O home no seu mundo

Os Masai

Curso 2012-13 IES Ames

2º ESO D Antía Vieiro Fernández

O home no seu mundo

Os Masai

Kenia é o fogar dunha serie de pobos nómadas. Os máis coñecidos deles son os masai, unha orgullosa tribo guerreira, que aínda mantén unha cultura na cal o poder dun home cífrase no número de animais que posúe. Famosos pola súa independencia e destreza no uso das armas, especialmente as súas longas e afiadas lanzas de caza, o seu estilo de vida estase vendo cada vez máis forzada a actualizarse e moitos deles conseguen traballo nas cidades.

Esta tribo constitúe un pobo orixinario do Nilo que despois de séculos se instalou no sur de Kenia e no norte de Tanzania. Aínda que tamén viven ao longo do Gran Val do Rift, entre os lagos Natrón e Nanyara onde habita o verdadeiro deus dos masai, en terras áridas.

Estes dous países, onde viven os masais son os mais fermosos de África. En Kenia destaca a sabana no Masai Mara, onde habitan mandas de cebras, antílopes e gacelas, así coma os seus grandes depredadores, leóns, leopardos, chacais… Neles tamén se descubren infinidades de aves e flamencos (coma nos lagos Nakuru e Naivasha, os montes Aberdare e o cráter do Ngorongoro). Este último ten un maxestuoso lago interior con bosques de acacias e unha multitude de especies animais.

Nestes lugares onde viven pódense experimentar varias facetas do clima pero normalmente a temperatura é relativamente cálida durante todo o ano. Gran parte do país experimenta fortes chuvias entre marzo e maio e en menor medida, de octubre a decembro. A mellor época é durante a estación seca (xuño-setembro). Dependendo do lugar hai diferentes climas:

En Kenia hai catro estacións (dúas secas: decembro, marzo, xullo e outubro, e dúas de chuvia: abril, xuño e novembro). Na costa, o clima é tropical, coa atmósfera calurosa e húmeda. Hai vento durante todo o ano, e son máis fortes entre abril e setembro. As altas mesetas de Kenia son calurosas e soleadas, cun porcentaxe de humidade baixo. Nas rexións desérticas do noreste, a temperatura é moi alta, con algunhas precipitacións en abril e maio. O sol se pón sobre as 6 ou 7 da tarde.

En Tanzania hai pouca chuvia ao sur (clima tropical) e as zonas costeiras son cálidas e húmidas. A tempada de choivas vai de marzo a xuño. As terras altas do noroeste son máis frescas e a estación chuviosa dura de novembro a decembro e de febreiro a maio con clima tropical no litoral. As outras rexións do país, os parques nacionais e as reservas de animais do norte de Tanzania, teñen un clima temperado. En xeral pódese dicir que as temperaturas son altas entre outubro e mediados de marzo, cun aumento importante a partir de xaneiro. Entre xuño e setembro fai máis fresco. Con todo, as diferenzas de temperaturas son moi reducidas, xa que sempre oscilan entre 25 e 30°C no litoral e entre 22 e 27°C no norte do país. Hai dúas estacións de choivas: Vuli e Masika. Vuli, a pequena estación de choivas, comeza cara ao 15 de novembro, ás veces un pouco máis tarde, e dura de dúas a tres semáns. Masika, a gran estación de choivas,dura desde mediados de marzo ata finais de maio.

A lingua utilizada polos masai é a denominada "maa" e a maioría deles teñen unha segunda lingua chamada "suajili", linguaxe utilizada por toda a poboación que lles permite comunicarse con outros pobos residentes en Kenia e Tanzania. Dependendo da localización da tribo masai, podemos atopar algúns dialectos de maa (especialmente nas zonas de Serengueti e Masai Mara, onde habitan os Samburu).

