skaters 1 tripa euske Correccions - Edebe · 2013. 9. 9. · nua rekin, eta argi u tziz atea...

SKATERRAK

ERTZEAN

skaters_1_tripa euske_Correccions.indd 1skaters_1_tripa euske_Correccions.indd 1 22/04/13 10:0222/04/13 10:02

gil tza

SKATERRAK

ER TZEANMikel Valverde


Obra honen edozein erreprodukzio modu, banaketa, komunikazio publiko edo aldaketa egiteko, nahitaezkoa da jabeen baimena, legeak aurrez ikusitako salbuespenezko kasuetan salbu. Obra honen zatiren bat fotokopiatu edo eskaneatu nahi baduzu, jo CEDROra (Centro Español de Derechos Reprográfi cos) (www.conlicencia.com; 91 702 19 70 / 93 272 04 45).

Jatorrizko izenburua: En el fi lo

© Mikel Valverde, 2012© Ilustrazioak: Mikel Valverde

© Argitalpenarena: Gil tza, 2013Zumalakarregi etorbidea, 5448006 Bilbo www.edebe.comBezeroen arreta 902 44 44 [email protected]

Bildumaren zuzendaria: Reina Duarte© I tzulpenarena: Julen GabiriaDiseinua: Els altres1. argitaraldia, 2013ko urria

ISBN 978-84-8378-269-9Lege-gordailua: B. Espainian inprimatuaPrinted in Spain


Ernesto, Iñigo eta Anderren tzat.

«Nire amonak bi katu zituen: batak eguna e txean ematen zuen, tximiniako suaren ondoan eserita edo

leihotik begira, lasai. Besteak, esnatu bezain laster, alde egiten zuen eta desagertu egiten zen.

Ilun tzean, zikin eta ubelduraz beterik i tzul tzen zen, eta, o tzan,

adiskidearen ondoan eser tzen zen afal tzeko eta a tseden har tzeko».

Nika Bitxiaxvili


6


7

1. KAPITULUAFAMILIARTEKO AFARIA

Soinu metaliko bat en tzun zen atearen beste aldean, eta, une berean, gil tza ba tzuk sarrailan barrena bidea aurkitu nahian ari zirela sumatu zuten.

Biek en tzun zuten soinu hura.—Ama —esan zuen Adrianek, begiradan egonezi-

nezko distira ezkutatu ezinda—, norbait atea ireki na-hian ari da.

—Zure anaia izango da —eran tzun zion amak.Ebak alde batera u tzi zuen en tsalada presta tzeko

erabil tzen ari zen olion tzia, eta e txeko sarrerako aterantz joan zen, seme gazteak pi txerra urez bete tzen zuen bitartean.

Begirada bat eman zuen beha txulotik, gil tzak biratu eta atea ireki baino lehen.

—Jainkoarren, Imanol, badakizu e txean gaudenean barrutik ixten dugula. Hori egiten baduzu, sarraila apur-tzea baino ez duzu lortuko.

—Bai, beno… —eran tzun zuen semeak agur gisa, ko-petako ileak begirada estal tzen ziola.

—Berandu zatoz —esan zion amak, gai tzespen-to-


SKATERRAK

8

nua rekin, eta argi u tziz atea baldarki ireki tzen aritu iza-nak ez ziola balio izan a tzerapena disimula tzeko.

Mutilak ez zuen eran tzun, eta sorbaldak al txatuz har-tu zituen amaren hi tzak; ondorioz, eskuin eskuarekin eusten zion skateak lurra ukitu zuen ia.

Aurrez aurre egon ziren une txoa izugarri luzea egin zi tzaion mutilari. Gosari-ordutik zeuden elkar ikusi ga-be, eta ama aise konformatuko zen esker oneko irribarre batekin, a tzerapena barkatu ziolako; baina bazekien ba-taila hori galduta zuela. Momentuz, behin tzat.

—Tira, garbitu eskuak eta zatoz mahaira. Afaria prest dago —esan zion.

Mutilak pasilloaren hasieran zegoen komune-rantz joateko keinua egin zuen, eta amak, hori ikustean, erreakzionatu egin zuen:

—Hori baino lehen, u tzi monopatina terrazan. Par-keta eta ateetako markoak hondatuko dizkidazu.

