Microrrelatos

41
RELATOS BREVES En un lejano país hacía muchos años existió una oveja negra... 2ª edición

description

2ª edición de relatos breves

Transcript of Microrrelatos

Page 1: Microrrelatos

RELATOS BREVES

En un lejano país hacía muchos años existió una oveja negra...

edic

ión

Page 2: Microrrelatos

LIMIAR

Chegar á segunda edición é facer votos de continuidade, así que con este “Historias

minguantes” queremos asentar a iniciativa que a Biblioteca Asorey puxo en marcha no curso

pasado para celebrar o Día do Libro con creación literaria dos alumnos. Nesta nova edición,

o pulo creador foron trece comenzos de textos de escritores cos que os rapaces desenvolvían

as súas propias historias.

A literatura sempre foi o territorio da suxestión, das portas abertas, dos lóstregos de maxín

nos lectores. Con esta idea tentamos ós rapaces a escribir sobre un home sen riscos faciais;

sobre outro que regresa da morte e outro que cumpre 363 anos; sobre aquel que era moi

novo, moi pobre e estaba moi namorado; ou sobre unha muller que come unha mazá e queda

sen dentes;… Comenzos cos que Mary Shelley, William Wilkie Collins, Gonzalo Suárez,

Augusto Monterroso, Juan José Millás e Mario Benedetti quixeron levarnos de viaxe

literario. Por estes vieiros tamén foron os alumnos do Asorey e nós ofrecemos aquí unha

selcción dos que, modesta e seguro que erradamente, cremos os mellares. Disfrutade deles.

Non queremos deixar de mencionar neste limiar a colaboración inestimable da ANPA, xa

que coa súa axuda podemos ver impresos hoxe esta escolma de relatos que esperamos sexa

do agrado de todos/as.

Cambados, xuño de 2009

Equipo de Biblioteca Asorey

Alberto Nogueira, Ana Barba, Ana Blanco, Atala Paredes e Fernando Tomé

Page 3: Microrrelatos

“Dezaséis de xullo de 1833. Este é un memorable aniversario para mín. Hoxe cumpro trescentos vintetrés anos! “

MARY SHELLEY

Page 4: Microrrelatos

Dezaseis de Xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín.Hoxe cumpro 323 anos!323 anos dende que nacín , 323 anosnos que conseguín ver todo ovisible, percorrer todos os océanosdo planeta, conseguín ver nacer ecrecer aos meus 54 fillos,conseguinnos ver emerxer da terrae trasladarse cara o mar igual quefixen eu 323 anos atrás.A xente dí que os da miña familiasomos moi lonxevos e , o certo é queeu son a máis nova dos meusirmáns.Ben, aínda non me presentei,chámome Xilda e son unhatartaruga mariña .

Miguel Palacios3ºA ESO

Dezaseis de xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín.hoxe cumpro trescentos vintetrésanos!.E xa son moitos, o malo é que a miñafamilia non o vai celebrar conmigo.Meu pai… mellor non falar del e miñanai, non sei nada dela.Tamén se podería dicir que haidouscentos anos que estou naescuridade desta tumba, chea debechos e arañas, sen poder sair paraver outra vez a miña nai.Quixera poder descansar algún día!A historia da miña morte e algo moitráxico. Meu pai sempre lle pegaba amiña nai e un día saín a defendelapero saín mal parada.Agora non sei que será deles pero xanon podo sabelo.

Manoli Quevedo Noya3ºD ESO

Page 5: Microrrelatos

Dezaseis de xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín. Hoxecumpro trescentos vintetrés anos!.Son un alien de Mercurio, hoxe é un grandía, xa que con trescentos vintetrés anosvai se-la guerra universal, o meu destinoé un novo planeta que acabamos dedescubrir.¡ A Terra !Temos unhas grandes investigacións sobrea terra e descubrimos que sen osíxeno nonpoden vivir.Aprobei o curso de voar cun 9 e o examede marine cun 9,5, son un prodixio.Déronme un caza intraestelar cun cañónde protóns microplasmáticos ardentes,vamos unha supernave.Hoxe día 18 de xullo de 1833 despois deAlincristo, acabo de pisar a Terra ecancelámola invasión, teñen cousasxeniais, sobre todo o sitio en onde estou:“ O club ladies “

Raúl Martínez Pombo1ºD ESO

Dezaseis de xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín. Hoxecumpro trescentos vintetrés anos!. Son unelfo e neste aniversario paso daadolescencia á madurez e para iso teñoque buscar parella. Por iso hoxe á noite,vaise facer unha celebración para os quecoma mín cumprimos trescentos vintetrésanos e na que as elfas da nosa idadeacoden a ela para que cada un de noselixa a unha.

