parroquiadefontinas.blogspot.com xuño 2010, nº 16 file3 Pero el camino de Santiago y nuestro...

48
http://parroquiadefontinas.blogspot.com xuño 2010, nº 16

Transcript of parroquiadefontinas.blogspot.com xuño 2010, nº 16 file3 Pero el camino de Santiago y nuestro...

http://parroquiadefontinas.blogspot.com xuño 2010, nº 16

2

“El peregrino, es aquel que “camina al servicio del Altísimo”(Dante)

Estamos terminando el curso. Lo importante del mismono son fundamentalmente los días y los meses de octubrea junio, sino lo que hemos vivido, sufrido, caminado, tra-bajado, celebrado…”personal” y “comunitariamente”.

Si el curso pasado habíamos elegido un “lema” quenos invitaba a la “utopía”: “OTRO MUNDO ES POSI-BLE”, este curso nos hemos centrado en el CAMINOhacia esa “utopía” eligiendo este slogan. “ESTAMOSEN CAMIÑO ¿E TI?

“Caminar, peregrinar, es lanzarse a la gran aventura deromper con todas las ataduras para salir al encuentrocon Dios y encontrar la plenitud de nuestra vida”.“Peregrinar es abrirse a nuevos horizontes, soltar elpeso del pasado, despojarse de las máscaras, con las quehemos ocultado nuestros miedos a ser nosotros mismos,hasta alcanzar la libertad de poder mirarnos en la mira-da de Dios”. “Una mirada que no nos vuelve al pasadohecho de fracasos y culpas, sino que nos renueva y vivi-fica, nos pone a caminar hacia un futuro de verdad y deamor”

“Mirada así, nuestra vida cotidiana se transforma en lagran aventura de ir buscando en cada situación y encada acontecimiento las pegadas y la mirada delCreador”.

Me gustaría que a todos los que hemos hecho el caminode Santiago y el camino de nuestra vida personal ycomunitaria, nos ayudase a encontrarnos con la miraday las pegadas del Dios del Amor y de Jesús, el rostro deese Dios, y desde esa experiencia, ver nuestra vida indi-vidual y colectiva como la gran aventura a construir jun-tos.

Agradezco lo que nos decían los jóvenes en la homilíadel día de fin de curso: “os camiños son longos, pesados,aburridos, cando os facemos sos, en cambio, son lix-eiros, curtos, entretidos cando alguén vai connosco. Éimportante descubrir que Xesús nos acompaña, que esealguén pode ser Él, camiñando ó noso lado en moitosmomentos da nosa vida. A súa presenza transforma todo,cando se coñece a Xesús, xa non se pode vivir sen Él”.

Escoger un camino significa abandonar otros. Si pretendes recorrer todos los caminos posiblesacabarás no corriendo ninguno. (Paulo Coelh)

Carta de Ricardo

3

Pero el camino de Santiago y nuestro camino, debe fomentar nuestra apertura a los otros, a los que caminan anuestro lado. Dice Juan María Laboa “el camino de Santiago se convierte en una autopista de solidaridad y deintercambio positivo. Hemos charlado con australianos, franceses, alemanes, castellanos…; conversacionessencillas, pero que hacían alusiones a valores humanos y religiosos. Nos sentíamos partícipes de una fraternidadcomún y no faltaban proyectos para un futuro mejor”. “Caminando resulta fácil SOÑAR con una iglesia pere-grina, sencilla y acogedora, más a la mano, en contacto inmediato con cuantos peregrinan en la misma direc-ción, consciente de los débiles y expuestos que estamos ante las inclemencias de la vida, pero que camina, avan-za, acompaña, enseña y aprende, siempre solidaria con todos los humanos que gozan y sufren con nosotros”.

Esta fue una de las experiencias más ricas que yo he vivido en el camino de Santiago, pero sobre todo, en elcamino de nuestra parroquia durante este curso.

Gracias por vuestro “camino” y por vuestra compañía. Gracias a todos/as los que hicisteis posible los dis-tintos caminos: programando, acompañando, realizando las distintas actividades durante el curso.

Pero esto no ha terminado. Os decía el año pasado: “Fontiñas es una parroquia, una comunidad enGESTACIÓN. No está hecha sino que se está haciendo, con sus dificultades y sus problemas. El “hacerla”depende de todos. Contamos contigo. Decía Monseñor Capovilla, secretario del papa Juan XXIII: “¡nos quedatanto para ser cristianos”!...No es más que el alba del cristianismo. Estamos empezando. Todos somos necesar-ios. Gracias a todos.

Ricardo

Todo pasa y todo queda, pero lo nuestro es pasar,pasar haciendo caminos, caminos sobre la mar.(Antonio Machado)

“Peregrinar es abrirse a nuevos horizontes, soltar el peso del pasado, despojarse delas máscaras, con las que hemos ocultado nuestros miedos a ser nosotros mismos,hasta alcanzar la libertad de poder mirarnos en la mirada de Dios”.

“Caminando resulta fácil SOÑAR con una iglesia peregrina, sencilla y acogedora,más a la mano, en contacto inmediato con cuantos peregrinan en la misma dirección,consciente de los débiles y expuestos que estamos ante las inclemencias de la vida,pero que camina, avanza, acompaña, enseña y aprende, siempre solidaria con todoslos humanos que gozan y sufren con nosotros”.

Ramón Irago Silva

Llegamos ya al nº 16 de nuestra Revista y aún no nos cansamos de invitaros a ese diario minuto dereflexión con el Evangelio en las manos. Y continuaremos mientras el cuerpo aguante. Es sano y cadavez más necesario. Necesitamos calma. Este rincón de la revista os ofrece hoy unos pasajes donde Él,Jesús, nos anima a que la verdad por encima de todo, sin miedos, sea una de nuestras constantes vitales.Hoy nos rodea la mentira, incluso en la vida familiar. A Él le salió cara su actitud ante la verdad. Pilatollegó a preguntarle: ¿Y qué es la verdad?

* Toda la conducta de Jesús es abierta y clara. Habla delante de todo el mundo, dice a todos lo que tiene quedecir y no teme a nadie: Mt.21,23; 26,55. Lc.19,47-48; 21,37. Jn.7,2526; 10,22-29; 18,20.

* Todos reconocen que Él dice siempre la verdad, sin acepción de personas: Mt.22,16.* Para Él no hay otro dilema: o practicar la verdad o el mal: Jn. 3,20-21* Esta actitud aparece claramente ante los tribunales que le juzgaron durante su Pasión: Mt.27,11-23; Lc. 23,8-

12; Jn.18, 13-19, 24.* Jesús alaba esa actitud en Juan Bautista: Mt. 11,7-9, quien tanto en su predicación (Mt.3,7-12), como ante

Herodes (Mt.4,12: 14,3-12) manifestó una gran entereza.* Jesús quiere que los suyos se distingan por la sinceridad en el hablar: Mt.5,37: 10,19; por una gran manse-

dumbre en el trato: Mt.5,38-42: 11,29; Lc.9,51-56 y por el amor a la verdad: Jn.17,17-19.* Jesús no quiere que participemos del modo de pensar y obrar de mucha gente: Mt. 26,25-28; Jn.17,14-17.

El sábado por causa del temporal no pudimos salir, pero aún así estuvimos haciendo postales navideñas, una vez acabadas nos pusi-mos todos a jugar a juegos de mesa como el party o un concurso entre todos y el equipo que perdiera tenía que cantar delante detodos.

Por la noche, los catequistas nos hicieron pasar un mal trago a todos, diciéndonos que íbamos a hacer una caminata de 11 kilómet-ros ida y 11 de vuelta con el temporal que hacia. ¡Casi nos da un infarto!, pero aun así lo pasamos genial.El domingo por la mañana hicimos una caminata hasta el puerto de Portosín desde La Gafa, menos mal que sólo nos llovió cuandoregresábamos para la casa. Antes de comer tuvimos una pequeña misa con Ricardo que vino desde Santiago con dos chicas polacasEva y Natalia, y con Sabela .A la hora de la comida lo pasamos genial con risas y con unas tartas que estaban buenísimas, de chocolate, de chocolate con laca-

sitos… Cuando acabamos de comer cada uno se dedicó a hacer su maleta y limpiar su habitación, para después marcharnos aSantiago. Cuando llegamos era de noche, bueno por lo menos el cielo estaba oscuro, pero aun así no importó y cada uno se marchopara su casa. A mí personalmente me pareció una experiencia fantástica en la que me lo pasé genial y la volvería a repetir muchas veces y tam-

bién en la que pude conocer a gente que no conocía o que apenas conocía, así que animo a todos los chicos y chicas de nuestra edadde la parroquia a que vengan porque se lo van a pasar genial.

El sábado y domingo días 28 y 29de noviembre los chavales de la ESOy un grupo de animadores nosfuimos a La Gafa para hacer una con-vivencia entre todos.

La mejor manera de predecir tu futuro es creándolo.

“...me pareció una experienciafantástica en la que me lo paségenial y la volvería a repetirmuchas veces y también en laque pude conocer a gente queno conocía o que apenasconocía”...

4

5

QUEDA PROHIBIDO PROHIBIRPablo Neruda

Queda prohibido llorar sin aprender,levantarte un día sin saber qué hacer,

tener miedo a tus recuerdos...

Queda prohibido no sonreír a los problemas,no luchar por lo que quieres,abandonarlo todo por miedo,

no convertir en realidad tus sueños...

Queda prohibido no intentar comprender a las personaspensar que sus vidas valen menos que la tuya,

no saber que cada uno tiene su camino y su dicha...

Queda prohibido no crear tu historia,no tener un momento para la gente que te necesita,

no comprender que lo que la vida te da,también te lo quita...

Queda prohibido no buscar tu felicidad,no vivir tu vida con una actitud positiva,no pensar en que podemos ser mejores,

no sentir que sin ti este mundo no sería igual...

(Aportado por CHUS CASTRO)

Hace un año que el grupo de alumnos decatequesis de 4º de ESO estuvimos de conviven-cia. Ésta nació de las ganas que teníamos depasar un fin de semana juntos; así que fuimosideándola....

Y.... llegó el gran día: nuestra simpáticacatequista Isabel recogió a los pocos queéramos y nos llevó a Rianxo. Allí hicimos detodo: divertirnos, aburrirnos, hacer el tonto,meter la pata donde no debíamos... etc

Aunque esto no parezca muy útil... lo fué!!Conviví con ellos y tuve la oportunidad de

conocerlos mejor y así de eliminar pequeñosprejuicios que tenía cuando no los conocíabien.

Os ofrecemos unascuantas direccionesque pueden resul-taros interesantes ypor lo menosentretenidas, y abri-mos esta secciónpara vuestrasaportaciones en estesentido.

SAN PABLO EXTRAMUROSUna vez que abras la página, encontrarás un plano y ala izquierda, los lugares para pinchar; hay que esperarunos segundos. Luego pincha con el botón izquierdo y lomantienes para ver el lugar desde todos los ángulos.

http://www.vatican.va/various/basiliche/san_paolo/vr_tour/index-it.html

BIBLIOTECA DIGITAL MUNDIAL:¡REGALAZO DE LA UNESCO!

www.wdl.org

PARA CALCULAR LA TASA�DE ALCOHOL:http://www.noestoyborracho.com/

Si me das pescado podré comer hoy; si me enseñas a pescar podré comer todos los días.

6

No tengo seis hijos pero lo que puedo asegurar es que nuncatuve seis teorías sobre la educación de ellos, para el supuesto deque alguna vez llegara a tenerlos. Es más, nunca tuve ningunateoría, con lo cual bastante bien planteado lo tenía LordRochester, pues al menos él sí sentía la inquietud de pensar encomo educaría a sus futuros hijos.

Educar no creo que sea una simple suma de experiencias quese acumulan a lo largo del tiempo. Tampoco puede ser una con-tinua batalla. Decía en uno de sus libros una especialista en estostemas, Carolyn Meeks, que educar consiste en tratar de conseguirque nuestros hijos sean unos seres independientes, seguros de símismos, creadores. Añado yo, pidiendo disculpas por lo quepueda tener de pretencioso, empapados en valores cristianos,poseedores de virtudes cristianas. Posiblemente esto último nosea muy correcto políticamente en estos tiempos. Uno percibeque la familia, como institución, como cimiento social, seencuentra un poco desamparada y abandonada. Educar es difícil.Ser colega de los hijos es sumamente fácil pero educar es difícil,porque entiendo que ser colega y educar son planteamientostotalmente distintos y distantes. Pero también resulta extraordi-nariamente difícil y complicado que una estupenda costilleta,

poco hecha, sea masticada en la boca, convertida en alimento ytrasladada por la sangre para nutrir las células. Tal acontec-imiento que diariamente hacemos y de forma inconsciente meparece sumamente difícil. Sin embargo lo hacemos, por tantotenemos que dotarnos de confianza y saber que podemos tratarde educar bien a nuestros hijos.

Educar no creo que sea una simple suma de experiencias quese acumulan a lo largo del tiempo. Tampoco puede ser una con-tinua batalla. Decía en uno de sus libros una especialista en estostemas, Carolyn Meeks, que educar consiste en tratar de con-seguir que nuestros hijos sean unos seres independientes,seguros de sí mismos, creadores. Añado yo, pidiendo disculpaspor lo que pueda tener de pretencioso, empapados en valorescristianos, poseedores de virtudes cristianas. Posiblemente estoúltimo no sea muy correcto políticamente en estos tiempos. Unopercibe que la familia, como institución, como cimiento social,se encuentra un poco desamparada y abandonada. Espero condicho comentario no caer en cierta demagogia fácil culpando alEstado de todos los males. Pero sí creo que en el seno de lafamilia cohesionada es donde el individuo puede encontrar elmejor apoyo para su crecimiento como persona. Asume valores,

LORD ROCHESTER: “Antes de casarme tenía seis teorías sobre el modo de educar a los pequeños. Ahora tengo seis hijos y ninguna teoría”.

El ave canta, aunque la rama cruja, porque conoce lo que son sus alas

7

un concepto del orden, de la solidaridad, de la ayuda a los demásmiembros y en dicho contexto puede surgir la persona indepen-diente que, precisamente, fundada en valores, sí se convierte enun ser libre frente al Estado, frente a ese tío Sam que tiende aocuparlo todo llegando incluso a tratar de enseñarnos moral, sumoral. Por ejemplo, aquellos menores que se encuentran ensituación legal de desamparo cuyo cuidado asume el Estado, pre-sentan una evolución totalmente diferente según su crecimientose desarrolle en una organización que imita a la familia, queintenta asimilarse a ella, frente a aquellos que se encuentranviviendo en centros de menores y en situaciones totalmente dis-tintas a un escenario familiar. El individuo necesita a la familia,necesita referencias para poder desarrollarse plenamente.

Tampoco creo que educar consista en exigir que consigan bue-nas notas en los estudios. Entiendo que debe exigirse conformea la capacidad que tengan y que aprendan a valorar el esfuerzo yel significado del trabajo. Pero lejos de fomentar la competitivi-dad, nuestro esfuerzo debe dirigirse a formar personas.

Así que llegado este punto sabemos dos cosas: la primera, queeducar es difícil y la segunda, que tenemos que intentarlo hacerbien por infinidad de motivos.

