microrrelatos2

41
RELATOS BREVES Aín da q ue fun co ida dos ament e e duc ado en Me dicina e Cir urx í a …. . Cua ndo Juan salió al campo aquella ma ñana tranquila ….. En un lejano país hacía muchos años existió una oveja negra... 2ª edición

description

relatos,historias

Transcript of microrrelatos2

Page 1: microrrelatos2

RELATOS BREVES

Aínd

a qu

e fun

coid

ados

amen

te ed

ucad

o en

Med

icina

e Ci

rurx

ía …

..

Cuando Juan sa

lió al ca

mpo aquella

mañana tranquila

….. En un lejano país hacía muchos años existió una oveja negra...

2ª e

dici

ón

Page 2: microrrelatos2

LIMIAR

Chegar á segunda edición é facer votos de continuidade, así que con este “Historias minguantes” queremos asentar a iniciativa que a Biblioteca Asorey puxo en marcha no curso pasado para celebrar o Día do Libro con creación literaria dos alumnos. Nesta nova edición, o pulo creador foron trece comenzos de textos de escritores cos que os rapaces desenvolvían as súas propias historias.

A literatura sempre foi o territorio da suxestión, das portas abertas, dos lóstregos de maxín nos lectores. Con esta idea tentamos ós rapaces a escribir sobre un home sen riscos faciais; sobre outro que regresa da morte e outro que cumpre 363 anos; sobre aquel que era moi novo, moi pobre e estaba moi namorado; ou sobre unha muller que come unha mazá e queda sen dentes;… Comenzos cos que Mary Shelley, William Wilkie Collins, Gonzalo Suárez, Augusto Monterroso, Juan José Millás e Mario Benedetti quixeron levarnos de viaxe literario. Por estes vieiros tamén foron os alumnos do Asorey e nós ofrecemos aquí unha selcción dos que, modesta e seguro que erradamente, cremos os mellares. Disfrutade deles.

Non queremos deixar de mencionar neste limiar a colaboración inestimable da ANPA, xa que coa súa axuda podemos ver impresos hoxe esta escolma de relatos que esperamos sexa do agrado de todos/as.

Cambados, xuño de 2009

Equipo de Biblioteca AsoreyAlberto Nogueira, Ana Barba, Ana Blanco, Atala Paredes e Fernando Tomé

Page 3: microrrelatos2

“Dezaséis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos! “ 

MARY SHELLEY  

Page 4: microrrelatos2

Dezaseis de Xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro 323 anos!323 anos dende que nacín , 323 anos nos que conseguín ver todo o visible, percorrer todos os océanos do planeta, conseguín ver nacer e crecer aos meus 54 fillos, conseguinnos ver emerxer da terra e trasladarse cara o mar igual que fixen eu 323 anos atrás.A xente dí que os da miña familia somos moi lonxevos e , o certo é que eu son a máis nova dos meus irmáns.Ben, aínda non me presentei, chámome Xilda e son unha tartaruga mariña .

Miguel Palacios 3ºA ESO

Dezaseis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. hoxe cumpro trescentos vintetrés anos!.E xa son moitos, o malo é que a miña familia non o vai celebrar conmigo. Meu pai… mellor non falar del e miña nai, non sei nada dela.Tamén se podería dicir que hai douscentos anos que estou na escuridade desta tumba, chea de bechos e arañas, sen poder sair para ver outra vez a miña nai.Quixera poder descansar algún día!A historia da miña morte e algo moi tráxico. Meu pai sempre lle pegaba a miña nai e un día saín a defendela pero saín mal parada.Agora non sei que será deles pero xa non podo sabelo.

Manoli Quevedo Noya3ºD ESO

Page 5: microrrelatos2

Dezaseis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos!.Son un alien de Mercurio, hoxe é un gran día, xa que con trescentos vintetrés anos vai se-la guerra universal, o meu destino é un novo planeta que acabamos de descubrir.¡ A Terra !Temos unhas grandes investigacións sobre a terra e descubrimos que sen osíxeno non poden vivir.Aprobei o curso de voar cun 9 e o exame de marine cun 9,5, son un prodixio. Déronme un caza intraestelar cun cañón de protóns microplasmáticos ardentes, vamos unha supernave.Hoxe día 18 de xullo de 1833 despois de Alincristo, acabo de pisar a Terra e cancelámola invasión, teñen cousas xeniais, sobre todo o sitio en onde estou:“ O club ladies “

Raúl Martínez Pombo1ºD ESO

Dezaseis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos!. Son un elfo e neste aniversario paso da adolescencia á madurez e para iso teño que buscar parella. Por iso hoxe á noite, vaise facer unha celebración para os que coma mín cumprimos trescentos vintetrés anos e na que as elfas da nosa idade acoden a ela para que cada un de nos elixa a unha.

