas me entraron unas ganas tremendas de pegarle un puntapié en el trasero.

El caso es que cuando mi pie estaba a un par de centímetros de su culo... ¡El hombre saltó!

“SPLASH” *salpicaduras*

Me quedé pensando en lo estúpido que era Freddy ¡Mira que tirarse al agua con su mejor traje! ¡Si al menos me hubiese dejado empujarlo!... Con la ilusión que me hacía...

Freddy es lo que vulgarmente llamamos un rompeilusiones...

María Grandal Otero

1º BACHARELATO A

Page 10: Microrrelatos

YO NO QUERÍA

No sé muy bien cómo he llegado a esta situación. En el fondo soy sólo un niño encerrado en este cuerpo de 45, que sólo necesita un poco de atención y cariño. Tal vez necesite un poco de paz.

No sé muy bien cómo he llegado a esta situación. En el fondo, esta azotea no está tan mal. Puedo ver el cielo totalmente despejado, puedo ver mis lágrimas cayendo al vacío. Tal vez mi vida no esté tan mal.

No sé muy bien cómo he llegado a esta situación. En el fondo esto no es lo que yo quiero. Será mejor que entre y vuelva a la oficina. Un pie se desliza accidentalmente. Grito. Horror. Vacío.

Silvia Fernández Chaves

1º BACHARELATO B

SALTO A LA LIBERTAD

En cuanto estaba a punto de saltar empezó a recordar cuál era su historia. Se levantó, se vistió, hizo la cama y se fue hacia la cafetería de la esquina. Allí se encontró con su compañero. Tomaron cada uno solo café. Montaron en el coche. Aparcaron delante del banco. Repasaron el plan. Se pusieron una máscara y un sombrero.

Entraron en el banco con sus armas. Una hora más tarde estaba en la azotea a punto de saltar. Su compañero había muerto y a él solo le quedaba una salida.

Iván Abal Prado

1ºBACHARELATO A

Page 12: Microrrelatos

Moita herba, moita terra, un home só, sen ganas de traballar e sen ferramenta. Tírase na sombra, descansa, que aínda non empezou a colleita.

Rubén Varela Sineiro

1º BACHARELATO B

INCREIBLE PERO CIERTO

El hombre viejo era ateo y ciego. Vivía con su hijo y nadie le dijo que habían construido una iglesia al lado de su casa. En cuanto se enteró después de muchos años, decidió entrar en ella.

Carlos Trigo Castro

1º BACHARELATO A

EL VIAJERO

Un viajero es una persona que viaja, como todos sabéis. Pero son más que eso, son gente que conoce el mundo, como todos debemos hacer.

El ser humano no ha de ser sedentario, ha de ser nómada.

Antón Charlín Vidal

2º ESO C

Page 13: Microrrelatos
Page 14: Microrrelatos

TRECE DE MARZO

Todo comienza un viernes trece de marzo, el típico hombre macarra, con aires chulescos, lleno de tatuajes, metido en el mundo de la droga, delincuencia... Conoció a esa mujer guapa, lista, hermosa... Increíblemente esa mujer perfecta se enamoró de él. Ese hombre no la merecía, le hizo mucho daño al engañarla, a pesar de todo, ella lo quería. Lo único que él quería, era sentirse bien sin pensar en nada más que no fuese su vida.

Cuando se quiso dar cuenta descubrió que, a la única droga a la que estaba enganchado, era a esa mujer que hace tiempo perdió.

Quiso olvidarse de ella, pero cada noche que tenía que dormir en ese banco sucio, miraba la luna y lo único que veía era su sonrisa.

Un día todo acabó para él, la vio con otra persona. Al intentar olvidarse de ella, ocurrió lo que tenía que ocurrir. Raya tras raya de cocaína acabó en tal estado que llegó a la sobredosis.

Antonio Lema Oubiña

2º ESO B

DEATH NOLE

Hace un par de años, había un asesino que por cada víctima que asesinaba, se hacía un tatuaje con algo referente a ella. Tenía ya cientos de tatuajes.