Para ello contamos con grandes ayudas. A lo largo de estecurso, Isabel, Tito y Esther nos han tratado de acercar a nuestrameta como padres a través de diversas charlas sobre la edu-cación. Trataron de examinar con nosotros el tema de la edu-cación de los hijos y, aunque no acudí a todas las charlas, sí queaprendí en aquellas a las que pude asistir e identifique conductasequivocadas que realizo como padre y que trato de mejorar.Gracias a estas tres personas por prestarnos su tiempo y su sabery ayudarnos con su conocimiento. Son buenas charlas y muyútiles, que no deberían desaparecer aún cuando el auditorio no secaracterice por ser muy numeroso. No hemos nacido con la lec-ción aprendida en lo relativo a como educar a nuestros hijos, portanto podemos aprender a educar y con dicho aprendizaje poderrectificar algunas conductas equivocadas o indebidas. Deseo que

se repitan las charlas y animo a todo el mundo a ir a escucharlas.Por nosotros, los padres, para ser mejores y por nuestros hijospara que podamos enseñarles a ser mejores.

Hablar de la educación de nuestros hijos es hablar de amor. Nopuedo evitar dos citas, decía San Agustín que la medida del amores el amor sin medida y Plutarco, que el amor nos enseña todaslas virtudes. El amor nos mueve a buscar lo mejor para nuestrosseres queridos, consiste en una fuerza indescriptible que nosempuja a perdonar, a ser agradables en aquellos días nefastos, aescuchar cuando lo que realmente nos apetece es hablar. Es elsentimiento que provoca que nos emocionemos con aquellosgestos sencillos de quienes amamos. Educando en el amor ten-emos la base, el pilar más sólido. Sumergidos en Jesús y sintién-donos más vivos que nunca, intentemos educar a nuestros hijosprocurando hacer fácil aquello que a priori resulta tan difícil.

Me agradaría poder encuadrar el texto con referencias a losevangelios, pero carezco de infinidad de conocimientos y entreellos el relativo a los textos cristianos. Si la persona encargada decuidar los artículos que acceden a la revista me permite volver aescribir algo, espero al menos saber algo más de dichas lecturas,aunque lo que realmente dudo es que me permita volver aescribir algo pues es persona de buen criterio. De todas formasme pongo las sandalias que plasmadas en cartón, me entregaronen la parroquia al inicio del curso y seguiré caminando, hacien-do camino al andar.

Para rematar no puedo obviar que el Código civil algo nos dicesobre el cuidado de los hijos, la obligación de alimentos y expre-siones similares, solo que después de mencionar a San Agustín,a Plutarco, e incluso al fecundo de Lord Rochester, a nadie lepuede apetece leer lo que dice el Código Civil.

“Padres, vosotros no exasperéis a vuestroshijos; criadlos educándolos y corrigiéndoloscomo el Señor quiere…” (Efesios 6,4)

No mires dónde te caíste. Mejor, precisa con qué resbalaste.

No se confíe al mar quien tema al viento

8

avaliación es-ante(antes de poñer asaccións en marcha

liña base( comezo daacción)

avaliación doproceso ( durantea acción)

avaliación do impacto(aproximadamente 4

meses despois do proxecto)

avaliación doresulatado (unha vezrematado oproceso)

PROPOSTA 1: AVALIACIÓN MAGOSTO

ASISTENCIA: Moi baixa, isto lévanos a indicar que hai que cambiar a dinámica senón non vale a pena facer unha inversión alta de traballo e esfor-zo. Constatase un error de concepto polo que se considera que o axeitado e traballar a proposta do magosto como unha proposta máis comunitaria, mel-lorando os espazos de comunicación e facéndoa máis visual na comunidade.A segunda etapa segue a contar cunha alta afluencia

DESEÑO: Mellorar a comunicación e comprometer a persoas concretas- De cara ao vindeiro curso pensar en que espazo se podería asar- Facer as xestión oportunas para contar co asador- Cambiar o horario e empezar a actividade a partires das 19:00 horas, pensando que mesmo a xente que vai a celebración da tardiña se poida incor-porar a continuación.

EXECUCIÓN: O baixo da parroquia acubillounos este ano, pero este espazo a partir de xuño usarase con outros fins e iso obríganos a pensar enoutras alternativas.En canto as infraestruturas dispuxemos como sempre de taboeiros e cabaletes, cabe sinalar que nalgúns casos algunha xente botou en falla cadeiraspara descansar.A falta dunha megafonía fai que este tipo de actividades perdan dinamismo no seu propio desenvolvemento.VALORACIÓN: A pesar da baixa asistencia valoramos positivamente a oferta de espazos de inter-relación como este onde poidamos vincular a cul-

tura coa vida socio-comunitaria da parroquia, aínda que tamén valoramos negativa a baixa participación.Ante estes resultados a comisión vai a volver a oferta esta actividade pero co cambio de concepto que se sinalaba no primeiro punto.Agradecer o traballo das persoas que dende a gratuidade (fundamentalmente as mesmas caras) sempre están dispostas a montar, desmontar e limparcando unha actividade se realiza.

PROGRAMACIÓN CURSO 2010-2011DÍA: 6 de novembroLUGAR: salón parroquial?

MODALIDADE: compartida

PROPOSTA 2: AVALIACIÓN NADALASISTENCIA: Temos que sinalar dous momentos:- Festival: cun nivel de participación baixo. ¿Non nos preocupa o que se fai na parroquia?, ¿o que fan os nenos?, ¿o que fan os nosos maiores?, ¿osmozos,..?Xantar: cun nivel de participación alto (180 comensais). A lectura desta cifra ten que lerse atendendo a que máis do 80% da participación eran adul-

tos un 10% nenos e un 6% mozos.

En cada amanecer hay un vivo poema de esperanza, y, al acostarnos, pensemos que amanecerá.

9

DESEÑO: (alternativas)- De pensar nun belén vivente habería que traballar máis a idea e desenvolver a celebración coa integración do mesmo, non sendo só unha actividadede catequese senón de todos os membros da comunidade.- De cara ao vindeiro curso apostamos por un festival máis coidado, de facerse?.- Estamos a cuestionarnos a mellor hora para o seu desenvolvemento.- As danzas do mundo foron un vinculo para que o xantar de Nadal se convertese nunha festa interxeracional onde todo do mundo participou e se sen-tiu integrado. Polo que seguimos apostando por actividades deste tipo.EXECUCIÓN: Desenvolveuse o festival ao remate da celebración comunitaria cunha afluencia relativamente baixa, onde o ruído de fondo era maior que o das par-ticipacións dos grupos.O xantar como todos os anos desenvolveuse no palacio de congresos.Danzas do mundo.VALORACIÓN: É unha actividade valorada moi positivamente e que conta xa cun certo pouso na nosa parroquia e iso notase.PROGRAMACIÓN CURSO 2010-2011DÍA: 12 de decembro (terceiro domingo de advento)LUGAR: Por confirmarINSCRICIÓN: segunda quenda de novembro e primeira semana de decembroPREZO: Por confirmar

PROPOSTA 3: AVALIACIÓN CAMIÑO DE SANTIAGOIDEA: con boa acollida. A primeira etapa iniciase con máis de 110 persoas apuntadas e con dous autobuses.A segunda etapa segue a contar cunha alta afluenciaDESEÑO: sempre se conta con dous autobuses agás nunha etapa que foron necesarios dous + un microbús- A oración do camiño só pretendía crear sentimento de comunidade e grupo.- Necesidade de entregar unha nota con teléfonos de contacto tanto autobuses como organizadoresEXECUCIÓN: os horarios cumpríronse en xeral aínda que a diferenza de idades e capacidades físicas se fixo resentir nalgúns momentos.Faltou contar cun autobús escoba que fixese parada nos descansos, esta falla prodúxose por non deseñar no proxecto lugares a tal fin.En canto as infraestruturas para a o xantar sempre se tentou que fosen nun espazo único, excepto na primeira etapa que a comida se repartiu en douslugares cunha oferta diferente.Os regresos foron respectados no deseño de estar sempre na franxa horario de 19:30-20:00 nas etapas máis distantes de Santiago e de 18:00 a 19:00nas máis próximas.VALORACIÓN: A xente valorou positivamente a experiencia así como o traballo da xente que fixo posible o deseño. - O impacto e o pouso que deixou este proxecto valorarase en setembro cando se desenvolva o camiño a FisterraPROGRAMACIÓN CURSO 2010-2011DÍA: 18 de setembro 1ª etapa LUGAR: camiño de Fisterra

02 de outubro 2ª etapa INSCRICIÓN: primeira quenda de setembro16 de outubro 3ª etapa CUSTO: 20€30 de outubro de 4ª etapa

PROPOSTA 4: AVALIACIÓN EXCURSIÓN FIN DE CURSOASISTENCIA: Contouse cunha participación de 75 persoas das cales 17 eran nenos e o resto adultos.DESEÑO: (alternativas)- Excursión a Fisterra e subida o seu faro.- Cruceiro pola costa de Fisterra- Xantar campestre.- Tempo libre e xogos- Visita ó castelo de VimianzoEXECUCIÓN: Saíuse de Santiago ás 8:30 para chegar a Fisterra entorno ás 11:00. Por razóns técnicas houbo que pospoñer a saída en barco para a tarde. As inclemen-cias do tempo tamén obrigaron a mudar de espazo e xantarmos nun polideportivo que o Concello nos cedeu.VALORACIÓN: - Boa porque a Parroquia tamén a de ser quen de favorecer momentos onde as familias poidan compatir o seu tempo de lecer. - Positiva en tanto que para os nenos da parroquia é unha xornada lúdica que poden compartir coas súas familias e coas súas catequistas ademais decon toda a comunidade. - Negativa en tanto que só cinco catequistas (Pilar de infantil, María de segundo, Chus de terceiro, Isabel de bacharelato, Miriam de catecumenado,....) de 26 participaron, entendemos que a axenda de catequeses tamén deberá de conlevar estes compromisos máis alá do meramente “escolar”- Pouca representación das distintas comisións e grupos.PROGRAMACIÓN CURSO 2010-2011: Excursión comunitaria de fin de curso DÍA: 7 de maio INSCRICIÓN: segunda quenda de abrilLUGAR: por determinar PREZO: por determinar (en función dos custos)

Creo que si miráramos siempre al cielo, acabaríamos por tener alas.

10

PROPOSTA 4: AVALIACIÓN FESTA FIN DE CURSO

ASISTENCIA: A participación superou as 220 persoasDESEÑO: Estamos en camiño, e ti?, foi o lema que nos acompañou durante este curso e que serviu de meta para os diversos grupos que estaban afacer o camiño ou que fixeron o camiño ese día.EXECUSIÓN: - Os camiñantes que empezaran no Cebreiro, desenvolveron a última etapa de Lavacolla a Santiago incorporando membros da comunidade que osesperaban en diferentes puntos Monte do Gozo, Palacios de Congresos ata chegaren a Fontiñas.- O camiño foi amenizado pola gaita e o bombo de Manú e Juan.- O xantar celebrouse no polideportivo do colexio de Fontiñas dentro dun bo ambiente- Algúns grupos presentaron actuacións- Todo mundo participou na recollida e traslado das cadeiras á parroquia.VALORACIÓN: - Foi o colofón perfecto do camiño e da vida comunitaria deste curso escolar. - Integrou e creou vínculos de grupo e comunidade non só da parroquia de Fontiñas senón doutras parroquias de Santiago. - Implicou a novas persoas na organización- Supuxo unha tarefa de colaboración e solidariedade non só desde os membros da organización senón que tamén dos participantes coa elaboraciónpropia e aportación de doces para ó buffet.PROGRAMACIÓN CURSO 2010-2011DÍA: 29 de maioLUGAR: salón parroquial ou polideportivo do colexio público de primaria de FontiñasINSCRICIÓN: segunda quenda de abril e primeira quenda de maio

MODALIDADE: xantar compartido

PROPOSTA 5: CACHARELA DE SAN XOAN

PROGRAMACIÓN CURSO 2010-2011DÍA: 23 de xuñoUGAR: diante do templo parroquialMODALIDADE: participación librePREZO: 2€

PETICIÓNUnha das necesidades que non temos cubertas e solicitamos para o vindeiro curso é unha megafonía móbile un espazo fixo e axeitado de difusión no complexo parroquial.

Aprecia tu vida a través de tu vidrio frontal, no por tu espejo retrovisor.

11

A lectura na que se lles aparece Xesús resucitado ós seus discípulos, envíalles o Espírito Santo e lles con-cede o don de perdoar é unha das máis coñecidas do Evanxeo. Para todos, Xesús nesas datas estaba morto.Pero cando o volven ver, dalles de novo esa confianza, ese ánimo para seguir adiante sen él, para continuarcoa súa Revolución.

Nós somos hoxe esos discípulos. Seguimos reuníndonos igual que eles co mesmo motivo. En nós, Xesústraspasou o don do perdón e a responsabilidade de continuar coa aplicación e a transmisión do seu exemplonos demáis. Se a Fe é fiarse de alguén, pode que isto se chame así.

Pero como pensar que Xesús xa non está entre nós? Para uns é ese milagre que os levanta da cama candopensan que xa non serán capaces, para outros é o sorriso que esboza un neno durante os seus soños, ou esalección que te deixa marcado de por vida, ou esa segunda oportunidade, ou esa reconciliación contigo mesmo;ou esa bágoa de ledicia, ou de remordemento. Quizáis iso sexa o Espírito Santo. Ou tal vez sexa ese apoioque che fai falla cando as cousas se torcen, ou esa aperta que silencia as palabras. Ou ese sinal de agradece-mento, ou ese paso atrás antes da luz ó final do túnel, ou ese latexo do corazón especialmente adicado. Ouunha vida entregada ós demáis. Pode que sexa a santa paciencia que esquiva os conflictos superfluos, ou esamáxica complicidade que só concede o tempo. E todo iso non é senón Deus?

E non podemos ver nada do que pasa no noso interior cando algo así acontece, unicamente sentilo, se odeixamos. Crer, vivir. Porque quizáis sexa así de doado. Algo nos fai especiais, algo nos di que cada perdónretido é un obstáculo no noso propio camiño, non tanto no do outro. Que un sorriso é a mellor maquillaxe.Que un ti é moito máis agradecido ca un eu. Que es o meu irmán.

“Benaventurados os que cren sen ter visto”. Que un deses sexas ti. Atrévete a crer. Atrévete a vivir.

Quizáis iso sexa o

Espírito Santo. Ou tal vez

sexa ese apoio que che

fai falla cando as cousas

se torcen, ou esa aperta

que silencia as palabras.

Ou ese sinal de agrade-

cemento, ou ese paso

atrás antes da luz ó final

do túnel, ou ese latexo do

corazón especialmente

adicado... E todo iso non

é senón Deus?

Para que el que cree no es necesaria ninguna explicación: parael que no cree toda explicación sobra.