Verónica Oubiña Cousido4ºC ESO

Page 6: Microrrelatos

Dezaseis de xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín.Hoxe cumpro trescentos vintetrésanos!.Nos días do meu aniversario semprefacía o mesmo pero esta vez foidistinto.Meus netos e tataranetos leváronme óparque de atraccións.Ó fin foi un día memorable porquenunca pensei que fose tan divertido,pero o chegar a casa empezeime aencontrar mal e…

Noelia Vázquez Galiñanes3ºB ESO

Dezaseis de xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín. Hoxecumpro trescentos vintetrés anos!. Aíndaque hai trescentos que morrín.Pero pronto estarei vivo. Con estes 300anos no ceo, chegou a hora de resucitar,de reencarnarme noutro ser. Pero cal?Xa que morrín home, nacerei muller? Si,unha muller moi feitiña.Xa é media noite. Teño que ir voando ánube principal para descender á Terra.Pero, que pasa? Por que se ve todo enbranco e negro? Que son esas ganas deperseguirme o rabo?Oh, oh… Reencarneime nun can!

Paula Alba Piñeiro2ºC ESO

Page 7: Microrrelatos

Dezaseis de xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín. Hoxecumpro trescentos vintetrés anos!.Me gustaría ser así de positivo, pero enrealidad las cosas son más crudas.Recuerdo perfectamente el día de minacimiento. Un lugar incómodo yestrecho. Todo estaba oscuro. Mi madrefue enterrada por equivocación yembarazada. Agonizaba mientras meparía, con tanto dolor que deseaba que lamuerte le llegara con cada uno de susgemidos pero ésta, caprichosa, seregodeaba delante de ella viéndola sufrir.Esa era la razón por la que clamévenganza en el mundo de los espíritus yellos me complacieron. Me encontré conella cara a cara en el limbo donde el diablome recluía. Tras un duro combate en elque el anfitrión disfrutaba únicamentecon el sufrimiento de sus súbditos, conseguídesgregar su cabeza del cuerpo dando

Dezaseis de xullo de 1833. Este é unmemorable aniversario para mín. Hoxecumpro trescentos vintetrés anos!.Pensaredes que son moi vella e xa nonsirvo para nada, pero polo menos vouquedar na memoria de todos, pasarei ólibro dos records e serei admirada portoda a xente. E cando acaben os meus díasusarán a miña lá para facer xerseis,porque son unha ovella sabes?

Jessica Calo Rdgez.1ºA ESO

muerte a la propia muerte, quedándose losdos mundos sin mensajero. Por ello meproclamaron a mí como tal a pesar de serel aprendiz del diablo. Ahora comprendoque la muerte no se regodeaba sino quetenía envidia por poder morir. Ahora yodeseo lo mismo.

Sergio A. Diéguez1º Bach A

Page 8: Microrrelatos

“Cuando Juan salió al campo aquella mañana tranquila, la montaña ya no estaba... “

MAX AUB

Page 9: Microrrelatos

Cuando Juan salió al campo aquellamañana tranquila, la montaña ya noestaba. Era la montaña en la que la habíaconocido a ella. Le encantaba su forma decomer, sus ganas de volar y sus ansias delibertad.Cuando esa mañana no vio la montaña,pensó que algún gigante la habíaaplastado, pero no. La montaña que élhabía hecho con arena y hierbajos y queapenas medía treinta centímetros habíasido destrozada por el perro del vecino.Ya no volvería a ver a su mariquita.

Andrea Falcón Leal1ºA ESO

Cuando Juan salió al campo aquellamañana tranquila, la montaña ya noestaba, ni las casas, árboles, personas,animales... NADA. Su vida habíacambiado por completo sin darle tiempo aenterarse.Ayer, era un niño feliz, sinresponsabilidades, solo importabadivertirse, ser feliz.HOY, es un hombre.