Verónica Oubiña Cousido4ºC ESO

Page 6: microrrelatos2

Dezaseis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos!.Nos días do meu aniversario sempre facía o mesmo pero esta vez foi distinto.Meus netos e tataranetos leváronme ó parque de atraccións.Ó fin foi un día memorable porque nunca pensei que fose tan divertido, pero o chegar a casa empezeime a encontrar mal e…

Noelia Vázquez Galiñanes3ºB ESO

Dezaseis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos!. Aínda que hai trescentos que morrín.Pero pronto estarei vivo. Con estes 300 anos no ceo, chegou a hora de resucitar, de reencarnarme noutro ser. Pero cal? Xa que morrín home, nacerei muller? Si, unha muller moi feitiña.Xa é media noite. Teño que ir voando á nube principal para descender á Terra.Pero, que pasa? Por que se ve todo en branco e negro? Que son esas ganas de perseguirme o rabo?Oh, oh… Reencarneime nun can!

Paula Alba Piñeiro2ºC ESO

Page 7: microrrelatos2

Dezaseis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos!. Me gustaría ser así de positivo, pero en realidad las cosas son más crudas. Recuerdo perfectamente el día de mi nacimiento. Un lugar incómodo y estrecho. Todo estaba oscuro. Mi madre fue enterrada por equivocación y embarazada. Agonizaba mientras me paría, con tanto dolor que deseaba que la muerte le llegara con cada uno de sus gemidos pero ésta, caprichosa, se regodeaba delante de ella viéndola sufrir. Esa era la razón por la que clamé venganza en el mundo de los espíritus y ellos me complacieron. Me encontré con ella cara a cara en el limbo donde el diablo me recluía. Tras un duro combate en el que el anfitrión disfrutaba únicamente con el sufrimiento de sus súbditos, conseguí desgregar su cabeza del cuerpo dando

Dezaseis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos!. Pensaredes que son moi vella e xa non sirvo para nada, pero polo menos vou quedar na memoria de todos, pasarei ó libro dos records e serei admirada por toda a xente. E cando acaben os meus días usarán a miña lá para facer xerseis, porque son unha ovella sabes?

Jessica Calo Rdgez.1ºA ESO

muerte a la propia muerte, quedándose los dos mundos sin mensajero. Por ello me proclamaron a mí como tal a pesar de ser el aprendiz del diablo. Ahora comprendo que la muerte no se regodeaba sino que tenía envidia por poder morir. Ahora yo deseo lo mismo.

Sergio A. Diéguez1º Bach A

Page 8: microrrelatos2

“Cuando Juan salió al campo aquella mañana tranquila, la montaña ya no estaba... “ 

MAX AUB

Page 9: microrrelatos2

Cuando Juan salió al campo aquella mañana tranquila, la montaña ya no estaba. Era la montaña en la que la había conocido a ella. Le encantaba su forma de comer, sus ganas de volar y sus ansias de libertad.Cuando esa mañana no vio la montaña, pensó que algún gigante la había aplastado, pero no. La montaña que él había hecho con arena y hierbajos y que apenas medía treinta centímetros había sido destrozada por el perro del vecino. Ya no volvería a ver a su mariquita.

Andrea Falcón Leal1ºA ESO

Cuando Juan salió al campo aquella mañana tranquila, la montaña ya no estaba, ni las casas, árboles, personas, animales... NADA. Su vida había cambiado por completo sin darle tiempo a enterarse.Ayer, era un niño feliz, sin responsabilidades, solo importaba divertirse, ser feliz.HOY, es un hombre.

