Xornal Nº11 Informacion Obreira

O PP entrou coma un tsunami apoiadopola ficción das quendas bipartidistas, poladesesperación máis absurda que fai pensaraos e ás votantes que mudándolle a pel aoraposo vai deixar tranquila a capoeira. Poisnon, demostrouse que o deseño estáperfectamente cadrado, para o PSOEunhas reformas e para o PP o resto; nadamudou no reino do capital.

A nova Reforma Laboral (xa perdemos aconta da cantas van, xa perdemos acapacidade de preguntármonos para quese fan e por que as hai que negociar) tenmáis importancia nas súas intenciónsagochadas que nas explícitas.

Sen quitarlle importancia ao abaratamentodo despedimento, á mobilidade funcional,á mobilidade xeográfica, ás novas fórmulasde contratación... non cabe dúbida de que aintención primeira da reforma é acabar coanegociación colectiva, camiñar cara anegociación individual das condicións detraballo nun combate desigual que levaráao escravismo.

Ábrese un novo deseño de Europa, odesexado polo neoliberalismo, no que si vaihaber dúas velocidades: a dos produtores deman de obra barata e escrava e a dosprodutores das mercadorías para osescravos e escravas. Se queremos reverteresta situación non hai máis camiño querecuperar Grecia, é dicir, a praza, a rúa e oseu exemplo de loita ata conseguirmosderrubar os muros do sistema.

Esta Europa non serve, o euro non serve, osistema non serve.

O vindeiro 29 de marzo a CUT, xunto coaCIG, CNT e CGT convoca unha folga xeralen Galicia para dar un paso cara adianteneste camiño da dignidade, no camiño dooptimismo e da confianza que gañaremosna loita polo común. Que a folga sexa unéxito depende de que todos e todas nósqueiramos gañala, e para conseguilodebemos transmitir unha mensaxe quefale da súa necesidade, que fale da súavalidez coma ferramenta de contestación econtención das medidas do capital.

11

EDITORIAL

Non hai máiscamiño querecuperarGrecia, é dicir,a praza, a rúa eo seu exemplode loita

As traballadoras e traballadores doservizo de limpeza da Universidadecompostelá veñen de celebrarunha das primeiras vitorias sobre oentente patronal-Xerencia daUniversidade, que se concreta naretirada do Expediente deRegulación de Emprego deredución de xornada quepemanecía sobre a mesa.

Unha vitoria acadada namobilización.A presión colectiva, conducidanunha estratexia de ocupaciónpermanente das rúas paraplantarlle cara á Universidade e áempresa CLECE SA, conseguiu que

os mecanismos represivosdesenvoltos por estes dous axentesque sistematicamente chamaron áactuación policial fronte ásprotestas (vulnerandoreiteradamente o principio deautonomía universitaria) non fosensuficientes nin para frear, nin parainvisibilizar un programa de loitacontundente e unitario contra osrecortes de persoal que promovía aUniversidade.

Neste programa de mobilizaciónscabe resaltar a ocupación, opasado 10 de febreiro, dasinstalacións da xerencia da USCpor parte de 60 traballadores e

traballadoras, entre consignascontra a rebaixa dun millón deeuros na contrata da limpeza.Demandas que non se limitaronao campus de Compostela e forontamén levadas á celebración deSanto Tomé de Aquino en Lugo,con presenza de duascentaspersoas empregadas na USC nosdous campus.

Unha Universidade neoliberal e clasista.A CUT manifestoureiteradamente, durante odesenvolvemento deste conflito,que a tallada económica sobre acontrata da limpeza non sóreviste o carácter neoliberal dundesarme «común» dos servizospúblicos, senón tamén partedunha actitude consciente doReitorado dirixida a demostrarque as institucións universitariasgalegas seguen a manter unhadivisión interna estruturada enclases, onde as de abaixo,limpadoras e mulleres, son asinvisibles, e polo tanto, asprescindibles.

O XORNALINFORMACIÓN OBREIRA

páx. 4INFORMACIÓN SINDICAL11

LIMPEZA DA USCTUMBA O EREpor CUT

Así, mentres o Capítuloorzamentario do persoal propio daUniversidade se manténconxelado, e invisten máis de800.000 euros en nomear novasCátedras, practícase un recorte demáis dun millón de euros anuaisna Contrata da Limpeza, que tantoa USC como CLECE SA, empresaconcesionaria, pretenden que saiadas costas das traballadoras etraballadores.

A CUT manifesta dúbidas.Malia que a CUT comparte aalegría desta nova conquistacolectiva non deixou de manifestaras súas dúbidas sobre o alcance dascondicións de paz social queempresa e USC interpoñen para aretirada do ERE, que si foronasumidas pola maioría do Comitéde Empresa. Con todo, a CUTcomprometeuse diante daasemblea xeral de traballadoras e

traballadores a manter unhaposición estrita de unidadesindical para mitigar os efectosdesta tallada mentres dure anegociación. Non dubidaremos enacender de novo as máquinas damobilización colectiva e pór todo onoso esforzo na dirección dereiniciar as mobilizacións contra aUSC e conseguir anular o recorteeconómico unha vez concretadasas medidas temporais de redución.

A dirección de Santos non tivo queesgotar os prazos do período deconsultas do Expediente deRegulación de Emprego para verestampadas no documento final assinaturas dos delegados edelegadas da CIG e CCOO, aprimeira delas con representaciónmaioritaria na empresa.

A Sección Sindical da CUT opúxosedende o principio a esta medida,aínda máis gravosa no contextodesta empresa que contablemente

vén obtendo beneficios reiterados,mesmo no último exercicio(2011), o que a sitúa por riba damedia dos relatorios contablesoficiais do sector.

Con todo, o que máis sorprende foio compromiso da CIG por negociarun ERE de redución de xornadaprocurando minimizar os efectospara venderlle ao cadro de persoalunha suposta redución de«impacto cero», e facilitar así osaxustes que a patronal propón

para o inmediato, cunha vontadeimplícita de os ver consolidados.

A vitoria da maioría sindical (coapoio de CCOO) propicia ao ERE naAsemblea Xeral de Traballadoras eTraballadores foi manifesta, con só28 votos en contra sobre un cadrode persoal de máis de 150compañeiras e compañeiros.

A CUT seguirá sensibilizando aostraballadores e traballadoras sobreos efectos nocivos dos Expedientesde Regulación como quintaesenciada reforma neoliberal do mercadode traballo, e seguirá situándose encontra de entregar de balde oconxunto de dereitos colectivos, aotempo que parabeniza á nosasección sindical de SANTOS SL, quepuxo a súa voz crítica contra estamedida, nunha empresa condenadaxa por vulneración da liberdadesindical dun dos nosos delegados,onde a disidencia non resulta doada.

páx. 5 INFORMACIÓN SINDICAL

CIG E CCOO ASINAN ERE EN SANTOS

por CUT

O Comite de Empresa do servizode limpeza hospitalario doscentros Clínico e Xil Casares dacidade de Compostela, vén de seadherir de xeito unánime na súaxuntanza extraordinaria áconvocatoria de Folga Xeral que o

sindicalismo nacionalista lanzapara o vindeiro 29 de marzo do2012.

A proposta, que parte da CentralUnitaria de Traballadores/as e aCIG, será trasladada a máis centros

de traballo, co obxectivo de acadaros compromisos dos diferentesComités de Empresa namobilización das traballadoras etraballadores contra as medidasantiobreiras da alianza Patronal-Partido Popular.

A LIMPEZA HOSPITALARIA DO CLÍNICO SÚMASE Á FOLGA XERALpor CUT

A REFORMALABORALPOLO MIÚDO

intermediación laboralAutorízase ás Empresas deTraballo Temporal (ETT) paraactuar como axencias privadasde colocación.

contrataciónOs contratos de formación eaprendizaxe poderán facerse contraballadores/as de até 30 anos(sen límite de idade para persoascon discapacidade), durante otempo no que o Estado teñaunha taxa de paro superior ao15%. A duración dos mesmospoderá ser de 3 anos. O tempo detraballo efectivo mantense no

75% da xornada, pero só para oprimeiro ano, no segundo eterceiro pode chegar ao 85%.

Créase o contrato indefinidoprecario. Nas empresas conmenos de 50 persoasempregadas créase un novo tipode contrato cun período deproba de 1 ano, durante o cal apersoa traballadora pode serdespedida sen ningún tipo deindemnización. Para as persoasparadas, a empresa poderádeducir fiscalmente o 50% daprestación por desemprego quetivese por cobrar. A

desempregada poderá cobrar o25% da prestación que llequedaba, compatibilizándoa cosalario. Deste xeito, prexudícaseaos desempregados senprestación e incentívase aconsumición do 50% dasprestacións de desemprego poloempresariado.

O contrato a tempo parcialrefórmase para permitir arealización de horasextraordinarias (co límite legalen proporción á xornadapactada).Permítese que as persoas


por CUT

O pasado 10 de Febreiro o Goberno do PP aprobou por decreto unha reformalaboral “extremadamente agresiva” como o propio ministro de Economíarecoñecera previamente, ademais de “revolucionaria” e “histórica” como ostitulares da prensa da dereita se encargaban de cualificar. O Decreto 3/2012vén continuar a rota iniciada polo goberno de Rodríguez Zapatero de ataquecontra os dereitos de todas as traballadoras e traballadores que nin sequerapresenta garantía ningunha de conducir aos obxectivos que se marca(nomeadamente, a redución do desemprego).

As medidas aprobadas suporán unha transformación substancial nadistribución de poder de decisión entre empresa e traballador. Podemosagrupalas segundo o ámbito de actuación: intermediación laboral,contratación, despedimento, desprotección interna e negociación colectiva.

desempregadas que cobranprestación poidan facertraballos sociais sen percibircompensación económica. Estamedida pode suplir necesidadesde contratación naAdministración pública.

despedimentoAs causas económicas quepermiten á empresa xustificardespidos procedentesconcrétanse na diminuciónpersistente de ingresos ouvendas durante 3 trimestres. Aindemnización baixará a 20 díaspor ano, cun tope de 12mensualidades do salario.

As mesmas causas económicas,técnicas, organizativas e daprodución que pode xustificar oempresario para iniciar undespedimento procedente(individual ou colectivo) seránaplicables na AdministraciónPública ao persoal laboralcontratado (non funcionariado).Para as causas económicas seentenderá a insuficienciapresupostaria persistentedurante 3 trimestresconsecutivos.

Os ERE xa non terán que serautorizados pola Autoridade

Laboral. A decisión empresarialprevalecerá tras o período deconsultas e non quedará outrasaída que os tribunais.

A indemnización por despidoimprocedente pasa axeralizarse a 33 días por anotraballado cun máximo de 24mensualidades. As persoastraballadoras cun contratoindefinido previo ao 11 defebreiro de 2012 (data depublicación do Decreto deReforma laboral) calcularán asúa indemnización aplicándolleao tempo anterior ao 11/02/2012a indemnización de 45 días porano e, ao posterior, aindemnización de 33 días porano. O tope para amboscómputos será de 42mensualidades.

Desaparece o dereito ao cobro dosalario de tramitación nosdespedimentos improcedentes(só será percibido en caso deexistir readmisión na empresa).

As faltas, aínda xustificadas,superiores ao 20 por centodurante dous meses consecutivosou ao 25 por cento en catromeses discontinuosnun períodode 12 meses, poden ser motivode despido procedente(indemnización de 20 días porano traballador)

desprotección internaNa distribución irregular daxornada ao longo do ano, dásedereito á empresa a distribuírunilateralmente o 5% da mesma.

A mobilidade funcional nonestará restrinxida a categoríasprofesionais equivalentes. Ocambio de funcións no posto detraballo só quedará limitadopolas titulacións académicas ouprofesionais esixidas dentro domesmo grupo profesional. Paramobilidade a outro grupo teránque demostarse causas técnicasou organizativas.

Amplíanse as causas(económicas, técnicas,

organizativas ou da produción)polas que a empresa pode aplicarmodificacións substanciais dascondicións laborais (salario,xornada, horario e distribuciónde tempos, réxime de quendas,mobilidade funcional alén dogrupo profesional). Redúcese a15 días o período de antelaciónmínimo entre a notificación porparte da empresa e a data na queas novas condicións se fanefectivas.

En materia de suspensión docontrato de traballo e reduciónda xornada por causaseconómicas, técnicas,organizativas ou produtivas,suprímese o requisito daautorización administrativa.

Negociación colectivaFacilítase o descolgue doconvenio colectivo enconcorrencia de causaseconómicas, técnicas,organizativas ou da produción.Só con que exista diminucióndos ingresos ou vendas durantedous trimestres, xa se admitiráa existencia de causaseconómicas que xustifiquen oincumprimento dos acordoscolectivos.