Lara Cores Cacabelos3ºA ESO

Page 10: Microrrelatos

Cuando Juan salió al campo aquellamañana tranquila, la montaña ya noestaba… Todo era diferente, a sualrededor no había nada. No recordabade dónde era, ni sus gustos… sólo el díatrágico que había tenido hacía unassemanas; un accidente de coche que lodejó en coma durante dos largos días.La montaña no había desaparecido, sinoque yo no me encontraba en el pueblo.Había muerto el día 13 de abril de 1983.

Laura Aragunde Padín 3ºA ESO

Cuando Juan salió al campo aquellamañana tranquila, la montaña ya noestaba. Decidió salir a buscarla pero no laencontró.Buscó debajo de las nubes, entre la lluvia yla niebla; buscó en la copa de los árboles ydentro de las cuevas; pero no la encontró.Pasaron diez años y Juan regresó a sucasa solo, perdido y triste.La montaña nunca volvió y Juan nuncavolvió a salir al campo.

Anadía Viñas Fraga4ºC ESO

Page 11: Microrrelatos

“ El hombre no tenía nariz, ni ojos, ni boca…. Su cara estaba cubierta de pelo”

GONZALO SUÁREZ

Page 12: Microrrelatos

El hombre no tenía nariz, ni ojos, niboca, pero sí corazón.

Elisa Durán Rubí3ºA ESO

El hombre no tenía nariz, ni ojos, niboca, pero tenía una linterna y unagrabadora en la que tenía grabado ¡Adormir!. Unos niños lo estabanfastidiando en una excursión y comousaba mucho la linterna le pusieronun mote, del que esos niños seacordaron siempre, “El hombrelinterna”.

Rubén Lois Serto4ºC ESO

O home non tiña nariz, nin ollos, ninboca... Guapo, guapo non era, perotiña un pelazo!!!!!

Rubén Varela Sineiro4ºC ESO

El hombre no tenía nariz, ni ojos, niboca… Su cara estaba cubierta de pelo.Esto es lo que dijo un viejo profesor a susjóvenes alumnos mientras contaba unahistoria sobre sus grandes viajes.El profesor ordenó que pensaran yescribieran una razón por la cual aquelhombre sufría tal transtorno en su rostro.Al cabo de un rato todos los alumnosmenos uno coincidían en que la grancantidad de pelo no permitía ver elrostro, pero que la nariz, los ojos y laboca …..estabanEl único alumno que no coincidía dijo queaquel hombre con la cara cubierta de peloestaba de espaldas.El profesor, con una leve sonrisa, le dió larazón.“ Si buscas respuestas diferentes…..nopienses como el resto”

Micael García González 3ºB ESO

Page 13: Microrrelatos

“Eu era entón, moi novo, moi pobre e estaba moi namorado “

MARY SHELLEY

Page 14: Microrrelatos

Eu era entón moi novo, moi pobre eestaba moi namorado. Vivía na zonapobre de Pontevedra, en Loureiro Crespo;asistía a clases no instituto público nazona centro. A rapaza da que estabanamorado era moi fermosa, incluso meruborizaba cando me falaba, levaba máisde dous meses agardando para declararlleo meu amor, pero non era capaz, non tiñaa valía suficiente.Un sábado pola noite, estaba decidido afalar con ela, pero era tarde, elasaudoume, pero estaba tan aburrido quenon a puiden saudar, só a observei, creoque estaba furioso, pero non con ela,senon comigo mesmo. Era a rapaza damiña vida, era bela, comprensiva, boarapaza e sobre todo unha rapaza coa quepodías falar, pasalo ben, compartir astúas cousas máis íntimas. Dende ese díaaliviei as miñas penas coa droga, agoraestou aquí loitando coa morte, tiradodebaixo dunha ponte. Adeus.

Rubén González González3ºD ESO

Eu era entón moi novo, moi pobre eestaba moi namorado. Xa sei que nonpasou nen sequera un ano, pero madureimoito... demasiado. As buxainas e ascanicas pasaran a algo secundario.Seguía xogando á consola, si, pero iso eraporque o vicio estendíase polo meu corpocomo unha droga tan repulsiva que medába noxo a mín mesmo. Pero non podíaevitalo.Aquel verán foi moi especial. Pero nonpara ben. Para mal. Para fatal. Aquelamor dos catorce anos correume asentrañas ata que o sabor amargochegoume á boca. O sabor amargo daderrota. Estaba comprometida.Comprometida.A palabra resoaba na miña cabeza. Nonpodía vivir. Quizais a coitela que sostiñanas mans fora a única saída. Quizais....Pero mentres a coitela estivese no Super, enon tivera diñeiro para comprala, o plana tomar por saco.