Lara Cores Cacabelos3ºA ESO

Page 10: microrrelatos2

Cuando Juan salió al campo aquella mañana tranquila, la montaña ya no estaba… Todo era diferente, a su alrededor no había nada. No recordaba de dónde era, ni sus gustos… sólo el día trágico que había tenido hacía unas semanas; un accidente de coche que lo dejó en coma durante dos largos días.La montaña no había desaparecido, sino que yo no me encontraba en el pueblo.Había muerto el día 13 de abril de 1983.

Laura Aragunde Padín 3ºA ESO

Cuando Juan salió al campo aquella mañana tranquila, la montaña ya no estaba. Decidió salir a buscarla pero no la encontró.Buscó debajo de las nubes, entre la lluvia y la niebla; buscó en la copa de los árboles y dentro de las cuevas; pero no la encontró.Pasaron diez años y Juan regresó a su casa solo, perdido y triste.La montaña nunca volvió y Juan nunca volvió a salir al campo.

Anadía Viñas Fraga4ºC ESO

Page 11: microrrelatos2

“ El hombre no tenía nariz, ni ojos, ni boca…. Su cara estaba cubierta de pelo”

GONZALO SUÁREZ

Page 12: microrrelatos2

El hombre no tenía nariz, ni ojos, ni boca, pero sí corazón.

Elisa Durán Rubí3ºA ESO

El hombre no tenía nariz, ni ojos, ni boca, pero tenía una linterna y una grabadora en la que tenía grabado ¡A dormir!. Unos niños lo estaban fastidiando en una excursión y como usaba mucho la linterna le pusieron un mote, del que esos niños se acordaron siempre, “El hombre linterna”.

Rubén Lois Serto4ºC ESO

O home non tiña nariz, nin ollos, nin boca... Guapo, guapo non era, pero tiña un pelazo!!!!!

Rubén Varela Sineiro4ºC ESO

El hombre no tenía nariz, ni ojos, ni boca… Su cara estaba cubierta de pelo. Esto es lo que dijo un viejo profesor a sus jóvenes alumnos mientras contaba una historia sobre sus grandes viajes.El profesor ordenó que pensaran y escribieran una razón por la cual aquel hombre sufría tal transtorno en su rostro.Al cabo de un rato todos los alumnos menos uno coincidían en que la gran cantidad de pelo no permitía ver el rostro, pero que la nariz, los ojos y la boca …..estabanEl único alumno que no coincidía dijo que aquel hombre con la cara cubierta de pelo estaba de espaldas.El profesor, con una leve sonrisa, le dió la razón.“ Si buscas respuestas diferentes…..no pienses como el resto”

Micael García González 3ºB ESO

Page 13: microrrelatos2

“Eu era entón, moi novo, moi pobre e estaba moi namorado “

MARY SHELLEY

Page 14: microrrelatos2

Eu era entón moi novo, moi pobre e estaba moi namorado. Vivía na zona pobre de Pontevedra, en Loureiro Crespo; asistía a clases no instituto público na zona centro. A rapaza da que estaba namorado era moi fermosa, incluso me ruborizaba cando me falaba, levaba máis de dous meses agardando para declararlle o meu amor, pero non era capaz, non tiña a valía suficiente.Un sábado pola noite, estaba decidido a falar con ela, pero era tarde, ela saudoume, pero estaba tan aburrido que non a puiden saudar, só a observei, creo que estaba furioso, pero non con ela, senon comigo mesmo. Era a rapaza da miña vida, era bela, comprensiva, boa rapaza e sobre todo unha rapaza coa que podías falar, pasalo ben, compartir as túas cousas máis íntimas. Dende ese día aliviei as miñas penas coa droga, agora estou aquí loitando coa morte, tirado debaixo dunha ponte. Adeus.

Rubén González González3ºD ESO

Eu era entón moi novo, moi pobre e estaba moi namorado. Xa sei que non pasou nen sequera un ano, pero madurei moito... demasiado. As buxainas e as canicas pasaran a algo secundario. Seguía xogando á consola, si, pero iso era porque o vicio estendíase polo meu corpo como unha droga tan repulsiva que me dába noxo a mín mesmo. Pero non podía evitalo.Aquel verán foi moi especial. Pero non para ben. Para mal. Para fatal. Aquel amor dos catorce anos correume as entrañas ata que o sabor amargo chegoume á boca. O sabor amargo da derrota. Estaba comprometida. Comprometida.A palabra resoaba na miña cabeza. Non podía vivir. Quizais a coitela que sostiña nas mans fora a única saída. Quizais....Pero mentres a coitela estivese no Super, e non tivera diñeiro para comprala, o plan a tomar por saco.