—Ez da monopatin bat —eran tzun zuen berak.—Tira, ba san txeskia edo dena delakoa.—Skate bat da.Ez zuten elkar uler tzen.Mutilak skatea u tzi zuen; Element taula bat zen,

amak eta osabak azken urtebete tzean oparitutakoa, eta berak Venture arda tz ba tzuk jarri zizkiona, hartarako aurrezki guztiak gastatuta. Gero, skatea terrazan u tzita, udaberriko egun oraindik ho tzetan patina tzeko erabil-tzen zuen sudadera eran tzi, eta, eskuak garbitu ondoren, eseri egin zen.

En tsaladak, mahaiaren erdian, kolore ikusgarriko loreon tzi bat zirudien. Mutilek ez zuten hi tzik ere esaten: batak platerean il tzatuta zeukan begirada, eta besteak


ERTZEAN

9

erlojuari begira tzen zion, orra tz haietan enigmaren bat argi tzeko balioko zion gakoa balego bezala.

Irratitik irteten ziren aho tsek gaina har tzen zioten hozkailuaren zurrumurru elektrikoari, eta jantokiko isiltasuna bete tzen zuten.

—… Zuk Europa osora zabaldu duzu gure hiriaren izena —zioen titulu uniber tsitariodun kazetari baten aho tsak.

—Hala da, eta ohore handiz gainera —eran tzun zuen irra tsaioko gonbidatuak—. Polizien eta suhil tzaileen txapelketan, herrialde askotako agenteak elkartu ginen.

—Eta hi tz egin al zenien gainerako lehiakideei gure hiriak dituen gauza zoragarriez? Edo, agian, gure lurre-ko produktu gozoren bat eraman zenien? Je, je... —gal-detu zuen saioko esatariak, informala izan nahi arren erabat artifi ziala zen tonuan.

—Ez, je, je, baina ez gogo faltagatik —eran tzun zuen elkarrizketatuak, bere aho ts opakuarekin—. Baina, tar-te libreren bat nuenean, beste leku ba tzuetako adiski-deei konta tzen nien erreferen tziako hiria garela mundu osoan, gure… gure natura-inguru paregabeagatik… eta garapen iraunkorragatik… —Protagonistak trabatuta zirudien. Argi zegoen beste norbaitek ida tzitako zerbait irakur tzen ari zela—. Ba hori: denei esan niela hiri apar-ta dugula —esan zuen azkenik polizien eta suhil tzaileen kirol- txapelketan bron tzezko domina irabazi zuen poli-zia hark.

—Eta beste leku ba tzuetako poliziek ezagu tzen zuten gure hiria?

—Baten batek bai…—Eta zer da gehien gusta tzen zi tzaiena? Eta zer an-


SKATERRAK

10

tzekotasun ikusten zuten gure hiriaren eta beste leku ba-tzuen artean?

—Tira, gusta tzen zi tzaien, batez ere…, gure bizi-ka-litatea eta aniztasuna… —Berriz ere, argi zegoen polizia paperen bat irakur tzen ari zela. Etenaldi bat egin, eta esan zuen—: Gero, gure hirietan ditugun arazoei buruz hi tz egiten genuenean, ia denok gauza bera aipa tzen ge-nuen.

—Bai…? Zer arazori buruz ari zara?—Ba, eguneroko elkarbizi tzarako abaraska bat den

arazo horretaz.—Abaraska bat?—Bai, gure hiriko giro a tsegina ilun tzen eta izorra-

tzen duen abaraska bat.—Orban bat, zikingune bat esan nahi duzu?—Bai, hori da, orban bat.—Zer, zehazki? —Skaterrak, egun osoan beren skateekin patina tzen

ibil tzen diren mutil eta neska horiek, etengabe jende guztia molesta tzen ari tzen direnak. Izurrite hu tsa dira. Ez dituzte arauak errespeta tzen, ez dute patinatu nahi horretarako prestatuta dituzten lekuetan, eta, sarri asko-tan, poliziei aurre egiten diete. Edukaziorik gabeko gaz-teak dira, herritarren bizi tza asalda tzea beste zereginik ez dutenak.

Ustezko tonu hurbila albo batera u tzi gabe, kazetariak, harria bota tzera joan eta jada eskua erdi ezkutatuta due-naren aire inuzentearekin, galdera egin zion poliziari:

—Eta hori gaur egungo gazteen baliorik ezaren ondo-rioa izan liteke, ez nik, baizik eta zenbait soziologo adi-tuk dioten bezala?