Guillermo Álvarez Otero2ºC ESO

Page 15: Microrrelatos

Eu era entón moi novo, moi pobre eestaba moi namorado. Cada vez quepasaba pola rúa na que estaba, non podíaevitar dirixir a miña mirada a aquelaventá, porque sabía que detrás dela seagochaba o que eu máis quería.Un día arrisqueime a entrar no seuedificio. A porta do seu piso estabaentreaberta, e non puiden resistir atentación de pasar. Cando cheguei a súahabitación petei na porta, pero non seproduciu ningún son no seu interior.Empuxeina lentamente ata que me atopeidiante del. Alí estaba o piano. Cada vezque, as agochadas, entraba alí paratocalo, a música que emitía inundabacada un dos poros da miña pel,enchéndoos de sentimentos que me facíantremer.Agora sinto exactamente o mesmo, sintocomo os meus dedos tocan consensibilidade e harmonía as teclas quesoan tan ben.

Eu era entón moi novo, moi pobre, eestaba moi namorado. E a vida dá tantase tantas voltas que agora que teño osmeus anos son moi vello, moi rico e estoumoi só.

Ángela Lago Baúlo4ºC ESO

Hai quen di que é imposible pasar a vidanamorado dun obxecto, en realidade, dinque é imposible namorarse dun obxeto,pero eu dígoche que sí é posible. Creo quefun e serei o único home do mundo quepasou ata o último segundo da súa vidanamorado con tanta intensidade.

Silvia Fernández Chaves4ºB ESO

Page 16: Microrrelatos

Eu era entón moi novo, moi pobre eestaba moi namorado.Ela era perfecta, loira de ollos azuis, quépodía esperar de algo así? Nin o meunome sabía.Ela ollábame, pero non sabía moi ben quese reflectía na súa mirada. Tal vez unhanota no seu caderno... Non!... “direillo ácara” repetíame unha e outra vez, perocando o ía facer... voltábame atrás.Acordeime dos meus dotes coa guitarra ecomecei a facer unhas liñas que soasencoa intensidade do seu sorriso e a dozurada súa cara.Arrisqueime e, para abraiala, esperei aatopala no parque onde eu sabía que íapasear todos os días. Tan pronto como avin, agarreina da man sen que o silenciose rompese e senteina ó meu carón. Elaquedou queda. Agarrei a guitarra ecomezou a soar, xunto coa miña voz ocompás. Ela non dicía nada, pero esta vezsorprendeume a súa mirada... parecíadicirme algo... sentíame un EnriqueIglesias nese intre.

Eu era entón moi novo, seguía sendo moipobre e estaba felizmente agarrado a ela.Ah! Por certo, chamábase Marta.

Melania Varela Fd1º Bach A

Page 17: Microrrelatos

“Antes de que hubiera terminado de desenvolver el regalo de cumpleaños, sonó dentro del paquete un timbre .”

JUAN JOSÉ MILLÁS

Page 18: Microrrelatos

Antes de que hubiera terminado dedesenvolver el regalo de cumpleaños, sonódentro del paquete un timbre.Me asusté, pensando en qué pudieraemitir ese pitido.Rápidamente se me vinieron mil ideas ala cabeza: un coche de bomberos, un relojdespertador o, quizás, en el peor de loscasos, una bomba...Luego, al descartar todas estas ideas queacabaron en lo absurdo, me di cuenta deque era... el latido de mi corazón.

Sofía Oliveira3ºA ESO

Antes de que hubiera terminado dedesenvolver el regalo de cumpleaños, sonódentro del paquete un timbre, la niña seasustó, pero terminó de abrir el regalo.Cuando lo destapó, no vio nada, no habíanada.