Guillermo Álvarez Otero2ºC ESO

Page 15: microrrelatos2

Eu era entón moi novo, moi pobre e estaba moi namorado. Cada vez que pasaba pola rúa na que estaba, non podía evitar dirixir a miña mirada a aquela ventá, porque sabía que detrás dela se agochaba o que eu máis quería.Un día arrisqueime a entrar no seu edificio. A porta do seu piso estaba entreaberta, e non puiden resistir a tentación de pasar. Cando cheguei a súa habitación petei na porta, pero non se produciu ningún son no seu interior. Empuxeina lentamente ata que me atopei diante del. Alí estaba o piano. Cada vez que, as agochadas, entraba alí para tocalo, a música que emitía inundaba cada un dos poros da miña pel, enchéndoos de sentimentos que me facían tremer.Agora sinto exactamente o mesmo, sinto como os meus dedos tocan con sensibilidade e harmonía as teclas que soan tan ben.

Eu era entón moi novo, moi pobre, e estaba moi namorado. E a vida dá tantas e tantas voltas que agora que teño os meus anos son moi vello, moi rico e estou moi só.

Ángela Lago Baúlo4ºC ESO

Hai quen di que é imposible pasar a vida namorado dun obxecto, en realidade, din que é imposible namorarse dun obxeto, pero eu dígoche que sí é posible. Creo que fun e serei o único home do mundo que pasou ata o último segundo da súa vida namorado con tanta intensidade.

Silvia Fernández Chaves4ºB ESO

Page 16: microrrelatos2

Eu era entón moi novo, moi pobre e estaba moi namorado.Ela era perfecta, loira de ollos azuis, qué podía esperar de algo así? Nin o meu nome sabía.Ela ollábame, pero non sabía moi ben que se reflectía na súa mirada. Tal vez unha nota no seu caderno... Non!... “direillo á cara” repetíame unha e outra vez, pero cando o ía facer... voltábame atrás.Acordeime dos meus dotes coa guitarra e comecei a facer unhas liñas que soasen coa intensidade do seu sorriso e a dozura da súa cara.Arrisqueime e, para abraiala, esperei a atopala no parque onde eu sabía que ía pasear todos os días. Tan pronto como a vin, agarreina da man sen que o silencio se rompese e senteina ó meu carón. Ela quedou queda. Agarrei a guitarra e comezou a soar, xunto coa miña voz o compás. Ela non dicía nada, pero esta vez sorprendeume a súa mirada... parecía dicirme algo... sentíame un Enrique Iglesias nese intre.

Eu era entón moi novo, seguía sendo moi pobre e estaba felizmente agarrado a ela. Ah! Por certo, chamábase Marta.

Melania Varela Fd1º Bach A

Page 17: microrrelatos2

“Antes de que hubiera terminado de desenvolver el regalo de cumpleaños, sonó dentro del paquete un timbre .”

JUAN JOSÉ MILLÁS

Page 18: microrrelatos2

Antes de que hubiera terminado de desenvolver el regalo de cumpleaños, sonó dentro del paquete un timbre.Me asusté, pensando en qué pudiera emitir ese pitido.Rápidamente se me vinieron mil ideas a la cabeza: un coche de bomberos, un reloj despertador o, quizás, en el peor de los casos, una bomba...Luego, al descartar todas estas ideas que acabaron en lo absurdo, me di cuenta de que era... el latido de mi corazón.

Sofía Oliveira3ºA ESO

Antes de que hubiera terminado de desenvolver el regalo de cumpleaños, sonó dentro del paquete un timbre, la niña se asustó, pero terminó de abrir el regalo. Cuando lo destapó, no vio nada, no había nada.

