O día das profesións

1

O día dasprofesións

Como todos os anos no mes de marzo naescola de Xoán festexábase o día das profe-sións. Tratábase dun día no que os nenosacudían á escola cos seus pais e explicá-banlle aos seus compañeiros en que con-sistía o seu traballo.

Xoán ten 5 anos e o seu soño é ser bom-beiro ou piloto de carreiras, encántalle correrna súa bici, aínda que máis dunha vez levou

un bo susto cando caeu dela; é un nenomoi activo, nunca para quedo, a súa naisempre lle di que é un trasto.

O pai de Xoán, Antonio, é albanel e traballana construción; a súa nai, María, traballanunha peixaría. Xoán sempre sentiu curio-sidade polo traballo dos seus pais, e nonpara de facerlles preguntas sobre o que fan,os aparellos que empregan, etc.

Como todos os días María levanta a Xoánda cama para ir á escola, aínda que hoxe éun día especial, eles van ser os protagonistasdo día!

Xoán érguese da cama emocionado e baixa

2

correndo a almorzar, toma todo o almorzosen chiar, vístese e cepilla os dentes, é o pri-meiro en rematar! e mételles présa os seuspais. Quere ser o primeiro en chegar á es-cola.

Ás portas da escola atópase cos seus com-pañeiros, saúda os seus amigos Dani e Qui-que e vai a xogar con eles.

É a hora de entrar e presentar os seus pais,coma noutras ocasións Xoán levántase vo-luntario para comezar. Primeiro presenta oseu pai:

– Ola a todos! Este é o meu pai, chámaseAntonio e é albanel.

3

– Moi ben – responde a mestra – e a túanai? – pregúntalle

– Esta é a miña nai, chámase María e traballanunha peixaría.

– Estupendo! – dille a mestra – agora cón-tanos algo sobre o traballo de teu pai...

– Pois meu pai constrúe casas, tamén fixo anosa, traballa con ladrillos, con cemento...e con todas esas cousas... (rise timida-mente).

– Veña Xoán, imos dicirlle o teu pai que lleconte algo máis do seu traballo aos teuscompañeiros, paréceche ben?

5

– Si.

– Ola rapaces! – saúda Antonio – como xavos dixo Xoán, son albanel, e traballo fa-cendo casas ou arranxándoas. Para o meutraballo é preciso levar algunhas medidasde protección, sabedes dicirme algunha me-dida de protección que coñezades?

– O casco!!! – gritan varios rapaces á vez.

– O casco! moi ben, o casco hai que levalosempre posto para evitar golpes na cabeza,vouvos ensinar o meu casco de traballo.

Antonio saca unha caixa na que trae al-gunhas cousas para mostrarlle aos rapa-ces o seu casco azul.

6

– ¿Querédelo probar? – pregunta Antonio.

– Siiiiiiiiiiiii!!!! – Responden os nenos.

Antonio vailles pasando o casco para que oproben, mentres os nenos proban o cascoAntonio saca un arnés da caixa.

¿Sabedes para que serve isto?

Os nenos miran o arnés cun pouco de des-concerto ata que un atrévese a dicir:

– É para non caer cando sobes a un sitiomoi alto..., o meu pai pono cando ten quecortar as árbores do xardín.

– Moi ben – dille Antonio – serve para tra-ballar nas alturas, todos os albaneis temos

8

que poñelos cando traballamos nas estadaspara evitar un accidente.

– Agora vóuvos ensinar alguhas cousas máisque uso no meu traballo…

Antonio saca da caixa unhas luvas e unhasbotas e ensínallelas os rapaces.

– Outras cousas que teño que utilizar candotraballo son as luvas para non mancarmeas mans, ou queimalas... e as botas, estasbotas son especiais, tocade a punta...

Antonio pásalles a bota e os nenos van to-cando a punteira da bota que está moi dura.

– Está moi dura – dille Xoán o seu pai.

9

– Si Xoán, é sabedes por qué está tan dura?

– Non!

– Como eu traballo con cousas moi pesa-das, e fácil que algunha se me poida caerno pé e mancarme, deste xeito é máis difícilque me manque nos dedos dos pés!!! –rise Antonio.

– Moitas grazas Antonio – dille a mestra.– Agora María, a nai de Xoán vainos ex-plicar o que fai ela todos os días no seutraballo.