Son persoas altivas, orgullosas, camiñan con peculiar arrogancia e sen vacilar, visten roupas de rechamantes cores e adórnanse con colares e pinturas no rostro e aínda hoxe, moitos anos despois de que estes agresivos e temidos guerreiros se converteran nun pobo de pastores nómadas, o seu aspecto segue causando un profundo respeto.

Este físico procede de que son de orixe nilo-camítico e se lles asocia con tribos procedentes do vello Exipto e estas tribos exipcias, fai séculos invadiran o Sudán para posteriormente penetrar a través da altiplanicie do Rift Walley, desde Turkana e en dirección cara ao sur, ata os lagos Vitoria e Tanganyka. O pobo masai veu tratando de eludir as presións do mundo externo, os depredadores da era moderna, e se desenvolveu fiel ás súas tradicións e principios, defendendo con orgullo a súa contorna cada vez máis asediada e reducida. Antes de que os británicos ocupasen Kenia, nos comezos do século XX, vagaban libremente en pos dos pastizales, pero a creación de fronteiras e de límites territoriais impostos forzou un cambio no seu estilo de vida.

Hai seis grupos principais dos que forman parte. Os primeiros son os Samburu. A súa historia está unida ata épocas moi recentes á dos Masai, compartindo con estes prácticamente toda a súa cultura. Son fundamentalmente ganadeiros, criando gando vacuno, cabras, ovellas e, máis recientemente, camellos. As mandas de vacas son máis un símbolo de riqueza, tendo un certo caracter sagrado, que un ben destinado á súa alimentación. De feito, só matan unha vaca cando se atopan perdidos, foron roubados, para subsistir durante a estación seca ou cando enferman.

Tamén están os kikuyu, que durante os últimos catro séculos ocuparon todo o centro do actual Kenia. O idioma cushita, ao longo dos séculos, se ha ir enriquecendo con moitas achegas dos pobos cos que conviviu incluíndo as achegas de linguas nilóticas, como é o caso de moitos términos incorporados durante o último século procedentes da lingua Masai. Os matrimonios mixtos entre Kikuyu e Masai durante este tempo foron moi comúns.

Os Kamba habitan as rexións dos Montes Mbooni , nas rexións montañosas de Ukamba. Coñécese con bastante precisión o momento en que chegan a estes territorios, procedentes das estribaciones tanzanas do Monte Kilimanjaro. Manteñen nas súas tradicións orais que eles proceden das llanuras ao redor do Kilimanjaro (os Mumoni din que proceden da costa).

Están, tamén os Meru, que eran seminómadas, criadores de vacas de raza zebú. Cazaba mediante trampas. Segundo contan as súas tradicións, as únicas plantas que utilizaban para a súa alimentación eran determinadas raices. Ao parecer non cultivaban ningún tipo de cereal ou hortaliza.

O pobo Kalenjin está formado por varios grupos nilóticos que comparten o mesmo idioma con diferentes dialectos e os mesmos orixes culturais. O término Kalenjin comezou a empregarse fai cincuenta anos, durante a época colonial. Os diferentes dialectos do Kalenjin ás veces chegaron a diferenciarse tanto que os grupos xeográficamente máis afastados entre si teñen dificultades para entenderse. Nandi e Kipsigis son os dous dialectos falados por un número maior de persoas.

Estas características físicas, fundamentalmente de orixe sudanés, favorecíalles para a actividade guerreira, xa que son persoas fortes e extremadamente áxiles. Os masais, conscientes ademais de posuír unha gran beleza, adornan profusamente o seu corpo con elegancia e coquetería, utilizando rechamantes colares de contas, brazaletes, pendentes que curiosamente corresponden co corte da orella do boi ou cun debuxo do ferro candente con que marcan o seu gando. O clan dos ferreiros proporciona ás mulleres uns aneis de bronce que se colocan formando filas nos brazos.

Coidan moito o seu complicado e decorativo peiteado, con numerosas trenzas longas ás que dan consistencia untándoas con graxa e barro cuxa cor tingue o pelo dun característico avermellado. Os guerreiros levan o pelo longo cunha trenza que lles cae por diante da fronte e outra que deixan caer sobre as costas.