Priorízase o convenio colectivode empresa. A regulación dascondicións establecidas nunconvenio de empresa teránprioridade aplicativa respecto doconvenio sectorial estatal,autonómico ou de ámbitoinferior nos acordos máisrelevantes: salarios,compensación das horasextraordinarias, retribuciónespecífica do traballo a quendas,horario e distribución dostempos de traballo, sistema declasificación profesional emedidas de conciliación coa vidapersoal e familiar.

Límite de dous anos (desde asúa denuncia) á ultractividadedos convenios. Trascurridos osdous anos, aplicarase, se existe,un convenio de ámbitosuperior.



Dísenos que adefensa da empresa é tamén o das persoasempregadas. Porén, é difícil buscar algúnprecedente histórico,no cal acentuar odesequilibrio nasrelacións laboraisconduza áprosperidade e aoprogreso, xa sexa daclase traballadora,como da sociedadeno seu conxunto

VALORACIÓNGLOBAL

Ademais de todas as medidas antescitadas, o decreto da reformalaboral aproba múltiplessubvencións e bonificacións para oempresariado, deixando ás claras oposicionamento clasista que omotiva. E é que esta reforma é unhamodificación profunda dos dereitosdas traballadoras e traballadores nadirección única da protección dosintereses da patronal.

Dísenos que a defensa da empresaé tamén o das persoas empregadas.Porén, é difícil buscar algúnprecedente histórico, nesta ou

noutras xeografías, no cal acentuaro desequilibrio nas relaciónslaborais conduza á prosperidade eao progreso, xa sexa da clasetraballadora, como da sociedadeno seu conxunto.

O verdadeiro obxecto desta reformanon é a creación de emprego, comoa estratexia comunicativa nosvende. Trátase da protección doempresariado nun contexto de crisesistémica, agravado coa certeza deatopármonos nun punto de nonretorno, isto é, a constatación deque a recuperación está lonxe deproducirse.

Se os intereses do Goberno fosen acreación de emprego non haberíaxustificación algunha para o restode políticas que se veñen

aprobando. Por exemplo, seríadifícil encadrar unha reforma dosector financeiro que buscaconcentrar a actividade en dous outres grandes bancos, cuxaactividade preferente son osgrandes mercados, cortando fontesde financiación e, polo tanto, decreación de postos de traballo.

A reforma laboral non é outra cousaque o seguinte paso na imposicióndun novo modelo económico esocial (que ben poderiamoschamar «saída da crise»), no quequeren que traballemos máis pormenos salario, que non teñamosningún poder de negociación e queesteamos desprotexidos cando oempresario queira cambiarnostarefas e funcións, lugar de traballoou horario.


Non hai trimestre no que oGRUPO PESCANOVA deixe deanunciar un novo aumento dosseus beneficios ao tempo quemarca unha política laboral quecamiña cara ao escravismo:despide traballadores etraballadoras incómodas, paga ashoras extra (non seremos nósquen as defenda) por debaixo doconvenio, divide o colectivocreando novas empresas pararestar forza á representación dostraballadores e traballadoras... epor suposto pretende ser tamén aprimeira en aplicar a novareforma laboral.Esta política empresarial só tivo aoposición clara e contundente dosdelegados e delegadas da CUT nas

diferentes empresas ao non asinara suba salarial ligada áprodutividade e rexeitar de planoas manipulacións e presións daempresa.

O resto dos sindicatos, coaexcepción da CIG, fixéronlle oxogo á patronal aceptando aprodutividade como referenciasalarial, abrindo así o camiño caraao escravismo. Pero houbo unhaexcepción no GRUPO PESCANOVAe non foi outra que a deFRIVIPESCA CHAPELA EFRIVIPESCA PORRIÑO, osfrigoríficos onde a CUT ten arepresentación sindical e ondeDavid venceu a Goliat. Os nososcompañeiros, co apoio maioritario

dos traballadores e traballadoras,plántaronlle cara á empresa econvocaron folga indefinida aorexeitar de plano a produtividade.O día anterior ao comezo da folgachegouse a un acordo na mesa denegociación onde a empresaretirou a produtividade comoreferencia salarial, accedento aunha suba do 2,5%.

Demostrouse unha vez máis quecando o colectivo fai forzaconxunta nunha mesma dirección,con determinación e insistencia,acaba gañando a batalla por moipoderoso que pareza o inimigo.Sirva pois de exemplo para ofuturo porque a nosa dignidadenon ten prezo.


GRUPO PESCANOVA:BENVIDOS E BENVIDAS AO ESCRAVISMOpor CUT

A empresa que pretende ser modelo de concordia e bo facer de cara aopúblico en realidade ten un comportamento ben distinto de cara aos seustraballadores e traballadoras.


Despois da II Guerra Mundial, aselites financeiras e industriaisalemás e francesas levaron por fina bo termo as recomendacións deKautsky medio século antes: unpacto entre as respectivas grandesburguesías nacionais que evitase atentación dunha nova soluciónbélica aos conflitos xerados polacompetencia económica entre asdúas potencias. Coutada, xanaquela altura, a vía da expansiónimperialista sobre terceiros paísesdespois dos procesos dedescolonización dos cincuenta esesenta en África e Asia, e baixounha nova orde mundial ondeimperaban, por primeira vez, dúaspotencias extraeuropeas, a URSS eos USA, a única saída posible paraestes países era a colaboración nastarefas de reconstrución e oreparto amigable do mercadointerior europeo. Esta sería aanálise que daría lugar, so omecenado dos USA (plan Marshall)primeiro á CECA, despois aoTratado de Roma e finalmente áComunidade Económica Europea.

A este centro duro da primeira CEEforon incorporando logo países daperiferia europea, Irlanda, Grecia,España e Portugal que, mediante ogancho dos fondos decompensación, renunciaban áspolíticas proteccionistas do seumercado interior e aos complexosindustriais nacionais detitularidade pública (reconversiónindustrial dos anos 80, peche deestaleiros, metalurxias e minas).Desta maneira, baixo a doutrina doneoliberalismo que daquelaempezaba a dominar a eliteintelectual occidental no que sedeu en chamar pensamento único,a ideoloxía que mellor conviña aosintereses da burguesía dos paísesdominantes foille imposta aos

países da súa periferia, que pasarona malvender as súas empresaspúblicas, so a mentira da súasuposta incompetencia, parabeneficio da banca nacional, que xadaquela empezaba a cartelizarse e,sobre todo, dos intereses daoligarquía capitalista foránea. Endefinitiva, despois de todo esteproceso, España pasou de ser aduodécima potencia industrial aprincipio dos oitenta á vinteava afinais dos noventa. A únicasolución posible para estes paísesfoi entón a terciarización forzosada economía (turismo e sol), omedre do sector financeiro (nunproceso monopolístico a piques deculminar agora coa privatizacióndo que quedaba da banca semi-pública: as caixas de aforros) e, porsuposto, o engorde suicida domercado inmobiliario. Eran os anosdo famoso pelotazo durante oscales o daquela ministro deEconomía, Carlos Solchaga,presumía de que España era o paísda CEE onde máis rico podíachegar un a facerse en menostempo e nos que Felipe Gonzálezanunciaba triunfal o novo dogma:os tempos das nacionalizaciónspasou, estamos no tempo dasprivatizacións.

Non fai falla ser un economistaexperto para intuír que un modeloeconómico semellante erainsostible a longo prazo, comoestamos a comprobar hoxe. Porén,a cobiza sen límites dun sistemabaseado no lucro a toda costa nonfai cálculos a longo prazo, nin sepreocupa por efectos colaterais: así,mentres condenan un país enteiroá miseria, como Grecia, e instauranno poder un presidentemonicreque, os banqueiros alemánsseguen contando cada euro que llesdeben sen se inmutar. Esta é

verdadeira natureza feroz, caníbal eantidemocrática dun Capital quehai moito tempo decidiu ser o máisrico do cemiterio cara ao que nosconducen a todos.

Con todo, neste dous mil e doce acatástrofe é inevitable pois ninvendendo a Acrópole poderánpagar os gregos a débeda contraídapola burguesía local cos bancosalemáns para comprar Audis. O seudefault afectará en primeiro lugaraos bancos alemáns e franceses,que son os seus principaisacredores, e desde aí contaxiaraserapidamente cara países periféricoscomo Italia e España, xa agoramesmo en perigo. Será entónchegada a hora da verdade para omovemento obreiro grego, que xaleva dous longos anos preparandoese momento. Entón, no mellordos casos, tomarán o poder,cancelarán o pago da débeda,nacionalizarán a banca, impedirána fuga de capitais e volverán aodracma. No peor dos casos, se omovemento obreiro grego fracasa,o futuro de toda a clase obreiraeuropea será equivalente ao doshabitantes dos barrios obreiros deNova Orleans tras o paso doKatrina: volvermos todos ao séculoXIX pero cun móbil na man.

O movemento obreiro galegotamén debe empezar a prepararsepara a dura batalla que se vailibrar nos vindeiros meses, serádecisiva, neste sentido, artellarunha alianza de clase coMovemento 15-M para poder facerfronte así a un goberno do PP enmaioría absolutísima e que nonpara de recrutar máis e máispolicía (30 mil na últimaconvocatoria). Son previsibles unsalto cualitativo na represiónpolicial (lembrar aquí aos nososcompañeiros Telmo e Miguelencarcerados co fin intimidar edisuadir a parte máiscomprometida do nosomovemento) e un aumento dacontaminación informativa polaprensa do réxime (como hai poucocontra militantesindependentistas). Pero, aínda así,a clase obreira galega non vaiagardar catro anos máis para facerfronte á actual predación dos seusdereitos. O noso futuroconquístase na rúa, non nas urnas.

O CAMIÑOCARA A GRECIApor ALBERTO LEMA

Cando pensar é a primeira formabaixo a que comeza omovemento cara á igualdade, émáis aconsellable do quenecesario, poñamos por caso, quenon faga parte das nosaspreocupacións analizar o lugarque ocupamos nas relacións deprodución. Cui prodest?. Enconsecuencia, tampouco seráunha das advertencias queatopemos decote nas páxinas dosxornais, bisbando ou a microaberto nas tertulias radiofónicas,o feito de reflexionar ao redor dopapel que o sistema desexa quedesenvolvamos dentro da clasetraballadora. Vivimos no mellor dosmundos posibles. Se cabe, enprime time dende a televisiónnon nos van recomendar quebotemos a pacer a mente sobre anosa adscripción á clasetraballadora galega. Consumimos,logo existimos. Quizais estes sexanalgúns dos síntomas da divisióndo traballo, da alienación e dacolonización da que asfuncionarias non somos alleas.Don´t worry, be happy. Porén eneste sentido, cremos que éoportuno deitar, onde acomunicación non estásupeditada a ser o altofalante dacirculación mercantil e daabstracción monetaria, osseguintes apuntamentos sobre afunción que nos endiñan osgobernos neoliberais, que baixoa polifonía de siglas alternanpara executar o ditado do capitalfinanceiro. Eppur se muove.

De seguirmos o silabariosistémico, tendo como punto departida a súa lóxica, sería bendoado bocexar unha máis queenganosa xeografía na que osfuncionarios ocupásemos unlugar preferencial dentro da clasetraballadora: os privilexiados domercado de traballo. Unha sortede beautiful people. De feito, ascondicións laborais dastraballadoras públicas nalgúnsaspectos, nunca na súa totalidade,non son mellores que as quepodemos atopar noutrascompañeiras. Este argumento éreversible, polo que falar destafasquía exclusivamente tenvocación de mantra. Pero acuestión non é esa. Non nosequivoquemos. O asunto non éoutro que enfrontar e restar cogallo de desautomatizar asolidariedade, provocandofracturas onde non pode habelas.Endemal, ese espazo no que senos confina, e no que por vecesnos autorrecluímos , unha claseprivilexiada dentro da clasetraballadora, é resultado dodeseño táctico que o liberalismoemprega nas súas diferentesformulacións históricas coobxectivo de esfarelar o proxectodo proletariado paraconstituírmos a emancipación, aliberación de todas e todos. Xaque, fundamentalmente, ocapitalismo sabe que o inimigodividido é un inimigo derrotado.E a división debilita, abofé quedebilita.