12

El grupo de acompañamiento a mayores y enfermos se reúne todos los primeros jueves de cada mes en loslocales de la parroquia a las 19,30 horas a excepción de los meses de julio y agosto. Está abierto a cualquierparticipación siempre respetando las posibilidades de tiempo y horarios de cada voluntario o voluntaria

VOLUNTARIADO DE ACOMPAÑAMIENTOVOLUNTARIADO DE ACOMPAÑAMIENTOJulia BlancoJulia Blanco

Durante este curso que ya termina, un grupo de laParroquia, hemos iniciado con toda la ilusión una nuevaactividad: el voluntariado de acompañamiento. Se trata dededicar parte de nuestro tiempo y nuestra atención a visitargente que vive, muchas veces, muy cerca de nosotros y quetantas veces ni siquiera conocemos. Son personas mayores oenfermas que necesitan nuestro apoyo, nuestra comprensióny, sobre todo, nuestra compañía.

Para nosotros supone una experiencia enriquecedora en

todos los sentidos, ya que intentamos poner en práctica la Caridad: el acompañar a nuestro prójimo más cercanoy el saber escuchar, intentando ser generosos para ofrecer un bien muy valioso en nuestro época: nuestro tiem-po.

Con esta actividad queremos acercar el calor de la Parroquia a todas aquellas personas que nos rodean y quenecesitan nuestro apoyo desinteresado.

Todavía estamos comenzando esta nueva actividad y, por el momento, el balance es muy positivo. Nos encan-taría, en el nuevo curso, continuar avanzando en esta ilusionante tarea y contar con el apoyo de todos vosotros.

GRUPO “ACOMPAÑA”GRUPO “ACOMPAÑA”

Nos preocupa la soleda de la gente mayor y que no puede valerse por sí sola.Nos gustaría ayudar a esa personas que se sienten necesitadas de compañía.Desde el grupo ACOMPAÑA os ofrecemos:- Visitaros a domicilio- Acompañaros al médico o a realizar algún trámite- Dar un paseo- Hacer alguna actividad (juegos...- Simplemente charlar

GRUPO “ENTRETENIMIENTO”GRUPO “ENTRETENIMIENTO” Podemos ofreceros estas actividades de ocio y tiempo libre:

GIMNASIA Volveremos a estar con todas las personas que nos vienen acompañando desdeel comienzo del grupo y con aquellas que deseen incorporarse. Todas serán bien-venidas.

MANUALIDADESSeguiremos haciendo todo tipo de actividades decorativas con papel,cerámica, cartón, pinturas....

BAILE Os enseñamos abailar al son de la música que recordéis (pasodobles, boleros...

TALLERES DEMEMORIACon ejerciciosmuy sencillosos ayudaremosa ejercitar vues-tra memoria

COROEn esta actividadpodréis cantarjunto a otras per-sonas, aprender aentonar...

TELÉFONO DECONTACTO981 57 57 60

Jueves: 19,30-20,30

Durante julio y agostono se atiende.

13

CANTO: Gracias a la Vida

Gracias a la vida que me ha dado tanto Me dio dos luceros que cuando los abroPerfecto distingo lo negro del blancoY en el alto cielo su fondo estrelladoY en las multitudes el hombre que yo amo

Gracias a la vida que me ha dado tantoMe ha dado el oído que en todo su anchoGraba noche y día grillos y canariosMartirios, turbinas, ladridos, chubascosY la voz tan tierna de mi bien amado

Gracias a la vida que me ha dado tantoMe ha dado el sonido y el abecedarioCon él, las palabras que pienso y declaroMadre, amigo, hermanoY luz alumbrando la ruta del alma del que estoy amando

Gracias a la vida que me ha dado tantoMe ha dado la marcha de mis pies cansadosCon ellos anduve ciudades y charcosPlayas y desiertos, montañas y llanosY la casa tuya, tu calle y tu patio

Gracias a la vida que me ha dado tantoMe dio el corazón que agita su marcoCuando miro el fruto del cerebro humanoCuando miro el bueno tan lejos del maloCuando miro el fondo de tus ojos claros

Gracias a la vida que me ha dado tantoMe ha dado la risa y me ha dado el llantoAsí yo distingo dicha de quebrantoLos dos materiales que forman mi cantoY el canto de ustedes que es el mismo cantoY el canto de todos que es mi propio canto

Gracias a la vida, gracias a la vida

¡Qué pequeñas son mis manos en relación con todo lo que la vida ha querido darme!

14

María Rivo Vázquez

Título original: Ladri di biciclette

Nacionalidad: Italia, 1948

Director: Vittorio De Sica

Guión: C. Zavattini, S. Cecchi d’Amico, etc. (basado en una

novela de L. Bartolini)

Reparto: Lamberto Maggiorani (Antonio Ricci), Enzo Staiola

(Bruno Ricci), Lianella Carell (Maria Ricci), Vittorio

Antonucci, Gino Saltamerenda, Ida Bracci dorati.

Duración: 93 min./ blanco y negro

LADRÓN DE BICICLETAS

Tras años en el paro, Antonio Ricci, sin medios con que sostener a su familia, encuentra trabajo. Pero para ejercerlo necesi-ta una bicicleta, y la suya está empeñada, por lo que se decide a cambiarla por unas sábanas. El primer día de trabajo, no obstante, sela roban. Presenta una denuncia y durante tres días busca su herramienta de trabajo por toda Roma con la ayuda de amigos y su hijode ocho años. Desesperado al no encontrarla, se decide a robar una bicicleta y es pillado in fraganti. Sólo la presencia de su hijo losalva de ser denunciado.

Obra clave del neorrealismo italiano, Ladrón de bicicletas se estructura en torno a una búsqueda, un recorrido de tres días:un viernes, un sábado y un domingo, precisamente los días en que transcurre el ciclo evangélico de la muerte y resurrección de Cristo.Y es que Antonio sufre su particular Calvario. Un Calvario del que los ojos de su hijo, cargados de admiración hacia el padre, sonamargos testigos. Y un Calvario durante el que, pese a la multitud que le rodea, nadie se detiene a ayudarlo: ni la policía, ni la Iglesia,ni los sindicatos... Su desesperanza, pues, no carece de razones.

Hace un par de meses, Cecilia Bartoli, una de las más célebres mezzosopranosde las últimas décadas, ofreció un espectacular concierto en Santiago. Parte de lagira promocional de su último disco, el éxito de la convocatoria fue tal que muchosse quedaron con las ganas de escucharla en directo, algo ya habitual en todas susapariciones sobre los escenarios.Nacida en Roma en 1966 e hija de cantantes profesionales, Bartoli parece conver-

tir en oro todo lo que toca. Sus últimos cds han cosechado innumerables y presti-giosos premios, además de conseguir permanecer durante más de 200 semanas enlas listas de pop internacionales, algo al alcance de muy pocos en el mundo de lamúsica clásica. Un éxito que además está asentado en sólidas bases de calidad: elaltísimo nivel técnico y musical de la cantante romana, fruto de un arduo y disci-plinado trabajo, así como su encomiable labor de redescubrimiento y puesta envalor de repertorio menospreciado u olvidado, hacen de cada uno de sus proyectosun hito irrepetible.

Este es el caso de Sacrificium, postrero en una lista que incluye álbumes dedica-dos a Vivaldi, Gluck, y Salieri, junto con los más recientes Opera proibita y María.Lanzado al mercado a finales del pasado año, este último proyecto discográfico de

Bartoli constituye una suerte de homenaje a los castrati, hombres castrados durante la niñez con el fin de conservar la tesitura aguda de su voz infan-til. Esta práctica, que se realizaba mayoritariamente en Italia, alcanzó su momento de mayor extensión durante el siglo XVIII, cuando alrededor de4.000 niños eran castrados al año. Los que desarrollaban una bella voz solían conseguir gran popularidad y llegar a cobrar enormes sumas de dinero.Pero muy pocos alcanzaban el ansiado éxito, y el futuro de los demás era, cuanto menos, incierto.Cecilia Bartoli recoge en su disco arias compuestas específicamente para estos cantantes exepcionales y mayoritariamente grabadas por primeravez. Algo nada raro considerando el altísimo grado de dificultad que entrañan al estar pensadas para personas con la voz aguda de una mujer y lacapacidad pulmonar de un hombre.

Acompañada por el enérgico y genial conjunto barroco Il Giardino Armonico, Bartoli interpreta magistralmente obras de Porpora, Broschi, oCaldara cantadas en su día por famosos castrati como Farinelli o Caffarelli. Todo un placer para los sentidos.

Un individuo con un reloj sabe que hora es; un individuo con dos relojes nuncaestá seguro de la hora correcta.

15

Ayudar en los asuntos de los demás, no quiere decir que debamos meter la nariz en ellos.

*¿CÓMO SE FABRICAN LAS FORMAS DE CONSAGRAR?Las obleas se elaboran con masa de pan ácimo, es decir, sin levadura,como el que usó Jesucristo en la Última Cena.

*La ceniza cuaresmal procede de los ramos bendecidos el Domingo dela Pasión del Señor del año anterior, siguiendo una costumbre que seremonta al siglo XII.

*Una de las curiosas novedades en el pontificado de Juan XXIII fue laintroducción de una particular costumbre que todavía hoy continúavigente. El Papa bueno fue quien inició el rezo público del Ángelus en laplaza de San Pedro todos los domingos y días de fiestas. Era una maneramás de mostrar su cercanía a los fieles, y sobre todo de infundir en ellosel culto amoroso a la Virgen María.*El proyectil que hirió gravemente a Juan Pablo II en el atentado cometi-

do en la Plaza de San Pedro el día 13 de Mayo de 1.981 fue engarzado enla corona de la imagen de Ntra. Sra. de Fátima, que preside el Santuariode Cova de Iría. El propio Papa entregó la bala a Mons. Alberto Cosme,obispo de Leiría.

*La tradición de poner el Belén en el mundo se remonta al año 1223, enuna Navidad de la villa italiana de Grecio. En esta localidad, SanFrancisco de Asís reunió a los vecinos de Grecio para celebrar la misa demedianoche.*En 1979, Juan Pablo II nombró a San Francisco de Asís patrono de la

ecología, porque discernía en toda criatura una imagen de Dios. *Cuando se inauguró el primer cable submarino entre Inglaterra y

América, la Reina Victoria envió el primer mensaje con estas palabras ."Gloria a Dios en el cielo y en la tierra paz a los hombres de buena volun-tad".

*La bandera de la Unión Europea está inspirada en la descripción dela Virgen del Apocalipsis. Europa, sin embargo, no reconocerá en suConstitución sus bimilenarias raíces cristianas.

Gracias por tenernos en vuestros sueños,

en vuestros días y noches en vela,

en vuestras palabras y vuestros silencios.

Gracias por traernos a la vida,

por desear nuestra felicidad con tanta fuerza,

por renunciar a vuestros deseos por los nuestros.

Gracias por vuestro aliento y vuestras caricias,

por vuestras manos, que toman las nuestras

y nos escuchan sin decir nada.

Gracias por las miradas dulces

por los abrazos que nos mecen con ternura,

por los besos que nos dais cuando dormimos.

Gracias porque al veros recordamos

el sol fresco de la mañana, días azules y tranquilos,

atardeceres naranjas a vuestro lado.

Gracias por las noches de verano llenas de estrellas

y las tardes donde reímos como niños

con sonrisas más radiantes que la luna.

Gracias por los días ya pasados,

por la vida que nos queda

y por hacer de ésta un regalo.

POEMA PARA LOS PADRES POEMA PARA LOS PADRES ( Patricia y Ángel )

16 Mira a las estrellas, pero no te olvides de encender la lumbre en el hogar.

PRIMERA COMUNIÓN

QUERIDO DIARIO: Este curso

de catequesis aprendín moitas

cousas e paseino moi ben. Cada

paso que damos acercamonos a

Xesús ¡qué felicidade!. Xesús

acóllenos e nos da amor e forzas

para seguir. María Viña López

Hoyestuve viendo el diario de un niñoque se llama Javier que ya hizo la Primera

Comunión. Yo el 27 de junio hago la Primera

Comunión. “No se muerde el cuerpo de Cristo porque dijo

tomad y comed”

Sara García Abel

Lo que más me gusta

de catequesis es que la

catequista se porta

muy bien comigo y lo

que menos me gusta

es que me mientan

María Aldariz Ares

Gústame a catequista porque égraciosa aínda que ás veceschilla, pero é moi boa.Taménteño ganas de facer a Comunión.Non me gusta a Misa porque éun pouco rollo pero gustamecando cantamos e damos a pazaos nosos país

Ana Fortes López

17No temas a los amigos que te atacan; teme a los que te adulan.

Cuando empecé tercero me gustóque me diera catequesis Mariluz.Ahora que ya estamos a punto derecibir nuestra Comunión, estoymuy contenta. Me gustaron muchotodas las clases de catequesis.Estoy muy contenta con los com-pañeros y compañeras que metocaron y me llevo muy bien conellos. También me gusta la Misa,sobre todo cuando damos la paz.También quiero darles las gracias alas catequistas y a Ricardo

Carmen Villaverde Nartallo

Me gusta la catequistaMariluz. No me gustamucho la Misa porque

siempre hay que estar ensilencio, menos cuandohay que cantar o decir

algo. Sí me gusta la Misaporque cantamos

Isabel Domingo Díaz

La catequista es muy maja y nosenseñó un montón de cosas. Lopasé muy bien. Cada día aprendouna cosa más de Dios. Yo quieroaprender más y le quiero dar lasgracias a las catequistas y a Ricardo

Marta

18La talla de tu cuerpo cuenta poco, la de tu cerebro cuenta mucho pero, sobre todo cuenta lade tu corazón

Una mamá como tú…

Yo quiero una mamáque cierra los ojos cuando la abrazo.Una mamá que no se preocupa por no ser una modelo,Prefiere tener diez hijos felices.Una mamá que ha convertidocada baño diario de cada uno de sus diez hijosen una fiesta familiar, sin prisas, y disfrutando.Sí, yo quiero una mamá como tú,Una mamá que cada díaha madrugado para limpiar la casa y preparar todo,para poder llevarnos de paseo a Rosaleso al parque del Oeste, sin importar el cansancio.Quiero una mamá que casi llora de risacuando cuenta la guerra de albóndigasen el cuarto recién empapelado.Quiero una mamá a la que pides un permisoy responde: “lo que diga papá”sabiendo que papá siempre nos lo da.Una mamá que después de criar a diez hijos,y mimar a treinta y siete nietosse siente feliz si viene alguno más.Quiero una mamáque cada vez que papá ha trabajado de nocheha reunido a sus hijospara prepararle una sorpresa para el día siguiente .

Una mamá que admira tanto a papá,que ha conseguido trasmitirloa cada uno de sus hijos, nueras, yernos y nietos.Una mamá que siempre ha buscado la paz entre todos,que siempre encuentra lo bueno de cada uno.Una mamá a la que hemos oído hablar de Diosdesde antes de nacer,que nos ha seguido hablando de Dios siempresin importar que tuviéramos treinta,cuarenta o cincuenta años,y que nos mantiene a Dios presentehasta en las instrucciones del calentador de casa.Quiero una mamá como túPuede que no salgas en las revistas,que no seas una miss,ni la más alta, ni la más delgada.Puede que a veces estés cansada,nerviosa incluso un poco disgustada,pero tú eres mi mamá, la mejor,la mamá que yo quiero,y eres nuestra, de nosotros diez,con nuestros respectivos maridos y mujeres…eres nuestra mamá, y la de nadie más.