Mirian Pérez Pazos1ºB ESO

Page 19: Microrrelatos

Antes de que hubiera terminado dedesenvolver el regalo de cumpleaños, sonódentro del paquete un timbre. Los regalosque su tío, el señor Vaivén, le hacíasiempre eran raros. Baltasar, que así sellamaba el chico vivía solo y huérfano enuna casita abandonada de las afueras deDover, y su tío en Londres.Quitó la última cinta y la tapa, y dentrohabía... una extraña piedra negra condestellos azulados y que emitíavibraciones parecidas a timbrazos. Lapiedra se movió, salió disparada y se pegóa su pecho. Baltasar gritó de puro terrorpero se calmó al ver que la piedra nocausaba dolor, y sin más, el chico sintiócomo si la piedra fuera un volcándesbordando su lava en su interior ygritó, pero ahora, en una agonía de

profundos dolores y cayó el sueloexhalando su último aliento. Enese momento entró el señor Vaivéndiciendo: “Por fin he eliminado el últimoobstáculo entre la herencia de tus padresy yo”. Y se fue.La casa quedó en silencio, y de pronto elcadáver abrió un ojo.

Alexander Grandal Otero1ºA ESO

Page 20: Microrrelatos

“Non podo durmir Rita, dame medo o barullo do vento”

EVA MEJUTO

Page 21: Microrrelatos

Non podo dumir, Rita, dáme medo obarullo do vento.Véñenme á cabeza moitos recordos,demasiados recordos.Aquela noite na que o vento estaba máisbarullento que nunca.Aquela noite na que eu non lle dabaimportancia ningunha ó vento, ata queaconteceu o que cambiou a miña vida. Eagora non podo durmir, non podoolvidalo.

Rebeca Piñeiro Bugallo3ºA ESO

Non podo durmir Rita, dáme medo obarullo do vento. Penso que é o futuro,que se abalanza sobre min con ese sonescuro. Sento vértixe ante o futuro, Rita,e non o podo soportar. Preciso de alguénque me console, que me aperte forte,contra sí para confortarme. Ese alguén sopodes ser ti. E como non estás aquí parafacelo, vou ir onda ti, sexa como sexa eselugar. Vémonos no ceo, Rita

María Mariño Costa3ºA ESO

Page 22: Microrrelatos

Non podo durmir, Rita, dáme medo o barullo dovento.Sinto que algo vai suceder, non sei que podeestar pasando afora, este ruido non me deixadurmir e faime tremer todo o corpo; Queroabrazarte, sentirme a gusto e saber que vasestar aquí para protexerme…O barullo converteuse en silencio e de súpetoescoitouse o meu nome no vento, levanteimecomo alma que leva o vento, desapareceume omedo porque eu sabía que era el o que meestaba a chamar, el estaba ali, quen me íaquitar tódolos medos.

Vanesa Leiro Chaves1ºA Bach

Page 23: Microrrelatos

“Asasina! ¡Esperten, esperten! E saiu coma un lóstrego cara á porta.”

WILLIAM WILKIE COLLINS

Page 24: Microrrelatos

Adeus

Asasina! Esperten, esperten! E saiu coma unlóstrego cara á porta. Estaba só a dousmetros, un metro, medio metro… Parou,quedárase petrificado diante da porta, senpoder pasar. Que pasa?. Non o sabía. Aasasina seguía alí, sen inmutarse, ninsequera se movía, pero sabía que fora ela aque impedía que os seus músculosreaccionaran. Sabíao. Deime a voltalentamente, sabendo que estaba no mediodunha decisión crucial, un paso: a vida;outro paso: a morte. O meu corpo xiraba ensentido contrario que o cerebro. Alcei osollos e soou un forte ruído. Caín cara aatrás, sabendo que non tivera opción, nonquería vivir sen ver outra vez a faciana daasasina, asi que recibín a morte.

Estela Chaves Falcón3ºESO A

Page 25: Microrrelatos

Asasina! Esperten, esperten! E saiu comaun lóstrego cara á porta. A muller dunmetro sesenta, longa melena loira e cunpuñal cheo de sangue fuxiu entre ofrondoso e escuro bosque. Sen saber quefacer, comencei a dar voltas e voltas,tropezando con todo tipo de obxectos,aqueles que un non sabe que ten ata quelle estorban. O reloxo seguía a dar voltasna miña cabeza, pero ninguén espertabanaquela casa, a pesar dos escandalososberros.Chegou o momento de saber quen era omorto. Un asasinato non pode quedarimpune!.Pero… Quen podía ser ? O señor ou a súa

querida filla, non había ninguén máis nacasa.Comencei a subir as escaleiras, pero estasparecían máis anchas, máis longas, dabaa sensación de que eu non subía, senonque elas mesmo baixaban, ó final nonparecía chegar ata que …