Mais esta debilitación, que ten asúa cerna na sectorialización, nadivisión e no confrontamentodos que vendemos a nosa forzade traballo, desprégase en dúasdireccións e maniféstase baixopredicados xa coñecidos de vello.Por unha banda, arelan chantarno noso centro de gravidade oinstinto de conservación e adesmobilización a través dadesidentificación coa clasetraballadora como únicohorizonte posible no marco dasrelacións laborais. Por outrabanda, a través dofraccionamento, devecen porcrear as condicións favorables nointerior das que nada temos parafomentar unha estrutura quereproduza, do mesmo xeito queo faría un espello, o conxunto dasociedade. Os mapasfundaméntanse na reprodución aescala. Esta desviación da loitade clases, que é levada aointerior da clase traballadora, é afarsa baixo a que aparece aalienación da man duntardocapitalismo que fica destexeito san e salvo pola vía dainvisibilidade e danormatividade. Non só nonvisamos os nosos actossubstraídos dos nosos intereses,senón que o inimigo se colocafóra de campo, trasladándonos asúa función ao seo de todas asdesposuídas: a clase traballadorarebélase contra si mesma. Así asmulleres, ao se incorporaren aotraballo asalariado, son unhaameaza. As estranxeiras,calquera outro traballador, é unadversario hostil.

Tendo en conta esta perspectiva,cómpre máis que nunca que astraballadoras públicasrespondamos estas agresións, parao que temos que pór en valor asferramentas útiles que temos aonoso alcance. Xa que logo, pensar,organizarse, decidir e actuar noseo das clases traballadoras destepaís é o único camiño quepodemos percorrer osfuncionarios para inserírmonos eaxudar no proxecto deemancipación nacional e de clase.


O INIMIGOINVISÍBEL

por RAFA BALADO

O león é, segundo din, o rei daselva. Pero había lugares nos queas arañas vivían en paz, a pesaresde que, de cando en cando, o leónviaxaba polos seus territorios eintentaba destruír a súaconvivencia. O león non entendíaque as arañas puidesen vivir senaterse ás súas ordes. Onde o leóngobernaba, o resto dos animais sópodían deixarse comer por el.

Houbo un tempo no que as arañasestaban tan organizadas que oleón tivo medo. Daquela, o rei daselva ofreceulles un acordo conparte das demandas polas queloitaban había tempo: “Dareivostraballo seguro, sanidade,educación, servizos sociais, paravós e para os vosos, deixarei queelixades aos vosos representantese subvencionareinos para que

poidan dedicarse plenamente ásúa función”. Houbo gran debateentre as arañas: unhas decididas aaceptar o ofrecido e outrasopóndose, por consideraloinsuficiente ou temendo as malasintencións do león. As arañasopostas ao pacto entablaron durasbatallas, e moitas morreron.Cando o león creu acabar coasarañas rebeldes declarou a “pazanimal”.

Contan que, a partir de entón, nachamada “selva do benestar”, asarañas estiveron máis divididasque nunca. Unhas tiñan quetraballar a cotío, mentras queoutras privilexiadas, por serenelixidas representantes, vivían sendar pau á auga. A tal punto chegoua división que co paso dos anos asarañas preguiceiras foron

perdendo parte das súas patas ataconvertérense en cigarróns.

Chegou un intre no que as arañasxa non vían aqueles bechos comoda súa especie. Os cigarrónsestaban todo o día a mandar, senrañala e a lamberlle o cu ao reileón. Pero as arañas quedarandesorganizadas e desanimadasdespois das últimas loitas.

Como o león comprobou adebilidade das arañas, decidiudarlles o golpe definitivo.Convocou aos cigarróns e deullesinstrucións: “A cousa vai mal,decídelle ás de oito patas que haique traballar máis. Todas teñenque achegar o ombreiro parapoder pagar o que lles concedín.Ademais, como teño moita fame,voulle comer unha pata a cadaunha”, e, acto seguido,ameazounos con deixar depagarlles se non convencían ashabitantes das arañeiras.

E alá van os cigarróns a convenceras arañiñas. Algunhas protestarone os cigarróns tentaronconvencelas: “só vos han comerunha pata, peor sería que voscomeran enteiras, non?”, “Ollo!Que podemos perder o que temos”.As arañas, desconcertadas,aceptaron e asinaron o pacto paraevitar males maiores.

Pero o león era insaciable, despoisdunha pata, comía a segunda, aterceira…As arañas andaban coxas.Só os cigarróns vivían acomodadosfacéndolle as beiras ao rei. Asarañas desesperadas empezaron afalar: “O rei vai acabar con nós…Os cigarróns non son dos nosos…Cando quedemos sen patas o leóncomeranos enteiras…”.

Este conto acaba coas arañasreunidas en asemblea para decidir.Na selva corre o rumor de que asarañas lle perderon o medo ao leóndespois de acabaren cos cigarróns.

1 Este panfleto, de autoría anónima, foiatopado na taquilla dunha fábricadesmantelada por un ERE despois dedonar todos os beneficios a unhafundación monárquica.


páx. 16OS ANÓNIMOS DA FÁBRICA

AS ARAÑASE O LEÓN(FÁBULA SINDICAL)1

«As arañas, de uniren as súas arañeiras, poderían matar a un león»Proverbio etíope

11

Dende as súas orixes nos anos 60até o día de hoxe, o movemento deliberación popular saharauí no seuconxunto demostrou dabondo queo status quo actual non é unhacasualidade histórica.Fundaméntase principalmente nasúa gran capacidade de adaptaciónás circunstancias que xurdiron aolongo destes 37 anos, na xenialhabilidade das mulleres do nosopobo para reinventarse e, contratodo prognóstico, construír unharesistencia no exilio; no sacrificio ea solidariedade colectivos,deixando atrás as históricas loitastribais; na silenciosa espera, caladaa paus nas Zonas Ocupadas; naasimilación, aínda á forza, deconceptos totalmente alleos á nosa

organización social como foron oestado e as fronteiras.

Hoxe en día a situación xeopolíticaé ben diferente a daquela. Un murode máis de 2.000 quilómetrosdivide o Sáhara Occidental de nortea sur, o cal ten a macabra marca deser o máis grande do mundodespois da muralla chinesa. Aproporción entre colonos eautóctonos nas zonas ocupadassupera o 11 a 1. Os recursosnaturais, abundantes en peixe eminerais, están a ser espoliados evendidos a cambio de armas paramasacrar a poboación. Mentrestanto, o xenocidio contra apoboación saharauí non supónningunha novidade aos ollos da

opinión internacional, cegada polamáquina de propaganda marroquí.Porén, o factor chave é o tempo.Dende o cesamento do fogo de1988, Marrocos soubo administrarmaxistralmente os tempos ao seuantollo para refrear o proceso,pospoñendo o referendo deautodeterminación en variasocasións até levar a pelota ao seutellado ante os ollos das NaciónsUnidas, claros cómplices daestratexia alauita. A ONU, e máisconcretamente o seu Consello deSeguridade, formadopermanentemente por Francia,USA, o Reino Unido, China e Rusia,non achega ningunha seguridadepara as aspiración do pobosaharauí; e non soamente iso,senón que acaba de desacreditarsemáis se cadra ao aceptar a Marrocoscomo membro provisional.

Así, a esperanza do pobo saharauíreside na súa capacidade pararevolucionar o conflito contandoexclusivamente co seu patrimoniohumano. A mostra de que isto non éunha utopía reflíctese enantecedentes como o campamentode Gdeim Izik, que en novembro de2010 converteuse nunha dignaxénese das chamadas primaverasárabes; así como reivindicar, aíndacon clara inferioridade de forzas,publicamente e sen farois, o seudereito a conquistar a independenciapolos medios a que teña acceso.

páx. 17 MOVEMENTOS SOCIAIS

UNHA ALDEADE IRREDUTIBLESNÓMADES

«Unha man soa non aplaude»Proverbio saharauí

por FADI MBÁREK

1A evolución e xestión da crise

Na CUT analizamos esta crisedende os seus inicios, a finaisdo ano 2007, coma unha crisede carácter sistémico. Omodelo produtivo capitalistado século XXI, baseado nocapital especulativo, levou aoestoupido que hoxe estamos apadecer.

A xestión da crise quedou nasmans dos mesmos que crearonas condicións para que estaaparecera, é máis, as soluciónsaportadas polos politicos deturno foron fortalecer elexitimar aos causantes damesma crise, chámenseorganismos internacionaiscomo FMI, Banco Mundial... ou a banca en xeral.

Estamos xa no ano 2012 e o quealbiscamos no horizonte é unharecesión sen tregua, recesiónque imos pagar os traballadorese traballadoras. A única saídapara este laberinto é cambiar omodelo produtivo neoliberal ese alguén pode facelo somosnós, a maioría social.

29DE MARZOFOLGA XERALpor CUT



2As súas mentiras

O xestores do capitalismo, édicir, os políticos, utilizan undiscurso demagóxico no quepretenden culpabilizar á clasetraballadora da situación queestamos a vivir. A finalidadenon é outra que asumamos aresponsabilidade da crise epolo tanto o pago da mesma.Mentres, os verdadeirosculpábeis seguen acumulandoganancias (aumentou oconsumo de produtos de luxo,aumentaron as fortunas dosmillonarios, aumentarons asganancias das grandesmultinacionais, aumentan osbeneficios da banca...)

3 Por que minten?

Porque precisan manter o seuestatus, precisan seguiracumulando capital e para isoprecisan convencernos de queas súas medidas contra nós soninevitábeis: recorte do gastopúblico, privatización dasanidade e da educación,reformas laborais,discriminación de xénero, mande obra escrava... Aproveitan oestado de shock no que nosatopamos (shock derivado dafin do soño capitalista para aclase traballadora e derivadodo adormecemento interesadoda ideoloxía coa complicidadeda esquerda oficial) paraimpoñer un ritmo de reformassen freo.

4 Que ocultan?

Ocultan que o gasto social doEstado español é dos máisbaixos da Unión Europea,

ocultan que a débeda é baixa,ocultan que a función públicaten moitos menos empregadosque calquera outra en paísesdas condicións do español,ocultan que as grandesfortunas son das que menostributan da Unión Europea,ocultan que as entidadesbancarias evaden cartos nosparaísos fiscais, ocultan que osalario perdeu un 20% de poderadquisitivo nos últimos 10anos, ocultan que a nosasubsistencia e consumoabsurdo estivo sostido nocrédito porque non tiñamoscartos, ocultan que atemporalidade laboral vai enaumento dende os anosoitenta, ocultan que o 50% damocidade está no paro e oresto en traballos precarios;ocultan que as sucesivasreformas laborais sóempeoraron as condiciónslaborais dos traballadores etraballadoras, cargaron ascontas públicas en beneficiodos descontos á patronal edestruíron emprego. Minten eocultan.

5Por que debemos ir á folga?Preguntas e respostas

O discurso dos diferentesgobernos, da cor e daadministración que sexan, émonotemático: non é omomento de facer folgas, nonvan servir para nada, tocaarrimar o hombreiro.Aproveitan o noso medo e oestado de shock antesmencionado paradesmobilizarnos. Aqueles eaquelas que teñen dúbidasdeixánse arrastrar polos queaproveitan calquera escusapara agocharse, e oscompañeiros e compañeirasmáis decididas atópanse nafrustración. Este é o contextopsicolóxico ao que nosenfrontamos, pero é un

contexto interesado que nonresponde á realidade.

Debemos preguntarnos comose conseguiron os dereitos queagora estamos deixandoescapar: foi facéndolle caso aodiscurso dos gobernos, dapatronal, dos esquirois... ou foiporque os nosos devanceirospelexaron sen descanso ataconseguir os obxectivos?Debemos preguntarnos seestamos dispostos e dispostas aser os responsábeis de que osnosos fillos, fillas, netos e netassexan escravas co nosoconsentemento, senxanescravos porque nós nonfixemos nada por evitalo.Debemos pregutarnos se amemoria dos que pelexaronpor nós hai que tirala ao lixo.

Debemos responder que haique ir á FOLGA O DÍA 29 DEMARZO porque será o primeiropaso para cambiar o rumbo, oprimeiro paso para quesexamos nós os que escribamosa historia. Se queremos tereducación e sanidade pública,se queremos ter condicións detraballo dignas, se queremosesquecer a emigración, sequeremos construír o nosofuturo PODEMOS FACELOPORQUE OS TRABALLADORESE TRABALLADORAS SOMOS AMAIORÍA, PORQUE NADA SECONQUISTOU DENDE A CASAE NUNCA NADA NOSREGALARON.