19De todo lo que llevas, tu sonrisa es lo que mejor te sienta

En la vida vamos dando pasos que hacen nuestrocamino, pequeñas pisadas que hacen camino. Al igualque la parroquia ha estado de peregrinaje, el grupo deconfirmación de de esta nuestra querida parroquia haintentado dar una pisada dejando una huella muy pro-funda.

Nos sentimos complacidos de poder decir que trasun intenso camino de tres años en el que ha habidogente que no quiso seguir adelante o bien gente que seunió al carro en marcha podemos decir al fin quehemos llegado a la meta de confirmar nuestra fe eso sí,muy bien guiados por Ricardo, Miriam y Patricia queno ahorraron en esfuerzo para dejar su sello en elgrupo.

Han sido tres años en los que sin duda hemos logra-do un grupo cohesionado y hemos llegado a compren-dernos muy bien. Dejamos atrás convivencias, viven-cias, anécdotas, juegos y sobre todo, muchas comidasque para eso somos golosos.

Pero si algo queremos señalar y gritar a los cuatrorincones de esta comunidad es que esto supone paranosotros un importante punto y seguido, una línea desalida en la que damos un paso más en el inicio denuestras vidas adultas y confirmamos nuestra fe.

Confirmamos nuestra fe y ponemos el punto de ini-cio a seguir colaborando activamente con la parroquiay entre nosotros.

Agradecemos activamente el apoyo de la Parroquiaque alegremente compartió con nosotros la cele-bración que habíamos preparado, nosotros por nuestraparte tal vez sigamos siendo las mismas personas queantes pero sin duda, para nosotros ha significado con-

hemos confirmado nuestro espíritu cultivado desdeaquella semilla en la fe que fue plantada mientrasvestíamos de marineros y blanco impoluto o mientrasderramaban agua sobre nuestras cabezas ante laexpectación del lloro del bebé.

Desde el grupo de confirmación 2010, esperemosque nos ayudéis a continuar con nuestro crecimientoen la fe cristiana y en nuestro camino adulto dentro dela parroquia.

Por lo que es nuestro granito de arena, lo intentamosponer día a día, porque tal vez seamos los de antespero eso sí, bajo la inspiración que nos proporciona elespíritu santo y bajo la esperanza de volver a celebraralguna de las comilonas del grupo. Confirmo una vezmás: “Gracias a la parroquia de Fontiñas porque todosvosotros nos habéis llevado de la mano en estecamino, que ahora sigue con más posibilidades quenunca”

carta de los confirmadosDaniel López Ramos

“Gracias a la parroquia deFontiñas porque todosvosotros nos habéis llevadode la mano en este camino,que ahora sigue con másposibilidades que nunca”

20

Tienes que tener tu propio crecimiento, no importa lo alto que haya sido tu padre.

A Pascua é unha oportunidade para renacer das nosas cinzas, conver-

tirnos en persoas e comunidades novas: libres, humildes, denun-

ciantes das inxustizas, veraces.

Centrarse no Xesús de carne e óso permítenos achegarnos á persoa,

símbolo de humildade e amor ó próximo que loitou, sufríu e morréu

para resucitar outro mundo posible.

Queimemos as nosas actitudes negativas e aprendamos a “VIVIR

DANDO VIDA”.

“Pascua significa o cumplimento das nosas esperanzas e dos nosos

desexos, a superación das nosas frustracións e dos nosos medos.

Significa a seguridade dunha presenza amistosa envolvente, o triun-

fo das forzas ascendentes sobre todo o que rebaixa e todo o que

deprime ó home. É a victoria da Vida, unha vida que é amor. A

Pascua comunícanos a vida e o amor de Xesucristo, e ese encontro

con Él transforma a nosa vida e lle da sentido, fainos libres. A nosa

fe fundamentase en Cristo que vive para sempre e lle da vida eter-

na a todo o que cree en Él e o sigue”.

Sé agradable con las personas mientras subes porque las necesitarás cuando bajes.

Tal como dicimos no lema deste curso: ver-dadeiramente estamos en camiño seguindoa Xesús? - Sentamos na nosa mesa ós máis oprimi-dos e marxinados?- Somos libres para amar, servir e curar ósnecesitados?- Somos testemuñas que outro mundo éposible?

21

22 Es imposible hacer un apretón de manos con el puño cerrado.

Ahora sé que el duelo no se pasa nunca.Sé que los años vacios de él, vivirán en mí,siempre…El duelo no pasa, se diluye en el alma y ya nolo puedes echar porque es tu misma esen-cia…Al principio hace daño, y rompe cada fibrade tu cuerpo; lo desgaja con crueldad comosi te rompiesen los músculos en tiras y tequebrasen los huesos; sientes que alguienclava en tu corazón un punzón de fríohielo… pero sigues vivo, puedes andar,moverte… tu corazón sigue latiendo aunquequizá quisieras morir…Puedes comer aunque no lo desees… la vidasigue… no sólo a tu alrededor: en el mundo,en la naturaleza, en tu ciudad, en tu calle…La vida sigue en ti mismo, aunque no lodesees… y la vida te empuja, te obliga amoverte, a andar, a comer a duras penas…Todo eso que bulle en tu interior te presionapara que vivas…Recibes llamadas a todas horas que no tepueden consolar, pero las agradeces decorazón…Lo sé, son caricias de él; o de ella; que te lasmanda así, por medio de todas las personasque te quieren y te aprecian…Así, continuamente en medio del dolor tesientes muy querido. Te das cuenta de que élya no sufre… está con Dios, está feliz, y esote reconforta…Comprendes que por muy grande que sea tudolor, esa persona a la que tantísimo amas, esfeliz, y ha dejado de sufrir. Y eso hace que túpuedas ser feliz también…

Empiezas a recordar cosas bonitas de los tiempos felices, y ya puedes sonreír…Recorres con tus dedos todas sus cosas, con suavidad, con miedo a romperlas, o a que desaparezcan…Acercas su jersey preferido a tu cara, aspiras “su” olor, lo besas, lo acaricias, y sonríes mientras lloras…Buscas algo que él te haya dejado… una carta, un mensaje, una canción; algo que en algún momento escribiópara ti… buscas la huella plasmada de un amor…Necesitas saber que él ha sido real, que no ha sido un sueño. Y deseas que venga a tus sueños para charlar unrato…Puede que al principio sueñes con él, enfermo, postrado. En el sueño a veces se cura…Más adelante viene a tus sueños y la enfermedad ya no está, ya no importa; solo importa que él te mira, te rozacon los dedos, te abraza…A veces por un instante, a veces más, a veces te dice frases simbólicas o te pregunta algo…Deseas que el sueño nunca acabe, deseas que se quede contigo… y al día siguiente te despiertas con una sonrisaen los labios…Él no te dejará nunca sola…Sé que el duelo nunca se acaba… aprendes a vivir con él, a que forme parte de tu vida… puedes pasar un buenrato con la familia, los amigos, sonreír, reír… pero la ausencia sigue clavada en tu alma como un cuchillo dehielo… el duelo no se va, le haces un sitio en tu vida, ya no te duele físicamente… solo el alma duele… y llegaun momento que, cuando por un instante te sientes feliz, te distraes y te parece que el duelo se ha ido, lo echasde menos y quieres que vuelva…Pero no se va, no puede irse, está hecho de tu dolor, tus lágrimas, tus añoranzas, tu fe, tu amor, y tu esperanza…El duelo nunca acaba, hace que la ausencia de él esté presente siempre…Está diluido en tu alma, y no puede irse porque es tu misma esencia… y ya no quieres que se vaya porque es laforma de tenerle a él…Algún día seremos capaces de entenderlo todo como ahora lo entienden aquellos a los que tanto amamos y sehan ido…Algún día comprenderemos por que suceden las cosas…Cuando sepamos ver a través de los ojos de Dios…

23Si no te esfuerzas hasta el máximo, ¿cómo sabrás donde está tu límite?

Un lago, la montaña que se refleja, casas difusas, nubes que escapan, el

conjunto tiende a la placidez. Predominan verdes, azules y unos trazos de blan-

co, todo nos lleva a la contemplación de lo unitario. Al observador lo imagi-

namos tranquilo, sosegado en la soledad sonora que diría S. Juan de la Cruz.

Esta naturaleza nos manifiesta el universo creado y por lo tanto sometida al con-

cepto tiempo, pero da la sensación que todo está parado. Es nuestra vista,

aunque veamos sólo en quietud hay vida, las naturalezas muertas tienen eviden-

temente otros colores. El secreto del paisaje, en cuanto nos detenemos un poco,

es ver en él al Dios creador, dador de vida. También la luz lo envuelve todo, es

lo que nos permite ver, sentir los matices, presentir que debemos ser las manos

conservadoras de lo creado.

José Ramón Alonso

humor serio

RamónIrago Silva

Albergue Juan XXIII, en el Convento de San Francisco, que cada día, desde 1970ducha caliente y ropa. Y acogida fraternal sin preguntar de dónde vienes ni adóndlo utilizan? ¿Cómo subsiste? Servicios que ofrece. Normas de convivencia. A todas es

¿Qué quiénes son éstos? Si bajas por la calle Castaños, en el Convento de SanFrancisco, podemos preguntárselo al fraile franciscano P. Honrubia. Te lo dirácon toda la pasión y amor de un hijo de San Francisco. Y te contará que no sonsólo los mendigos que cruzamos por las calles. No. Ingenieros, abogados, convarios idiomas, personas con desarraigado familiar, con problemas de alcohol,droga…toda esta gente siente frío, necesita asearse, ropa limpia y unas galletitascon leche. Como tú y como yo. Y cada día hay más. Y no nos enteramos o hace-mos que no nos enteramos.

Este fraile habla y habla de su albergue; le va la vida en él, es más que la niñade sus ojos, le hace sentirse auténticamente franciscano. Y nos cuenta que él noinventó esta casa, dentro de la gran casa del convento. En 1970 el padre AntonioPeteiro, junto con otros frailes, consigue “robarle un trozo” al edificio parapreparar una quincena de camas humildes: con ellas comenzará este gran techollamado ALBERGUE JUAN XXIII. Allá van ya cuarenta años de abrigo, deacogida, de respuesta a aquello de “ Señor, y dónde te vimos desnudo, hambrien-to, sucio, roto…” “Cada vez que lo hagáis con uno de éstos, conmigo lo hacéis”.Y al que llegó a arzobispo de Tánger, pero siempre franciscano padre Peteiro, leseguirán los padres Lista, Casal, Agrelo (actual arzobispo de Tánger), hermanosfranciscanos, voluntarios… y ahora el entrañable asturiano padre Honrubia.

Las sucesivas mejoras en las instalaciones fueron paliando, con problemas, lascrecientes necesidades que originaron los cambios sociales del momento. Pero en2008 el padre Honrubia vio que había que dar más respuestas. Y se encontró queno bastaba su inagotable ilusión. A buscar dinero debajo de las piedras porquehabía que reunir casi 350.000 € ( la Provincia franciscana de Santiago se hizocargo del 60%); la calidad histórico-artística del edificio obligó a mucho papeleo,licencias, catas arquitectónicas…y gracias que tenemos un arquitecto francis-cano. Esta gran mejora obligó a un cierre provisional que causó graves proble-mas a los usuarios necesitados. Y la espera de los permisos. El P.Honrubia no sequeja de nadie. En diciembre pudo abrir la puerta de nuevo, celebrándolo con sustrotamundos por todo lo alto: él mismo sirvió los riojas, complaciendo a más deuno que le animaba a que “padre, puede llenar el vaso hasta arriba que yo yaestoy acostumbrado”. Y se ríe emocionado.

… y quién es este hombre?Un asturiano de 63 años, que

a sus 38 cambia su vida deempresario y elige libremente laempresa de San Francisco y suscompromisos. Dice que sabe lo que escogió y

que mereció la pena. Los que loconocemos y vemos lo quehace, sabemos que dice verdad.Y aún le quedó tiempo paralicenciarse en Derecho para lle-var los asuntos legales de laOrden.

Pero lo que más le ocupa ypreocupa son los usuarios delAlbergue Juan XXIII, esos que“cómo les cambia el humor unavez aseados y vestidos con ropalimpia. Se sienten mejor conellos mismos, sube su autoesti-ma”…”Queremos tratar a laspersonas que usan estas insta-laciones con la máxima dig-nidad posible, que se den cuen-ta de que son importantes paranosotros; así aprenderán arespetarse y valorarse a sí mis-mos”.

Este es el P.Honrubia, actualdirector del Albergue.

Busto homenaje a Monseñor Fray José AntonioPeteiro Freire, Arzobispo Emérito de Tánger,fundador y director del Albergue Juan XXIII.Entrada al Albergue.

Y es un vecino de Fontcomo es debido, quien ndo también del espíritu fsuya. Nos enseña las habpondientes; la peluqueríaconsulta médica, la depedescanso con su TV, prenzas) es utilizado por unamujeres apenas llegan aldiscapacitados. HumildaY ganas de hacerlo todo un “gracias, padre; gracilos servicios recibidos, pnilla y jabón para afeitar

¿Y de qué vive este alseguridad, administracióesto hay que pagarlo. CProvincial, Ayuntamientoqué esto? Hay muchas Antonio de Padua, otro fle piden ayuda en sus prmente donativos o anónites. Sin embargo, para chacer muchos números. le sobra. Incluso calcetincia de las aportaciones d

24 El medio más seguro de hacernos agradable la vida, es hacérsela feliz a los demás.

25

0, abre su puerta a los trotamundos que pasan por Santiago. Allí encuentran una cama limpia,de vas. Te escucharán sólo lo que tú quieras contar. Nada más. ¿A quién se le ocurrió? ¿Quiénesstas preguntas nos responde su director el fraile franciscano padre Francisco J. Honrubia Bonnín.

Y el “juntos podemos” del superior y guardián de San Francisco, padreCastro Miramontes, mueve a voluntarios que se implican en este servicio a losmás necesitados: una sicóloga, una abogada, una médico, enfermera, dentista,peluquera… pero además “como hay pobrezas más allá de lo económico y locultural, queremos acompañar también en el sufrimiento y la soledad”.

Como pequeña sociedad que es, esta comunidad de trotamundos deberespetar unas normas básicas de horarios, de respeto mutuo, de aseo. Por esoes obligatoria la ducha diaria, y se ha tenido que contar con un vigilante deseguridad que “calme el descanso nocturno de algunos que alteran la con-vivencia más de una vez”. El padre Honrubia ha tenido que “ponerse duro” enalgún momento– dice él. No es obligatorio rezar –aunque alguno extiende suesterilla y hace su oración- pero se rechaza tajantemente la blasfemia, eso sí.Y alguno, desgraciadamente, tiene vedada la entrada.