Os masáis viven en asentamentos chamados manyattas, círculos de chozas feitas polas mulleres casadas, de ramiñas e rodeadas por empalizadas (bomas) para encerrar o gando. As chozas son

unifamiliares e constrúense cuns ladrillos preparados a base de excrementos de animais, palla e barro a fin de impermeabilizalos e darlles resistencia. As paredes interiores son alisadas e posteriormente afumadas e adoitan contar con diminutos tragaluces pero non fiestras.

Tradicionalmente viven no enkang, que é a aldea semi-permanente básica, que adoita compoñerse dunhas 20 vivendas. Esta aldea é circular e no seu centro sitúase unha especie de curro para o gando composto por arbustos espiñosos. En torno ao curral sitúanse as súas casas e unha empalizada rodea todo o conxunto. Dentro só se albisca un rescoldo débil e o cheiro a excremento, xa que estas casas están rodeadas por unha especie de barro que é bosta de vaca. O enkang adoita estar rodeado por un cerco de espiños que serve para a protección do gando e para manter a súa privacidade dos forastieros que non adoitan ser ben recibidos. Os guerreiros ocupan outra aldea que é o i-manyat que está a miúdo composto de aproximadamente cincuenta cabanas e onde viven os membros dun mesmo grupo de idade dun distrito. Organízanse nestes poboados que están rodeados en torno á boma.

Os masai son unha tribo nómada. Se alguén morre no poboado abandónano e constrúen outro noutro lugar. Esa é a razón pola que, cando un vello véselle próximo á morte, constrúeselle unha destas chozas lonxe do poboado e trasládaselle alí para que morra. Para eles non existe o mais aló, polo tanto non ten sentido rezar polos mortos.

A vestimenta dos masais tamén é diferente á nosa, tanto as mulleres como os homes, soen vestir unha tea anudada sobre os ombreiros de vivas cores, xeralmente vermellas con deseños xeométricos, sobre outras pezas de roupa, como unhas sandalias, curvas porque están fabricadas por eles mesmos con caucho de rodas de coche (estas mesmas sandalias inspiraron as populares, e carísimas, MBT)ou unha manta que se anudan ao pescozo para protexerse do frío. Todas elas feitas de materiais que se atopan na súa contorna. Son materiais orgánicos (como peles, conchas, plumas, raíces, sementes e madeira) e minerais (como pedra, arxila, metal e cristal).

Se visten de vermello é para escorrentar aos animais de maior tamaño, como poden ser os elefantes ou os rinocerontes. Pero os seus

principais inimigos son os felinos, dos cales protéxense cunha lanza que sempre levan consigo e que ten unha punta que está pensada para axudar a percorrer as longas distancias que fan a diario en busca de pastos para o gando e outra afiada para cravarlla a aquel león que pretenda molestar aos seus animais.

Ademais locen todos eles, vistosas dilatacións nas orellas de ata un palmo de lonxitude na parte inferior do pabellón auricular, e do diámetro dunha moeda pequena na parte superior, que acostuman adornar con madeiras e contas de cores. Estan tan acostumados a facer estes abalorios que a súa artesanía é moi destacable, principalmente en textiles, tallas de madeira, abalorios e adornos de hematita.

A versión masái dos grupos de idade consta de infancia, guerreiro menor (moran), guerreiro maior, adulto menor e adulto maior. Trala circuncisión, os mozos convértense en guerreiros menores. Cando os nenos comezan o curso escolar, os pais venden unha das súas vacas para pagar os gastos da escolarización. Nas súas oracións sempre están presentes os nenos e o gando.

A sociedade masái organízase en grupos de idade masculinos e a posición social dun home mídese en número de animais e fillos. Estes grupos non teñen xefes, aínda que si un líder espiritual. Creen nun deus que habita en todas as cousas, as boas e tamén as malas. Trala circuncisión, os mozos convértense en guerreiros menores.