ERTZEAN

11

—Bai, jakina, horixe da, horixe!! —Hala dela esan dezakezu, polizia-agente ereduga-

rria izanik duzun esperien tziatik, eta gure hiriaren or-dezkari zaren aldetik eta kaleko gertakarien eguneroko-tasuna jarrai tzen duzulako?

—Zalan tzarik gabe. Hain zuzen ere, joan den astean, zenbait skaterrek oso maite dudan per tsona bat harra-patu zuten…

Ebak irratia i tzali zuen, eta imin tzio puztu batez, sal-txi txak zerbi tza tzen hasi zen, sal txi txak ilinti goriak ba-lira bezala eta bera erre tzeko zorian balego bezala; baina semeetako batek ere ez zion jarraipenik eman txan txa hari.

—Zer moduz joan zaizue eguna? —galdetu zuen amak, tonu kantarian.

Mutilak hi tzik esan gabe eta elkarri begiradarik guru-tzatu gabe hasi ziren en tsalada har tzen.

—Zer egin duzue gaur? —saiatu zen ama—. Asko ikasi duzue eskolan?

—O, bai…, gaur asko ikasi dut…, ama txo —eran-tzun zuen Imanolek, nagusiak, ku tsu ironikoz—. Ez naiz umea, Eba.

Urtebete zen ama esateari u tzi eta izenaz dei tzen hasi zi tzaiola. Mutilak Santa Cruz markako skateko ka-miseta berdea, praka urdin pol tsikodunak eta Vans za-patila grisak zeuzkan. Argala eta lerdena zen, altua ez bazen ere; sudurra, berriz, arteza zeukan, eta ilea lisoa eta begi marroi argien gainean jausia.

—Ondo da; jada ez zara umea, baina zure anaia eta biok zure familia gara, eta bada garaia denok familia gi-sa porta tzeko eta elkarrekin bizi tzeko —eran tzun zuen


SKATERRAK

12

amak. Tonu serioa hartu zuen; baina, aldi berean, adei-tsua izaten saiatu zen—. Ez diozue ezer ere esan elkarri. Aurpegira ere ez diozue begiratu elkarri, elkar ikusi du-zuenetik. Anaiak zarete, eta ni zuen ama, eta per tsonak bezala bizi behar dugu denok e txe honetan, ez ukuiluan edaten eta jaten duten animaliak bezala.

Semeek berenera segi tzen zuten, en tsaladarekin eta sal txi txekin. Ebak hizketan jarraitu zuen:

—Tira ba: neu hasiko naiz, eta gero zuetako bakoi-tzaren txanda izango da.

Ezin zuen disimulatu zerbait ona gertatu zi tzaiola eta sekulako gogoa zuela albistea semeekin parteka tzeko.

—Gaur goiz ikaragarria izan dut: eskari berri piloa heldu da fabrikara, eta ordenagailuetako bat hondatu egin zaigu bulegoan. Zora tzekoa izan da.

Semeak afaria amai tzear zeuden, eta berak, bizi-bizi, gaztaz betetako azpil txo bat jarri zuen mahai gainean.

—Zer ari nin tzen esaten? A, bai! Bazkal tzera joate-ko nin tzela, argitale txe batean lan egiten duen uniber-tsitateko lagun batek deitu dit. Badakizue zer planteatu didan?

Semeetako batek ere ez zion eran tzun segundo ba-tzuez sukaldeko airean fl ota tzen geratutako galdera hari.

—Ikasliburu batean kolabora tzea proposatu dit! —oihu egin zuen—. Azkenik, nire ikasketekin zerikusia duen lan bat egin ahal izango dut —gehitu zuen, haspe-ren eginez—. Imajina tzen duzue zeuen burua, datorren ikasturtean, amak ida tzitako lezio bat ikasten? —galdetu zuen, eran tzun modukoren bat bilatu nahian.

—Ez —marmar egin zuen Adrianek.—Fff f —murduskatu zuen Imanolek.


ERTZEAN

13

Semeei ustez konplizea zen begirada bana bota zien, eta, gero, hizketan jarraitu zuen:

—Lanaren ostean, koruaren en tsegura joan naiz. Le-hen aldiz, kantu tradizional ba tzuk abestu ditugu. Gero, koruko kide ba tzuekin, zerbait har tzera joan naiz, eta ondoren e txera etorri naiz afaria presta tzera —amaitu zuen.