Pero no era un asesino, porque no mataba con las manos sino con un boli y una libreta, y no sólo eso, sólo mataba a criminales, pensaba que así mejoraría el mundo. En su libreta, si ponías un nombre y pensabas en la cara de esa persona se moría, podías especificar causa de la muerte, pero si no la especificabas, la persona se moría de un ataque cardíaco.

Los policías lo buscaban, pero es imposible encontar a un asesino que no está en el lugar del crimen cuando asesina ... Después de todos los asesinatos que cometió, acabó escribiendo su nombre en la libreta...

Raquel Martínez Pillado

2º ESO B

Page 15: Microrrelatos

MADURANDO

Seguro. Fuerte. Parece que ya está todo vivido. Todo. Luchar con tigres, desafiar a las olas, apoderarse del mundo, descubrir el paraíso,... Pero aún no está todo escrito. Queda un espacio. Un hueco. Un vacío miedoso y solitario. Los dedos lo buscan. Se agarrarían a ello y no lo dejarían escapar. Lo cuidarían con caricias y le regalarían su ayuda. Lo darían todo.

Desconfiado. Inseguro. Busca amor.

Elisa Durán Rubí

4º ESO A

Page 16: Microrrelatos
Page 17: Microrrelatos

ELLE

Naquela rúa solitaria había silencio, un silencio especial, non podiamos falar con tranqulidade.

Tódolos días mentía sobre os meus plans a mamá, que coa súa inxenuidade non se decataba de nada. Sentíame mal o facelo, pero á vez, as ansias por entrar nesa rúa percorríame o corpo.

Cando por fin chegaba, sentábame no chan empedrado e esperaba unha hora, quizais dúas, ata a súa chegada.

O ruído das rodas da súa bicicleta interrompían ese agradable silencio, pero sabía que o cesar dese chirriante son, significaba o comezo dun fermoso trance: ela bicábame.

Sofía Oliveira

4º ESO B

EL GRAN DÍA

Era un día de lluvia, había quedado con ella en el callejón detrás de la librería. Estaba nervioso, pero no iba a echar a perder la oportunidad que había esperado toda mi vida.

Cuando llegué allí estaba ella, más guapa que nunca, empapada. Cuando me quise dar cuenta ya había bajado de mi bicicleta y estábamos los dos juntos, besándonos. Desde aquel día no me he vuelto a separar de ella, y no me arrepiento.

Christian Oubiña Sineiro

2º ESO B

BAJO EL PUENTE

Era un beso, solo un beso prohibido. Se veían siempre en lugares donde no les veía nadie porque el amor entre dos culturas diferentes no estaba permitido.

Ana Méndez Vieites

1º BACHARELATO B

Page 18: Microrrelatos

OS MEUS RECORDOS

Fai anos que non camiño por estas rúas…

Fai anos que non vexo aos meus amigos …

Fai anos que non sei nada dela…

Ela era a rapaza típica, a máis fermosa do instituto, a máis intelixente…

Fomos mozos cando tiñamos 16 anos e agora que teño 25 non sei nada dela. Dende que mudei non volvín saber nada dela.

Voto de menos aqueles días con ela sentada na praia, bicándonos…

Agora estou na rúa na que está a antiga igrexa, onde adoitabamos xogar, ao lado está o cemiterio. Sigo lembrando as carreiras con Luís, os xogos con Pablo… Daría calquera cousa por volver a velas.

Miro cara ao cemiterio. Vexo unha morea de flores. Apártoas e alí está o seu nome. Andrea…, con 19 anos… Era ela.

Aída Varela Roma

2º ESO B

Non eran xa tan mozos. Non eran xa tan vellos.

Lara Cores

4ºESO C

Page 19: Microrrelatos

SEN QUE PASE O TEMPO

Aqueles anos da miña vida foron os mellores que vivín ata agora, no campo, cos avós e aquela nena tan especial que tantos xogos e aventuras compartiramos xuntos.

Pero houbo un verán no que toda a felicidade e ilusión se perdeu. Os avós morreran e , aparte da tristura que iso me producía, sentía unha impotencia porque sabía que nunca iría vela a ela.