Móranos ou guerreiros viven como unha comunidade propia, compartíndoo todo e dedicados exclusivamente ao pillaxe e á guerra. As súas nais van facerlles compañía e a cociñarlles a comida, sendo substituídas polas noites polas amantes dos mozos guerreiros. Só tras 14 ou 20 anos de levar esta vida, estalles permitido casarse, a non ser que os anciáns do poboado concedan unha dispensa especial a algún famoso guerreiro como premio ao seu valor. Volven aos seus fogares tras varios anos de duro adestramento, grazas a unha cerimonia pola que os mozos guerreiros se licencian, chamada enuoto. Para este peculiar evento,

reúnense masáis chegados de moitas zonas, de Tanzania e Kenia, e constrúen unha gran boma de máis de 300 manyatas. Os guerreiros masái locen un pelo longo e tinguido de vermello, do mesmo xeito que o seu corpo, a base de arcillas e graxas animais, que lle dan un aspecto feroz e dunha extraordinaria beleza. Mentres tanto, o resto da tribo mostra un incrible despregue de cor: eles, coas famosas mantas masái, denominadas shukas, as máis comúns vermellas, e elas, con todo tipo de tons, menos austeras e lucindo colares e adornos de contas, parte da súa máis famosa artesanía.

A aparencia dos masai é moi particular. No tempo en que son guerreiros non se cortan o cabelo, e lévano recollido nun particular tocado, deixando unha especie de moño alongado cara adiante en cuxa punta colocar unha cuncha de río que serve para brillar a distancia e advertir da presenza dun guerreiro. Son moi orgullosos e presumidos, van adornados ata o máis mínimo detalle con pendentes, colares, brazaletes, pulseras e demais abalorios. Para certas ocasións levan pintada a pel con arxila vermella, e adoitan tela decorada con marcas feitas a lume vivo, proba do seu valor e resistencia á dor. As súas armas son lánzas, o machetes e un oringá ou rungu (que é unha unha maza de raiz de acacia moi rudimentaria pero pode ser moi mortifera lanzada con precisión).

Cando os pícaros varóns alcanzan os 11 ou 12 anos, convértense en guerreiros moranos e emprenden a aventura de saír da comodidade do poboado para formarse militarmente segundo as súas máis antigas tradicións. No pasado, para demostrar o seu valor debían matar a lanza un león. Esta tradición prácticamente desapareceu, pero segue habendo algúns guerreiros, máis en Tanzania que en Kenia, que aínda teñen que superar esa proba. Cando o guerreiro alcanza os 18 ou 20 anos, volve á comunidade, á súa boma, e é entón cando pode formar unha familia, cambiando as súas responsabilidades. Aínda que a condición de moran é vitalicia, a partir dese momento dedicarase ao pastoreo do gando. Unha vez cumprido ese ciclo, pasan a ser anciáns, xeración venerada polo resto dos integrantes da súa tribo.

A sociedade masai está estructurada mediante un sistema de grupos de idade que separa aos homes novos e raparigas preadolescentes dos maiores, e as súas esposas e nenos. Cando unha muller nova alcanza a pubertade pasa os correspondentes rituais de iniciación está xa dispoñible para casarse cun home bastante maior que ela. Con todo, ata que é desposada, ten liberdade para manter relacións sexuais cos guerreiros novos. Antiguamente, unha muller podía manter relacións sexuais con compañeiros do mesmo grupo de idade que o seu marido.

A vida tradicional dos masai organízase enteiramente ao redor do gando que constitúe a súa principal fonte de alimentación, xa que segundo as antigas crenzas, no comezo da Creación, Deus outorgoulle vida aos masai e logo creou o gando para que vivise con eles. Polo que están tan convencidos de que todo o gando da Terra perténcelles que, durante moito tempo, dedícanse a asaltar e roubar os rebaños das tribos veciñas, convencidos de que llos arrebataron en tempos remotos.