Ahhhh!!!!!!!! De súpeto algo frío e duroatravesóume as costas, non era unhadesas dores comúns, coma cando me cortona cociña ou cando tropezo coa ditosaseñora, que máis que unha señora pareceun touro. Esa dor era insoportable,intensa, pero por sorte non durou moito.Agora parece que a miña vida non tensentido, cavilo polas rúas pero ninguénme ve, non me reflicto nos espellos, nonteño fame, quizais aquela muller non forafroito dos meus sonos senón unhaverdadeira asasina que veu a matarmeaquela noite, a partir da cal, agora, amiña vida carece de sentido.Unha asasina real?

Sara Mendoza Trigo1ºA Bach

Page 26: Microrrelatos

“Teño un compañeiro novo, é de Senegal.”

OLI

Page 27: Microrrelatos

Teño un compañeiro novo, é de Senegal.Chamase Ya-ya .Ninguén no colexio o trata ben. Casetodos o insultan, métense coa súa relixión,coa cor da súa pel…Gustaríame se-la súa amiga, pero nonpodo. Todos deixarían de falarme a mín.Hai dúas semanas atopeino chorandonunha esquina no patio do recreo.Quixera poder axudalo. Dicirlle que nonestá só, que ten unha amiga en mín. peronon podo. Esta é unha destas situaciónsnas que o quedar ben co resto decompañeiros te leva a facer cousas queestán mal, ou a non face-las que estánben.Hai cinco días que non vén ó instituto.Está no hospital. Déronlle unha paliza naporta da súa casa. Está moi grave.Témese pola súa vida.Quixera poder dicirlle que se vai poñerben, que ten o meu apoio.

Pero non podo. Meus pais xamais melevarían ó hospital para visitalo. Non llescae ben porque é musulmán.Onte morreu. Tiña dezaseis anos é unhavida por diante. Quixera dicirlle que olamento. Que sinto moito non ter sidomáis amable, mellor compañeira, peronon podo. Agora está morto.Hoxe chegou un compañeiro novo á clase.É de Marrocos.Teño medo polo que o resto doscompañeiros lle poidan facer.Pero non está só. Non vai pasar como conYa-ya. Ten unha amiga en mín.

Laura Charlín Aragunde3ºC ESO

Page 28: Microrrelatos

“En un lejano país hacía muchos años existió una oveja negra...”

AUSGUSTO MONTERROSO

Page 29: Microrrelatos

En un lejano país existió hace muchosaños una oveja negra y 20 amarillas.Todas ellas vivían en una granja conmuchos otros animales: una vaca verde,tres patos azules, dos cerdos naranja yuna gallina lila. Vivían muy felices en lagranja, hasta que un día llegó una mujerdel futuro y pintó a todos los animales consu “rayo pintador”, cuando la mujer semarchó todos los animales eran de otroscolores, las ovejas eran blancas, la vacaera blanca con manchas negras, los patoseran negros, los cerdos rosas, la gallinaroja y castaña y la oveja negra acabósiendo amarilla.

Ana Prado Rodriguez1ºB ESO

En un lejano país existió hace muchosaños una oveja negra que vagaba porlos bosques, ciudades y aldeassembrando la destrucción, la miseria yel horror y llevando a la muerte aincontables personas. El nombre dedicho país era Vietnam.

Sabina casalderrey Somoza4ºC ESO

En un lejano país existió hace muchosaños una oveja negra que se enamoró deuna oveja blanca y tuvieron ovejitasgrises.

Alicia Romero Prado4ºC ESO

Page 30: Microrrelatos

En un lejano país existió hace muchosaños una oveja negra, no encajaba enningún rebaño y sus hermanas no laquerían por sus ideas de querer prosperaren la vida. Lo único que deseaba más quecomer hierba era ir a la escuela, leerlibros y conocer a más ovejas como ella.Una noche se encaminó hacia la ciudadsola con sus lanas y un lápiz que se lehabía caído al pastor.Se puso en pie frente al enorme edificio,hinchó su pecho y abrió la puertaprincipal… se encaminó taconeando hastala clase de 1º curso, abrió la puerta concautela y se sentó en el pupitre máscercano. La profesora, muy asustada,empezó a gritar:—¡Una oveja! ¡Una oveja negra en miclase!Todos los niños se reían y la rodearonpara tirarle de la lana.La oveja, muy triste, comenzó a correr ya correr… corrió hasta que sus humildespatitas no dieron más de sí.