– Ola nenos! – saúda María – gústame moitopoder estar hoxe convosco aquí na escola.Eu traballo todos os días nunha peixaría, se-

10

guro que todos teredes ido a algunha cos vo-sos pais ou cos avós... verdade?

– Siiii!!!! – responden os nenos.

– Os peixes que vedes nas peixarias témolosque manter frescos, por iso traballamos conxeo e con auga, por ese motivo temos que levarbotas especiais para manter os pes secos.

Son botas como estas – María móstrallesos rapaces unhas botas de auga brancas –son de goma e evitan que os pés se nosmollen cando estamos a traballar. Taménutilizamos estas luvas – ensínalles unhasluvas de malla metálica – sabedes para quese utilizan estas luvas?

12

Os nenos quedan mirando as luvas unpouco estrañados e unha nena di:

Eu nunca vin unhas luvas coma esas, dequé están feitas?

Pois son unhas luvas de metal, utilízansecando temos que usar coitelos moi grandese afiados para cortar os peixes, evitan quenun descoido nos poidamos cortar. ¿Que-rédelos probar? – pregunta María.

Eu si – responden varios dos nenos.

María pásalles a luva de malla mentres miraa reacción dos nenos ao tocalo.

Rapaces!!! – interrompe a mestra – é hora

13

de rematar, deámoslles as grazas os paisde Xoán por vir a visitarnos hoxe.

Grazas!!! – gritan os nenos.

A mañá continúa, e os pais dos compa-ñeiros de Xoán contan tamén en que tra-ballan, algúns traballan nunha oficina, ou-tros son policías, algúns traballan nocampo… Os nenos están ilusionados conpoder ter os seus pais na escola xunto aeles.

Rematou o día e Xoán mais os seus com-pañeiros regresan a casa cos seus pais.Xoán está entusiasmado coa idea de po-der acompañar os seus pais algún día ao

14

traballo para poder ver todas as cousasdas que lle falaron os seus pais.

A mañá seguinte, Xoán esperta, é sábado enon hai escola, polo que baixa a almorzar dis-posto a xogar todo o día coa súa bicicleta. Saeá rúa, fai un día moi soleado, colle a bici e co-meza a pedalear, cada vez máis rápido... Depronto Xóan perde o equilibrio e cae ao chan,dóelle a perna, ten unha ferida no xeonllo, unveciño ve a Xoán no chan e achegase a el.

– Pero Xoán, que che pasou – pregúntalle oseu veciño.

– Caín da bici – respóndelle Xoán cos olloschorosos.

15

– Xoán, hai que ir con precaución; veña, voutelevar á túa casa.

Cando chegan á casa, a nai de Xoán abre aporta estrañada pola pronta volta do seu filllo.

– Pero Xoán, caíches da bicicleta outra vez?

– Si – dille Xoán choroso.

– Onte non aprendiches nada na escola? –dille súa nai – Teu pai contouvos onte quepara previr os accidentes empregábanse dis-tintas medidas de protección, por exemplo ocasco, as luvas … – acórdaste?

– Si que recordo, pero eu non traballo facendocasas como papá…

17

– Claro que non Xoán, pero ti tamén podesempregar proteccións cando vas na bici ou nomonopatín, tes que poñer o casco, as xeonllei-ras e os reforzos nos cóbados que che regala-mos polo teu aniversario; deste xeito seguroque agora non terías unha ferida no xeonllo.

– É certo mamá, vounas buscar, téñoas nomeu cuarto.

– E a túa ferida, xa non che doe?

– Non mamá, estou ben! – bérralle Xoán.

Xoán sobe ao seu cuarto e busca o casco eas rodilleiras que lle regalaran polo seu ani-versario, atópaos na caixa dos xoguetes eaxiña os pon e volta subir á bicicleta.

19

– Xoán, Xoán !!! – escóitase por atrás.

– Xóan mira cara a atrás e ve os seus ami-gos chamando por el, detense e baixa dabici.

– Hola Xoán, que che pasou no xeonllo?

– Caín da bicicleta…

– E ese casco, por qué o levas?

– Por se volvo caer da bici non mancarme,como dixo o meu pai onte no colexio: paraevitar os accidentes hai que tomar medidasde prevencion!!!

– Deste xeito Xoán e os seus amigos apren-deron que é necesaria a prevención para

21

evitar accidentes, non só cando se traballa,senón tamén cando se xoga.

Así que xa sabedes, moito coidado !

22