A riqueza dun masai depende do número de vacas que teña. As familias posúen máis ou menos unha decena de cabras, vacas e ovellas e son tan importantes, que os poboados están deseñados en círculo para protexerlles dos depredadores. Os pastores marcan cada unha delas con diferentes incisións nas orellas para identificar rápidamente ao seu propietario. Os homes levan os rebaños a pastar a lugares que poden estar a varios días de distancia do poboado, pero nunca os levan á sabana xa que supón unha gran responsabilidade e esixe un profundo coñecemento de cada especie animal. Transládano dun lado a outro de forma que o pasto poida volver crecer. Tradicionalmente, isto foi posible grazas a un sistema comunal de tenencia de terras no que todos comparten o acceso ao auga e os pastos dunha zona.

Como se pode observar, a súa principal actividade económica é o pastoreo, polo que tradicionalmente foi unha sociedade nómada. Ata tal punto inflúe o gando na cultura masái, que a súa dieta baséase exclusivamente en tres alimentos: leite, ademais dun alto contido en graxa, xunto con sangue e algo de carne, e non consumen verduras. Almorzan

leite mesturado con sangue. Dieta que normalmente considerariámola moi negativa, polos riscos de favorecer as enfermidades coronarias, ou as de ictus cerebral, pero sen embargo a súa analítica di todo o contrario.

O seu único valor recoñecido é o gando vacuno, que pastorean os masai adultos. Aínda que como xa dixemos, tamén teñen algunhas cabras, de pelo longo, e algunhas ovellas, de raza propia, de cola graxa, que son levadas polos nenos. Así mesmo teñen cans, moi parecidos aos pariah indios, ou a uns basenji grandes, que son utilizados tanto para a garda do gando, como para a caza nas súas longas travesías das reservas, sendo os únicos autorizados para percorrelas a pé. Como se pode apreciar a súa vida é o gando e dependen, xa que logo, da herba, e esta da choiva. Teñen como gran culto a "Ngai" que é o deus da choiva. O seu antigo ideal era vivir exclusivamente do gando, xa que os outros alimentos podíanos obter mediante o troco. Hoxe, con todo, tamén necesitan cultivar.

As vacas son sagradas e, polo tanto, o son a súa terra e todos os outros elementos referentes ao seu gando e non é para menos, pois os prové de todas as necesidades aos masáis: leite, sangue e carne para a súa dieta, e conxuntando estes alimentos producen unha especie de iogur fermentando o leite con sangue de animal. Ademáis de darlles alimentos tamén lle dan coiro e peles para a súa roupa. A súa imaxe maniféstase en todos os ámbitos cotiáns, por exemplo, no "enkeshui", xogo parecido ás damas pero máis complicado, no que cada peza simboliza unha vaca.

O leite é o único alimento que acompañan as veces de manteiga. Permíteselles comer carne, pero nunca xunto con leite, xa que o costume establece que nunca se debe consumir leite e carne ao mesmo tempo pois está prohibido alimentarse á vez de animais vivos e mortos. Cando un masái cae doente, sufriu a circuncisión ou está esgotado dáselle a beber sangue de boi que é moi enerxética. Para obter o sangue agarran ao animal e átanlle unha correa de coiro ao redor do pescozo; logo retorcen a correa de modo que a vena xugular se

abulte. Nesta cravan unha frecha que leva na punta un pequeno anaco de madeira para evitar que penetre demasiado, e recollen o sangue nunha cabaza. Unha vez extraído un litro, poñen un pouco de esterco na ferida para facer que o sangue se coagule e finalmente soltan ao animal.

Do gando utilizan todo, e a parte dos alimentos, cos cornos, fabrican recipientes e xoias e cos excrementos as mulleres masai levantan as paredes das chozas. Ata os ouriños se emprega, como medicamento e como produto de limpeza.