Mutilak gazta-mokadu ba tzuk jaten ari ziren.—Ea, Adrian, esaguzu orain zer egin duzun zuk —pro-

posatu zuen amak.—Nik?—Bai, jakina.—Beno… —apur bat lo tsatuta hasi zen hizketan,

epaimahai baten aurrean balego bezala—, eskolara joan naiz; gero, akademiara; eta gero e txera etorri naiz. E txeko lanak egin ditut, eta irakur tzen eta Interneten zerbait begira tzen ibili naiz.

—Eta ondo pasatu duzu?—Beti bezala.—Eta zer moduz eskolan?—Ondo.—Ondo jan duzu?—Bai.—Eta akademian?—Ondo.—Hi tz berriren bat ikasi duzu ingelesez?—Ez, asteartekoa errepasatu dugu.—Ona da irakaslea?—Bai.—Orduan, gaur dena ondo?—Bai.


SKATERRAK

14

Anaia gazteak ia ez zion amari begiratu, haren galde-rei eran tzuten zien bitartean.

«Zure seme gaztea ikasle normala da, baina kostatu egiten zaio gainerako ikaskideekin erlaziona tzea eta sen-timenduak azalera tzea», esan zion eskolako psikologoak, semeak nola zihoazen jakiteko eskatu zuen bilera batean.

Mutila leihotik kanpora begira zegoen. Hiria usteka-bean harrapatu zuen gauaren erdian, bazirudien Adria-nek nonbaitera zihoan bideren bat bilatu nahi zuela.

—Ondo da, Adrian —harrapatu nahi izan zuen amak semearen arreta—. Ea, adi egon, orain zure anaiak kon-tatuko digu-eta nola joan zaion eguna.

—Nork? Nik? —galdetu zuen nagusiak, defen tsiban jarrita.

—Jakina.Airea hartu eta, e tsipenez, senideen aurrean hi tz egi-

tea zigorra bali tz bezala, Imanolek bereari ekin zion:—Eskolara joan naiz eta hori dena.—Ondo, ez dago txarto —eran tzun zuen amak—.

Azaldu dezakezu zer den «hori dena»?—Ba hori, jolas-ordua, jantokia…, hori dena.—Eskerrik asko argibideengatik. Eta gero?—Akademian egon naiz, e txeko lanak egin ditut, eta

parkera joan naiz.—Eta zer moduz parkean?—Ba ondo.—Eta zer egin duzu?—Patinatu.—Eta ondo pasatu duzu?—Bai.—Eta nola patinatu duzu?


ERTZEAN

15

—Nire lagunekin.—Galdetu dizut nola. Badakizu bideoetan ager tzen

diren salto horiek egiten?—Bai ba —eran tzun zuen, harrokeria-keinu batez.—Bale, mutil, ez zaitez horrela jarri —bota zuen

amak, semea apaldu nahian—. Inoiz ez diguzu kontatu zure anaiari eta bioi nolako gauzak egiten dakizun pati-narekin.

—Skate bat da.—Ondo da: skatearekin.—Zuek ez zarete entera tzen. Adrianek isilik jarrai tzen zuen, burua leihoran tz jira-

tuta, baina elkarrizketako hi tzik ere galdu gabe.I txura batean, semearen hi tzek ez zioten minik era-

gin amari.—Hara! Beraz, ez gara entera tzen…—Ez.—Ba ez bagara entera tzen eta ez badakigu ezer txo

ere, zergatik ez diguzu zeuk azal tzen?—Eba…, utz nazazu; hau rollo hu tsa da.Orduan, amak serio hi tz egin zuen:—Imanol, zure familia gara; esaguzu zer egin duzun

parkean.—Bale ba —esan zuen mutilak, muturtuta—. Grinda-

tzen ibili gara eta popshovit ba tzuk egin ditugu. Maik va-rial fl ip ba tzuk egitea lortu du.

—Zer da hori? —galdetu zuen amak.—Ikusten nola ez zareten entera tzen? —bota zuen

Imanolek ustekabean.—Skatearekin egiten diren trukuak dira —sartu zen

Adrian.