29 DE MARZO FOLGA XERAL.POR TI, POLOS TEUS, POR NÓS!!!


A Cultura do noso país está a sufrirunha dobre crise. Á crise económicasúmase a da política sen proxecto ninplans de futuro, de improvisación edesidia, de mala xestión e ineficaciaadministrativa dos responsabeis daAGADIC (Axencia Galega das IndustriasCulturais), da Consellería de Cultura eda Xunta de Galicia. Tal era oencabezamento do comunicadoque o sector das Artes Escénicassacou á luz co gallo dasmobilizacións que no outonopasado levaron até a Cidade daCultura a varios centos deprofesionais e estudantes, para semanifestaren ante o PresidenteFeijóo e o daquela Conselleiro deCultura Varela Fariña,aproveitando un encontrointernacional promovido polaFundación Gaiás e a extintaConsellería.

A invernía xa estaba enriba, eprofesionais e estudantes da EscolaSuperior de Arte Dramática, daque xa están a saír as primeirasfornadas con formación específica,consideraron a necesidade de seconstituíren en PLATAFORMA DASARTES ESCÉNICAS, para deseñaraccións conxuntas, análises reaisda situación, que contrarestren osnúmeros interesados que dende opoder só falan de inversión, gasto,rendibilidade, esquecendo oservizo público. Como seguíainformando o comunicado arribasinalado, As Artes Escénicas precisanda axuda pública que devolve como unservizo ao público. O público galego teno dereito a gozar dos espectáculosproducidos no noso país. Lonxe de velarpolo desenvolvemento, promoción edifusión das Artes Escénicas de Galicia,o goberno actual está disposto adesmantelar o tecido creado nas

últimas décadas. O uso e fomento dalingua galega está freado por decretoscomo o do plurilingüismo, a falta deapoio e de axudas á cultura de base e apriorización de proxectos alleos nunalarde de cosmopaletismo que coloca anosa práctica escénica en condicións demarxinalidade. Abdicar dos principiosbásicos da nosa identidade é atacar osalicerces da nosa cultura. Semella quetemos o inimigo na propia casa.

E efectivamente, velaí a realidade:hoxe, nin Consellería de Culturatemos, claro indicador do conceptode cultura e de país que agachanas directrices da administraciónpública, que fachendean deindustrias culturais e do exitosopercurso dos profesionais cara agalería, sen reparar nas nefastasconsecuencias da ausencia depolíticas activas e doestrangulamento da actividadecultural en xeral, se esta deixa deser unha prioridade ao abeiro danova superconsellería de JesúsVázquez. Educación e Culturaesixían intercomunicación edesenvolvemento de proxectostransversais, consensuados e benasentados na formación de base;pero en absoluto confiamos que avaia ter agora baixo mínimos e codesprezo amosado cara a culturagalega. Está en risco unhaprofesión e o traballo de centos detraballadores e traballadoras (dainterpretación, do circo, da maxia,titiriteiros e titiriteiras, bailarins ebailarinas, directores e directoras,dramaturxistas, profesionais daproducción, deseño deescenografías e execución dasmesmas, figurinistas,iluminadores, atrezistas,músicos...) Están en risco dedesaparición as compañías de teatro, as

empresas de servizos técnicos e loxísticaespectacular. Está na beira do abismo osector das industrias culturais deGalicia que segundo os informes dapropia AGADIC constitúe o 2% do PIB,extraemos do comunicado daPLATAFORMA DAS ARTESESCÉNICAS.

E que acontece con estructuraspiares no desenvolvemento dacultura propia, conformadora danación, coma o Centro DramáticoGalego, o Centro CoreográficoGalego, a rede de BibliotecasPúblicas e o sector do Libro galego,a CRTVG, a consolidación doaudiovisual galego...? Silencio eincerteza.

E polo medio, a falacia dosaneamento das arcas públicas quepolo Estado Español adianteabandeira o Presidente Feijóo:mentira tecida sobre o afogamentodos profesionais que resisten (atécando?) a falta de pagamentos dasaxudas comprometidas do 2011 edos traballos xa realizados, alén deviviren na incerteza ante a falta derespostas sobre que vai acontecer,que plans de acción teñen, que llegarantizan ao público, á cidadaníaen definitiva.

O sentimento da profesión é a deasistiren a un desmantelamentosilencioso, que pode levar pordiante os cimentos do que quixoser a consolidación dunha parteesencial da cultura do noso país.Ficará a memoria? Pero como podevivir un país sen futuro? Aí estátamén a razón das Artes Escénicas:preguntas sen fin, sementar ainquietude e tamén a esperanza,avivar o espírito crítico, alicercedemocrático, construir soñoserguendo outros mundos posibeisnos escenarios. As xentes quehabitamos o eido da cultura (terreoen man común da cidadanía noseu conxunto), negámonos a serfornecedores de contidos para osandeis subterráneos namegalomanía da Cidade daCultura. E como no outono, naprimavera voltaremos á rúa e aosteatros trala pancarta CIDADE DACULTURA? A CULTURA NASCIDADES!


páx. 20MOVEMENTOS SOCIAIS11

CULTURA, ULA?OU COMO HEI VIVIR MAÑÁ SEN A LUZ TÚA

por MÓNICA CAAMAÑO

páx. 21 ENSINO

De todos os recortes que se están arealizar en educación en Galiza omáis alarmante é, sen dúbida, orealizado á democracia. Porque serecorta en democracia nonsoamente a través de partidaseconómicas cada vez máisreducidas naqueles aspecto queinciden directamente sobre aatención á diversidade nas aulas e,xa que logo, na igualdade deoportunidades reais entre oalumnado; a Consellaría de

Educación en Galiza consegue,ademais, recortar a democraciamesmo a través daqueles proxectos–proxectos estrela, cabe chamalospolo uso propagandístico que faidos mesmos– nos que maioresforzo económico inviste. Sirvande exemplo a xestión do ProxectoAbalar (integración das TICs napráctica educativa), os chamadoscontratos-programa (reforzoeducativo, proxectos de lectura,convivencia, abandono escolar,

excelencia académica) ou a rede decentros plurilingües…En todos elesa Administración preséntase anteos docentes e os medios decomunicación como a xestora dunsrecursos escasos que se entregarána aqueles centros que máis méritoslogren nun baremo no que o quemáis se puntúa é dispor de mediospropios para levar adiante ditosproxectos. Así, aqueles centrosmellor dotados por cuestiónsdiversas, se converten nosdestinatarios dos escasos recursos“ a maiores” que a Administraciónestá disposta a achegar nestestempos de “austeridadeorzamentaria”.

A ninguén se lle escapa que coneste tipo de políticas se acrecenta adesigualdade entre centros – eentre o alumnado–, pero pareceque á Consellería non só non llexera ningunha contradiciónconculcar este principio básico daeducación como dereito –aigualdade de oportunidades–senón que tampouco ten pudorningún en articular un discursopúblico que evidencia a súa faltade compromiso co mesmo.

RECORTANDOA DEMOCRACIA

por STEG [SINDICATO DE TRABALLADORES E TRABALLADORAS DE ENSINO DE GALIZA]


páx. 22ENSINO11

Amparada no dogma neoliberal dacompetitividade, a Xunta receitapara os centros educativos as“regras” do mercado: competenciaentre eles polos recursoseconómicos e materiais, premiando“aos mellores” e obviando quenesta loita que inevitablementedeixa á maioría dos centros como“perdedores”, levamos por diantedereitos de alumnas e alumnos. Enon soamente isto…a propiaConsellería fai declaracións nas quefala de centros “con profesoradomáis comprometido”, alimentandounha imaxe de excepcionalidadenaqueles que conseguen algún dosseus “proxectos estrela”, querepercute negativamente na imaxedo conxunto do profesorado.

Non debe de nos sorprender estasituación, por dúas razóns:- En primeiro lugar porque aigualdade de oportunidades non foinunca o principio democrático noque se asente esta dereita queagora nos goberna, senón máis bentodo o contrario: nuncarecoñeceron que as desigualdadesde partida son dificilmentesuperábeis nunha sociedade que, seben recoñece formalmente o seudesexo de o conseguir, está moilonxe aínda de o garantir. Aocontrario do que aquí afirmamos, a

dereita proclama que vivimosnunha sociedade na que, conesforzo persoal, calquera podeconseguir o que desexe.A culturado esforzo permeou o sistemaeducativo responsabilizando depaso, individualmente, a cadamenor das desigualdades das queson principalmente vítimas…

- En segundo lugar, cabía esperarque a Consellería que inaugurou oseu mandato pervertendo a nociónde liberdade da que se proclamadefensora, arremetera contra oprincipio de igualdade con menosmiramentos. Desde o STEGqueremos lembrar aquí que, antesdos recortes en profesorado quemobilizaron a tantos docentes estecurso, a educación en Galiza viviuun dos seus paros máis masivos e amanifestación máis multitudinariaen protesta contra o chamado“Decreto de Plurilingüismo”, ou,aínda que soe paradoxal, endefensa do galego. Durante meses asociedade galega asistiu perplexa aun debate promovido por algúnsmedios e moi lonxe das demandasda sociedade sobre a necesidade dedefender o castelán no nososistema educativo e de garantir aliberdade das familias para escollera lingua de escolarización na etapainfantil. Sirva de exemplo daperversión do sistema deseñado, eda liberdade que tantoproclamaron que, se no primeiroano de aplicación deste decreto o40% das familias demandaron unhaescolarización en galego, soamenteo 12% viu atendida a súademanda…

Non podemos deixar de mencionar,se de recortes democráticosestamos a falar, o usopropagandístico que a conselleríafai de medios institucionais, dosataques públicos aos sindicatos oudo control ao que someten aosprecarizados medios decomunicación galegos… Se benante a magnitude dos outrosrecortes o da propaganda poidaparecer un tema menor, nonpodemos banalizar o alcance queten tanto na súa dimensiónsimbólica como nas súasconsecuencias reais. No planosimbólico retrotráenos aos anos

máis duros da “era Fraga”, quechegamos a considerar durantealgún tempo superada, e na que, aunha poboación maioritariamenteenvellecida e cun déficit históricode formación democrática, resultadifícil explicar a importancia daseparación entre “goberno” e“partido no poder”.

Entre as consecuencias concretasdesta propaganda cabe sinalar que,a visión maioritaria da sociedadegalega sobre o conflito aberto eneducación, é a de que se trata dunconflito laboral que pouco ou nadaten que ver coa calidade educativa.O profesorado galego protestaporque lle quitaron os privilexiosque alcanzaran nos últimos anos –os do bipartito–, limitándose aadministración a xestionar demodo eficiente os recursos dos quedispón, para beneficio do conxuntoda sociedade, máxime en temposde crise. Ocultos quedan osrecortes en horas para proxectos dedinamización nos centros, oaumento de materias afins que levaa situacións como a de ter docentesde PT (pedagoxía terapéutica) e AL(audición e linguaxe) sen cualificaratendendo a alumnado connecesidades educativas específicas,a eliminación de desdobres nasaulas…

O STEG, desde as primeirasmobilizacións a finais do cursopasado, fixo especial fincapé narepercusión dos recortes laboraissobre a calidade educativa, e nestaliña mantemos o noso discursosindical ante o goteo constante demedidas que, día a día, evidenciaque o propósito da Consellería noné outro que o de reducir custos, aoprezo que sexa (a última delas: apresentación do Anteproxecto deLei de Medidas no EmpregoPúblico). O noso primeiro obxectivoé concienciar á sociedade galega deque os servizos públicos non ospode defender soamente ofuncionariado; que esta crise quetanto sufrimento persoal ecolectivo está a producir, non podelevarse por diante conquistassociais que tanto custaron ásxeracións que nos precederon.Temos a obriga moral de aspreservar, e nesa loita estamos.

O noso primeiroobxectivo éconcienciar ásociedade galega deque os servizospúblicos non os podedefender soamente ofuncionariado; queesta crise que tantosufrimento persoal ecolectivo está aproducir, non podelevarse por dianteconquistas sociaisque tanto custaron ásxeracións que nosprecederon

8 DE MARZO DÍA INTERNACIONAL DA MULLER TRABALLADORACOMPOSTELA

«Chegou o día despois de anos, meses,horas… O estalido da carraxe e do gocemesturounos coa desexada esperanza. Nocamiño mudei para sempre. As mans, asvoces, os folgos, as apertas, as vivencias,as latricadas das compañeirasespertáronme ó feminismo. Agora sí queaprendín, que me indignei, que reín, quecantei, que me emocionei... Agora xa sonloita no camiño da Revolución».