Anos despois souben que marchara vivir fóra do país, e despois de moito buscala non logrei atopala. Foron anos da miña vida pensando que volvería a vela algún día.

Hai un mes, decidín volver ao campo, e naquel sitio onde adoitabamos xogar atopei unha nota onde me contaba onde fora vivir.

Aos dous días xa estaba alí, diante da porta da súa casa. Recoñecina sen ningún problema. Xamais pensei que cincuenta e nove anos despois volvería atoparme co único amor que existiu na miña vida.

Noelia Dozo Leiro

4º ESO A

Page 20: Microrrelatos
Page 21: Microrrelatos

MI SUEÑO REALIZADO

-¡Oh no! ¡Cuánta gente! ¿Y si me caigo y se me ven las bragas? ¡¡Oh no!!

Desde el coche veo acercarse a mi padre, abre la puerta del coche y me dice:

-¿Seguro que te quieres casar? No hace falta que lo hagas, nunca estarás sola porque siempre estaré contigo.

¡Oh Dios! A mi padre nunca le cayó bien Diego, nunca confió en él.

- No papá, estoy segura, me quiero casar con él.

Salgo del coche, entro en la iglesia y allí lo veo, en el altar.

Me acerco, nos agarramos de la mano y esperamos a que el sacerdote haga la pregunta clave.

- Diego ¿te quieres casar con Paula?

- Eh …Sí

-¡Qué feliz soy! Le amo tanto.

- Paula, ¿te quieres casar con Diego?

- Claro que sí.

SI, QUIERO

Este es el día más feliz de mi vida, pero nunca imaginé que aquí empezara mi peor pesadilla.

Verónica Oubiña Cousido

1º BACHARELATO A

Nos alejamos del altar. Toda mi familia lo mira con cara de asco, es que lo odian, lo odian por ser un ex presidiario.De una cosa estoy segura nunca los volveré a ver. Me subo en el coche con mi marido y me largo para no volver jamás.

Estefanía Muras Serantes

3º ESO A

Page 22: Microrrelatos

Hoxe tiña que se-lo día máis feliz da súa vida, pero non o era.Estaba preciosa. Semellaba unha princesa de conto, co seu vestido de noiva, o seu ramo de flores, o seu pelo perfectamente peiteado para a ocasión… E o seu medo.Medo a levantarse tódalas mañás vendo a cara da mesma persoa, medo á monotonía, a ter fillos, a perde-la súa liberdade.Por iso dixo que non.

Laura Charlín Aragunde

4º ESO C

EL GRAN DÍA

Sonaban campanas de fondo, ella se miraba al espejo mientras se terminaba de preparar. Estaba tranquila y feliz, pensaba en lo maravilloso que sería el mejor día de su vida, también cavilaba en cómo de guapo estaría su futuro esposo esperándola frente al altar y las caras felices de sus padres y amigos.

Coger el coche antiguo, un Rolls Royce del siglo XX, adornado con flores. Dirigiéndose hacia la iglesia, recordaba sus cinco años de noviazgo e imaginaba el futuro con su marido. Pero, al salir del coche tuvo un pálpito, una sensación extraña, aunque no se preocupó. Avanzó hacia el altar y todo estaba tal cual lo había imaginado, pero, de pronto, todos la miraban con extrañeza y asombro; entonces se dio cuenta de que había pasado algo por alto al entrar… ya había una novia. No podía creer lo que estaba sucediendo, sintió por dentro como una puñalada, algo que la quemaba y mataba, un dolor profundo e inaguantable.

Finalmente, se despertó de su pesadilla angustiada y nerviosa. Entonces se levantó, fue a la cocina, tomó un vaso de agua y dijo en voz baja, “todo ha sido un sueño, nos queremos y seremos felices”. Pero esa angustia no se esfumó.

Marcelina Abal Sanisidro

1º BACHARELATO A

Page 23: Microrrelatos
Page 24: Microrrelatos

VENUS

Caminaba sola, hacía calor.

¿Destino? Ninguno.