Unha das tarefas máis importantes do laibon, profeta que cumpre as funcións de médico, adiviño, experto en rituais, proveedor de encantamentos, mediciñas e conselleiro espiritual é a de aconsellar a móranos, guerreiros, os cales deben manter a tradición que lles prohibe tomar alcohol ou aspirar tabaco polo nariz. O único estimulante permitido é a cortiza da árbore da mimosa, que mascan antes de entrar en batalla ou ir roubar gando. Os masai, son dirixidos polos laibon, e chegaron a considerarse como o pobo escolleito do África oriental; ata hoxe en día, algúns masais din que son a tribo perdida de Judá.

Os masais só alcanzan a inmortalidad si, cando morren, nada deixa constancia nesta terra da súa existencia. Por iso cando morre un masai, faise queimar a súa choza. A súa muller pasa a ser a muller doutro home; e os seus fillos, os fillos doutro home. Cando morre, ninguén, nunca máis, volverá falar del.

Segundo as súas crenzas moi poucas persoas son merecedoras da vida eterna e os cadáveres, generalmente, déixanse a mercé dos carroñeiros. Como se pensa que unha casa queda contaminada si alguén morre dentro, os enfermos desafiuzados son expulsados e quedan no campo para que sexan devorados polas hienas, aínda que aínda estean plenamente conscientes.

En casos excepcionais os cadáveres dos grandes homes son enterrados nunha tumba pouco profunda, coa cabeza inclinada cara á casa, e ao seu lado depositan herba, un bastón e sandalias novas. Os "Laibon" ou profetas, reciben sepultura baixo un túmulo de pedras, sobre o cal a xente devota tira unha pedra ao pasar. Os mortos non son nunca nomeados, e se o defunto tiña un alcume, na conversación convén utilizar un sinónimo desta palabra para referirse a el.

Celebran moitos acontecementos e coleccionan un gran número de danzas rituais e cánticos, que efectúan aos turistas a cambio de diñeiro e outros beneficios económicos. Dous ou tres homes entran no círculo e saltan seguindo o ritmo, os corpos ríxidamente rectos, as mans pegadas aos

costados, os xeonllos xuntos, e un puñado de herba fresca apertada baixo os sobacos. Os pescozos das mulleres oscilan cara atrás e cara a adiante seguindo o ritmo do tambor; algunhas levan ata ducias de colares. Polo xeral, non se deixan fotografar salvo que se lles outorgue un pequeno pago como compensación. É característico ver que os masái adoitan adoptar na llanura unha posición similar á das cigoñas, de pé cunha perna encolleita detrás da outra.

O sistema político masái está descentralizado; realizan reunións de

anciáns e discusións públicas para decidir sobre os asuntos máis xerais. O que impera é a importancia do gando. Algúns dos seus representantes foron vistos en reunións democráticas na capital, Nairobi, vestindo traxe, e algúns dos mozos afán xogar ao billar e ver a televisión en aldeas próximas onde non sempre son ben recibidos debido ás diferenzas culturais.

Na circuncisión das mulleres, que consiste en remover (cortando) os pliegues grosos de pel en torno á vaxina, ademais do clítoris das mulleres e raparigas novas, emprégase a herba sagrada, que se esparce sobre a súa cabeza e esta herba, tamén se emprega cun neno a piques de ser golpeado, por un adulto enfadado, xa que pode librarse da malleira se consegue arrincar un puñado de herba. Estes nenos xeralmente teñen como labor o de vixiar o gando.

Os masái cazan por diversión ou para protexer os seus gandos, pero nunca para comer, de feito, os móranos ou guerreiros cazan para exhibir o seu valor e talvez coa esperanza de lograr un magnífico tocado de crin de león.

As mulleres masái son posuidoras dunha gran beleza que, xeralmente estropean rapándose o cabelo. Elas son as encargadas de muxir aos animais e tamén se dedican a varrer e a limpar as chozas e cando o sol agreta o esterco do teito, danlle un revestimiento novo. O resto do tempo emprégano confecionando colares e cintas con abalorios. O matrimonio adoita ter lugar despois de ter un fillo.