Cris Blanco. Vigo

«O de hoxe foi un día que non hei deesquecer. Ver a tantas e tan diversasmulleres, loitadoiras, rebeldes, alegres,bravas, libres, lindas, loucas, xuntas,tomando a rúa para reivindicar os nososdereitos. Sentir como tomaba corpo acooperación, a confianza, a unidade nadiversidade, o desexo de construírcolectivamente, deixando a un lado osegos e as dinámicas de poder para fiar unxenuíno camiñar feminista... Podémolofacer, hoxe o demostramos. Agora tocaseguir desenredando a madeixa ereinventando outros xeitos de vivir e deloitar polo que nos pertence, minhasqueridas ‘obreiras da dignidade’. Gostabade facervos saber do enorme pracer quefoi pra min camiñar ao voso lado e domoito que aprendín nesta andaina. Moitísimo obrigada pola vosa forza,compromiso, disposición e enerxía. Foi unha mobilización fermosa, estouconvencida que non tería sido igual sen otempero que puxeches cada unha de vos,da vosa única e especial maneira».

Mari Fidalgo. Compostela

«E, de súpeto, o mar: a furiosa e alegrerebeldía do Atlántico Norte enchía osmeus oídos. Só moito máis tarde viría aentender que estar tamén é dar. Nonqueriamos ter a terrible limitación dequen vive só do que ten posibilidade deter sentido nun mundo aínda moicontaminado polo patriarcado. Nós non:queriamos si unha verdade inventada,queriamos unha nova realidade... Entón,onte, saíndo da estación de tren ecamiñando ata a Praza da Quintana,estaban mulleres de todas as cores, dediferentes idades, de moitos amores...Mulleres de guerra e de paz... Mulleres detodo tipo: atrevidas, acanhadas, vividas...Mulleres casadas, mulleres solteiras,mulleres felices... Ata doncelas, e atameretrices... Vestidas de lila, con máscarasbrancas e carteis en man, para denunciar,para en silencio falar berrando: loita! Loitaporque os dereitos das mulleres non sonun regalo da Historia, senón mais benunha consecuencia directa da loita demoitas e moitas mulleres e durante moitoe moito tempo. Os dereitos das mulleresson o logro desta loita. Seguimos».

Fabiana Corrêia. Compostela

páx. 29 OPINIÓN

O pacto entre o franquismo e aoportuna socialdemocraciatutelada polos EE.UU. tivo unverdadeiro problema paradelimitar as diversas categorías deasasinato. Non lle conten detallesxurídicos ou cronolóxicos a unestranxeiro; visto desde fóra é fácilperderse. Matar a Carrero Blancofoi terrorismo; liquidar obreiros enVitoria, un suceso de Orde Pública;executar a Xosé Humberto Baena,unha decisión xudicial. Anosdespois a democracia españolahonrou postumamente a MelitónManzanas, colaborador da Gestapo.

A Restauración prohibira o quepara a Europa de posguerra foi undeber moral. Aínda que variosresponsables de xenocidio acabarondirixindo empresas en Alemaña oufelizmente exiliados ao outro ladodo mar (e a este tamén: Espasante),houbo Nüremberg e houbosentenzas para os xerifaltes deVichy. Aquí os xuíces, os policías, osresponsables civís, continuaronexercendo. Reconciliarse eraaceptar esa continuidade.

Énos todo cousa sabida, coma asolución das preguntas retóricasque veñen a seguir: ¿por que asorganizacións representativas á

esquerda do PSOE non berraronsen descanso –en Madrid, noTribunal da Haia e na ONU– por un macroproceso contra ofranquismo, simultáneo áanulación dos xuízos e dascondenas perpetradas poloscriminais? ¿Por que non se alentouunha rexeneración democrática noámbito da dereita inhabilitandopara exercer cargo público a quense significase durante a ditadura?¿Quen blindou a primeira maioríaabsoluta de Fraga contra a fraudena circunscrición de Ourense, consacas de voto emigrante irregular egravísimas incidencias en variasmesas? ¿Por que se protexeu acontinuidade do Partido Popularcun liderado do PSdG queconfesaba publicamenteadmiración por Fraga? ¿Por que adereita económica coruñesa deu ascostas durante varias lexislaturas,un tras outro, aos candidatos doseu propio partido?

Non debe estrañar o pranto pordon Manuel, modulado do norte aosur do arco parlamentario. Elcumpriu coa Restauraciónrealizando unha inesperada síntese(aplaudiría Vicente Risco ata quelle rabearan as mans) entre ashordas que seguían a mostrar con

orgullo o cinto dourado daFalanxe, os caudillos comarcaisconvertidos en próspera xente deempresa e a tropa de asalariados epequenos produtores educada nonacionalcatolicismo.

Ninguén parece recoñecer a vitoriadunha parte dos nacionalismos depreguerra nesa viraxe. Amplaautonomía política e oficialidadede cada lingua nacional eran oprograma de mínimos; derrubaloenteiro outra volta, despois demasacrar os seus líderes,encamiñaba a un modelo deconfrontación e poñía en perigo aestabilidade pactada no bloqueoccidental para cando o ditadormorrese. A cada excepcionalidadeidentitaria correspondeu un deseñode oposición que partillaba cotasde poder entre as forzas querenunciasen a calquera veleidaderupturista. Para Galicia acordousea destrución das siglas nacionais ecerto recoñecemento no eido dacultura.

Por moito que a evolución dos díasatrancase pedras na engrenaxe –oPCE ía escoando cara a posiciónsmarxinais–, o programa seguiu oseu curso. Tras asignar o controlpreautonómico aos clans da

FRAGA IRIBARNE:UN FUNERALPOLA HISTORIApor XABIER CORDAL

ditadura cumpriu virar sobre amarcha. Galicia seríanacionalidade; o idioma, oficial.Ofrecer menos ca iso (proscribir alingua ou obrigar o noso país acompartir café coas autonomíasrexionais) significaría entregar áesquerda nacionalista alexitimidade para a ruptura, conconsecuencias imprevisibles.

Dito doutra maneira: se naqueltenso contexto político, sindical ecultural de 1989 Manuel Fragaescollese desembarcar cun Españolcomo tú ou mesmo Gallego como tú, ofracaso parecía seguro. Assucesivas frustracións dacandidatura á Moncloa debéransexa a unha obviedade, que é comochamariamos ao consenso social senunca tivésemos lido a Débord: ade que o franquismo era unespectro. Tal obviedadeespectacular alegrouse de esquecera vixencia das antigas familiasempresariais, xudiciais, relixiosas eeducativas; iso que agora recordande súpeto os defensores de BaltasarGarzón. O party que celebraba apresunta desaparición do Réximeviña inducido polos medios, sobre

todo El País e TVE (non excluamosMadrid me mata).

No imaxinario español Fragarepresentou o espectro franquista.Unicamente renegando del, isto é,converténdose en arrepentido (secadra lle abondase calmar o ton devoz e non deglutir as sílabasátonas), ingresaría o exministro nocatálogo da modernidade. Perocase todos os camaradas doMovimiento eludiron a contrición,sabendo incluso que a perda domáis reseso electoradomultiplicaría un voto novo, ávidode homologarse coas dereitaseuropeas. Escolleron pechar filaspor encima mesmo do previsibleéxito electoral.

No entanto, cando seguiu por fin oconsello do axente anticomunistaFelipe Fernández Armesto easpirou ao triunfo vitalicioemulando o bávaro Strauss, Fragacomprendeu que a investidura –senrenunciar ao orgullo de tertraballado para o Ditador– esixíatragar un sapo. O galeguismogañara con sangue e intelixenciaun notorio aprecio social. Non llevos quedou remedio. Tragouno nunservizo público, lonxe dos escoltas.Escorreu o cuspe, arrubiáronlle osglobos oculares, revoou a foto deÁnxel Casal coma estreliñas dentroda cabeza. Tirou da cisterna,encarouse co espello e saíu.

Ao baixar de novo do coche oficial–e ante a incredulidade dagalegofobia– xa estaba instaladonunha gramática e fonéticabastante mellores ca as deGonzález Laxe. Ao fin, Cunqueiroenviáralle un capón todos os anos.O verdadeiro Photoshop non foilogo o que lle tiraba as enrugas nascampañas, foi a conversión daquelindividuo que dera clase con fustae uniforme no epítome do galegofeito a si mesmo. Sabía que o votoxenealoxicamente fascista lle seríafiel, así que só faltaba convencerun sector menos ideoloxizado,frecuente pasto do clientelismo,que adiaba os escrúpulos fronte áidea dun Presidente con proxeccióninternacional. Trocando principios

por sufraxios na Galicia mariñeirae interior, Fraga Iribarne asegurouaos xeques de provincia–franquistas de Franco e logo deEuloxio Franqueira– ingresosestables e non inxerencia nonegocio. A complicidade de AlfonsoGuerra fixo o resto.

O noso país despertou nunhorrendo flashback que seguíareservando sorpresas: o discurso deFraga enternecíase citando poetase comezou a rodearse decolaboradores que pensaban engalego. Malia que os foisepultando, conforme o vellocostume, aprendeu que un vernizrosaliano apontoaba maioríasabsolutas. Para amarrar ben otándem entre control clientelar eposibilismo galeguista, versiónconservadora do piñeirismo querematara no PSOE, monopolizou alealdade dos medios decomunicación. Tras consagrar avida á servidume –á aniquilacióndo adversario roxo e separatista–,comezou a gozar o pracerclandestino da independencia (asúa). Instituíu medallas Castelao,tendeu pontes con Fidel Castro,abriu embaixadas, propuxo unhaadministración única (a súa) eacabou exasperando a sede deGénova. O vello admirador de CarlSchmitt vencérase a si mesmodefinitivamente. Amaba Galicia.

“Estes de Madrid non comprendennada”, sorriu na soidade do seudespacho, tras a paparota doMonte do Faro. As reapropiaciónsdesde e para o poder non sócementaban a procesión eterna degaitas deconstruídas, senón queatacaban a cerna do galeguismobaleirando a súa mensaxe deliberación e mostrándonos cómoalgunhas vontades se venden porun prato de lacón con grelos.

O simulacro, a navalla de dobregume, comezou por desfigurarsímbolos do inimigo, Nós. Chegouao clímax expropiando osorzamentos públicos para a culturaata parodiala e enclaustrala noGaiás baixo a forma dunmastodonte.


páx. 30OPINIÓN11

Pero a Historiasempre encontraoportunidade pararepetirse. O máisinquietante dofuneral de Perbesnon foi que altoscargos deste Reinoformalmentedemocrático dirixanun coro debeatificación, senónque as súas prácticase obxectivos actuaissuperan xa poladereita ao últimoManuel FragaIribarne

O idilio fraguiano coa Nai e Señoraafundiuse abruptamente nasrevoltas do Prestige. Tres lustros delindos paseos marítimos, parquesindustriais desolados, empresasparalelas, desbaldimento defondos, corrupción. O dedoaznariano sinalou a Xosé Cuíñaónde quedaba a porta de servizo.Cando a ira do pobo, desactivadamáis tarde polas direccións do BNGe do PSOE, xubilabaanticipadamente o virrei, o Imperioaproveitou e fixo estoupar unhacrise que viña coma anel ao dedopara os intereses de quen goberna.De quen en verdade goberna.

Chegou o servizo de desinfección.Caras rasuradas e acentos exóticospromocionaron con rapidez.Comunicaron aos caciquesprovinciais, ás veces enviandonotificación desde o xulgado, quedebían despedirse ou conservar o

sorriso e aceptaren a Orde. Osicario neoliberal porta no sobacoun novo credo, libre por fin daimposición, da excepción galega, dasdebilidades do peronismo.Despezaron a máquina de podermarca Iribarne, capital deautoconsumo, e trouxeron unhado trinque, dixital, con mando adistancia.

O estarrecedor das honras aofundador do PP, logo, non é osilencio das vítimas, nin o cinismodo actual xefe do goberno falandode paixón pola liberdade, nin opanexírico de José Blanco. Talesactitudes e a súa moral de peaxeilústrannos, sinxelamente, acercados motivos polos que cadaquénchega onde chega. Por certo queamnistiar a biografía domandatario da Xunta culpando opobo que o votou é unhaacusación velenosa.

Nunca deu habido Estado de Dereitoporque o franquismo non respondeuperante el. De existir actuaríaconforme aos Dereitos Humanos: arecua de executores, de cómplices,de apoloxetas do terror, morreríaanciá na casa cun enterramentodigno; ninguén condenaría asfamilias a vagar durante dúasxeracións para localizar a fosa eidentificar cada corpo.

Pero a Historia sempre encontraoportunidade para repetirse. O máisinquietante do funeral de Perbesnon foi que altos cargos deste Reinoformalmente democrático dirixanun coro de beatificación, senón queas súas prácticas e obxectivosactuais superan xa pola dereita aoúltimo Manuel Fraga Iribarne. Acomitiva fúnebre escenificou taména clausura dunha época na que apatronal aínda precisaba articularconsensos.

páx. 31 OPINIÓN

páx. 33 OPINIÓN

IA cultura é un campo de batalla,non un camposanto. Se a culturanon orixina incertezas, non resultaproblemática, non instauradivisións entre os seus actores, nonpelexa pola verdade, non intercedea prol de mudanzas nosimaxinarios hexemónicos, vira enfuncional ao estado de cousas. E oestado de cousas lexitima aexplotación do ser humano poloser humano.