Mirian Pérez Pazos1ºB ESO

Page 19: microrrelatos2

Antes de que hubiera terminado de desenvolver el regalo de cumpleaños, sonó dentro del paquete un timbre. Los regalos que su tío, el señor Vaivén, le hacía siempre eran raros. Baltasar, que así se llamaba el chico vivía solo y huérfano en una casita abandonada de las afueras de Dover, y su tío en Londres.Quitó la última cinta y la tapa, y dentro había... una extraña piedra negra con destellos azulados y que emitía vibraciones parecidas a timbrazos. La piedra se movió, salió disparada y se pegó a su pecho. Baltasar gritó de puro terror pero se calmó al ver que la piedra no causaba dolor, y sin más, el chico sintió como si la piedra fuera un volcán desbordando su lava en su interior y gritó, pero ahora, en una agonía de

profundos dolores y cayó el suelo exhalando su último aliento. En ese momento entró el señor Vaivén diciendo: “Por fin he eliminado el último obstáculo entre la herencia de tus padres y yo”. Y se fue.La casa quedó en silencio, y de pronto el cadáver abrió un ojo.

Alexander Grandal Otero1ºA ESO

Page 20: microrrelatos2

“Non podo durmir Rita, dame medo o barullo do vento”

EVA MEJUTO

Page 21: microrrelatos2

Non podo dumir, Rita, dáme medo o barullo do vento.Véñenme á cabeza moitos recordos, demasiados recordos.Aquela noite na que o vento estaba máis barullento que nunca.Aquela noite na que eu non lle daba importancia ningunha ó vento, ata que aconteceu o que cambiou a miña vida. E agora non podo durmir, non podo olvidalo.

Rebeca Piñeiro Bugallo3ºA ESO

Non podo durmir Rita, dáme medo o barullo do vento. Penso que é o futuro, que se abalanza sobre min con ese son escuro. Sento vértixe ante o futuro, Rita, e non o podo soportar. Preciso de alguén que me console, que me aperte forte, contra sí para confortarme. Ese alguén so podes ser ti. E como non estás aquí para facelo, vou ir onda ti, sexa como sexa ese lugar. Vémonos no ceo, Rita

María Mariño Costa3ºA ESO

Page 22: microrrelatos2

Non podo durmir, Rita, dáme medo o barullo do vento. Sinto que algo vai suceder, non sei que pode estar pasando afora, este ruido non me deixa durmir e faime tremer todo o corpo; Quero abrazarte, sentirme a gusto e saber que vas estar aquí para protexerme…O barullo converteuse en silencio e de súpeto escoitouse o meu nome no vento, levanteime como alma que leva o vento, desapareceume o medo porque eu sabía que era el o que me estaba a chamar, el estaba ali, quen me ía quitar tódolos medos.

Vanesa Leiro Chaves1ºA Bach

Page 23: microrrelatos2

“Asasina! ¡Esperten, esperten! E saiu coma un lóstrego cara á porta.”

WILLIAM WILKIE COLLINS

Page 24: microrrelatos2

Adeus

Asasina! Esperten, esperten! E saiu coma un lóstrego cara á porta. Estaba só a dous metros, un metro, medio metro… Parou, quedárase petrificado diante da porta, sen poder pasar. Que pasa?. Non o sabía. A asasina seguía alí, sen inmutarse, nin sequera se movía, pero sabía que fora ela a que impedía que os seus músculos reaccionaran. Sabíao. Deime a volta lentamente, sabendo que estaba no medio dunha decisión crucial, un paso: a vida; outro paso: a morte. O meu corpo xiraba en sentido contrario que o cerebro. Alcei os ollos e soou un forte ruído. Caín cara a atrás, sabendo que non tivera opción, non quería vivir sen ver outra vez a faciana da asasina, asi que recibín a morte.

Estela Chaves Falcón3ºESO Av

Page 25: microrrelatos2

Asasina! Esperten, esperten! E saiu coma un lóstrego cara á porta. A muller dun metro sesenta, longa melena loira e cun puñal cheo de sangue fuxiu entre o frondoso e escuro bosque. Sen saber que facer, comencei a dar voltas e voltas, tropezando con todo tipo de obxectos, aqueles que un non sabe que ten ata que lle estorban. O reloxo seguía a dar voltas na miña cabeza, pero ninguén espertaba naquela casa, a pesar dos escandalosos berros. Chegou o momento de saber quen era o morto. Un asasinato non pode quedar impune!. Pero… Quen podía ser ? O señor ou a súa querida filla, non había ninguén máis na casa.Comencei a subir as escaleiras, pero estas parecían máis anchas, máis longas, daba a sensación de que eu non subía, senon que elas mesmo baixaban, ó final non parecía chegar ata que …