Caminaba sin pensar, solo avanzaba.

Caminaba en silencio, solo la acompañaba el irritante traqueteo de su maleta en la carretera.

Caminaba sin destino ni sitio al que volver.

Las horas pasaban... El camino continuaba... Su viaje seguía, con el mismo paisaje desolado y extraño.

¿Dónde acabaría el camino? ¿Adónde la llevaría?.

A ella no le interesaba, sabía que nunca podría volver a su casa... Venus. ¡Chachán!

Laura Almudena Santos Vieites

1º BACHARELATO A

CAMINO DEL CAMBIO

Grava bajo mis pies, cansancio, horas de camino, hambre, sed... Pero sigo con una sola maleta, sin rumbo ni dirección por la carretera solitaria... y mi maleta cada vez pesaba menos, se iba vaciando en cada paso quedaba, y mis problemas desaparecieron... Todo se quedaba por el camino, el camino era el cambio... Y sigo por él hasta que mi maleta deje de pesar por completo.

Raquel Trigo Nuñez

1º BACHARELATO B

ME VOY

Me voy para olvidar, para sentir cosas nuevas. Para aprender a ser yo misma, para que nadie me maneje.

Me pongo en camino, cojo la maleta y me pongo a caminar. Camino hasta el final, hasta donde sólo yo pueda llegar; un sitio en el que nadie me pueda encontrar. Un lugar para disfrutar, para vivir. No quiero más golpes, no quiero más gritos, me voy.

Icía Cores Lages

1º ESO A

Page 25: Microrrelatos

YO SOLA

Yo sola. Camino por delante. Nada a mi alrededor. Esa sensación de vacío que se tiene cuando buscas algo que nunca encuentras.

Yo sola. Camino por delante. Nada a mi alrededor. Esa sensación de volar aunque sabes que te harás daño al caer.

Yo sola. Camino por delante. Nada a mi alrededor. Esa sensación que se tiene cuando te sientes diferente, cuando nadie te comprende.

Yo sola. Camino por delante. Nada a mi alrededor. Esa sensación de ceguera parcial que se tiene al ver el mundo desde otro punto de vista.

Yo sola. Camino por delante. Nada a mi alrededor.

Andrea Falcón Leal

2º ESO A

CAMINO A NINGUNA PARTE

Apenas una maleta bastó para dibujar su camino.

Después de abandonarlo todo: familia, amigos, compañeros,... Apenas una maleta bastó. Llegó a su destino un lunes santo, cada huella formaba parte de ella y cada piedra cruzada en su camino recordó su cara. Nadie más, sólo los seres inertes que llenaban el paisaje de todo y de nada.

Abrió su maleta... Allí guardó su ropa y sus anillos y su vergüenza y su amor y ... Poco a poco se dejó llevar por el pánico que le recorrió el alma. Caminó a su nube, San Pedro le dijo: te hará falta más que un maleta.

Ella no pareció inmutarse, ya estaba muerta, no le quedaba nada por lo que sentirse viva.

Abandonó su maleta y así, al llegar a ninguna parte, lo tuvo todo y llegó a ser nada.

Mª Malena Sineiro Ponti

4º ESO B

Page 26: Microrrelatos
Page 27: Microrrelatos

EL PRINCIPIO DE UNA NUEVA VIDA

Me partía el alma, era pequeña, delicada y no dejaba de mirar a sus padres muertos.

Estábamos en plena guerra y una bomba se había llevado a los dos.

La niña estaba en sock, tan solo tenía cuatro años, me miraba con sus ojos azules e intensos como si yo fuera el culpable de la muerte de sus padres.

Esa niña llamada Laura me partió el alma y giró mi vida 180º.

Fue todo lo que tuve en mi vida. Ese 24 de agosto quedó grabado en mi mente, nunca sentiría un amor tan grande como el amor que sentí por esa niña.

Laura Rodil Padín

1ºBACHARELATO B

LA ESPERA

Ese año el otoño llegó con mucha rapidez. Sentada en mi viejo balancín del roble, veía las hojas caer de forma paulatina como si intentaran retardar su fin.