Se realizan cursos de preparación para ciertos trabajos como: mozo repone-dor de almacén, jardinería, poda de árboles… El padre Honrubia no quiere queeste albergue se convierta exclusivamente en una pensión; quiere que los quepuedan “tomen la caña y aprendan a pescar”. Algunos ya consiguieron su tra-bajillo remunerado. Este es uno de sus proyectos. Y nos habla con su peculiarentusiasmo de la próxima página web y de la publicación periódica TROTA-MUNDOS, ilustrada magníficamente por algunos de los usuarios, que nospondrá más en contacto con esta institución. Riéndose, cuenta este fraile-direc-tor que algún residente le ha dicho, con cierta exigencia, que “ esto es nuestroporque ustedes reciben de la CEE 7€ por cada uno de nosotros”. Y el padreHonrubia le contesta que se entere bien y “ nos repartimos ese dineral entretodos”.

Gracias, hermanos franciscanos, por su entusiasmo, por interpelar con suentrega a los que tenemos techo cálido que nos cobija cuando llueve y nosabriga en las noches de helada y de frío, a los que tenemos el calor de unafamilia... Continúen imitando al de Asís, porque al final el mejor pagador esel que menos o nada tiene. Gracias por estar ahí.

Una de las habitaciones con sus literas.

tiñas, Santiago García, el encargado de que esto funcioneos guía por cada una de las dependencias. Está contagia-ranciscano porque nos explica todo como si la obra fuesebitaciones impecables con sus literas y sus baños corres-a (recalca que fue diseñada por alguno de los usuarios), laendencia de planchado, lavado de ropa y ropero, sala densa diaria, ofertas de trabajo, internet… Todo esto (25 pla-a media de 18 personas, mayoritariamente hombres; las 3-4%, que tienen sus habitaciones propias, así como losd, pero limpieza, orden, buen gusto y dignidad a raudales.bien, que los usuarios, la gran mayoría, lo agradecen con

ias, hermano” cuando se van. Es la única paga por todosporque aquí todo es absolutamente gratis, hasta la maqui-se y ropa interior limpia y nueva después del aseo diario.bergue? Aquí trabaja personal de limpieza, de ropero, de

ón, de asuntos sociales. Luz, agua, ropa…préstamos. Todoontamos con ayudas de la Xunta de Galicia, Diputacióno y el “Pan de San Antonio o Pan de los Pobres”. ¿Quepersonas que lo saben muy bien porque utilizan a Sanfranciscano ilustre, para canalizar sus donativos. De pasooblemas. Pero el padre Honrubia también recibe directa-mamente; nos dice que algunos son cantidades importan-ubrir el presupuesto anual de unos 250.000€, hay queY está el óbolo de la viuda que da lo que tiene y no lo que

nes y ropa interior nuevos se admiten. Que quede constan-esinteresadas de algunos centros comerciales. Iglesia Conventual de San Francisco

Dichoso el siervo que ama tanto a su hermano cuando está enfermo y no puede corresponder-le, como cuando está sano y puede corresponderle. (San Francisco de Asís. Adm.24)

Este año ha sido un año de muchos autobuses parroquiales, no en vanohemos hecho el camino de Santiago por etapas, pero esa historia la dejaré paraotra ocasión. Esta vez, los habituales de las excursiones parroquiales nosembarcamos en la aventura más incierta e increíble, llegar al fin del mundo. Oeso decían los romanos. Nosotros en cualquier caso llegamos a disfrutar deuna convivencia y unos paisajes arrebatadores. Pero vayamos por partes.

Para algunos de nosotros, A Costa da Morte tiene más de un significa-do, emocional, familiar, de recuerdos. Sólo eso este viaje ya producía unaemoción con ese saborcillo de nostalgia inevitable. Y en estas reflexiones lleg-amos al faro de Finisterre. El mar en su máximo esplendor, el faro atisbandoa lo lejos un mundo del que sólo tenemos noticias por la tele y la excursióndisfrutando del viento y de la vista de los acantilados. Respirando esa brisa quereconforta de una manera especial, sólo porque viene del mar abierto con susmil historias y aventuras.

La siguiente parte prevista era el viaje en barco, pero si como de unpiloto de carreras se tratase, nuestra aventura se truncó por el desafortunadofallo de un manguito. Los mecánicos hacían lo que podían en la dársena, quees como el pit lane del mar. Temiendo un desfallecimiento de los máspequeños (aún quedaban metas volantes y de las otras a la vista) hicimos unaprudente retirada a un pabellón que nos cedieron gracias a las siempre tanoportunas gestiones del otro Alonso. Allí intercambiamos comida, risa y des-canso. Como suele suceder en estos casos, los más pequeños descansaron cor-riendo, jugando al fútbol, a la cuerda y a sabe Dios qué cosas. Esto provocó laenvidia de algunos mayores que se unieron rápidamente a las actividades lúdi-co-deportivas.

Ya repuestos, descubrimos que los mecánicos habían logrado lo quepor la mañana parecía imposible y con aire fresco pero todavía sin lluvia noslanzamos al mar. Y allí estábamos los de la excursión, jóvenes, niños, ancianosy algún que otro adulto en busca de la emocionante aventura de alcanzar elmar abierto.

Nuestros anfitriones nos revelaron los mil y un secretos del mar, losbuenos bancos de peces y otros seres marinos. Nos encontramos con un alegregrupo de pescadores que causaban el pánico en la población de calmares de laría, pero el futuro deleite de los comensales de tan suculento manjar. Vimos laiglesia del Santo Cristo de Fisterra, el de las barbas douradas y las cancionesantiguas. Vimos también el faro desde el mar. Contemplamos a lo lejos la costaagreste, O Pindo, Ézaro, Carnota y entrevimos entre las brumas el monteLouro a lo lejos. Al dejar las aguas de la ría, las olas del océano nos mecieronbravamente, pero lo superamos, fue el pequeño homenaje que nos hizo el marabierto. A la vuelta, hicimos un paseo litoral por la bella y larga playa deLangosteira. Pese a que esperábamos lluvia, llegamos a tierra a pie enjuto, loque añade aún más mérito a nuestra gesta.

Emprendimos así ruta a Vimianzo, animados a tomar su castillo, enva-lentonados por nuestro éxito anterior. Entramos con decisión en el castillopero la lluvia pudo con nosotros y así optamos por una prudente retirada a nue-stros autobuses que nos condujeron de vuelta a casa.

Y así fue. Y como siempre, vivimos juntos todos esos momentos.Porque hacer parroquia también es compartir momentos y este día estuvo llenode muchos y de los buenos.

26 Cuando apuntas con un dedo recuerda que los otros tres te apuntan a ti. (Prov.inglés)

27La gente se arregla todos los días el cabello, ¿por qué no se arregla el corazón?...

28Yo me quejaba porque no tenía zapatos, hasta que conocí a un hombre que no tenía pies.(Prov. árabe)

4 - 12 de xuño ás 19,30: NOVENA A SAN ANTONIO5 xuño ás 20,30, nos locais parroquiais: III ENCONTRO DE CORAIS12 xuño, na Eucaristía das 19,30. teremos unha lembranza especial polos

CONFRADES FALECIDOS. Actuará a CORAL XÚBILO.13 xuño: Ás 11,30 horas sairá dende o Ambulatorio a PROCESIÓN

seguindo o itinarario acostumado ata o Templo Parroquial ondecelebraremos a EUCARISTÍA.

A Confraría de San Antonio de Padua convida á comunidade parroquial e atodas as persoas a participaren nos actos que con motivo da festividade de SanAntonio se van a celebrar, desexando que sexan do voso agrado.

Moitas grazas por acompañarnos.

SAN ANTONIO 2010. PROGRAMA DE ACTIVIDADESSAN ANTONIO 2010. PROGRAMA DE ACTIVIDADES

29“Con dinero en el bolsillo, se es atractivo, inteligente, y hasta se canta bien” (Prov. judío)

30Las lágrimas derramadas son amargas, pero más amargas son las que no se derraman.

Entrar a formar parte de la comunidad de Fontiñas nofue sólo comenzar a asistir a sus celebraciones religiosas. Fuecomenzar a encontrar a otras personas, a saludarlas, a conocer-las … Fue empezar a participar de los encuentros que proponíaRicardo y de las sesiones del Consello Parroquial. Pero, sobretodo, entramos a formar parte de la comunidad cuando comen-zamos a ofrecer cosas a esa comunidad, porque pensábamos queaportar nuestro pequeño grano de arena tal vez podría servir dealgo.

Entonces comenzamos a dar los primeros pasos y atomar las primeras iniciativas. ¿Por qué quisimos colaborar conel grupo de mayores? Pues porque teníamos una ilusión desbor-dante por hacer cosas con quienes ya han dado mucho pero quetodavía les queda mucho por dar. Queríamos transmitirla a todasaquellas personas que les apeteciese compartir algo connosotros.

Con la perspectiva de haber pasado ya un tiempo juntos,sólo podemos decir que nuestra ilusión todavía es mayor que alprincipio, porque ver a nuestras chicas del grupo reírse, hacergimnasia, afanarse en acabar una manualidad, sentir su cariño osimplemente charlar con nosotros, nos motiva aún más.

El grupo de mayores ya se ha convertido, para quieneslo integramos, en un grupo de amigos y amigas. Se ha conver-tido en un regalo y, por serlo, no podemos más que estar agrade-cidos.

Ángel

El grupo de mayoresya se ha convertido,para quienes lo inte-gramos, en un grupode amigos y amigas.Se ha convertido enun regalo

31“Una vez terminado el juego, el rey y el peón vuelven a la misma caja” (Prov.italiano)

CONSELLO PASTORAL DIOCESANO (Socorro Liste)

Convidada polo párroco Ricardo, e coa axuda de Mª José Potel, de Acción Católica,que colaborou para convencerme, entrei a formar parte do Consello PastoralDiocesano (CPD) que tivo a reunión de constitución, para os 4 anos vindeiros, o 17de maio de 2010 no Monte do Gozo de Santiago, baixo a presidencia do Sr.Arcebispo Monseñor Xulián Barrio.Segundo distintos artigos dos seus estatutos, o CPD é un órgano permanente asesordo Arcebispo acerca das actividades pastorais que se leven a cabo na Diocese, paracooperar á súa mellor realización. As súas competencias refírense aos temas ecuestións de carácter persoal que afectan á vida e actividades do Pobo de Deus noámbito da Diocese. Entre os seus obxectivos destacaría ofrecer iniciativas cara aosdistintos campos da pastoral diocesana, sinalar prioridades, facer un seguimentodas accións pastorais que se leven a cabo e da súa incidencia na vida cristiá para

dar respostas dende o ámbito da acción pastoral, evanxelizadora e creativa.Na presentación da reunión do 17 de maio, realizada polo Arcebispo, este insistiu que a responsabilidade de todos os membros da

Igrexa xa aparece na Encíclica Christy Fidelis Laici e que a diocese está formada por todos os bautizados que cren en Xesucristo:“Nuestra Diócesis no es sólo ni exclusivamente la organización pastoral y administrativa en sus diversos sectores de evangelización,

catequesis, pastoral litúrgica o pastoral caritativa-asistencial. No está constituida sólo por los sacerdotes, religiosos y laicos que tra-bajan en los diferentes organismos pastorales. La Diócesis está formada por todos los bautizados que creen en Jesucristo y le acogencomo salvador y están llamados a edificar con su fe, su vida cristiana y su testimonio esta Iglesia particular.”

Con respecto ás tarefas do CPD, o Sr. Arzebispo indica:“El CPD ha de ser la punta de lanza en la pastoral diocesana: en el desarrollo de la participación de los laicos, en el fomento de la

vida dentro de la Iglesia y en el acercamiento de los problemas a la Iglesia. Es mejor hacer las cosas entre todos aunque no salgantan bien, que el que unos pocos las hagan aunque las hagan mejor.”

No CPD están representadas, ademais das persoas que ocupan cargos diocesanos relevantes concretos, como a vicaria xeral, as terri-toriais, os Delegados Diocesanos, etc, os sacerdotes, arciprestes, membros da Vida Consagrada e de Institutos Seculares e 13 laicos dasdistintas zonas pastorais. En total conta con 60 membros.

Despois da reunión quero compartir coa parroquia a miña pequena experiencia:En primeiro lugar, entendo que é unha oportunidade para min,e atraveso miña, para a parroquia de Fontiñas, ter un laico representanteno CPD. É moi probable que a maioría de nós non soubésemos sequera da existencia deste consello e menos de ningún representante.Agora podemos incluso, e debemos, preparar entre todos as nosas aportacións para o mesmo.En segundo lugar, é unha forma de deixarnos interpelar polas accións pastorais que se levan a cabo noutras parroquias e asociaciónsrelixiosas e comprometernos, na medida das nosas posibilidades, nas tarefas da diocese.

Para rematar, sen perigo de caer na inmodestia, destacar que neste curto período de vida, a parroquia de Fontiñas está en condiciónsde aportar un membro á citada comisión o que estou segura contribuirá a enriquecer tanto o propio CPD como a parroquia. Un pequenoxermolo que, así o espero, podemos entre todos axudar a medrar.

PRIMER DOMINGO DE MAYO: DÍA DE LA MADRE Patricia y ÁngelEste día es una fecha donde todos pensamos en nuestras madres, presentes o ausentes, y las sentimos más cerca de cada uno. Hoy

son las madres las protagonistas, como lo son el resto del año.

En el día que recordamos a todas las madres, están presentes:

La madre cariñosa, la madre paciente, la madre atenta;

la madre que sirve de apoyo en los momentos difíciles;

la madre trabajadora, la madre que da y la que espera;

la madre que escucha y la que aconseja;

la que duerme con nosotros cuando somos niños, y que pierde el sueño con nosotros

cuando somos mayores;

la madre que cuenta cuentos, y la que nos pregunta cómo nos ha ido el día;

la madre que sigue nuestra vida, que se preocupa y que se alegra;

la madre que nos transmite ilusión y esperanza.

El camino de Dios está lleno de ellas, que nos inspiran y nos dan ejemplo. Porque el

ejemplo de María está presente cada vez que encontramos a esas madres. Hoy es un día especial, pero todos podemos hacer que los

restantes 364 días sean especiales. Basta con desearlo para empezar a conseguirlo.

Es un orgullo para nosotros poder compartir con nuestra comunidad, con todas y todos vosotros, no sólo este día de la Madre, sino

el matrimonio en que nos unimos ayer Patri y yo, y que hoy culminará con la Eucaristía.

32 Dios no habla con personas apresuradas y sin tiempo.

REVISIÓN LITURXIA CURSO 2009-2010

COMPROMISOSOrganizar antes a Semana Santa e reunirse con Ricardo ou Donato antes das celebracións para que eles coñezan esaiban o que se fixo.Contactar co coro para as celebraciónsProgramar mellor as participacións das celebracións tendo en conta a línea pastoral da parroquia.Invitar na misa das 13 h. a participar nos cantos e nas lecturasASPECTOS POSITIVOS DESTE CURSO

O clima do grupo segue sendo fraterno, positivo, sen tensións.Houbo unha nova incorporación ao grupo (Julia).