Ahhhh!!!!!!!! De súpeto algo frío e duro atravesóume as costas, non era unha desas dores comúns, coma cando me corto na cociña ou cando tropezo coa ditosa señora, que máis que unha señora parece un touro. Esa dor era insoportable, intensa, pero por sorte non durou moito.Agora parece que a miña vida non ten sentido, cavilo polas rúas pero ninguén me ve, non me reflicto nos espellos, non teño fame, quizais aquela muller non fora froito dos meus sonos senón unha verdadeira asasina que veu a matarme aquela noite, a partir da cal, agora, a miña vida carece de sentido.Unha asasina real?

Sara Mendoza Trigo1ºA Bach

Page 26: microrrelatos2

“Teño un compañeiro novo, é de Senegal.”

OLI

Page 27: microrrelatos2

Teño un compañeiro novo, é de Senegal. Chamase Ya-ya .Ninguén no colexio o trata ben. Case todos o insultan, métense coa súa relixión, coa cor da súa pel…Gustaríame se-la súa amiga, pero non podo. Todos deixarían de falarme a mín.Hai dúas semanas atopeino chorando nunha esquina no patio do recreo.Quixera poder axudalo. Dicirlle que non está só, que ten unha amiga en mín. pero non podo. Esta é unha destas situacións nas que o quedar ben co resto de compañeiros te leva a facer cousas que están mal, ou a non face-las que están ben.Hai cinco días que non vén ó instituto. Está no hospital. Déronlle unha paliza na porta da súa casa. Está moi grave. Témese pola súa vida.Quixera poder dicirlle que se vai poñer ben, que ten o meu apoio.

Pero non podo. Meus pais xamais me levarían ó hospital para visitalo. Non lles cae ben porque é musulmán.Onte morreu. Tiña dezaseis anos é unha vida por diante. Quixera dicirlle que o lamento. Que sinto moito non ter sido máis amable, mellor compañeira, pero non podo. Agora está morto.Hoxe chegou un compañeiro novo á clase. É de Marrocos.Teño medo polo que o resto dos compañeiros lle poidan facer.Pero non está só. Non vai pasar como con Ya-ya. Ten unha amiga en mín.

Laura Charlín Aragunde3ºC ESO

Page 28: microrrelatos2

“En un lejano país hacía muchos años existió una oveja negra...”

AUSGUSTO MONTERROSO

Page 29: microrrelatos2

En un lejano país existió hace muchos años una oveja negra y 20 amarillas. Todas ellas vivían en una granja con muchos otros animales: una vaca verde, tres patos azules, dos cerdos naranja y una gallina lila. Vivían muy felices en la granja, hasta que un día llegó una mujer del futuro y pintó a todos los animales con su “rayo pintador”, cuando la mujer se marchó todos los animales eran de otros colores, las ovejas eran blancas, la vaca era blanca con manchas negras, los patos eran negros, los cerdos rosas, la gallina roja y castaña y la oveja negra acabó siendo amarilla.

Ana Prado Rodriguez1ºB ESO

En un lejano país existió hace muchos años una oveja negra que vagaba por los bosques, ciudades y aldeas sembrando la destrucción, la miseria y el horror y llevando a la muerte a incontables personas. El nombre de dicho país era Vietnam.

Sabina casalderrey Somoza4ºC ESO

En un lejano país existió hace muchos años una oveja negra que se enamoró de una oveja blanca y tuvieron ovejitas grises.

Alicia Romero Prado4ºC ESO

Page 30: microrrelatos2

En un lejano país existió hace muchos años una oveja negra, no encajaba en ningún rebaño y sus hermanas no la querían por sus ideas de querer prosperar en la vida. Lo único que deseaba más que comer hierba era ir a la escuela, leer libros y conocer a más ovejas como ella.Una noche se encaminó hacia la ciudad sola con sus lanas y un lápiz que se le había caído al pastor.Se puso en pie frente al enorme edificio, hinchó su pecho y abrió la puerta principal… se encaminó taconeando hasta la clase de 1º curso, abrió la puerta con cautela y se sentó en el pupitre más cercano. La profesora, muy asustada, empezó a gritar:—¡Una oveja! ¡Una oveja negra en mi clase!Todos los niños se reían y la rodearon para tirarle de la lana.La oveja, muy triste, comenzó a correr y a correr… corrió hasta que sus humildes patitas no dieron más de sí.