En el suelo se formaban densas alfombras de hojas secas, que crujían bajo mis pies al caminar por el jardín.

Cada vez que me balanceaba se oía el chirrido metálico que me relajaba tanto cuando era pequeña. Intentaba acompasar el frenético ruido con una cancioncilla que me habían enseñado en clase. De repente oí al perro ladrar alterado, bajé del balancín rápidamente haciendo que las hojas se levantasen y danzasen a mi alrededor. Abrí la puerta y me dirigí a la cocina. Recuerdo que los muebles eran altísimos y de un blanco impoluto. Por último, ya nerviosa, me abrí camino a la entrada y él estaba allí. Me precipité a sus brazos llorando... Ya había vuelto a casa.

Rosa Mª Millán Somoza

3ºESO B

Page 28: Microrrelatos

LAS TOSTADAS CON MIEL

Era una mañana de primavera, ella estaba con su padre en la cocina comiendo tostadas con miel, aquella miel dorada y jugosa que se esparcía lentamente por aquella tostada blanda y esponjosa.

De repente, unos hombres vestidos de traje negro, camisa y corbata irrumpieron en su casa y entraron en la cocina, buscando a su padre.

Tenían una misión para él, eran tiempos de guerra y estaban reclutando a la gente. Su padre se levantó de la mesa y se fue al piso de arriba, dejando en el plato su tostada impregnada de miel.

Bajó al cabo de unos minutos, llevando consigo una maleta tan grande como la niña. El hombre le dio un beso a la madre y luego a la niña, despidiéndose de ellas.

La madre comenzó a llorar, mientras que la niña no sabía lo que ocurría. El padre salió por la puerta principal y entró en un coche.

Poco después, la niña fue a comer la tostada de su padre, pero al morderla no disfrutó de ella, sabía amarga, aquella tostada blanda y esponjosa con miel dorada y jugosa.

Eloy Rodríguez Daporta

4ºESO A

UNHA VIAXE SEN RETORNO

Eu era pequena, tiña catro anos cando chegou o momento, o día en que meu pai marchaba á guerra. Eu xa levaba unha semana triste, coma meu irmán e miña nai.

Meu pai non quería marchar, non quería deixarnos atrás, pero tiña que facelo, non tiña elección. Chegamos ao noso destino ás tres da tarde, quedaba pouco para a marcha. Ese día chovía moito, o tempo tamén estaba triste pola marcha do meu pai. El miroume cos seus ollos azuis cheos de bágoas e deixoume no chan para bicar a miña nai, logo abrazou a meu irmán e volveume a coller nos seus grandes e fortes brazos. Deume un bico e derramou unas bágoas polos seus olliños e susurroume: “quérote, volverei pronto, prométocho”.

Eu biqueino e díxenlle que o quería, caéronme unhas grandes bágoas e deixoume no chan. Díxonos adeus e subíu na camioneta... Marchou, meu pai marchou e non se sabe se volverá.

Estela Padín Sanisidro

2ºESO B

Page 29: Microrrelatos
Page 30: Microrrelatos

ANOCHEZCO MIENTRAS AMANECE

El amanecer es eclipsado por las oscuras noticias recibidas. Por la ventana entran los rayos del sol y la brisa de la mañana: indicios de un nuevo día, el día que él nunca vivirá.

Y mientras amanece, mi interior se convierte en una noche eterna.

María Mariño Costa

4º ESO C

LA SOMBRA DE LA SOSPECHA

Hace mucho tiempo, en un pueblo de Greenhall, había un matrimonio que vivía en una casa cerca del río.

La mujer era muy amble y considerada con cada uno de los vecinos, amigos y familiares que tenía. Su marido era muy rudo, desagradable, y para la vista, un asco.

La mujer, recibió una carta, y con intriga la abrió:

“Nicollette, no puedo guardar más lo que siento por ti, quedemos en el puente a las 12 de la noche. Con amor, Sam.”