SKATERRAK

16

—Zu isilik —moztu zuen Imanolek.—Ez horrela hi tz egin zure anaiari, eta esaguzu no-

lakoak diren truku horiek.—Baina Eba…, zuek ez dakizue ezer ere skateari

buruz…, eta ni nekatuta nago…, eta amaitu dut.Halaxe zen: bi anaiek, beti bezala, Cola Caoa hartu

zuten, eta nagusia mahai gainetik irrista tzen hasia zen, al txatu nahirik. Gainera, arrazoi zuen: amak ez zekien ezer txo ere skateari buruz, eta ez zuen uste Adriani as-korik interesa tzen zi tzaionik; eta berandu zen, a tseden har tzeko unea.

—Ondo da —onartu zuen—. Jaso ezazue mahaia.—Niri toka tzen zait —esan zuen Imanolek.—Zure anaiak lagundu diezazuke —iradoki zuen

amak, Adriani begiratuz.—Ez, neuk bakarrik egingo dut.Adrianek baie tz egin zuen buruarekin. —Lehen batera jolasten zineten eta ondo pasa tzen

zenuten, baina denbora batetik hona ez duzue ezer egi-ten biek batera. Ez duzue berbarik egiten elkarrekin, eta begiratu ere ez diozue egiten elkarri —eztanda egin zuen amak, eta, aho tsa al txatuta, galdetu zuen—: Jakin al dai-teke zer gerta tzen zaizuen?

Hi tzek oihar tzuna izan zuten sukaldeko hormetan, burrunba txiki batez ito baino lehen mutilen belarrietan.

—Anaiak zarete, familia bat gara, elkar babestu eta elkar zaindu behar dugu, eta batera bizi behar dugu per-tsonak bezala, ez animaliak bezala!

—Hori lehen ere esan duzu —bota zion Imanolek, marmar batean.

—Badakit, eta berdin dit mila aldiz errepika tzea ere,


ERTZEAN

17

horrela lortuko badut behar bezala porta tzea eta zuen gauzak anaiarekin eta amarekin parteka tzea!

Mutiletako batek ere ez zuen ezer esan. Burumakur i txaron zuten, txistu-ho tsa belarrietatik desagertu zi-tzaien arte.

—Hor tzak garbi tzera noa, eta gero nire gelara. Gabon —esan zuen gazteenak, isiltasuna hau tsiz.

—Hain goizetik? Ez duzu telebista apur bat ikusi nahi nirekin? —proposatu zion amak, lasaiago.

—Irakurri egin nahi dut.—Arra tsalde osoa irakur tzen eman duzu eta… Tira,

gera zaitez egongelan.—Ez zait gusta tzen telebista, nahiago dut irakurri.—Gera naiteke ni apur batean? —erreakzionatu zuen

Imanolek, platerak harraskara zerama tzan bitartean.—Ez, zuk irakurri egin behar duzu. Aste osoa dara-

mazu libururik ukitu gabe, eta asteko egun guztietan ikusi duzu telebista.

—Baina ama… —ekin zion berriro mutilak.«Orain ama dei tzen dit», pen tsatu zuen Ebak. Baina

ez zuen amore eman. Handik minutu ba tzuetara, mutilak beren logeletan

zeuden, irakur tzen. Behingoz, gauza bera egiten ari zi-ren aldi berean.

Emakumeak i tzali egin zuen egongelan denen tzat zu-ten ordenagailu eramangarria. Hozkailura joan, eta, be-rriz ere egongelara i tzulita, telebista piztu, eta sofan eseri zen apur batez. Jota zegoen.

Jogurtaren tapa ireki eta apurka-apurka jan zuen. Bakarrik. Laster, e txe hartan, gauzak aldatu egingo zirela susmatu ere egin gabe.


18


19

2. KAPITULUAADRIAN

«Adrianek arrazoi du, telebistako programazioa oso txarra da», pen tsatu zuen Ebak.

Gogor egiten zuen lan familia aurrera atera tzeko, eta argitale txeko lana onartu zuen diru apur bat lor tzeko eta, horrela, semeekin bidaiatu eta elkarrekin mundu pixka bat ezagu tzeko. Izugarri gustatuko li tzaioke Grezia bisita tzea. Hainbat aldiz irudikatu zuen bidaia hura iru-dimenean. Orain, begirada hormako puntu zehaztuga-be batean il tzatuta, burmuinean irudi haiek bila tzen ari zen: hirurak zihoazen paseoan tenplu zahar baten hon-darren artean, edo arran tzale a tsegin batekin ari ziren nabiga tzen haren txalupan. Aurpegiek, eguzkiak belz-tuta, irribarre konplizea zuten, aspaldi urrunean bezala.