ASPECTOS NEGATIVOSRuptura na programaciónDescuidouse a formación. ¿por qué? ¿non se fai ben a oferta? ¿temos que buscar outro tipo de formación? ¿nonhai sede?Misa das 13 h. segue sendo unha asignatura pendiente.Misa das 13 h. ---- CANTO? ---- LECTORES?Interparroquial pendiente.PROGRAMACIÓN PARA O PRÓXIMO CURSOReunións do grupo de liturxia tódolos 3º xoves de cada mes ás 18:30Reunión grupo de liturxia 23 setembro as 18:30 Prepara unha pequena reflexión: Ángeles e CarmenENCONTRO ADVENTO-NADAL 27 de novembro 2010

ás 14:00 comida compartida16:30 encontro

ENCONTRO CORESMA: 12 MARZO 2011ás 14:00 comida compartida16:30 encontro

CELEBRACIÓN PERDÓN ADVENTOADULTOS: venres 17 de decembro ás 20:15NENOS: domingo 19 de decembro ás 11:00

CELEBRACIÓN PERDÓN CORESMAADULTOS: venres 8 abril ás 20:15NENOS: domingo 10 abril ás 11:00

*Se queres axudar á IgrexaCatólica, podes facelo poñendo unX na túa DECLARACIÓN DARENDA (non pagarás máis).* Podes ademais colaborar conoutros FINS SOCIAIS poñendooutro X no lugar correspondente.

¿QUÉ HACE LA IGLESIA CON EL DINERO?

Todos estos contenidos están disponibles en la página web(www.portantos.es). Junto a ellos, se han incluido nuevos testi-monios de personas que dedican su vida a colaborar con laIglesia o bien que reciben ayuda de ella.

33Una persona es capaz de lograr lo que sea si tiene su entusiasmo no tiene límites. (Charles Schwab)

Actividades realizadas aolongo do curso.- Visita ao Pórtico da Gloria dende osandamios. Coñecemento da arte doPórtico.- Estudio do Camiño de Santiago. Asrotas dos distintos camiños, cidadesmáis importantes polas que se pasa cosmonumentos máis significativos, a gas-tronomía e peculiaridades de cada zona.Todo elo acompañado de vídeos e fol-letos informativos.- Celebración do Advento.- Coñecemento e análise das caracterís-ticas das fibras naturais e as circunstan-cias que rodean a súa producción: calesse cultivan máis e onde, como se culti-van, para que se empregan, vantaxes edesvantaxes do seu uso, a industriatradicional das fibras naturais e, espe-cialmente, como a economía de moitas

mulleres está vinculada á produccióndestas fibras nos países menos desenvolvi-dos e como inflúe na economía familiar.- Introducción ao concepto de ecofeminis-mo: as mulleres son as grandes prexudi-cadas cando a terra non se coida e sedestrúen as súas posibilidades deexplotación con respeto ao medio ambi-ente.-Presentación da campaña de ManosUnidas deste ano 2010: “ Contra el hambredefiende la tierra”, xustamente relacionadaco tema visto anteriormente.- Lectura do libro de Susana Tamaro:Escucha mi voz. Realizamos unha especiede club de lectores poñendo en común osdistintos aspectos que íamos atopando nolibro, as posicións dos distintos personax-es e as interpolacións que nos facían.- Fin de curso: excursión á Igrexa de NosaSra. da Saleta en Silleda e a Virxe deGundián en Ponte Ulla.

Revisión:

1. ¿Qué actividades resultaron máisinteresantes para o grupo e porqué?

- Realmente todas as actividades resultaron moiinteresantes. - Foi especial a visita ao Pórtico da Gloria por serunha oportunidade irrepetible de coñecer oPórtico a tamaño natural apreciando aspectosartísticos que non se poden valorar dende abaixo. - Tamén foi moi boa a visita pola convivenciaque supuxo para o grupo de cara a iniciar ocurso.- A actividade das fibras naturais serviu paracoñecer algo máis a realidade das mulleres enpaíses subdesenvolvidos.- O traballo co libro foi moi importante porquenos obrigou a ler e a compartir o que cada unhade nós interpretaba sobre os distintos personaxes.Foi moi motivador porque podiamos identifi-carnos con algún personaxe ou odialo pero nonnos deixaba indiferentes. Ademais, ao compartiren grupo descubriamos moitos máis aspectos quenon apreciáramos na lectura individual.- O libro tamén serviu porque as actitudes quemostraba algún personaxe fixéronnos entran ennós mesmas analizándoas, o que nos axudou acrecer como persoas.

2. ¿Cómo valoramos o clima do grupo,participación asistencia, etc?

- A asistencia foi irreprochable, asistindo practi-camente todas durante todo o curso.- Sentímonos moi a gusto no grupo comodemostra o feito de asistir puntualmente e de irmedrando, aínda que lentamente, cos anos.Tamén que permanezamos varias de nós dende oprincipio.- Valoramos moito as saídas, tanto á cidade comoás excursións. Esta última foi moi agradable coapresencia, na Igrexa de Nosa Sra. Da Saleta, doIrmán Saletiano que nos acompañou na visita enos explicou a orixe da devoción e a chegada aGalicia da Virxe. Agradecémoslle a súa dedi-cación durante case dúas horas e a súa despedidatocando para nós o acordeón.

3. ¿Qué suxerencias propoñemos parao vindeiro curso?

- Seguir realizando o mesmo tipo de actividades.

- Realizar unha visita ao Gaiás.

- Facer algunha manualidade con flores secas.

- Realizar máis visitas a exposicións ou a outras

actividades culturais.

Sentímonos moi a gustono grupo como demostrao feito de asistir puntual-mente e de ir medrando,aínda que lentamente,cos anos. Tamén que per-manezamos varias de nósdende o principio.

34

NADIE ESTÁ EXCLUÍDO DEL AMOR DE JESÚSNADIE ESTÁ EXCLUÍDO DEL AMOR DE JESÚS(Lucas 7, 36-8,3)(Lucas 7, 36-8,3)

Comentario de José Antonio Pagola, traducido porComentario de José Antonio Pagola, traducido porXaquín Campo Freire.Xaquín Campo Freire.

Segundo o relato de Lucas, un fariseochamado Simón está moi interesado en invitara Xesús á súa mesa. Probabelmente, quereaproveitar a comida para debater algunhascuestións con aquel galileo que está a adquirirfama de profeta entre a xente. Xesús acepta oconvite: A Boa Noticia de Deus ten de chegara todos.

Durante o banquete sucede algo queSimón non previu. Unha prostituta da locali-dade interrompe a sobremesa, bótase aos pésde Xesús e rompe a chorar. Non sabe comoagradecerlle o amor que mostra cara ás que,coma ela, viven marcadas polo desprezo xeral.Ante a sorpresa de todos, bica unha e outra vezos pés de Xesús e únxeos cun perfume pre-cioso.

Simón contempla a escena horrorizado.Unha muller pecadora tocando a Xesús na súapropia casa! Non o pode soportar: Aquel homeé un inconsciente, non é un profeta de Deus.Habería que apartar rapidamente de Xesús áaquela muller impura.

Non obstante, Xesús déixase tocar equerer pola muller. Ela necesítao máis caninguén. Con tenrura especial ofrécelle operdón de Deus, logo invítaa a descubrir den-tro do seu corazón unha fe humilde que a estáa salvar. Xesús só lle desexa que viva en paz:«Os Teus pecados sonche perdoados... A túa fesalvoute. Vaite en paz».

Todos os evanxeos destacan a acollida e comprensión de Xesús aos sectores máis excluídos por casetodos da bendición de Deus: prostitutas, recadadores, leprosos... A súa mensaxe é escandalosa: os desprezadospolos homes máis relixiosos teñen un lugar privilexiado no corazón de Deus. A razón é só unha: son os máisnecesitados de acollida, dignidade e amor.

Algún día teremos de revisar, á luz deste comportamento de Xesús, cál é a nosa actitude nas comunidadescristiás ante certos colectivos como as mulleres que viven da prostitución ou os homosexuais e lesbianas, cuxosproblemas, sufrimentos e loitas preferimos case sempre ignorar e silenciar no seo de Igrexa coma se para nós nonexistisen.

Non son poucas as preguntas que nos podemos facer: Onde poden atopar entre nós unha acollida pareci-da á de Xesús? A quén lle poden escoitar unha palabra que lles fale de Deus como falaba El? Que axuda podenatopar entre nós para vivir a súa condición sexual dende unha actitude responsable e crente? Con quén podencompartir a súa fe en Xesús con paz e dignidade? Quén é capaz de intuír o amor insondábel de Deus aos esque-cidos por todas as relixións?

No permitas jamás que alguien llegue a ti sin dejarle ir mejor y más feliz.

35Jamás se desvía uno tan lejos como cuado cree conocer el camino.

enviado desde Cáceres por Ramón Díaz Raña.

36 Las huellas de las personas que caminaron juntas nunca se borran

Cuando Iniciamos el curso 2009-2010 lo hacíamos conuna pregunta dirigida a todos ¿Estamos en camino? Y con unaspistas : comparte, celebra, ayuda y escucha. Hoy llegamosmuchos de nosotros tras hacer etapas del camino, cada uno segúnsus disponibilidades y la primera alegría al llegar a nuestro tem-plo fue encontrar la luz encendida y todo dispuesto con un grupode mayores, adultos, jóvenes y niños esperándonos, acogién-donos. Ya en el camino, en el Monte del Gozo y en San Lázaronos fueron a esperar para ayudarnos con su ánimo a una feliz lle-gada. ¡Qué apreciados nos sentimos!.

Hemos compartido a lo largo de estas siete etapas entu-siasmo, compañía, conversación, atenciones, sonrisas, esperas,cansancios, carga, dolores de pies, cacahuetes, chocolate, agua,galletas, comidas, sobremesas, canciones, historias, ropa de abri-go, fotos, autobús, chistes, bastones, chubasqueros y un largoetcétera al amparo y en el escenario de una naturaleza hermosa ybenévola, misteriosa y sorpresiva, sonora y acariciadora. Y lomás importante, fuimos un par, un puñadito de amigos, unpequeño grupo familiar y poco a poco nuestro corazón se fuellenando de nombres de personas, de niños y niñas unidos a unapequeña anécdota, a una conversación, a un huequecito en lamesa, a un pedacito de compañía…y volvimos el “Grupo deCamino”… Igual que un día venimos de uno en uno, de dos endos de cuatro en cuatro…a la parroquia y hoy somos laComunidad de Fontiñas.

Es obvio que estamos todos en camino y si alguno oalguna va rezagado o rezagada o todavía no se ha ubicado lo sufi-ciente, en unos días saldrá nuestra revista semestral, dejad en elsobre de abajo un dibujo, una reflexión, una oración, una opinióno un comentario. O si os gusta la compañía, escuchar, charlar,este curso se ha puesto en marcha un grupo de acompañamientoa personas mayores o enfermas. Si lo que sabéis es jugar con losmás pequeños en Abeiro seréis bien recibidos para echar unamano, con las meriendas, con los deberes o con los juegos. DesdeCáritas la acogida a los más necesitados.

Los mayores siguen preparando sus Eucaristías de lossábados por la tarde y ensayan cantos, hacen gimnasia mentalpara atrapar la memoria que se escurre y del cuerpo para no dejarchirriar las articulaciones que se quieren apelmazar, las manual-idades pretenden no perder otro tipo de agilidades y entretieneny de vez en cuando una tarde de baile para tener a punto tambiénla alegría y la fiesta. Los sábados por la mañana Fontiñas cele-bra con las personas mayores de la residencia “MAPFRE”, quenos acogen con todo el cariño y gratitud. Los devotos de SanAntonio tienen una cofradía, las mujeres su grupo de reflexión yacción, el coro ensaya los jueves a las ocho y media y cada ter-cer jueves de mes hay un curso de formación de Biblia. Si lovuestro son las cuentas, el grupo de economía os acogerá congusto y cada vez la casa es más grande y se necesitan más manospara limpiarla. Nuestros niños y jóvenes necesitan educadoresen la fe; así que cada cual con sus posibilidades de tiempo, undía a la semana o al mes o al trimestre, y el grupo de liturgiasigue animando nuestras celebraciones y están deseosos denuevas ideas. Las fiestas, los viajes, excursiones y comidas defraternidad son fruto del esfuerzo de un pequeño grupo que ansíaexpandirse y los grupos de adultos están a vuestra disposición.No olvidéis que la parroquia es cosa de todos, así que. de vez encuando, pasaos los primeros jueves a la 20,30 por la reuniónmensual del Consello Parroquial Pastoral que sigue abierto ynecesitado de vuestras sugerencias.

Fontiñas está despierta y en marcha gracias a Ricardo,a Donato y a todos vosotros y hoy, convocados como cadadomingo, como una gran familia por Dios Padre y Madre quenos quiere tanto, celebramos, compartimos y agradecemos estosdones y recordamos a los que no son tan afortunados y nos acer-camos a ellos y les abrimos nuestras puertas.

Lola e José Ramón

fálannos do que significou para eles o camiño:

Lo que nos gustaría resaltar de estos días de camino:

La convivencia y en primer lugar la acogida que hemos tenido

en el grupo. No ha habido diferencias, a pesar de la diferencia

de edad entre todos los que componemos el grupo.

En segundo lugar la amistad, cariño, compañerismo y la aten-

ción que hemos recibido de todos y cada uno de los miembros

de esta expedición.

También destacaríamos la dureza del camino para nosotros,

pero esta dureza ha hecho que aflore lo mejor de nosotros y las

ganas de superación para alcanzar el final de cada etapa.

37No hay árbol que el viento no haya sacudido.

Homilía: Xóvenes

Hoxe fixemos a nosa última etapa do Camiño; non só o Camiño de Santiago que acabamos de finalizar, senón que hoxe tamén cel-ebramos o final do Camiño percorrido durante este curso polos nenos e nenas de catequese, o final deste traxecto de tódolos gruposda parroquia, do grupo de liturxia, do equipo de Cáritas, tanto de asistencia directa como de apoio e compañía ás persoas maiores,dos grupos de adultos, do curso de Biblia, do coro e as súas horas de ensaio, lembrade tamén ó grupiño de mozos e mozas que se con-firmaron este ano, ós da revista, ó grupo de economía e as súas contas, ó grupo de festas e convivencias que organizaron hoxe estafesta, ó grupo de maiores que sen dúbida son dos máis activos… e moita xentiña que nestes meses foron deixando a súa pegada entrenós… algúns deles teñen moito traballo aínda por diante, pero chegado a este punto cremos que podemos facer un pequeno balancedo curso, e a pregunta sería: chegamos a nosa meta? Conseguimos o noso obxectivo?

Dous discípulos camiñan cara a Emaús, un deles escoitamos que se chama Cleofás, o outro non nos din como se chama, quizaispodemos poñerlle o nome de cada un de nós, e sentirnos protagonistas da lectura que acabamos de escoitar.Invitámosvos a que vos acomodedes no banco, pechedes os ollos por un minuto e pensedes nalgún tramo do Camiño que fixemos, ounun camiño que fagades normalmente (de volta a casa do traballo, das compras, do cole…). Recorre as imaxes que che veñen: quecousas te chaman a atención, que olores sentes, que ruídos escoitas, quen vai contigo, que persoas atopas, de que falades, en que pen-sas, que che preocupa, que che alegra…

Tamén os discípulos facían un camiño de volta a Emaús; cansos e tristes, sentíanse abandonados trala morte de Xesús. Os seus ollose o seu corazón estaban tan pechados en si mesmos, que miran, pero non ven, camiñan con Xesús pero non o recoñecen, xa que esper-an a alguén diferente, un Xesús poderoso e grandioso, e non a alguén que camiñe ó seu carón dende a humildade e o servizo, a esper-anza que teñen é á súa medida, non á de Deus.