IIO sentido común dominanteampara e xustifica tres reformaslexislativas contra os dereitos domundo do traballo ou a existenciade campos de concentración paratraballadores inmigrantes. Osentido común dominante tendeao fascismo. Como se posiciona acultura no combate por abrogar osentido común dominante?

IIIA ideoloxía –os ideoloxemas– daindustria cultural reina nopensamento nacionalista sobre acultura. Amais de esquecer a basematerial da mesma e a loita declases, a creación de plusvalía –ocerne da explotación, segundo osclásicos– ou as consecuenciasestéticas que implica, sitúase, senmatices, no campo do capital.

IVÉ posíbel construír unha culturaque se opoña ao modo deprodución dominante? Existe,pero, mentres o capitalismo sexa a

lóxica hexemónica naorganización social, unicamente demaneira precaria e contraditoria,insuficiente e ao tempo ousada.

VA cultura debe pensar en maneirasde escapar da lóxica mercantil.Debe pensar en repolitizarconceptos desprezados polaesquerda do capital comovoluntarismo, resistencia, marxes,anormalidade, excepción. Debemarcar o seu terreo e impedir queo partido da orde impoña oslímites do mundo.

VIO galeguismo político e culturalhexemónico fixo por neutralizardiscursos potencialmente críticos ereducilos a lecturashomologadoras. A súa querenzapor unha cultura defensivaproduce unha anulación dacontradición, un rexeitamento doconflito, que inmobiliza asprácticas culturais, que as conduceá taxonomización dos repertorios.O galeguismo político e culturalhexemónico, construído en boamedida á marxe do exilio e dasprocuras decoloniais e marxistas,supedita a acción a un fintranscendente. É, daquela,teleoloxicamente retardatario.

VIIA razón instrumental é propia daetapa actual do capitalismo: a razóncomo instrumento para a obtencióndo lucro. Unha outra culturaoponse a esa estratexia, pero non

debe esquecer o inferno daprodución, ese que está por baixoda superficie buliciosa do mercado.

VIIIO curso dos tempos esixe unhacultura contraria ao cinismo e quefaga da cuestión da moralidade –asúa e a nosa– tese principal. Oscombates son en todos os frentese, daquela, a especialización e aimpugnación da vontadetotalizadora só serve aos interesesdo partido da orde.

IXA constitución dunha cultura dasospeita, que en ningún momentodea nada por sentado, queinvestigue máis alá dos discursosda instancia de poder, que seenfronte ás castes sacerdotais, queprepare as liñas de fuga e asferramentas de subversión dapaisaxe, que non ceda e querespire en contra dunha vidafascista, é obxectivo prioritario.

XLouis Althusser –Sobre Brecht eMarx, 1968: (...) o que contan sonos feitos novos, as prácticas novas,dá igual se os feitos e as prácticasrevolucionarias non son o obxectode discursos teóricos explícitos eimpecábeis. É na práctica filosóficade Marx e de Lenin, é na prácticateatral de Brecht onde nóspodemos descubrir o seucoñecemento, máis ou menosexplicitado, da natureza e dosmecanismos do seu obxecto, afilosofía e o teatro (...)

PROBLEMASDA CULTURA

por DANIEL SALGADO

Galiza como espazo deconsumo, Ourense comocolonia interiorProvincia de Ourense e mensaxescomo “marco incomparable”,“paraíso perdido” ou “natureza epaisaxe” van da man ennumerosas revistas e webs

especializadas de turismo rural.Mais boa parte do que sedenomina Ourense provincia é unberro cativo, unha ollada aobaleiro. A maioría dos concellosdesta “provincia” camiñaninexorabelmente cara un ermoprofundo e silencioso. Basta con

ollar as estatísticas de poboación ede emprego, de actividadeseconómicas, de solicitudes delicenzas de construción ou denacementos e defuncións para nosdecatarmos que a fenda é a cadaano moito maior, xa caseinsalvábel. Nese contexto, Ourensefica como colonia interior da faixaurbana atlántica galega e, máisconcretamente, do conurbanato deVigo-Pontevedra máis a cidadeauriense. Nese rol reservado decolonia interior, o proxecto deincineradora é unha pedriña máisno rosario de aberraciónsreservadas para ese deserto.Lembremos o proxecto dobipartito, concretamente de PachiVázquez, de converter unha partedo Ribeiro en almacén de lodos dedepuradora.

Incineración e taxas dereciclaxe. A urdime do enganoNo caso que nos ocupa, a Xunta doPP pretende levar para O Irixounha nova incineradora paraaliviar a situación pola queatravesa a de Cerceda, impulsadapolo mesmo partido a fins doséculo pasado. Cómpre escoitar

A INCINERADORADO IRIXO.PRONÓSTICODE FUTUROPARA O PAÍSpor PEDRO ALONSO


páx. 34OPINIÓN11

outras opinións. Como a de JoanMarc Simon, experto na materia,que escribe na revista Residuos: “Asolución a unha bañeira que sebaleira non consiste en engadirauga constantemente senón entapar o buraco. Todo apunta a queen España se quere solucionar oproblema da xeración de residuoscun substancial incremento dacapacidade incineradora en lugarde inverter en políticas deprevención, recollida selectiva,reutilización, reciclaxe ecompostaxe”.

Esta perspectiva mesmo éreferendada pola UE a través dadirectiva marco de residuos2008/98/CE, aprobada hai xa 4anos. Nesa directiva preténdeseque os países membrosdesenvolvan unha política seria detratamento de residuos,contemplando a incineracióncomo valorización enerxética,sempre que cumpra uns criteriosdeterminados de consumo eprodución de enerxía. Isto nonsignifica que a directiva nonpersiga incrementar notabelmenteas porcentaxes de redución,reciclaxe e reutilización, o calrecoñece como urxente.

Na actualidade, cada persoa enEuropa produce 513 quilos de lixoao ano e só se recicla o 24%(informe de Eurostat, 2007),mentres que no Estado Españolesa cifra é do 15%, indo á lixeira o52%, fronte ao 38% da mediaeuropea. En Galiza, a porcentaxede residuos que se reciclan nonchega ao 10% (SOGAMA recicla o6,8% dos residuos que recolle). Oestudo de Eurostat revela grandesdiferenzas entre os 27 estadosmembros, de maneira quementres Alemaña recicla o 48%dos 587 quilos de lixo por persoa eano, Chipre produce 778 quilospor persoa e ano, enviando o 86%desa cantidade á lixeira. Nestepunto, é interesante deterse unmomento para coñecer o queacontece en Alemaña. Ao respecto,escribe o citado experto J.M. Simon:

«En Alemaña decidiuse prohibir aopción das lixeiras (1%) e apostar

pola prevención, a reciclaxe e acompostaxe (64%), e potenciar aincineración (35%) como únicaopción finalista de tratamento. Oresultado foi unha satisfactoriataxa de reciclaxe e compostaxe,pero unha competencia ferozpolos residuos coa incineración: aspolíticas de reciclaxe foron tanexitosas que acabaron competindocoa incineración. O Director Xeraldo Ministerio de Medio Ambientealemán, Dr Helge Wendenburgexpresou a súa preocupación: «aindustria papeleira ten razón candomenciona a importancia de que aenerxía de reciclar papel non se perdapor culpa da sede de materiais dasplantas incineradoras.» Actualmentevarias plantas incineradoras nonteñen suficientes residuos paratraballar ao 100% e Alemaña é unimportador neto de residuos (2millóns de toneladas)”.Engadiríamos nós aquí: curiosomundo o que considera que hairesiduos de primeira, dignos deimportación, e residuos desegunda, perigosos, de obrigadaexportación, por exemplo, aSomalia.

É evidente que a incineraciónmove capitais e pode ser unnegocio. De tal maneira que, enEspaña e en Galiza, o interese naparte que reclasifica aincineración en recuperación–valorización enerxética– reside,exclusivamente, nasoportunidades de negocio queimplican, e no desleixo enimpulsar un modelo alternativoconforme aos obxectivos dadirectiva mencionada. Oproblema é que a propia directivapermite o impulso deincineradoras ao establecercriterios de baremación daeficiencia enerxética destasinstalacións de forma interesada.Dese xeito, as incineradorasactuais chegan a obter taxas deeficiencia dun 0,60 cando narealidade, se se aplicasen osbaremos e fórmulas adecuadas,esa eficiencia non alcanzaría o0,50, é dicir, o 50% da enerxíaconsumida na incineración. Apregunta é: logo se gastan moitamáis enerxía da que producen, de

onde sacan os cartos? A respostacadra co que está acontecer conesta longa “crise”: son os concellos,é dicir, nós, quen pagamos onegocio de SOGAMA a través dasfacturas do lixo. E neste artigo oespazo non dá para meternos coque realmente fan co lixo.

Galiza cara unha nova edefinitiva etapa de diluciónnacionalPois, chegado este punto,volvamos á paisaxe inicial. UnhaGaliza interior chea de aldeasbaleiras, sen voz. Unha Galizalitoral que concentra máis de dousmillóns e medio de habitantesnunha faixa urbana oumetropolitana sen apenasdiscontinuidade entre Tui e Ferrol.Na primeira, o silencio. Nasegunda, unha aculturacióncrecente da masa “inmigratoria”procedente do interior, unhaporcentaxe claramente maioritariada poboación expresándose nalingua allea e, se non se remedia,unha clase política que seencargaría de evidencialo. E unespazo inmenso ao leste do Miñopara explotar intensivamente epara servir de caldeiro do lixo doconurbanato atlántico. Todo aoservizo dun proxecto económicoforáneo. Todo no marco dasubalternidade máis absoluta. Sóresta resistir na horta, comonunha reserva india de galegos.Sendo indulxentes e razoando quenon se trata de algo planificado, ocerto é que a realidade prácticaleva á inercia de considerar esesespazos baleiros como a alfombraonde agachar as vergoñas.Queréndoo ou non as elites dadereita española, ese é o proxectoideal para empobrecer o país epara enriquecer as súasfaldriqueiras. Detrás do proxectoda incineradora está o modelodepredador que ignora a realidadedas nosas comarcas deprimidas,que perpetúa o seu abandono eque aposta decididamente pordarlle a “puntilla” á únicavertebración territorial posíbel danosa terra, a que permite a súapervivencia como entidadenacional. Isto é o que está en xogonestes momentos.

páx. 35 OPINIÓN


páx. 36OS MEDIOS DO PODER11

Esta é unha cuestión quequeremos abordar con seriedade erigor. Temos que ter claro que nonpodemos ser independentistas porunha mera cuestión sentimental,subxectiva ou romántica. Desde aCUT, como central sindicalmarxista e de clase que emprega omaterialismo dialéctico e omaterialismo histórico pararealizar análises científicas e nonsubxectivas da realidade, temosque explicar en base a nosarealidade social as causas dunhaaposta completamenteindependentista para o


páx. 38OPINIÓN11

PORQUETEMOS QUE SERINDEPENDENTISTAS?por RAMÓN LAREU

proletariado galego que somos epara a nosa nación.

Para comezar, temos que aclararque o independentismo non éunha ideoloxía en si (xa que sepodería ser socialdemócrata eindependentista, conservador eindependentista, fascista eindependentista...), senón unhaopción estratéxicaideoloxicamente transversal epoliticamente autodeterminista,como poderían ser oautonomismo, a federación, ocantonalismo, ou a confederación.

Temos que partir da evidenciaobxectiva de que Galiza é unhanación colonizada, unha coloniado Estado Imperialista Español. Unestado inventado e artificial quenon representa a ningunharealidade nacional concreta e cuxoproxecto “nacional” fracasouestrepitosamente ao longo dosséculos dexenerando porimpotencia en guerras, xenocidiose ditaduras. Galiza é, porén, unhacolonia na que unha elite xestionao territorio conquistado cunhafinalidade fundamentalmenteeconómica.

Malia que a dominaciónestranxeira de Galiza vén de atrás,xa desde os séculos XVI e XVIIhoubo unha crecentepatrimonialización foránea doaparello administrativo einstitucional galego por parte dopoder exterior do EstadoImperialista Español coa chegada alugares estratéxicos da nosa nacióndalgunhas elites da administraciónespañolista, tecnócratas e oficiaisdo Exército.

Algúns fillos de Galiza puideronacceder tamén a postos de poder ea postos técnicos pasando primeiropolo propio autodesprezo da súacondición de galegos xa que opoder centralista evitou desdesempre o recoñecemento dasculturas periféricas, clasificándoascoma subdesenvolvidas einservíbeis para o proxectoimperialista uniformizador.