Horiz pintatuta zegoen horma, eta basamortua go-gorarazi zion; ame tsetako opor haiek ikusteko aukera-tu zuen puntu zehaztugabea, berriz, beroak eragindako ispila tze bat iruditu zi tzaion.

Jogurta amaitu zuen. Ez zekien nola gertatu zen. Semeak elkarrengandik

urrundu ziren eta ez zuten inongo harremanik beren ar-


SKATERRAK

20

tean; eta, hizketan hasten baziren, eztabaida tzeko baino ez zen izaten.

Adin-buelta bereko seme-alabak zituzten lagun guz-tiek gauza bera esaten zioten: adinaren kontuak dira, pa-satuko zaie.

Baina berak faltan zituen Imanolek eta Adrianek jo koak parteka tzen zituzten garaia eta hirurak batera pasea tzera edo zinemara joaten ziren asteburu haiek.

Bazekien egun haiek ez zirela i tzuliko, baina ez zuen amore eman nahi hiruren arteko etengabeko inkomu-nikazio-egoeraren aurrean. Hura aldatu beharra zegoen. Agian lanpetuegi egon zelako heldu ziren gauzak puntu hartaraino, baina argi zeukan egoera errotik aldatu be-har zuela.

«Nahikoa da», esan zion bere buruari, eta zutitu eta seme gaztearen logelara abiatu zen.

—Adrian? —deitu zion, logelako atea ireki tzen zuen bitartean.

—Kaixo, ama —eran tzun zuen hark. Pijama jan tzita zegoen, aulki batean eserita, liburu

potolo samar bat irakur tzen. Gela liburuz eta komikiz beteta zegoen, denak apaletan ordenatuta. Arropa, bai-na, desordenatuta zegoen, eta hainbat gal tzerdi ikus zi-tezkeen logelako bazter bakoi tzean. Zenbait aldizkari ere bazeuden, eta kon tsola bat ere bai. Margolari handien laminak eta pelikulen zein monumentu historikoen ar-gazkiak zeuden hormetan zin tzilikatuta.

Ama ohe gainean eseri zen.—Egunen batean horra joango gara —esan zion,

Akropoliaren argazkia seinalatuz.—Bale —eran tzun zion mutilak.


ERTZEAN

21

—Zer ari zara irakur tzen?—Hiru mosketariak, Alexandre Dumasena.—Hori ez da eskolan agindu dizuetena, ezta? —gal-

detu zion amak, harrituta.—Ez, hori irakurri dut jada, eta oso aspergarria da…—Aspergarria?—Bai, umeen tzako liburuak dira.«Honek ere ez du umea izan nahi», pen tsatu zuen

amak.Bazekien seme gaztea nabarmendu egiten zela adin

hartako beste mutilen artean. Hamaika urte zituen eta denbora libre gehiena e txean ematen zuen, liburuz ingu-ratuta edo ordenagailuaren aurrean. Gainera, oso janz-kera berezia zuen. Berarekin batera dendetara joaten zenean, semeak behin eta berriz esaten zuen arropa ero-so eta klasikoa nahi zuela, per tsona nagusiek erabil tzen dutenaren modukoa. «Berdin dit, hau erosoagoa da eta merkeagoa ere bai; amaitu dezagun azkar», esaten zuen semeak. Haren aita gogorarazten zion.

Ile kizkur gaztainkarak aurpegi biribila ingura tzen zion, eta, aurpegiaren erdian, mutilaren sudur laburrak arreta pizten zuen. Kolore gorriko betaurrekoek ume ikastun eta sasijakin tsuaren i txura ematen zioten. Baina notak ez zituen altuak, suspendi tzetik urrun ibil tzen zen arren beti.

—Beraz, arra tsalde osoa e txean eman duzu, irakur-tzen.

—Hala da.—Eta ez zara konektatu Messengerren edo Tuentin?—Gaur ez. Ez zen mutil goibela, ez arraroa, eta, eskolako psiko-


SKATERRAK

22

logoak esan ziona gorabehera, behin harremana sortuta, erraza zen berarekin hi tz egitea.