Nesta cerimonia, que dura uns 15 días, os móranos reciben charlas dos seus maiores, onde lles instrúen na súa nova forma de vida e realizan desfiles, formacións, danzas, cantos, saltan e compiten. Finalmente, cada

poboado desprega e iza o seu ensina, para a continuación dar paso ao momento máis íntimo de toda a cerimonia: o corte de pelo do guerreiro, de mans da súa nai. Todo isto realízase entre grandes comidas, faladoiros, risas e emocións, similar ás celebracións do noso mundo occidental.

Os mozos móranos son iniciados en dous grupos, coñecidos como "grupos da circuncisión dereita e esquerda". O candidato vai coa cabeza afeitada e ben lavado, e o rito inclúe o sacrificio dun boi. Ao día seguinte, o mozo corta unha árbore que logo as raparigas plantan á beira da súa casa. Ao

terceiro día, levántase cedo e é circuncidado ao amencer. Tras uns días de convalecencia na súa cabana, sae levando delantal e pendentes de muller, e divírtese lanzando frechas sen punta nas nádegas das raparigas e cazando paxaros para poñerllos na cabeza, mentres lle vai crecendo novamente o pelo. Os iniciados reúnense para constituír a "manyatta" e os novos guerreiros parten a combater e roubar gando ás tribos veciñas.

O pobo Maasai divídese en cinco clans : os il-makesen, il-aiser , il-molelian, il-taarrosero e il-ikumai. Cada clan, á súa vez divídese en seccións que se distinguen polas diferentes marcas dos seus gandos.

A sociedade masai está estructurada mediante un sistema de grupos de idade que separa aos homes novos e raparigas preadolescentes dos maiores, e as súas esposas e nenos. Cando unha muller nova alcanza a pubertade pasa os correspondentes rituais de iniciación está xa dispoñible para casarse cun home bastante maior que ela. Con todo, ata que é desposada, ten liberdade para manter relacións sexuais cos guerreiros novos. Antiguamente, unha muller podía manter relacións sexuais con compañeiros do mesmo grupo de idade que o seu marido.

A miúdo, as mulleres manteñen lazos íntimos, sociais e sexuais cos seus noivos anteriores, aínda despois de que se casaran. Para que os homes poidan casarse deben de casarse fora do clan ao que pertencen e alcanzar una certa riqueza, un proceso que leva bastante tempo, xa que o número de esposas dun home depende da súa riqueza en rebaños. O prezo dunha esposa é habitualmente unhas tres vacas, dúas ovellas e un boi e un home moi rico pode posuír ata 20 mulleres, pero son poucos os que teñen máis de cinco. As mulleres, polo seu lado, cásanse moi novas co que evitan o nacemento de nenos fora do matrimonio. Os fillos, tanto si son lexítimos coma se

non, considéranse que pertencen ao marido e a súa familia. Cando unha muller masái queda embarazada, as relacións sexuais quedan prohibidas ata que o neno poida andar.

Dá a luz na súa propia cabana, á que o marido non poderá entrar ata transcorridos 10 días despois do parto e tampouco lle está permitido comer na casa ata que o seu fillo dea os primeiros pasos. Se comparece un ancián bendicirá ao neno chuspindo na súa cabeza ou peito.

O seu matrimonio adoitase apalabrar cando aínda son lactantes, atendendo sempre a motivos materiais e económicos, sen esquecer os estéticos. Non se lles prohibe manter relacións antes do matrimonio, mentres viven no clan do pai, pero como contrapartida practícaselles indefectiblemente a ablación ao alcanzar a puberdade, baixo o pretexto de facelas válidas para o casamento e a procreación.