Nicollette, desde pequeña, había estado locamente enamorada de Sam, pero no se atrevía a decírselo, así que cuando llegaron las 12 de la noche, se fue sin decir una palabra. Cuando llegó, no había nadie, de repente oye un crujido – será el viento – pienso. De repente, su marido sale de entre las sombras y corriendo la empujó al mar diciendo:

-Siempre lo he sabido, no me querías, sino a mi dinero, así que lo último que te digo es … adiós.

Lara Fernández Romero

1º ESO A

Page 31: Microrrelatos
Page 32: Microrrelatos

A CASA DAS TEBRAS

Ao principio pode resultar unha tolería ou algo completamente irreal, pero non; a historia é totalmente real, seino, xa que eu mesma fun testemuña.

Naquel prado ao que eu adoitaba levar a pastar as ovellas, aconteceu o inexplicable. Ese día era tarde, rondaban as doce da noite, eu saía da casa cedo, pero unha das ovellas perdeuse e, cando a atopei, a noite xa cubrira todo. Cando me dispoñía a marchar, alí estaba iluminada tenuemente. Unha casa que se erguía sobre o prado, o mesmo prado que esa mesma tarde estaba baleiro. Cando me acheguei puiden ver nunha das súas fiestras unha muller, pálida e cun vestido branco, que ría ao tempo que me miraba. O pánico apoderouse de min e marchei a correr, pero aínda hoxe, cincuenta anos despois, non podo esquecer aquela casa que xurdiu das tebras e aquela muller arrepiante que me desvela cada noite desde aquel día.

Sabina Casalderrei Somoza

1ºBACHARELATO A

UNHA ESCURIDADE VERDE

Era unha noite tranquila de verán, nunha aldea con catro casiñas, cada unha moi afastada da anterior,cando de repente, ninguén sabe como, empezou a cubrir as casas unha luz verde moi rechamante e unha néboa espesa. Unha moza, que estaba dando unha volta co seu mozo, deuse de conta de que a casa era verde e que estaba desaparecendo. De repente sentiu un ruído como se caera algo ao chan e deuse de conta de que todo era un sono. O romance e a luz eran imaxinarios, e ela se dera un gran golpe.

Jessica Piñeiro Brea

2º ESO C

Page 33: Microrrelatos

A noite era escura, a lúa brilaba no ceo anubrado. No alto da colina unha luz quebraba a noite. Era unha casa grande, alta, rodeada da máis completa soidade.

Alguén saiu da porta lateral da casa, corría moi á présa, sen mirar atrás.

As luces do interior da casa comezaron a apagarse, e a néboa comezou a espesarse. Volvérase tan densa que non se vía a casa.

De repente, mirou cara atrás. Non estaba. Respirou aliviada. Volveu a mirar cara adiante e... Alí estaba. Era a proba do seu delito.

Manoli Quevedo Noya

4º ESO D

Un aullido resonó en la noche. No era de un lobo, pero tampoco humano...

Un niño se despertó en su cama, a tiempo de escuchar un gruñido y el crujido de las escaleras. Cerró la puerta de su cuarto, se meó encima, y se cambió el pijama por una camiseta, un chandal y unos tenis que, al ir sin calcetines, le rozaban el talón. Una fiera destrozó la puerta y un hocico traspasó el agujero. Sin pensarlo, el niño saltó desde la ventana al mullido césped y echó a correr.

Diez segundos después, el gigantesco animal aulló y saltó detrás del niño, persiguiéndolo hasta el bosque y arrinconándolo.

El niño observó al animal, antes de que se le abalanzara encima y se lo comiera... A lametones.

- ¡Lassie”! ¡Has vuelto!

Guillermo Álvarez Otero

3º ESO A

Page 34: Microrrelatos
Page 35: Microrrelatos

EL GRAN DÍA

Y ahí estaba ella, entrenando, como cada día, preparándose para la competición que tenía que ganar. El baile era su vida y esta era su oportunidad. Nadie se lo podía impedir.

Y ahí estaba un día más, como otro cualquiera de esos últimos meses, ahora solo quedaban semanas para el gran día. O quizás ese día fuera diferente. Una vuelta más y ¡pum! Al suelo. No podía ser, no podía lesionarse ahora. NO.