Paró en un valle, se sentó junto a un árbol envuelto en musgo y se puso a hablar con una de sus pulgas:

—¡No lo entiendo!, hay tantos humanos a los que no les gusta estudiar, que incluso huyen de la escuela y yo, que soy una oveja curiosa, no me dejan entrar solo por ser de lana negra.

Malena Sineiro Ponti3ºB ESO

Page 31: microrrelatos2

“Sonó el timbre y ella fue a abrir la puerta. Era su marido. —¡Ayyyy! -gritó ella- ¡pero si tú estás muerto! “

ANÓNIMO

Page 32: microrrelatos2

Sonó el timbre y ella fue a abrir la puerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estás muerto!—¡Lo estuve! — le dijo él—pero el diablo me devolvió a la vida a cambio de la tuya.Y, entonces, el marido sacó un cuchillo y, ¡tras¡, le atravesó el estómago arrancándole la vida. Luego se fue para siempre de aquel pueblo en el que había muerto acuchillado, en la cama, por la noche.

Daniel Rey Oubiña1ºA ESO

Sonó el timbre y ella fue a abrir la puerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estás muerto!—¡No!- gritó el marido con una navaja en la mano - Después de drogarme y golpearme la cabeza con el jarrón que te regalé por tu cumpleaños, meterme en un saco, enterrarme en la playa y esperar que el agua me ahogase, recordé la navaja que me regaló mi padre cuando fui de caza con él. Con ella rompí el saco, me alcé sobre la arena y vine aquí con sed de venganza. Solo te digo una cosa: No pienso arreglarte el jarrón que rompiste.

Eloy Rodríguez Daporta3ºA ESO

Page 33: microrrelatos2

Sonó el timbre y ella fue a abrir la puerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estás muerto!No se lo podía creer, sentía felicidad en su cuerpo, pero a la vez miedo. No entendía cómo era posible que el cuerpo difunto de su marido estuviese allí, sentado en un viejo sillón en su salón, mirándola con unos ojos oscuros y tristes.Se acercó lentamente… mientras que él se mantenía inmóvil mirándola. Le dio su mano y él se la apretó bien fuerte, hasta que habló…—¿ Qué tal te va todo? —dijo su marido—. Te extrañé todo este tiempo…—Yo estoy muy mal desde que te fuiste, sin ti me siento sola en este mundo—contestó ella.Mantuvieron una conversación emocionante durante una hora, hasta que, de repente, el cuerpo de su marido se desvaneció ante sus ojos, y ella también.

Sonó el timbre y ella fue a abrir la puerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estás muerto!—Tranquila, tranquila, sólo vengo a por la tarjeta de crédito.

Adrián Oubiña Esperón4ºC ESO

Apareció en su pequeña cama. Se dio cuenta de que era un sueño, aunque le pareció una conversación real y muy satisfactoria. Disfrutó mucho, sintió como si su marido hubiese estado con ella de nuevo.

Martín Blanco Landa133ºB ESO

Page 35: microrrelatos2

Raquel mordió una manzana y todos sus dientes quedaron en ella, corrió hacia su casa y se lo contó a sus padres. Esa misma tarde la llevaron a un especialista y le miraron la boca. Le dijeron que no tenía nada grave, pero que los dientes se le cayeron porque tenían muchos años.Al principio, creyeron que tenían las máquinas mal, pero entonces le hicieron un montón de pruebas e insistieron en que los dientes eran demasiado viejos y por eso le habían caído. Después de unos meses le pusieron una dentadura postiza y, empezó a estudiar en el instituto. Ella fue con su nueva dentadura, allí, le dijeron que tenía una sonrisa muy bonita y ella salió corriendo hacia el baño y se puso a llorar. Un chico llamado Fabio la siguió, le preguntó qué le pasaba y Raquel se lo dijo. Fabio la comprendió y se hicieron muy amigos.