O home masai sérvese dunhas campanillas para facer saber á súa pretendida que suscita casarse con ela, as cales fai soar tantas veces como cabezas de gando posúa o seu pai. O dote é importante no rito masai, e está composta de tres vacas, dúas ovellas e un boi, animais dos que a muller ten o honor de facerse cargo tras unha pertinente instrución. A gandería é unha práctica extremadamente importante na sociedade masai, tanto que un home pode chegar a profesar maior afecto aos seus bois que á súa esposa. De feito, no idioma Maa desígnase cun mesmo término ao home e ao boi.

Cada persoa pertence durante toda a súa vida ao mesmo grupo de idade co que participou nos rituais do seu circuncisión e cada grupo de idade, irá pasando ao longo da súa vida por sucesivas cerimonias que lle permitirá ir asumindo maiores cotas de responsabilidade e poder social. Pasan por sete etapas ou grupos de idade, das que catro corresponden ao seu situacion de guerreiros: menor, guerreiro maior , superior menor e maior superior.

A súa relixión céntrase en torno a crenzas místicas que conciernen aos masáis, ao seu gando, e a Deus. A relixión dos masai é monoteísta e austera, sendo a choiva a principal manifestación de bondade de Ngai. O "laibon" é o intermediario entre Ngai (o Creador) e o pobo masai. O seu cargo é hereditario e limitado a unha reducida casta. Actúa como xuíz e

tamén predi o devir dos acontecementos examinando as vísceras dunha cabra ou axita pelouros nun corno de búfalo, a interpretación

dependerá da posición en que caen. Ademais, preside as cerimonias, asegura a fertilidade, autoriza a guerra e trae a choiva e din que teñen unha desenvolvida capacidade de comunicarse mentalmente traspasando as limitacións físicas.

Son unha tribo animista, polo que creen que todos os obxectos, tanto animados como inanimados están habitados por espíritos e que matar a un animal sen razón é violar o sagrado e chamar ao castigo divino.

Conta a tradición que un día, cando as choivas eran escasas, un grupo de "moran"(guerreiros masai) descubriron a un ancián chamado Ole Mweia sentado no máis alto dos montes de Ngong (a intrincada cadea de verdes outeiros á beira do Great Rift Valley), dominando desde alí a vasta paisaxe de lagos volcanes, aquela figura humana era a do enviado de Ngai (Divos), investido con poderes para traer a choiva, predecir o futuro e comunicarse por telepatía. Ole Mweia foi o primeiro, e o máis grande, na longa liña dos "laibon" ou profetas masai, que tan poderosamente influíron e aconsellaron a este pobo na guerra e na paz.

Bibliografía:

Para o apartado do territorio atopei información em www.turismokenia.com e enwww.territoriomasaimankas.blogspot.com

No clima busquei información nas páxinas www.tanzania.costasur.com ewww.pasionviaje.com

Para o apartado da etnia gustoume a información das páxnas http://www.ikuska.com/Africa/Etnologia/Pueblos/Masai/, www.reporterasdeguardia.com, www.survival.es, www.wzeu.ask.com, www.nodo50.org/derechosparatodos/.../Derechos2-Pueblos.htm Sobre a vivenda encontrei información interesante en tribumasai.wordpress.com/vivenda-masai/

Na vestimenta gustáronme as seguintes páxinas: tribumasai.wordpress.com/aparencia-de-os-masai/cuatromundos.blogspot.com/.../en-kenia-podemos-atopardiferentes.htm...

Para o apartado de modo de vida encontrei información: www.lastribusindigenas.blogspot.com

www.itakasafaris.comwww.queaprendemoshoy.comwww.survival.es, tribumasai.wordpress.com www.bib.uab.es

Co equivalente á sociedade encontrei información en www.survival.es

www.tribumasai.wordpress.comwww.enfolang.com

Para o apartado referido á cultura inmaterial encontrei información: www.ikuska.com

www.itakasafaris.com

A parte de utilizar estas fontes tamén utilicei: https://es.slideshare.net/ para complementar a información das outras páxinas.