Máis adiante, nos séculos XIX e XX,atraídos pola inmellorábel posiciónxeográfica estratéxica de Galiza,produciuse a chegada de burguesesfundamentalmente cataláns(industria conserveira) e vascos(construción naval) quecapitanearon a tardíaprerrevolución industrialcapitalista en Galiza.

Pero hoxe en día, as característicaspolas que evidenciamos que Galizafoi, e segue a ser, unha colonia deEspaña e dos organismossupraestatais dos que esta fai parte(Unión Europea, OTAN, BancoMundial, FMI) son moitas evariadas, pero as principais son:

1A meirande parte das grandesempresas presentes en Galizateñen as súas centrais de decisiónlonxe da nosa terra, pero os mono-polios estatais españois operan enGaliza extraendo plusvalías á clasetraballadora galega e aforro banca-rio, reinvestíndoo fóra da nosaterra. Porén, non existe unha bur-guesía nacional galega (como enEuskal Herria ou nos PaïsosCataláns) que poida ter interesesconcretos en alianzas coas clasespopulares de Galiza para contra-rrestar estes monopolios foráneos.Existe, iso si, unha fracción galega(sucursalista) da burguesía españo-la e mundial. Unha burguesíaintermediaria colonial que selucra a través de prebendas admi-nistrativas e de intereses comer-ciais coa metrópole (EstadoImperialista Español, UniónEuropea). Polo tanto Galiza é unhacolonia porque na nosa sociedadenon existe unha clase burguesapropia, senón unha burguesíaautóctona que é subalterna da bur-guesía oligarca española.

2Galiza ten desempregado o papelde fornecedor de materias primase de alimento a prol do afortale-mento do Estado ImperialistaEspañol. Un papel subsidiario nadistribución internacional do tra-ballo polo que, en consecuencia,sufre un subdesenvolvemento for-

zado da economía. A economíagalega non está industrializada,senón terciarizada, e isto é facil-mente demostrábel en base áestrutura ocupacional e ao pesominoritario que segue a ter o pro-letariado industrial entre as clasestraballadoras. A isto cómpresumar a ruína dos sectores produ-tivos, a reconversión e veto aosestaleiros que significou a entradado Estado Imperialista Español noMercado Común Europeo (agoraUE) e os coñecidos casos de multi-nacionais coma Citröen, na procu-ra constante de salarios baixos ede condicións de regalías fiscaisque sempre rematan por obter.Polo tanto Galiza é unha coloniaporque é unha terra da que basica-mente se extraen materias primase ademais está deficientementeindustrializada.

3Valéndose do ensino obrigatorio,da Igrexa católica, da integraciónde moitos mozos e mozas sen saí-das laborais nos aparellos represi-vos, do negocio do deporte-espectáculo (Real Madrid, Barça,Alonso, La Roja) e dos medios decomunicación e propaganda (TV,radio, xornais), existe unha cons-tante presión cultural e identitariae unha imposición dunha identida-de allea mediante a alienación e adesculturalización forzada do nosopobo. Esta imposición dunha soalingua “común”, a españolizaciónda Igrexa e do ensino, e a creacióndun só mercado como alicerce fun-damental do artificioso Estado-Nación español, xa desde o cumiohistórico do desenvolvemento capi-talista, é outro trazo do caráctercolonial de Galiza.

4A apropiación de recursos naturaisclave (enerxía hidroeléctrica, eólicae térmica, extraccións minerais)cun valor na exportación queengrosa as arcas estatais españolassen apenas repercutir positivamen-te na economía galega e o feito deestar atada a unhas dinámicas polí-ticas alleas nas que priman os inte-reses das oligarquías foráneas, fanque Galiza sufra coma nación gran-

páx. 39 OPINIÓN

páx. 40OPINIÓN

des limitacións para o seu propiodesenvolvemento.

5Existen numerosas industrias deenclave, que son aquelas que exis-ten na xeografía pero non na eco-nomía e, para alén, o déficit dasexportacións perante as importa-cións é abismal porque os galegose as galegas continuamos a sercomercializadores de produtos quese fabrican noutros lugares conmaterias primas procedentes deterceiros. Polo tanto, a exportaciónde materia prima con escasa ounula transformación e a instala-ción de industrias de enclave cuxoproceso produtivo non se remataen Galiza, e que ademais son con-taminantes e producen poucosempregos, coma por exemploENCE en Pontevedra, son outro dostrazos que fan de Galiza unhanación plenamente colonizada.

6A exportación de man de obrabarata e a emigración, tanto cuali-ficada coma non-cualificada, seguea ser tamén outro mal endémicoque subliña máis aínda o caráctercolonial de Galiza. A contradición

cidade-rural, tan incómoda para orevisionismo trotskista e socialde-mócrata, aínda ten bastanteimportancia na sociedade galega,polo que a terríbel saída da emi-gración están a sufrila tantomozas e mozos das comarcas dointerior (cada vez máis despoboa-das) coma da costa (cada vez maisenvellecidas).

7Boa parte do aparello represivo doEstado Imperialista Españolimplantado en Galiza está formadopor non-galegos, sobre todo nocaso dos oficias. Sendo ademaissipaios, na terminoxía anticolonia-lista hindú, os galegos e as galegasque fan parte do mesmo.Paralelamente os galegos e galegasque se integran no aparello repre-sivo español (policía, exército,garda civil) son decote enviadas aoutras partes do Estado cunha fina-lidade de estrañamento colonial.

8Paralelamente á división en catrocuadrículas perfectas (chamadasprovincias) que serviu para aplicarao noso territorio nacional omodelo administrativo foráneo cas-telán, a arbitrariedade territorialdo poder estatal consagrou noséculo XIX, a golpe de escuadra ecartabón, a separación administra-tiva das comarcas galegas Navia-Eo, As Ibias, O Berzo, A Cabreira eA Seabra aproveitando unha segre-gación anterior, de herdanza feu-dal e de base meramente relixiosa.

Como se pode ver, unha coloniaestá definida pola apropiaciónallea e foránea dos excedentesnacionais e das plusvalías da súaclase traballadora, e Galiza ocupa eocupou sempre un papeleconómico de característicassubsidiarias, sendo a nosaeconomía intencionadamentedesartellada para atender ásnecesidades das clases dominantesforáneas, clases estas nas que seforon integrando as capas máisfavorecidas da sociedade galega,polo que, ao equipararmos adependencia colonial coa opresiónnacional e de clase, podemosafirmar categoricamente que

Galiza é unha colonia do EstadoImperialista Español.

Pois ben. Se temos claro que Galizaé unha colonia sen soberanía e sendereito a decidir por si mesma, setemos claro que en calquerasociedade existen un grandenúmero de múltiplas e diferentescontradicións e que todas fan partedo mesmo organismo social peroque unhas son antagónicas eoutras non, se temos claro que aloita de clases (contradiciónburguesía vs. proletariado)determina e delimita todas asdemais contradicións nun graocualitativamente superior ásdemais contradicións presentes nasociedade, e se temos claro quenunha nación sen soberanía a loitade clases adopta a forma de loitade liberación nacional, oproletariado galego temos que serradical e firmementeindependentistas.

É evidente, desde posiciónsmarxistas e avanzadas como as queadoptamos desde a CUT, que encondicións de independencia totalde Galiza existirían maioresposibilidades de defender unhaorientación económica soberana efavorábel ás capas traballadorasgalegas. De nada nos serviría, poroutro lado, unha República Galegaindependente gobernada e xeradapolos mesmos explotadoresoligarcas burgueses que o fanactualmente no deficiente réximeautonómico submiso ao EstadoImperialista Español e á UniónEuropea.

En conclusión. Na sociedadeobxectivamente existente, oenfrontamento é entre, por unlado, o pobo traballador galegocoas súas propias organizacións e,polo outro, a oligarquíaimperialista española co seuEstado, polo que a nosa aposta, aloita do proletariado galego, debeser polo tanto a de avanzar caraunha República Galega socialistadas traballadoras e dostraballadores. Unha Repúblicaigualitaria, solidaria,internacionalista e sen clases. Anosa República.

O XORNALINFORMACIÓN OBREIRA 11

Unha colonia estádefinida polaapropiación foráneados excedentesnacionais e dasplusvalías da súaclase traballadora, eGaliza ocupou sempreun papel económicode característicassubsidiarias, sendo anosa economíaintencionadamentedesartellada paraatender ásnecesidades dasclases dominantesforáneas

páx. 41 OPINIÓN

Lembrades que Marx morrera? Que a loita de clases era unconcepto desfasado? Que asdivisións esquerda-dereita erandecimonónicas? Falar de proleta-riado non era acorde co tempopresente. Non hai moito disto. Osmodernos sabían o que facer.

O Manifesto Comunista, dunsautores dados por mortos, afirmouque o capitalismo establecía unhadivisión da sociedade en clases,non pola posición en estruturas depoder, prestixio ou riqueza, senónpola súa función estrutural canto

ás relacións de produción. Aposesión ou non dos medios deprodución separa a burguesía doproletariado. Os obreiros sóposúen a súa forza de traballo.

Como o comunismo percorría omundo, había que matalo de mortemorrida. O sistema capitalista,amosando a súa eficacia coaaplicación de novas técnicas deprodución e, como non, detécnicas de obsolescenciaprogramada, necesitabaconsumidores para satisfacer a súacobiza conxénita. Había que

aumentar o consumo, mesmo –esobre todo– dos que producían osbens. Os traballadoresconvertéronse en consumidores,ao tempo que se seguían aasoballar pobos, asolar terras,invadir nacións… Mesmo seidentificou consumo con estado dobenestar na parte do orbechamada mundo libre. As conquistassociais, esas si, non o esquezamos,froito da loita e do sangue domovimento obreiro, chegaron avenderse como o ramallo davitoria do sistema.

Nese contexto, a marca clase mediaxeralizouse como bandeira dotrunfo do capitalismo: o colchónintermedio amortiguaba a loita dasdúas clases antagónicas. Fraga,gran demócrata español, sentenciaríahai moito, coma outros, que aestratificación social se dilúe aoaumentar a clase media.

Os inventores desta nova clasesocial, a pesares da eficacia dotermo, sempre tiveron dificultadesna súa taxonomía. Non importaba.Superarían o concepto de pequenaburguesía feita polo morrido Marx,descrita como aquela sen asuficiente propiedade como para

A SAUDADEDA CLASE MEDIApor M.L.BESTEIRO

explotar a outros e, polo tanto,cunha produción non alienada.Quen formaría parte para eles daclase media? Os profesionais, osburócratas, os empregadosadministrativos, a chamadaaristocracia obreira, os obreiros ricose/ou propietarios, os obreiros conaccións, os autónomos, osintelectuais, os modernosemprendedores… Todo un remexidopara encher un continente sencontido. Sen atender a definicións,a etérea fórmula de clase mediahipertrofiouse.

Todo é clase media: dende oscomerciantes até os endebedadostraballadores (canto falamos doendebedamento da clase obreira!),mesmo os empregados nas novasprofesións, das novas tecnoloxías,aqueles que servían de argumentopara que ollásemos comocambiaran as cousas despois doremate das ideoloxías, unha vezbaleiradas as fábricas, nun mundoidílico de traballo a distancia e amedida dende o fogar.

O sistema, afeito moitas veces aproducir bens sen utilidade perovendibles, atopoulle, sen embargo,gran uso como cortalumes aoproduto clase media. Isto sennecesidade de probar a súaexistencia real, no máis puro estiloteolóxico. Así nas folgas a loitavisualízase entre obreiros versuscidadáns-usuarios-consumidores ouesquirois que queren verrespectados os seus dereitosdemocráticos-constitucionais aotraballo, ao consumo, ao ocio... Ocarácter difuso do termo clasemedia, abarcando o non-obreiro, éacaído. Na néboa de consumidor-

cidadán…etc. non caben ostraballadores. Parece a volta áutopía da cidade perfectaplatónica, na que os asalariadoseran aqueles cuxa cooperación nonera estimable pola súaintelixencia, pero que tiñansuficiente forza física paradesempeñar os traballos penosos.E quen quere verse neste chanzo?Todo o mundo se sinte, se sentiu,clase media. Renegados da súaclase xurdiron en todos ossectores: na medicina, noprofesorado, no funcionariado…

O home novo do capitalismo,abraiado da imaxe do estilo de vidaamericano, fuxiu como as ratas dopúblico a acubillarse, sempre quepuido, no colo do privado.Traicionando a súa clase agachouseno individual despreciando ocolectivo. A todo correr había queescalar dende o ambulatorio áconsulta privada, dende a escolapública ao colexio privado, aíndaque fora concertado, dende a rúaao salón con TV de gran pantalla…O individualismo quedouinstaurado e o colectivo pasou a serunha pexa da sociedade, unagasallo de beneficiencia parafracasados. O colectivo foiequiparado a caro e a ineficaz namente alienada do home medio. Osdereitos e servizos sociais xa noneran lembrados como conquistasobreiras senón como unha inxustacarga impositiva para a súa felizcarteira. Ideoloxía media para ocidadán de clase media.