—Noizean behin, ez duzu gogorik izaten kalera jolas-tera irteteko?

—Ez.—Adrian, harremana izan behar duzu zure adineko

beste neska-mutil ba tzuekin. Arazoren bat izan duzu haiekin? Zirika tzen ibili zaizkizu eskolan?

—Ez, ama, benetan, ondo nago.—Seme, denbora asko ematen duzu e txean sartuta,

eta hori ez da osasunerako ona. Joan den asteburuan ez zenuen kalea zapaldu ere egin, ogiaren eta egunkariaren bila joateko eskatu nizun une txotik aparte.

—Ez zaitez arduratu: eskolan kirola egiten dut, eta luzaketak ere egiten ditut hemen, nire logelan. Fisikoki ondo nago, ama.

—Bai —esan zuen berak, pen tsakor—. Eta zer moduz zure anaiarekin?

—Beti dago haserre nirekin, baina nik ez diot ezer ere egin. Pasatuko zaio —eran tzun zuen mutilak, ziurtasun osoz.

«Hara..., irakasleek bezala egiten dit berba», pen tsatu zuen amak.

Rembrandten talde-erretratu baten erreprodukzioa zeukan oheburuan, bai eta Batmanen argazki bat ere handik gertu, bi irudiak modu bi txian uztartuta.

Emakumeak hi tz egokiak bilatu zituen: —Adrian, ondo irudi tzen zait irakur tzea gusta tzea,

eta ez dizut eskatuko zaletasun hori albo batera uzteko, baina ezin zara egun osoan bizi liburuen eta ordena-gailuaren munduan.


ERTZEAN

23

—Ni ez naiz bizi liburuen munduan. Eskolara joaten naiz eta e txeko lanak egiten ditut.

—Ez da hori kontua, seme: anaiarekin eta nirekin ere hi tz egin behar duzu.

—Zuei ez zaizue gusta tzen niri gusta tzen zaidana.—Ondo da, baina familia bat gara.—Niri irakur tzea gusta tzen zait.—Jainkoarren, u tziozu soilik zeure buruarengan pen-

tsa tzeari, eta lagundu iezadazu.—Zuk esaten didazuna egiten dut nik. Beren artean, berriz ere ager tzen hasia zen hesi hura,

nola gainditu ez zekiena. Eman zioten aholkua gogo-ratu, eta hormara begira geratu zen. Saguzar-gizona bere buruaren gainetik zebilen hegan.

Orduan, esan zion:—Adrian, sarriagotan elkartuko zara neska-mutile-

kin, eta noizean behin aire librea arnastuko duzu. Ho-rrek ondo egingo dizu, eta gure familia-bizi tzari ere la-gunduko dio.

—Zer esan nahi duzu?—Bihar bertan kirol-talderen batean apuntatuko zai-

tut. Zeuk aukeratu zeinetan.Mutilari liburua lurrera erori zi tzaion ia.—Nik ez dut inongo taldetan jokatu nahi!—Ona da.—Ez da ona nire tzat! Ez zait gusta tzen!!!—Elkarbizi tzen ikasi behar duzu, eta horrek lagundu

egingo dizu.Emakumeak ez zuen semearen erreakzio hori espero;

inoiz ez zuen hain haserre ikusi.—Ez dut halakorik egingo!


SKATERRAK

2424

—Erabakita dago: ezin duzu hainbeste denbora igaro bakarrik; erotu egingo zara. Egon lasai; bihar dena beste era batera ikusiko duzu —esan zuen, pul tsuari eu tsiz eta ahal zuen bezain serio begiratuz semeari.

Isiltasun larriko zenbait segundoren ostean, i txura batean, semeak amore eman zuen. Liburua mahai gai-nean u tzi eta ohean sar tzen hasteko keinua egin zuen. Ama al txatu egin zen, eta mutila izaren artean nola sar-tzen zen ikusi zuen. Gero, argia i tzali eta musu eman zion burugainean. Baina logelako atea ixtear zegoenean, argi eta garbi en tzun zuen semearen aho tsa:

—Ez dut inongo taldetan jokatuko.


skaters 1 tripa euske Correccions - Edebe · 2013. 9. 9. · nua rekin, eta argi u tziz atea...

Documents

Transcript of skaters 1 tripa euske Correccions - Edebe · 2013. 9. 9. · nua rekin, eta argi u tziz atea...