Paró en un valle, se sentó junto a unárbol envuelto en musgo y se puso ahablar con una de sus pulgas:

—¡No lo entiendo!, hay tantos humanos a los que no les gusta estudiar, que incluso huyen de la escuela y yo, que soy una oveja curiosa, no me dejan entrar solo por ser de lana negra.

Malena Sineiro Ponti3ºB ESO

Page 31: Microrrelatos

“Sonó el timbre y ella fue a abrir la puerta. Era su marido. —¡Ayyyy! -gritó ella- ¡pero si tú estás muerto! “

ANÓNIMO

Page 32: Microrrelatos

Sonó el timbre y ella fue a abrir lapuerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estásmuerto!—¡Lo estuve! — le dijo él—pero el diablome devolvió a la vida a cambio de latuya.Y, entonces, el marido sacó un cuchillo y,¡tras¡, le atravesó el estómagoarrancándole la vida. Luego se fue parasiempre de aquel pueblo en el que habíamuerto acuchillado, en la cama, por lanoche.

Daniel Rey Oubiña1ºA ESO

Sonó el timbre y ella fue a abrir lapuerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estásmuerto!—¡No!- gritó el marido con una navaja enla mano - Después de drogarme ygolpearme la cabeza con el jarrón que teregalé por tu cumpleaños, meterme en unsaco, enterrarme en la playa y esperarque el agua me ahogase, recordé lanavaja que me regaló mi padre cuandofui de caza con él. Con ella rompí el saco,me alcé sobre la arena y vine aquí consed de venganza. Solo te digo una cosa:No pienso arreglarte el jarrón querompiste.

Eloy Rodríguez Daporta3ºA ESO

Page 33: Microrrelatos

Sonó el timbre y ella fue a abrir lapuerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estásmuerto!No se lo podía creer, sentía felicidad en sucuerpo, pero a la vez miedo. No entendíacómo era posible que el cuerpo difunto desu marido estuviese allí, sentado en unviejo sillón en su salón, mirándola conunos ojos oscuros y tristes.Se acercó lentamente… mientras que él semantenía inmóvil mirándola. Le dio sumano y él se la apretó bien fuerte, hastaque habló…—¿ Qué tal te va todo? —dijo su marido—.Te extrañé todo este tiempo…—Yo estoy muy mal desde que te fuiste,sin ti me siento sola en este mundo—contestó ella.Mantuvieron una conversaciónemocionante durante una hora, hastaque, de repente, el cuerpo de su marido sedesvaneció ante sus ojos, y ella también.

Sonó el timbre y ella fue a abrir lapuerta. Era su marido.—¡Ayyyy!, gritó ella - ¡pero si tú estásmuerto!—Tranquila, tranquila, sólo vengo a porla tarjeta de crédito.

Adrián Oubiña Esperón4ºC ESO

Apareció en su pequeña cama. Se diocuenta de que era un sueño, aunque lepareció una conversación real y muysatisfactoria. Disfrutó mucho, sintió comosi su marido hubiese estado con ella denuevo.

Martín Blanco Landa133ºB ESO

Page 35: Microrrelatos

Raquel mordió una manzana y todos susdientes quedaron en ella, corrió hacia sucasa y se lo contó a sus padres. Esa mismatarde la llevaron a un especialista y lemiraron la boca. Le dijeron que no teníanada grave, pero que los dientes se lecayeron porque tenían muchos años.Al principio, creyeron que tenían lasmáquinas mal, pero entonces le hicieronun montón de pruebas e insistieron enque los dientes eran demasiado viejos ypor eso le habían caído. Después de unosmeses le pusieron una dentadura postizay, empezó a estudiar en el instituto. Ellafue con su nueva dentadura, allí, ledijeron que tenía una sonrisa muy bonitay ella salió corriendo hacia el baño y sepuso a llorar. Un chico llamado Fabio lasiguió, le preguntó qué le pasaba y Raquelse lo dijo. Fabio la comprendió y sehicieron muy amigos.