Os camiños son longos, pesados, aburridos, cando os facemos sos, en cambio son lixeiros, curtos, entretidos cando alguén vaiconnosco. É importante descubrir que Xesús nos acompaña,que ese alguén pode ser El, camiñando o noso lado en moitos momentosda nosa vida. A súa presenza transforma todo, cando se coñece a Xesús, xa non se pode vivir sen El.Cada encontro con Xesús ten que transformar o noso corazón e abrir os nosos ollos, pero isto no día a día non é doado: estamos tanpendentes do que nós queremos, das nosas necesidades e aspiracións, dos nosos horarios e obrigas, das nosas comodidades e présas,que non reparamos naqueles que se cruzan no noso camiño, nos nosos compañeiros e compañeiras, no que é realmente importante.Recordade: “ Lo esencial es invisible a los ojos”.

Xesús é a persoa que vemos soa e necesita a nosa compaña, o neno que necesita unha man para dar un salto, aquel que necesita unpouco de auga para rematar unha subida… todo isto pasa no Camiño. Imaxinade todas as veces que Xesús se fai o encontradizo connós no día a día, invitándonos a formar parte de seu proxecto, por exemplo nos grupos parroquiais, nos bicos dos nenos, na coheren-cia que nos esixe o noso traballo, nas apertas dos amigos, nas anécdotas dos maiores…Pero especialmente hai un momento no que Xesús se fai presente con máis intensidade, aquel no que os discípulos de Emaús o recoñe-cen, ó partir o pan.

Comuñón significa compartir, a mesa, o pan e o viño. Cando Xesús se sentou con eles á mesa e partiu o pan, os discípulos recoñe-ceron nel ao seu mestre e amigo, recuperaron a confianza para transmitir a súa mensaxe con alegría. Recordamos este xesto de par-tir o pan en cada unha das nosas celebracións, na nosa comunidade, para ter a Xesús máis preto do noso camiño e que así nos deafolgos para superar as probas que se nos presentan na nosa vida como cristiáns.

Eucaristía é dicir: XESÚS ESTÁ PRESENTE NO MEDIO DE NÓS E EU RESPONDO Á SÚA CHAMADA A COMPARTIR.

Para rematar, imos ler un poema:

Este camino, senda de luz, tesoro escondido,

imposible es resistirse después de haberlo conocido

y no es que nunca tropecemos, ya lo sabemos bien, mi amigo.

Este camino se hace paso a paso, despacio y tranquilo,

piedra sobre piedra, pero seguros y decididos

y nadie podrá ya movernos: Dios es roca firme, mi amigo.

Este camino te hace un eterno peregrino,

la vista hacia adelante, mirar para atras es tiempo perdido,

la mano puesta está en el arado,

es tiempo de siembra, mi amigo.

Este camino te da una razón, a la vida un sentido,

todo está tan claro en medio de un mundo confundido,

si nos dicen “locos” por ser felices:

bienvenido al manicomio, mi amigo.

Monición á 1ª lectura: Feitos 8,26-40Celebración de FIN DE CURSO-FIN DECURSO(Poema de Víctor Corcoba Herrero lido porMaría Teijeiro)

Poesía es caminar y hacer camino.Hacer camino es vivir y dar vida.Dar vida es sembrar y asombrar.Asombrar con ojos de niño,hallarse poeta y sentirse poema.En los labios siempre la risacomo respuesta a una mirada,como apuesta de paz,como declaración de amor,que todo lo ameniza y armoniza.Que nos trascienda la luzen plena sombra y nos enciendael sosiego que nos asciende a Dios,¡sólo Dios es la fuente del gozoy el manantial de la Vida!.Porque la Vida no es un instante,es un verso perpetuo,un latido de corazones,un aire desprendido,donde nadie es esclavo de nadie.Hemos de amar al ser por ser persona.Hemos de amar al ser.Hemos de amar.Hemos de ser para el mundo, ¡la poesía!.Porque un corazón que no comparte,se parte;y roto es un modo de morir.

Oración para a Iª ETAPA DO CO CAMIÑOSeñor, noso Pai e Nai, Deus noso:Como Xesús fixo camiño entre Galilea e Xerusalén, parándose a mirarno seu interior para sentir a túa presenza, axudando á xente para vernos demais o teu proxecto para o ser humano, así tamén poñémonoshoxe en camiño con tódolos nosos irmáns da Parroquia de Fontiñaspara desta forma simbolizar que somos un pobo en camiño e que anosa meta é sentir a túa presenza paso a paso e convivir como ti nosensinaches: respectando a natureza, axudándonos e dándonos a man.Por iso pedimos que nos fagas cada día mellores, máis solidarios,menos cómodos, máis pendentes dos demais.Tamén queremos neste inicio do noso Camiño de Santiago, recordar atódolos camiñantes de todas as épocas.

Paula noshabla así del

Camino:

Para nosotrasel camino fueuna experien-cia en la quenos conocimosmás y disfru-tamos a topede la experien-cia.

38 Un viaje de mil kilometros debe empezar por un paso.

Testimonio de Cristina sobre su experiencia:Estoy haciendo el camino, con mucha ilusión, pues era algo que me atraía desde hace mucho y al mismo tiempo me imponía respeto,

porque los años van a más y la salud a menos.Tengo que reconocer que es bastante llevadero, y reconfortante sobre todo para nuestro grupo, que vamos ligeros de equipaje exte-

rior (mochilas inmensas) que llevan otros caminantes y al tiempo que caminas y admiras el equipaje interior y en mi caso, llego alfinal de la etapa mucho más ligera que cuando empecé.

Después hay el trato con los demás, que conoces de cruzarte con ellos en la calle, en la compra o al salir de misa y a los que nuncasaludaste y a raíz del camino, charlas, ríes, cantas, comes (muy bien por cierto) y como diría mi padre “pinta-la cana verde”, porqueaunque somos muchos, somos una misma Parroquia y Don Ricardo “el incansable” es nuestro punto de unión.

Desde aquí invito a los que aún no hicieron el camino a que se animen, vale la pena. Los paisajes, el agua de los regatos tan cristali-na, las fuentes tan frescas y la cantidad de gente de otros sitios que te encuentras. Además no sé si el Apóstol o el Santo Antonio, quenos están mandando un tiempo fantástico.

No me enrollo más. Pedir disculpas a los del autobús, por si a la vuelta tenían intención de dormir y con nuestros “cánticos” no ledejamos.

Carmen Rey escribió:Para mí el Camino es un poco como la vida; vamos superando etapas y obstáculos, crecien-

do acompañados de nuestros seres queridos, pensando siempre en el futuro… si llegaremos,cuándo llegaremos, el tiempo que nos llevará llegar... como obsesionados por los kms. y lolargas que son las etapas. Pero poco a poco aprendes a disfrutar del propio camino, del espa-cio, los paisajse y el momento, de la gente que te rodea y lo que tienen que contarte. Te dascuenta de que a pesar de los obstáculos que vamos encontrando siempre hay una forma desuperarlos y una mano amiga que te ayuda a seguir adelante, también aprendes así a valorarla ayuda que te ofrecen… desde la simple compañía, un poco de agua o la hospitalidad de lagente como en el caso de una familia que incluso me ofreció acercarme hasta Arzúa en cocheporque veían que no llegaba.

Siempre tenemos una meta clara en mente todo el rato… llegar a Santiago, que para nosotrosno es como para el resto de peregrinos, llegar a Santiago no es sólo terminar el camino sinollegar a casa, a nuestro hogar, dulce hogar, llevando a cuestas no sólo los kms. recorridos sinoun montón de sentimientos y experiencias. Para mi el camino es superación, aprender a conocer tus propios límites, a tener fuerza y fepara creer que llegarás a pesar todo, de las lesiones o el dolor, los kms, el calor o la lluvia…

En mi caso voy caminando con muchos de vosotros y con parte de mi familia, pero ademásllevo en mente todo el rato a otras personas que ya no pueden caminar (mis abuelas) y eso meanima más para llegar y traerlas conmigo a casa.

Y por supuesto caminar como lo hacemos nosotros siempre nos da pie a seguir conociendoa nuestros vecinos de la parroquia, que siempre hay alguien nuevo con quien no te habíascruzado antes; compartir las comidas y las excursiones en el bus, las caminatas y las can-ciones, las fotos y el “agua bendita” del café.

Hacer el camino es muy divertido y recomendable para todo el mundo que quiera acom-

pañarnos, vamos, como la vida misma..

Nadie fue ayer, ni va hoy, ni irá mañana hacia Dios por este mismo camino que yo voy. Para cada hombre guarda un rayo nuevo de luz elsol...y un camino virgen Dios.

León Felipe

Señor, Deus da vida, quer-emos que o camiño sexapara nós unha experienciaonde aprendamos: a compartir sen esperarvolta, a dar sen pedirinterese, a axudar sen esixirrecompensa, a ver amigosen cada peregrino sexa calsexa a súa lingua ou ide-oloxía…

Transforma a nosa formade ver as cousas para quepoidamos seguir vivindo"no Camiño" aínda nomedio da rutina da nosa vidadiaria. Polo noso señor Xesuscristoque é Camiño, Verdade eVida.

AMEN

39Si hallas un camino sin obstáculos, quizás no te lleve a ninguna parte.

40

Tamén os discípulos facían un camiño de volta a Emaús;cansos e tristes, sentíanse abandonados trala morte deXesús. Os seus ollos e o seu corazón estaban tan pechados ensi mesmos, que miran, pero non ven, camiñan con Xesúspero non o recoñecen, xa que esperan a alguén diferente, unXesús poderoso e grandioso, e non a alguén que camiñe ó seucarón dende a humildade e o servizo, a esperanza que teñené á súa medida, non á de Deus.

PASCUA DEL ENFERMO: Unción de los enfermos

Cuando alguien de nuestra familia está enfermo o por su edad avanza-da la salud es cada vez más precaria y débil, estamos a su lado para ayu-darle en todo lo que necesite. Nuestra parroquia es una comunidad quetrata de estar al servicio de los enfermos, ya sean jóvenes o ancianos yde sus familiares.

Señor: sólo desde el amor y con tu amor podemos acercarnos a losenfermos, ellos forman parte de tu luz. Te pedimos que tu espírituabra nuestros labios con palabras de aliento y comprensión

Ofrecemos este bonsái. Nos sentimosidentificados con él porque tiene un

pequeño tronco que expresa nuestrosaños, pero tiene también unas hojas

verdes que simbolizan nuestras ansiasde vivir y de ofrecer vida

Poñemos sobre o altar adeclaración dos dereitos

humanos e con el poñemosos noso anceio de que o dere-

ito ó traballo non sexa sóunha idea senón unha reali-

dade para todos.

Solo hay un camino para llegar y mil para alejarse.

Poñemos sobre o altara Declaración dos DereitosHumanos e con el poñemosos noso anceio de que odereito ó traballo non sexasó unha idea senón unha

realidade para todos.

41Nunca es largo el camino que conduce a la casa de un amigo

A paz non é unha pombiña,a paz non é submisión,a paz nace da xustiza,É signo dun mundo mellor.

ORACIÓN DOS FIEISPorque nos amas, Pai, contigo amaremos á xente.

Porque queremos continuar o camiño, baleirando as mochilas e compartindo os nosos

bens cos que nos imos atopando, especialmente os máis necesitados. Pregamos.Porque nos amas, Pai, contigo amaremos á xente. Porque queremos esforzarnos en comprender a túa palabra e recoñecer as sinais que

están no camiño e nos conducen a liberdade verdadeira. Pregamos.Porque nos amas, Pai, contigo amaremos á xente. Para que experimentemos a ledicia de ser dos últimos. Pregamos.Porque nos amas, Pai, contigo amaremos á xente. Porque queremos recoller a túa invitación a seguir coidando a comunidade cristiá para

que se encha do teu dinamismo. Pregamos.Porque nos amas, Pai, contigo amaremos á xente. Para que coa túa axuda deamos proba de ti ante a xente cunha vida moi xusta, loita-

dora e alegre. Pregamos.Porque nos amas, Pai, contigo amaremos á xente. Porque Ti nos convocas para sementar ánimo e alegría na comunidade e para a festa.

Pregamos.Porque nos amas, Pai, contigo amaremos á xente.

Todo mi patrimonio son mis amigos. (Emily Dickinson)

Nada sucede dos veces

ni va a suceder, por eso

sin experiencia nacemos,

sin rutina moriremos.

En esta escuela del mundo

ni siendo malos alumnos

repetiremos un año,

un invierno, un verano.

No es el mismo ningún día,

no hay dos noches parecidas,

igual mirada en los ojos,

dos besos que se repitan.

Ayer mientras que tu nombre

en voz alta pronunciaban

sentí como si una rosa

cayera por la ventana.

Ahora que estamos juntos,

vuelvo la cara hacia el muro.

¿Rosa? ¿Cómo es la rosa?

¿Como una flor o una piedra?

Dime por qué, mala hora,

con miedo inútil te mezclas.

Eres y por eso pasas.

Pasas, por eso eres bella.

Medio abrazados, sonrientes,

buscaremos la cordura,

aun siendo tan diferentes

cual dos gotas de agua pura.

NADA SUCEDE DOS VECESWislawa Szymborska, de"Llamando al Yeti" 1957,

versión de Gerardo Beltrán

Nada sucede dos veces, ese lema de famosa poeta polaca, Wislawa Szymborska, puede ser unaconclusión de este año que acabo de pasar en Santiago de Compostela. Un año lleno de emo-ciones, nuevos contactos, pero también de trabajo y la necesidad de afrontar nuevos retos. Unencuentro con nueva cultura, tan distinta a la eslava, que no siempre ha sido fácil.

Hemos compartido juntos varios acontecimientos intentando introducir un elemento original ytípico para cada uno de nosotros. Todos estos elementos tenían un objetivo en común – la difusióndel espíritu del amor y ayuda recíproca en el mundo moderno lleno del vacío existencial y pérdi-da de valores. Las iniciativas de la parroquia como el coro, el club del cine, las convivencias hansido una oportunidad para transmitir este mensaje compaginándolo con la alegría del encuentrocon Señor y los otros. Como he dicho antes, junto a la felicidad habían también momentos deamargura relacionados con la dificultad de la adaptación en nuevo ambiente y la soledad. Duranteestos siempre podía contar con el apoyo de los fieles amigos, tanto los que he conocido enPolonia, como los nuevos, los miembros de la parroquia de Fontiñas. Ayudaron con lo que podían:la sonrisa, un abrazo y apoyo emocional, que es lo más importante, pero también materialmente,ofreciendo la comida o dinero cuando me encontraba en la situación de escasez económica. Conplena seguridad puedo decir que dejo aquí una parte de mi corazón y siempre voy a recordar delcariño y amor con que fue acogida en la parroquia. Mis gracias personales quiero ofrecer sobretodo a padre Ricardo quien me introdujo en la parroquia y guiaba mis pasos en este ambientenuevo. A Miriam que siempre tenía sonrisa y paciencia para nuestros esfuerzos en coro, aceptan-do la colaboración de cada uno como una ofrenda única que hacemos a Dios. Finalmente, a misverdaderos amigos que me ayudaron en situaciones difíciles con los cuales siempre podía contarcon ellos: Leo y Ana. Y a todos los miembros de parroquia que pensaron en mi tantas veces:Arturo, Isa, Ramón, Tito y muchos más, caras de los cuales se van a quedar siempre en el fondode mi corazón. Puedo decir con plena certeza que dejo aquí mí otra familia – familia de Fontiñas.Nos une una necesidad interior de expresar nuestro amor a Señor a través de la ayuda al prójimoy exaltación de la caridad al otro, al más débil y al que sufre.