O correlato político destaalmofada da estrutura social estivoe está nas opciónssocialdemócratas, o reformismoen todas as súas variantescromáticas: amarelos, verdes…alonxándose do vermello. EnGalicia tamén sabemos diso eresoan, por exemplo nonacionalismo, dende hai décadas,as chamadas saudosas aos sectoresda pequena burguesía, con granmorriña doutras realidades denacións sen estado. Fóra direcciónobreira! Fóra lingua proletaria!Bruaban e seguen a bruar aquelesque no son ná, ni chicha ni limoná.

Traxedia para a clase obreiragalega que non imos tratar aquí.

Agora que acabou o conto, talcomo na crise do 29, na que algúnsse guindaron dende os rañaceos,xa andan outros a arrincarse oscabelos. Nestes días escoitamos aun empresario compostelán dicirque non hai consumo porque a clasemedia está paralizada, un coñecidopolítico nacionalista laiase dasituación da clase media e mesmo unsindicalista español afirma,asumindo tamén a linguaxe dopoder, que as medidas do goberno sonun ataque á clase media. A clase mediaé a que sostén a economía, afirmanmoitos. O feito de que o consumode artigos de luxo non só nondiminuiu, senón que aumentou(outro empresario compostelán vénde ser premiado polo incrementoen vendas de coches de alta gama)parece resucitar ao morto Marx, aoafirmar que a pequena burguesíatendería a desaparecer, ou absorbidapola alta burguesía, ou polaproletarización da maioría. Osadictos a razóns de fe chamaríanlleprofecía, cando a razón nos fala deacumulación de capital.

As grandes áreas xa arruinan aopequeno comercio; a sanidade, oensino e os servizos sociais públicosxa están a ser esfarelados; asempresas públicas xa foronvendidas; os medios de transportexa non son un servizo (visualicemosa foto dos trens arxentinosesnaquizados polo eficazmantenimento da empresaprivada); os medios decomunicación, nen públicos, nende comunicación… Este é ofiniquito da marabillosa liberdadecapitalista arelada pola clase media.

A pantasma da clase media (e aspantasmas non existen) esváese nasituación actual e algúns teñenmorriña, teñen saudade dela. Pero ahistoria da humanidade, que é ahistoria da loita de clases, continúa,dito tamén polo morto que goza deboa saúde. Deberemos, comosabedes, cando o dedo sinale a lúa,non quedar a mirar o dedo, coma osimbéciles, senón ollar para o futuro.

páx. 42OPINIÓN

O XORNALINFORMACIÓN OBREIRA 11

Este é ofiniquito damarabillosaliberdadecapitalistaarelada polaclase media

páx. 43 FORMACIÓN

Expedientes temporais de regulación deemprego: suspensión do contrato eredución da xornada (ET art. 47 modificadopola L 35/2010 art.7).

No novo texto establécese a distinción entre asuspensión do contrato de traballo e aredución temporal da xornada.

1.- Suspensión do contrato por causaseconómicas, técnicas, organizativas ou deprodución.

A suspensión está recollida cando as causaspresentan un carácter conxuntural e afectan,alomenos inicialmente, de modo temporal etransitorio á empresa.

A suspensión é aplicábel a calquera empresa,independentemente do número detraballadores ou traballadoras que teña eindependentemente do número deafectados/as.

O período de consultas cos representantes dostraballadores queda establecido en 15 díasnaturais nas empresas de máis de 50traballadoras e en 7 días nas de menos de 50.A documentación aportada pola empresa debegarantir que se trata dunha situaciónconxuntural.

Onde non haxa representación dostraballadores e traballadoras, estas podenelixir democraticamente tres membros entreeles mesmos ou crear unha comisión domesmo número designados polos sindicatosmáis representativos do sector ao quepertenza a empresa e que estiveran

lexitimados para formar parte da comisiónnegociadora do convenio colectivo aplicábel.

Se o período de consultas finaliza con acordosobre a suspensión da xornada esteconvalídase pola autoridade laboral nun prazode 7 días, agás que se aprecie fraude, dolo,coacción... tendo entón, a autoridade laboral,que remitilo á autoridade xudicial para a súaposíbel declaración de nulidade.

Se non hai acordo a autoridade laboraldecidirá en 15 días.

A autorización da suspensión dos contratosnon xera dereito a indemnización ningunha.

A suspensión non ten duración determinadapor lei, nin mínima nin máxima. Hai algunhasprevisión legais que poden actuar comolímites máximos indirectos; por unha parte aprotección ao desemprego á que acceden ostraballadores e traballadoras afectadas, e polaoutra o período de 240 días durante o que sebonifica nun 50% ou nun 80% a cotizaciónempresarial á Seguridade Social.

Durante a suspensión do contrato debenpromoverse accións formativas, neste caso odesconto das cotas que a empresa paga áSeguridade Social redúcense nun 80%.

2.- Redución da xornada por causas económicas,técnicas, organizativas ou de produción.

Enténdese temporal, afectando entre un10% e un 70% da xornada de traballocomputada sobre a base dunha xornada

ESQUEMA BÁSICO SOBREOS EXPEDIENTES DE REGULACIÓNDE EMPREGO (ERES)EN BASE AO RDL 10/2010 E A L/ 35/2010

por CUT

diaria, semanal, mensual ou anual.

Poden afectar a traballadores con contrato atempo parcial.

A diferenza coa suspensión está nos límites,posto que esta non os ten mentres que aredución si.

Os trámites son os mesmos que para a suspensión.

Se os trámites finalizan con acordo áautoridade laboral ten 7 días para validar talacordo. De non producirse este acordo ten queresolver nun prazo de 15 días. Os prazos paraa tramitación son os mesmos que nasuspensión.

Durante a redución da xornada non podenrealizarse horas extra agás forza maior.

Desemprego en caso de suspensión decontrato ou redución temporal da xornada.

1.- Dereito ás prestacións de desemprego.

Ambos os dous casos permiten aotraballador/a o acceso á prestación pordesemprego.

No caso da redución da xornada laboral aredución do salario ten que ser correlativa aoque se reduza a xornada (entre o 10 e o 70%).Sen esta redución non pode accederse áprestación por desemprego, tan só se reduciríaa xornada sen cobrar o desemprego. Acantidade a cobrar no desemprego seríacalculada segundo a redución porcentual dosalario. O consumo das prestacións prodúcesepor horas e non por días, pois a redución daxornada é parcial e a outra parte da xornadatrabállase. A porcentaxe consumida daprestación será equivalente ao da xornadareducida.

2.- Reposición do dereito á prestación pordesemprego.

No caso de extinción dos contratos unha vezfinalizada a suspensión ou a redución asxornadas consumidas de desemprego sonrepostas, incluso se despois non se extingue ocontrato e xeran unha nova redución oususpensión.

a. Tras un período de suspensión ou deredución da xornada, extínguese o contratode traballo.Nestes casos o traballador ou traballadora

teñen dereito á reposición da duración daprestación por desemprego polo mesmonúmero de días que tivera consumido. Estareposición ten un tope máximo de 180 días, édicir, seis meses de paro. Por exemplo, secando se iniciou o expediente tiñamos unparo acumulado para dous anos e consumimoseses dous anos nos devanditos expedientestemporais, ao producirse a extinción docontrato teriamos 6 meses de paro.

Condicións.Para recuperar esta prestación o traballador/adebe cumprir as seguintes condicións:Que as resolucións administrativas ouxudiciais que conceden as suspensións oureducións se produciran entre o 1-10-2008 e o31-12-2011.

Que o despedimento ou a resoluciónadministrativa ou xudicial que autorice aextinción se produza entre o 18-06-2010 e o31-12-2012

Supostos de reposición.O dereito de reposición da prestación dedesemprego recoñécese ao extinguirse ocontrato por algunha das seguintes causas:Cando o traballador/a reanuda a prestaciónque comezou a percibir durante a suspensióndo contrato ou redución da xornada. Nestesuposto o traballador non esgotara o seu paroacumulado. Súmase a reposición (máximo de180 días) ao que lle quedaba por cobrar.

Cando xera un novo dereito entre asuspensión ou redución e a extinción reábresea prestación inicial perdendo as novasprestacións xeradas.

Cando esgotou a prestación durante asuspensión ou redución terá só dereito aomáximo dos 180 días, seis meses de paro.

b. Tras un período de suspensión ouredución da xornada, vólvese a reducir oususpender a xornada.Os traballadores/as teñen dereito a recuperarata un máximo de 90 días da primeiraredución ou suspensión cumprindo asseguintes condicións:

Que esgotara a súa prestación durante aredución ou suspensión da xornada.

Quen non tivera devengado unha novaprestación.

Que se cumpran as datas sinaladas nasanteriores condicións.

páx. 44 FORMACIÓNO XORNALINFORMACIÓN OBREIRA 11

A nosa central sindical asistiucomo convidada ó XII Congreso daCGTP-IN celebrado en Lisboadurante os días, 26, 27 e 28 dexaneiro. No evento estiveronpresentes máis de corentasindicatos do Mundo, erepresentaron á CUT o nosoSecretario Xeral Ricardo Castro eManolo Camaño, Secretario deRelacións Internacionais.

No marco da celebración destecongreso da CGTP-IN, tivo lugarunha Conferencia Internacionalonde participamos e na cal se

abordou a ConxunturaInternacional da Crise Capitalista,e as súas consecuencias para aclase traballadora nos distintospobos e rexións do Mundo.

Neste congreso, a CGTP-INrenovou os seus órganos dedirección para os vindeiros catroanos, sendo substituído o atéagora Secreario Xeral, ManuelCarvalho da Silva, polocompañeiro Armenio Carlos, quenno seu discurso de remate docongreso veu a anunciar aposición de mobilización deste

sindicato, para enfrontar adramática situación que vive aclase traballadora portuguesa.

Durante a presenza da CUT enLisboa, aproveitamos para manterdistintos contactos bilaterais conorganizacións sindicais amigascomo o PIT-CNT de Uruguay, a CTAde Arxentina, LAB de Euskal Herriaou UNETE de Venezuela. Nomesmo senso acordamos coaCGTP-IN afortalar os contactos erelacións bilaterais, concretandoactuacións en aspectos que afectantanto a Galicia como a Portugal.

páx. 45 INTERNACIONAL

CGPT-INXVII CONGRESOLISBOApor CUT

Refírome ao Magreb, á Alxeria que non é Francia pero que é francesa. Ás minas de cinc.De cando traballabas por dez francos man a man cos negrose o país era unha liña de escombrosun campo de balasun xihadtodo aquilo que recordas dos días en que aquí viaxachescoas túas catro mulleres.

Refírome ao centro, á súa entelequia. Iso que explica o teu gusto pola nación que é límite do mundo, revés das cousas,morte pausada e peste

a Pestefóra dos canaisda cidade-illano deserto.

A revolta ocorre despois. Daquilo só acaban quedandoas cruces e os mestizose a vitoria celébrase brindando con champgne, co ollo postona próxima hecatombe.

Co ollo posto na palabra da xente do arrabalde,no seu xeito de obrarnaquilo que dis cando te mexes na cama coas negrase te chamas a ti mesmo lumpen-proletarioPétainVichyfeixista.

Dócil e traidor. A clase desclasadacolabora


páx. 46OS NOSOS POETAS

GONZALO HERMO

11

Naceu en 1987, en Taragoña, concello de Rianxo, e morou en diferentes puntos da costa de Galicia. Licenciadoen Filoloxía Galega pola Universidade de Santiago de Compostela en 2010, actualmente traballa comoinvestigador no Instituto da Lingua Galega. Os seus primeiros textos viron a luz en publicacións tales comaRevista das Letras, Andar21 ou Dorna. En 2010 gaña o 1º premio na modalidade de poesía do certame XuventudeCrea, convocado pola Xunta de Galicia, co poemario Crac, que en 2011 edita Barbantesa. No ámbito da críticaliteraria, ten colaborado coas revistas Dorna e Protexta. É membro das Redes Escarlata.

Xornal Nº11 Informacion Obreira

Documents

Transcript of Xornal Nº11 Informacion Obreira