Con el paso del tiempo se hicieron novios y se casaron. Un día por la mañana, se despertó y se dio cuenta de que sólo había sido un sueño y esa misma tarde se comió una manzana, pero no le cayeron los dientes. Al día siguiente, conoció a Fabio y se hicieron novios, pero después de cuatro años no se casaron. Se casó con un chico llamado Pablo y tuvo seis hijos.Al cabo de tres años, su hija Marilín se comió una naranja y se le quedaron todos sus dientes en ella.

Lourdes Abal Amil2ºC ESO

Page 36: microrrelatos2

Raquel mordió una manzana y todos sus dientes quedaron en ella. ¡No podía ser¡ Esa noche era el baile de fin de curso y había conseguido ir con el chico de sus sueños. ¿Qué pensaría cuando la viera sin dientes? Saldría corriendo, ¡seguro!. Además, gracias a su brillante sonrisa, había logrado que “su” chico se fijara en ella. Raquel no era una sex-symbol, pero la dentadura tan perfecta que tenía le daba muchas ventajas. Ahora ya no había nada extraordinario en ella. Sería una del montón.Raquel abrió los ojos y se encontró de nuevo en el hospital rodeada de enfermeras. A sus 79 años, esos recuerdos no le hacían ningún bien a su corazón. El último suspiro lo usó para sonreírles a sus hijos y nietos que la observaban tras un cristal. En su boca se apreciaba una dentadura perfecta que había hecho a aquella mujer extraordinaria.

Fuensanta Buceta2ºC ESO

VITAL DENT

Raquel mordió una manzana y todos sus dientes quedaron en ella; entonces fue en ese mismo instante cuando se arrepintió de no haber ido a Vital Dent.

Anais Porta Castro4ºB ESO

Page 37: microrrelatos2

“Se trataba de un muchacho corriente: en los pantalones se le formaban rodilleras, leía historietas, hacía ruido cuando comía, se metía los dedos en la nariz, roncaba en la siesta, se llamaba Armando.”

MARIO BENEDETTI

Page 38: microrrelatos2

Se trataba de un muchacho corriente: en los pantalones se le formaban rodilleras, leía historietas, hacía ruido cuando comía, se metía los dedos en la nariz, roncaba en la siesta, se llamaba Armando. Parecía un niño normal, pero guardaba un gran secreto, un secreto que guardaba en una pequeña caja debajo de su cama. Cada noche, cuando todos dormían, Armando abría la caja y una luz cegadora bañaba la habitación. Esa caja, esa pequeña caja, era la puerta a un mundo paralelo que solo él conocía… Nubes de azúcar, un gran mar, campos de flores, un gran parque, todos los juguetes que deseaba, todos los dulces que podía comer, gominolas por todas partes.

Todo lo que un niño podría desear. Pero todo esto desapareció cuando a Armando se le dejaron de formar rodilleras en los pantalones, cuando dejó de leer historietas, cuando ya no volvió a hacer ruido al comer, cuando dejó de meterse el dedo en la nariz, cuando ya no roncaba en la siesta, cuando dejó de ser un niño y se hizo mayor.

Paula González4ºB ESO

Page 39: microrrelatos2

“Aínda que fun coidadosamente educado en Medicina e Cirurxía, nunca practiquei ningunha das dúas.” 

SHERIDAN LE FAN

Page 40: microrrelatos2

TRISTE VIDA E PEOR MORTE

Aínda que fun cuidadosamente educado en medicina e círurxía, nunca practiquei ningunha das dúas.Fun enviado ó Vietnam xunto cos meus compañeiros da facultade e outros mozos próximos á miña idade.Ó non haber barcos suficientes, moitos fomos trasladados a bordo de barcos mariñeiros.Na viaxe coñecín a Michael e a George, fixémonos bos amigos, xogabamos á baralla, bebiamos ron e practicabamo-lo tiro. Pero Deus quixo que non chegásemos ao Vietnam e unha tormenta asolagounos repentinamente, o barco naufragou e só sobrevivimos o capitán e mais eu, que nos aferramos a un barril.

Fomos acollidos nun poboado mariñeiro arxentino alleos á guerra durante varios anos, ata que fomos repatriados ó noso estado, cando nos encontramos cun mercantes que se dirixían alí. Cando chegamos fomos fusilados por desertores.

Miguel Trigo Baulo3ºC ESO

Page 41: microrrelatos2