Ahora, cuando llega el momento de la despedida, llega también el dolor y melancolía por losmomentos pasados. Por otro lado, estoy segura que voy a volver a ver todos vosotros algún día,voy a volver a Santiago de Compostela para compartir estos momentos tan hermosos cuyos carác-ter efímero les añade una belleza única, incomparable con ninguna otra experiencia de la existen-cia humana. A todos estos que van a esperar nuestro próximo encuentro les deseo ofrecer estepoema:

pasandocomo el silencio pasaen el medio de Nada

de Todoque se llenadel Silencio

pasando hojas del airehúmedo de la sequedad

la sequedad de mi sonrisa

llenaste con las hojasde nubes que acaricias

en tu interior interno de colortan

Blanco

llenaste

pasando las hojasde mis válvulas rotas

aprendiendo como amar - un año en FontiñasNatalia Szejko ( Polonia )

42

Encontro, oración, reflexión, acción, celebración. Grupo de Adultos II.Mª JOSÉ SILVA

Nestas cinco palabras resumo o que para min significa pertencer a este grupo, e falar do grupo é unha responsabil-idade demasiado grande.

Encontro: “Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles” (Mat. 18,20) A vertixe das semanas fai unha parada , amena, con calma, chea de apertas ledas, desenfadadas, fraternas que sere-nan o corpo e máis a alma: - Como estás? -Como che foi a semana? – Curaron esas dores? –E as fillas? – Ese nego-cio que tal vai? - Como segue o curso? .E sentimos que é Xesús quen nos está saudando, que nos está recibindo.

Oración: Mais non é unha simple reunión. Unímonos con Xesús a Deus Pai e Nai, porque para Él é o noso sentir, onoso pensar, oración íntima que remexe as entrañas en prosa ou en verso, en alta voz e en silencio. Verbas que procla-man, que claman ou de loanza. Sentimos tamén que El nos fala porque estamos atentos, atentas, á escoita.

Reflexión: “Experiencia non so é a que se vive, tamén a que se reflexiona” lin nalgún lado. No grupo nin o encontronin a oración son estériles : que pasa ao noso redor, que me preocupa da miña vida, da d@s demais, da familia, daParroquia, do barrio, do traballo, das amizades, do mundo .Non consiste en falar por falar, trátase de abrir o corazón, de compartir as nosas inquedanzas aos demais e ao mesmotempo empaparte de aprendizaxes e experiencias que se transmiten e se comparten.

Acción: Pero, cal é o meu destino, Señor? Coa forza do Espírito de Xesús Resucitado dámoslle forma a esa loucu-ra que emerxe no grupo e do grupo. Pois ser testemuña, nos tempos que corren é “cosa de locos” como di a canción.A tolería de ofrecerlle a Deus os nosos talentos, grandes e pequenos, poucos e moitos, cada quen o que ten e o quepode , que todo vale para poñer de manifesto a Boa Nova e amar ao próximo. Levamos ás nosas VIDAS toda a vidaque nos da, que me da, o Grupo porque estar á Súa disposición paga a pena.

E por último Celebración con algarabía en cantares de Resurrección, na propia comunidade, mais relixioso que fes-tivo, e algo profano coa “Parropandi” onde se lle segue dando continuidade a estas “cosas de locos” .

43Olvida que has dado para recordar lo recibido.

44

Cuaresma: tiempo de gracia

LOLIEl 29 de marzo hemos sido convocados por el Consello Parroquial Pastoral para celebrar el tiempo litúrgico de

Cuaresma. Hacia las tres de la tarde fuimos llegando a los locales de la parroquia con la intención clara de colaborar enlo que hiciese falta. Había que poner mesas, cubrirlas con los manteles de papel, colocar platos, vasos y lo que cadauno llevábamos para compartir con los demás. Hubo que acomodar sillas, bancos, la mesa de los más pequeños…Todo este ajetreo se fue compaginando con las efusiones de alegría que provocaba el encuentro… Y así, en un ambi-ente de fraternidad, comenzamos el “ágape”. Ciertamente estábamos viviendo lo que leemos en los Hechos de losApóstoles : “ todo lo ponían en común”… y lo que se nos dice en Filipenses estad alegres en el Señor…que se os conoz-ca por vuestra bondad”…

Fue una comida muy agradable, que nos motivó para la celebración que tuvimos a continuación. Una vez que estuvotodo recogido, pasamos a otra sala para la celebración. El grupo estaba formado por todas las personas que estábamosallí. Unas jóvenes, otras no tan jóvenes y otras mayores. A todos nos unía el sentimiento de “familia parroquial”.Empezamos con un canto, luego unos minutos de silencio y después entramos en el tema central de la celebración:

¿Qué es la Cuaresma para mí?. Empezaron los más jóvenes compartiendo sus experiencias y seguimos, uno tras otro,en distintas intervenciones. Y, aunque cada experiencia es única, como única es la persona que la vive, podemos decirque el “eje” de todas ellas fue el proceso personal , dinamizado por la invitación de Jesús que nos lleva a la transforma-ción interior en el misterio de Muerte y Resurrección.

Don Ricardo iluminó el encuentro con la pregunta ¿Qué es ser cristiano hoy?. Para ello eligió tres símbolos muyevangélicos: levadura, sal y luz.

La levadura: como importancia de lo pequeño, de lo que no se ve y que es lo que nos da fuerza, nos vigoriza y noshace crecer.La sal: como dinamismo paterno que resalta y potencia todo lo positivo de la vida humana.La luz: que nos hace ver todo lo bueno y bonito que hay en nosotros y en los que nos rodean.

Luego, tras unos minutos de silencio, tuvimos la oración compartida. Se leyó un poema de León Felipe “Piedra de sal”y terminamos con el canto con el que habíamos empezado.

Nos despedimos muy contentos y agradecidos por las oportunidades que nos aporta el pertenecer a una parroquiaque, entre todos, vamos dinamizando.

PIEDRA DE SAL (León Felipe)

Tu estabas dormidacomo el agua que duerme en la alberca ...

y yo llegué a ticomo llega

hasta el agua que duermela piedra.

Turbé tu remanso y en ondas de amor te quebrastecomo en ondas el agua que duerme se quiebra

cuandollega

a turbar su remanso dormidala piedra.

Piedra fui para ti, piedra soyy piedra quiero ser, pero piedra

blanda de salque al llegar a ti se disuelva

y en tu cuerpo se quedey sea

como una levadura de tu carney como el hierro de la sangre en tus venas.

Y en tu alma deje una sed infinitade amarlo todo ... y una sed de belleza

insaciable ...eterna ...

Hay personas que por mucho que envejezcan, jamás pierden su belleza; solose les pasa de la cara al corazón.

45

REMEDIOS DE QUITA E PON Antía Vilas Olveira

A visita do Papa a Santiago obriga a retirar os andamios do Pórtico da Gloria.O Pórtico da Gloria, unha das partes máis importantes da catedral de Santiago, leva anos enfermo.É un vello de máis de 800 anos. O mestre Mateo, o seu autor, ideouno como a entrada máismarabillosa do templo para recibir ós peregrinos chegados desde de todo o mundo. O paso dosséculos e os millóns de persoas que teñen vido a velo e tocalo deterioraron as súas pedras, así queo monumento ten recibido nos últimos tempos, como calquera doente, a visita dos médicos, que nocaso dos monumentos chámanse restauradores.Como as esculturas da catedral non se poden levar a un taller, igual que os enfermos graves van aun hospital, hai que curalas no mesmo sitio. Por iso, os restauradores decidiron que para estudarmellor a enfermidade do Pórtico e poder aplicarlle os mellores remedios tiñan que instalar unsandamios que tapan gran parte do monumento.Como case todos os remedios, este do Pórtico tamén ten efectos secundarios. Os andamios impidenque a xente disfrute da vista de este extraordinario monumento. Un problema aínda máis importanteeste ano, que por ser Xacobeo incrementa moito o número a catedral. Por iso non foi estrano que,cando os andamios se instalaron, algunhas persoas dixeran se non era mellor retrasar as inevitablesobras ata despois do Ano Santo, pero os restauradores dixeron que o tratamento debía empezarcanto antes.Sen embargo, todo isto mudou co anuncio de que Benedicto XVI virá a Santiago o 4 e 5 de novembro.Os responsables de Catedral pensan que non poden recibir a un visitante tan ilustre coa parte máisimportante da casa en obras, así xa teñen decidido,de acordo cos restauradores, que han retirar osandamios para que o Papa poida ver o Pórtico sen atrancos. Parece que os médicos pensan agoraque a enfermidade do monumento aínda non é tan grave e, dadas as circunstancias, o tratamentopode retrasarse. Así que os andamios, como remedio de quita e pon, volverán en canto o Papa tomeo camiño de volta a Roma.

Con frecuencia cerramos los ojos para ver bellas cosas.

46 El hombre es verdaderamente libre cuando ni teme ni desea nada.

Me encontraba “veraneando” donde siempre. En unlugar (el lugar de mis sueños), en que hay una fuentea la sombra de unos sauces, que remite a los orígenesdel lugar. Los propios lugareños la han llamado siem-pre La Fuente Lugar. Llegué, como todos los años, buscando paz, sosiego,y la suficiente tranquilidad para disfrutar de la gratacompañía de mis paisanos, y del tiempo necesariopara dar buena cuenta de los sabrosos libros que siem-pre me acompañan, y que a la par que satisfacen mipasión lectora, me mantienen en guardia ante todo lonovedoso que valga la pena. Era el clima ambiental propicio para el resurgir deesos sueños que están siempre ahí, como guardadosen la alacena del pensamiento, prestos a hacerse ver.Mis sueños se me representaban siempre en algo sim-ilar a una doble pantalla: en una, la realidad del sueño,en la otra, la realidad de la vida.Yo veía en mis sueños el paisaje global de un mundomuy atractivo, en frenética actividad, dotado de todoslos adelantos, con un nivel de vida (lo llamaban) muyalto. Pero seguidamente apreciaba en la cara de lasgentes como un rictus de desencanto, de macilentaindigencia; como si estuvieran echando en falta algoque pudiera llenar el vacío que sentían en su corazón.Y yo pensaba que este mundo tiene toda la apariencia

de una gigantesca mansión excelentemente construi-da y bien amueblada, pero está dejando a la intem-perie a quien tendría que habitarla.Otro sueño mostraba el alto aprecio por la vida, porla naturaleza; la encendida defensa de los derechos ylibertades personales; la multiplicidad de pactos,mesas, tratados, coaliciones, consensos… Pero todose diluía fácilmente y se relativizaba en función deintereses de grupos de poder. Había axiomas que me llamaban la atención, comoaquel que decía: “ la soberanía reside en el pueblo”.Y yo, escéptico, me preguntaba: ¿pero cuando elpueblo (masa) ha sido soberano de algo? El pueblo(esa aldea global), sólo ha sido siempre súbdito. Yademás, se le exige que aplauda y se muestre agrade-cido.Otro día apareció un sueño que me impactó mucho.Era la imagen, un tanto difusa, de dos individuos queaparecían fieramente anclados en su fangosa sober-bia y con sendas estacas en las manos, que andabana estacazo limpio con la firme intención, cada uno,de acabar con el otro. Y debajo había un letrero queponía: Esta es nuestra historia. Yo, en aquel momen-to di un ronquido de estupor, y me despertó el estru-endo de algo muy valioso que se rompe, que se haceañicos. Y, ya con los ojos muy abiertos y humedeci-dos, me comentaba a mí mismo: ¡queremos aliar elmundo y nos matamos en casa¡Recuerdo que soñé también sobre la gran falta quetenemos y lo necesario que sería en estos momentos,contar con la guía de mentes bien dotadas y dispues-tas, libres y clarividentes; que ejerciesen ese ances-tral ministerio de dotar a las buenas gentes, de sabioscriterios, que nos señalasen los caminos de la sen-satez, la cordura, el sano juicio, la recta razón. Aún ariesgo de perder prebendas y sinecuras, y de ser den-igrados y perseguidos por quienes solo buscan man-ada, que al silbo del amo de turno, se conduzcamansamente.El día que desperté totalmente de mi ensoñaciónveraniega, me di cuenta de que se sueña aquello quese anhela o se añora. Y también, cuanto se teme y serechaza. Y comprendí que, a pesar de todo, era nece-sario seguir soñando.

(Desde San Fernado (Cádiz), FLORENTINO DOSADOGÓMEZ, amigo de nuestra revista, nos remite estebello sueño).

47La verdad es de un solo color

A parroquia propondrá prolongar a experiencia do Camiño en outono con catro etapas ata Fisterra

Para un número cada máis grande de peregrinos o Camiño de Santiago non remata no Obradoiro. Tras unmerecido descanso en Compostela, non resisten a tentación de acadar a fin da terra e prolongan o camiño ataFisterra seguindo unha tradición tan secular coma a propia rota xacobea.

A orixe do Camiño ó finisterrae non está moi clara, pero os historiadores non teñen dúbida de que o cabo eratamén remate de peregrinacións paganas anteriores o cristianismo. Existen máis casos na costa galega de lugaresde cultos moi primitivos que logo foron cristianizados. San Andrés de Teixido é un dos máis emblemáticos.

Son 88 kilómetros os que separan Fisterra de Compostela. A ruta pasa por Negreira, Olveiroa, Hospital e Cee.O camiño está ben sinalizado e xa conta cunha importante rede de albergues e de servicios. Algúns camiñantesoptan tamén por se achegar ata Muxía, porque a visita á Virxe da Barca está tamén moi vencellada historicamenteá tradición xacobea. A inmensidade do mar que se adiviña dende o faro de Fisterra pon punto e final a unhaexperiencia de renovación persoal que moitos peregrinos simbolizan queimando a roupa vella que levarondurante o camiño.

O calendario da andaina aínda non está pechado. A idea e repartir o traxecto en catro treitos nos que se andaránen torno ós 20 kilómetros. A organización das etapas será similar ás que se desenvolveron entre O Cebreiro eSantiago.

Fisterra é unha oportunidade de prolongar a experiencia do Camiño que tan grata se revelou para ós máis de150 participantes nas etapas de primavera. Unha oportunidade de seguir disfrutando da nosa condición de cam-inantes, de descubrir a pé a paisaxe galega, de saborear a satisfacción do encontro e do esforzo común, de com-partir a fe... Razóns de peso para caer na tentación de chegar á fin do mundo.