Rebeca Piñeiro Bugallo

4º ESO A

Y AHÍ ESTABA YO

Era su primera vez. Nerviosa se le notaba. Yo le daba ánimos desde lejos. Tan preciosa y perfecta como siempre. El ballet era su pasión.

Era su última vez. Su última actuación. Una enfermedad la mataba poco a poco y los médicos decían que no duraría más de una semana. Se le notaba cansada pero muy, muy feliz.

El público le aplaudía, y ahí estaba yo. Desolado, llorando. Nunca pude decirle que fui yo quien la mató.

Lourdes Fariña Santos

4º ESO A

Ya han pasado dos años y aún lo quiero como si fuera ayer. Intento no pensar, no recordar, pero su recuerdo me despierta por las noches y se me graba durante el día.

Pero ahora he descubierto el ballet. Es mi segunda pasión. Me desahoga, disfruto… Sin él estaría mucho peor. Aunque su cara, su forma de ser … Todo vuelve.

Lo que más he amado, lo que más sigo amando. ¿Por qué no se va? ¿Por qué no se va si ya sé que se ha acabado?

Es peor que la droga más adictiva, porque aunque lo siga deseando, nunca más lo volverá a tener en mis brazos.

Paula Gondar Núñez

3º ESO A

Page 36: Microrrelatos
Page 37: Microrrelatos

E o león dixo nai.

Xesús M Castro González

4º ESO C

LA BELLA Y LA BESTIA

Estaba sola, triste, asustada, en un lugar inhóspito, exótico, dulce y con una densa pero hermosa vegetación. Un ambiente casi perfecto para sentirse protegida y querida por un ser querido. Después de mucho caminar con mucha sed y hambre, encontré a ese ser que me protegió y me cuidó. Cuando lo vi me sobresalté y exclamé: ¡Oh, mi hermoso y dulce Simba! Era él, mi maravilloso león.

Raquel González Betanzos

1ºBACHARELATO B

La dueña del circo sale a la pista. Es una mujer imponente. Todo el público se queda en silencio al verla con un látigo en la mano. La mujer recorre con la mirada a todo el público y sonríe segundos antes de que todo quede a oscuras. Durante un par de minutos nada ocurre. Pero, de pronto, una luz tenue azulada ilumina la pista y del techo del circo se descuelgan dos acróbatas. La música sube de volumen y la pista se llena de magos, hombres forzudos, payasos... Pero pronto se queda la pista vacía. No. Un momento. Todavía queda alguien. Es la dueña del circo montada a lomos de un gran león. Es la estrella del circo. Todas las miradas están puestas en ella. Es su momento. Cruzará el aro de fuego y todos aplaudirán por ella. Se prepara.

-¡Sara, recoge todos estos peluches del suelo!

-Voy, mami.

La función ha terminado.

Fuensanta Buceta Bugallo

3º ESO A

Page 38: Microrrelatos

LIBERDADE

Sempre pensei en como poden existir lugares como o zoo, ou calquera lugar onde os animais están metidos nunha gaiola coma se foran obxectos. E lugares nos que os animais están encerrados sen liberdade.

Gústame ir a un zoo especial, bueno, en realidade, é coma tódolos outros. Pero nel hai un león diferente, encariñeime con el hai catro meses.

Estaba visitando un zoo co instituto. Pasamos pola zona dos leóns, cando vin a Tito ―así é como o chamo― estaba pegado aos barrotes da gaiola. Era grande, con moito pelo e cuns ollos impresionantes.

Os animais encerrados sempre me deran pena, pero este moito máis. Tiña un aspecto demasiado triste. Achegueime a el e vin unha bágoa baixando polas súas meixelas. Mireille aos ollos. Neles víase a tristeza de posuír unha escasa liberdade, ou mellor dito a liberdade que non tiña.

Desde ese día vou sempre por alí. Agora ata parece que falo con el. Vou facer o posible para sacalo de alí, para que sexa feliz.

Marta Charlín Martínez

2º ESO A

Page 39: Microrrelatos