Con el paso del tiempo se hicieron noviosy se casaron. Un día por la mañana, sedespertó y se dio cuenta de que sólo habíasido un sueño y esa misma tarde se comióuna manzana, pero no le cayeron losdientes. Al día siguiente, conoció a Fabioy se hicieron novios, pero después decuatro años no se casaron. Se casó con unchico llamado Pablo y tuvo seis hijos.Al cabo de tres años, su hija Marilín secomió una naranja y se le quedaron todossus dientes en ella.

Lourdes Abal Amil2ºC ESO

Page 36: Microrrelatos

Raquel mordió una manzana y todos susdientes quedaron en ella. ¡No podía ser¡Esa noche era el baile de fin de curso yhabía conseguido ir con el chico de sussueños. ¿Qué pensaría cuando la viera sindientes? Saldría corriendo, ¡seguro!.Además, gracias a su brillante sonrisa,había logrado que “su” chico se fijara enella. Raquel no era una sex-symbol, perola dentadura tan perfecta que tenía ledaba muchas ventajas. Ahora ya nohabía nada extraordinario en ella. Seríauna del montón.Raquel abrió los ojos y se encontró denuevo en el hospital rodeada deenfermeras. A sus 79 años, esos recuerdosno le hacían ningún bien a su corazón. Elúltimo suspiro lo usó para sonreírles a sushijos y nietos que la observaban tras uncristal. En su boca se apreciaba unadentadura perfecta que había hecho aaquella mujer extraordinaria.

Fuensanta Buceta2ºC ESO

VITAL DENT

Raquel mordió una manzana y todos susdientes quedaron en ella; entonces fue enese mismo instante cuando se arrepintióde no haber ido a Vital Dent.

Anais Porta Castro4ºB ESO

Page 37: Microrrelatos

“Se trataba de un muchacho corriente: en los pantalones se le formaban rodilleras, leía historietas, hacía ruido cuando comía, se metía los dedos en la nariz, roncaba en la siesta, se llamaba Armando.”

MARIO BENEDETTI

Page 38: Microrrelatos

Se trataba de un muchacho corriente: enlos pantalones se le formaban rodilleras,leía historietas, hacía ruido cuandocomía, se metía los dedos en la nariz,roncaba en la siesta, se llamabaArmando. Parecía un niño normal, peroguardaba un gran secreto, un secreto queguardaba en una pequeña caja debajo desu cama. Cada noche, cuando todosdormían, Armando abría la caja y unaluz cegadora bañaba la habitación. Esacaja, esa pequeña caja, era la puerta a unmundo paralelo que solo él conocía…Nubes de azúcar, un gran mar, camposde flores, un gran parque, todos losjuguetes que deseaba, todos los dulces quepodía comer, gominolas por todas partes.

Todo lo que un niño podría desear. Perotodo esto desapareció cuando a Armandose le dejaron de formar rodilleras en lospantalones, cuando dejó de leerhistorietas, cuando ya no volvió a hacerruido al comer, cuando dejó de meterse eldedo en la nariz, cuando ya no roncabaen la siesta, cuando dejó de ser un niño yse hizo mayor.

Paula González4ºB ESO

Page 39: Microrrelatos

“Aínda que fun coidadosamente educado en Medicina e Cirurxía, nunca practiquei ningunha das dúas.”

SHERIDAN LE FAN

Page 40: Microrrelatos

TRISTE VIDA E PEOR MORTE

Aínda que fun cuidadosamente educadoen medicina e círurxía, nunca practiqueiningunha das dúas.Fun enviado ó Vietnam xunto cos meuscompañeiros da facultade e outros mozospróximos á miña idade.Ó non haber barcos suficientes, moitosfomos trasladados a bordo de barcosmariñeiros.Na viaxe coñecín a Michael e a George,fixémonos bos amigos, xogabamos ábaralla, bebiamos ron e practicabamo-lotiro. Pero Deus quixo que non chegásemosao Vietnam e unha tormenta asolagounosrepentinamente, o barco naufragou e sósobrevivimos o capitán e mais eu, que nosaferramos a un barril.

Fomos acollidos nun poboado mariñeiroarxentino alleos á guerra durante variosanos, ata que fomos repatriados ó nosoestado, cando nos encontramos cunmercantes que se dirixían alí. Candochegamos fomos fusilados por desertores.

Miguel Trigo Baulo3ºC ESO

Page 41: Microrrelatos